تسلیت میگم. مرگ یه چیزی فراتر از درک ذهن ماست. ما هیچوقت نخواهیم تونست خودمون رو با این وضعیت تطبیق بدیم و اگر کسی بگه که من عزیزی رو با گذشت زمان فراموش کردم دروغی بیش نیست. خاطرات مادر من در ذهنم هر روز پر رنگ تر و قوی تر میشه و هیچ روزی نیست که با یادآوری اون خاطرات و نگاه به عکسی که روی تاقچه است اشکی از چشمم نریزه.
با توجه به تاثیری که اون مرحوم در زندگی شما داشته مطمئنا اندوهش هم به همون نسبت سنگین خواهد بود.
نمیگم زمان همه چیز رو حل خواهد کرد چون زمان در این مورد بسیار ناتوانه.
نمیگم سعی کن فراموش کنی و شاد باشی چرا که تا پروسه خودش رو طی نکنه هیچکس نمیتونه شادی رو دوباره با تمام وجودش لمس کنه و فراموشی فقط در صورتی دست میده که ما مبتلا به آلزایمر شده باشیم (اگر آلزایمر این توان رو داشته باشه!)
تنها آرزویی که میتونم داشته باشم اینه که خداوند بهت صبر بده تا این اندوه رو با درد کمتری تحمل کنی. این چیزیه که برای خودم هم از خدا طلب میکنم.
با تشکر فریبا
__________________
من هنوز ایمان دارم مادرم را خواهم دید
وقتی تمام دیوار بیمارستان تیتر زده اند : آی ... سی .... یو
این فشار ها که به خونت می آیند ،
تمام رگ هایم از بهشت متنفر می شوند
که زیر پایت را خالی می کنند ...
" هومن شریفی "
|