[رزیتا]

قسمت چهل و سوم

سعی کردم و از جا بلندشدم . همه جای بدنم درد می کرد . با هر سختی بود خودم رو رسوندم به اتاق و روی تخت ولو شدم و چشمامو رو هم گذاشتم . سعی کردم اتفاق های افتاده رو مرور کنم ، می دونستم کی این کارو کرده ، ولی حیف قدرت اثبات نداشتم .
با شنیدن صدای در چشمامو باز کردم . پدرام بود ، بدون اینکه حرفی بزنه یا نگام کنه ، اومد تو . به سختی بلند شدم و نشستم . اونم کنارم نشست واز تو جعبه سفید رنگی که می دونستم جعبه کمک های اولیه ، باند و گاز استریل در آورد .
بدون اینکه حرفی بزنه ، آهسته روسریم رو از سرم بیرون کشید تازه نگام افتاد به روسری که از خون سرخ شده بود .
گاز رو روی سرم گذاشت و باند رو پیچید دور سرم . از پشت پرده اشک نگاش کردم ، پس هنوزم به فکر من بود . اشکام ز چشمام فرو ریخت روی صورتم و کم کم به هق هق تبدیل شد .
«چرا چیزی نمی گفت ؟چرا حرفی نمی زد ؟»
کارش که تموم شد ، پنبه برداشت و با الکل شروع کرد به پاک کردن خون های روی صورتم تو چشماش دقیق شدم . چشماش که یه پرده اشک شفافشون کرده بود،ولی مثل من نمی باریدن . چشمایی که سعی داشت توی نگام نیفتن .
کارش تموم شد و بدون حرفی بلند شد که بره . با هر سختتی بود ، پشت سرش بلند شدم .
-پدرام !
ایستاد ولی برنگشت تا التماس چشام رو پاسخ بده . به سختی خودم رو جلو کشیدم و دستش رو گرفتم و نالیدم .
-پدرام ! یعنی تو باور کردی !
هیپی نگفت حتی برنگشت نگام کنه .
-باشه پدرام، تو هم خیال کن که حق با اوناست . تو هم تنهام بذار منم خدایی دارم .
بعد دستش رو بالا آوردم و بوسیدم . با خشم دستش رو از تو دستم بیرون کشید و به جاش سیلی سختی رو صورتم نشوند .
خندیدم ، نه از خوشحالی ، نه از شدت غم و اندوه .
-دوستت دارم پدرام دوستت دارم .
با صدایی غم آلود زمزمه کرد :
مهم نیست که منو دوست داری ، مهم اینه که احساس من مثل تونیست . تو لیاقت عشق پاک من رو نداشتی ، تو لایق همون آغوش هایی هستی که خیال می کردم می تونم ازشون دورت کنم ، ولی در موردت اشتباه می کردم .
-پدرام ف من به تنها عشق زندگیم خیانت نکردم ف من ...
-نمی خوام چیزی بشنوم .
-پدرام اون عکس ها مونتاژه .
-اونقدر دقیق؟تو جای من بودی باور می کردی ؟
رفت طرف در . زانوهام خم شدن و با درماندگی نشستم رو زمین .
-حالا من چه کار کنم ؟بدون تو ! می میرم پدرام می میرم .
آهی کشید و گفت :
-مهم نیست که تو می خوای چه کار کنی ، مهم اینه که من می خوام به پیشنهاد مریم پاسخ بدم . حداقل مطمئنم دست های نامحرم بهش نخورده .
وبعد درو باز کرد رفت !واسه همیشه از زندگیم بیرون رفت !
فکر می کردم بدون اون زنده نمی مونم ، ولی موندم فکر می کردم بی اون لحظه هانمی گذرن ، ولی گذشتن ، روزا شب شدن و شبا روز .
شراره گاهی می وامد و برام غذا می اورد دوباره می اومد سینی دست نخورده غذا رو برمی گردوند . تو نگاش حسرت و افسوس موج می زد ، ولی هیچی نمی گفت . اگه هم حرفی می زد پاسخی نمی شنید . باهاش حرفی نمی زدم چون می دونستم حرفام رو باور نمی کنه .
