[امیر عباس انصاری]

دل نوشته هاي سيد اميرحسين ميرحسيني

ماه آخر آمد اما آخرين ماهم نيامد . . . .مي‌خواستم با "سين" سلام تو سفره‌ام را تكميل كنم اما نيامدي
نيامدي كه ببيني چه سخت مي‌گذرد ، نيامدي كه ببيني براي آمدنت چگونه ضجه مي‌زنم
لباس انتظار را به قامتم نو كرده‌ام ، نيامدي كه ببيني هرچه سبزه آراستم خزان شد
آقاي خوبي‌ها ، آقاي مهرباني‌ها ، آقاي من ، آقاي ما
اي كاش هنگام تحويل سال از زبان تو مي‌شنيدم :
" يا مقلب القلوب و الابصار . . . يا محول الحول و الاحوال . . . "
براي چشمانت غزلي سروده بودم كه در آغازين سال بر سكوي دل بنگارم
اما نه ، عيد نمي‌گيرم چرا كه برادران شيعه‌ي بحريني‌ام عزا دارند

صاحب شيعه بيا غيبت بس است

شيعه در دنيا غريب و بي كس است

مي‌رود دنيا به سوي التهاب

شيعه كشتن گوييا دارد ثواب ( . . . )

سينه‌ها آماج تيغ و تير شد

كي مي‌آيي مهربانم دير شد ( . . . )

زخم‌هاي شيعه گشته بي‌شمار

عاشق تو مي‌رود بالاي دار

دشمنانت دست در دست هم‌اند

وارثان شمر و سعد و ملجم‌اند ( . . . )

مهربان خيمه نشيني تا به كي

در بيابان بي قريني تا به كي

اي كه دستت مي‌رسد كاري بكن

شيعه‌ي مظلوم را ياري بكن

زودتر آقا بيا اميد نيست

كاممان تلخ است ديگر عيد نيست