[amir ahmadi]

در یک روز بسیار سرد زمستانی که برف فراوانی باریده بود .رشید الدین وطواط برای دیدار و هم صحبتی عازم خانه ادیب صابر شد .این دو شاعر و فاضل معروف سالهای دراز با هم دوست و رابطه محبتی داشتند و شوخی های ان دو با یکدیگر دهان به دهان می گشت وقتی رشید در ان برف و سرما به در خانه ادیب رسید و حلقه بر در زد کنیزکی در را باز کرد و در جواب رشید گفن که ادیب در خانه نیست.رشید همانجا این بیت را سرود
و به صدای بلند خواند
ان کس که برون رود در این روز
احمق تر از او کس دگر نیست
و ادیب صدای او را شنید دربچه بالای خانه را گشود و در جوابش این بیت را ساخت و خواند
من خود به حرمسرای خویشم

پیداست که در برون در کیست.