[مستور]

خیال روی ترا میبرم به خانه خویش
چو بلبلی که برد گل به لانه خویش
به روی سیل گشادیم راه خانه خویش
به دست برق سپردیم آشیانه خویش
مرا چه حد که زنم بوسه آستین ترا
همین قدر تو مرانم ز آستانه خویش
مخوان حدیث رهایی که الفتی است مرا
به ناله سحر و گریه شبانه خویش
ز اشک تا که هلاکم کند به دامن غیر
چو گل نهد سر و مستی کند بهانه خویش
فریب خال لبش خوردم و ندانستم
که دام کرده نهان در قفای دانه خویش
رهی به ناله دهی چند درد سر مارا
بمیر از غم و کوتاه کن فسانه خویش