حريقِ سرد وقتي که شعلهي ِ ظلم
غنچهي ِ لبهاي ِ تو را سوخت
چشمان ِ سرد ِ من
درهاي ِ کور و فروبستهي ِ شبستان ِ عتيق ِ درد بود.
بايد ميگذاشتند خاکستر ِ فرياد ِمان را بر همهجا بپاشيم
بايد ميگذاشتند غنچهي ِ قلب ِمان را بر شاخههاي ِ انگشت ِ عشقي
بزرگتر بشکوفانيم
بايد ميگذاشتند سرماهاي ِ اندوه ِ من آتش ِ سوزان ِ لبان ِ تو را
فرونشاند
تا چشمان ِ شعلهوار ِ تو قنديل ِ خاموش ِ شبستان ِ مرا برافروزد...
اما ظلم ِ مشتعل
غنچهي ِ لبانات را سوزاند
و چشمان ِ سرد ِ من
درهاي ِ کور و فروبستهي ِ شبستان ِ عتيق ِ درد ماند...
|