بازگشت   پی سی سیتی > هنر > موسيقی Music > موسیقی جهان

موسیقی جهان در این بخش به شناساندن بزرگان موسیقی جهان میپردازیم بیوگرافی ها عکس ها خاطرات و خدمات ... همچنین سایر مسائل مربوط به موسیقی جهانی اخبار و ....

پاسخ
 
ابزارهای موضوع نحوه نمایش
  #1  
قدیمی 03-25-2008
دانه کولانه آواتار ها
دانه کولانه دانه کولانه آنلاین نیست.
    مدیر کل سایت
        
کوروش نعلینی
 
تاریخ عضویت: Jun 2007
محل سکونت: کرمانشاه
نوشته ها: 12,700
سپاسها: : 1,382

7,486 سپاس در 1,899 نوشته ایشان در یکماه اخیر
دانه کولانه به Yahoo ارسال پیام
پیش فرض موسیقی تانگو Tango music

موسیقی تانگو Tango music
موسیقی تانگو Tango music



تانگو Tango سبکی از موسیقی است که از میان مهاجران آرژانتین و اوروگوئه به اروپا به وجود آمده است. این موسیقی به طور سنتی توسط یک گروه ***تت (شش نفره) نواخته میشود و به نام اورکوئستا تیپیکا orquesta típica شناخته میشود. این ***تت شامل دو ویولون، پیانو، دبل بیس و دو باندونیون Bandoneón (سازی از خانواده آکاردئون) است.

ترکیبهای قدیمی تر این مجموعه گاهی شامل فلوت، کلارینت و گیتار نیز بود. موسیقی تانگو و همچنین رقص تانگو در اکثر نقاط جهان شناخته شده است.

اولین تانگوی ضبط شده توسط انجل ویلولدو Angel Villoldo ساخته و توسط گارد ملی فرانسه در پاریس اجرا شد. ویلولدو به دلیل نبودن استودیوی ضبط در آرژانتین، موسیقی خود را در پاریسس ضبط کرد.

اولین قطعات تانگو توسط اولین نسل تانگو نوازان که گاردیا ویه ها Guardia Vieja (گارد قدیمی) نامیده شده و از مهاجران بوینوس آیرس بودند، اجرا میشد.

قسمتی از " liber tango" را با آهنگسازی پیاتزولا بشنوید.


در پایان قرن 19، این ترکیب موسیقی سالون (موسیقی رومانتیکی که در قرن 19 رواج یافته و معمولا برای یک پیانو نوشته و توسط آهنگساز اجرا میشد) و موسیقی اروپایی در سرتاسر شهر بزرگ بوئنوس آیرس شنیده میشد.

ورود این موسیقی به محدوده ای وسیعتر مدتی به طول انجامید، در اوایل قرن بیستم تانگو موسیقی محبوب گانگسترها و تبه کارانی بود که در سال 1914، به خانه های بدنام شهری که تعداد مردان آن 100 هزار تن بیش از زنان بود، رفت و آمد میکردند.

رقصهای پیچیده ای که از این موسیقی غنی برآمد نیز منعکس کننده عادت مردانی بود که رقص تانگو را با یکدیگر تمرین میکردند، این رقص نه تنها به ابراز امیال جسمانی میپردازد، بلکه هردو رقصنده آن حامل نوعی روحیه خشن و مردانه هستند، تمام اینها به فرمی انجامید که ترکیبی از حساسیت و تهاجم را به نمایش میگذارد. در آن زمان موسیقی با سازهای قابل حملی چون فلوت، گیتار، باندونیون و گروههای سه نفره ویولون نواخته میشد. ورود اورگانیتو organito-نوعی ارگ قابل حمل- به محبوبیت بعضی از ترانه ها افزود.

ادواردو آرولاس Eduardo Arolas یکی از افراد موثر در افزایش محبوبیت باندونیون بود. وینسنت گرکو Vicente Greco نیز به استاندارد سازی ***تتی شامل پیانو، دبل بیس، دو ویولون و دو باندونیون پرداخت.

تانگو نیز مانند بسیاری از فرمهای محبوب موسیقی بیشتر با افراد طبقه پایین سر و کار داشت و آرژانتینیهای غنی و سطح بالا کوشش میکردند به هر شکل ممکن از تاثیر آن بکاهند.

