شعر

[مستور]

ای آشنا چه شد که تو بیگانه خو شدی
با مهر پیشگان ز چه رو کینه جو شدی
ما همچو غنچه یک دل و یک روی مانده ایم
با ما چرا چو لاله دو رنگ دو رو شدی
نزدیکتر زجان به تنم بودی ای دریغ
رفتی به قهر و دورتر از آرزو شدی
از گریه همچو غنچه گره در گلوی ماست
تا همچو گل به بزم کسان خنده رو شدی
ای دل کمند شیر شکاران ترا نبست
در زلف یار بسته به یک تار مو شدی
ای گل که لاف حسن زدی پیش آفتاب
خشکید شبنم تو و بی آبرو شدی
ای چهره از غبار غمی رنگ داشتی
اشکی فشاند چشم من و شستشو شدی
سیمین چه روزها که چو گرداب در فراق
پیچیدی از ملامت و در خود فرو شدی