|
حسین پناهی، بزرگ مرد کوچک(زندگینامه و آثار و اشعار و یادگاریهای این هنرمند فقید)
http://i10.tinypic.com/68h4rwi.jpg ============================ مگسی را کشتم! نه به این جرم که حیوان پلیدیست، بد است و نه چون نسبت سودش به ضرر یک به صد است طفل معصوم به دور سر من می‌چرخید به خیالش قندم یا که چون اغذیه‌ی مشهورش، تا به آن حد گَندَم ای دو صد نور به قبرش بارد مگس خوبی بود من به این جرم که از یاد تو بیرونم کرد مگسی را کشتم! بسیاری از شما لااقل یک بار این شعر را خوانده و حسین پناهی را تحسین کرده‌اید! یا وصیت نامه‌ی مشهور او: «قبر مرا نیم متر کمتر عمیق کنید تا پنجاه سانت به خدا نزدیکتر باشم. بعد از مرگم، انگشت‌های مرا به رایگان در اختیار اداره‌ی انگشت‌نگاری قرار دهید. به پزشک قانونی بگویید روح مرا کالبدشکافی کند، من به آن مشکوکم…» اما سایت رسمی حسین پناهی که توسط سینا پناهی (پسر ایشان) اداره می‌شود اعلام کرد: اشعار و وصیتنامهی زیر متعلق به حسین پناهی نیست و هیچ سنخیتی نه با شخصیت و نه با نوع نگارش و محتوای آثار ایشان ندارند: وصیتنامهی قبر مرا نیم متر عمیقتر حفر کنید. اشعار: مگسی را کشتم، پشت چراغ قرمز، از آجیل سفره‌ی عید، رخش گاری کشی میکند، صفر را بستند، من تعجب میکنم، بهزیستی نوشه، با اجازه‌ی محیط زیست، گناه شیرین است، اکسیژن! بخشی از این اشعار متعلق به اکبر اکسیر (نویسنده و شاعر) است: زندگی‌نامه‌ی حسین پناهی را از اینجا بخوانید نقل قول:
=============================== حسین پناهی، بزرگ مرد کوچک(زندگینامه و آثار و اشعار و یادگاریهای این هنرمند فقید)
|
حسین پناهی، بزرگ مرد کوچک(زندگینامه و آثار و اشعار و یادگاریهای این هنرمند فقید)
|
حسین پناهی، بزرگ مرد کوچک(زندگینامه و آثار و اشعار و یادگاریهای این هنرمند فقید)
|
حسین پناهی، بزرگ مرد کوچک(زندگینامه و آثار و اشعار و یادگاریهای این هنرمند فقید)
|
در کودکی...
در کودکی نمی دانستم که باید از زنده بودنم خوشحال باشم یا نباشم چون هیچ موضع گیری خاصی در برابر زندگی نداشتم! فارغ از قضاوت های آرتیستیک در رنگین کمان حیات ذره ای بودم که می درخشیدم! آن روز ها میلیون ها مشغله دلگرم کننده در پس انداز ذهن داشتم! از هیئت گل ها گرفته تا مهندسی سگ ها،از رنگ و فرم سنگ ها گرفته تا معمای باران ها و ابر ها،از سیاهی کلاغ گرفته تا سرخی گل انار همه و همه دل مشغولی شیرین ساعات بیداریم بودند! به سماجت گاو ها برای معاش، زمین و زمان را می کاویدم و به سادگی بلدرچین سیر میشدم . گذشت ناگزیر روزها و تکرار یک نواخت خوراکی های حواس، توفعم را بالا برد!توقعات بالا و ایده های محال مرا دچار کسالت روحی کرد و این در دوران نوجوانیم بود!مشکلات راه مدرسه،در روزهای بارانی مجبورم کرد به خاطر پاها و کفش هایم به باران با همه عظمتش بدبین شوم و حفظ کردن فرمول مساحت ها، اهمیت دادن به سبزه قبا را از یادم برد! هر جه بزرگ تر شدم به دلیل خود خواهی های طبیعی و قرار دادهای اجتماعی از فراغت آن روزگار طلایی دور و دورتر افتادم. . ااین روز ها و احتمالا تا همیشه مرثیه خوان آن روزها باقي خواهم ماند!تلاس میکنم تا به کمک تکنیک بیان و با علم به عوارض مسموم زبان،آن همه حرکت و سکون را باز سازی کنم و بعضا نیر ضمن تشکر و سپاس از همه همنوعان زحمتکشم که برایم تاریخ ها و تمدن ها ساخته اند گلایه کنم که مثلا چرا باید کفش هایمان را به قیمت پاهایمان بخریم و چرا باید برای یک گذران سالم و ساده، خود را در بحران های دروغ و دزدی دیوانه کنبم. جرا باید زیبایی های زندگی را فقط در دوران کودکی مان تجربه کنیم حال آنکه ما مجهز به نبوغ زیبا سازی منظومه هاییم.