وه‌گێڕانی غه‌زه‌ڵێ له مه‌وله‌وی به‌لخی
من مه‌ستم ئه‌تۆ مه‌س کێ یاری‌ده‌ری مه‌ستانه
چه‌ن جار وتم به‌س بێ که‌م تێکه ده‌به‌ستانه!
له‌م شاره که‌سێکی وا سه‌رمه‌س نیه نابینم
گشتی که‌له‌لا که‌وتوون ئه‌و باده په‌ره‌ستانه
ئه‌م ژینه چ بێ تامی ؟ بێ نازی دڵارامی
ڕۆحم وه‌ره مه‌یخانه گه‌ر ژین مه‌به‌ستانه
سه‌خۆشێ له هه‌ر گۆشه‌ی ده‌ستێکی گه‌رم تۆشه‌ی
ئه‌و شه‌ربه‌ته شانۆشه‌ی ئه‌و شۆخه پڕ هه‌ستانه
تۆ ڕۆحی خه‌راباتی ژینت له مه‌یا قاتی
نا نه‌یده‌یه وشیاران ئه‌و باده له ده‌ستانه
ئه‌ی کۆچه‌ری نه‌ی‌ژه‌ن تۆ سه‌رمه‌ست تری یا من
لا مه‌ستی چه‌می جادووت ئه‌فسوونی مه ده‌ستانه
ئه‌و چرکه وه‌ده‌رکه‌وتم مه‌ستێکم هه‌کا بینی
گوڵ بوو نه‌فه‌سی بیری ڕێحانه له ده‌ستانه
سه‌د ئاقڵ و فه‌رزانه بۆ مه‌ستی وه‌ها که‌یلن
چه‌شنی به‌له‌می وه‌یلان ساتێ نه‌ده‌وه‌ستا نه
لا کێوه وتم هاتی جا پێکه‌نی ئه‌و واتی
نیمه‌م که له تورکستان لایێ عه‌جه‌مه‌ستانه
نیمه‌م که له دوڕدانه لایێک له به‌ستێنه
نیمه‌م که له ڕۆحه‌و ئه‌و نیمه‌ش گڵی په‌ستانه
واتم ئه‌گری ده‌ستم ؟ یارم به ئه‌من که‌ستم
واتی که نه‌ناسم که‌س بۆ مه‌ستێ ئه‌مه‌س تانه
من بێ‌دڵ و شێواوم له‌و مه‌یکه‌ده گرساوم
دڵ پڕیه هه‌ڵیڕێژم ئه‌م باوه‌ڕ و به‌ستانه
له‌و شێخی مه‌زن په‌ندێ نابیسی ئه‌ڵێ خۆ تۆ
گه‌ر خه‌وتن هه‌موو بۆ تۆ که‌ی ماوڵی هه‌ستانه
گه‌ر کۆڵه‌کی حه‌ننانه به‌وجۆره له هاواره
تۆ که‌ی که‌می له‌و داره و له‌و چه‌شنه که‌ره‌ستانه
ئێستاکه که سه‌د فتنه‌ت هێناوه شه‌ڕه‌نگێزی
شه‌مسولحه‌قی ته‌برێزی بۆ دووری هه‌وه‌ستانه؟
ده‌قی فارسیه‌که‌ی
من بیخود و تو بیخود ما را که برد خانه
من چند تو را گفتم کم خور دو سه پیمانه
در شهر یکی کس را هشیار نمی‌بینم
هر یک بتر از دیگر شوریده و دیوانه
جانا به خرابات آ تا لذت جان بینی
جان را چه خوشی باشد بی‌صحبت جانانه
هر گوشه یکی مستی دستی ز بر دستی
و آن ساقی هر هستی با ساغر شاهانه
تو وقف خراباتی دخلت می و خرجت می
زین وقف به هشیاران مسپار یکی دانه
ای لولی بربط زن تو مست تری یا من
ای پیش چو تو مستی افسون من افسانه
از خانه برون رفتم مستیم به پیش آمد
در هر نظرش مضمر صد گلشن و کاشانه
چون کشتی بی‌لنگر کژ می‌شد و مژ می‌شد
وز حسرت او مرده صد عاقل و فرزانه
گفتم ز کجایی تو تمسخر زد و گفت ای جان
نیمیم ز ترکستان نیمیم ز فرغانه
نیمیم ز آب و گل نیمیم ز جان و دل
نیمیم لب دریا نیمی همه دردانه
گفتم که رفیقی کن با من که منم خویشت
گفتا که بنشناسم من خویش ز بیگانه
من بی‌دل و دستارم در خانه خمارم
یک سینه سخن دارم هین شرح دهم یا نه
در حلقه لنگانی می‌باید لنگیدن
این پند ننوشیدی از خواجه علیانه
سرمست چنان خوبی کی کم بود از چوبی
برخاست فغان آخر از استن حنانه
شمس الحق تبریزی از خلق چه پرهیزی
اکنون که درافکندی صد فتنه فتانه