به شێ له شێعری به رزی (ئیسماعیل)
دوکتور ڕه زا به را هه نی
به چاوه سووره کانت سوێند ئه خۆم ئیسماعیلی خۆشه ویستم
که هه تاو، ڕۆژێ، باشتر له و ڕۆژه ی که تۆ مردی تیشک ئه دا
به مووه سپییه کانت که بۆ ماوه ێکیش سوور بوون
که هه تاو ڕۆژێ که هه تاو ڕۆژێ که هه تاو ڕۆژێ
باشتر له و ڕۆژه ی که تۆ مردی تیشک ئه دا
ئه ی ناسیاوی من له باخه بنه و شه کانی لێوه یی و ماچدا!
ئه ی ڕاکشاوه له سه ر چرپایه فه نه ریکه ی خه سته خانه ی «مێهرگان»!
ئه ی ئازاد خوازی هه ژار له سه ر پلیکانه کانی دڵۆڤان!
ئه ی ئه سرینه بێ که سه سپاردراوه کان به سروه باخی شێت خانه!
ئه ی شاعیر تر له شێعره کانی خۆت و شێعره کانی ئێمه!
تۆ ئه ی به زایه چوو له زانکۆ کان، قوتابخانه کان، قاوه خانه کان، مه یخانه کان،
و له خۆشه ویستی ژن و مناڵ و هه ڤاڵه سپڵه کانێ وه ک ئێمه!
ئه ی هیوادار به م گومانه که کاتێ « ئیستالین» له شه قامی«چرچیل» ده ر که وێت
و «هه ڤاڵه» کانیشت بۆ چاره سه ری چورکه پێچه که ت تۆ به ره و مسکۆ بنێرن!
|...|
بیره وه ریه که ت ناشتاێکه له هه وه ڵین ڕۆژی ڕاپه ڕین خواردم
بیری مردنت،
ئاوه وسڵێکه که شه هیدێکی کون کون کراو له شۆرش دا پێمدا
له سه ر جێوبانه که ت هه ڵ مه سته
ئه ی که سێ که وشه کانت دانه دانه و ده سه ده سه له بیر چوووه
توخوا، هه ڵ مه سته له جێوبانه که ت!
-هه ر وه ک ئاسمانێ که باڵنده کانی خۆی به پۆل له بیر ئه کات
وه ک شه وێ که ئه ستێره کانی خۆی له بیر ئه کا-
هه ڵ مه سته له جێوبانه که ت!
ئه ی باوکی زامدار ی کۆتره کانی گریانی ئێران!
ئه ی شاعیره گه نجه که ی سی ساڵ له مه و به ر بۆ کرێکاران!
-کاتێ ئه بوایه له وان واژۆت بگرتایه که له شێعره که ت تێئه گه یشتن
که ئه و شێعرێ کرێکاره کانیش ئه فامن-
ئه ی شاربه‌ده‌ر له شانه سووتاوه که ی شافر به ره و قاحبه خانه ی تاران!
تاران، به ر له وه ی بمری، تۆی به قه برێکی بێ ناو دانا
هه ڵ مه سته له جێوبانه که ت ،
به ڵام به من بڵێ: قه بره که ت له کوێیه تا هه ورێشمێ له وشه کان به سه ریا بڕێژم!
ترجمه فارسی:
بخشی از شعر بلند " اسماعیل " دکتر رضا براهنی
قسم به چشم های سرخت اسماعیل عزیزم،
که آفتاب، روزی، بهتر از آن روزی که تو مردی خواهد تابید
قسم به موهای سفیدت که مدتی هم سرخ بودند
که آفتاب روزی که آفتاب روزی که آفتاب روزی
بهتر از آن روزی که تو مردی خواهد تابید.
. .
ای آشنای من در باغ های بنفش جنون و بوسه !
ای دراز کشیده بر روی تختخواب فنری بیمارستان " مهرگان " !
ای آزادی خوان فقیر بر روی پله های مهربان!
ای اشک های تنهای سپرده به نسیم باغ تیمارستان!
ای شاعر تر از شعرهای خود و شعر های ما!
ای تباه شده در دانشگاه، در مدارس، در کافه ها، میخانه ها
و در محبت زن و فرزند و دوستان نمک نشناسی چون ما!
ای امیدوار به این خیال که زمانی « استالین» در خیابان« چرچیل» ظهور خواهد کرد
و «رفقا» یت برای معالجه شاش بندت تو را به «مسکو» خواهند فرستاد!
.
|...|
یادت صبحانه ای است که در روز اول انقلاب خوردم
خاطره مرگت،
آب غسلی است که شهیدی سوراخ سوراخ شده در انقلاب را دادم
بلند نشو از رختخوابت!
ای که واژه ها را هم یک یک و هم دسته دسته فراموش کردی،
تو را به خدا، بلند نشو از رختخوابت!
-مثل آسمانی که پرنده هایش را فوج فوج فراموش می کند
مثل شبی که ستاره هایش را فراموش می کند-
بلند نشو از رختخوابت! .
ای پدر زخمی کبوترهای گریان ایران!
ای شعر خوان جوان سی سال پیش برای کارگران!
-وقتی که باید از آنان امضا می گرفتی که شعرت را می فهمند،
که شعری هست که کارگران هم می فهمند-
ای تبعید شده از شانه سوخته کویر به روسپی خلنه تهران!
تهران، تو را، پیش از آنکه بمیری، به گوری گمنام بدل کرد
بلند نشو از رختخوابت،
اما به من بگو: گورت کجاست تا ابریشمی از کلمات بر آن بریزم!