در مقایسه با آن ظلمات سنگین و عظیم "نبودن" بودن نعمتیست که با هر کیفیتی شیرین و جذاب است. بدبینی های ما عارضه های بد حضور و ارتباطات ماست!فقر و بیماری و تنهایی مرگ ما،هیچ گاه به شکوه هستی لطمه نخواهد زد!منظومه ها می چرخند و مارا با خود می چرخانند. ما،در هیئت پروانه هستی با همه توانایی ها و تمدن هامان شاخکی بیش نیستیم.برای زمین هفتاد کیلو گوشت با هفتاد کیلو سنگ تفاوتی ندارد! یادمان باشد کسی مسئول دلتنگی ها و مشکلات ما نیست! اگر رد پای دزد آرامش و سعادت را دنبال کنیم سرانجام به خودمان خواهیم رسید که در انتهای هرمفهومی نشسته ایم و همه ي چیز های تلنبار مربوط و نامربوط را زیر و رو میکنیم!به نظر میرسد انسان اسانسورچی فقیری است که چزخ تراکتور می دزدد! البته به نظر میرسد! ... تا نظر شما چه باشد؟ حسين پناهي |
به یاد حسین پناهی
حسین پناهی رفت . به همان جایی که اهل آن بود . به جهان ابدیت . برهمین زمین هم مثل آن ها راه می رفت .آنهایی که هر جا می نشینند نگاه شان به ملکوت می افتد .
یک بار به دوستی که مشق یوگا می کرد گفت بود ، به من هم یاد بده . آن دوست هم گفت ! بسیا ر خوب ، بایست . حالا دست ها را به سوی آسمان بلند کن . حالا چنین کن ، حالا چنان کن و... بالاخره پس از برخی حرکات و ریاضت ها به اوگفت : حالا می ایستی ودرحالی که آرام وعمیق نفس می کشی نوری را در مرکز سینه تصور می کنی ، بعد با نوک انگشتانت نور را بر می داری ، می بری به سمت پیشانی می گذاری بین ابروها . حسین هم چنین کرد . بعد که تمام شد به من گفت : قشنگ بود ؟ گفتم : یوگا ؟ گفت : نه ، نور . چیدن نوراز سینه و بردن به سر . بعدها چند بار دیدم همان کار را می کرد . از تمام تمرینات یوگا ، فقط همان یک عمل را انجام می داد . چشمانش را می بست . دستانش را برمرکز سینه اش می نهاد ، نور برمی داشت وبعد می گذاشت روی پیشانیش . این گونه او نه ساکن اطاقی بود که گاهی داشت واغلب نداشت ، نه ساکن بیابانی که در آن چوپانی کرده بود ، نه شهرک هایی سینمایی تو تماشاخانه ها و نه حتا ساکن کتاب ها و اشعار واندیشه هایش . او درسینه ی خود سکنی گزیده بود . همیشه ، همه جا ، درهرحال و در هر کار و بدین گونه او هیچ وقت چیزی کم نداشت . این سخن در حق هرکس و به خصوص او، شاید عجیب به نظر برسد . آنان که او را درزندگی می شناخته اند خواهند گفت : چگونه او چیزی کم نداشت در حالی که غم نان دست از سرش بر نمی داشت . در حالی که گاهی از فرط ناداری ، بازی درنقش هایی را می پذیرفت که آن ها را خود نمی پسندید . در حالی که ... آری . او نقش می پذیرفت . امّا بازی نمی کرد . آن گاه که به هردلیل قرار می شد ، کس دیگری باشد ، این گونه قضیه را می فهمید که : حسین پناهی که در زندگی کارهای گوناگونی کرده است ، راه های گوناگونی رفته است ، حالا به این جا رسیده و قرار است این شخص باشد ، حسین پناهی ، نه نام مستعار پرستاژدر سناریو . او لباس نقش رابه تن نمی کرد . روح خود را درنقش می دمید . چون چنین بود و ازآن جا که او در زندگی برمحترم شمردن هم هستی ها ، به خصوص هستی هایی به ظاهر کوچک معتقد بود ، همان نقش ها را نیز دوست می داشت .همان نقش هایی که شاید از ایفای آنها ناراضی بود . وامّا ناداری . آری . من نیز شاهد بوده ام که بسیاری وقت ها همه ی درآمد دریافتی خود را برای خانواده اش می فرستاد و یا برای کسی سوغات می خرید و به دیدنش می رفت . وچون بر می گشت شاید خود چیزی برای خوردن نداشت . امّا آیا این ناداری است ؟ یک روز که به دیدن او رفته بودم گفت : حالا وقت غذاست . بعد پارچه خوشرنگی به ابعاد چهل در پنجاه سانتی متر که خود آن را سفره می نامید آورد و گفت : این را با قیچی از یک سفره بزرگ جدا کرده ام . یک پیاز بر آن نهاد . نان وکمی نمک . به هنگام بازگرفتن پوست از پیاز ، با آن درست مثل نعمتی عزیز رفتار می کرد ، با حرکاتی پرازمهر وحق شناسی . وبعد همان طور که نان پیازو نمک می خورد با چشمانی پر از خشنودی به دو پنگوئن سیاه وسفید بردیوار که خود نقاشی کرده بود نگاه می کرد . آیا این عین دارایی نیست؟ او حتا با حیرت خود نیز دوست بود وبه جای آن که مثل بعضی از اهل فلسفه بگوید : نمی دانم یا نمی توان دانست ، می گفت : ما چرا می فهمیم ؟ تلا لو هایی از این آشتی با حیرت در بعضی نوشته ها و عمیق ترین اشعارش هست . این گونه او در فقر عقل آدمی نیز دارایی می دید. با این همه او بر این زمین در غربت زیست . و غریب همیشه در آرزوی رفتن است . درمصاحبه ای از او پرسیده بودند : دوست داری درچه سنی از دنیا بروی ؟ گفته بود : چهل سالگی . این گونه مرگ دوستی ، مرگ جویی در ماندگان یا آنها که دست به خودکشی می زنند نیست . بلکه ـ آن چنان که در بعضی کتاب ها خوانده ایم ـ مرگ دوستی خدا دوستان است . حا ل فرقی نمی کند که آنها خود به این جذبه در نهاد خود آگاه بوده باشند یا خیر. این جذبه ی خداست . و او هشت سال دیرتر از زمانی که خود می پنداشت از پی این جذبه رفت . شاید خدا نیز چون او را دوست می داشت ، این چنین زود او را از میان ما به سوی خود خواند شاید چرا ؟ حتماً . رضا صفریان |
"سپهر را من نيلگون شناختم. چرا که همرنگ هوسهای نامحدود من بود. خدا کران بيکران شکوه پرستش من بود، و شيطان، اسطوره تنهايی انديشه های هولناک من. اولين دستی که خوشه اين انگور را چيد دست من بود. کفش ابتکار پرسه های من بود و چتر ابداع بی سامانيهايم... هندسه شطرنج سکوت من بود و رنگ تعبير دلتنگيهايم من اولين کسی هستم که در دايره صدای پرنده بر سرگردانی خود خنديده است هر چرخی که ميبينيد بر محور شراره شور عشق من ميچرخد آه را من به دريا آموختم" |
اعتراف
من زندگی را دوست دارم ولی از زندگی دوباره می‌ترسم! دین را دوست دارم ولی از کشیش‌ها می‌ترسم! قانون را دوست دارم ولی از پاسبان ها می‌ترسم! عشق را دوست دارم ولی از زن‌ها می‌ترسم! کودکان را دوست دارم ولی از آیینه می‌ترسم سلام را دوست دارم ولی از زبانم می‌ترسم! من می‌ترسم پس هستم این چنین می‌گذرد روز و روزگار بر من من روز را دوست دارم ولی از روزگار می‌ترسم! |
شناسنامه من حسینم پناهی ام من حسینم , پناهی ام خودمو می بینم خودمو می شنفم تا هستم جهان ارثیه بابامه. سلاماش و همه عشقاش و همه درداش , تنهائیاش وقتی هم نبودم مال شما. اگه دوست داری با من ببین , یا بذار باهات ببینم با من بگو یا بذار باهات بگم سلامامونو , عشقامونو , دردامونو , تنهائیامونو... |
بقا
ده دقيقه سكوت به احترام دوستان و نياكانم غژ و غژ گهواره هاي كهنه و جرينگ جرينگ زنگوله ها دوست خوب من وقتي مادري بميرد قسمتي از فرزندانش را با خود زير گل خواهد برد ما بايد مادرانمان را دوست بداريم وقتي اخم مي كنند و بي دليل وسايل خانه را به هم مي ريزند ما بايد بدويم دستشان را بگيريم تا مبادا كه خداي نكرده تب كرده باشند مابايد پدرانمان را دوست بداريم برايشان دمپايي مرغوب بخريم و وقتي ديديم به نقطه اي خيره مانده اند برايشان يك استكان چاي بريزيم پدران ‚ پدران ‚ پدرانمان را ما بايد دوست بداريم |
از مجموعه سلام ، خداحافظ سلام , خداحافظ چیزی تازه اگر یافتید بر این دو اضافه کنید تا بل باز شود این در گم شده بر دیوار.... سکوت چه مهمانان بی دردسری هستند مردگان نه به دستی ظرفی را چرک میکنند نه به حرفی دلی را آلوده تنها به شمعی قانعند واندکی سکوت...... |
