|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|||||||
| شعر در این بخش اشعار گوناگون و مباحث مربوط به شعر قرار دارد |
 |
|
|
ابزارهای موضوع | نحوه نمایش |
|
#61
09-18-2010
|
|||
|
|||
سلام آقا مهدي
آخه دوستم هفته پيش شيراز بود خودش عكسهاي آرامگاه را آورده بود كه دو يا سه پله مونده به درب آرمگاه زير آب بود و مي گفت سطخ آب مرتب بالاتر هم مي ياد و عكسهاشم آورده بود. 
|
| جای تبلیغات شما اینجا خالیست با ما تماس بگیرید | |
|
|
|
|
#62
09-18-2010
|
||||
|
||||
باورش برام سخته
__________________
|
|
#64
11-18-2010
|
||||
|
||||
|
سروده های میهنی
وطن يعنی چه، يعنی دشت صحرا؟
وطن يعنی چه، يعنی رود دريـــــــا؟ وطن يعنی چه، يعنی باغ، بیشـــــه؟ وطن يعنی چه، يعنی كشت، ريشــه؟ وطن يعنی چه، يعنی شهر، خانه؟ وطن يعنی چه، يعنی آب، دانــــه؟ وطن يعنی چه، يعنی كار، پيشـــــه؟ وطن يعنی چه، يعنی سنگ، تيشه؟ ×× وطن يعنی همه آب و همه خــــاك وطن يعنی همه عشق و همه پاك وطن يعنی محبت، مهربانی نثار هر كه دانی و ندانـــــی وطن يعنی نگاه هموطن دوســــــت هر آنجايی كه دانی هموطن اوست وطن يعنی قرار بـــی‌قراری پرستاری، كمك، بيمار‌داری وطن يعنی غم همسايه خوردن وطن يعنی دل همسايه بــــردن وطن يعنی درخت ريشه در خاك وطن يعنی زلال چشمه پـــــــاك ستيغ و صخره و دريا و هامون ارس، زاينده رود، اروند، كارون دنا، الوند، كركس، تاق‌بستان هزار و قافلانكوه و پلنگـــــــان وطن يعنی بلنــدای دمــاونـــــد شكيبا، دل در آتش، پای در بند وطن يعنی شكوه اشترانكوه به دريای گهر استاده نستوه وطن يعنی سهند صخره پيكر ستيغ سینه در سنگ تمنــدر ×× وطن يعنی وطن استان به استــــــان خراسان، سيستان، سمنان، لرستان كوير لوت، كرمان، يزد، ساری سپاهان، هگمتانه، بختيــاری طبس، بوشهر، كردستان، مريوان دو آذربـايجــان، ايــلام، گيـــــــلان سنندج، فارس، خوزستان، تهران بلوچستان و هرمزگان و زنجــــان وطن يعنی دلی از عشق لبريز گره باف ظريف فرش تبريــــــــز وطن يعنی هنر يعنی سپاهان حرير دستباف فرش كاشـــــان وطن يعنی ز هر ايل و تباری وطن را پاسبانی، پاسـداری وطن يعنی دلير و گرد با هم وطن يعنی بلوچ و كرد با هم وطن يعنی سواران و سواری لر و كرد و يموت و بختيــــاری وطن يعنی سرای ترك با پارس وطن يعنی خليج تا ابد فـــارس وطن يعنی كتيبه در دل سنــگ تمدن، دين، هنر، تاريخ، فرهنگ وطن يعنی همه نيك و به هنجار چه پندار و چه گفتار و چه كـردار وطن يعنی شب رحمت شب قـــــدر شب جوشن، شب روشن، شب بدر وطن يعنی هم از دور و هم از دير سـده نوروز يلــدا مهرگـان تیـــــــر هزاران خط و نقش مانده در ياد صبـــا كلهر کــمال‌الملك بهــزاد نكيسا باربد تنبور نی چنـــگ سرود تيشه فرهاد در سنگ سر و سرمايه‌های سرفرازی حكيم و بوعلی سـينا و رازی به اوج علم و دانش رهنوردی ابوريحــان و صـدرا سـهروردی به بحر علم و دانش ناخـدائی عراقی رودكی جامی سنائی وطن يعنی به فرهنگ آشنائی دُر لفـــظ دری را دهخــــــدائی وطن يعنی جهانی در دل جام وطن يعنی رباعيــــات خيــــام وطن يعنی همه شيرين كلامی عفاف عشـــق در شـعر نظامی وطن يعنی پيــام پند سعدی زبان پيوسته در پيوند سعدی وطن يعنی نگاه مولوی ســـــوز