[ابریشم]

فصل دوم:شیوه های بندی شدن

شوخی کیهانی
برای غلبه بر جاه طلبی "من"،باید بدانیم چگونه "من" و قلمروی "من" را ساخته ایم،چگونه از فرافکنیهایمان به مثابه ی اعتبارنامه هایمان استفاده می کنیم تا هستیمان را ثابت کنیم .آبشخور تقلای ما برای تاکید استواریمان این عدم اطمینان است که آیا ما اصلا وجود داریم یا نه.به موجب این عدم اطمینان،ما به دنبال اثبات هستیمان بدین طریق هستیم که چیزی بیرون از خویش پیدا کنیم ،چیزی که با آن رابطه ای داشته باشیم،چیزی استوار.ولی تمام این دستاویزها ،محل تردید است و نگاهی به گذشته این مدعا را ثابت می کند.شاید این همه ،یک شوخی کیهانی باشد.
این شوخی همانا حس استواری من و دیگران است .این تثبیت یا استواری دو سویه از "هیچ بودن" سرچشمه می گیرد .در آغاز ،فضای گسترده هست،و صفر،خودبسندگی،بی هیچ رابطه ای.لیکن برای تاکید صفر بودن،می باید یک را بیافرینیم تا ثابت کنیم که صفر وجود دارد.سپس دو را برای اثبات هستی یک خلق می کنیم و به همین گونه سه را برای اثبات دو ،و چهار را برای اثبات سه و الی آخر.ما پس زمینه ای ،بنیادی بر پا میکنیم تا بتوانیم به بی کرانگی برسیم.و این آن چیزی است که آن را سنساره می نامند،دور باطلی برای تایید هستی.یک تایید نیازمند تایید دیگری است و تایید دیگری نیازمند دیگری......
کوششی که برای استواری و پایداریمان می کنیم سخت دردآور است .پنداری همواره به گونه ای ناگهانی خود را در پرتگاه سکویی می یابیم که گمان داشتیم تا بی پایان گسترده است.از این رو می کوشیم با وسعت بخشیدن فوری به این سکو برای آنکه بار دیگر بی پایان و بی پرتگاه در نظر آید خود را از مرگ برهانیم.گمان می کنیم ،بر سکوی به ظاهر سفتمان ،در ایمنی به سر می بریم ،تا آنکه بار دیگر بر پرتگاه قرار می گیریم و مجبوریم گستره ی دیگری بر آن بیفزاییم.تشخیص نمی دهیم که این فرایند یکسر نالازم است ،تشخیص نمی دهیم که ما به سکویی برای آنکه بر آن بیاستیم نیاز نداریم ،و تمامی این سکو را بر سطح زمین بنا کرده ایم .خطر سقوطی در میان نیست .در واقع اشتغال ما در گشترش سکویی برای ایمن داشتن خویش ،شوخی بزرگی است ،بزرگترین شوخی ،شوخی کیهانی.لیکن ممکن است آن را طیبت آمیز نیابیم:زیرا می تواند همانند خیانتی خطرناک در نظر آید.