آنهایی که از خودشون راضی نیستند ، بخونند!

[shokofe]

"من" كيست؟

در به "تجربه رساندن" لحظات زندگي گاه دچار حس نارضايتي وناسازگاري با خويشتن مي شويم.

با خود برسربي مهري هستيم. احساس كمبود و ضعف روحي بر ما غلبه ميكند. در تنبيه و گفتگوي دروني با خود، "من ِخاطي" را بارها و بارها سرزنش، توبيخ و نصيحت مي كنيم. بايد چنين ميگفتم، نبايد دهان بازميكردم، چرا به آنجا رفتم؟

، چرا از انجام آن كار خودداري كردم؟ ... و اين مشاجرهء دروني ساعتها و چه بسا روزها ادامه دارد. در طول و پايان اين مشاجرات "من"ِ خود را دچار خستگي و افسردگي و نهايتاً فرسودگي ميكنيم.

درهمين حالات، "من ِ" ملامت شده درست مثل كودكي دچار دستپاچگي و مرتكب اشتباهات ديگرخواهد شد. نتيجهء نهائي اين خواهد بود كه "من ِ" خود را اصولاً ناكارآمد و بي كفايت خواهيم يافت.

اينجاست كه براي ادامهء راه زندگي و راهيابي به "شهر سعادت" به جستجوي راهي نو مي پردازيم.

البته اگر هنوز براي سعادتمندي اشتياق و رمقي بجاي مانده باشد! كه درغيراينصورت انتخاب اول رها كردن خود به دست اتفاق وقضا وقدر خواهد بود. دست كشيدن از انتخاب، كه دراين حالت براي تنبيه "من ِ خود" به لجبازي وطغيان عليه خويشتن مي پردازيم. و اغلب درطي همين مدت موقعيتهاي خوب و شايستهء زندگي را ناديده گرفته وپوچ مي كنيم. انتهاي اين راه پريشاني بيشتر و نهايتاً افسردگي خواهد بود، كه متأسفانه امروزه به وفور در محيط اطراف شاهد آن هستيم.

در رتبهء نه چندان خوشايندتري از حالت فوق، گروهي روش سازش با محيط اطراف را پيش ميگيرند. تابعيت محض، گريز از هرتلاش و يا رقابت وجدال، جملاتي از قبيل "من ديگر خسته شده ام"، "من ديگر توان مبارزه ندارم"، "قسمت من هم در زندگي همين بوده" تمامي فضاي ذهن را اشغال ميكند و شخص در اين حال نيز عاقبت به حس پوچي مطلق خواهد رسيد.

خوشبختانه انتخابهاي ديگر و بسيار بهتري نيز وجود دارد. گاه مي شود كه با قرارگرفتن رودرروي خود در آينه با لبخندي و چشمكي قضيه را به خير و خوشي حل وفصل كرد و قلم عفو برخطاي "من" كشيد! مي شود با "من" آشتي كنيم و مهربانتر باشيم و از نو شروع كنيم.

اين پرسش كه چه تضميني براي عدم تكرار اشتباهات گذشته وجود دارد؟ ذهن را آزار ميدهد.

تضمين كافي براي پرهيز از اشتباه درحدامكان تنها در شناخت بهترو مداواي "من" نهفته است.

***
تا پيش از بلوغ هريك از ما قالبهاي شخصيتي گوناگوني را انتخاب و آزمايش ميكنيم. نقش قهرمان كارتونها، والدين ويا معلمان دلسوز، هنرپيشگان و... سرانجام در فرآيند بلوغ ذهني، فكري وجسمي خود گزيده اي از هريك از نقشهاي پيشين را به عنوان صفت بهتر، شايسته وپيروز برگزيده، پس از آميختن با خميرهء دروني خود آنرا "من" مي ناميم.

پس با قضاوتي منصفانه به اين نتيجه ميرسيم كه اين "من" آنقدرها هم گناهكار و شايستهء نكوهش نيست. قالبي را كه خود ساخته ايم چرا گاه تااين حدمورد بيمهري قرارميدهيم؟ اين همان قالبي است كه روزي با ذوق وشور فراوان تمام اجزاء آنرا جمع آوري كرده ايم.

حال اگر كه ديدگاه و يا خواسته هاي ما در مسير زمان و گذار زندگي تغيير كرده آيا سزاوارنيست كه به مرمت و نوسازي سراي زندگي جانمان "من ِ" خويش بپردازيم؟