غروب روز سوم بود که تلفن زنگ خورد ف جواب ندادم از پای تکون نخوردم ، فقط از همون جا پدرام رو دیدم ، که دست تو دست مریم از خونه بیرون رفتن .
آهی کشیدم و با حسرت به دربسته نگاه کردم . مریم برنده بازی شد و پدرام ازم ربود . درست از فردای اون روز بود ، حضور مریم توی اون خونه پررنگ شد .صدای صحبت هاشون و خنده های بلند شون وجودم رو آتش می کشید ، ولی جرات اعتراض نداشتم . شراره گاهی برام حرف می زد و خبرارو می آورد .
-امروز یه صیغه محرمیت خوندن تا برن خرید .
-اخر همین ماه عروسیشون .
-نمی دونی سارا چقدر خوشحاله ! همچین می گه مامان مریم که هر کی ندونه فکر می کنه واقعا اون مادرشه .
اون می گفت و من اشک می ریختم ، آروم و بی ثدا و اونجا بود کهشراره با نگاه متعجبش بهم خیره می شد و بدوناینکه پاسخی برای اشکام پیدا کنه ، بیرون می رفت .
تلفن اونقدر زنگ خورد ، که رفت رو پیغام گیر .
-الو ، پریا خانوم سلام ...احوالت..اوضاع احوال چطوره زنده ای یا مرده ؟ حال کردی ؟خوشم اومد . بابای خوش غیرتی داری ؟صدای داد و فریادش تا سر کوچه رو چه عرض کنم تا دو کوچه اون ورترم می اومد . آخی نازی ، خیلی کتک خوردی ؟تقصیر خودت بود ، گفتم که یه کم با ما راه بببیاد ، هی تو سوسه اومدی و از کردی و جانماز آب کشیدی . خوب اینم آخر لجبازی و جواب سر بالا داده به بهمن ! تازه ای اولش بود ، می خوای کاری باهات کنم که آرزوی مرگ بکنی ، فقط مرگ ، می خوام از زنده بودنت پشیمون بشی .
رفتم طرف گوشی .
-عکس منو از کجا آوردی عوضی ؟
-خیلی دلت می خواد بدونی ؟
توی استخر با موبایل ازت گرفته بودن .
-خیلی پستی بهمن .
-آخی بمیرم واست ، خیلی برات سخت گذشه ، نه ؟
-خیلی پستی ، تو زندگیمو نابود کردی . زندگیمو ، عشقمو ...
-الهی بمیرم ، تو عاشقم بودی ؟تو واون دلسنگت ؟
-تو تقاص این کارت رو پس می دی و من می دونم اون روز دیر نیست ...
مستانه خندید .
-درست مثل تو ، تو که تقاص جواب سربالات به بهمن رو پس دادی .
-واسه روز دیدن عذابت لحظه شماری می کنم .
-برو بابا اگه قرار بود نفرین شماها بگیره که تا حالا من باید هفت تا کفن پوشونده باشم . از بس نفرین پشت سرمه .
-برو بمیر ، هر چند می دونم مرگم زیادته ، تو لایق مردن هم نیستی .
گوشی رو گذاشتم و دو شاخه رو از پریز کشیدم . این مکالمه ضبط شده می تونست سند بی گناهیم رو امضاء کنه .
بلند شدم و جلوی آینه ایستادم .کبودی صورتم از بین رفته بود ،فقط یه هاله بنفش اطراف گونه ام بود که وقتی روسری سرم می کردم ازدید ممخفی می شد . پاهام هنوز درد می کردن و دستم ورم داشت ولی دردی که توی قلبم حس می کردم خیلی بیشتر از درد جسم آزارم می داد. گیتارم رو بغل کردم و پشت پنجره نشستم و شروع کردم به نواختن یه اهنگ غمگین . صدای در دست هام از حرکت نگه داشت . سرم رو چرخوندم طرف در . دستگیره در چرخید و پدرام توی قاب نمایان شد . برقی از خوشحالی از چشام عبور کرد ، ولی چهره او هیچ فرق با چند روز پیش نکرده بود . اومد جلو و دستش رو گرفت طرفم نگام از روی صورتش چرخید روی دستش ، دستی که کارت زیبایی رو به طرفم گرفته بود .
