هیج وقت دکترها نفهمیدند که چرا جسیکا در لحظه تولد دست نداشت. خودش هم نمی‌داند اما زندگی کردنش بدون دست برای همه حاوی پیامی است...
او از لحظه اول بدون دست پا به دنیای ما گذاشت.
او میتواند از خودش دفاع کند در برابر نا ملایمات دنیای ما
میتوان سخت ترین کارها را انجام داد حتی انهایی که به نظر غیر ممکن می‌آیند.
برای پرواز کردن دست‌ها کار ساز نیست. برای پرواز بال می‌خواهی و جسیکا بالهایش در اراده‌اش است.
شاید بتوان نامه‌های عاشقانه نوشت. شاید بتوان با دست‌هایی که وجود ندارد مردم را در آغوش گرفت و برایشان از راز های سر به مهر تقدیرهای تغییر نا پذیر سخن گفت.
اری میتوان بدون دست هم دیگران را در آغوش گرفت. وقت ان است که باور کنیم یک معلول میتواند در مسابقه دو صد متر المپیک مدال طلا به گردن بیاویزد، وقت آن است که چشم‌ها را باز کنیم به مبارزه با دنیا برخیزیم. عکسهای جسیکا با ما سخن میگوید که میتوان آیا ما هم میخواهیم؟ میتوانیم؟
با تشکر فریبا