|
رمان بسیار زیبا - جذاب و خواندنی لحظه های بی تو
رمان بسیار زیبا - جذاب و خواندنی لحظه های بی تو
قسمت اول صدای همهمه و گفتگو مهمانی دوستانه خانه فرامرز را پر کرده بود میهمانها دوبدو یا به صورت گروهی گرد هم نشسته هر کدام درباره موضوع مورد بحث خودشان صحبت می کردند یکی درباره گرانی دیگری راجع به مدل های جدید ماشین , آن یکی پیرامون ازدواج و گروهی هم گرداگرد تفاهم در زندگی زناشویی و حق زن و مرد در زندگی گفتگو می کردند. مهمانی منزل فرامرز به مناسبت فارغ التحصیل شدنش در رشته مهندسی ساختمان برپا شده و میهمانان همه از دوستان نزدیکش بودند. پیش از اینکه آن مجلس گرمای دلچسب خود را بیابد موزیک ملایمی فضای شاعرانه به این جمع صمیمی بخشیده بود و وقتی بر تعداد میهمانان افزوده شد و هر کس هم کلام مورد نظرش را یافت آرام, آرام مهمانی رنگ دیگری گرفت. دو خانم جوان در گوشه ای نشسته و پیرامو مسئله ازدواج داد سخن سر می دادند: - این روزها به هیچ مردی نمیشه اعتماد کرد هر کدومشون یه جور خرده شیشه دارن. دیگری که (( شقایق)) نام داشت و معلوم بود آشنایی و صمیمیتی دیرینه با دوست مخاطبش دارد پاسخ داد: - آره جونم منم همین عقیده رو دارم و با تجربه تلخی که در گذشته داشتم یا دیگه ازدواج نمی کنم یا اگه خواستم ازدواج کنم با دقت درباره این مسئله تصمیم می گیرم. - آخه تو خیلی بد اوردی با کسی زندگی می کردی که اصلا مفهوم و معنی زندگی زناشویی را نمی فهمید. - درسته اون از زندگی با زن فقط می خواست کسی کلفت خونش باشه و از بچه هاش مراقبت کنه , منم نمی تونستم با این وضع کنار بیام و عشقمو به پای کسی بریزم که اصلا نمی دونه عشق یعنی چی...! البته ناگفته نمونه , به عنوان یه دوست خیلی هم با وفا و انسان بود ولی همسر خوبی نبود. - حالا می خوای چکار کنی؟ تا آخر عمرت که نمی تونی همینطور زندگی کنی...! - هیچی ... تا وقتی مردی رو که بتونه زخم های دلم رو مرحم بذاره پیدا نکردم ازدواج نمی کنم و تنها می مونم. - والا منم دل خوشی از شوهرم ندارم خودت که میدونی با هزار جور التماس و وعده و عید اومد خواستگاری و منو گرفت , حالا آقا زیر سرشون بلند شده هر روز به یکی پیله می کنه, تازه خجالتم نمی کشه جلوی روی من می شینه و ساعت ها با این زن و او ن زن تلفنی حرف می زنه..... همینطور که ایندو با هم گفتگو می کردند, توجهشان به سخنان گروهی که کمی دورتر از آنها نشسته و گرم صحبت بودند جلب شد و چون بحث این گروه پیرامون مساثل زناشویی بود ترجیح دادند به سخنان آنان گوش بسپارند. یکی می گفت: - تفاهم در زندگی های مشترک نقش بسزایی داره و زوجی خوشبختن که به معنای واقعی با هم تفاهم داشته باشن. شخص دیگر از او پرسید: - شما تفاهم رو در چه چیز می دونین؟ شخص اول پاسخ داد: - تفاهم رو در اتفاق نظر زن و شوهر درباره موضوعات بدون اینکه در رابطه با اون موضوع با هم مشاجره کنن می دونم.... ((شهروز)) که جوانی با شخصیت و خوش رو بود رشته کلام را به دست گرفت و گفت: - متاسفانه در جامعه ما معنای زناشویی اونطور که باید جا نیفتاده و نه زن نه مرد درک کاملی از در کنار هم بودن و از زندگی لذت بردن ندارن و تنها به عنوان انجام وظیفه شخصی و اجتماعی با هم زندگی می کنن . زن به مرد تنها به چشم نون آور خونه یعنی کسی که پول در می آره نه شخصی که باید در کنارش احساس آرامش کنه نگاه می کنه و مرد هم به زن به عنوان کارگر و شخصی که سمت تربیت کننده بچه ها رو به عهده داره و همچنین در مواقع نیاز بعضی از نیازهاشو مرتفع می کنه نگاه می کنه, نه کسی که باید عشق و احساسش رو نثارش کنه و از در کنارش بودن لذت ببره و در جوارش خودش رو خوشبخت بدونه. متا سفانه درک اینکه معنی همسر اینه که دو نفر در کنار هم یکی می شن برای زوجهای جامعه ما سنگینه: حاضرین در راه دوستان و آشنایان سر فدا کنن, اما نسبت به همسر شون سرپا بی توجهن, در حالیکه این همسره که باید در غم ها و شادیها بهترین مدد کار باشه و کانون خانواده رو سرشار از عشق و محبت بکنه/ کسی از شهروز پرسید: - خود شما با توجه به سن کمی که دارین اگر ازدواج بکنین چه رفتاری رو پی می گیرین؟ - شهروز بدون تامل پاسخ داد: - همسرم رو تاج سرم می دونم... همسر من خانم خونه منه, نه کارگر ...چراغ خونه من به وجود اون روشنه و این نکته رو باور دارم که اگه دوستش داشته باشم دوستم خواهد داشت و اگه براش از جونم بگذارم برام از جونش مایه می گذاره. توجه اگثر مدعوین به این گروه خصوصا به (( شهروز )) که سخنان مثبتی را در این رابطه به زبان می آورد جلب شده بود. سکوت مجلس را در مشت خود گرفته و تقریبا همه حضار به صحبت های گرم و پخته این جوان گوش فرا داده بودند. (( شهروز)) جوانی بشاش, خونگرم و جذاب بود. هیچ سخنی را بدون دلیل به لب نمی آورد و درباره مطالبی که از آن اطلاع کافی نداشت چیزی نمی گفت و تنها شنونده بود. او در رفاه بزرگ شده و از دوستان دانشکده و بسیار نزدیک فرامرز بود قدی نسبتا بلند, چهره ای گشاده و صورتی گرد و پوستی سفید داشت. چشم هایش کشیده بادامی ابروان کمانی پیوسته گونه هایی صورتی و لبانی سرخ داشت و همه اینها به هنگامی که صورتش را مثل آن شب اصلاح دقیقی می کرد دو چندان جلوه می کرد. او جوانی خوش پوش با اندامی متناسب بود و دل هر صاحب ذوق حنس مخالفی را به تپش می انداخت خصوصا که در عنفوان جوانی و در سنین بیست و یک و بیست و دو سالگی قرار داشت و حال که درباره زندگی زناشویی به این زیبایی و فصاحت سخن می گفت توجه (( شقایق)) و دوستش (( نسترن)) را کاملا به خود جلب کرده بود.(( شقایق)) که از دوستان خواهر فرامرز ((نسرین)) به مهمانی دعوت شده بود با خود می اندیشید: -(( عجب جوون جالبیه.. با اینکه سنی نداره معلوم نیست این همه اطلاعات رو از کجا آورده خوش به حال کسی که با او ازدواج کنه...طوری این حرفا رو می زنه که انگار چند ساله داره زن داری می کنه ولی نه به سنش می خوره ازدواج کرده باشه نه حلقه دستشه..! راستی اسمش چیه؟ به قیافش می خوره کم سن باشه باید ته و توی همه اینارو در بیارم...)) همینطور که شهروز سخن می گفت متوجه دو جفت چشم که شدیدا او را تحت نظر گرفته بودند شد... صاحب یک جفت چشم را می شناخت, ( نسرین) دوست خواهر فرامرز اما آن دو جفت دیگر از آن که بود؟... نگاهش لرزه ای به تن شهروز انداخت. با دو چشم قهوه ای تیره ای که آتش از آن می ریخت با نگاهی سرشار از تمنا به لب های شهروز که با کلام گیرایش سخن می گفت خیره دیده دوخته بود. شهروز متوجه حالت نگاه او شد ولی به روی خود نیاورد از آن گذشت و به سخنانش ادامه داد در همان حال در دل می گفت: (( باید منتظر باشم یکی از این دو نفر یا نسرین یا اون دوستش بزودی عکس العملی از خودشون نشون بدن...)) وقتی کمی از شور و حال بحث کاسته شد یکی از مدعوین که ویولن به همراه داشت سازش را به دست گرفت به آرامی و با احساسی عمیق آهنگ سوزناکی نواخت و به مجلس حال تازه ای بخشید سپس میهمانان برای صرف شام سر میز دعوت شدند. میز شام با انواع غذاهای متنوع ایرانی و فرنگی تزئین شده بود و با دسر های خوشمزه و رنگارنگ جلوه خاصی در چشم بیننده داشت. هنگامیکه همه مشغول صرف شام بودند شقایق خودش را به خواهر فرامرز رساند و گفت: - ((یگانه)) جون دستتون درد نکنه چه میز قشنگی چیدیدن .. انشاالله عروسی فرامرز خان... و پس از کمی سکوت افزود : - نمی خوای منو کامل به فرامرز معرفی کنی؟! یگانه با لبخند دوستانه ای خطاب به شقای گفت: - جرا عزیزم... با من بیا... سپس دست او را گرتف و با خود به سمت فرامرز کشید . وقتی به برادرش رسید گفت: - برادرجون, این خانم محترم از دوستان خوب نسرین هستن که امشب به ما افتخار دادن و به همراه نسرین جون به جشن ما اومدن اسمشون هم شقایقه! فرامرز بسیار مودبانه و سنگین به علامت احترام سر فرود آورد و گفت: - خانم محترم از اشنایی با شما خیلی خوشوقتم به مهمانی ما خوش آومدین شقایق لبخند شیرینی به لب آورد و گفت: - سلام برای من آشنایی با شما کمال سعادته... و پس از رد و بدل کردن تعارف های معمول هر کدام برای کشیدن شام سر میز رفتند. وقای شقایق غذایش را کشید نزد فرامرز بازگشت و بدون مقدمه پرسید: - آقا فرامرز معذرت می خوام.. اسم اون دوست چشم و ابرو مشکی تون چیه؟ فرامرز متعجب از سوال کرد: - چطور مگه؟!!! شقایق دستپاچه پاسخ داد: - همینطوری پرسیدم...خیلی به نظرم آشنا می یان...! - شهروز..ایشون از دوستای بسیار خوب و خوش ذوق منن گهگاه شعر می گن و حسابی اهل کتابن. - راستی!؟ چه جالب از طرز بیانشون مشخصه. ولی ایشون که خیلی جوونن...! - خانم شقایق عزیز ..درست گفتم؟! عذر می خوان اسم شما شقایق دیگه؟! - بله - عرض میکردم...طبع شعر و این جور چیزا به سن و سال ربطی نداره. شقایق سرش را فرود آورد و گفت: - کاملا درسته حق با شماست . در هر حال ازتون متشکرم. و باز لبخند گذرایی نثار فرامر کرد و دوباره به سوی میز شام روان شد. شهروز مشغول انتخاب نوع غذا و دسر بود که ناگاه نگاهش در نگاه شیرین شقایق که در کنارش ایستاده بود گره خورد. شقایق خطاب به شهروز گفت: - آقای شهروز عزیز از صحبتهای پر بار و گهر بار شما لذب بردیم و استفاده کردیم. شهروز با حالت خاصی پاسخ داد: - اختیار دارین سرکار خانم. گوهرهای عرایض بنده در مقابل چشمای ستاره بارون شما هیچه شقایق که از این تعری ف شهروز به هیجان آمده بود خنده شیرینی بر لب آورد و گفت: - شما لطف دارین... شهروز در دل اندیشید: (( اسم منو از کجا می دونه..؟!)) و به راحتی موضوع را فراموش کرد و به چهره شقایق خیره شد او زنی سی یا سی و یک ساله به نظر میرسید. با موهای کوتاه طلایی بسیار خوش حالت که به چهره گرد و تا حدودی سبزه کمرنگ ولی با نمک او زیبایی خاصی می بخشید. ابروان پر و خوش نقشی داشت که به نحو بسیار جذابی از وسط برداشته شده و با قوس زیبایی سایبان چشمان کشیده قهوه ای سوخته اش شده بود. در چشم هایش شب پر ستاره ای نهفته بود که دل آدمی را در هم می فشرد و گویی قصه های شهرزاد داستان هزار وی کش ب در قرینه خوش ترکیب چشمانش نهفته است. بینی باریک و بسیار زیبایی پیشانی بلندش را به گوه های برجسته و در انتها به لب های گوشت آلود و سرخش پیوند داده بود که در دل هر مردی شراری از عشق برپا می کرد و با گردنی کشیده و صاف حالتی زیبا به چهره جذاب و دلفریبش می بخشید. اندامی کاملا ترکه ای داشت و قدش کمی از شهروز کوتاهتر بود. پاهای خوش تراش و زیبایش که با دیگر اعضای اندام مناسبش توازن بی نظریری داشت پنجه به دل هر صاحب ذوقی می کشید و او همینطور با دو چشم شرر بارش به چشمان بادامی شهروز دیده دوخته بود. شقایق اشاره به دسر خاصی کرد و گفت: - حتما از این دسر میل کنین خیلی خوشمزه و لذیذه شهروز جالت قشنگی به چشمانش داد و با لحن زیبایی گفت: - دسری که مورد پسند ذائقه خانم زیبایی مث شما باشه حتما هم خوشمزه س... و سرش را به نشان تشکر فرود آورد... وقتی دوباره به چهره زن نگاه کرد یک خال خوشرنگ و زیبا و کوچک در گوشه سمت راست صورت بین گونه و لب بالای او توجه شهروز را بیش از پیش به خود جلب کرد و در ذهن اندیشید: (( این هم از تندیس های خارق العاده دست خداونده و خدا چه زیبا این قشنگی ها رو در چهره اون کنار هم قرار داده و الحق که در حق این زن سنگ تموم گذاشته..)) سپس خطاب به شقایق گفت: - اول اجازه بدین یه کم از دسر رو امتحان کنم البته مطمئنم که می پسندم.. - خواهش می کنم اگه دلتو می خواد از گوشه بشقاب من بخورین... - اشکالی نداره؟! - نه خیر.. ابدا شهروز کمی از دسر شقایق خورد و گفت: - چخ شیریمخ ئرسن کث نگاه شما... شقایق که پیدا بود از این تعارف شهروز خیلی خوشش آمده خنده شیطنت باری کرد و گفت: - شما خیلی به من لطف دارین... این هم نظر لطف شماست... و افزود: - اجازه بدین... خودم براتو دسر می کشم. - نه... راضی به زحمت شما نیستم. - چه زحمتی؟ باعث افتخار منه سپس ظرفی برداشت و به سمت میز دسر رفت ظرف را از دسر انتخابی اش پر کرد سپس به سوی شهروز بازگشت و بشقاب را به دست او داد و گفت - آقای شهروز امیدوارم منو فراموش نکنین - چطور؟ من هرگز بانوی زیبایی مث شما که از شاهکارهای خلقته رو فراموش نمی کنم شقای خنده شیرینی کرد و گفت: - من در امور مربوط به زندگی به نصایح شما خیلی نیاز دارم شهروز با فروتنی سرش را پایین آورد و گفت: - نه خانم عزیز اونطور که فکر می کنین نیست م ن هنوز خیلی خامم و خودم محتاج نصیحت..! - نر هر صورت از شما میخوام در آینده منو راهنمایی کنین. - حتما تا جایی که از دستم بر بیاد در خدمتتون هستم و پس از کمی مکث افزود: - راستی من اسم شما رو نمی دونم...! شقایق خندید و گفت: - ببخشید یادم رفت خودمو معرفی کنم. من شقایق هستم. - چه اسم قشنگی... اسمتون مث خودتون گله... شقایق خندید و شهروز هم پس از تشکر از دسر به سوی صندلیش رفت و به صرف شام پرداخت. پس از به پایان رسیدن شام حضار در جای خود نشستند و نوازنده ویولن به نواختن سازش پرداخت. پس از او یکی از دوستان فرامرز پشت پیانو نشست و یکی از تصنیف های زیبای روز را نواخت. مجلس حال و هوای قشنگی گرفته بود. فرامرز چراغ ها را خاموش و شمع روشن کرده بود. سپس یکی دیگر از دوستان گیتارش را به دست گفت و همراه با نواختن ساز با صدای گیرایش شروع به خواندن کرد و این دسته کارها به قضای شاعرانه مجلس لحظه به لحظه رنگی روییای می زد. در طول اجرای این برنامه ها شقایق چشم از چهره شهروز بر نداشت و در خلسه عمیقی فرو رفته بود. با خود فکر می کرد: (( چه پسر سنگین و جذابیه. با اینجال که سن و سالی نداره چه قشنگ حرف می زنه کاش یه کم سنش بیشتر بود کاش می تونستم باهاش دوست باشم و حداقل از راهنمایی هاش استفاده کنم...)) فرامرز کنار شهروز نشسته بود و دستش را دور گردن او حلقه کرده و به آرامی با دوست عزیزش گفتگو می کرد..... شهروز پرسید: - فرامرز جون خانمی که او روبرو کنار نسرین نشسته و اکثرا حواسش به ماست کیه؟! - نمی دونم منم دفعه اولیه که می بینمش مث اینکه از دوستای نسرین دوست یکانه است. - چه زن قشنگیه...حلقه هم تو دستش نیس, شوهرش رو هم ندیدم. - نه اینطور که جسته گریخته شنیدم تازه از شوهرش جدا شده چند وقت پیش یگانه داشت درباره او با مامان صحبت می کرد منم بر حسب تصادف شنیدم - در هر صورت به نظر من این زن یکی از شاهکارهای خلقته..چه صدای خوش آهنگ و خوش طنین قشنگی هم داره صداش به آدم آرامش میده.. - آره امشب یه کم با من صحبت کرد..درباره تو هم پرسید شهروز دستپاچه سوال کرد: - چی؟ از من؟! - فرامرز به آرامی پاسخ داد: - راجع به اسم و رسمت می پرسید... شهروز با عجله پرسید: - خب تو چی گفتی؟ فرامرز نگاهی به شهروز کرد و گفت: - چرا هول شدی؟ خوب معلومه چی گفتم...گفتم شاعر و صاحب ذوقی شهروز مدت کوتاهی به فکر فرو رفت و سپس گفت: - پس برای همین بود که با خودمم صحبت کرد - به تو چی گفت؟ شهروز در حالیکه به سوی زن نگاه می کرد گفت: - هیچی تعارف های معمولی دسر هم برام کشید فرامرز بی اراده گفت - زن با شخصیتیه از ظاهرش کاملا مشخصه شهروز نفس عمیقی کشید و گفت: - آره ولی ظاهرا غیر قابل دسترس و در دل اندیشید (( کاش اون همسرم بود ولی حیف که نمیشه حتما توجه امشبش هم به خاطر تعریف های فرامرز بوده...)) و سپس خطاب به فرامرز گفت: - کاش می تونستم بازم این زن زیبا رو ببینم. فرامرز خندید و گفت: - اگه بخوای شرایطش رو برات فراهم می کنم - نه نیازی نیست. گفتم که به نظر من غیر قابل دسترسه او که نمی آد وقتش رو برای من تلف کنه فرامرز قیافه حق به جانبی به خود گرفت و گفت: - پسر مث اینکه خودتو خیلی دست کم گرفتی, اینطوریا که فکر می کنی هم نیست, همه چیز رو بسپار به من.... - گفتم که نه یه موقع چیزی به کسی نگی که دوستی مون بهم می خوره ها... مث اینکه حواست نیس, فاصله سنی ما دوتا یه فاجعه است. این موضوعی نیست که از نظر اجتماع ما قابل پذیرش باشه...اگه یه وقتی رابطه بین ما برقرار بشه با مشکلات زیادی روبرو می شیم.. بهتره اصلا فکرش رو هم نکنم..از اینجا که برم از ذهنم خارج می کنم.. - خودت میدونی از ما گفتم بود. سپس فرامرز از جایش برخاست و به سوی هدایایی که میهمانان برایش آورده بودند رفت. پس از باز کردن کادو هایی که به مناسبت فارغ التحصیلی فرامرز برایش آورده بودند. ارام ارام میهمانها قصد رفتن کردند با میزبان خداحافظی کرده و مجلس را ترک می گفتند. در این میان شقایق که با همه خداحافظی کرده بود نزد شهروز امد دست او را محکم تر از بقیه فشرد و به گرمی از او خداحافظی کرد و رفت. شهروز پس از اینکه ساعتی دیگر وقتش را با فرامرز و خانواده صمیمی اش گذراند با آنها خداحافظی کرد و راهی منزل شد. اما در بین راه لحظه ای نقش چشم های زیبا و براق شقایق از برابر دیدگانش محو نمی شد. |