دستم رو بلند کردم و اونو کارتو گذاشت توی دستام لرزونم وبی هیچ حرفی رفت . اشک نگامو رو تار کرد . بدون اینکه کارت از تو پاکت بیرون بیارم پاره کردم وریختم رو زمین .
بلند شدم و رفتم سراغ کمدم و دفتر خاطرات مامانم رو برداشتم و ادرس انتهایش رو خوندم باید می رفتم ، موندن من فایده نداشت . باید می رفتم ، صدای مامانتوی گوشم پیچید :« برو پری ، هر وقت زندگی بهت سخت گرفت برو ! می دونم اونجا خوب از یاد گار من نگه داری می کنن برو برو پری !»
درو از پشت قفل کردم وشرو ع کردم به جمع آوری لوازم ضروری ام . وقتی کارم تموم شد یه کاغذ برداشتم و خطاب به پدرام نوشتم :
می ترسم اسم پاکت رو روی کاغذ حک کنم . می ترسم فکر کنی حرمت اسمت رو زیر پا گذاشتم ، ولی من اونقدر ک تو فکر می کنی آلوده به گناه نیستم . گناه من فقط دوست داشتن بود ، دوست داشتن مردی که دلی از سنگ داشت .
نمی دونم ، شاید هیچ وقت ادامه این نامه رو نخونی .برام مهم نیست ، مهم اینه که بالاخره حرف های نگفته دلم رو به زبون آوردم . پدرام دلم می خواست بدونی که چقدر برام ارزش داری ، چقدر دوستت دارم . ولی تو به حرفای من گوش نکردی ، تو چند تا عکس مونتاژ شده رو باور کردی و منو از خودت روندی ! هیچ وقت وسعت عشقم رو درک نکردی ،هیچ وقت نخواستی نگاه مشتاقم رو ببینی و همیشه التماس نگام رو بی جواب گذاشتی .
آه پدرام ، پدرام من کاش می دونستی چه به روزم آوردی و با من تو منو از قعر تاریکی بیرون کشیدی ولی بازم هولم دادی توی یه چاه تو چاهی که انتها نداره .
کاش فقط یه لحظه به حرفام گوش می کردی .خوش به حال اون عکس ها که حداقل تو به حرفشون گوش دادی بدبخت و سسیاه بخت منبودم که حرفام برات هیچ ارزش نداشت .
عشق تومنواز انتهای ظلمت بیرون کشید و بی رحمی و سگ دلی تو دوباره دنیام رو تاریک کرد و منو خاکستر نشین .
اگه کتک های بابا تنم رو زخمی کرد ف نگاه پر کینه توروحم رو خراشید . سیلی تو نه روی صورتم که روی قلب زخمی ام فرود اومد .
حالا می رم . می رم که سایه ام روی زندگیت سنگینی نکنه . حالا که احساس تو با من یکی نیست ، می رم می رم نه به خاطر اینکه نمی تونم بی رحمی و سردیت رو تحمل کنم چون دیدن تو بدون هیچ لبخند و احساسی از جانب تو ، بازم برام لذت بخشه ، ولی میرم چون نمی تونم تورو کنار کس دیگه ببینم ، اونم رقیبی برای از صحنه بیرون کردنش خیلی تلاش کردم .
آره من می رم پدرام ! ولی ازت خواهش می کنم به آخرین پیغام ضبط شده روی دستگاه تلفن اتاقم گوش بدی ! شاید اون سندی برای اثبات بی گناهیم . از صمیم قلب واسه تو و سارای قشنگم که عاشقونه هر دوتون رو می پرستم آرزوی خوشبختی می کنم . به خدا می سپارمت «پریای تنها »