امروز رفتم سر کلاس First Friends به ای یکی از دوستام (یعنی یکی از معلما) و قراره که دو جلسه معلمشون باشم
وااااای سر و کله زدن باهاشون واقعا سخته! از چیزی که فکر میکردم، واقعا سخت تر بود!
تصور کنید، اینا اصلا نمیدونستن یا نمیخواستن که بدونن وقتی میگم بچه ها آروم، بشینید لطفا، به چه معنیه!
همه ش مهربون بودم، لبخند یدم، باهاشون راه میومدم هر بهونه ای میگرفتن، اما دیگه پنج دقیه آخر فهمیدم از چی میترسن!
از نمره ی کم!
از اینکه ستاره نچسبونم روی دفتراشون و نشون ماماناشون بدن
آقا جونم واسه تون بگه که، این ها بچه هایی بودن که مدرسه نرفته بودن، یا اگه رفته بودن، ملاس دوم بودن نهایتا.
یکیشون حرف "ک" رو "ت" تلفظ میکرد! ناززززی :* اینقد دوسش داشتم! از همه هم بیشتر درس خونده بود، همه چیزم جواب میداد، اما کافی بود مثلا به Jacket بگه: Jatet! بقیه اینجوری بودن:
!
حالا بیا و آرومشون کن!
یکی بود عمدا به اینیکی میگفت کلماتی رو بگو که توش حرف "ک" باشه! مثلا میگفت: بگو کتاب! بگو کنترل! بگو کوکو! بگو Cab!
تفریح میکردنا!
با هر زحمتی بود باید ساکتشون میکردم، و با هر زحمتی که بود کلاس تموم شد!
بچه های خیلی معصومن بخدا
دوستشون دارم
یه چیز دیگه م! : اینا نه که قبلا یاد گرفته بودن و معلمشون با تکرار بهشون گفته بود که: Be Quiet Please, Sit Down.
من که میگفتم Be Quiet Please, اینا بعدش با صدای بلند و با هم میگفتن: Sit Down!
بچه های کوچیک به طرز خیلی شگفت انگیزی استعداد یادگیری زبان جدید دارن! درسته که باید خیلی براشون تکرار کرد، اما خیلی خوب یاد میگیرن، و تا مدتها یادشون میمونه.
چه خوبه که چیز درست رو بهشون یاد بدیم..