[رزیتا]

« قسمت پنجاه و یکم »

شراره رفت و من شالم رو روی سرم مرتب کردم و داشتم از اتاق بیرون می رفتم که صدایی توجه ام رو جلب کرد برگشتم و در جستجوی صدا به کت پدرام رسیدم موبایلش داشت زنگ می خورد .گوشی رو از جیبش بیرون آوردم و با تعجب به عکس روی صفحه خیره شدم عکس من بود ! یعنی پدرام هنوز اون عکس ها رو نه داشته بود ؟
به یاد اون روزا دوباره اشکام جون گرفتن ولی فرصت فکر کردن به گذشته نبود هر آن امکان داشت یکی سر برسه و نم دلم نمی خواست کسی اشکای منو ببینه لااقل الان که همه فکر می کردن پدرام رو و گذشته تلخم رو فراموش کردم !
درو که باز کردم با حمید سینه به سینه شدم لحظه ای توی چهره ام دقیق شد و بعد سوتی کشید و گفت :
-چقدر قشنگ شدی !
از کنارش رد شدم و گفتم :
-من قشنگ بودم منتهی تو نمی دیدی .
-برمنکرش لعنت .
دنبالم اومد
-حالا کجا داری می ری ؟
-می رم ببینم بیرون چه خبره .
-بیرون هیچ خبری نیست اومدم بهت بگم بیای کمک .
-واسه چی ؟ مگه تو نیستی ؟
-چرا ولی نیروی کمکی لازم داریم .
رفتیم توی باغ پدرام ، ایمان و احسان پسردایی هام داشتن میز و صندلی ها رو می چیدن زن دایی ، شراره و دو تا کارگرای خونه هم ظرف های میوه و شیرینی رو پر می کردن .
-من چه کار باید بکنم .
-ما میزا رو می چینیم تو هم رو میزی ها رو پهن کن . بعدش هم باید میوه و شیرینی بچینیم .
-باشه رومیزی ها کجاست ؟
بادست به گوشه باغ اشاره کرد :
-اونجا ؟
به سمتی که اشاره کرده بود رفتم و مشغول شدم .
-خسته نباشی .
برگشتم ، پدرام کنارم ایستاده بود و با همون نگاه شیفته اش نگام می کرد .
-ممنون شما هم همین طور .
-بزار کمکت کنم .
گوشه رومیزی رو گرفت و مرتب کرد .
-این لباست منو به گذشته کشونده کاش زمان برمی گشت عقب ...
-حتی اگه زمان هم به عقب برگرده بازه هیچ فرقی برای من نمی کنه .
-چرا اون موقع حداقل نمی ذاشتم دیگه از پیشم بری .
-سارا کجاست ؟ نمی بینمش ؟
-نمی دونم داشت با بچه ها بازی می کرد .
-اونم منو از یاد برد .
-فراموشت نکرد اونم مثل من به دوریت عادت کرد .
-خوش به حال شما که حداقل عادت کردید .
-پری ؟
سرم رو بلند کردم و نگاش کردم هنوز مثل قدیم هر وقت پری صدام می زد دلم می لرزید نگاه پر التهابش رو به صورتم دوخت .
-می تونم امیدوار باشم که هنوزم توی دلت جایی دارم .
نگامو از صورتش کندم و به حمید که پشت سرش ایستاده بود به ما نگاه می کرد دوختم وقتی متوجه نگام شد سرش رو تکون دادو به کارش مشغول شد .
پدرام برگشت و رد نگامو دنبال کرد و بعد آهی کشید و گفت :
-جواب سوالم رو گرفتم .
گذاشتم توی همون فکر باقی بمونه .
-چهار سال زمان خوبی بود که فراموش کردن مخصوصا اگه یکی مثل حمید کنارت باشه . از لحاظ اخلاقی خیلی شبیه همدیگه هستید هر دو شوخ و پر انرژی .چیه ؟ چرا می خندی ؟
-به این می خندم که شما هنوز عادت دارید در مورد من قضاوت کنید .
-مگه غیراز اینه ؟
شونه هامو بالاانداختم و گفتم :
-نمی دونم
-حالا کجا می ری ؟
-می رم کت شما رو بیارم تحویلتون بدم .
دنبالم حرکت کرد ولی دیگه حرفی نزد تا رسیدیم داخل ساختمون یه راست رفتم تو اتاق.
-نمی آید داخل ؟
-می ترسم بیام ناراحت شی .
-میل خودتونه
رفتم تو و کتش رو از روی تخت برداشتم. وقتی برگشتم باهاش سینه به سینه دم بدون اینکه نگاش کنم کتش رو گرفتم طرفش .
سنگینی نگاشو حس می کردم ولی جرات انکه سرم رو بلند کنم نداشتم می ترسیدم با دیدم نگاش اختیار از دست بدم و همه حرف های نا گفته قلبم ر وباز گو کنم و من اینو نمی خواسم دلم می خواست اون توی این چند روز عذابی که همه این سال ها کشیدم روبکشه .
-پریا نمی خوای نگام کنی ؟می دونم توقع خیلی زیادیه که ازت این تقاضا و بکنم من دوازده سال از تو بزرگترم و یه بچه دارم اینم می دونم که تو موقعیت های خوبی برای ازدواج داری و می تونی هر کسی رو خوشبخت کنی ولی ازت نمی خوام این خوشبختی رو از من دریغ نکنی پریا با من ازدواج می کنی ؟!
کتش رو گذاشتم روی دستش .
-اگه بگم نه خیالتون راحت میشه .
سرش رو به حالت تاسف تکون داد و همراه آه بلندی گفت :
-می دونم فراومش کردن گذشته برات سخته ولی سعی نکن گذشته رو تلافی کنی پریا بهم فرصت بده بذار ثابت کنم دوست دارم عاشقتم .
پوزخندی زدم و گفتم :
-عشق و علاقتون رو قبلا بهم ثابت کردید همون موقع که به نگاه ملتمسم جواب رد دادید و التماس دست هام رو بی جئاب گذاشتید فهمیدم چقدر براتون ارزش دارم
-پریا اون موقع من ..
-بس کنید لطفا نمی خوام درباره اون روزای سیاه حرف بزنیم .
از کنارش گذشتم و رفتم طرف در مطمئن بودم نگاه براق و عاشقش بدرقه ام می کنه .