اشعار حسين پناهي
كودكي ها به خانه مي رفت با كيف و با كلاهي كه بر هوا بود چيزي دزديدي ؟ - مادرش پرسيد - دعوا كردي باز؟ - پدرش گفت - و برادرش كيفش را زير و رو مي كرد به دنبال آن چيز كه در دل پنهان كرده بود تنها مادربزرگش ديد گل سرخي را در دست فشرده كتاب هندسه اش و خنديده بود |
گنجشك من بانوي تاج دار ِ عشقم را كه در قصر غصه و سوسن سكنا دارد شبانه به كوچه هاي سر گردانيم دعوت مي كنم بانوي عشق من با تاج سوسنش پا برهنه و گرسنه به كوچه هاي سرگرداني من مي آيد.ر آخرين بار او را به جايي بردم تا به وضوح ببيند اژدهاي هزار چشمي را كه بر پيچك هزار پيچ شاخك هايش گنجشكي تنها گل سرخي را در آواز پيوسته صدا مي زد |
از شوق به هوا به ساعت نگاه مي كنم: حدود سه نصفه شب است چشم مي بندم تا مبادا چشمانت را از ياد برده باشم و طبق عادت كنار پنجره مي روم سوسوي چند چراغ مهربان وسايه هاي كشدار شبگردانه خميده و خاكستري گسترده بر حاشيه ها و صداي هيجان انگيز چند سگ و بانگ آسماني چند خروس از شوق به هوا مي پرم چون كودكي ام و خوشحال كه هنوز معماي سبز رودخانه از دور برايم حل نشده است آري!از شوق به هوا مي پرم و خوب مي دانم سالهاست كه مرده ام |
دلم
آن لحظه كه دست هاي جوانم در روشنايي روز گل باران ِ سلامُ تبريكات ِ دوستان ِ نيمه رفيقم مي گذشت دلم سايه اي بود ايستاده در سرما كه شال كهنه اش را گره مي زد |
خاطرات
ما چيستيم ؟! جز ملکلولهاي فعال ذهن زمين ، که خاطرات کهکشان هارا مغشوش ميکند ! |
شب نازي ، من و تاب مگه يادش که هميشه يادشه يادمه قبل از سوال کبوتر با پاي من راه مي رفت جيرجيرک با گلوي من مي خوند شاپرک با پر من پر مي زد سنگ با نگاه من برفو تماشا مي کرد سبز بودم درشب رويش گلبرگ پياز هاله بودم در صبح گرد چتر گل ياس گيج مي رفت سرم در تکاپوي سر گيج عقاب نور بودم در روز سايه بودم در شب بيکرانه است دريا کوچيکه قايق من هاي ... آهاي تو کجايي نازي عشق بي عاشق من سردمه مثل يک قايق يخ کرده روي درياچه يخ ، يخ کردم عين آغاز زمين نازي : زمين ؟ يک کسي اسممو گفت تو منو صدا کردي يا جيرجيرک آواز مي خوند من : جيرجيرک آواز مي خوند نازي : تشنته ؟ آب مي خواي ؟ من : کاشکي تشنه م بود نازي : گشنته ؟ نون مي خواي ؟ من : کاشکي گشنه م بود نازي : په چته دندونت درد مي کنه ؟ من : سردمه نازي : خب برو زير لحاف من : صد لحاف هم کمه نازي : آتيشو الو کنم ؟ من : مي دوني چيه نازي ؟ تو سينه م قلبم داره يخ مي زنه اون وقتش توي سرم کوره روشن کردند سردمه مثل آغاز حيات گل يخ نازي : چکنم ؟ ها چه کنم ؟ من : ما چرامي بينيم ما چرا مي فهميم ما چرا مي پرسيم نازي : مگس هم مي بينه گاو هم ميبينه من : مي بينه که چي بشه ؟ نازي : که مگس به جاي قند نشينه رو منقار شونه به سر گاو به جاي گوساله اش کره خر را ليس نزنه بز بتونه از دور بزغالشو بشناسه خيلي هم خوبه که ما ميبينيم ورنه خوب کفشامون لنگه به لنگه مي شد اگه ما نمي ديديم از کجا مي فهميديم که سفيد يعني چه ؟ که سياه يعني چي؟ سرمون تاق مي خورد به در ؟ پامون مي گرفت به سنگ از کجا مي دونستيم بوته اي که زير پامون له مي شه کلم يا گل سرخ ؟ هندسه تو زندگي کندوي زنبور چشم آدمه من : درک زيبايي ، درکي زيباست سبزي سرو فقط يک سين از الباي نهاد بشري خرمت رنگ گل از رگ گلي گم گشته است عطر گل خاطره عطر کسي است که نمي دانيم کيست مي آيد يا رفته است ؟ چشم با ديدن رودونه جاري نمي شه بازي زلف دل و دست نسيم افسونه نمي گنجه کهکشون در چمدون حيرت آدمي حسرت سرگردونه ناظر هلهله باد و علف هيجاني ست بشر در تلاش روشن باله ماهي با آب بال پرنده با باد برگ درخت با باران پيچش نور در آتش آدمي صندلي سالن مرگ خودشه چشمهاشو مي بخشه تا بفهمه که دريا آبي است دلشو مي بخشه تا نگاه ساده آهو را درک بکنه سردمه مثل پايان زمين نازي نازي : نازي مرد من : تا کجا من اومدم چطوري برگردم ؟ چه درازه سايه ام چه کبود پاهام من کجا خوابم برد ؟ يه چيزي دستم بود کجا از دستم رفت ؟ من مي خواهم برگردم به کودکي قول مي دهم که از خونه پامو بيرون نذارم سايه مو دنبال نکنم تلخ تلخم مثل يک خارک سبز سردمه و مي دونم هيچ زماني ديگه خرما نمي شم چه غريبم روي اين خوشه سرخ من مي خوام برگردم به کودکي نازي : نمي شه کفش برگشت برامون کوچيکه من : پابرهنه نمي شه برگردم ؟ نازي : پل برگشت توان وزن ما را نداره برگشتن ممکن نيست من : براي گذشتن از ناممکن کيو بايد ببينيم نازي : رويا را من : رويا را کجا زيارت بکنم ؟ نازي ک در عالم خواب من : خواب به چشمام نمي آد نازي : بشمار تا سي بشمار ... يک و دو من : يک و دو نازي : سه و چهار |
گفتگويي من و نازي زير چتر
نازي : بيا زير چتر من که بارون خيست نکنه مي گم که خلي قشنگه که بشر تونسته آتيشو کشف بکنه و قشنگتر اينه که يادگرفته گوجه را تو تابه ها سرخ کنه و بعد بخوره راسي راسي ؟ يه روزي اگه گوجه هيچ کجا پيدانشه اون وقت بشر چکار کنه ؟ من : هيچي نازي دانشمندا تز مي دن تا تابه ها را بخوريم وقتي آهنا همه تموم بشه اون وقت بشر لباسارو مي کنه و با هلهله از روي آتيش مي پره نازي : دوربين لوبيتل مهريه مو اگه با هم بخوريم هلهله هاي من وتو چطوري ثبت مي شه من : عشق من آب ها لنز مورب دارند آدمو واروونه ثبتش مي کنند ژسمون تو آب برکه تا قيامت مي مونه نازي : رنگي يا سياه سفيد ؟ من : من سياه و تو سفيد نازي : آتيش چي ؟ تو آبا خاموش نمي شن آتيشا من : نمي دونم والله چتر رو بدش به من نازي : اون کسي که چتر رو ساخت عاشق بود من : نه عزيز دل من ، آدم بود |
شب باراني و رسالت من اين خواهد بود تا دو استکان چاي داغ را از ميان دويست جنگ خونين به سلامت بگذرانم تا در شبي باراني آن ها را با خداي خويش چشم در چشم هم نوش کنيم |
كاج ها در بكراند
نيمكت كهنه باغ خاطرات دورش را در اولين بارش زمستاني از ذهن پاك كرده است خاطره شعرهايي را كه هرگز نسروده بودم خاطره آوازهايي را كه هرگز نخوانده بودي |
براي آناهيتا وراي اين خانه كوچك كه معبد مقدس من است پلكاني است از نور كه به بام همه دنيا منتهي مي شود ما هر روز از فراز آخرين پله تك تك مردم روي زمين را به اسم صد مي كنيم و با صداي بلند به آن ها مي گوييم كه دوستتان داريم. وراي اين خانه كوچك كه به اندازه زندگي بزرگ است پنجره ايست كه رو به پنجره هاي همه دنيا باز مي شود ما هر روز از آن پنجره براي مردم دنيا سرود شاد زندگي مي خوانيم براي پاتريس سياه و خسته در مزارع نيشكر براي كاميليا در معدن براي كاترين و بچه هايش براي متاع كه كاسه آردي را از زن همسايه يكساله قرض ميگيرد براي عشق فقيرانه چوپانان بنگله وراي اين خانه، اين معبد، روزانه ايست كه به خانه خورشيد راه دارد ما خورشيد را خواهيم گفت تا همراه بهار براي كاميليا، براي كاترين، براي متاع،- براي عشق فقيرانه چوپانان بنگله طلوع كند. خانه كوچك من، خانه خورشيد و بهار است |
به وقت گرينويج
