[رزیتا]

" قسمت چهل و دوم "


با شیطنت گفت :
-حالا تو از شنیدن کدوم قسمت اون ناراحت شدی ؟از ازدواج داییت یا از اینکه مریم زن داییت بشه ؟ هان ؟
آب گلوم رو فرو دادم و میون بغضی که اماده بارش بود ف گفتم :
-تو دایی من نیستی ،هیچ وقت هم نبودی .
یه لنگه ابروش رو به نشونه تعجب بالا داد
-خوب چی شد ؟ نظرت عوض شده ، فکر نمی کنی یه کم خودخواهی . خوب تکلیف منو روشن کن . هر وقت می خوای لج کنی من می شم داییت ، هر وقت هم دلت خواست می گی من داییت نیستم . بالاخره من چی ام ؟دایی پدرام یا پدرام خالی ؟
سرم رو پایین انداختم و چیزی نگفتم کاش جرات اینو داشتم که بگم تو فقط برام پدرامی ، تو از اول هم دایی من نبودی . کاش می تونستم بی پروا بهش بگم که دوستت دارم . دیوانه وار دوستت دارم. ولی نه جراتش رو داشتم نه جسارتش رو .
-سوالم جواب نداره؟
بلند شد و چند قدم ازم فاصله گرفت و دستش رولای موهاش فرو برد . هر وقت عصبانی می شد این کارو می کرد . یک دفعه برگشت و نگامو غافلگیر کرد . نگامون تو هم گره خورد ، هومن نگاهی که گرم بود و پر از تمنا نگاهی که می گفت دوستم داره.اشک و لبخند با هم صورتم رو نقاشی کردن .
با دیدن لبخندم ، خندید و گفت :
صورتت شده مثل هوای بهاری ، مثل اون موقع که هم خورشید تو آسمونه و هم نم بارون می زنه .
بازم خندیدم .
-پس بالاخره خندیدی خانوم کوچولو ، ها ...
صدای کلاغ مزاحمی که روی دیوار حیاط نشسته بود ، نگام رو از صورتش جدا کرد .یه دفعه دلشوره بدی به دلم افتاد ، مامان همیشه می گفت ، کلاغ شومه . چه آواز بخونه و چه نه ، بازم نحسی می آره ، بازم قاصد خبرای بده .بی اختیار اخمام تو هم رفت ، نکنه قراره اتفاق بدی بیفته ؟
-خیلی قشنگه نه ؟!
نگام رو برگردوندم روی صورتش .
-چی ؟
-کلاغ رو می گم ، کاش منم حداقل مثل اون بودم و می تونستم این طوری توجه تورو به خودم جلب کنم .
خندیدم .
-دورغ می گم ؟شاید اون موقع این جوری بهم خیره می موندی .
سرم رو پایین انداختم .
-اون موقع اصلا نگات نمی کردم .
-پس چرا الان این طوری بهش خیره شدی ؟خوب اگه منم یه کلاغ بودم هیچ فرقی با این کلاغ نمی کردم ، اصلا می اومدمی نشستم رو شونت .
بازم خندیدم .
-فکر می کنی این اجازه رو می دادم .
-نمی دادی ؟
سرم رو به دو طرف حرکت دادم .
-نه ، من به خاطر جذابیت این کلاغ نگاش نمی کردم . داشتم به حرفای مامان فکر می کردم . مامان می گفت کلاغ نحسه و فقط قاصد خبرای بده .
-همه اش حرف و خرافاته .
-ولی من بهش ایمان دارم .
-برعکس تو من اصلا این حرفا رو قبول ندارم . کلاغم یه پرنده است ، مثل هر پرنده دیگه ای ، حالا گناه نکرده که این شکلی شده .
-ولی من قبول دارم . روزی که مامان می رفت ، یه دسته کلاغ رو دیوار نشسته بودن و قار قار می کردن .
از جا بلند شد و با برداشتن یه سنگ و پرتاب کردن به طرف کلاغ ، اونو از رو دیوار پروند . بعد برگشت و سر جاش نشست .
-خوب اینم از کلاغ ، حالا در مورد چی حرف می زدیم ؟
-درباره تو ومریم .
-خوب ما هر دومون یه حساب جدا داریم . دنیای من و مریم خیلی فاصله داره.اون خودشم نمی دونه دنبال چی می گرده . منم اصلا دوست ندارم بهش فکر کنم ، چه برسه به اینکه بخوام انتخابش کنم ،اونم به عنوان شریک زندگیم ..
حرفش رو قطع کردم :
-ولی اون دوست داره .
-می دونم خودشم اینو بهم گفت ، ولی متاسفانه من نمی تونم براش کاری بکنم .
-می خوای چه کار کنی پس ؟
-با چی ؟
-با خودت و سارا ؟
-می رم دنبال کسی که دوستش داشته باشم .
با حسرت گفتم .
-فکر می کنی پیداش کنی ؟
تو چشمام نگاه کرد و زمزمه کرد :
-خوش به حالت .
-یعنی پیداش کردم ، فقط مونده دستمو دراز کنم و بگیرمش .
-پس چرا این کارو نمی کنی ؟
-خیال همین کارم دارم، فقط باید از احساس اونم مطمئن باشم .
سرم رو پایین انداختم و گفتم :
-پدرام ..من ..من
صدای وحشتناک بسته شدن در حیاط به حرفم خاتمه داد. با وحشت از جا پریدم ، پدرام همین طور .
صدای وحشتناک بابا به بحثمون خاتمه داد . با عصبانیت منو به نام می خوند . پاهام شروع کرد به لرزیدن ، نگاه وحشت زده ام رو به صورت پدرام دوختم .
-آروم باش چیزی نیست ، تو همین جا بمون . من باهاش حرف می زنم .
