آنکه بی باده کند جان مرا مست کجاست
وانکه بيرون کند از جان و دلم دست کجاست؟
وانکه سوگند خورم جز بسر او نخورم
وانکه سوگند من و توبه ام اشکست کجاست؟
وانکه جانها بسحر نعره زنانند ازو
وانکه ما را غمش از جای ببردست کجاست؟
جان جانست و گر جای ندارد چه عجب؟!
اين که جا می طلبد در تن ما هست کجاست؟
غمزۀ چشم بهانه ست و زان سو هوسيست
وانکه او در پس غمزه ست دلم خست کجاست؟
پردۀ روشن دل بست و خيالات نمود
وانکه در پرده چنين پردۀ دل بست کجاست؟
عقل تا مست نشد چون و چرا پست نشد
وانکه او مست شد از چون و چرا رست کجاست

جان جهان

جان جهان ! دوش کجا بوده‌ای
نی غلطم ، در دل ما بوده‌ای
دوش ز هجر تو جفا دیده‌ام
ای که تو سلطان وفا بوده‌ای
آه که من دوش چه سان بوده‌ام!
آه که تو دوش کرا بوده‌ای!
رشک برم کاش قبا بودمی
چونکه در آغوش قبا بوده‌ای
زهره ندارم که بگویم ترا
بی من بیچاره چرا بوده‌ای ؟!
یار سبک روح ! به وقت گریز
تیزتر از باد صبا بوده‌ای
بی ‌تو مرا رنج و بلا بند کرد
باش که تو بند بلا بوده‌ای
رنگ رخ خوب تو آخر گواست
در حرم لطف خدا بوده‌ای
رنگ تو داری، که ز رنگ جهان
پاکی و همرنگ بقا بوده‌ای
آینه ای رنگ تو عکس کسی است
تو ز همه رنگ جدا بوده‌ای

مولانا

چنان مستم، چنان مستم من امشب

که از چنبر برون جستم من امشب

چنان چیزی که در خاطر نیاید

چنانستم، چنانستم من امشب

به جان با آسمان عشق رفتم

به صورت گر در این پستم من امشب

گرفتم گوش عقل و گفتم ای عقل

برون رو کز تو وارستم من امشب

بشوی ای عقل، دست خویش از من

که در مجنون بپیوستم من امشب

به دستم داد آن یوسف ترنجی

که هر دو دست خود خستم من امشب

چنانم کرد آن ابریق پر می

که چندین کوزه بشکستم من امشب

نمی‌دانم کجایم، لیک فرخ

مقامی کاندرو هستم من امشب

بیامد بر درم اقبال نازان

ز مستی، در بر او بستم من امشب

چو واگشت او، پی او می‌دویدم

دمی از پای ننشستم من امشب

مبند آن زلف شمس‌الدین تبریز

که چون ماهی در این شستم من امشب