اولين نقطه اي که از مرکز کائنات گريخت و بر خلاف محورش به چرخش در امد ، سر من بود ! من اولين قابله اي هستم که ناف شيري را بريده است اولين اواز را من خواندم ، براي زني که در هراس سکوتُ سنگ ُ ***ه تنها نارگيل شامم را قاپيد و برد من اولين کسي هستم که از چشم زني ترسيده است من ماگدالينم غول تماشا کاشف دل و فندق و سنگ اتش زنه سپهر را من ، نيلگون شناختم چرا که همرنگ هوسهاي نامحدود من بود خدا ، کران بي کرانه ي شکوه پرستش من بود و شيطان ، اسطوره ي تنهايي انديشه هاي هولناک من اولين دستي که خوشه ي اولين انگور را چيد دست من بود کفش ، ابتکار پر سه هاي من بود و چتر ، ابداع بي سامانيهاي من هندسه شطرنج سکوت من بود و رنگ تعبير دلتنگيهايم من اولين کسي هستم که ، در دايره صداي پرنده اي بر سگرداني خود خنديده است من اولين سياه مست زمينم هر چرخي که ميبينيد ، بر محور شراره هاي شور عشق من ميچرخد اه را من به دريا اموختم من ماگدالينم ! پوشيده در پوست خرس و معطر به چربي وال سرم به بوته ي خشک گوني مانند است با اين همه هزار خورشيد و ماه و زمين را يکجا در ان ميچرخانم اولين اشک را من ريختم ، بر جنازه ي زني که قوطه در شير و خون کنار نارگيلي مرده بود ! بي هراس سکوت ُ سنگ ُ ***ه ... ! |
خاطرات ما چيستيم ؟! جز ملکلولهاي فعال ذهن زمين ، که خاطرات کهکشان هارا مغشوش ميکند ! |
تاسه در گهواره از گريه تاسه مي رود کودک کر و لالي که منم هراسان از حقايقي که چون باريکه اي از نور از سطح پهن پيشانيم مي گذرد خواهران و برادران نعمت اندوه و رنج را شکر گذار باشيد هميشه فاصله تان را با خوشبختي حفظ کنيد پنج يا شش ماه خوشبختي جز رضايت نيست به آشيانه با دست پر بر مي گردد پرستوي مادر گمشده در قنديل هاي ايوان خانه اي که سالهاست از ياد رفته است خوشا به حالتان که مي توانيد گريه کنيد بخنديد همين است براي زندگي بيهوده دنبال معناي ديگري نگرديد براي حفظ رضايت نعمت انتظار و تلاش را شکرگزار باشيد پرستوهاي مادر قادر به شکارش بچه هاشان نيستند |
نه بر مي گردم با چشمانم كه تنها يادگار كودكي منند آيا مادرم مرا باز خواهد شناخت ؟ |
كاكل با تو بي تو همسفر سايه خويشم وبه سوي بي سوي تو مي آيم معلومي چون ريگ مجهولي چون راز معلوم دلي و مجهول چشم من رنگ پيراهن دخترم را به گلهاي ياد تو سپرده ام و كفشهاي زنم را در راه تو از ياد برده ام اي همه من كاكل زرتشت سايه بان مسيح به سردترين ها مرا به سردترين ها برسان |
چراغ بيراهه رفته بودم آن شب دستم را گرفته بود و مي کشيد زين بعد همه عمرم را بيراهه خواهم رفت |
سرودي براي مادران پشت ديوار لحظه ها هميشه کسي مي نالد چه کسي او؟ زني است در دوردست هاي دور زني شبيه مادرم زني با لباس سياه که بر رويشان شکوفه هاي سفيد کوچک نشسته است رفتم و وارت ديدم چل ورات چل وار کهنت وبردس بهارت پشت ديوار لحظه ها هميشه کسي مي نالد و اين بار زني بهياد سالهاي دور سالهي گمم سالهايي که در کدورت گذشت پير و فراموش گشته اند مي نالد کودکي اش را ديروز را ديروز در غبار را او کوچک بود و شاد با پيراهني به رنگ گلهاي وحشي سبز و سرخ و همراه او مادرش زني با لباس هاي سياه که بر رويشان شکوفه هاي سفيد کوچک نشسته بود زير همين بلوط پير باد زورش به پر عقاب نمي رسيد ياد مي آورد افسانه هاي مادرش را مادر اين همه درخت از کجا آمده اند ؟ هر درخت اين کوهسار حکايتي است دخترم پس راست مي گفت مادرم زنان تاوه در جنگل مي ميرند در لحظه هاي کوه و سالهاي بعد دختران تاوه با لباس هاي سياه که بر رويشان شکوفه هاي سفيد نشسته است آنها را در آوازهاشان مي خوانند هر دختري مادرش را رفتم و وارت ديدم چل وارت چل وار کهنت وبردس نهارت خرابي اجاق ها را ديدم در خرابي خانه ها و ديدم سنگ هاي دست چين تو را در خرابي کهنه تري پشت ديوار لحظه ها هميشه کسي مي نالد و اين بار دختري به ياد مادرش |
