این پروژه که قراره با مشارکت چند کشور انجام بشه که عبارتند از:
1.آمریکا
2.اتحادیه اروپا
3.چین
4.روسیه
5.ژاپن
6.کانادا
7.کره جنوبی
در روش گداخت هسته ای، هسته یک عنصر کم وزن یعنی هیدروژن و ایزوتوپ هاش ( Deuterium یا آب سنگین) و ( Tritium) در دمای بسار بالا به همدیگر فشرده شده و متراکم میشوند تا زمانی که به هسته های اتم های سنگین تر تبدیل شوند (با هم ترکیب بشن). این عمل مقدار زیادی انرژی ایجاد خواهد کرد.
پایدار کردن این روش تا حدودی مشکل هست. در حقیقت تمام مراحل گداز هسته ای باید در دمای خیلی بالا یعنی چیزی در حدود 10 به توان 8 درجه کلوین یا صد میلیارد درجه صورت بگیره زیرا اتم های هیدروژن همدیگر رو دفع میکنن و برای اینکه این اتم ها شتاب کافی برای برخورد و ترکیب شدن با سایر اتم های هیدروژن رو پیدا کنن به دمای خیلی بالا نیاز هست.
مشکلات فعلی برای راه اندازی یک چنین سیستمی اینها هستن:
اولاً ساخت محیطی که بتونه این دمای بسار بالا رو تحمل کنه و محتویاتش رو به صورت فشرده نگه داره خیلی مشکله. در حال حاظر دانشمند ها در تلاش هستند تا با کمک گرفتن از میدان مغناطیسی این مشکل رو برطرف کنند.
دوماً این چرخه برای اینکه به دمایی برسه که بتونه گرمای مورد نیاز برای ادامه حیاتش رو تامین کنه نیاز داره که سوخت اولیش بسیار حرارت داده بشه و به صورت پلاسما (گاز یونیزه شده) در بیاد. در حقیقت انرژی لازم برای این واکنش تا زمانی که انرژی حاصل از گداخت هسته ای بیشتر از انرژی لازم برای ادامه چرخه بشه باید فراهم بشه.
سوماً اگرچه محصولات حاصل از گداز هسته ای همانند شکافت هسته ای رادیواکتیو نیستند اما نوترونهای پرانرژی حاصل از گداز هسته ای با نور افشانی کردن مجراهای اطراف راکتور و اجزای مربوطه آن باعث میشوند که مجراهایی که در معرض این تشاشعات قرار گرفته اند موجب به وجود آمدن مشکلاتی مشابه مجراهای اطلاف راکتروهای فعلی که از روش شکافت هسته ای استفاده میکنند بشوند.
البته مسلماً این روش مزایایی هم داره:
اولاً سوخت اینگونه نیروگاه ها به سادگی قابل تهیه هست و برای مثال Deuterium یا آب سنگین به سادگی قابل استخراج کردن از آب دریاست.
دوماً زباله اصلی باقی مانده پس از گداخت هسته ای هلیم هست که رادیواکتیو نیست.
اگرچه انرژی حاصل از گداخت هسته ای معادل %10 انرژی حاصل از شکافت هسته ایست اما گداز هسته ای همچنان منبع بهتری برای انرژیست.