[ابریشم]

جهالت ، احساس ، انگیزش و دریافت حسی _ جملگی فرایندهای غریزیند .
ما یک دستگاه راداری به کار می گیریم که از قلمرو ما خبر دهد. با این همه
نمی توانیم "من" را به گونه ای شایسته سر و سامان دهیم بی آنکه به
هوش ، و بی آنکه به توانایی های مفهوم سازی و نام گذاری مجهز باشیم
.ما تا کنون مجموعه ای غنی از چیزها و اموری که در درون ما می گذرد
بدست داده ایم . و آنها را رده بندی و نام گذاری کرده ایم و به یک معنا،به
آنها رسمیت بخشیده ایم.از این رو "هوش" یا "مفهوم سازی" مرحله ی
بعدی "من" یا چهارمین اسکندا محسوب می شوند .لیکن حتی این نیز
کاملا کفایت نمی کند .ما نیازمند یک مکانیسم فعال و کارا هستیم تا
فرایندهای غریزی و ذهنی "من" را هماهنگ کنیم .این آخرین قدم یا
مرحله ی "من" است که هماما "خودآگاهی"خوانده می شود.خودآگاهی
عبارت است از عواطف و الگوهای فکری که دنیای وهم آلود ما را تشکیل
می دهد این دنیای وهم آلود به "شش قلمرو" مربوط است.عواطف وجوه
برجسته ی"من" محسوب می شومند ،یا در واقع فرماندهانارتش "من";
افکار نیمه خودآگاه،پندارهای واهی و افکار دیگر ،وجوه مختلف را به یکدیگر
می پیوندند.بنابراین افکار ،ارتش "من" را شکل می دهند وهمواره در
حرکتند ،همواره مشغول.افکار ما،روان نژندانه اند_به این معنا که بی نظمند
و دائما تغییر جهت می دهند و در یکدیگر تداخل می کنند یا پهلو
به پهلوی هم می سایند .ما دائما از فکری به فکر دیگر می جهیم ،از افکار
معنوی به توهمات جنسی ،و از نشخوار ذهنی به مسائل پولی ، و از این
یکی به امور خانه و خانواده و به همین گونه ادامه می دهیم .تمامی سیر و
گسترش پنج اکاندا _جهالت/شکل ، احساس،انگیزه / دریافت حسی ،
مفهوم سازی و خودآگاهی _تقلایی است از سوی ما برای سپر گرفتن در
برابر حقیقت فقدان پایداریمان.
عمل تفکر عبادی (یا مدیتیشن) همانا ذیذن شفافیت این سپر یا حفاظ است .
مدیتیشن نگریستن از دورن این سپر یا حفاظ به ظاهر ستبر است .لیکن
نمی توان بلافاصله با جهالت اولیه آغاز به کار کرد ،این کار بدان می ماند که
بخواهیم دیواری را به یک ضربت فرو ریزیم .در حالی که این دیوار می باید آجر
به آجر از میان برداشت .می باید کار خود را با مواردی که در دسترس است
آغاز کنیم.از این رو عمل مدیتیشن با عواطف و افکار ،به ویژه با فرایند افکار
آغاز به کار می کند.