رمان بسیار زیبا - جذاب و خواندنی لحظه های بی تو
قسمت دوم از لحظه ای که شقایق از محل برگزاری جشن خارج شد تصمیم گرفت به هر نحو ممکن شهروز را برای خودش تصاحب کند چنان در تصمیمش راسخ و استوار بود که لحظه ای جز به این موضوع نمی اندیشید ذهن مغشوشش را تنها این فکر به بازی می گرفت که چگونه می تواند به تصمیمش جامه عمل بپوشاند به قدری در افکارش غرق بود که کوچکترین توجهی به نسرین که در اتومبیل کنارش نشسته بود و با او سخن می گفت نداشت تنها در سکوت دیده به مقابلش داشت و می اندیشید. نسرین که هر چه با شقایق حرف می زند هیچ پاسخی نمی شنید همینطور که اتومبیل را می راند نگاهی به او انداخت و به آرامی به شانه اشت زد و گفت : - هی ...هیچ معلومه کجایی؟یه ساعته دارم باهات حرف می زنم ناگهان شقایق تکانی خورد و از افکارش جدا شد. لحظه ای نسرین را نگریست لبخندی به روی لبانش آورد و گفت: - ببخش خیلی خسته شدم اصلا حواسم نبود نسرین خنده بلندی کرد و گفت: - ببینم حواست کجاس؟ پیش شهروز که نیس؟ شقایق که توقع شنیدن چنین حرفی را نداشت از سوال نسرین یکه ای خورد و با لکنت زبان پاسخ داد: - م ,م منطورت چیه؟ برای چی باید به اون فکر کنم؟ نسرین با لحن شیطنت آمیزی گفت: - آخه تو مهمونی بدجوری رفته بودی تو نخش..... شقایق با خود اندیشید: (( شاید راس می گه اصلا کنتلم دست خودم نبود مث اینکه بدجوری دستم رو شده.... به هر شکلی که شده باید شکش رو بر طرف کنم سپس قدری به خود مسلط شد و گفت: - نه زیادم بهش توجه نداشتم فقط از حرفاش خیلی خوشم اومد پسر خوبی به نظر می رسید نسرین گفت: - آره یگانه خیلی ازش تعریف می کنه می گه دوست صمیمی و نزدیک فرامرزه و همدیگه رو خیلی دوست دارن شقایق که احساس کرد از این جمله نسرین به نقطه ای برای رسیدن به هدفش نزدیک شده ناگهان گفت: - راس می گی؟ می تونی شماره تماسشو برام پیدا کنی نسرین همینطور که می خندید نگاهی به شقایق انداخت و پاسخ داد: - این که کاری نداره ولی دیدی درست حدس می زندم دلت بدجوری پیشش گیر کرده شقایق احساس کرد قافیه را باخته است کمی مکث کرد و گفت: - نسرین جون اشتباه نکن فقط می خوام ازش چند تا سوال بپرسم و گرنه تو فکر می کنی اون پسر بچه جوون به چه درد من می خوره که دلم پیشش گیر کرده باشه او هنوز خیلی جوونه و باید بره دنبال جوونا نه من با این سن و سال..... نسرین با لحن محکمی گفت: مگه چند سالته که اینقدر نا امیدی؟ هنوز خیلی راه جلوی روته خوشگل نیستی که هستی خوش تیپ و هیکل نیستی که هستی یه دونه چین و چروکم تو صورتت نیس ازهمه مهمتر پخته و با تجربه نیستی که هستی دیگه چی کم داری که این حرفا رو می زنی؟ شقایق لبخند تلخی به روی لب اورد و گفت: درسته شاید همه اینا که می گی درست باشه ولی همون پختگی و با تجربگی یه که باعث میشه مث دخترای شونزده هفده ساله فکر نکنم و سراغ اینجور عشقا نرم نسرین من دیگه توی زندگیم دنبال اسباب بازی نمی گردم دیگه از من گذشته مث جوجه عاشقا زانوی غم به بغل بگیرم و ندونم از زندگی چی می خوام انها به خانه شقایق نزدیک شده بودند نسرین اتومبیل را حلوی آپارتمان شقایق نگهداشت نگاهی پر معنا به او انداخت و گفت - حق با توئه منم سعی می کنم شماره ای رو که می خوای برات گیر بیارم سپس یکدیگر را بوسیدند و شقایق از اتومبیل پیاده شد و نسرین اتومبیل را به سوی منزل خود راند. شقایق به آرامی اما با سری پر سودا وارد خانه شد تا دختر چهارده ساله اش هاله از خواب بیدار نشود و به سرعت خودش را به اتاق خوابش رساند لباسهای مهمانی را با لباسهای خوابش عوض کرد و به نرمی روی بسترش دراز کشید هر چه می کوشید خواب به چشمانش راه نمی یافت در سیاهی شب تنها به سقف سپید تاقش دیده داشت و به شهروز می اندیشید به اینکه آیا می تواند با او باشد آیا جامعخ این نوع ارتباط با چنین فاصله سنی را خواهد پذیرفت؟ اصلا درست است آنها با هم باشند و هزاران سوال دیگر که ذهن خسته او را به بازی می گرفت از طرفی قلب او به کویری می مانست که زمینش از بی آبی و خشکی ترک خورده و نیاز به بارانی داشت تا ترک هایش را بپوشاند شقایق تشنه عشق بود تشنه باران محبتی که بر زمین ترک خورده دلش نم نم و به درازا ببارد و سرزمین خشک قلبش را سیراب سازد. او هنوز جوان و شاداب بود و در قلب جوانش دنیایی هیاهو و انرژی های پنهان اندوخته داشت تا بر مقدم کسی که لیاقت فرمانروایی سرزمین دلش را دارد نثار کند نیاز به عشق را در تک تک یاخته هایش حس می کرد و عشق شهروز را همچون مامنی از آسایش محض می دانست تا مرحمی بر زخمهای دل شرحه شرحه اش باشد. هجوم این افکار چنان بود که شقایق در چشمانش احساس خواب نمی کرد پاسی از شب رفته و صبح نزدیک بود که عاقبت شقایق با خوردن دو قرص خواب آور تن به پنجه های نرم و لطیف خواب سپرد. شب از نیمه گذشته بود که شهروز به خانه رسید پدر و ماردش در بستر خفته بودند و سکوت بر آن محیط خیمه زده بود او یکراست به اتاقش رفت و لباس از تن در آورد و خودش را روی تختخواب انداخت چراغ خواب کنار بسترش را روشن کرد و نوار کاستی داخل ضبط صوت گذاشت صدایش را ملایم کرد و به همراه شنیدن صدای خواننده به فکر فرو رفت: چه شب عجیبی بود چرا باید این جشمای گیرا و نافذ رو می دیدم؟ سرنوشت چه بازی ای برام تو سینه اش مخفی کرده چرا نمی تونم فکرش رو از سرم بیرون کنم؟ پسریه کم منطقی باش این زن لقمه دهن تو نیست نه سن و سالش به تو می خوره نه کلاس و شخصیتش. تازه به اطرافیانت می خوای چی بگی راستی من نمی دونم او ن بچه هم داره یا نه خب حتما داره باید فراموشش کنم. منطق اینو میگه ولی هر کاری می کنم از فکرم بیرون نمی ره چه موهای طلایی قشنگی داشت درست همون رنگی که همیشه دوست داشتم چهره اش مث عروسک بود دلم می خواست می شستم و تا قیامت نگاش می کردم فقط همین و بی اختیار این جمله در ذهنش طنین انداخت: خدایا چی میشه اگه شقایق مال من بشه؟ و بعد در دل نالید اما حیف که نمیشه این زن همونه که همیشه دنبالش می گشتم خوش به حال کسی که باهاش زندگی بکنه اگه قدرش رو بدنه خوشبخت ترین مرد دنیاست ولی برای چی از شوهرش جدا شده؟ به نظر رن فهمیده و مهربونی میرسه.... او تا ساعتی غرف در رویا ها شقایق و خودش را زیر یک سقف دید و پس از ساعتی هنگامیکه سپیده صبخ نور کم رنگی به اتاق خوابش پاشید مست از یاد شقایق به خواب رفت.... و در این لحظات خواننده همچنان با صدای سوزناکش می خواند: وقتی که عشق میاد, سفره رنگینی داره که نگو, عالم شیرینی داره که نپرس وقتی که کوچ می کنه روزهای غنگینی داره که نگو یکه غم سنگینی داره که نپرس چه اومد ن و چه رفتنی داره عشق انگار با دل ها دشمنی داره عشق وقتی عشق می خواد بیاد امید جلو جلو میاد آرزوهای نو میاد مهر میاد ماه میاد روزهای دلخواه میاد اما با رفتن عشق از چشم عاشق خواب میره از دل عاشق تاب میره رنج میاد عذاب میاد عمهای بی حساب میاد جه اومدن و چه رفتنی داره عشق انگار با دل ها دشمنی داره عشق روزای اول عشق که دل پر از محبته صفای بی نهایته همه کس خوب همه محبوب همه جا قشنگه قشنگه روزای آخر عشق که چشما بی فروغ میشه حقیقتا دروغ میشه همه کس بد همه چیز زشت همه جا بی رنگه بی رنگه چه اومدن و چه رفتنی داره عشق انگار با دلها دشمنی داره عشق |
لحظه های بی تو (فصل سوم)
شهروز به امتحانات پایان ترم بهاره نزدیک می شد و سرش کاملا با برنامه های درسی گرم بود در چنین شرایطی وقت فکر کردن به موضوع دیگری را نداشت صبح از خواب بر می خواست کیف دستی اش را بر می داشت و راهی دانشکده می شد محیط دانشکده بسیار دوستانه بود و همه بچه های دانشگاه با هم دوست بودند خوصوا شهروز که هر صبج با چهره ای بشاش و پر انرژی وارد دانشگاه می شد با سیمای جذاب و مردانه اش بیشتر از سایرین مورد توجه قرار می گرفت. همه دوستش داشتند و به او احترام می گذاشتند. در این بین شهروز و فرامرز که جالا دیگر درسش تمام شده بود هر روز خارج از دانشگاه یکدیگر را می دیدند و از حال هم با خبر می شدند. آن دو علاوه بر هم دانشکده بودن و صمیمیت خانواده شان با همر شریک کاری نیز بودند و اعلب معاملاتی را مشترکا انجام می دادند و باتفاق یک دفتر مهندسی راه انداخته و کار می کردند. روی فرامرز به شهروز گفت: - راستی دیروز نسرین حالت را می پرسید. - شهروز بی تفاوت سوال کرد: - چطور؟ - هیچی می گفت جرفای اونشب روش تاثیر قشنگی گذاشته می خواست باهات حرف بزنه دنبال شماره تلفنت می گشتپ شهروز اخمهایش را در هم کشید: چه حرفی؟ بابا ناسلامتی تو خانواده ای به دنیا اومدی که سطح فرهنگشون بالاس بعضی وقتا ممکنه کسی بخواد از آدم سوالی چیزی بپرسه این که عجیب و غریب نیست! شهروز نگاه تند و گذرایی به فرامرز انداخت و گفت: تو که شماره تلفن ندادی ؟ من هزار بار بهت گفتم شماره منو به کسی نده من نه ولی قبل از اینکه من از موضوع با خبر بشم به یگانه گفته بود خوب اون چند بار شماره خونتون رو گرفته بود که نسرین از خونه ما باهات حرف بزنه چون اشغال بود شماره رو به نسرین میده که خودش باهات تماس بگیره بعدش موضوع رو به من گفتن شهروز با ناراحتی غرید: چرا این کار رو کرد؟ من حوصله این کارها را ندارم - پسر مگه تو از آدم به دوری که این حرفا را می زنی؟ اون یه زن محترم شوهر داره که می خواد از مطالعات تو توی زندگیش استفاده کنه این که ناراحتی نداره داری خودتو می کشی یه تلفن میزنه چهار تا کلمه باهات حرف میزنه تموم میشه میره پی کارش شایدم یادش رفته باشه و موضوع منتفی بشه. بعد مکث کوتاهی کرد و با لحن شیطنت آمیزی گفت: - تازه ناقلا می تونی درباره شقایق ام ازش بپرسی اخم های شهروز بیشتر در هم رفت و گفت: - اگه می خواستم توی این یک ماه و نیم که از مهمونی تو می گذره پی موضوع رو می گرفتم تو اصلا می فهمی چی داری میگی؟ من حوصله ندارم شب امتحانی فکرمو خراب کنم اصلا بهش بگو هر حرفی داره به تو بزنه من به تو جواب میدم.... فرامرز با عصبانیت گفت: - حالا چرا قاطی کردی باشه حرفی نیست ولی شخصیت خودت میره زیر سوال به یگانه می گم بهش بگه به تو تلفن نزنه. مدتی سکوت میان این دو دوست صمیمی حاکم بود...پس از مهمانی فرامرز شهروز چندین بار به شقایق فکر کرده بود و هر بار به این نتیجه می رسید که شقایق برای او جفت ناهماهنگی است به همین خاطر تصمیم گرفت درباره اش فکر نکند و ذهنش را متوجه مطالب دیگری سازد ولی نگاه نافذ شقایق چیزی نبود که دست از سرش بردارد و یادش هر لحظه توفانی در دل شهروز بپای می کرد. بعضی اوقات که فکرش در جاهای دیگر و به مطالب دیگری مشغول بود نه ناگاه تصویر چهره و از همه واضح تر چشمان شقایق در برابر دیدگانش جان گرفت انگار که گویی مقابلش نشسته و با او صحبت می کند. شهروز کمی فکر کرد و گفت: - فعلا نمی خواد چیزی بگی بذار ببینم چی پیش میاد فرامرز خندید و گفت: - باشه ولی بچه جون اینقدر زود جوش نیار از تو بعیده بدون فکر حرف بزنی. آن روز گذشت و خبری از نسرین نشد چند روز دیگر هم به همین منوال گذشت و باز تلفنی به شهروز نشد و شهروز هم از فرامرز خبری در این رابطه نگرفت. رفته رفته شهروز موضوع را فراموش کرد و مشغول درس خواندن و امتحان شد پس از مدتی امتحانات شهروز تمام شد و او وقت بیشتری برای مطالعه آزاد بدست آورد تعطیلات میان ترم تابستانی هم شروع شده بود و شهروز تصمیم داشت تعطیلات آنسال را فقط به مطالعه بپردازد به همین منطور هر گاه فرصتی پیدا می کرد وقت آزادش را صرف مطالعه می نمود ** روز شقایق در خانه مشغول رسیدگی به امور دخترش بود که صدای زنگ تلفن او را به سوی خود خواند. در آن سوی خط صدای نسرین بود که می گفت: چطوری دختر؟؟؟ شقایق خندید. - تویی نسرین جون.. .سلام خوبم تو خوبی؟ - مرسی خبر خوبی برات دارم - چی شده؟ نکنه مچ شوهرت را گرفتی که اینقدر خوشحالی؟ - مچ اون که دیگه گرفتن نداره .. وقتی دیگه علنی جلوی من همه کار می کنه که دیگه مچی نمی مونه که بخوام بگیرم...هر چی باهاش دعوا و بگو مگو می کنم بدتر میشه - پس چی شده؟ خبر خوشت چیه؟ - باید مژدگانی بدی تا بهت بگم - بگو دیگه خودتو لوس نکن - نه آخه همینجوری نمی شه - چی چی رو نمی شه بگو ببینم چی شده؟ - باشه بهت می گم ولی یادت باشه بهم مژدگانی ندادی - اوووه بابا منو کشتی تا یه خبر بدی ...حالا بگو ببینم اصلا ارزش مژدگانی داره یا نه - شماره خونه شهروز اینا رو برات گرفتم........ - شقایق که توقع شنیدن این جمله را نداشت احساس کرد که خودش را باخته است و زبانش بند آمده به همین دلیل مدت کوتاهی چیزی نگفت پس از مدتی نسرین پرسید: - شقایق.....شقایق.....چرا حرفی نمی زنی؟ شنیدی چی بهت گفتم؟ تلفنو قطع کردی ؟ شقایق...شقایق ناگهان شقایق به خودش آمد و گفت: - هان؟ ...چیه....؟ - سپس دوباره مکس کرد و پرسید: - گفتی شماره شهروز رو گرفتی؟ چه جوری ؟ از کی؟ نسرین خندید گفت: - بابا بدجوری گلوت گیر کرده حسابی هول شدی از یگانه گرفتم - ولی چه جوری؟ چی بهش گفتی؟ - رفتم خونشون نشسته بودیم و داشتیم فیلم مهمونی اونشب رو تماشا می کردیم که دیدم برای گرفتن شماره تلفن شهروز بهترین موفعیته بهش گفتم این شهروز چه پسر خوبیه و شروع کردم ازش تعریف کردن و آخر سرم گفتم که چون اطلاعاتش زیاده دلم می خواد مث یه مشاور درباره زندگیم باهاش مشورت کنم انم رفت دفترچه تلفنشونو آور و شماره را گرفت تا من با شهروز خرف بزنم..چند بار گرفت و تلفن اشغال بود که دیگه خسته شد شماره رو به من داد و گفت که خودم بهش زنگ بزنم... شقایق خندید و گفت: - ای کلک اگه تلفنو جواب می داد یا اینکه یگانه می گفت یه روز دیگه بیا باهاش حرف بزن چکار می کردی نسرین کمی فکر کرد و گفت: - هیچی خلاصه یه جوری شماره رو می گرفتم دیگه...حالا یه کاغذ و قلم بردار و شماره رو بنویس شقایق شماره را یادداشت کرد و پس از کمی صحبت دیگر گوشی را گذاشت. چند لحظه ای همانجا کنار تلفن نشست و اندیشید: حالا من با این شماره تلفن چکار کنم بهش زنگ بزنم یا نه؟ اصلا منو یادش هست؟ نکنه بهم محل نذاره و خودمو کوچیک کنم؟ باید یه چند وقتی حسابی روی این موضوع فکر کنم و همینچوری بی گدار به آب نزنم.... سپس شماره تلفن شهروز را در گوشه ای از دفترچه تلفنش گذاشت و با ری پر سودا سراغ دخترش رفت. |
