[bigbang]

لحظه سرنوشت ساز

. من میخواستم به بوستون بروم و از زندگی در شهر و نزدیکی با زنان لذت ببرم . او به حرف های من گوش نمیداد .

بوستون در سال 1960

( چگونه میتوانم مدعی شوم که فرزندان دیگران را برای دانشگاه تربیت میکنم وقتی فرزند خود من از دانشگاه فرار میکند )
من به این نتیجه رسیدم که اجزای زندیگ ما یکسری برخوردهای تصادفی است و کل زندگی ما با عکس العملهای ما به این برخوردها شکل میگیرد ماکی هستیم وابسته به ان هست که چگونه در یک برخورد تصادفی ((تصمیم آزاد )) خود را محدود به پیچ و خم سرنوشت به اجرا میگذاریم .
دو برخورد تصادفی که توانست زندگی من را شکل بدهد در میدل بری اتفاق افتاد برخورد با یک پسر ایرانی به نام فرهاد فرزند یک تیمسار ارتشی مشاور شخصی شاه و دختر زیبایی به نام ann هم نام معشوق دوران بچگی من .
پسر ایرانی که من او را فرهاد مینامم . مدتی در رم فوتبال حرفه ای بازی میکرد . او با بدن ورزیده و قدرتمندش با موهای مجعد سیاه و چشمان ملایم گردویی و شخصیتی که داشت همه زنان را به خود جذب میکرد . از بسیار از جهات او متضاد من بود .
_حالا این مثلاً فرهاد اتفاقاً اسمش هم فرهاد هست منتها خواننده بدبخت جاسوس نیست کی به کی هست اصلاً معلوم نیست طرف اسمش فرهاد باشه !!_

خیلی سعی کردم تا دوستی او را بدست آورم . او هم خیلی چیزها به من یاد داد که در سالهای بعد بدرد من خورد .
ann را هم من در میدلبری شناختم . گر چه او با دانشجوی مردی در دانشگاه دیگری رابطه نزدیکی داشت ، ولی به من هم توجه داشت و به من هم محبت میکرد .
عشق افلاطونی ما اولین رابطه واقعاً محبت باری است که من تجربه کرده ام .
فرهاد به من شجاعت داد تا مشروب بخورم . به پارتی بروم ، پدر و مادرم را کنار بگذارم .
من اگاهانه تصمیم گرفتم که درس نخوانم و در لج بازی با پدرم پای رفتن به داشنگاه را بشکنم . نمرات من سقوط کرد شهریه مجانی را از دست دادم .
در وسط سال دوم تصمیم گرفتم از دانشگاه خارج شوم . پدرم تهدید میکرد که تا ابد با من قهر خواهد کرد . ولی فرهاد به من قوت قلب میداد . بلاخره یک روز با عجله به دفتر رییس دانشگاه رفتم و انصراف خودم را امضاء کردم . لحظه سرنوشت سازی بود .

ادامه دارد