[ابریشم]

اى آقاى آدینه ها! زمین به دنبال ردپایى از خورشید، به ثانیه ها چشم دوخته و قامت راست کرده است. آرى! خواهى آمد ـ در خشکسال ایمان و یلدایى ترین شب فراق، از پشت قاب کهنه انتظار ـ و پنجره هاى محبت و امید را به باغ مهربانى باز خواهى کرد.

خواهى آمد ـ با ردایى از عدالت، از میان آبى آرام دریاها ـ و خرقه هاى تزویر و ریا را از تن ها بیرون خواهى کرد.

خواهى آمد و سکوت ثانیه ها را مى شکند طنین گام هایت، اى بهانه اى براى اشک! جمعه ها بى تو، میل گریستن دارد و بغض جمکرانى مان، سیلاب عشق را بر گونه هامان جارى مى سازد.

اى موعود جمعه! ما را به جمعه موعود! برسان.

مى دانم که مى آیى؛ «الیس الصبح بقریب».
__________________
مپندار که تنها کربلائیان را بدان بلا آزموده اند، وسعت صحرای کربلا به اندازه همه تاریخ است، ای دل تو چه می کنی؟ می مانی یا می روی؟ داد از آن اختیار که ترا از حسین(ع) جدا کند.