علی رغم این بی اعتنایی، عده ای، مانند ریکاردو گوئیرالدز Ricardo Güiraldes نویسنده و شاعر آن دوره، از هواداران تانگو بودند. گوئیرالدز نقش مهمی در محبوبیت جهانی تانگو – که بالاخره در اواخر جنگ جهانی دوم جهان را فتح کرد- ایفا کرد. او شعری با عنوان تانگو نوشت که در آن به شرح این موسیقی پرداخته بود.

سالهای 1920 و 1930، کارلوس گاردل


تانگو به زودی از سمت فرانسه، در تمام اروپا محبوبیت یافت. رودولف والنتینو Rudolph Valentino 1895-1926 متولد ایتالیا سوپراستار سینمای صامت آمریکا، با ایجاد تصویری جذاب از رقص تانگو در فیلمهایش، مخاطبین تازه ای برای تانگو به وجود آورد. در دهه 1920 تانگو از انحصار خانه های بدنام و طبقه نه چندان درستکار بیرون آمد و به فرمی آبرومند و قابل احترام از موسیقی و رقص درآمد.

رهبران گروههای موسیقی از جمله روبرتو فیرپو Roberto Firpo و فرانسیسکو کانارو Francisco Canaro، فلوت را حذف کرده و دبل بیس را جانشین آن کردند. اشعار همچنان مردانه بود و در آنها زنان منشاء اصلی مشکلات و دل شکستگی مردان عنوان میشدند، حرکات رقص آن نیز همچنان جنبه جسمانی و تهاجمی خود را حفظ کرده بود.

قسمتی از " El Barbijo" را با آهنگسازی Roberto Firpo بشنوید.


یکی از افرادی که در این تغییر موقعیت تانگو، از نوعی موسیقی مختص خلافکاران و طبقه بسیار پایین به رقصی قابل قبول و آبرومند در طبقه متوسط جامعه، نقشی بسیار مهم ایفا کرد، کارلوس گاردل Carlos Gardel 1935-1887 خواننده آرژانتینی بسیار محبوب تانگو (که در اوج محبوبیت در سقوط هواپیما کشته شد) بود.

او در گسترش تانگو-کانسیون tango-canción در دهه 20 نقشی اساسی داشت و به یکی از محبوبترین هنرمندان موسیقی تانگو در تمام دوران تبدیل شد. او همچنین یکی از منادیان عصر طلایی تانگو بود.

مرگ گاردل به نوعی دو دستگی در تحولات تانگو منجر شد و تکامل گرایانی چون آنیبال ترویلو Aníbal Troilo و کارلوس دی سارلی Carlos di Sarli در مقابل سنت گرایانی چون رودولفو بیاجی Rodolfo Biagi و خوان دآرینزو Juan D'Arienzo قرار گرفتند.

عصر طلایی
بنا به نظر عمومی، عصر طلایی موسیقی تانگو و رقص آن در سالهای 1935 تا 1952 و تقریبا همزمان به دوران شکوفایی "بیگ بند" big band در ایالات متحده بوده است. تعدادی از گروههای محبوب و تاثیرگذار این دوران گروه خوان دآرینزو، فرانسیسکو کانارو و آنیبال ترویلو بوده اند. دآرینزو به خاطر ریتمهای موکد و محرک آثارش " Rey del compás" یا "سلطان ضرب" لقب گرفته بود، و این حس در آثار ضبط شده او نیز به خوبی مشخص است.

کانارو در میلونگا های Milonga (نوعی موسیقی بسیار مشابه با تانگو) اولیه خود، ریتمی چنان ملایم انتخاب کرده است که رقص با آنها بسیار ساده است و به همین علت در رقصهای تانگو بیشترین استفاده را دارد. میلونگا سنتیمنتال Milonga Sentimental یک مثال کلاسیک از این دسته موسیقی است.

قسمتی از "Milonga Sentimental" را بشنوید.


ارکسترهای اوزوالدو پولیه سه Osvaldo Pugliese و کارلوس دی سارلی که در عصر طلایی به وجود آمده و پس از آن نیز به فعالیت ادامه دادند، صفحه های متعددی ضبط کردند. شیوه با شکوه و پر آب و تاب دی سارلی با بالاتر گرفتن نوای سازهای زهی و پیانو نسبت به باندونیون، به خوبی در آثاری چون A la gran muñeca و Bahía Blanca شنیده میشود.

