یادت هست بابایی پرویز پرستویی

[ساقي]

یادت هست بابایی
از سپیدارهای کنار راه که با باد می رقصیدند گفتیم...
از کاج های کوچک خشک شده کنار نارون پیر،
از اردیبهشت عشق و از سهراب
از سهراب که گفتم،
گفتی میخواهی دلم را بشکنی و به گریه ام بندازی؟!
گفتم بخدا نه ...
گفتی در این صبح قشنگ نمی توانی از زخم ها نگویی
بابایی من از غزل بگو نکند از یاد برده ای آن همه قول و غزل را؟!
گفتم این خورشید عالم تاب خیلی خوب می داند که عشق
با کوله باری از غزل به خانه دل من می آید
گفتی تو ماه را دوست نداری بابایی؟!
گفتم خیلی دوستش دارم
گفتی از ماه آسمان دلت بگو ..
گفتم برای اینکه از ماه تمام دلم بگویم بگذار دمی و درنگی ببینمت
پرده توری را کناره ای زد و من دیدمش
همان ماه من بود که می خندید
خندیدم و قلم برداشتم و به یادگار بر روی ستون سنگی نوشتم
موسم اندوه که می رسد ماه را نگاه کنید...
و همان جا نشستم و یک دل سیر دیدمش دیدمش...
دیدم..
...
..
.

[ساقي]

نيستش...
نميدونم کجاست
چه ميکنه
ولي ميدونم که ندارمش...
هيچوقت نخواستم که تو رو با چشمات به ياد بيارم
نميخواستم که تو رو تو گم ترين آرزوهام ببينم
نميخواستم که بي تو به ديوارا بگم هنوزم دوست دارم
آخه تو هول و ولاي پريشوني و تو رو نداشتن تو گير و دار...
اي بابا... دل تو هيچ...
حالمون خوش اي بي مروت...
ديگه دلي ميمونه که جور دل کبوتر بطتپه
که با شما از جون زندگي اش بگه
بگه که هنوز زندس
هنوز زندس
هنوز زندس ا
گه صدا صداي منه،
نفس اگه نفس تو ،
بذارکه اون خوش غيرتاش بدونن که دل...
دل بابايي ديگه دل نيست
ديگه دل نميشه
نه ديگه اين واسه ما دل نميشه

....
..
.

جاي همتون توي دل ماست
ستارگان هميشه روشن