[دانه کولانه]

نامه تاریخی چارلی چاپلین به دخترش

جرالدين: دخترم!
از تو دورم ولي يك لحظه تصوير تو از ديدگانم دور نمي شود،اما تو كجايي؟
در پاريس روي صحنه تئاتر شانزه ليزه.....
جرالدين! در نقش ستاره باش، بدرخش! اما اگر فرياد تحسين آميز تماشاگران و عطر مستي آور گلهايي كه برايت آوردند، تو را فرصت هشياري داد بنشين و نامه ام را بخوان....
من پدر تو هستم. امروز نوبت توست كه هنرنمايي كني و به اوج افتخار برسي. امروز نوبت توست كه صداي كف زدنهاي تماشاگران گاهي تورا به آسمانها ببرد. به آسمانها برو، ولي گاهي هم روي زمين بيا و زندگي مردم را تماشا كن، زندگي آناني را كه با شكم گرسنه درحالي كه پاهايشان از بينوايي مي لرزد و هنرنمايي مي كند. من خود، يكي از ايشان هستم.

جرالدين، دخترم!
تو مرا درست نمي شناسي. در آن شبهاي بس دور با تو قصه ها بسيار گفتم، امام غصه اي خود را هرگز نگفتم. آن هم داستاني شنيدني است. قصه آن دلقك گرسنه كه در پست ترين صحنه هاي لندن آواز مي خواند و صدقه مي گيرد. اين داستان من است . من طعم گرسنگي را چشيده ام.من درد نابساماني را كشيده ام.
دخترم!
دنيايي كه تو در آن زندگي مي كني دنياي هنرپيشگي و موسيقي است. نيمه شب، آن هنگام كه از سالن پرشكوه تئاتر بيرون مي آيي، آ‹ ستايشگران ثروتمند را فراموش كن، اما حال آن راننده تاكسي را كه تورا به خانه مي رساند بپرس. حال زنش را بپرس و اگر پولي براي خريد لباس بچه نداشت، مبلغي پنهاني در جيبش بگذار.....

دخترم جرالدين!
گاه و بيگاه با مترو و اتوبوس شهر را بگرد. مردم را نگاه كن. زنان بيوه، كودكان يتيم را بشناس و دست كم روزي يكبار بگو: من هم يكي از اينها هستم. تو واقعا يكي از آنها هستي، نه بيشتر..... .
هنر قبل از آنكه دو بال پرواز به انسان بدهد اغلب دو پاي اورا مي شكند....وقتي به مرحله اي رسيدي كه خود را بالاتر از تماشاگران خود بداني، همان لحظه تئاتر را ترك كن و با تاكسي خود را به حومه پاريس برسان. من آنجارا خوب مي شناسم. آنجا بازيگران همانند خويش را خواهي ديد كه از قرن ها پيش زيباتر از تو، چالاكتر از تو و مغرورتر از تو هنر نمايي مي كردند. اما در آنجا از نور خيره كننده نورافكن هاي شانزه ليزه خبري نيست. نورافكن كولي تنهانور ماه است. نگاه كن آيا بهتر از تو هنرنمايي نمي كنند؟ اعتراف كن.
دخترم هميشه كسي هست كه بهتر از تو هنر نمايي كند و اين را بدان كه در خانواده چارلي چاپلين هرگز كسي آنقدر گستاخ نبوده است كه يك كالسكه ران يا يك گداي كنار رود سن يا كولي هنرمند حومه پاريس را ناسزا بگويد.

دخترمجرالدين!
چكي سفيد براي تو فرستادم كه هر چه دلت مي خواهد بگيري و خرج كني ولي هروقت خواستي دو فرانك خرج كني با خود بگو : سومين فرانك از آن من نيست. اين نيازمندان گمنام را اگر بخواهي همه جا خواهي يافت. اگر از پول و سكه براي تو حرف مي زنم براي آنست كه از نيروي فريب و افسون پول، اين فرزند شيطان آگاهم....... .
من زماني درازبرروي ريسماني بس نازك و لرزنده نگران بوده ام اما دخترم اين حقيقت را بگويم كه مردم بر روي زمين استوار و گسترده، بيشتر از بندبازان ريسمان نااستوار سقوط مي كنند.
دخترم جرالدين!
پدرت با تو حرف مي زند. شايد شبي درخشش گرانبهاترين الماس جهان تورا بفريبد. آنشب است كه اين الماس، آن ريسمان نااستوار زير پاي خواهد بود و سقوط تو حتمي است....... روزي كه چهره زيباي يك اشراف زاده بي بندوبار تو را بفريبد، آن روز است كه بندبازي ناشي خواهي بود، بندبازان ناشي هميشه سقوط مي كنند. از اين رو به زر و زيور دل مبند. بزرگترين الماس اين جهان آفتاب است كه خوشبختانه بر گردن همه مي درخشد. اما اگر روزي دل به مردي آفتاب گونه بستي، با او يك دل باش و به راستي اورا دوست بدار.دخترم!
هيچ كس و هيچ چيز ديگر را در اين جهان نمي توان يافت كه شايسته آن باشد كه دختري ناخن پاي خود را به خاطر آن عريان كند.
برهنگي بيماري عصر ماست. به گمان من تن عريان تو بايد مال كسي باشد كه روحش را براي تو عريان كرده است.

دخترم، جرالدين!
براي تو حرفهاي بسيار دارم، ولي به موقع ديگر مي گذارم و با اين پيام نامه ام را به پايان مي رسانم!
انسان باش، پاكدل و يكدل باش، زيرا گرسنه بودن، صدقه گرفتن و در فقر مردن، هزاران بار قابل تحمل تر از پست و بي عاطفه بودن است.
چارلی چاپلین ، پدر تو
این بود نامه ای که چارلی چاپلین به دخترش فرستاد تا او هم زندگی همانند آدم های پاک را تجربه کند و خودش و پدرش را به خوبی بشناسد.روحش شاد