لحظه های بی تو (فصل چهارم) عصر یک روز پنج شنبه در اواسط تیر ماه شهروز پشت میز مطالعه اش نشسته بود و فارع از هر فکر دیگر کتاب می خواند چنان غر در مطالب کتاب بودکه وقتی زنگ تلفن به صدا در آمد ناگهان مثل فنر از جا پرید... در دل اندیشید: معلوم نیست کیه که اینقدر بی موقع طنگ میزنه؟ شهروز در خانه تنها بود به همین دلیل باید خودش جواب تلفن را می داد پس با بی میلی دستش را دراز کرد و از گوشه سمت چپ میز مطالعه اش گوش را برداشت: - بله - سلام - علیک سلام ...بفرمایین - ممکنه با آقا شهروز صحبت کنم؟! - البته...خودم هستم - منو به جا نیاوردین؟ - متاسفانه خیر اگر ممکنه خودتونو معرفی بفرمایین - کمی فکر کنین شاید به جا بیاورید. شهروز که نا خود آگاه جذب صدای زیبایی که از آنسوی خط با آن سخن می گفت شده بود دلش می خواست با صاحب صدا بیشتر صحبت کند. بی میلی پیش از پاسخ گویی تلفن را فراموش کرد و گفت: - یک کم صحبت کنین شاید صداتونو شناختم - بسیار خوب حالتو ن که خوبه؟ - خدا را شکر بد نیستم - چه کارا می کردید؟ - مطالعه - از درس و دانشگاه چه خبر؟ - مشغولم - جالا چرا اینقدر کوتاه جواب میدین؟ از صحبت کردن با من ناراحتین؟ شهروز که دست و پایش را گم کرده بود و برای اینکه کسی که پشت خط بود تماسش را قطع نکند گفت: - آخه نت عتئز شما را نمی شناسم - من شقایق هستم! ناگهان دست و پای شهروز سست شد و زبانش به لکنم افتاد کمی سکوت کرد و بعد گفت؟ -ش.ش. شقایق.....!؟ -شقایق خنده آرامی کرد و گفت: بله شقایق فکری به ذهن شهروز رسید و تصمیم گرفت وانمود کند او را نشناخته است سپس گفت: - کدوم شقایق؟! - شقایق دوست نسرین...مهمونی فرامرز دسر مخصوص شهروز که دید دیگر نمی تواند خود را به نشناختن بزند با نشاط خندیدی و هیجان زده گفت - اوه بله حالتون چطوره ؟ چطور شد یا دمن کردین - خواهش می کنم مدتی بود دلم می خواست باهاتون تماس بگیرم ولی متاسفانه فرصت نمی شد تا امروز هی خداخدا می کردم منزل باشید. - داشتم مطالعه می کردم خیلی هم خوشحال شدم که صدای زیبای شما رو شنیدم - اگه مزاخمتونم اجازه بدین رفع زحمت کنم و بعدا باهاتون تماس بگیرم شهروز از ترس اینکه او بعدا تماس نگیرد گفت - نه اصلا اینطور نیست توی خونه تنهام اتفاقا به فکر یه همزبون بودم چه خوب شد زنگ زدین خوشحالم کردید و با خود اندیشید: حالا که خودش زنگ زده بهتره شانسم رو امتحان کنم کور از خدا چی می خواد دو چشم بینا گور بابای خجالت بهتره تا جایی که می تونم نظرش رو جلب کنم و بهش نزدیک بشم شقایق که آرامش کلامش قوت قلبیی به شهروز می داد گفت: - خب تعریف کنین ببینم با امتحانات چکار کردید؟ - مث همیشه خوب بود حالا هم باید یه طوری تابستونم رو پر کنم اما - شقایق به آرامی پرسید - اما چی به شما نمیاد بی برنامه باشین - نه بی برنامه نیستم اتفاقا حالا که بعد از دو ماه صدای قشنگ شما رو می شنوم شاید تغییراتی هم توی برنامه ام دادم - طوری می گید دو ماه که انگار منتظر من بودید؟ چه چیزی می تونه باعث تغییرات برنامه شما بشه؟ - اتفاقات پیش بینی نشده خوب تا حدودی منتظرتون بودم اخه یادمه شما می خواستین با من صحبت کنین شاید برای همین گفتم دو ماه - بله دلم می خواست با شخصی که فکر می کردم با اطرافیانم فرق داره حرف بزنم - مگه من چه فرقی دارم - نمی دونم از مطالبی که اون شب می گفتین اینطور به نظرم رسید - هر کاری از دستم بر بیاد در خدمتگزاری حاضرم ولی اینو باور کنین که منم مث تموم آدمای دیگه هستم - اونشب طوری صحبت می کردین که اگه کسی صورتتون رو نمی دید فکر می کرد مردی با تجربه یه زندگی کاملین ولی جای تعجب اینه که شما که هیچ تجربه ای در این زمینه ندارین چطور اون حرفارو می زدین؟ - نخوردیم نوم گندم, دیدیم دست مردم...وقتی بیشتر به هم نزدیک شدیم همه چیز رو می فهمین - پس از تجربیات دیگران استفاده می کنین؟ - نه به او شکلی که شما فکر می کنین. مطالعات گسترده ای که در مورد مسائل زناشویی داشتم به من کمک کرد در این زمینه اطلاعات کسب کنم. شقایق پرسید: - چرا دلتون می خواست در این زمینه مطالعه کنین؟ - چون دوست داشتم زندگی من با بقیه مردم فرق بکنه چون به خوشبختی در کنار همسرم علاقه دارم و همیشه دلی می خواد زنم تموم فکر و روح و دلش پیش خودم باشه, نه فقط جسمش - آفرین به شما با این طرز فکر اونم توی این سنن...کاش همه مردا مث شما فکر می کردن - زنا چی؟ چرا اونا نباید به فکر خوشبخت کردن خونواده شون باشن؟ - خب توی هر جامعه و هر جمعیتی از هر جنس خوب و بد وجود داره... شهروز میان حرفهایش دوید و گفت: - بله بستگیبه ذات آدما دراه بعضی ها بد ذاتی توی خونشونه هر چی بهشون محبت کنین بازم کار خودشونو می کنن و متجوه محبت های اطرافیانشون نمی شن - دقیقا من گرفتار چنین آدمی شدم و حرف شما رو کاملا درک می کنم شقایق سکوت کرد و این سکوت فرصت کوتاهی برای فکر کردن به شهروز داد: خلاصه سر درددلش باز شد حالا می تونم شخصیتش رو بشناسم و با این تصور گفت - چه گرفتاری مگه شما شوهر دارین؟ - داشتم ولی جدا شدم - چرا؟ - چون با ادم بد ذاتی مواجه شدم و چندین سال زندگی بدی داشتم. البته اولش خوب بود ولی خیلی زود همه چیز عوض شد و در زندگی احساس تنهایی کردم - میشه بیشتر توضیح بدین؟ شقایق آه کوتاهی کشید و اینطور گفت: - من توی زندگیم هر کاری از دستم بر می آومد برای شوهرم می کردم از هر لحاظ اون رو توی رفاه کامل قرار می دادم اون شغل مهمی داشت و به خاطر شغلش زندگی ما باید طوری خاصی می گذشت هر وقت هر لباسی که می خواست براش آماده بود شسته شده و اتو کشیده کفشهای واکس زده همیشه غذایش گرم و آماده ولی متاسفانه همه چیز یک طرفه بود. ظاهرا ابراز علاقه می کرد ولی در باطن طوری دیگه ای ظاهر می شد فکر نمی کرد من به چه چیزهایی احتیاج دارم. من برای خیلی از خرج هایم خودم و دخترم از پدر و برادرم کمک زیادی می گرفتم خدا بیامرز مادرم وقتی زنده بود چیزی ازمون کم نمی ذاشت. وقتی هم مرد باز پدر و خواهر ها و برادرم به من می رسیدن شوهرم هم دیگه کاری نداشت من از کجای می آیرم فکر می کرد همه نیاز های منو باید دیگران تامین کنن این بود که نسبت به من و بچه ام بی تفاوت و بی مسئولیت شد فقط به خودش و آسایش خفکر می کرد مرتب دعوا راه می انداخت و دخترمو به باد کتک می گرفت. به قدری بچه طفلک رو بد می زد که سر و صورتش خونی می شد انگار نه انگار که اون بچه یه دختره...هر چی هم من بالا و پایین می پریدم که بچه رو از دستش نجات بدم فایده نداشت تا خسته نمی شد ولش نمی کرد اصلا نمی فهمید داره یه دختر بچه رو می زنه یه دفعه خود منو چنان به باد کتک گرفت که دیگه رمقی برام نمونده بود از خونه بیروم زدم و به خونه پدرم رفتم وقتی مادر خدابیامرزم و پدرم منو با اون وضعیت دیدن بلند شدن رفتن سراغش پدرم می خواست حسابی کتکش برنه ولی اینکار رو نکرد و بعد از اون منو یک ماه و نیم پیش خودش نگهداشتن - با این حال زندگی خوب و شیرینی براش درست کرده بودم و خیلی دوستش داشتم باز با این وجود یه بار به من خیانت کرد و با یه دختر جوون و زیبا رو هم ریخت ولی الحق که دختر قشنگ بود... - شهروز سخنان شقایق را قطع کرد و گفت: - چطور ؟! مگه ممکنه آدم زن به این قشنگی رو بذاره و دنبال زن دیگه ای بیفته؟ شقایق خندید و گفت: - شما لطف دارین چشماتون قشنگ می بینه خب شوهرم هم خوش تیپ بود و ظاهرا دختره بدجوری بهش پیله کرده بود اونم بهش جواب مثبت داد. - شما با این موضوع چطور برخورد کردین؟ - هیچی بچم رو برداشتم و به خونه پدرم رفتم پامو کردم تو یه کفش که یا منو انتخاب کنه یا اون...یه مدت خونه پدرم بودم تا اومد دنبالم و قسم خورد که اونو کنار گذاشته...چه درد سرت بدم, اینقدر نسبت به من و زندگی و دخترم بی مسئولیت و بی تفاوت بود که دیگه خسته شدم, هر چی باهاش حرف زدم به خرجش نرفت. میدونین برای دوستاش دوست خوبی بود و از هیچ کاری دریع نمی کرد. به قدری خوش ظاهر و خوش برخورد بود که هیچ کس حتی فکر نمی کرد با زن و بچه اش چنین رفتاری داشته باشد. حرف شقایق به اینجا رسید ساکت شد. نفسهای نامرتبش نشان می داد که می خواهد بغضش را مهار کند. شهروز گفت: - خیلی متاسفم و چند ثانیه بعد اصافه کرد: - حالا که دیگه خدا را شکر رها شدین کاش می تونستم...؟ شقایق حرفش را برید و گفت: - دلم می خواست با کسی درددل کرده باشم... - تا هر جا لازم بدونید و تا هر وقت که بخواید آماده شنیدن حرفاتون هستم چون احساس می کنم زن ها در چنین موقعیت هایی بیشتر از همه احتیاج به کسی دارن که بدون ارائه راه حل فقط به حرفاشون گوش بده. - واسه همینه که می گم شما از درک بالایی برخوردارین حالا چرا شما رو سنگ صبور خودم دونستم و براتون جرف زدم بماند. - خواهش می کنم فقط دلم می خواد به یک سئوال من که از اول تماس شما تا به حال ذهنم رو مشغول کرده پاسخ بدین - بفرمائین در خدمتتونم - شماره منو از کجا بدست آوردین؟ - باید زودتر از اینا بهتون می گفتم ولی حرف پیش امد و یادم رفت. شماره شما رو از نسرین گرفتم - خب حالا فهمیدم پس نسرین خانم که تلفن منو از یگانه گرفته بود شماره برای شما می خواست باید فکرشو می کردم - بله به نظر شما برای پیدا کردن شما باید چه می کردم؟ - بهترین کار رو کردین ولی چقدر دیر؟ - داشتم فکر می کردم. - به چی ؟ - به شما و اینکه باید بهتون چی بگم به اینکه آیا شما منو می پذیرین؟ و اینکه اصلا درسته که من با شما تماس بگیرم؟ آخه خودتون که می دونین زنها توی سن و سال من چطور فکر می کنن.. امروز از صبح دلم می خواست باهاتون حرف بزنم این بود که خلاصه تا عصر طاقت اوردم ولی دیگه نتونستم جلوی دلم رو بگیرم شهروز فکری کرد و گفت: - چند وقته که جدا شدین؟؟ - به شش ماه نمی رسه - فکر نمی کردم شما ازدواج کرده باشین چه برسه به اینکه بچه هم دارین - بله من یه دختر دارم که اسمش هاله است - چند سالشه ؟ - چهارده سال شهروز حیرت زده پریسد: - اصلا بهتون نمی خوره مگه چند سالتونه؟! - چقدر بهم می خوره؟ - حداکثر سی و دو یا سی و سه سال - سی و یک سالمه برای شدت تعجب شهروز افزوده شد وباز سوال کرد - می تونم بپرسم در چه سنی ازدواج کردین؟ - شونزده ساله بودم که ازدواج کردم و دخترم رو در هفده سالگی به دنیا آوردم - چه زود بچه دار شدین... - خوب پی آمد دیگه و سپس دامه داد: - شما چند سالتونه - به من چند سال می خوره؟ - بیشتر از بیست و پنج نمی آد - بیست ویک سالمه شقایق متعجب پرسید: - یعنی با هم 10 سال اختلاف سنی داریم؟ - مگه عیبی داره؟ - نه ولی... - ولی چی؟ - ولی مردم چی میگن؟ - مگه مردم باید چیزی بگن؟ - نمی دونم - اتفاقی اتفاده که باید به فکر مردم باشیم؟ - هنوز نه ولی ممکنه بیفته؟ - از چه نظر؟ - در نوع دوستی من و شما اجتماع ما این نوع دوستی ها رو با این تفاوت سنی نمی پسنده شهروز در دل با خود گفت: مث اینکه دارم به آرزوم میرسم اونم می خواد دلش رو بزنه... تا ببینم چی پیش می آید. شقایق با لحن ملایم کلامش ادامه داد: - خب اگه موافق باشین دوست داشتم با شما صمیمیت بیشتری داشته باشم و گهکاهی با هم تماس بگیریم شهروز که ذوق زده شده بود گفت - خواهش می کنم من به داشتن دوستی مث شما افتخار می کنم و به این شکل بود که باب دوستی میان شهروز و شقایق گشوده شد و در دفتر زندگی آندو صفحه ای باز شده که بر آن هنوز چیزی ننوشته بود. فرشته سرنوشت در گوشه ای شاهد سخنانی که بین این دو موجود با احساس مبادله می شد بود تک تک کلماتشان را به دقت گوش می داد و گاه خنده های ریزی می کرد اما در دور دست ها حوادث فراوانی را برایشان پیش بینی می نمود آنیده آبستن اتفاقات تلخ و شیرین بسیاری بین این زوج بود... ساعتی به همین ترتیب با هم گپ زدند و بالاخره شهروز گفت: - شقایق جان به ساعت توجه دارید؟ - چطور مگه - البته فکر نکنین که از صحبت کردن با شما خسته شدم ولی یک ساعت و چهل و پنج دقیقه که با هم صحبت می کنیم بهتر نیست فعلا با هم خداحافظی کنیم و بعدا بیشتر گپ بزنیم؟ - اصلا حواسم نبود ازتون عذر می خوام به قدری گرم و با محبت صحبت می کنین که متوجه گذشت این زمان طولانی نشدم - برای منم دقیقا همینطور صدای قشنگ و دلنشین شما به انسان آرامش می ده و منم در خلسه لذت بخشی فرو رفته بودم و سپس افزود: - فکر می کنم لازمه خیلی بیشتر با هم آشنا بشیم شما برای درد دل حرف زیاد دارین و منم دلم می خواد از تجربیاتتون استفاده کنم. ناگفته نمونه که من شنونده خوبی هستم و شما گوینده خوب به تمام دردل های شما با جون و دل گوش میدم شقایق خنده زیبایی کرد و گفت: - خیلی خوشحالم که این موضوع رو از زبون شما می شنوم امیدوارم که امروز خسته نشده باشین - البته که نه - خب پس شماره تلفن منو یادداشت کنین تا هر وقت دلتون خواست بتونین با من تماس بگیرین - شهروز پس از مکث کوتاهی گفت - بفرمایید شقایق شماره اش را گفت و سپس افزود: - چه موقعی می تونم وقتتون رو بگیرم؟ - هر وقت دلتون خواست در طول بیست و چهار ساعت تموم وقت من مال شماست و من در خدمتتونم. - از اینهمه محبت شما سپاسگزارم - و ادامه داد : - فردا که جمعه است. شنبه منتظر تلفنتونم - چه ساعتی از خواب بیدار می شین؟ - معمولا تا ساعت نه خوابم ولی شما هر ساعتی دلتون خواست تماس بگیرین. - ساعت مشخص نمی کنم ولی شنبه صبح منتظرم باشین شقایق خوشحال از تماس موفقیت آمیزش که صدای زیبایش را خوش آهنگ تر کرده بود با شعف خاصی گفت: - فکر نمی کردم تا این حد نازنین باشی... شهروز از ته دل خندید و گفت - نازنینی از صفات برازنده شماست شقایق ثانیه ای مکث کرد و سپس با خنده شیرینی گفت: - از اینکه وقتتون رو در اختیارم گذاشتین سپساگذارم منو ببخشید که مزاحم مطالعتون شدم - اختیار دارین منو خوشحال کردین - پس تا شنبه خدانگهدار - خداحافظ و به امید دیدار.... |
