[behnam5555]

یک غزل از ادیب فرهیخته و نامی کرد

حضرت محوی ( ملا محمد بالخی )_(1836_1906 میلادی)

غزل

خانه ی عاشق نوازی ها پیش آباد باد
یار دادی شوخی و بی رحمی و بیداد داد

زلف را تا شانه زد دل ها بر آشفت این چه کرد
کرد صد دل را حزین و یک دل شمشاد شاد

چشم بر تیغند اسیر دامش ای طالع مدد
کایدش از صید خویش این بوالهوس صیاد یاد

هر چه از حد بگذرد گردد بلای دین و دل
آه من شاید کند از دست استعداد داد

عمر ها شد ما پرستار بت نفس خودیم
این چنین عمر تو چون زلف بتان بر باد باد

صورتش را هرکه دید او نقش بر دیوار گشت
یا رب این تصویر از کلک چه به ((بهزاد )) زاد

علم عشق از حضرت پروانه ((محوی)) یاد گیر
بر مدار اصلا مگر از سفره ی آزاد زاد