حضور نور در شمس شب و روز وطن يعنی هوا و حال حافظ شكوه بــاور انـدر فـال حافظ وطن يعنی بتيره دمدمه كوس طلوع آفتاب شـــعر از طـــوس وطن يعنی شب شهنامه خوانــدن سخن چون رستم از سهراب راندن وطن يعنی رهائی ز آتش و خون خروش كاوه و خشـــم فريــــدون وطن يعنی زبان حال سيمرغ حديث يـال زال و بال سيمرغ وطن يعنی گرامی مرز تا مرز وطن يعنی حريم گــيو گـودرز وطن يعنی اميد نااميدان خروش و ويله گردآفريدان وطن يعنی دل و دستی در آتش روان و تن كــمان و آتـــــش آرش وطن يعنی لگام و زين و مهميز سواران قران و رخش و شبـديز وطن يعنی شبح يعنی شبيخون وطن يعنی جلال الدين و جيحون وطن يعنی به دشمن راه بستن به اوج آريـــوبــرزن نشســـــتــن وطن يعنی دو دست از جان كشيدن به تنگسـتان و دشتسـتان رسيـــدن زمین شستن ز استبداد و از كين به خــون گــرم در گــرمابه فــــين وطن يعنی اذان عشــق گفـتن وطن يعنی غبار از عشق رفتن نماز خون به خونين شهر خواندن مهاجـم را ز خرمشــــهر رانـــــدن سپاه جان به خوزستان كشيدن شهادت را به جـان ارزان خريـدن وطن يعنی هدف يعنی شهامت وطن يعنی شرف يعنی شهادت وطن يعنی شهيد آزاده جانباز شلمچه پاوه سوسنگرد اهواز وطن يعنی شكوه سرفرازی وطن يعنی ز عالم بي‌نيازی وطن يعنی گذشته حال فردا تمـام سهم يك ملـت ز دنيـــا وطن يعنی چه آباد و چه ويران وطن يعنی همــين جــا يعنـی ايــــــــــــــــــران شاعر: عليرضا شجاع‌پور
__________________
تو همه راز راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من همه محو تماشای نگاهت آسمان صاف و شب آرام بخت خندان و زمان آرام خوشه ی ماه فرو ریخته در آب شاخه ها دست برآورده به مهتاب شب و صحرا و گل و سنگ همه دل داده به آواز شباهنگ
|
|
#65
11-18-2010
|
||||
|
||||
|
به گیتی چوگم گشت گردون مهر*چه ایران چه بابل چه شام وچه مصر
چو تاریخ شد چون شب دیریاز * جهان را دگر گشت آیین و ساز یهودان به یلدای بند و دریغ * به جای مسیحا همی رنج و تیغ به یونان، خدایان به جای خدای * نبودی بزرگی و هم رهنمای چو فرعون بودی به مصر اندرون * پرستیدة مردم خام و دون چو جادو و نیرنگ و کردار دیو * به بابل نگه کرد کیهان خدیو برافشانید آن فرة ایزدی * به پارسه که بودی به دور از بدی بیامد به ناگاه شاهین شرق * چو باد و چو تندر، درخشان چو برق که خواندی ورا اشعیای نبی * مسیح خداوند و هم او، نبی پیمبر بـُدی کورش پادشا * بپیمود همواره راه اشا به بابل همی بوسه بر پای اوی * زدند و ببردند فرمان اوی ز فر شهنشه سپیده دمید * به شهپر همی پردة شب درید که کورش منم شهریار جهان * گشاینده گیتی ز بند بَدان منم زادة شهسواران گـُرد * که دشمن از ایشان به زاری بمرد پدر: کاوس است و نیا: کی پشین * بمانَد نژادم به روز پسین که خشنود و خرسند باشد خدای * که داد و دهش آوریدم به جای بگشتند شادان ز من مردمان * بگشتم پرآوازه اندر زمان به ایرانیان برگشادم پیام * که دشمن مبادا به ایران کنام سپاس و نیایش به یزدان مهر * که یاری بجویم ز خورشیدچهر هماره نیازم به درگاه اوست * نـَیازم به بیداد در راه دوست سروشش سرشته به جان و تنم * فروغش فرَوَهر این میهنم که ایران به گیتی ندارد همال * چو شیر هژبریست با فر و یال چلیپای مهرش بچرخد چنان * که افروزد از فر ایران، جهان سوارم بر ارابه آفتاب * به فرمان من آتش و خاک و آب که فر خدایی همی در من است * بترسد ز من هرکه اهریمن است کنون بشنو ایرانی هوشمند * که دارم ز بهرت بسی رای و پند چو خواهی که ایران بگردد بزرگ * نه او را گزندش ز روباه و گرگ بپیما یکی جام شاهنشهی * بیفشان تو جان از برای مهی همان به که باشد تهی سرزمین * زِ هر ناسپاس و بدی آفرین به کـِشت و به کار و به کوشش شویم * همانند دجله به جوشش شویم زِ هر سوی ایران نیاز آورید * به رامشگه من نماز آورید ببندید پیمان به پیوند من * همه یکدل و یکزبان انجمن که آسوده باش ای مهین پادشاه * که ما برفرازیم دِرَفشَت به ماه به کوه و کویر و به رود و زمین * که سوگند بر خاک ایران زمین « همه سربه سرتن به کشتن دهیم*از آن به که کشوربه دشمن دهیم»
__________________
تو همه راز راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من همه محو تماشای نگاهت آسمان صاف و شب آرام بخت خندان و زمان آرام خوشه ی ماه فرو ریخته در آب شاخه ها دست برآورده به مهتاب شب و صحرا و گل و سنگ همه دل داده به آواز شباهنگ
|
|
#66
11-18-2010
|
||||
|
||||
|
ای وطــن ، ای مـــادر تاریــخ ســـــاز ای مــرا بـر خـــاک تـــو روی نیــــاز
ای کویــــر تـــو بهشـت جــــــان مــن عشـــق جــــاویدان من ایـــران من ای ز تــو هستی گرفته ریشـــــه ام نیست جــز اندیشه ات اندیشــه ام آرشــی داری بـــه تیـــــر انــــداختن دست بهرامــی بـه شیــر انــداختن کـــاوه ی آهنگــــری ضحـــاک کـش پتـک دشمـن افکنــی نـا پــاک کش رخشــی و رستم بر او پـا در رکـــاب تــا نبیند دشمنت هرگــز به خـــواب مـــرزداران دلیــــرت جـــان به کــــف سر فــرازان سپــاهت صف بــه صف ای وطـــن ،ای مـــادر ایــــران مـــــن مـــــادر اجــــداد و فــرزنــــدان مــــن خــانه ی مـن بانه ی من توس مــــن هــر وجــب از خــاک تو نامــوس مــن ای دریـــغ از تـــو که ویــران بینمـــت بیشــــه را خالــی ز شیــران بینمـت خـــاک تو گـر نیست جـان من مبــاد زنــــده در این بـوم و بر یک تـن مبــاد وطــــن یعنـــی پــدر،مادر ، نیاکـــان بــه خون و خـاک بستن عهد و پیمان وطـــن یعنـــی هـویت، اصل، ریشـه ســـر آغـــاز و سر انجـــام و همیشه ستیــغ و صخـــره و دریــا و هامـــون ارس ، زاینــــده رود ، ارونـــد ، کـارون وطن یعنی دو دست از جان کشیدن بـه تنگستــــان و دشتستــان رسیدن زمیـن شستن ز استبــداد و از کیـن ـه خــون گــــرم در گرمابـــه ی فیـــن وطــن یعنــی اذان عشـــق گفتــــن وطـــن یعنــی غبــــار از عشق رفتــن وطــن یعنــی هـدف یعنی شهـامت وطـــن یعنـــی شـرف یعنـی شهـادت وطــن یعنــی گذشتــه، حـال، فـردا تمــــام سهــــم یـک ملـــــت ز دنیــــا وطــن یعنــی رهایی ز آتـش و خـون خـــروش کــــاوه و خشــم فـریــدون وطــن یعنــی زبــان حـــال سیمــرغ حـدیـــث جــان زال و بـــال سیمــرغ
__________________
تو همه راز راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من همه محو تماشای نگاهت آسمان صاف و شب آرام بخت خندان و زمان آرام خوشه ی ماه فرو ریخته در آب شاخه ها دست برآورده به مهتاب شب و صحرا و گل و سنگ همه دل داده به آواز شباهنگ
