[ساقي]

*لالایی هایی که مادر در آنها از نحسی کودک و از اینکه چرا نمی خوابد گلایه می کند. این لالایی ها گاه لحنی ملامت بار و گاه عصبی و گاه طنز آمیز دارد:
لالالالا گلم باشی
تو درمون دلم باشی
بمونی مونسم باشی
بخوابی از سرم وا شی ...

(کتاب کوچه/حرف ب/دفتر اول/ص۷۷۵)

نمونه ی دیگر:
لالالا لا گل پسته
شدم از گریه هات خسته ...

(همانجا/ص۷۷۶)

نمونه ی دیگر:
الالالا گل زیره
چرا خوابت نمی گیره ؟
به حق سوره ی یاسین
بیایه خو تو را گیره .... (=بیاید خواب و تو را فرا گیره)

(تاریخ ادبیات کودکان ایران/ص۲۹)

گاهی در این دسته از لالایی ها مادر پای«لولو» را هم به میان می کشد و از او کمک می گیرد. روانشناسی این دسته از لالایی ها بسیار جالب است، چون مادر با شگردی که به کار می گیرد، لولو را از بچه می ترساند ، نه بچه را از لولو . و در ضمن یک اعتماد به نفس لفظی هم به کودک می دهد. مثلا ً می گوید: « لولو برو ! بچه ی ما خوب است/می خوابد.» یا « تو از جان این بچه چه می خواهی؟/ این بچه پدر دارد و دو شمشیر بر کمر دارد. » و خلاصه چنین است و چنان :

لالالالالالالایی
برو لولوی صحرایی
برو لولو سیاهی تو
برو سگ، بی حیایی تو
که رود من پدر داره
دوخنجر بر کمر داره
دو خنجر بر کمر هچّی
دو قرآن در بغل داره ...

(ترانه و ترانه سرایی/ص۱۹۰-۱۹۱)

نمونه ی دیگر:
برو لولوی صحرایی
تو از بچه چه می خواهی ؟
که این بچه پدر داره
که خنجر بر کمر داره

(کتاب کوچه /دفتر اول/ حرف ب/ص ۷۷۵)

نمونه ی دیگر:
لالالالا گل چایی
لولو ! از ما چه می خواهی؟
که این بچه پدر داره
که خنجر بر کمر داره

(همانجا)