لحظه های بی تو (فصل پنجم) شهروز که احساس می کرد به آرزویش رسیده است سر از پا نمی شناخت و در پوستش نمی گنجید مدام خداوند را شکر می کرد و در دل به خدایش می گفت: خدایا تا اینجاش رو که جور کردی شکر بقیه اش رو هم خودت جور کن پس از اینکه گوش ی تلفن را سر جایش گذاشت به قدری شاد و خوشحال بود که فکر می کرد خواب می بیند چند بار خودش را نیشگون گرفت و محکم به سر و صورتش کوبید ولی مطمئنا بیدار بود به قصد تفال با کتاب خواجه شیراز از جا برخاست کتاب حافظ که همیشه همدم و همرازش بود را از روی میز کنار تختخوابش برداشت فاتحه ای برای خواجه خواند و در دل نیت کرد: ای حافظ شیرازی تو کاشف هر رازی بر ما نظری اندازی تو رو به شاخه نباتت قسم به من بگو آینده عشق منو با شقایق چطور می بینی؟ سپس انگشت سبابه دست راستش را به حاشیه کتاب کشید و ان را گشود.شعری که آمد بود حالتی میان حیرت و شعف به دل شهروز ریخت و چنین خواند: راهیست راه عشق که هیچش کناره نیست انجا جز انکه جان بسپارند چاره نیست هرگه که دل به عشق دهی خوش دمی بود در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست خواجه تمام انچه را که باید در این شعر به شهروز گفته بود و شهروز که تک تک یاخته های تنش به یکباره دچار سوزش و التهاب خاصی شده بودند در عجب بود که این چه حالی است که تا کنون هرگز تجربه اش نکرده است رفته رفته غروب می رسید شهروز که دلش می خواست شادهی اش را با کسی قسمت کند گوشی تلفن را برداشت و شماره صمیمی ترین دوستش فرامرز را گرفت. پس از چند بوق پیاپی صدای مادر فرامرز به گوش شهروز نشست بله سلام شهروز هستم سلام عزیزم حالت چطور است؟ خوبم مث اینکه خیلی شنگولی شهروز خنده ای از ته دل کرد و گفت حسابی و پس از مکث کوتاهی افزود فرامرز خونه اس؟ آره مامان جون گوشی را نگهدار و جند لحظه بعد فرامرز بود که با شهروز حرف می زد سلام چطوری پسر سلام خوب از این بهتر نمیشه چیه خیلی شارژی شهروز خنده ریزی کرد و گفت بالاخره زنگ زد ...خودش زنگ زد فرامرز با تعحب پرسید: کی کی باید زنگ می زد؟ چه می دونم پسر دیوونه شدی؟ درست حرف بزن ببینم چی می گی شهروز از هیجان نفس نفس می زد و سر جایش بند نبود مرتب این طرف و آن طرف می رفت و گوشی را از این دست به آن دست می داد پس از کمی سکوت که موجب شد به خود مسلط شود گفت: شقایق فرامرز با تعجب بیشتری پرسید؟ شقایق.....جدی؟؟؟؟ آره والا خودش بهم زنگ زد یک ساعت و چهل دقیقه با هم حرف زدیم آها, پس همین بود که دو ساعته تلفنتون اشغاله! برو بابا باز ما یه چیز گفتیم تو هم از حرف ما بل گرفتی نه بخدا می خواستم باهات قرار بذارم برای شام هدیگر رو ببینیم شهروز خوشحال از پیشنهاد فرامرز گفت: - چی از این بهتر یک ساعت دیگه میدون ونک, جلوی فانفار - باشه ولی اول بگو ببینم چی شد؟ - وقتی همدیگر رو دیدیم همه چیزو برات تعریف می کنم فعلا خداحافظ - تا یک ساعت دیگه خداحافظ شهروز به سرعت لباس پوشید آماده شد و از خانه بیرون رفت در طول راه فقط به شقایق و اینکه با یک زن سی و یک ساله چطور باید رفتار کند می اندیشید می دانست اینگونه زنان با داشتن تجربه ای نه چندان خوشایند و شیرین از زندگی قبلی باید منفی اطرافشان را می نگرند ولی سوالی که فکرش را مشغول می کرد این بود که نگرش او چگونه است؟ آیا فاصله سنی او و شقایق گرفتاریهای پیش بینی نشده ای برایشان درست نخواهد کرد؟ ایا می تواند آنطور که شقایق می خواست زخم های قلبش را التیام بخشد؟ برای بهبود این زخم ها باید چه کار می کرد؟ در افکار خودش غرق بود که به محل قرار رسید و طبق معمول فرامرز را دید که زودتر از او به محل مورد نظر رسیده و انتظارش را می کشد. وقتی دو دوست نزدیک و صمیمی به هم رسیدند آغوش برای یکدیگر گشودند و همدیگر را محکم در آغوش فشردند فرامرز در حالیکه با کف دست به پشت شهروز می کوبید گفت: - تبریک می گم....به اون چیزی که دلت می خواست رسیدی شهروز خنده ای کرد و گفت: -قربون تو دوست با صفا و مهربون بیا بیا برین همه چیزو برات می گم سپس آ« دو در جاشیه خیابان به سمت پارک شروع به قدم زدن کردند و شهروز تمام جزئیات صحبت هایش با شقایق را برای دوست با وفایش تعریف کرد وقتی به پارک سر سبز همیشگی خودشان رسیدند سخنان شهروز به پایان رسیده و برق شوق از دیدگانش می تراوید. انها روی صندلی هیشگی مقابل دیاچه مصنوعی پارک نشستند شهروز از خوشحالی مرتب می خندید و خنده هایش فرامرز را نیز به خنده می انداخت. کمی که در کنار هم نشستند فرامرز به شهروز گفت: خب حالا برنامه ات چیه؟ هیچی میرم جلو ببینم چی میشه فرامرز مدتی فکر کرد و سپس گفت: دلت می خواد چی بشه؟ شهروز بدون اینکه ثانیه ای فکر کند پاسخ داد: هر چی میخواد بشه مهم اینه که بتونم قلب اونو به دست بیارم به چه قیمتی؟ به هر قیمتی که باشه فکر عواقبش را کردی؟ شهروز کمی ابروان پرش را در هم کشید و گفت: چیه چرا اینجوری حرف می زنی؟ مگه قراره چه اتفاقی بیفته؟ عزیزم دوست من تو جوونی متوجه بعضی مسائل نمی شی. حصوصا که حالا عشق هم اومده جلوی فکر کردنت رو گرفته...این راهی که می خو راه سختیه ممکنه توش به موانه زیادی بر خورد کنی. شهروز با عصبانیت گفت: - مثلا چه مانعی ...هر چی هست خودم خوب می دونم فرامرز که سعی می کرد با لحن آرام کلامش آرامش شهروز را باز گرداند گفت: - مثلا جواب پدر و مادرت رو چی می خوای بدی ؟ میدونی اگه اونا خبردار بشن چه اتفاقی میفته؟ جواب اجتماعی که توش زندگی می کنی کی میده؟ هیچ میدونی فاصله سنی ده سال برای شما هم کم نیست؟ حالا اگه تو ده سال از اون بزگتر بودی می شد یه کاریش کرد ولی با این وضعیت فکر نمی کنم رابطه مناسبی بشه تو که نمی خوای تصمیم های عجولانه بگیری می خوای؟ - نه فعلا که اصلا تصمیمی نگرفتم - پس پای همه چیز وایسادی - آره بابا و پس از کمی مکث افزود: - مارو باش اومدیم شادیمون رو با چه کسی تقسیم کنیم! فرامرز که توقع شنیدن چنین حرفی را از شهروز نداشت گفت: - من و تو با هم رفیقیم باید هوای هم رو داشته باشیم حالا تو هر طور که دوست داری فکر کن ... منت از اینکه تو به چیزی که توی رویاهات دست نیافتنی می دیدی رسیدی خیلی هم خوشجالم اما به عنوان یه دوست خوب وظیفه دارم جشماتو به عواقبش باز کنم - خب اینا درست. ولی نباید توی دلم رو خالی کنی - نه تنها که خالی نمی کنم تا هر حا هم بخوای پشتت وایسادم شهروز کمی فکر کرد و سپس گفت: - پس حالا که اینطور شد خوب گوش کن ببین چی دارم بهت می گم.. دلم نمی خواد از این ارتباط هیچ احدی خبردار بشه متوجه شدی؟ - منظورت از هیچ کس کیه؟ - هر کسی غیر از من و تو.... حتی یگانه و نسرین - من که به کسی نمی گم ولی تو از کجا میدونی او ن هم به کسی نگه...؟! - شنبه که بهش زنگ زدم حتما براش جا میندازم اصلا صلاح نیست کسی از ارتباط ما با خبر بشه - درسته حق با توئه - می دونم قدم تو راه پیج و خمی گذاشتم خوب می دونم که تفاوت سنی ما دو تا هیچ وقت حل نمی شه ولی سعی می کنم تا جایی که توان دارم جلوی تموم مشکلات وایستم چون خودم دلم می خواد تو این راه پیش برم فقط خدا کنه هیچ مشکلی برامون پیش نیاد. سپس شهروز دست دوستش را گرفت, از جا برخواست و گفت: - خیلی خوب پاشو یه کم قدم بزنیم بعد بریم پاتوق همیشگی شام بخوریم فرامرز از حایش برخاست و آنها شانه به شانه هم شروع به قدم زدند در پارک کردند. آندو تا دیروقت حرف می زدند و راه می رفتند و سپس هر کدام با ذهنی انباشته از افکار مختلف راهی خانه هایشان شدند. فردا روز تعطیل بود و آنها می توانستند به راحتی استراحت کنند. صبح جمعه شهروز در حالی از خواب برخاست که تا صبح شاید بیش از دو ساعت نیارمیده بود به محض اینکه چشم هایش را گشود تصویر چهره و از همه واضح تر چشمان شقایق مقابل دیدگانش جان گرفت. حال غریبی داشت چیزی به دلش چنگ می زد نمی دانست چیست...نظیر این حال تا کنون تچربه نکرده بود. مدام لهره و اضطراب داشت..باورش نمی شد دیروز با شقایق صحبت کرده فکر می کرد همه را در رویا دیده است. کمی در رختخواب ماند و فکر کرد . پس از ساعتی آرام از رختخواب بیرون خزید و یکراست بسوی حمام رفت دوش آب سردی گرفت و صورتش را تراشید سپس برای صرف صبحانه راهی آشپزخانه شد کمی با مادرش گپ زد و پس از خوردن صبحانه که با بی میلی صرف شد به اتاق خصوصی اش بازگشت. کتاب در دست گرفت و چند صفحه آن را خواند اما اصلا حوصله مطالعه نداشت کتاب را بست در گوشه ای نهاد و نوار کاستی داخل ضبط صوت گذاشت چند لحظه بعد موزیک ملایمی در فضای ساکت اتاق پیچید و او باز هم به فکر فرو رفت. چند ساعتی گذشت. شهروز برای اینکه مطمئن شود حوادث دیروز را در عالم رای ندیده شماره تلفن شقایق را از دفترچه اش بیرون آورد و آن را گرفت پس از سپری شدن چند ثانیه و چند بوق پیاپی صدای آشنا و زیبای شقایشق از پشت خط گوش شهروز را به نوازش گرفت - الو ....بله .....الو و بعد گوشی را گذاشت شهروز چیزی نگفت و تنها صدای شقایق را با گوش جان پذیرا شد... احساس آرامش شیرینی با شنیدن صدای شقایق به آن جوان در آستانه عاشقی دست داد و وقتی گوشی را گذاشت نفس راحتی کشید و مطمئن شد که همه چیز حقیقت داشته سپس به کتاب خواجه شیرازی پناه برد و نیت کرد: - ای حافظ به من بگو شقایق نسبت به من چه احساسی داره؟ - انگش سبابه اش را میان صفحات کتاب فرو برد و آنرا گشود: مدام مست می دارد نسیم جعد گیسویت خرابم می کند هر دم فریب چشم حادویت پی از چندی شکیبایی شبی یا رب توان دیدن که شمعی دیده افروزیم در محراب ابرویت با خواندن شعری که در فالش آمده بود نیروی تازه ای گرفت و حالش کمی بهتر شد اما تا فردا راه درازی مانده بود و او نمی دانست با این زمان چه باید بکند از طرفی چون قرار بود شنبه صبح به شقایق زنگ بزند پس صلاج نمی دانست آن روز با او تماس بگیرد و با این احوال باید همه التهاب ها را تحمل کرد تا فردا از راه برسد هر کاری کرد نتوانست به خود مسلط شود پس تا عصر چندین بار دیگر شماره تلفن شقایق را گرفت و پس از شنیدن صدای او گوشی را گذاشت. آن شب به همراه خانواده به منزل یکی از دوستان خانوادگی دعود داشتند. شهروز تصور می کرد اگه به حمع بپیوندد برای روحیه اش مفید خواهد بود اما این اندیشه نیز عبث بود. در تمام طول میهمانی نیز در گوشه ای در خود فرذور رفته بود و به شقایق فکر می کرد. در آن لحظه هیچ چیز به اندازه شنیدن صدای شقایق و هم کلام شدن با او در بهبود وضعیت شهروز موثر نبود باید منتظر می ماند تا فردا بیاید این انتظار در عین شیرینی چقدر تلخ بود و لحظات برایش چه دیر می گذشتند.... ×××××× غروب پنج شنبه وقتی شقایق تماس تلفنی اش را با شهروز قطع کرد در همان جایی که نشسته بود باقی ماند و به فکر فرو رفت...او به این می اندیشید که آیا می تواند در این راه به راحتی و انطور که دلش می خواست گام بردارد؟ با خود گفت: چه پسر خوبیه با این سن کم چطور میتونه به این اندازه زیبا و احساساتی و در عین حال اندیشمندانه فکر کنه این همونه که لیافت داره همه چیزم حتی قلبم رو فداش کنم...نمیدونم این ارتباط تا کحا می تونه ادامه داشته باشه؟؟؟؟ این فاصله سنی بین ما شوخی نیست نه من می تونم اونطور که باید اونو درک کنم نه اون منو...اون هنوز سرد و گرم روزگار رو نچشیده و من زنی هستم با کوله باری از تجربه تلخ و شیرین... این پسر با روحیه حساسش اگه مجبور بشه ارتباظش رو با من قطع کنه آیا ضربه نمی خوره؟ من چطور می تونم جلوی این ضربه خطرناک رو بگیرم؟ خب این ارتباط که نمی تونه تا ابد ادامه داشته باشه... اگر قرار باشه یه جایی ارتباطمون تموم بشه اونجا کجاست؟ چقدر از لحن کلامش خوشم اومد...حالا چه کنم چه جوری تا شنبه صبر کنم؟ انتظار پدرم رو در میاره..نمی دونم چظور به این زودی احساس می کنم دوستش دارم... اما این رویابافیها همه قضایا نبود. شقایق نیز از فاصله بزرگ سنی خودش و شهروز آگاه بود و می دانست جامعه چنین ارتباط عاشقانه ای را بر نمی تابد. مردم فامیل حتی دخترش چه خواند گفت؟ این عشق راه به کجا خواهد برد؟ از سوئی به قدری شهروز را به خود نزدیک می دید که هرگز تصور نمی کرد تازه با او آشنا شده آنشب چه شب رویایی و زیبایی را گذراند.... لحظه به لحظه چهره شهروز زیباتر و واضح تر در ذهنش جان می گرفت.او هم آنشب تا صبح درست نخوابید.تا پلک هایش روی هم می افتاد حتی در عالم رویا نیز شهروز را در کنار خود می دید. صبح که از خواب بر خاست باز هم از اندیشه شهروز خارج نمی شد و با توجه به اینکه مدت قابل توجهی در منزل تنها بود ارزو می کرد ای کاش شهروز به جیا فردا همین امروز به او زنگ بزند وقتی دو سه بار تلفن خانه اش زنگ زد و کسی جواب نداد با خود اندیشید: بهتره شماره شهروز رو بگیرم و فقط صدایش رو بشنوم همین کار را هم کرد و چند بار شماره شهروز را گرفت و پس از شنیدن صدای او گوشی را گذاشت. انتظار شنیدن صدای شهروز لحظه به لحظه در دلش زیاد تر می شد ولی تا فردا راه درازی در پیش بود..هیجانش هر لحظه فزونی می گرفت و او را در کشش و جاذبه ای شگفت آور فرو می برد در هر حال صلاح نمی دانست تا فردا که قرار بود شهروز با او تماس بگیرد ارتباطی با او برقرار کند پس تا فردا صبر کرد... صبح روز شنبه یکی از بهترین صبح های عمرش بود که در آغازش با یاد شهروز از خواب بر می خاست.. شاد و خندان و سرشار از هیجان بیدار شد, صبحانه مختصری خورد و به کارهای روزانه خانه مشغول شد, اما در دل انتظار تلفن شهروز را داشت..... |
لحظه های بی تو (فصل ششم) شنبه صبح وقتی شهروز در بسترش دیده گشود ابتدا چیزی به خاطر نمی آورد سر درد شدیدی آزارش می داد تا طلوع صبح دیده بخواب نداده بود..پس از چند لحظه به یاد آورد که امروز شنبه است و چقدر انتظار این روز را می کشیده به سرعت اما با سنگینی از جایش برخاست و در بستر نشست. کمی فکر کرد و بعد از تختخواب بیرون آمد و از اتاقش خارج شد دست و صروتش را شست و لباس پوشید میل به صبحانه نداشت پس از آن صرف نظر کرد و از منزل خارج شد عقربه های ساعت هشق و سی دقیقه را نشان می دادند و مثل این بود که آن روز نیز همچون دیروز هیچ عحله ای برای گذر زمان نداشتند. شهروز به چند جایی که باید در رابطه با شرکت مهندسی شان سرکشی می کرد سر زد و به این وسیله زمان را با سرعت بیشتری پشت سر گذاشت . سپس وقتی عقربه ساعت روی یازده متوقف شد در دفتر کار یکی از دوستانش گوشی تلفن را برداشت و با دستی لرزان شماره شقایق را گرفت. التهابش به حدی زیاد بود که صدای قلبش را به وضوح می شنید و حتی اگر کسی به دقت به سینه اش نگاه می کرد حرکت تند ضربان قلبش را از روی لباس نازک تابستانی اش به راحتی می توانست ببیند. نفسهایش به شماره افتاد بود....چند بوق پیاپی و سپس صدای گوش نواز و آرام بخش شقایق...ولی شهروز نمی دانست به جای آرامشی که بار اول از شنیدن صدای او به جانش می ریخت چرا این بار اضطراب و التهابش دو چندان شده بود و نمی توانست سخن بگوید.. صدای شقایق از آن سوی خط در گوش شهروز طنین انداخت... الو...بله....الو.... نزدیگ بود شقایق گوشی را روی تلفن بگذارد که شهروز با تن مردانه صدایش که از شدت اشتیاق همراه با اضطراب می لرزید گفت: سلام در صدای شقایق نیز لرزش خفیفی به خوبی حس می شد: - سلام...شمائین؟ خیلی منتظر شدم هنوز شهروز دستخوش ارتعاشات درونی بود: - می بخشین منتظرتون گذاشتم.... - خواهش می کنم...روز تعطیل خوش گذشت....؟ - چه عرض کنم....جای شما خالی. شهروز که به درستی نمی دانست چه باید بگوید تا سر صحبت باز شود کمی فکر کرد و سپس گفت: - وقت دارین یه کم با هم صحبت کنیم؟ بی موقع که مزاحم نشدم؟ شقایق خندید و گفت: - نه خواهش می کنم...دخترم بیرون رفته و من توی خونه تنهام... آنها یک ربع با هم صحبت کردند و در پایان شهروز گفت: - من نمی تونم از اینجا راحت باهاتون صحبت کنم.بهتره بعد از ظهر حدود ساعت دو از خونه تماس بگیرم. شقایق با حالت قشنگی که به صدایش داد گفت: - بله متوجه هستم از حالت صحبت کردنتون معلومه نمی تونین حرف بزنین - پس اگه اجازه بدین فعلا تماس رو قطع کنیم..ناراحت که نمیشن؟ - نه اصلا حدود ساعت دو منتظرم - توی خونه برای صحبت کردن با من مشکلی که ندارین؟ - نه فقط اگه یه موقع دخترم بود یه جوری شما رو متوجه می کنم و بعد خودم باهاتون تماس می گیرم. - بسیار خوب چیزی که لازم ندارین؟ - شما لطف دارین ازتون ممنونم. زمانی که شهروز گوشی را گذاشت هیجان بخصوصی در وجودش شعله می گشید...احساس می کرد چیزی درون قلبش تکان می خورد خود را به آنچه خواست نزدیک می دید. چه حال قشنگی داشت.. دنیا و اطرافیان در نظرش جلوه زیباتری داشتند. او در این حالات سرش را به سوی آسمان بلند کرد و در دل خطاب به خدای خود عرضه داشت: خدایا بابت تمام نعمت هات شکر, همه چیز به خودت سپارم. شقایق رو برای من حفظ کن و دلش رو روز به روز از محبت من سرشارتر کن... همه چیز در نظرش زیبایی نابی داشتند و تا ساعت دو بعد از ظهر که از منزل با شقایق تماس گرفت, خنده از روی لبانش محو نشد.. آن روز نیز تماس او با شقایق بیش از یک ساعت و نیم طول کشید و اندو با ابعاد مختلف شخصیتی هم بیشتر آشنا شدند در خاتما شهروز گفت: - بهتر نیست به زودی یه بار همدیگه رو ببینیم؟ - چطور؟ - چون بعضی موضوع ها رو بهتره رو در رو عنوان کنیم در ضمن از قدیم گفتن: ابراز عشق را به سخن احتیاجی نیست چندان که شد نگه به نگه آشنا بس است شقایق خندید و گفت: - باشه سعی خودمو می کنم در اولین فرصت یه برنامه دیدار می چینیم. شهروز تشکر کرد و افزود: - یه مسئله خیلی مهم دیگه هم اینه که دلم نمی خواد هیچ احدی از ارتباطمون با خبر بشه حتی دوستان نزدیک و صمیمی مون - اتفاقا منم می خواستم همین رو بگم تو هم به کسی چیزی نگو... - پس نسرین رو چکار می کنی؟ - بهش می گم پشیمون شدم و باهات تماس نگرفتم - خیلی خوبه - دلم می خواد هر وقت دوست داشتی بهم زنگ بزنی - هر وقت دوست داشتم؟ - البته.... - پس تو هم همین کار رو بکن هر وقت که بود اشکالی نداره - حالا که به توفق رسیدیم تا تماس بعدی خدانگهدار - خدا نگهدار و به امید دیدار ××××× عشق در وجود شقایق باعث دگرگونی شده بود که این موضوع از چشم دخترش هاله پنهان نمی ماند با این وجود که هاله چهارده سال بیشتر نداشت ولی دختری فهمیده و در این سنین بسیار عاقل و کامل به نظر می رسید. او شاهد بود که مادرش نسبت به گذشته بسیار سر حالتر شده است و خنده از گوشه لبانش محو نمی شود همچنین مشاهده می کرد که گهگاه نیز ماردش در گوشه ای می نشیند و عمیقا به فکر فرو می رود و این موضوع با توجه به اینکه شقایق اکثر اوقات بشاش و خنده رو بود به هیچ وجه سنخیت نداشت و همین امر موجب می شد هاله در حالات مادرش کنجکاو شود. ابتدا فکر می کرد ماردش می کوشد تا زندگی گذشته اش را فراموش کند و از طرفی به او حق می داد بعضی اوقات در خودش غرق شود ولی رفته رفته رفتار شقایق برای هاله سوال بر انگیز شد... تلفنهای طولانی مدت شقای که اکثرا در اتاق های خلوت و بدون حضور هاله و دور از چشم او رخ می داد نیز بر این شکاکت می افزود و باعث می شد هاله بر روی رفتار او دقیق شود و شقایق که در فوران شدید عشق و احساسات قرار داشت توجهی به نحوه برخورد دخترش با خودش نداشت.... روزی هاله از مادرش پرسید: - مامان جطور شده که چند وقته بیشتر از همیشه به خودت می رسی و خیلی بیشتر شادی؟ - مگه اشکالی داره دخترم...شادی من باعث ناراحتی تو شده؟ - نه مامان جون. اخه رفتارت یه جوریه... - چه جوری؟ - یه جوری غیر عادی, یه وقت خوشحالی یه وقت غمگین یه وقت شادی و می گی و می خندی یه وقت به گوشه کز می کنی و حرف نمی زنی و تو خودتی - حال آدمه دیگه عزیزم هر لحظه ممکنه عوض بشه..تو هم به جای اینکه انقدر تو نخ من بری بهتره یه سری به کتابهای درسی سال دیگت بزنی و برای سال دیگه از حالا خودتو آماده کنی و پس از گفتم این جمله از جایش برخاست و دستی به سر فرزندش کشید و به آشپزخانه رفت تا فنجانی چای برای خودش بریزد در حین ریختن چای با خود اندیشید مث اینکه هاله یه بوهایی از قضیه برده شایدم یه جوری کنجکاو بچه گونه س در هر حال باید خیلی مواظب باشم..هاله یه دختر بچه است که تازه داره بد و خوبو از هم تشخیص میده ممکنه اگه از ارتباط من و شهروز چیزی بفهمه ضربه سنگینی به روحیه اش بخوره که برای خودم گرون تموم بشه از طرفی فرزند دلبندش برایش عزیز و دوست داشتنی بود و از سوی دیگر شهروز را دوست می داشت و دلش می خواست با او ارتباط داشته باشد. پس تصمیم گرفت با دقت بیشتری به این رابطه ادامه دهد ولی هنوز در ابتدای راه بود..... |
لحظه های بی تو (فصل هفتم) روزها از پی هم می گذشتند و این آشنایی لحظه به لحظه بیشتر و ریشه اش در دل های جوان شهروز و شقایق محکمتر می شد کسی چه می دانست سرنوشت آن دو را به چه جاهایی که نمی خواست بکشد و کدامیک بیشتر بر سر پیمان استوار می ماند. در طور یک هفته نخست اغلب روزی یکی دو ساعت از طریق تلفن با هم در ارتباط بودند هر روز صبح شقایق زودتر از وقت همیشه از خواب بیدار می شد و شهروز را با تلفن بیدار می کدر و تا شب چندین بار با هم تماس می گرفتند در یکی از این روزها شهروز به شقایق گفت: - فکر نمی کنی دیگه وقتش رسیده که همدیگر را ببینیم؟ - چرا ولی چطوری؟ - خب با هم یه جایی قرار می گذاریم ناهار و عصرونه ایی.... - باشه حالا یه فکری می کنم - نه اینطوری نمیشه فردا برای ناهار می خوام ببینمت - شاید نتونم - شاید نداره حتما باید ببینمت - خب صبر کن تا فردا خودم بهت خبر می دم روز بعد طبق معمول روزهای دیگر صبح زود شهروز با صدای خوش آهنگ شقایق از خواب برخاست ابتدا وعده ناهار را به او یادآوری کرد و پس از اینکه از او قول مساعد گرفت قرار شد شقایق ساعت ملاقات را نزدیک ظهر مشخص کند. عقربه ها ساعت دوازده ظهر را نشان می دادند که شقایق به شهروز تلفن زد و برای ساعت یک بعد از ظهر وعده ملاقات گذاشتند شهروز شیک ترین لباس هایش را پوشید بهترین ادوکلنش را مصرف کرد و با چهره ای خندان و شاد راهی محل مورد نظر گردید. آرام و قرار نداشت مرتب به ساعتش نگاه می کرد و چشم از مسیری که شقایق از آنجا آمد بر نمی داشت. مدتی از زمان توافق شده گذشته بود و از شقایق خبری نبود رفته رفاه دلشوره و نگرانی بر بی قراری و اضطرابی که به جان شهروز افتاده بود می افزود این پا و آن پا می کرد و او در محدوده محل قرار ملاقا ت بالا و پایین می رفت. حالتی عصبی داشت قلبش به شدت به در و دیوار سینه اش می کوفت. این وضعیت تا زمانی که شقایق چند متر پایین تر از او در آن طرف خیابان از تاکسی پیاده شد ادامه داشت و سرانجام شقایق با 10 دقیقه تاخیر در وعده گاه حاضر شد و به شهروز پیوست و آندو پس از سلام و احوالپرسی شانه به شانه هم شروع به قدم زدن کردند. در طول مسیری که تا رستوران مورد نظر می پیمودند صحبت چندانی میانشان مطرح نشد...شرم اولین دیدار میانشان حریم رویایی و قشنگی مشخص می کرد که هیچ یک جرات گذشتن از آن را نداشتند در دل هر دو طوفانی بپا بود ولی دل شهروز که جوانتر و کم تجربه تر بود به دریای خروشانی می مانست که امواج بلند بالایش مدام با سرکشی خود را به در و دیوار دل بیتابش می کفتند. به هر شکل این زمان نیز طی شد و شهروز و شقایق به رستوران دنج و شیکی که از ابتدا با هم وعده کرده بودند گذشتند. رسستوران بسیار خلوت بود و آنها می توانستند هر چا که مایل بودند را برای نشستن انتخاب نمایند به همین دلیل با توافق یکدیگر میزی را به هم نشان دادند و مقابل هم پشت میز نشستند. در این زمان شهروز که در طول راه فقط چشم به آسفالت خیابان دوخته و سرش را بالا نیاورده بود فرصت پیدا کرد به چهره پری وش شقایق نگاه کند خدای من واقعا برای ساخت و ساز این چهره سنگ تموم گذاشتی. شهروز چنان درتناسب و ترکیب خوش چهره او غرق شده بود که توجهی به اطرافش نداشت ظرفیت دلش را برای هضم اینهمه زیبایی طبیعی بسیار کم می دانست. زبانش بند آمده بود نمی دانست چه باید بگوید. چنان غرق در شقایق بود که گارسونی که منوی غذا را روی میزشان گذاشت و از آن جالبتر طرز نگاهش به شهروز را اصلا ندید. شقایق که متوجه وضعیت شگفت انگیز شهروز شده بود و دلش نمی خواست حال قشنگ او را خراب کند در این زمان لبانش را به سخن گشود و گفت: - آقا شهروز.... شهروز گویی از خوابی سنگین بیدار شده باشد چند بار پیاپی پلک هایش را به هم زد چشم هایش را مالید لبخندی بر سیمای زیبای شقایق پاشید و گفت: - ببخشید...حواسم نبود غرق در زیبایی های بی نظریتون بودم.... و پس از مکث کوتاهی افزود - می تونم ازتون خواهش کنم به من آقا نگین؟ -پس چی بگم؟ = شهروز...شهروز خالی قشنگتره منم راحتترم... شقایق دوباره خنده قشنگی کرد که دندان های مرمریش را هویدا نمود و گفت - باشه ...حالا که اینطور راحتتری باشه.. پس تو هم به من همون شقایق خالی بگو...بهتره توی صحبتامون همدیگرو جمع نبندیم. سپس نگاه پر معنایی به چهره شهروز انداخت و ادامه داد: - شهروز عزیزم.... گل از گل شهروز شکفت و گفت: - خب حالا شد.. از این بهتر نمی شه فرشته من در خدمتم.... - الهی قربون حرف زدنت برم نمی دونی چقدر حرفاتو دوست دارم شهروز به نرمی گفت: - خدا نکنه...... مکث کوتاهی کرد و ادامه داد: - دفعه اولیه که می بینمت نمی دونم چی باید بگم و چکار کنم شقایق خندید و باز هم شهروز افزود: - من فدای خنده های قشنگت چی می شد من فدای تو بشم؟ - نه عزیزم تو حیفی, تو جوونی و هنوز خیلی کار داری این منم که دیگه راهی رو که باید می رفتم رفتم...... شهروز اخم هایش را در هم کشید و گفت: - نه این حرف رو نزن من حالا حالا ها باهات کار دارم مگه به همین راحتی ها ولت می کنم؟!!! - خیل خوب الان گارسون میاد صورت غذا بگیره زود باش غذا انتخاب کن. شهروز قیافه حق به جانبی به خود گرفت منوی غذا را به طرف شقایق چرخاند و گفت: - نه قشنگم خانم ها مقدم تر هستند تو اول باید انتخاب کنی. شقایق با ناز دلنشینی که در حرکاتش به چشم می خورد خنده زیباتری کرد و گفت: - چقدر تو خوبی بسیار خب من انتخاب می کنم. - من یه پیتزای قارچ و گوشت و یه ظرف سیب زمینی سرخ کرده می خورم و تو چی می خوری؟ شهروز توجهی به سوال شقایق نکرد و پس از اینکه کلا او به پایان رسید گارسون را صدا کرد: - گارسون..... گارسون با متانت و ادب موزونی که در رفتارش بود به سرعت خود را سر میز آن دو عاشق نوپا رساند لبخند دوستانه ای نثار آنها کرد و گفت: - چی میل دارید؟ - لطفا دو تا پیتزای قارچ و گوشت دو تا نوشابه یه سالاد و یه سیب زمینی.... گارسون دستور آنها را وارد لیست کرد و رفت شقایق خطاب به شهروز - تو هم قارچ و گوشت دوست داری من که خیلی دوست دارم - نه عزیزم البته آره چون تو دوست داریم منم دوست دارم - یعنی چی؟ تو که دوست نداری چرا غذای دیگه ای سفارش ندادی؟ شهروز لبخند عاشقانه و دوستانه ای بر روی شقایق پاشید و گفت: - دلم می خوری بخورم..اینطوری بیشتر بهت احساس نزدیکی می کنم. باش نشیدن این جمله از زبان شهروز لرزش خفیفی در سلول های تن شقایق موج انداخت و حس کرد چیزی درون قلبش فرو می ریزد تا کنون کسی تا این حد به اوتوجه نکرده و به خواسته هایش اهمیت نداده بود . به ناگاه حس کرد محبت شهروز در دلش ده چندان شد. دلش می خواست این جوان نازنین را در آعوش بکشد و سخت بفشارد. تفکراتی که ناگهان در ذهن شقایق شکل گرفت موجب شد حلقه ای از اشک دیدگانش را در خود بگیرد و این وضعیت شقایق از چشمان تیزبین شهروز مخفی نماند او با دیدن اشکی که در چشم های ستاره باران شقایق حلقه زده بود دست و پایش را گم کرد و با لکنت زبان گفت - چی...چی...چی شد؟ چرا گریه می کنی؟ حرف بدی زدم؟ منو ببخش تورو خدا گریه نکن...منو ببخش...! شقایق بغص را در گلویش فرو داد به زحمت لبخندی به روی لب های خوش حالتش آورد و گفت: نه عزیزم چیزی نیست این رفتار محبت آمیز تو بود که منو تحت تاثیر فرار داد. شهروز گفت: - اگر ناراحت می شی دیگه کاری که ناراحتت می کنه نمی کنم. شقایق که می کوشید به حالت عادی باز گردد گفت: - نه اصلا اینطور نیست از برخورد ها و عکس العمل هات لذت می برم. و پس از مکث کوتاهی ادامه داد: - یعنی من لیاقت تو رو دارم؟ لبخند گذرایی به روی لب های شهروز ظاهر شد و گفت: - این منم که باید لیاقت تو رو داشته باشم. در این زمان گراسون پیش غذایی که سفارش داده بودند را آورد و روی میز چید شهروز ابتدا با چنگال خودش یک برش از سیب زمینی سرخ کرده برداشت و آن را جلوی دهان شقایق گرفت و گفت: - دلم می خوا د اولین ناهاری که با هم می خوریم رو تو افتتاح کنی شقایق دهان زیبا و کوچکش را گشود و سیب زمینی را در آن جای داد...برق قشکنی از دریچه چشم قشنگش بیرون جهید و به دیدگان شهروز ریخت لبخندی زد و گفت: - من نمی دونم باید این همه محبت چکار کنم. - نمی خواد کار مهمی کنی فقط اونجور که دلم می خواد دوستم داشته باش. - دوستت که دارم ولی منظورم اینه که آخرش محبتات منو می کشه. هر دو با هم خندیدند. آرام آرام پیش غذایشان را می خوردند و گپ می زندند. کمی که گذشت شهروز گفت: - شقایق ... - جانم... - حالا خودمونیم با من می خوای چه بکنی؟ - فعلا که هستیم تا ببینیم آینده چی میشه... - نه این که نشد جواب - خوب پس باید چی بگم - هیچی , بگو تا کجای راه واستادی؟ - تا آخرش..... - تا آخرش؟..... شقایق سرش را بلند کرد و در چشم های شهروز دیده دوخت: - آراه دیگه توقع داری چکار کنم؟ - تو میدونی پرداختم تاوان این دوستی چقدر سنگینه؟ مردش هستی؟ - منطورت چیه؟ - خوب مثلا اگه کسی از ارتباط من و تو با خبر بشه و به فرض منو بندازن تو زندون تو چکار می کنی؟ - همه زندگیم رو رها می کنم و میان تا روزی که آزادت کنن پشت در زندون می شینم. - بارک الله یعنی من ارزش این کار دورو دارم؟ - البته ارزش تو خیلی بیشتر از این حرفاس گارسون دو ظرف محتوی پیتزا مقابل آنها گذاشت. شهروز دست در جیبش کرد و به گارسون انعام داد. شهروز و شقایق ظرف های پیش غذا را کناری گذاشتند و مشغول صرف ناهار شدند مدتی سکوت میان آن دو حاکم بود و پس از چندی این شهروز بود که سکوت را می شکست: - میدونی عزیز دلم, راهی که من و تو قدم توش گذاشتیم راه دشواریه, پستی و بلندی زیاد داره من که طاقت هر ناملایمتی رو دارم و خودمو برای همه چیز آماده کردم حالا باید با تو در این رابطه صحبت کنم....خودت بهتر میدونی که اختلاف سنی ما خیلی زیاده و جامعه به هیچ وجه این رو نمی پذیره.ممکنه اگه کسی از رابطه مون بویی ببره برای جفتمون گرون تموم بشه. شاید هم کار به جاهای باریک بکشه. من در دلم رو به روی تو باز کردم و تو رو توش حسابی جا دادم اگه امروز با هم به توافق کامل برسیم دیگه درش رو می بندم و نمی ذارم از توش بیرون بری. توی همین مدت کم احساس می کنم خیلی دوستت دارم اینم میدونم که نباید به هیچ زنی گفت دوستت دارم چون از همون وقته که شروع به آزار دادنت می کنه. ولی من به تو می گم به تو می گم که دوستت دارم. - بر هیچان شهروز لحظه به لحظه افروده شد و نفس نفس می زد و پس از مکث کوتاهی ادامه داد: - عشق من و تو مث دریا می مونه یه دریای طوفانی که آدمو با خودش به هر جا دلش می خواد می بره. نمی دونم شعر دریای طوفانی رو شنیدی؟ شقایق تحت تاثیر سخنان شهروز قرار گرفته و محو تماشای او بود وقتی صحبتهای شهروز به پایان رسید گفت: - منم دلم می خواد توی این دریای طوفانی شونه به شونه تو شنا کنم ولی نکنه یه موقع منو جابذاری و خودت به ساحل برگردی؟ - نباید شنا کنی باید به عهده دریا بذاری ببینی به کجا می برتت.... غزیزم تو یه زن کامل و فهمیده ای از قدیم گفتن اگر زنی در سینی بالای سی عاشق بشه عشقش حقیقیه منم می خوام روی همین عشق حقیقی سرمایه گذاری کنم. حالا برام بگو احساس واقعی تو نسبت به من چیه؟ - اگه دوستت نداشتم الان باهات ناهار نمی خوردم اگه دوستت نداشتم خودم باهات ارتباط برقرار نمی کردم...منم دوستت دارم کجای دنیا پسری به این فهمیدهگی و پختگی در سن بیست سالگی مث مردای پنجاه ساله فکر می کنه و تجربه داره پیدا می کنم. تو برای من یه مرد ایده آلی که خدا به من هدیه داده و سعی می کنم تا جایی که می تونم ارزش های والای عشقمون رو بدونم. برقی از خوشحالی از چشم های شهروز بیرون می جهید او توقع شنیدن این سخنان را از زبان شقایق نداشت به همین خاطر دست هایش را به سوی او دراز کرد و گفت: - اگه پایبند به پیمانت هستی دستت رو بذار توی دستم... شقایق همینطور که دستش را به سوی دست شهروز می برد گفت: - برای جی؟ می خوای چکار کنی... - می خواهم با هم عهد ببنیدیم. و وقتی دست راست شقایق در دستهایش جای گرفت, نگاه نافذش را مستقیما در چشم های زیبای او ریخت دست شقایق را محکم در دست هایش فشرد و گفت: - از الان تا همیشه من و تو زیر سایه حضرت علی با هم عهد می بندیم که با هم و برای هم زندگی کنیم تحت هیچ شرایطی به هم خیانت نکنیم و تا ابد به عهدمون پایبند باشیم... شهروز سکوت کوتاهی کرد و محکم تر و با اراده تر از همیشه گفت: - یا علی..... - یا علی.... قطرات اشک از چشمان شقایق همچون ابر بهاری بارید آغاز کرده بود و از گوشه چشم های خوش رنگش در حاشیه گونه ها مانند جویباری راه خود را به چانه و از آن به زیر گردنش باز می کرد گریه به چهره و از آن افزون تر به چشمان شقایق زیبایی و شفافیت بیشتری بخشیده بود و این حالت شهروز را به هیجان می آورد او بدون اینکه بداند در کجا نشسته دستهای گرم شقایق که لحظه به لحظه بر حرارت آن افزوده می شد را به لبهای داغ و پر شور خود چسباند و پی در پی می بوسید. باران بوسه ها بر دستان ظریف و خوش تراش شقایق احساسات او را نیز تحریک کرد و همین موجب شد شقایق با صدای بغض آلودشت مرتب بگوید: - قربونت برم قربون مهربونیان قربون صفا پاکیت عزیزم دوستت دارم دوستت دارم دوستت دارم...تا ابد, تا همیشه تا جایی که عشق می تونه ابراز وجود کنه... و هق هق گریه امانش نداد تا باز هم از احساس خود بگوید... شهروز در میان هیجانی که سراسر وجودش را در خود گرفته بود ناگهان به یاد آورد در رستوران هستند و کمی بیش از حد احساساتی شده اند ولی خوشبختانه بحوز آن دو کسی در آن رستوران دنج حضور نداشت و کارکنان رستوران هم در اشپزخانه بودند پس رو به شقایق کرد و گفت: - قربون اشکای قشنگت...غذاتو بخور من همه زندگیمو فدای یه لبخند و یه نگاه عاشقونت می کنم.. به خدا قسم تا آخر عمرم یک نفس هم ازت دور نمی شم حتی اگه تو هم فراموشم کنی من از یادت جدا نمی شم شقایق کی دستمال کاغذی برداشت و اشکهایش را پاک کرد سپس آن را روی میز انداخت. شهروز دستمال را برداشت بوسید و روی دیدگانش گذاشت. پس از آن را داخل جیب سمت چپ پیراهنش بر روی قلبش گذاشت و گفت: - این اولین یادگاری عشقمونه ...یادگاری تو به من... شقایق نمی دانست در برابر اینهمه احساس چه باید بکند.فقط می خندید و با برق چشمانش او را تحسین می کرد. از داخل کیفش بسته سیگاری بیرون آورد یکی از سیگارها را گوشه لبهایش گذاشت و روشن کرد.. شهروز به حلقه های دودی که از میان دو لب گوشت آلود و سرخ شقایق خارج شد چشم دوخته بود و در ذهنش هزاران حرف برای گفتن داشت ولی ترجیح می داد چیزی نگوید. وقتی سیگار شقایق تمم شد رو به شهروز کرد و گفت - موافقی یواش یواش بریم؟ - چطور؟ هنوز که غذایت تموم نشده - چرا سیر شدم یه کم دیر شده و هاله توی خونه نگران می شده از همه مهمتر چنان منو غرق در عشق کردی که همین برام کافیه. شهروز خندید و از گارسو ن که تازه از آشپزخانه بیرون آمده بود صورتحساب خواست پس از پرداخت صورتحساب از جایش برخاست دستش را به سوی شقایق دراز کرد او را هم از پشت میز بلند کرد و شانه به شانه هم از رستوران خارج شدند. در آن لحظه شورانگیز در رستوران دنج و خلوت تنها خداوند و فرشته سرنوشت شاهد عشق و جنون دو قلب عاشق و شوریده بودند و همین برای شهادت به پیمانی که میان آن دو بسته شد کافی بود پس از اینکه آنها با هم پیمان عشق بستند فرشته سرنوشت لبخند شیرینی نثارشان کرد بالای سرشان امد و بر سر هر کدام بوسه ای گرم و شیرین کاشت و برای اتوار بودن هر چه بیشتر عهر و پیمانشان دعا کرد.. خداوند نیز از صحنه عاشقانه و پر احساسی که شهروز و شقایق خالقش بودند و او نیز ار پس ابرها ناظرش بود به وجد آمده و در آسمان ها به قهقه می خندید... چه روز قشنگ و خاطره انگیزی بود آن روز ... |
لحظه های بی تو (فصل هشتم) پس از اینکه شهروز شقایق را تا نزدیکی منزلش رساند به خانه رفت یکراست وارد اتاقش شد و در را پشت سرش بست. سپس روی تختخواب دراز کشید پلکهایش را روی هم گذاشت و به فکر فرو رفت. صحنه های زیبای دیدار آن روز او با شقایق یکی پس از دیگری مقابل دیدگانش جان می گرفت. به گفته های شقایق اندیشید و با خود گفت: (( اگه واقعا همینطور که گفت باشه میشه روش حساب کرد..اون با من یا علی گفت...دیدی چه گریه ای کرد ...پس حتما سر حرفاش می ایسته...)) سپس همدم همیشه گی اش یعنی دیوان خواجه را از روی میز کنار تختخوابش برداشت فاتحه خواند چشمانش را بت و نیت کرد: ای حافظ به من بگو آخر ارتباط ما به کجا می کشه؟ و حافظ جواب داد: مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد نقش هر پرده که زد را ه به جایی دارد عالم از ناله عشقاق مبادا خالی که خوش آهنگ و فرحبخش نوایی دارد.... شعر را خواند کتاب را بست دستهایش را بلند کرد و خطاب به خدایش عرضه داشت: خدایا در حضور خودت پیمان بستیم روی تو حساب می کنم نه هیچ کس دیگه , خودت توی این راه سخت دستمو بگیر... و قطره اشکی که نشان از حرارت و داغی عشق نوپایش داشت از گوشه دیدگانش به روی گونه هایش غلطید احساس می کرد تپش های قلبش ملایم تر و در عین حال پر شور تر شده و با وجود آرامشی که از این دیدار بر سراسر اعضای وجودش حاکم بود باز هم التهاب و اضطرابی در تک تک یاخته هایش حس می کرد این همان شراره های عشق بود که برای نخستین بار در قلب شهروز به ظهور می نشست و آرام آرام او را در خلسه شیرینی فرو می برد.... ××× شقایق هم زمانیکه به خانه رسید شکوفاتر و بشاش تر از سابق می نمود کمی کنار دخترش نشست با او گپ زد و شوخی کرد و بعد به اتاق خصوصی اش پناه برد و پس از اینکه در ررا به آرامی بست خود را روی بستر انداخت...بدون اینکه بخواهد و از خود اراده ای داشته باشد. قطرات اشک از دیدگان روشنش فرو می چکیدند و بالشش را خیس از اشک می کردند چه روز خوب و پ ر احساسی بر او گذشته بود..احساس می کرد یک حامی و پشتیبان برای لحظات تنهایی و بی کسی اش پیدا کرده کسی که با تکیه بر شانه هایش می توانست خودش را از دام هر اهریمنی برهاند یک همزبان یک همدل و یک همراه که می توانست تا هر کجا که بخواهد پا به پایش برود و در هر کجای این وادی که پیمودن ادامه را برایش سخت می نمود به اتکای نیروی جاودان عشق او راه را بپیماید. او به دشواری این راه نمی اندیشید فقط به این می اندیشید که سنگ صبوری یافته است تا از عصه هایش با او بگوید اما غافل از اینکه این سنگ صبور به قدری رفیق القلب و سرشار از احساس بود که امکان داشت متلاشی شدنش می رفت ولی با این وجود می توانست چون کوهی استوار حامی و پشتیبانش باشد و پشتش را محکم کند. ×××× روزها و شبها با شتاب به دنبال هم می دویدند و این بازی سالیانی دراز بود که بر آدمی می گدشت ماها پس از روزها سالها پس از ماه ها قرن ها پس از سالها می گذرند و بر عمر خلقت افزوده می شود پیشرفت چشگیری بشر لحظه لحظه همه جای جهان را در بر می گیرد ولی افسوس که این پیشرفت در شکستن دلها نیز بی تاثیر نبوده و نیست...شاید در قرون گذشته انسان ها به اندازه امروز در صدد شکستن دلهای دیکدیگر بر نمی آمدند و قدر عشق را بیشتر می دانستند...کسی چه می داند چه با در قرونی که پیش روی بشر است برای انسان ها اصلا دلی باقی نماند که کسی بخواهد ان را بشکند... گذشت زمان بر همه چیز تاثیر می گذارد حتی بر احساس و عشق..این قانون طبیعت است ولی چه زیباست اگر این تاثیر مثبت باشد و دل ها را نسبت به هم گرم و گرم تر کند, چرا که اگر دل ها مهربان تر و عاشق تر باشند انسانیت جایگاه خود را در زندگی پیدا خواهد کرد و جهان سرای محبت می گردد... با گذشت زمان شقایق و شهروز نیز در کنار یکدیگر از با هم بودن لذت می بردند گلبوته های عشق را در دل هم آبیاری می کردند و در انتظار بودند تا به گل نشستن باغ عشق را در دل هم آبیاری می کردند و در انتظار بودند تا به گل نشستن باغ عشقی که با هم در جهت احیا و آبادانی اش می کوشیدند را در کنار هم نظاره گر باشند. آنها هر روز اط صبح با همدیگر در تماس بودند و تا شب جندین بار از طریق تلفن با هم مکالمه می کردند خداوند عشق چه لحظات زیبایی برایشان رقم زده بود ان دو لحظه به لحظه خود را در عشق غوطه ور تر می دیدند و از این وضعیت لذت می بردند. چه شیرین است لحظات عشق و عشقبازی آری عحب با شکوه است عشق عشق به آدمی نیرو می دهد عشق زندگی می بخشد عشق شهامت و قدرت ارزانی می دارد عشق بزرگترین ودیعه ای است که خداوند بزرد در نهاد بشر به امانت گذاشته اگر عشق نبود زندگی هم نبود در هر حال عشق به هر شکل که باشد با شکوه است و به دل آدمی وسعت می دهد و عشق است مایه هستی... هر انسانی می باید که هوشیار باشد و گاهی اوقات در باغ دلش را بگشاید تا گل سرخ احساسش سر از ان به بیرون کشد و دنیای اطرافش را ببیند تا با دیدن یاس عشق که به سویش می شتابد به او خوش آمد بگوید هنگامی که یاس عشق به نرمی به باغ دذل گام می گذارد برای خود چنان خوش جا باز می کند که عاشق را سراپا لدتی شیرین در بر دارد و زمانی عشقش به ظهور می نشیند که عقلش دیوانه می گردد... شهروز و شقایق به این مرحله رسیده بودند و در دریای آبی عشق شناکنان پیش می رفتند. دریای عشق آبی ترین دریاست...دو موجود عاشق باید در آبهای دریای بی کران آبی عشق شانه به شانه هم شناکنان غوطه ور شوند و رازهای ناشناخته اعماق دل این دریا را با هم بکاوند.. شهروز در محل کارش نیز از یاد شقایق غافل نبود و هر لحظه به او می اندیشید هر نقشه ساختمانی را که می کشید در ذهن به این می اندیشید که اگر زمانی با شقایق در آن خانه زندگی کنند چه لحظات شیرینی را در کنار هم خواهد داشت و این خود سبب می شد تا نقشه های شهروز از ظرافت بیشتری برخوردار باشد و ساختمان های زیباتری را طراحی کند. او می کوشید تا بتواند درامد بیشتری داشته باشد تا اگر روزی قرار باشد بخواهد به هر نحوی مسئولیت شقایق را به عهده بگیرید استقلال مالی کاملی از خود داشته باشد. چند روزی پس از آن دیدار شورانگیز در رستوران دنج و خلوت وقتی آنها مشغول مکالمه تلفنی با هم بودند شقایق به شهروز گفت: - دلم برات تنگ شده می خوام ببینمت - منم دلم تنگ شده ولی کجا همدیگرو ببینیم که خطرش کمتر باشه م کسی مارو با هم نبینه؟ - نمی دونم نظر خودت چیه؟ - خو.نه شما که نمیشه ممکنه یه موقع هاله بیاد و منو توی خونتون ببینه اونوقت خیلی بد میشه بهتر نیست تو بیای خونه ما؟ شقایق به فکر فرور رفت پس از گذشت چند ثانیه شهروز گفت: - چی شد؟ چرا جواب نمی دی؟ - طوری نیست دارم فکر می کنم - به چی؟ - به اینکه توی خونه شمام ممکنه کسی از راه برسه و منو ببینه؟ - نه وقتی بهت این پیشنهاد رو می دم از همه جیز اطمینان دارم - اگر مطمئنی مه حرفی ندارم ...کی بیام؟ - همین فردا برای ناهار - فرا چند شنبه س؟ - یکشنبه - باشه ولی ناهار که نه یکی دو ساعت میام و بر می گردم - برنامه ت رو برای ناهار جور کن...منتظرم. - باشه هر طور دل تو می خواد - قربون خانم حرف گوش کن خودم برم...چقدر تو خوبی ...نمی دونی به خاطر همین کارها و همین چیزاس که لحظه به لحظه محبتت توی قلبم زیادتر میشه - منم روزبه روز بیشتر دوستت دارم شهروز - چقدر؟ چقدر دوستم داری؟ - الان که اندازه یه چمدون...! تا ببینم بعدا چقدر میشه؟! - همش یه چمدون؟ - آراه عزیزم یه چمدون ..یه خورده صبر کن زیاد میشه... - نه نمی خوام باید تند تند زیاد بشه..مث عشق خودم نسبت به تو - الهی فدات بشم میشه غصه نخور تند تندم زیاد میشه و سپس افزود.: - راستی کارت رو چکار می کنید؟ - کارم دسته خودمه کارمند که نیستم هر ساعت و هر روزی که بخوام می تونم کارم رو تعطیل کنم پس به فرامرز خبر بده خوب فردا چه ساعتی بیام؟ - صبح بعد از ساعت ده فقط دیرتر نیا که بیشتر با هم باشیم - باهش عشقم زود میام - چه غذایی دوست داری؟ - جطور هر چیباشه زیاد فرق نمی کنه می خوام بیام خودتو ببینم - می خوام همونی که دوست داری برایت درست کنم - مگه غذا بلدی بپزی؟ فکر می کردم خودم باید بایم غذا بپزم - فردا می بینی - پس تا فردا - قربونت برم عزیزم صبح بهت زنگ می زند - باشه خانومم...خداحافظ - خداحافظ ناگهان شهروز با عجله پرسید - راستی چیزی نمی خوای برات بگیرم؟ - نه قفربون قلب مهربونت برم - از حالا تا فردا قلبم برات بیشتر میزنه شقایق خنده گرم و قشنگی کرد و گوشی را گذاشت...... |
لحظه های بی تو (فصل نهم)
