حارث به بزم نشسته بود، به اتفاق سرخ سقا و دیگر دوستان و غلامانش، بزمی بی ساز و سرود، بی رقص و آواز، چرا که نمی خواست در زمانی که بلخیان در سوگ مرگ کعب بودند، نوای دل انگیز ساز از کاخ به در رود، او به مدت هفت شبانه روز عزای عمومی اعلام کرده بود، به فرودستانش دستور داده بود که در دکان ها را بر بندند، مردم را به عزاداری وادارند، ولی خود او در مراسم سوگواری شرکت نمی کرد، حارث از حضور در میان مردم، بیمناک بود، او به قدری بر مردم شهرش جفا کرده بود که حدی نداشت، حارث می دانست بلخیان به خون او تشنه اند؛ و اگر در مکانی حضور یابد که مردم ازدحام کرده اند، ای بسا ممکن است گزندی به او برسانند و قصد جانش کنند.
|