اولین صفحه پولیه سه، تفاوت چندانی با آثار ارکسترهای رقص دیگر نداشت، اما او موفق شد نوایی پیچیده، غنی و گاهی ناهماهنگ ایجاد کند که در آثار مشهور وی مانند Gallo ciego، Emancipación و La yumba کاملا مشخص است. آثار بعدی پولیه سه برای اجرا در مقابل تماشاگران و نه برای رقص، ساخته شد. با این حال این آثار معمولا به خاطر وجود عنصر نمایشی در آنها برای طراحی رقص صحنه ای مورد استفاده قرار میگیرند.

تانگو جدید یا nuevo tango
دوران بعدی تانگو تحت تسلط آستور پیاتزولا Ástor Piazzolla بود که پس از انتشار El día que me quieras اثر کارلوس گاردل به شهرت رسید. در طی دهه 50 ، پیاتزولا سعی داشت که با وارد کردن صداهایی جدید و شکستن فرم سنتی تانگو، آنرا به فرمی آکادمیک تبدیل کند و با این کار تمسخر نوازندگان قدیمی و سنت گرایان را به جان خرید.

دهه 70 شاهد آمیختگی جز و تانگو در بوئنوس آیرس بود. لیتو نبیا Litto Nebbia و Siglo XX (در زبان اسپانیایی به معنای قرن بیستم) به خصوص به خاطر تقسیم بندیهای خاص خود بسیار محبوبیت یافتند. در سالهای اخیر آثار گروه آرژانتینی 020 (zero2zero) با آلبوم حماسی End of Illusions که ترکیبی از پاپ بریتانیایی و تانگو جدید است، شهرت فراوانی یافتند.

نسلی که اصطلاحا نسل بعد از پیاتزولا نامیده میشوند (سالهای 80 به بعد) شامل موسیقی دانانی چون دینو سالوتزی Dino Saluzzi، رودولفو مدیروس Rodolfo Mederos، انریکه مارتین انتنزا Enrique Martin Entenza و خوان مارتین سولاره Juan María Solare هستند. پیاتزولا و پیروانش سبک تانگو جدید یا Nuevo Tango را به وجود آوردند، که سبکی تجربی از ترکیب جز و تاثیرات موسیقی کلاسیک است.
منبع www.harmonytalk.com
__________________
مرا سر نهان گر شود زير سنگ -- از آن به كه نامم بر آيد به ننگ
به نام نكو گر بميــرم رواست -- مرا نام بايد كه تن مرگ راست



پاسخ با نقل قول
جای تبلیغات شما اینجا خالیست با ما تماس بگیرید




  #2  
قدیمی 03-25-2008
دانه کولانه آواتار ها
دانه کولانه دانه کولانه آنلاین نیست.
    مدیر کل سایت
        
کوروش نعلینی
 
تاریخ عضویت: Jun 2007
محل سکونت: کرمانشاه
نوشته ها: 12,700
سپاسها: : 1,382

7,486 سپاس در 1,899 نوشته ایشان در یکماه اخیر
دانه کولانه به Yahoo ارسال پیام
پیش فرض

Tango is a style of music that originated among European immigrant populations of Argentina and Uruguay. It is traditionally played by a ***tet, known as the orquesta típica, which includes two violins, piano, doublebass, and two bandoneons. Earlier forms of this ensemble sometimes included flute, clarinet and guitar. Tango music may be purely instrumental or may include a vocalist. Tango music is well-known across much of the world, along with the associated tango dance.

The first Tango ever recorded was made by Angel Villoldo and played by the French national guard in Paris. Villoldo had to record in Paris because in Argentina at the time there was no recording studio.
Early tango was played by immigrants in Buenos Aires. The first generation of tango players was called "Guardia Vieja" (the Old Guard). By the end of the 19th century, this blend of salon, European was heard throughout metropolitan Buenos Aires. It took time to move into wider circles: in the early 20th century it was the favorite music of thugs and gangsters who visited the brothels, in a city with 100,000 more men than women (in 1914). The complex dances that arose from this rich music reflects the habit of men to practice tango together in groups, expressing both machismo and ***ual desire, leading to the distinct mix of sensitivity and aggressiveness of the form. The music was played on portable instruments: flute, guitar and violin trios, with bandoneón arriving at the end of the 19th century. The organito, a portable player-organ, broadened the popularity of certain songs. Eduardo Arolas was the major instrument of the bandoneón's popularization, with Vicente Greco soon standardizing the tango ***tet as consisting of piano, double bass, two violins and two bandoneóns. Like many forms of popular music, the tango was associated with the underclass, and the better-off Argentines tried to restrict its influence. In spite of the scorn, some, like writer Ricardo Güiraldes, were fans. Güiraldes played a part in the international popularization of the tango, which had conquered the world by the end of World War I, and wrote a poem ("Tango") which describes the music as the "all-absorbing love of a tyrant, jealously guarding his dominion, over women who have surrendered submissively, like obedient beasts".[1]
One song that would become arguably the most widely known of all tango melodies also dates from this time. The first two sections of La Cumparsita were composed as a march instrumental in 1917 by then 17-year-old Uruguayan Gerardo Matos Rodríguez

