[behnam5555]

هاوڕێم

که‌ماڵ باران له‌ مه‌ریوان

هاڤاڵێکم هه‌بوو باڵای به‌ قه‌د باڵای ئه‌سرۆ؛
له‌ باران دیاریی وه‌رده‌گرت.
«له‌ نێو شارا به‌ردڕێژه‌کان ناکۆتا بوون»
هاوڕێم ئه‌وانه‌ی لا که‌م بوو؛
هه‌میشه‌ په‌ڕه‌سێلکه‌کانی له‌ به‌ر که‌م بوونی به‌رزایی لۆمه‌ ده‌کرد.
چۆله‌که‌ی زۆر خۆش نه‌ده‌ویست.
تاریکی قوژبنێک له‌ ژیانی هاوڕێم بوو؛
-هه‌موومان نیوه‌یه‌کمان تاریکه‌-
ئه‌و ده‌یزانی،
له‌ کوێ ئه‌بێ مانگ ببینێ.
دارستانێک پڕ له‌ ئاژه‌ڵی کێوی،
مانگ له‌ موحاقدا بوو.
هاوڕێم جانتاکه‌ی پڕکرد.
هه‌موو کاتێ ئه‌کرا بڵێی جاویدانه‌.
ته‌نانه‌ت ئه‌گه‌ر نه‌ده‌ڕۆی ؛
به‌ڵام ڕۆیشت!
نم نمی باران،
بۆنی باران بڵاو ببوه‌وه‌؛
له‌ ڕێگه‌ی خاکیی ئاوایی.
کاتێ گه‌یشتین،
دره‌نگ بوو ئیتر.
تاریکی پڕ بوو له‌ بۆنی باران و هاوڕێم!



ترجمه فارسی


ئارمان که‌ریمیان

دوستی داشتم با سرو­ها هم­قد بود؛

از باران هدیه­ها گرفته بود.

« سنگ­فرش­هایی بی­انتها در شهر»

دوست من آن­ها را کافی نمی­دانست؛

همیشه پرستو­ها را به­ خاطر کمی­ ارتفاعشان سرزنش می­کرد.

گنجشک­ها را چندان دوست نداشت.

تاریکی گوشه­ای از زندگی دوستم بود؛

ـ همه­ی ما نیمه­ای تاریک داریم ـ

او می­دانست؛

کجا باید ماه را ملاقات کند.

پله­هایی دراز،

سخت بود راه.

جنگلی پر از انبوه جانوران وحشی،

در محاق بود ماه.

دوستم چمدانش را پر کرد.

همیشه می­شد فهمید که جاودان است؛

حتّی اگر نمی­رفت؛

ولی رفت!

نم­نمی باران،

بوی آن پخش بود؛

در راه خاکی آبادی.

وقتی رسیدم؛

دیگر دیر شده بود.

تاریکی انباشته از بوی باران و دوستم بود!