رمان سهم من از زندگی _ از وحیده آساره

[رزیتا]

« قسمت چهل وهفتم »

صدای زنگ تلفن چشمام رو نیمه باز کرد . دستم رو در جستجوی گوشی روی پاتختی حرکت دادم و خواب آلود پاسخ دادم :
-بفرماید .
-...
-الو
-...
-خواب دیدی ؟خیر باشه ان شاءا.. حالا بگیر بخواب .
گوشی رو گذاشتم و دوباره چشمامو بستم هنوز چند لحظه بیشتر نگذشته بود ، که تلفن دوباره زنگ خورد . نمی دونستم این کیه که این موقع شب رو واسه مردم آزاری انتخاب کرده ؟با ترسی که از گذشته تو ذهنم بود ، گوشی رو برداشتم .
-بله؟
صدای نفس های آشناش ، پاسخ سوال من بود .بی اختیار تو چشام اشک حلقه زد . با صدایی که از بغض دورگه شده بود گفتم :
-پدرام برو بخواب دیر وقته .
باصدای گرفته ای گفت :
-اگه خوابم می اومد ، که به تو زنگ نمی زدم .
با خنده گفتم :
-یعنی تو هر وقت خوابت نمی بره ، مزاحم می شی ؟
-یعنی می خوای بگی مزاحمم ؟
-شما خیلی وقته که مزاحم من و زندگیم شدید ! نمی دونستید ؟
آهی کشید و گفت :
-مگه تو مزاحم زندگی من نشدی ؟
-نه !
-چه با اطمینان حرف می زنی خودتون بهم گفتید ، به همین زودی یادتون رفت .
-پری من اون موقع....
-لازم نیست توصیح بدید . درکتون می کنم ، شاید اگه منم تو اون موقعیت بودم همین کارو می کردم .
-می شه اونقدر رسمی حرف نزنی ! یادته یه روز بهت گفتم دوست دارم همون طور که با داریوش حرف می زنی با من حرف بزنی ولی الان انگار باید بگم که دوست دارم رفتارت با من ، مثل رفتار و برخوردت با حمید باشه .
-چه فرقی می کنه تو یا شما ، توی اصل قضیه تغییر ایجاد نمی کنه . در ضمن حمید خیلی با شما فرق اون توی روزایی که شما بهم پشت کردید دستمو گرفت و بلندم کرد .
-خوش به حالش که تونست محبت توروجلب کنه .
-حمید یه دنیا صفاست هیچ وقت تحقیرم نکرد . هیچ وقت بهم حرف ناروا نبست و همیشه حرفام گوش می کرد .
-درست برعکس من .
-دقیقا
-وتو داری انتقام می گیری ؟
-انتقام ؟نه من مثل شما سنگدل نیستم ، من فقط شما رو از ذهن و قلبم پاک کردم .
-خواهش می کنم اینقدر رسمی حرف نزن من توام نه شما .
سکوت کردم . نمی دنستم کار درست چیه . احساسم کم کم داشت تسلیم می شد و عقل و منطقم ، احساسم رو با تمام وجود محکوم می کرد .
-پدرام !
-جانم حرف بزن پری من بذار شنیدن صدات یه کم آشفتگیم کم کنه ، بذار امید بگیرم بذار قلبم آروم بگیره حرف بزن خانوم کوچولوی من مهربونم .
چشمامو رو هم گذاشتم ، تا از فوران احساسم جلوگیری کنم . انگار اونم متوجه شده بود که توی دریای تردید دست و پا می زنم و سعی داشت دوباره گذشته رو برام زنده کنه .
-پریا یادته اون بهار ، اون موقع که رفته بودیم شمال چقدر بهمون خوش گذشت
پوزخندی زدم و گفتم :
-جوک می گی پدرام با وجود مریم خیلی بد گذشت .
-ولی به من خوش گذشت .
-خوب معلومه منم جای شما بودم بهم بد نمی گذشت .
-بازم شدم شما ! چرا همه اش می خوای یه حصار بینمون بکشی ؟
-حصار ؟ خواه نخواه بین من و شما یه حصار هست !
-از چی حرف می زنی ؟
-از اون زندگی که به جز خودت به کس دیگه ای هم تعلق داره .
-زندگی من فقط مال توئه.
-دیگه بسه پدرام ، تو چی رو می خوای انکار کنی .
-برام حرف بزن پری ! از روزایی که نبودی بگو ، چی کار می کردی ؟به منم فکر می کردی ؟
-چه فرقی برات می کنه ، مگه قصه غصه ها هم گفتن داره .
-تو این چهار سال چه کار می کردی ؟
-زندگی
-همین
-نه خیلی چیزایی دیگه ام بود . بی کسی ، دربه دری، تحمل نگاه های پر کینه دختر خاله ها و حسادت های کینه توزانشون
