[ساقي]

گفته بودیم که داستان عشق استاد شهریار
در سایه ی حساسیت فطری شاعر
و توانایی بیان و زیبایی کلام او
به صورت اشعاری بسیار زیبا و دلنشین در آمده
و در ادبیات سروده ای به طور جاودانه ثبت گردیده است

و اما بقیه ی این داستان:

غم عشق و انتظارهای تلخ و نافرجام
و امیدهای به نومیدی گراییده ی شاعر جوان
منجر به سرودن غزلهای بسیاری گردید
که اینک به صورت ثروتی از ادبیات برای ما باقی مانده است

یک بهار دیگر می گذرد و از «پری» نشان محبتی بر نمی آید
و شهریار می گوید:


نیامد آن گل خندان و نو بهار آمد
امان ز بخت، که این آمد و آن نمی آید


و اما این عشق چنان خاطر شهریار را مشوش کرده بود
که او را از کار و زندگی و مخصوصا درس دانشکده ی پزشکی وا داشته بود
و نهایتا داستان دلدادگی او به گوش پدرش در تبریز رسید
و چون شهریار از عشق پری نمی توانست دست بشوید
پدرش مقرری ماهیانه اش را قطع کرد
و این امر طبعا بر بی سر و سامانی شاعر عاشق می افزاید

در غزل دل انگیز «تو بمان و دگران» شاعر خسته دل
اعلام می کند که بعد از این فقط با خاطرات این عشق
و یادگاریهای شیرین آن به زندگی ادامه خواهد داد:



از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران
رفتم از کوی تو لیکن عقب سر نگران

ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی
تو بمان و دگران، وای به حال دگران

رفته چون مه به محاقم «که نشانم ندهند»
هر چه آفاق بجویند، کران تا به کران

می روم تا که به صاحب نظری باز رسم
محرم ما نبود، دیده ی کوته نظران

دلِ چون آینه ی «اهل صفا» می شکنند
که ز خود بی خبرند این ز خدا بی خبران

دل من دار که در زلف شکن در شکنت
یادگاری ست ز سر حلقه ی شوریده سران

گل این باغ به جز حسرت و داغم نفزود
لاله رویا «تو ببخشای به خونین جگران»

ره بیداد گران، بخت من آموخت ترا
ورنه دانم تو کجا و ره بیداد گران

سهل باشد همه بگذاشتن و بگذشتن
کاین بود عاقبت کار جهان گذران

«شهریارا» غم آوارگی و در به دری
شورها در دلم انگیخته، چون نوسفران




و این قصه سَرِ دراز دارد......