Tango soon began to gain popularity in Europe, beginning in France. Superstar Rudolph Valentino soon became a *** symbol who brought the tango to new audiences, especially in the United States, due to his sensual depictions of the dance on film. In the 1920s, tango moved out of the lower-class brothels and became a more respectable form of music and dance. Bandleaders like Roberto Firpo and Francisco Canaro dropped the flute and added a double bass in its place. Lyrics were still typically macho, blaming women for countless heartaches, and the dance moves were still ***ual and aggressive.
Carlos Gardel became especially associated with the transition from a lower-class "gangster" music to a respectable middle-class dance. He helped develop tango-canción in the 1920s and became one of the most popular tango artists of all time. He was also one of the precursors of the Golden Age of tango.
Gardel's death was followed by a division into movements within tango. Evolutionists like Aníbal Troilo and Carlos di Sarli were opposed to traditionalists like Rodolfo Biagi and Juan D'Arienzo.

The "Golden Age" of tango music and dance is generally agreed to have been the period from about 1935 to 1952, roughly contemporaneous with the big band era in the United States.
Some of the many popular and influential orchestras included the orchestras of Juan D'Arienzo, Francisco Canaro, and Aníbal Troilo. D'Arienzo was called the "Rey del compás" or "King of the beat" for the insistent, driving rhythm which can be heard on many of his recordings. "El flete" is an excellent example of D'Arienzo's approach. Canaro's early milongas are generally the slowest and easiest to dance to; and for that reason, they are the most frequently played at tango dances (milongas); "Milonga Sentimental" is a classic example.

Carlos Gardel, mural painting by Carlos Páez Vilaró


Beginning in the Golden Age and continuing afterwards, the orchestras of Osvaldo Pugliese and Carlos di Sarli made many recordings. Di Sarli had a lush, grandiose sound, and emphasized strings and piano over the bandoneon, which is heard in "A la gran muñeca" and "Bahía Blanca" (the name of his home town).
Pugliese's first recordings were not too different from those of other dance orchestras, but he developed a complex, rich, and sometimes discordant sound, which is heard in his signature pieces, "Gallo ciego", "Emancipación", and "La yumba". Pugliese's later music was played for an audience and not intended for dancing, although it is often used for stage choreography for its dramatic potential, and sometimes played late at night at milongas.
__________________
مرا سر نهان گر شود زير سنگ -- از آن به كه نامم بر آيد به ننگ
به نام نكو گر بميــرم رواست -- مرا نام بايد كه تن مرگ راست



پاسخ با نقل قول
پاسخ


کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان)
 
ابزارهای موضوع
نحوه نمایش

مجوز های ارسال و ویرایش
شما نمیتوانید موضوع جدیدی ارسال کنید
شما امکان ارسال پاسخ را ندارید
شما نمیتوانید فایل پیوست در پست خود ضمیمه کنید
شما نمیتوانید پست های خود را ویرایش کنید

BB code is فعال
شکلک ها فعال است
کد [IMG] فعال است
اچ تی ام ال غیر فعال می باشد



اکنون ساعت 12:46 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.



Powered by vBulletin® Version 3.8.4 Copyright , Jelsoft Enterprices مدیریت توسط کورش نعلینی
استفاده از مطالب پی سی سیتی بدون ذکر منبع هم پیگرد قانونی ندارد!! (این دیگه به انصاف خودتونه !!)
(اگر مطلبی از شما در سایت ما بدون ذکر نامتان استفاده شده مارا خبر کنید تا آنرا اصلاح کنیم)


سایت دبیرستان وابسته به دانشگاه رازی کرمانشاه: کلیک کنید




  پیدا کردن مطالب قبلی سایت توسط گوگل برای جلوگیری از ارسال تکراری آنها