خندید :
-یعنی اونجا هم از همه سرتر بودی ؟
-نمی دونم ، ولی اونا به رابطه صمیمانه من و آقا جون حسادت می کردن .
-تو مهره مار داری
-امشب حرفای خنده دار می زنی .
-درست برعکس تو ، که حرفات سرد وتلخ .
-زندگی مجبورم کرده .
-که تلخ بشی ؟
-نه که به هر کسی اعتماد نکنم و بی خود احساسم در گیر نکنم.
-من چه کار کنم که تو منو ببخشی
براز به حال خودم بمونم .
-که دوباره برگردی ؟
-تو نمی تونی جلوی منو بگیری .
-مشکل منم همین جاست . اصلا کجا بری ؟ خونه تو اینجاست .
-خونه مهم نیست ، مهم دل آدماست دلم منم دلم اونجاست توی باغ .
-دوستش داری ؟
-اره عاشق اونجام .
-منظورم حمید بود .
-یه بار گفتم دوست دارم ولی عاشقش نیستم مثل یه دوست خوب .
-مثل آرش .
-اره
-ازش خبر داری ؟
-نه دیگه ندیدمش .
-وقتی دنبالت بودم رفتم پیشش فکر کردم پیش اون هستی
-چرا این فکررو کردی
-اخه تو براش احترام قائل بودی .
-احترام قایل شدن واسه آدم ها دلیل اعتماد به اونا نیست .
-درسته ولی من چاره ای نداشتم می دونستی ازدواج کرده ؟
-نه از کجا باید بدونم
-بگذریم می دونی وقتی چریان شید چی گفت ک گفته اگه می دونستم تو لیاقت عشق اونو نداری هیچ وقت پامو کنار نمی گشیدم اونقدر می رفتم و می اومدم تا بلاخره اون قبول کنه .حق با اون بود من لیاقت تورو نداشتم .
-حالا چرا این حرفا رو می زنی ؟ زنده کردن خاطره هایی که به یاد آوردنشون هیچ نفعی نداره به چه درد می خوره ؟
آهی کشید و گفت :
-پریا من نمی ذارم تو بری .
-تو هیچ حقی در قبال من نداری .
-من بهت احتیاج دارم .
-ولی من نه ! من به اونایی محتاجم که توی تنهایی و در به دری و بی کسیم به دادم رسیدن دلم براشون تنگ شده بعد از چهلم بابا دیگه ندیدمشون .
-فردا می ام با هم بریم .
-چرا فکر کردی به حرفت گوش می دم . پدرام تو الن باید به فکر زندگیت باشی .
صداش بالا برد
- کدوم زندگی پری ؟ من دارم تو جهنم زندگی می کنم . جهنمی که خودم ساختم .
-انتخاب خودت بود .
-از کدوم انتخاب حرف می زنی ؟
-از همسرت و کودکی که قراره به زودی زندگیتون رو گرم کنه .
-کدوم همسر ؟
-مریم
-مریم ؟چرا فکر می کنی مریم زن منه ؟
-خودت فراموش کردی کارت به هم دادی اونم مخصوص و سفارشی به این زودی فراموش کردی ؟
-مریم بزرگترین اشتباه زندگی من بود .
-اشتباهی که جبران نداره .
-پری من ..من واسه گذشته متاسفم اجازه بده جبران کنم .
-جبران پدرام تو به نظر من یه بت بودی ، یه بت پرستیدنی ، ولی باهام بد تا کردی
-دارم تاوانش رو می دم .
-راهیه که خودت انتخاب کردی تو خودت اونو خواستی .
-نه پری من اونو نخواستم من نتونستم اونو تو زندگیم راه بدم .
-یعنی می خوای بگی ...
-آره پری من مریم همسر من نیست .
-ولی ...اخه ...شما که ...
-روز بعد از رفتن تو ، همه چی تموم شد .
یه چی راه گلومو بست صداش تو سرم تکرار شد «من نتونستم اونو تو زندگی راه بدم ، اون سهمی از زندگی من نبود »
اشکام خودشون راهشونو بلد بودن ، گونه هامو بوسه بارون کردن با صدایی که از بغض دور رگه شده بود گفتم :
-تو فقط می خواستی منو از زندگیت بیرون کنی ، این من بودم که سهمی توی زندگی تو نداشتم .
-نه پریا ، من اینو نمی خواستم من ...من ...
ساکت شد انگار توی گفتن حرفش تردید داشت .
-می شه تمومش کنی ، من می خوام بخوابم .
-باشه مزاحمت نمی شم .
-شب بخیر
-رو حرفام خوب فکر کن فردا منتظر تماست می مونم .
-شب بخیر دایی پدرام .
آهی کشید و گفت :
شب بخیر پری آروزهام .