پس از اینکه شهروز و شقایق تماس خود را قطع کردند هر کدام برای برنامه ریزی فردایشان فکری در ذهن داشتند. شقایق هاله را صدا زد و گفت: - دخترم فردا من باید برم بازار چند جا کار دارم یکمم باید خرید کنم - هورا فردا منم باهات می آم - نه نمی تونم تورو با خودم ببرم هوا گرمه و حالت بد میشه - پس من تنهایی چکار کنم؟ - هیچی می گم صبح زود خاله نسرین بیاد دنبالت و تا عصر ببرتت پیش خودش - اخ جون می رم خونه خاله نسریت ...چه خوب... و شقایق که برنامه اش درست از آ ب در آمده بود از جایش برخاست, به سمت دخترش رفت او را در آغوش کشید و بوسید سپس برای تهیه شام به آشپزخانه رفت شهروز به سراغ مادرش رفت و گفت: - مامان فرده ساعت چند می ری خونه خاله اینا؟ - چطور مگه؟ - می خوام ببینم اگه ساعتمون بهم می خوره منم با خودت تا یه مسیری ببری چون اون طرفا کار دارم - حدود ساعت نه نیم میرم تو هم همون ساعت کار داری؟ - نه من باید ساعت یازده از خونه برم بیرون عیبی نداره خودم میرم - خب منم همون ساعت میرم - نه مامان شما همون ساعتی که قراره بری برو منم خودم می رم - باشه پسرم ناهار میای خونه خاله ات؟ - نه برای ناهار باید برگردم شرکت کارم خیلی زیاد دشه - باشه هر جور راحتی شهروز به اتاقش برگشت گوشی تلفن را برداشت و به فرامرز تلفن زد پس از احوالپرسی گفت: - فرامرز برام کار پیش آمده و فردا نمی تونم بیام شرکت خودت کارای منم انجام بده. - چیه چه خبره با شقایق قرار داری؟ - آره قراره فردا ناهار بیاد خونمون - مامانتو چکار می کنی؟ - فراره بره خونه خاله م - ای ناقلای فرصت طلب..... و پس از کمی صحبت های دیگر شهروز تماس را قطع کرد و خودش را برای صبح فردا و دیدار با شقایق آماده نمود صبح روز بعد شهروز مثل روزهای دیگر با تلفن شقایق از خواب بیدار شد کمی با هم حرف زدند و قرار ساعت آمدن شقایق را با هم چک کردند شهروز که از روز قبل از برنامه مادرش خبر داشت می دانست ساعت نه و سی صبح از خانه بیرون می رود و تا غروب کسی در خانه نخواهد بود از شقایق خواست زودتر به منزلشان بیاید و او هم پذیرفت... پس از پایان مکالمه تلفنی شهروز از بستر بیرون آمد شاد و شنگول مشغول تهیه تدارکات ورود شقایق به منزلشان شد غذا پخت اتاقش را جارو و گردگیری کرد هر چیز را در حای خودش قرار داد و آمده پذیرایی از شقایق شد. رفته رفته به زمان ورود شقایق به خانه نزدیک می شد و دل شهروز شور می زد که چیزی کم و کسر نباشد چیزی به ساعت تعیین شده باقی نمانده بود که فکری در مغز شهروز جرقه زد ...به سرعت خودش را به باغچه منزلشان رساند یک شاخه گل سرخ درشت از باغچه چید و به داخل خانه بازگشت تند و سریع تیغ های آن تک شاخه زیبا را جدا کرد و ان را به طرط زیبایی تزیین نمود درست همان وقت که کارش به پایان رسید و درست سر ساعت ده صبح زنگ در به صدا در امد قلب شهروز به شدت شروع به تپیدن نمود از پنجره به بیرون نگاه کرد و شقایق زیبا را دید که پشت در ایستاده است ندانست چگونه خودش را به در خانه راند و در را گشود وقتی نگاهش در نگاه و لبخند شقایق گره خورد زانوانش سست شد و به زحمت جلوی خودش را گرفت تا به روی زمین ننشیند دلش می خواست شقایق را در آغوش بگیرید و بفشارد ولی افسوس.... شاخه گلی که در دست داشت به سوی شقایق دراز کرد به زحمت لبخندی به لب آورد و با صدایی لرزان گفت: - گل برای گل..... و سپس افزود - سلام شقایق که این صحنه زیبا به وجد امده بود شاخه گل را از دست شهروز گرفت سپس دستش را محکم در دست های گرمش فشرد و گفت - تو همیشه یه سورپرایز برای من داری ..علیک سلام... بعد زیر چشمی به شهروز نگاه کرد و ادامه داد: - تعرف نمی کنی بیام تو؟ شهروز خندید و گکفت: - خونه خودته عزیزم قدمت روی تخم چشمام سپس دست شقایق را به طرف خود کشید و در را بست شقایق کمی جلوتر از شهروز از پله ها بالا رفت و شهروز اندام خوش تراش او را زیر رگبار نگاهش گرفته بود و در دل می گفت: (( خدایا چه مینیاتوری آفریدی.. من نمی دونم این همه زیبایی چطور در این تابلوی بی نظیر جمع شده دارم دیوونه می شم. به در ورودی رسیده بودند و شهروز برای اینکه در را برای شقایق باز کند دستش را به سوی دستگیره در پیش برد شقایق هم همین کار را کرد و زمانی که دست او روی دستگیره فرود آمد شهروز نیز دستش را روی دست شقایق گذاشت و دستگیره را فشورد ..بلافاصله متوجه شد که دست شقایق میان دست او و دستگیره در فشرده می شود پس زود دستش را برداشت و با دست دیگرش دست شقایق را در دست گرفت و نگاهی به او کرد و گفت: -ببخشین...حواسم نبود ..درد گرفت...؟! نه چیزی مهمی نیست... و لبخند شیرینی زد ..شهروز دست شقایق را بالا آورد و بوسه ای روی آن کاشت و گفت: - حاضرم هر تقاصی رو به خاطر این بی رحمی ناخود آگاه پس بدم.... شقایق خنده قشنگی کرد واو را با خود به داخل ساختمان کشید و با هم وارد خانه شدند شهروز شقایق را به سالن خانه راهنمایی کرد همه چراغ های سالن را وشن کرد و روی مبلی مقابل جایی که شقایق نشسته بود نشست کمی او را نگاه کرد و گفت: - به خونه خودت خوش آمدی عزیزم... سپس با انگشت سبابه دست راستش روی قسمت چپ سینه اش کوبید و افزود. - البته خونه تو اینجاست توی قلب من... شقایق خنده دلنشینی کرد و چیزی نگفت...همینطور که او به اطرافش نگاه می کرد شهروز از جایش برخاست و به طرف آشپزخانه روان شد شربت البالوی خنکی که برای عشقش آماده کرده بود از داخل یخچال برداشت و به سالن بازگشت و سینی حاوی لیوان شربت را جلوی شقایق گرفت و گفت: - اگه زیاد شیرین نیست به شیرینی خودت ببخش..... و افزود: - تو این هوای گرم نیمه مرداد شربت خنک بهت می چسبه. شقایق گفت: - بیا بشین می خوام یه دل سیر ببینمت..... - نه تو پاشو...پاشو بریم توی اتاق خودم اونجا راحت تری.... سپس دست شقایق را گرفت و از جایش بلند کرد و در یک دست سینی شربت و در دست دیگر دست شقایق را در دست داشت و با خود به طرف اتاق خصوصی اش می کشید ...وقتی به جلوی در اتاق رسید کناری ایستاد و به شقایق تعارف کرد وارد اتاق بشود به محض اینکه شقایق وارد اتاق خصوصی شهروز شد نخستین چیزی که بیش از همه توجهش را جلب کرد کتابخانه پر بار و ارزشمند شهروز بود. یکی از دیوارهای اتاق شهروز تا سقف کتاب چیده شده بود که هم هآنها از معروفترین عناوین کتاب بودند کتاب هایی که در کمتر جایی یافت می شدند.انها را با سلیقه و به طرز بسیار زیبایی چیده شده و توجه شقایق را کاملا به خود معطوف داشتند...به همین سبب او به سوی کتابخانه رفت و مقابل ان ایستاد و محو کتاب ها شد. پس از سپری شدن مدت کوتاهی شهروز سکوت را شکست و با لبخندی خطاب به شقایق گفت: - خب دیگه بسه.بهتری بشینی و شربت بخوری.... شقایق همانطور که کتاب ها را نگاه می کرد گفت: - تو می دونی من چقدر به کتاب و کتابخونی علاقه دارم؟ - نه تو چیزی نگفته بودی....! شقایق پاسخ داد من عاشق کتابم نویسنده ها رو هم خیلی دوست دارم کتاب رو نمی خونم من کتابو می خورم.... - خوب جای شکرش باقیه کسی که توی قلبم خونه کرده مث خودم فکر می کنه... شقایق انگشت اشاره اش را به سوی شهروز گرفت و پشت هم تکان داد و گفت: - باید قول بدی یکی یکی کتاباتو بدی من بخونم شهروز دستش را بر روی سینه گذاشت و گفت: - کتابخونه من مال خودته هر چی دوست داشتی ازش بردار. شقایقخندید شربتش را از دست شهروز گرفت و همینطور که مشغول خواندن عنوان کتاب ها بود به نوشیدن شربت مشغول شد. شهروز نوار موزیک ملایمی درون ضبط صوت گذاشت روی یکی از مبل های راحتی اتاقش نشست و محو تماشای شاهکار خلقت که شقایق نام داشت شد. مدتی به همین ترتیب سپری شد تا شقایق تقریبا تمامی عناوین را از زیر نگاه کنجکاو و مشتاقش گذراند سپس به طرف شهروز برگشت به لبخند زیبایی او را مهمان کرد و مقابل او روی مبل نشست لیوان شربت را روی میز کنار دستش گذاشت و گفت: - چه اتاق قشنگی داری خیلی از سلیقه ت خوشم اومد. شهروز تشکر کرد و شقایق ادامه داد: - از موزیک ملایمی که گذاشتی معلومه خیلی م دقیق و موقعیت سنجی. سپس باقیمانده شربت را نوشید و پرسید: - شهروز چطور شد منو انتخاب کردی؟ شهروز به فکر فرو رفت و پس از مدتی جواب داد: - خب دیدم تموم چیز هایی که از یه زن می خوام در تو وجود داره از همه مهمتر حالا که علاقه تو رو به کتاب دیدم مطمئن شدم انتخابم درست بوده ضمن اینکه تو به قدریس قشنگ و دوست داشتنی هستی که اگه بهت پاسخ منفی می دادم کاری جز حماقت نکرده بودم. ماشاالله مث عروسکی شقایق می خندید و شهروز سخن می گفت: - تو چرا منو انتخاب کردی؟ شقایق بدون اینکه فکر کند پاسخ داد: - چه کسی پسر به خوبی تو رو انتخاب نمی کنه ؟ من که از انتخابم خیلی راضیم.... شهروز جان یکی از شعراتو برام می خونی؟! شهروز متعجب پرسید: - شعرام؟ تو از کجا می دونی من شعر می گم؟ - او شب مهمونی فرامرز گفت تو شاعر و اهل ذوقی. شهروز خندید و گفت: - از دست این فرامرز بابا یه موقع یه چیزایی برای دلم می گم فرامرز خوشش میاد میگه شعرات قشنگه.... - خب حتما کارات قشنگه که فرامرز تایید می کنه حالا یکی شون رو بخون حتما منم می پسندم. - شعروز از جایش برخاست کشوی میز تحریرش را کشید چند پاکت را جا به جا کرد یکی را برداشت چند ورق کاغذ از داخل ان بیرون کشید یکی از کناری گذاشت و بقیه را درون پاکت جای داد . سپس رو به شقایق کرد و گفت: - این شعر رو به عشق تو برای تو می خونم امیدوارم بپسندی و چنین خواند: نگران با نگاهم از تو می پرسم: دوستم داری آیا یا نه؟ هیچ می خوانی از چشمانم خستگی هایم را؟ هیچ می بینی بر پاهای عریانم این همه تاول را که بجا مانده ازین راه دراز؟ هیچ می خواهی آیا به نگاهی از آن چشم سیاه درد را برداری از تن رنجورم؟ هیچ می پرسی از من به نگاه که بگو آیا بی من چونی؟ تا بگویم به نگاهی غمگین بی تو من صورتکی بی جانم, تو بگو آیا بی من چونی؟ سر آن داری آیا به نگاهی شیرین پر عشق آن زمان که بری جام می ناب بلب خیره در من نگری بی کلام, که ترا می بینم و دو چشمان ترا در دل جام شراب و سلام و هزاران بوسه تا بگویم با شوق ای خدا چه نگاهی است در این چشم پر افسوس سیاه که زبان دارد و لب دارد و دست.... پس از اینکه شهروز خط آخر شعرش را خواند سرش را بالا آورد و به چشمان زیبای شقایق نگاهی انداخت شقایق خیره به او می نگریست او باور نداشت شهروز چنین شعر خوبی گفته باشد ناگهان شروع به تشقویق شهروز کرد شهروز لبخند زنان از او تشکر می کرد و از تشقویق هایش سرشار از عشق شده بود. شقایق پس از تشقویق رو به شهروز کرد و گفت: - افرین ...فکر نمی کردم شعراتو به این زیبایی و روونی گفته باشی... - الحق که شاعر خوبی هستی ...اگه بقیه شعرات هم مث همین باشن بهت پیشنهاد می کنم یک مجموعه شعر چاپ کنی..... - سپس مکث کوتاهی کرد و افزود. - من مطمئنم تو می تونی در زمینه شعر پیشرفت های خوبی داشته باشی. روزی رو می بینم که کتاب های شعرتو پشت ویترین کتابفروشی ها گذاشتن. شهروز که از سخنان شقایق خوشش آمده بود گفت: - با وجود عشق خوبی مث تو و اینهمه تشقویق و محبت حتما هم به جایی می رسم..البته شعر من لیاقت اینقدر تعریف نداشت...همه اینا از محبت های توست...تو و عشق پاکت میتونه مشوق خوبی برای رسیدن من به قله های موفقیت باشه. پس از آن آن دو ساعتی با هم درباره عشق و زندگی و آینده ارتباطشان صحبت کردند گاهی به مسائلی میرسیدند که آنها را دستخوش هیجان می کرد و گاهی نیز خود را در عشق غرق می دیدند. مدتی گذشت و همینطور که دو دلداده عاشق گرم صحبت بودند چشم شقایق به گیتاری که در گوشه ای از اتاق به دیوار تکیه داده شده بود افتاد. نگاهی به شهروز انداخت گفت: - این گیتار مال کیه؟ - مال من... - مگه تو گیتارم می زنی؟! - اره گاهی وقتا برای دل خودم می زنم. شقایق نگاهی به شهروز و نگاهی به گیتارش انداخت و گفت - پاشو پاشو گیتار تو بردار و برام بزن. شهروز سرش را تکان داد و گفت: - ولش کن بابا خوب بلد نیستم آبروم میره - این چه حرفیه میزنی؟ با این چیزا آبروت پیش من نمیره در ضمن اگه گیتار زدنت م مث شعر گفتنت باشه که حرفی درش نیست. سپس به گیتار اشاره کرد و گفت: - پاشو برش دار و شروع کن...به خاطر من... شهروز نگاهی عاشقانه به شقایق انداخت و گفت: - باشه چون گفتی به خاطر من و منم خیلی دوستت دارم اطاعت می کنم بعد از جایش برخاست و بسوی گیتار رفت آن را برداشت از داخل محافظش خارج کرد و در دست چپش گرفت. سرش را به سمت شقایق چرخاند چشمکی به او زد و روی لبه تختخوابش نشست. به آرامی با گیتار بازی می کرد و ور می رفت.مشغول کوک کردن تارهای آن بود پس از مدت کوتاهی سرش را بلند کرد و نگاه عاشقانه اش را به دیدگان پر محبت شقیق دوخت سپس سرش را روی گیتار انداخت و به نرمی شروع به نواختن کرد. حرکات موزون و هماهنگ دستش بر روی گیتار و صدایی که زاآن بر می خاست شقیق را دچار حالت عجیبی کرده بود که تا آن زمان نظیرش را به یاد نداشت . شهروز چون یک استاد پنجه به تار می کشید. استادی عاشق که به عشق معشوقش می نواخت و چه شورانگیز پنجه بر تار می کشید... کمی گیتار را در دستهایش بازی داد و همراه با نغمه سازش با صدایی دلنشین و گیرا شروع به خواندن کرد: دستم بگیر دستم را تو بگیر التماس دستم را بپذیر درمانی باش پیش از آن که بمیرم آوازی باش پرواز اگز نه ای هم دردی باش همراز اگر نه ای اغازی باش تا پایان نپذیرم گلدانی باش گلزار اگر نه ای دلبندی باش دلدار اگر نه ای سبز ینه باش با فصل بد و پیرم از بوی تو چون پیراهن تو آغشته شد جانم با تن تو آغوش باش تا بوی تو بگیرم لبخندی باش در روز و شب من در هم شکست از گریه لب من بارانی باش بر این تشنه کویرم آهنگی باش در این خانه بپیچ پژواکی باش از بگذشته که هیچ آهنگی نیست در نایی که اسیرم از بوی تو چون پیراهن تو آغشته شد جانم با تن تو. آغوش باش آغوشی باش تا بوی تو بگیرم.... شقایق خودش را در صدا و ساز گیرای شهروز گم کرده بود و از خود بی خود شده قلبش به شدت می کوفت حال غریبی داشت و دیده از شهروز بر نمی گرفت مدتی میخکوب سر جایش نشسته و تکان نمی خورد پس از آن به ناگاه متوجه شد که ترانه به پایان رسیده و شهروز گیتار را بر روی زانوانش گذاشته با لبخندی شیرین نگاهش می کرد او لبخندی شیرین تر به روی شهروز پاشید دست هایش را به سوی شهروز دراز کرد و گفت: - بیا بیا دیگه..... شهروز از جایش نیم خیز شد و تعجب زده پرسید: - کجا................!!!!؟؟؟ - مگه نمی خواستی بوی آغوش منو بگیری؟ بیا بوی منو بگیر... شهروز بسان انسان مسخ شده ای برخاست و به سوی شقایق رفت. وفتی به او رسید مقابلش زانو زد کمی در چشم هایش دیده دوخت چیزی جز عشق و اشتیاق در آن دو چراغ روشن نیافت. سپس در دست های شقایق را گرفت به لبان خود نزدیک کرد و گرم بوسید. دوباره در دیدگان پر فروغ شقایق خیره شد نگاه عاشق شقایق به او لبخند می زد و او را به سوی خود دعوت می کرد..همینطور که شهروز به چشمان خمار شقیاق که از شدت عشق و هیجان برق خاصی از آن بیرون می جهید دیده داشت آرام سرش را به طرف چهره او پیش برد لب های گرمش را به پیشانی شقایق چسباند و بوسه ای گرم بر پیشانی اش نهاد در این زمان وقتی از شقایق جدا شد دید که او چشم هایش را بسته و لبهایش با لرزش خفیفی به زیبایی می لرزند گرمای مطبوعی تمام وجود شهروز را در بر گرفته بود و او لحظه به لحظه خودش را به شقایق نزدیک و نزدیکتر احساس می کرد... |
