[رزیتا]

سبک استریم لاینینگ در طراحی قطارهای درون شهری


در حالی که شرکت های راه آهن ویژه مسافت های دور برای حفظ تعداد مسافران خود با هم رقابت می کردند، شرکت های راه آهن درون شهری در شهرهای بزرگ مجبور بودند با توجه به افزایش مداوم تعداد مسافران، دستگاهها و ظاهر قطار را تعمیر یا نوسازی کنند. برای مثال زمان بندی حرکت اولین ترن های بخار خط شهری برلین بسیار پرزحمت بود و به دلیل داشتن واگن های نه در که هنگام باز شدن در سکوهای شلوغ خطرساز بودند و به دلیل تاخیری که قبل از عزیمت برای بستن یک یک آنها ایجاد می شد ، کنار گذاشته شدند.
پس از جنگ جهانی اول مجموعه ای از واگن های آزمایشی با درهای کشویی مورد استفاده قرار گرفت و زمانی که تصمیم گرفتند خط شهری را برقی کنند نتیجه در طرحی استاندارد تجسم یافت. همچنین تصمیم بر این شد که واحدهای جدید با توجه به کارکرد، راحتی و جذابیت طراحی شوند تا تاثیر تبلیغی قوی تری داشته باشند. بین سالهای 1927و 1930 تقریباً 1300 واحد از « مدل 165» Type 165 ساخته شد تا در برنامه برقی کردن به کار روند. این مدل طرحی منظم و زاویه دار بود که با دو رنگ قرمز پر رنگ و بژ رنگ آمیزی شده بود. کف واگن ها همسطح سکوی راه آهن بود و در پایه هر واگن زبانه ای وجود داشت که شکاف بین کف واگن و سکو را تنگ می کرد. چهار در کشویی مضاعف که به طور دستی باز و به طور خودکار بسته می شدند مشکل تعویض مسافر را حل کرده بود. این قطارها در مقایسه با قطارهای بخار قدیم از نظر ظاهر و عملکرد واقعاً مدرن بودند.

در بسیاری از شهرها راه آهن زیرزمینی ساختند و از این نظر ، لندن با به کارگیری قطارهای برقی از سال 1890 الگوی بقیه بود. در آغاز، شرکت های متعددی که راه آهن زیرزمینی را اداره می کردند به طور جداگانه وسایل خود را طراحی می کردند اما پس از ادغام، اولین مجموعه واحدهای استاندارد، در سال 1923 ظاهر شد. این قطارها دارای درهای کشویی خودکار و بادی و نیمکتهای طولی و رو به روی هم بودند؛ شکلی اساسی که بتدریج تحول یافته بود.
تشکیلات واحدی که به نام « اداره حمل و نقل مسافری لندن » به منظور کنترل خدمات اتوبوسرانی و قطارهای زیرزمینی تاسیس شده بود ، تحت مدیریت اجرایی فرانک پیک Pick، روند دهه گذشته را گسترش داد و به آن استحکام بخشید. پیک، مدیر مستبد خیرخواهی بود که اعتقاد داشت وظیفه اش آموزش مردم برای ارج گذاری بر طراحی خوب است. طراحی خوب به نظر او به معنی مناسب بودن برای هدف، هماهنگی و بیان نیازهای واقعی و همچنین اصول معنوی و اخلاقی بود. علاوه بر وسایل نقلیه، ساختمان ها ، آثار گرافیکی و انواع اسباب و اثاثیه نیز تحت مدیریت او مجدداً طراحی شد. سبک های قدیم رد شدند و تلاش می شد تصویری از نوگرایی را در اشکال بی پیرایه پیدا کنند؛ اشکالی که ارزش زیبایی شناختی خود را از تطابق منطقی و کارآمدبا کارکرد اخذ می کردند. این رویکرد در قطار زیرزمینی لندن (1937) ، با خطوط بیرونی یکنواخت و سطوح جوش خورده همسطح که با نظم و ترتیب متعادل درها و پنجره ها هماهنگ بود ، به اوج خود رسید. قسمت داخلی با صندلی های نرم و فنردار وتجهیزاتی که به صورت ساده ولی کارآمد نصب شده بودند، کاملاً متناسب بود.