|
|
#67
11-18-2010
|
||||
|
||||
|
خلیج فارس
توران شهریاری(بهرامی) خلیج فارس، خلیج عرب نخواهد شد که نام روز دل افروز، شب نخواهد شد خلیج همره تاریخ و پیشتر از آن نهاده سر چو عزیزی به دامن ایران ز روزگار کهن، نام پارس بر آن است چو پارس، پهنه دریادلان ایرانست کتیبه ای که از آن روزگار بجاست به آبراه سوئز، خور چراغ راهنماست زداریوش جهاندار آن کتیبه بود که نام سرمدی پارس، بر خلیج سزد به نقشه های جهان بر خلیج، این نام است جز این هر آن چه بگویند، گفته ای خام است به چشم دل بنگر بر تلاطم آبش بگوش جان بشنو از خروش پهنایش بگوید اینکه، به این شهرتم زمانه شناخت جهان مرا به همین نام جاودانه شناخت مباد آن که سیاست دسیسه آغازد مرا زریشه دیرینه ام جدا سازد برای باختریها است این بهین برهان مرا بخواند به این نام، از آن زمان یونان قسم به تنگه هرمز که رهگشای منست که تا بروز پسین، پارس پا به پای منست مرا به نام دگر، در زمانه کاری نیست برای من بجز این نام، اعتباری نیست چو بر سرم ز ازل، سایه ای از ایرانست زنام پارس، دل و سینه ام خروشانست شکوه و هیمنه پارس، بر جبین منست هزاره هاست که این نام راستین منست خدا گواست بر آن استوار پیمانیم که ما دو نام، بسان دو جسم و یک جانیم خلیج و پارس، از آغاز چون دو همزادیم که در سپیده تاریخ، توامان زادیم
__________________
تو همه راز راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من همه محو تماشای نگاهت آسمان صاف و شب آرام بخت خندان و زمان آرام خوشه ی ماه فرو ریخته در آب شاخه ها دست برآورده به مهتاب شب و صحرا و گل و سنگ همه دل داده به آواز شباهنگ
|
|
#68
11-18-2010
|
||||
|
||||
|
فرازی از یک سروده ی بلند
کوروش پارسی‌ام: رزم‌آوری در میان رزم‌آورانِ پارسی نیزه‌اندازی در میان نیزه‌اندازانِ مازندرانی تیرافکنی در میان تیرافکنانِ لُرستانی گُرزاندازی در میان گُرزدارانِ سیستانی کمندافکنی در میانِ کمندافکنانِ کُردستانی شمشیرزنی در میان شمشیرزنانِ هگمتانه‌‌ای برخاسته از ایرانشهر دوست دارنده‌ی: اندیشه‌ی نیک منش نیک گفتار نیک دوست دارنده‌ی آدمیانی که این سه را در خود می‌پرورند که اورمزد را در خود می‌پرورند. <><><> این اورمزد استومند را می‌ستایم می‌ستاییم. که ما را در سایه‌ی وُهومنه‌ی خود - آن بِهمن، آن منشِ نیک – آفرید تا بر گیتی پرتو افگنیم، که خود را در ما آفرید تا در گیهان بدرخشیم، این اورمزدِ خردمند، دانا توانا که آدمی را در خود آفرید، با خود آفرید، خود آفرید، که گیهان را در خود آفرید، با خود آفرید، خود آفرید. اهورامزدا را گرامی می‌داریم که این زمین از برای ما می‌جُنبانَد که این آسمان از برای ما می‌چرخانَد که این اختران از برای ما می‌درخشانَد که این آبِ گوارا از برای ما می‌رَوانَد. مزدا در سایه‌ی سپندارْمذ - آن اسفند، آن خِردِ رَسا و بَسنده - واژه‌ها را در دهان ما آفرید تا گفتارنیک را بپروریم. ماه را همگامِ ما رَوانید تا شباهنگام، راه‌نُمای ما باشد. خورشید را گیتی‌نُمای ما کرد. خِرد را در بال‌های گرم فرزانگان پَروَرید. مزدا، نیروی خود را در بازوها و ران‌های ما نهاد تا جادو را از دیار خود دورگردانیم. این مزدا را می‌ستاییم که در ما می‌پوید، می‌خُسپد، می‌اندیشد!
