[ساقي]

« منوچهری دامغانی »


هنگام بهار است و جهان چون بت فرخار
خيز ای بت فرخار، بيار آن گل بی‌خار

در سايه‌ی گل بايد خوردن می چون گل
تا بلبل قوّالت برخوانند اشعار

تا ابر کند می را با باران ممزوج
تا باد به می درفکند مشک به خروار

آن قطره‌ی باران بين از ابر چکيده
گشته سر هر برگ از آن قطره گهربار

آن قطره‌ی باران که فرو بارد شبگير
بر طرف چمن بر دو رخ سرخ گل نار

وان قطره‌ی باران که چکد از بر لاله
گردد طرف لاله از آن باران بنگار

پنداری تبخاله‌ی خردک بدميده است
بر گرد عقيق دو لب دلبر عيار

وان قطره‌ی باران که برافتد به گل سرخ
چون اشک عروسی است برافتاده به رخسار