بده ساقی آن تلخ ِشیرین قرار
که شیرین بود باده از دست یار
به من ده که از غم خلاصم دهد
نشان ره بزم خاصم دهد
شنیدم که شوریده می پرست
به خم خانه می گفت و جامی به دست:
اگر هوشمندی بیا باده نوش!
چو نوشیدم این باده آری به هوش!
ره می فروشان ِفرزانه رو
مگر آب ِآتش تقاصت دهد
به شام ِره ِبزم ِخاصت دهد
....