__________________
تو همه راز راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من همه محو تماشای نگاهت آسمان صاف و شب آرام بخت خندان و زمان آرام خوشه ی ماه فرو ریخته در آب شاخه ها دست برآورده به مهتاب شب و صحرا و گل و سنگ همه دل داده به آواز شباهنگ ویرایش توسط فرانک : 11-18-2010 در ساعت 04:04 PM
|
|
#69
11-18-2010
|
||||
|
||||
|
شب وطن بی انتهاست نادر تبرزینت کجاست
وطن دوباره بی خداست نادر تبرزینت کجاست مهر و وفای پارسیان رفته دگر از یادمان در گوچه ها جورو جفاست نادر تبرزینت کجاست دریا به دریا خانه ها جدا شد از ایران ما دشمن درون خاک ماست نادر تبرزینت کجاست تاریخ ما نا گفته شد شیر وطن هم خفته شد اما هنوز ایران ماست نادر تبرزینت کجاست اینجا کسی یاد تو نیست هم رزم و فریاد تو نیست تنها امید ما خداست نادر تبرزینت کجاست
__________________
تو همه راز راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من همه محو تماشای نگاهت آسمان صاف و شب آرام بخت خندان و زمان آرام خوشه ی ماه فرو ریخته در آب شاخه ها دست برآورده به مهتاب شب و صحرا و گل و سنگ همه دل داده به آواز شباهنگ
|
|
#70
11-18-2010
|
||||
|
||||
|
روزی شه شاهان ما
در یک نیایش با خدا گفتا به پاس کار من اندیشه ی پر بار من روزی مرا فرصت بده رو ح مرا مهلت بده تا بنگرم خاک وطن آن سرزمین پاک من گفتا خدا به شاه ما ره بر تو بادا هر کجا کردی جهان را شادمان اینک تو و این هم جهان کوروش اهورا را ستود جز شوق پارس در او نبود با یک فرشته شادمان آمد به سوی این جهان ناگه که او آهی کشید جز آب و نم چیزی ندید گفتا چرا خا ک تنم اینگونه گشته غرق نم ویرانی خاکم زچیست فرشته هم آرام گریست کوروش به او گفتا مرا با خود ببرتا هر کجا تا بنگرم پورنان من هستند نگهدار وطن با یک نظربرشهر خود کوروش کمی افسرده شد جز مهدی وعبدالوحید عباس و سجاد و سعید نامی ز پوران نشنید آهی ز دل آنجا کشید گفتا که این گویش زچیست عباس و عبدالله کیست فرشته بنشست و گریست گفتا که اینها عربیست بعد از تو ای شاه جهان ایران به دست تازیان ویران و یکصد پاره شد نسل توهم آواره شد گوروش برآشفت و شکست که نسل من آواره گشت قومی به ما ها چیره شد افکار انسان تیره شد پس شاه شاهان را چه شد آن سرفرازان را چه شد اینک تو بر من کن روا تصویر ایران مرا کوروش که تا آن را بدید ناگه زدل آهی کشید گفتا که این خاک من است این نقش ایران من است پس شرق و غرب آن چه شد آن هند وآن یونان چه شد اینک مرا با خود ببر به سرزمین های دگر تا بنگرم همچو قدیم فخرو شکوه عالمیم گوروش در آفاقی دگر با خرقه پوشی رهگذر گفتا که من هم دم به دم از خاک ایران آمدم آن رهگذر گفتا جوان تویی تروریست جهان گوروش زدل آشفته شد از این ولایت خسته شد گفتا که ای دادار من این نیست آن خاک وطن خسته ام و بی همسفر مرا از این دنیا ببر
__________________
تو همه راز راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من همه محو تماشای نگاهت آسمان صاف و شب آرام بخت خندان و زمان آرام خوشه ی ماه فرو ریخته در آب شاخه ها دست برآورده به مهتاب شب و صحرا و گل و سنگ همه دل داده به آواز شباهنگ
|
|
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
حالت خطی
|
|
اکنون ساعت 01:08 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.