[امیر عباس انصاری]

آگار:
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

آگار عصارهٔ خشک جلبک‌های قرمز از نوع GELIDIUM است که از نظر شیمیایی استر سولفوریک گالاکتان می‌باشد. بشکل قطعات باریک نازک شفاف ، یا گرد سفید خاکستری رنگ بی مزه و بی بو است . در آب سرد نامحلول است ولی ابتدا در آبجوش آن را حل کرده و سپس در ۳۵ تا ۴۰ درجهٔ سانتی گراد یا کمتر سرد نموده بصورت ژل در می‌آورند.

ترکیب شیمیایی

پلیمر آگاروز

آگاروز، آگاروپکتین، اسید آمینه‌های : آگارین، اسید گلوتامیک، ترئونین، قندهایی مانند : گالاکتوز و گلوکونیک اسیدو گزیلوز است.


کاربرد درمانی

به عنوان یک ملیّن مخصوصاً در یبوست‌های مزمن، بکار می‌رود و بدون جذب شدن از روده می‌گذرد. همچنین ضد زخم معده و دوازدهه است. بصورت کپسول یا محلول معلّق در آب و یا ژله به مقدار ۴ تا ۱۶ گرم از راه دهان بکار می‌رود.

آگار عمدتاً برای تهیهٔ محیط کشت در میکروب‌شناسی آزمایشگاهی مصرف می‌شود.

هشدار:ژلوز یک مادهٔ سمی نیست و به مقدار کم در قنادی‌ها،خوراک پزی‌ها مصرف می‌شود اما استعمال آن به مقدار زیاد و یا مکرر در اشخاص مسن اولاً باعث بالا رفتن کلسترول خون شده و ثانیاً انسداد حقیقی روده خواهد شد.