پروانه ها حق با تو بود مي بايست مي خوابيدم اما چيزي خوابم را آشفته كرده است در دو ظاقچه رو به رويم شش دسته خوشه زرد گندم چيده ام با آن گيس هاي سياه و روز پريشانشان كاش تنها نبودم فكر مي كني ستاره ها از خوشه ها خوششان نمي آيد ؟ كاش تنها نبودي آن وقت كه مي توانستيم به اين موضوع و موضوعات ديگر اينقدر بلند بلند بخنديم تا همسايه هامان از خواب بيدار شوند مي داني ؟ انگار چرخ فلك سوارم انگار قايقي مرا مي برد انگار روي شيب برف ها با اسكي مي روم و .... مرا ببخش ولي آخر چگونه مي شود عشق را نوشت ؟ مي شنوي ؟ انگار صداي شيون مي آيد گوش كن مي دانم كه هيچ كس نمي تواند عشق را بنويسد اما به جاي آن مي توانم قصه هاي خوبي تعريف كنم گوش كن يكي بود يكي نبود زني بود كه به جاي آبياري گلهاي بنفشه به جاي خواندن آواز ماه خواهر من است به جاي علوفه دادن به ماديان های آبستن به جاي پختن كلوچه شيرين ساده و اخمو در سايه بوته هاي نيشكر نشسته بود و كتاب مي خواند صداي شيون در اوج است مي شنوي براي بيان عشق به نظر شما كدام را بايد خواند ؟ تاريخ يا جغرافي ؟ مي داني ؟ من دلم براي تاريخ مي سوزد براي نسل ببرهايش كه منقرض گشته اند براي خمره هاي عسلش كه در رف ها شكسته اند گوش كن به جاي عشق و جستجوي جوهر نيلي مي شود چيزهاي ديگری نوشت حق با تو بود مي بايست مي خوابيدم اما مادربزرگ ها گفته اند چشم ها نگهبان دل هايند مي داني ؟ از افسانه هاي قديم چيزهايي در ذهنم سايه وار در گذر است كودك خرگوش پروانه و من چقدر دلم مي خواهد همه داستانهاي پروانه ها را بدانم كه بي نهايت بار در نامه ها و شعر ها در شعله ها سوختند تا سند سوختن نويسنده شان باشند پروانه ها آخ !! تصور كن آن ها در انديشه چيزي مبهم كه انعكاس لرزاني از حس ترس و اميد را در ذهن كوچك و رنگارنگشان مي رقصاند به گلها نزديك مي شوند يادم مي آيد روزگاري ساده لوحانه صحرا به صحرا و بهار به بهار دانه دانه بنفشه هاي وحشي را يك دسته مي كردم عشق را چگونه مي شود نوشت در گذر اين لحظات پرشتاب شبانه كه به غفلت آن سوال بي جواب گذشت ديگر حتي فرصت دروغ هم برايم باقي نمانده است وگرنه چشمانم را مي بستم و به آوازي گوش ميدادم كه در آن دلي مي خواند من تو را او را كسي را دوست مي دارم |
براي اعظم براي اعتراف به كليسا مي روم رو در روي علف هاي روييده بر ديواره كهنه مي ايستم و همه ي گناهان خود را اعتراف مي كنم بخشيده خواهم شد به يقين علف ها بي واسطه با خدا حرف مي زنند. |
عطر ها كاجهاي كهن پيامبراني-نه در اعصار قوم يهود كه در صورت سيرت، از ما بزرگ ترند از ما، مايي كه عطر كارخانجات فرانسه كفاف زدودن هفت روز تعفن تجريداتمان را نمي دهد به تضادها چشم دوختن،جز سر درد عايدي نخواهد داشت كودكيمان را باختيم،ر كافي است بو كنيدُ نترسيد از تعفن مردارهاي پوسيده و نترسيد از كركس ها و كفتارها آنها نانُ گل ِ سرخُ باران را درك مي كنند و در خاطرشان حتما كبوتري پريده،يا نشسته است |
مرداد ما بدهكاريم به كساني كه صميمانه ز ما پرسيدند معذرت مي خواهم چندم مرداد است ؟ و نگفتيم چونكه مرداد گور عشق گل خونرنگ دل ما بوده است |
منظومه ها پس اين ها همه اسمش زندگي است دلتنگي ها دل خموشي ها ثانيه ها دقيقه ها حتي اگر تعدادشان به دو برابر آن رقمي که برايت نوشته ام برسد ما زنده ايم چون بيداريم ما زنده ايم چون مي خوابيم و رستگار و سعادتمنديم زيرا هنوز بر گستره ويرانه هاي وجودمان پانشيني براي گنجشک عشق باقي گذاشته ايم خوشبختيم زيرا هنوز صبح هامان آذين ملکوتي بانگ خروس هاست سرو ها مبلغين بي منت سر سبزي اند و شقايق ها پيام آوران آيه هاي سرخ عطر و آتش برگچه هاي پياز ترانه هاي طراوتند و فکر من واقعا فکر کن که چه هولناک مي شد اگر از ميان آواها بانگ خروس رابر مي داشتند و همين طور ريگ ها و ماه و منظومه ها ما نيز بايد دوست بداريم ... آري بايد زيرا دوست داشتن خال با رو |