بابا با چند قدم سریع خودشو رسوند . جلوی ساختمون . پدرام به طرفش رفت . تازه انگار متوجه ما شده باشه ، راهش رو کج کرد و اومد طرف ما . پشت پدرام پناه گرفتم و منتظر طوفانی که دلم گواهی ب می داد آرامش دوباره زندگیم رو به یغما می بره .
شراره با عجله از پله ها پایین دوید .
-چی شده مسعود .
بابا نعره کشید
-چی شده ، بیا ببین که چه جوری مار تو استین داشتیم و خبر نداشتیم !
بعد پاکت بزرگی که توی دستش بود و گرفت طرف شراره .
-برو کنار پدرام . بذار خدمتش برسم . دیگه نمیدونم با چه رویی تو محل سر بلند کنم ،همینم کم بود .همیون کم داشتم . برو کنار پدرام .
پدرام دستای بابا رو توی دستاش گرفت .
-مسعود خان ، یه خورده مراعات کن اروم تر صحبت کن بذار ببینم چی شده .
نگام افتاد ر وشراره که رنگش پریده بود ودستای لرزون چیزهایی شبیه عکس رو نگاه می کرد . بعد با ناوری به منو پدرام نگاه کرد و سرش رو با تاسف تکون داد .
دلم ریخت پاییین .دست های پدرام شل شد و دست های بابا از توی دستاش بیرون لغزید و با قدم هایی نااستوار رفت طرف شراره .
بابا با چند قدم خودشو به من رسوند و تا به خودم بیام سیلی محکمی توی صورتم زد و تعادلم زد از دست دادم و پرت شدم عقب سرم با کناره باغچه برخورد کرد . درد بدی توی سرم پیچید به سختی بلند شدم و نشستم . نگامو به پدرام دوختم و ملتمسانه ازش کمک خواستم . ولی اون به من نگاه نمی کرد داشت اون عکس ها رو تماشا می کرد ،غبار اندوه چهره اش رو پوشوند و اخماش تو هم رفت .
فریاد زدم :
-یکی بهم بگه چه خبره ؟
پاسخم لگد محکمی بابا بود که توی پهلویم فرود اومد . از درد به خودم پیچیدم .
-شراره ، کمک کن ، بیا اینو بگیر ، نذار بزنه .
شراره با افسوس سرش رو تکون داد وروشو برگردوند . تکون خوردن شونه هاشو دیدم .
حس کردم سر خیس شده . دستم رو بردم پشت سرم ، حدسم درست بود ، سرم شکسته بود.
-پدرام ! تو یه چیزی بگو .
بابا با همون عصبانیت گفت :
-خفه شو دختره خراب ، دختره هرزه ببیند دهنتو .
بعد لگد کوبید به دستم .
-آی دستم شکست .
-به جهنم . مرگم واسه تو زیاده چشمم روشن ، دستم درد نکنه با این بچه تربیت کردنم
نالیدم :
-آره چقدرم که شما تو تربیت من نقش داشتید .
موهامو رو گرفت و کشید :
-آره اشتباهم همین جا بود .تو مثل علف هرز بودی ، واسه همین این جوری شدی .
-حداقل بگو چرا می زنی ، نباید بدونم ؟
رفت طرف پدرام و عکس ها رو از تو دستش بیرون کشید و اومد طرفم . کنارم نشست و موهامو گرفت تو مشتش با دست دیگه عکسا رو گرفت جلو روم .
-واسه اینا ، واسه سندهای بی آبروئیت
از پشت پرده اشک و خونی که از پیشونیم جاری بود ، به عکسا نگاه کردم . ماتم برد نمی دونم او عکسا چه جوری مونتاژ شده بود ؟ کار هر کسی بود ، خوب از عهده اش براومده بود ، ولی آخه اون عکس چهره منو از کجا داشت ؟
حودم هم به شک فتادم . یعنی اون عکس من بود ؟ولی آخه چع جوری فکی این بازی رو شرع کرده ؟
-حالا بازم بگوم نیستم .
همه توانم رو جمع کردم و گفتم :
-من نیستم ،این دورغه ، یه بازیه کثیفه .
عکسا رو دونه دونه جلوی چشام گرفت .
-نگاشون کن ببین کجای این دورغ ؟ کجاش بازیه اینا خودتی ، خود لجنت .خود کثافتت .
به عکسا نگاه کردم ، حتی شرمم شد نگاهشون کنم . اونقدر زننده بودن که .. تو چند تاشون اصلا چهره من مشخص نبود ، ولی چند تا ...
سرم رو تکون دادم و گفتم :
-من نیستم من اصلا این مردرو نمی شناسم . شراره تو یه چیزی بگو پدرام تو هم ؟ تو هم باورت شده ؟
پدرام با افسوس سرش رو تکون داد و سمت شراره و سارا که وحشت زده داشت به ما نگاه می کرد ، گرفت و رفت .
-این من نیستم ، این عکس ها مونتاژه
مشت محکم بابا ، حس شوری خون رو تو دهنم پخش کرد .
-ابنو نگی ، پس چی بگی .
-اگه صد بار دیگه هم بگید ، می گم من نیستم .
-خفه شو . دیگه برام آبرو نذاشتی ، نمی دونم چطوری تو محل سربلند کنم . من دیگه دختریی به اسم پریا ندارم ، پریا مرد .
آخرین لگد رو نثار کمرم کرد و رفت تو خونه . سرم رو گذاشتم روی زمین و از ته دل زار زدم . تمام بدنم درد می کرد . هر قسمتی که حرکت می دادم درد بدی تو تنم می پیچید زیر نم نم بارون ، چشام هم با آسمون هم نوا شد .