شبي كه من و نازي با هم مرديم نازي : پنجره راببند و بيا تابا هم بميريم عزيزم من : نازي بيا نازي : مي خواي بگي تو عمق شب يه سگ سياه هست که فکر مي کنه و راز رنگ گل ها رو مي دونه ؟ من: نه مي خوام برات قسم بخورم که او پرندگان سفيد سروده ي يه آدمند نگاه کن نازي : يه سايه نشسته تو ساحل من : منتظر ابلاغه تا آدما را به يه سرود دستجمعي دعوت کنه نازي : غول انتزاع است. آره ؟ من : نه ديگه ! پيامبر سنگي آوازه ! نيگاش کن نازي : زنش مي گفت ذله شديم از دست درختا راه مي رن و شاخ و برگشونو مي خوان من : خب حق دارند البته اون هم به اونا حق داره نازي : خوب بخره مگه تابوت قيمتش چنده ؟ من : بوشو چيکار کنه پيرمرد ؟ بايد که بوي تازه چوب بده يا نه ؟ نازي : ديوونه ست؟. من : شده ، مي گن تو جشن تولدش ديوونه شده نازي : نازي !! چه حوصله اي دارند مردم من : کپرش سوخت و مهماناش پاپتي پا به فرار گذاشتند نازي : خوشا به حالش که ستاره ها را داره من : رفته دادگاه و شکايت کرده که همه ستاره را دزديدند نازي : اينو تو يکي از مجلات خوندي عاشقه؟ من : عاشق يه پيرزنه که عقيده داره دو دوتا پنش تا مي شه نازي : واه من سه تاشو شنيدم ! فاميلشه ؟ من : نه يه سنگه که لم داده و ظاهرا گريه مي کنه نازي : ايشاالله پا به پاي هم پير بشين خوردو خوراک چيکار مي کنن من : سرما مي خورن مادرش کتابا را مي ريزه تو يه پاتيل بزرگ و شام راه مي اندازه نازي : مادرش سايه يه درخته ؟ من : نه يه آدمه که هميشه مي گه : تو هم برو ... تو هم برو من : شنيدي ؟ نازي : آره صداي باده ! داره ما را ادادمه مي ده پنجره رو ببند و از سگ هايي برام بگو که سياهند و در عمق شب ها فکر ميکنند و راز رنگ گل ها را مي دانند من : آه نرگس طلاييم بغلم کن که آسمون ديوونه است آه نرگس طلاييم بغلم کن که زمين هم ... و اين چنين شد که پنجره را بستيم و در آن شب تابستاني من و نازي با هم مرديم و باد حتي آه نرگس طلايي ما را با خود به هيچ کجا نبرد |
ساده دل دل ساده برگرد و در ازاي يک حبه کشک سياه شور گنجشک ها را از دور و بر شلتوک ها کيش کن که قند شهر دروغي بيش نبوده است |
جغد كيست ؟ كجاست ؟ اي آسمان بزرگ در زير بال ها خسته ام چقدر كوچك بودي تو |
بارون همه اينو مي دونن که بارون همه چيز و کسمه آدمي و بختشه حالا ديگه وقتشه که جوجه ها را بشمارم چي دارم چي ندارم بقاله برادرم مي رسونه به سرم آخر پاييزه حسابا لبريزه يک و دو ! هوشم پريد يه سياه و يه سفيد جا جا جا شکر خدا شب و روزم بسمه |
آوار رنگ هيچ وقت هيچ وقت نقاش خوبي نخواهم شد امشب دلي کشيدم شبيه نيمه سيبي که به خاطر لرزش دستانم در زير آواري از رنگ ها ناپديد ماند |
كورتاژ ما آبستنيم در اندرون ِ ما كودكي پيوسته زار مي زند در رستوران ها در اجلاسيه ها در تخت خواب ها. گاهي كه خيلي جدي مي شويم در بحث ها و مجادله ها دستان كوچكي از درون دل و روده ي ما را چنگ مي زند گليم حرف باف شاعران به پشيزي نمي ارزد تلخ مي شود دهان روح به وقت بيان حرف هاي بي معني كتمان كنيد چون عروسان ِ نو شكم ِ بي خدا اما اين يكي جز با مرگ زائو كورتاژ نمي شود |
لحظه صداي پاي تو كه مي روي و صداي پاي مرگ كه مي آيد... ديگر چيزي را نمي شنوم |
| اکنون ساعت 07:07 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.4 Copyright , Jelsoft Enterprices مدیریت توسط کورش نعلینی
استفاده از مطالب پی سی سیتی بدون ذکر منبع هم پیگرد قانونی ندارد!! (این دیگه به انصاف خودتونه !!)
(اگر مطلبی از شما در سایت ما بدون ذکر نامتان استفاده شده مارا خبر کنید تا آنرا اصلاح کنیم)