لحظه های بی تو (فصل دهم) پس از ساعتی شهروز از اتاق خارج شد و به طرف آشپز خانه رفت تا بساط ناهار را حاضر کند او میز غذا خوری را از قبل چیده و فقط باید غذا رای می شکید برای ناهار برنج سفید و مرغ و خورش بانجان پخته بود. دیس برنج را پر کرد و مشغول کشیدن خورش بود که شقایق را در کنار دست خود دید اند شرم داشتند در چشم های یکدیگر نگاه کنند پس شهروز همچنان سرش را پایین نگهداشت و مشغول چیدن بادنجانها دور بشقاب شد سپس بقیه مخلفات خورش را وسط بانجان ها ریخت شقایق نظاره گر این صحنه بود با لبخندی خطاب به شهروز گفت: - عجب پسر کدبانو و با سلیقه ای ...تا حالا پسری رو ندیده بودم که به این قشنگی و ظرافت ظرف غذا رو تزیین کنه... - حالا کحاشو دیدی ؟! غذا رو که خوردی اونوقت از دست پختم هم تعریف می کنی. و مشغول تزئین تکه های مرغ داخل ظرف مخصوصش شد. پس از اینکه یکی یکی ظروف محتوی غذا ها را روی میز چید یک دستش را به سوی میز دراز کرد و یک دستش را بر روی سینه گذاش و گفت: - ملکه قلب من بفرمایین سر میز که غذا سرد شد. شقایق خنده کنان به سمت میز رفت شهروز یک صندلی از پشت میز برایش بیرون کشید و شقایق روی آن نشست سپس شهروز بشقابش را به دست گرفت و مشغول کشیدن غذا برای شقایق شد از هر دو نوع برایش کشید و بعد خودش پشت میز روبه روی شقایق بر روی صندلی نشست. هر از چند گاهی از بشقاب خود قاشقی در دهان شقایق می گذاشت و از این کار لذت می برد در تمام این مدت آنها از اینکه مستقیما به چشم یکدیگر نگاه کنند پرهیز می کردند. پس از به پایان رسیدن ناهار شهروز دست شقایق را گرفت و مستقیما به اتاقش برد کمی از نوشته هایش برای او خواند و با هم به موسیقی ملایمی گوش سپردند. دیگر نگاه کار خودش را میان آن دو به خوبی انجام می داد و نیازی نداشتند که تمام وقت حرف از عشق و سخن دل بگویند نگاه عاشقانه شان رابط پلی مناسب و محکم برای تبادل احساساتشان بود مدتی گذشت و شقایق آماده رفتن شد در حال پوشیدن لباسهایش رو به شهروز کرد و گفت: - خب امروز کدوم یکی از کتاب ها رو میدی من ببرمو شهروز به طرف کتابخانه برگشت نگاهی به کتاب ها انداخت سپس به سوی آنها رفت و کتاب شوهر آهو خانم را انتخاب و به دست شقایق داد و گفت: - مطمئنم این کتاب حسابی بهت مزه میده و از خوندنش لذت می بری - آره شنیده بودم خیلی قشنگه خیلی دنبالش گشتم که بخونم ولی کسی نداشت. کتاب را از دست شهروز گرفت از او تشکر کرد و به طرف در روان شد وقتی دستش را روی دستگیره در گذاشت به ناگاه سرش را چرخاند و نگاهی پر معنا و سرشار از محبت به شهروز انداخت سپس گفت: - از بابت همه چیز ممنونم امروز سعی کردم بهت ثابت کنم توی قلبم چقدر دوستت دارم نمی دونم موفق بودم یا نه..! شهروز لبخند شیرینی زد و گفت: - موفق بودی عزیزم برای اولین بار در تمام طول عمر کوتاهم تونستم عشق رو تا این اندازه لمس کنم شقایق سرش را پایین انداخت و گفت: - خوشحالم که اینو می شنوم سپس دست یکدیگر را به گرمی و با حرارت عشق فشردند و شقایق از در خارج شد. ساعتی بعد مادر شهروز به خانه بازگشت و خانه را در وضعیتی که آنرا ترک کرده بود نیافت تعجب مادر شهروز زمانی بیشتر شد که شهروز نیز در خانه حضور داشت.... پس از اینکه شقایق به خانه خودش رفت شهروز به سرعت خانه را تمیز کرد ظرف ها را شست و همه را در جای مخصوص خودشان قرار داد اما با این وجود ماردش که زنی کدبانو و خوش سلیقه بود از وضعیت خانه دریافت که در زمان نبودن او در ان خانه اتفاقاتی رخ داده است. مادر پس از ورودش ابتدا نگاهی به اطراف انداخت و پس از اینکه از حضور شهروز در خانه مطلع شد و او را صدا کرد و پرسید: - چطور شده خونه ای؟ - کارم زود تموم شد یه کمی سرم درد می کرد اومدم خونه استراحت کنم مادر نگاه موشکافانه ای به شهروز انداخت و گفت: - از کی خونه ای؟ - یه ساعتی میشه... - کس دیگه ای به جز خودتم تو خونه بوده؟ شهروز با شنیدن این جمله دستپاچه شد اما کوشید بر خودش مسلط باشد: - نه...نه..یعنی چرا - فرامرز منو رسوند خونه و خودش رفت... - ولی فکر می کنم یکی خونه رو بیشتر از حد همیشه تمیز کرده به نظر تو اینطور نیست؟! شهروز که نمی خواست به این سادگی دستش رو شود و خودش را لو بدهد گفت: - چرا ... وقتی اومدم خونه تصمیم گرفتم تا شما میاین یه دستی به سرو روی خونه بکشم که شما خوشحال بشی.... - مادر دیگر پی گیر موضوع نشد اما با توجه به تجربه و پختگی اش همه مسائلی که از صبح در خانه گذشته بود را در ذهن حدس می زد. |
لحظه های بی تو (فصل یازدهم) در طول این مدت فرامرز و شهروز تقریبا هر روز با هم در تما بودند و از حال هم خبر داشتند شهروز نتوانست به دوست و یار چندین ساله و صمیمی اش به دروغ بگوید که ارتباطش را با شقایق قطع کرده ولی درباره همه سمائل نیز نزد او صحبت نمی کرد فقط گهگاه که فرامرز سوالی می پرسید مختصرا به او پاسخ می گفت. روزی با هم در دفتر کارشان نشسته و گرم صحبت بودند که شهروز گفت: - یادته چند وقت پیش بهت گفتم ددلم یه عشق سنگین می خواد؟ - آره چطور مگه؟ - مث اینکه عشق شقایق همونیه که می خواستم به حال تازه ای بهم بخشیده از صبح که از خواب بیدار می شم تا خود شب دلم فقط برای او میزنه همش شاد وشنگول و خوشحالم تصویر صورتش یه لحظه از جلوی چشام درو نمی شه - خب خدا رو شکر اما مراقب باش زنا توی این سن و سال یه دفعه عوض می شن زیاد بهش دل نبند که خدای نکرده صربه نخوری. - نه بابا شقایق از اونا نیست به قدری منو دوست داره که امکان نداره بتونه فراموشم کنه - باشه از ما گفتم بود دیگه بقیه اش با خودته هر تصمیمی می خوای بگیر در ضمن حواست جمع باشه ارتباط تو با این زن نمی تونه آینده داشته باشه خودتو اونقدر وابسته نکن که نتونی ازش ببری هر چی بهش نزدیکتر بشی به ضرر خودته چون قطعا خونوادت به هیچ وجه اونو قبول نمی کنن حتی اگه دختر سفیر کبیر سوئیس باشه... ولی شقایق تا ان روز چیزی از ارتباطش با شهروز به کسی نگفته و قصد گفتن هم نداشت چون می پنداشت هر جه کسی از این رابطه با خبر نباشد بهتر است و ترجیح داد حتی نزدیکترین دوستش نسرین نیز از این موضوع چیزی نداند و معتقد بود بهترین دوست انسان ممکن است روزی بدترین دشمن شود و آن روز برای در هم شکستن و به زانو در آوردن طرف مقابلش از هیچ کاری دریغ نمی ورزد و این به صلاح هر دوی آنهاست..... عشق شهروز و شقایق لحظه به لحظه اوج می گرفت و آنها احساس نزدیکی بیشتری بهم می کردند دیدارهایشان کمتر و تماس های تلفنی شان بیشتر بود آنچنان به یکدیگر احساس نزدیکی می کردند که از تمامی مسائل خصوصی هم خبر داشتند و جز برای همدیگر سخن دلدادگی نمی گفتند شقایق درباره کوچکترین مسئله زندگیش با شهروز صحبت می کرد و از وی راهنمایی می طلبید و شهروز نیز با جان و دل او را در مسیر های مختلف هدایت می نمود هر روز نیز بیش از روز پیش دوستش می داشت. حساسیت شقایق به شهروز به حدی بود که هر گاه با او تماس می گرت و با مشغول بودن تلفن مواجه می شد تصور می کرد پای رقیبی در میان است و حتی روزی خطاب به شهروز گفت نسبت به تمام زنان و دخترانی که با او حتی سلام هم دارند حسادت می کند شهروز نیز به خاطر امنیت خاطر شقایق هر نوع ارتباطش را با جنس مخالف محدود کرد. روزی از همین روزها شقایق سر آسیمه به شهروز تلفن زد و گفت: - شهروز جان به دادم برس که اتفاق بدی برام آفتاده! - چی شده؟ - هیچی با نسرین رفته بودیم خرید اون خسته شده بود و من پشت فرمون ماشین نشستم یه دفعه نمی دونم یه ماشین دیگه از کجا سبز شد و شاخ به شاخ کوبید به ماشین ما... - خودت که چیزی نشدی؟! - نه فقط پیشونیم محکم خورد به شیشه جلوی ماشین و حالا ورم کرده جلوی ماشین تا شیشه حلو جمع شد. نمی دونم چکار کنم....خسارت ماشین رو از کجا بیارم بدم؟ تازه مقصرم بودم باید خسارت اون ماشین رو هم بدم شهروز نفسی تازه کرد و گفت: - خدا رو شکر خودت طوری نشدی حالا ماشین درست میشه فدای سرت پولشم یه طوری جور میشه... شهروز همیشه تنها به این می اندیشید که چگونه می تواند به شقایق کمک کند تا او به هیچ عنوان فکر و خیالی در زندگی نداشته باشد ان شب تا آخر شب چندین بار به شقایق تلفن زد دلداریش داد و کوشید تا خیالش را راحت کند. چند روز بعد از حادثه وقتی با شقایق گرم صحبت بود خطاب به او گفت: - خیلی دلم می خواد درباره تو عشقت یه متن زیبا بنویسم... شقایق که توقع شنیدن چنین جمله ای را نداشت شادمانه گفت: - خب بنویس بنویس و برام بخوان....همین الان بنویس. - باشه می نویسم. و پس از چند دقیقه دیگر که با شقایق صحبت کرد گوشی را گذاشت کمی به فکر فرو رفت به شقایق و عشقش اندیشید. به تحولاتی که در این مدت در اثر عشق او در زندگی و روحیاتش رخ داده بود فکر کرد پشت میز کارش نشست کاغذ و قلمی برداشت و چنین نگاشت: (( محبوبم امروز که به تو می اندیشم گویی در تمامی رگهای تنم خون گرم عشق تو می جوشد و سلول های بدنم نام تو را فریاد می کشند. لحظه به لحظه تو را در کنار خود حس می کردم و قلبم تنها با عطر یاد تو و برای تو می تپید. گویی عمر کوتاه آشنایی ما چنان در قلب رنجورم غوغایی به پا کرده که گاهی می اندیشم سالهاست می شناسمت. کاش در کنارم بودی تا هر دو از این سکوت لذت می بردیم و من در این سکوت دلنشین فقط در چشم های افسونگرت دیده می دوختم و سخت دل را در آن جاری می ساختم . چون تنها در سکوت است که موج احساس ناگهان می جوشد . می غرد و در یک آن هزاران واژه عاشقانه بر ر و روی محبوب می ریزد. مگر در هر ثانیه چند کلمه می تواند از میان لبان بیرون بریزد تا بیانگر احساس درون عاشق باشد؟ عاشق دیوانه ای که عمر بی ارزشش را ذره ای ناچیز در مقابل محبوب زیبای خود می داند تا فدایش کند. دلم می خواهد در کنارم بودی تا دیوانه وار فریاد شوق می کشیدم: دوستت دارم تا تن مرمرینت را با اشک های عاشقانه ام غسل عشق می دادم چرا که تو با دل مهربانت لیاقت والاترین محبت های روی زمین را داری.... نه اشتباه می کنم, محبت های روی زمین برای تو کافی نیست, ارزش تو را تنها با فرشتگان درگاه خداوند باید سنجید. بلبل خوش آهنگ شیدای من, عاشق بی قرار خود را مسوز که از او جز تن بی تاب و توان و بال و پر سوخته کنج قفس نمانده است. باز آی و دل تنگ مرا مونس جان باش, مگذار در این قفس تنگ پرپر بزنم. از این می خراسم روزی بیایی که از این مرغک بی جان در کنج قفس عشقت جز مشت پری نمانده باشد. بالاخره روزی از شدت آتش درونم برای اینکه بدانی چقدر دوستت دارم در مقابل دیدگانت دلم را از سینه بیرون می کشم تا ببینی درون قفس سینه ام آتشفشانی برپاست که دلم را می سوزاند و دل بیچاره ام در صیقل عشق تو چون آیینه ای شده که جز نقش تو در خود ندارد و تو را اولین و آخرین می داند که در آن جای دارد و سپس در برابر چشمان نافذت پر پر می زند و فدای خاک پای نازنینت می شود. پس حال با دیدگان نافذت به درون دلم بنگر. ببین این زخم های جانکاهی است که با دست زندگی به دلم نشسته و این نیز زخم های گوارایی است که دست عشق تو بر آن نهاده. و اما امشب, غریبانه شبی دیگر بود. رایحه بهاری تنت از میان باغستان خزان زده ذهنم گذشت. افکار زندانی از لابه لای میله های تنم پر گشودند. خاطره ها صدایم زدند و سوار بر نسیم خیال از سراب جدایی پریدم. کاغذی آوردم تا در مقابل هجوم موخوم واژه ها بنویسم: دوستت دارم پس از اینکه شهروز آخرین جمله را به روی کاغذ جاری ساخت گوشی تلفن را برداشت و شماره شقایق را گرفت بعد از چند بوق پیاپی صدای گرم و دلنشین شقایق در گوشش پیچید و شهروز که همیشه با شنیدن صدای شقایق در اعماق جانش نیرویی غیر قابل توصیف می یافت بدون اینکه کلمه ای بگوید شروع به خواندن متن کرد. در طول خواندن نسبت به کوچکترین تحولاتی که در حالات تنفس شقایق پدیدار می شد و به گوشش می نشست توجه خاصی نشان می داد و پس از اینکه متن را به طور کامل خواند شقایق هیجان زده در حالیکه صدای خنده زیبایش جان بی تاب شهروز را به نوازش می گرفت در میان خنده های شیرینش گفت: - افرین افرین به تو بارک الله به عشق خودم.چه قلم شیوا و شیرینی داری. من لایق اینهمه جملات زیبایی که نوشتی نیستم عزیزم من به وجود تو افتخار می کنم. - شهروز از تعریف های سرشار از عشق و محبت او ذوق زده شده و حالش دگرگون گشته بود: - همه اینا از نیروی عشق توئه عشق توست که به من قدرت زندگی میده من به عشق تو زنده ام و فقط با تو نفس می کشم تا شب هنگام این دو دلداره عاشق سرمست از عشق در گوش هم آوای محبت سر دادند و چون دو کبوتر عاشق در آسمان عشق پر پرواز هم بودند. |
لحظه های بی تو (فصل دوازدهم) شتاب در گذشت روزها باور نکردنی است یان شتابزدگی به این می ناند که روز و شب به دنبال یکدیگر افتاده اند تا آن دیگری را در دام خود بیاندازد و این مسابقه ای است که برنده ای ندارد جز روزگار.... شهروز و شقایق اغلب با هم تماس تلفنی داشتند از صبح تا شب چندین بار با یکدیگر صحبت می کردند انها از مصاحبت همدیگر احساس آرامشی ژرف در اعماق وجودشان داشتند. بعد از ظهر یکی از روزهای گرم اوایل شهریور ماه همینطور که شهروز مشغول مطالعه بود صدای زنگ در منزلشان او را از بطن کتاب بیرون کشید. پس از چند دقیقه مادرش شهروز را ندا داد که فرامرز پشت در خانه انتظارش را می کشد. شهروز متعجب شد از اینکه چطور فرامرز سر زده و بی خبر به دیدنش آمده از جایش برخاست و به طرف در روان شد وقتی در را گشود فرامرز با چشمانی خون آلود از اشک سلام کم رنگی گفت و سرش را پایین انداخت. شهروز که تا این لحظه دوست مهربانش را اینچنین ندیده بود آغوش به رویش گشود و او را در میان بازوان پر محبتش فشرد فرامرز آهسته آهسته می گریست و این به خوبی از تکان های شانه هایش هویدا بود.شهروز با این حال که از شدت تعجب در مغزش طوفانی به پا شده بود چیزی نگفت و او را با خود به داخل خانه برد سپس از اینکه وارد اتاق شهروز شدند شهروز در اتاقش را بست فرامرز را روی یکی از مبل های راحتی اتاقش نشاند خودش نیز مقابلش نشست و آرام پرسید. - چی شده؟ چرا اینقدر پریشونی - فرانک...فرانک دیشب همه چیز رو تموم کرد و پس از به زبان آوردن این جمله بغض در گلویش شکست و گریستن آغاز کرد. شهروز که از ارتباط فرامرز و فرانک اطلاع کامل داشت به یاد آورد فرانک تا چه اندازه به فرامرز عشق می ورزید و جالا چطور این کار را کرده است..؟! فرانک دختری سبزه رو با نمک و تا حدی زیبا بود و یک سال و اندی از آشنایی اش با فرامرز می گذشت اندو عاشقانه به یکدیگر عشق می ورزیدند و این اواخر در صدد اماده کردن وسایل ازدواجشان بودند. انها هر روز در کنار هم به سر می بردند و برای اینده زندگیشان نقشه های فراوان می کشیدند. فرامرز و فرانک در دانشکده همکلاس بودند و با هم فارغ التحصیل شدند. پس از فارغ التحصیلی تمام کوششان در جهت این بود که زودتر به هم برسند وزیر یک سقف زندگی ایده الی را در کنار هم تشکیل دهند که از گوشه گوشه ان بوی عشق مشام جان هر صاحب دلی را به بازی بگیرد و از عشق انها مست شوند. ولی چه شده بود که فرامرز اینگونه سراسیمه نزد شهروز امده و از بی وفایی فرانک می گفت...؟!!! شهروز پرسید: - چطور؟ مگه چنین چیزی ممکنه؟ - خودم باورم نمیشه - صبح تا حالا کجا بودی؟ - از ساعت شش و نیم از خونه بیرون زدم رفتم پارک ملت جلوی دریاچه نشستم و فکر کردم و گریه کردم ظهر که شد به این نتیجه رسیدم که هیچ کس جز تو حرف منو نمی فهمه به خاطر همین سراغ تو اومدم - شهروز با ناراحتی پرسید: - چرا از صبح نیومدی؟ - فکر کردم شاید کاری داشته باشی من مزاحمت بشم - این چه حرفیه می زنی؟ من و تو که با هم این حرفا نداریم خوبه خودت می دونی توی خونواده ما همه من و تو رو یکی میدونن و افزود: - حالا تعریف کن ببینم دیشب چه اتفاقی افتاد؟ فرامرز با دستمالی که در دست داشت دیدگان اشک الودش را پاک کرد و تعریف کرد: - دیشب دو ساعتی با هم صحبت کردیم اولش همیشه سر به سر هم می ذاشتیم و می خندیدیم ولی یواش یواش نوع حرفای فرانک عوض شد و بعد به من گفت که باید فراموشش کنم چون می خواد برای ادامه تحصیل به خارج از کشور بره..بهش گفتم منم کارهامو می کنم با هم میریم. اما اون گفت برای اینکه بتونه به کشور مورد نظرش بره مجبوره ازدواج مصلحتی بکنه اون موقع نمی فهمیدم چی دارم بهش می گم...گفتم بعد از اینکه به او ن کشور رسیدی از طرف جدا بشو منم میام و همونجا عقدت می کنم. ولی با این وجود فرانک گفت حداقل باید پنج سال زن یارو باشه تا بتونه اقامت بگیره. و باز آرام و بی صدا گریست... شهروز به فکر فرو رفته بود با خود می اندیشید که با این اوصاف چگونه می تواند دوست و برادر عزیزش را از غم برهاند و چه کاری باری او از دستش ساخته است. با شرحی که فرامرز از موضوع داده بود دیگر هیچ راه بازگشتی وجود نداشت. شهروز همینطور که به مسئله فرامرز فکر می کرد پرسید: - اخرش چی شد؟ فرامرز که با چشمان عمگینش دیده به شهروز دوخته بود گفت: - هر چی اصرار کردم این کارو نکنه اظهرا تاسف کرد و گفت چاره ای نداره و آخرش با حالتی کاملا بی تفاوت گوشی تلفن رو گذاشت. فرامرز بع از مکث کوتاهی ادامه داد: - تا صبح خوابم نبرد رفتم سر پشت بوم نشستم و گره کردم که کسی متوجه نشه صبح زود از خونه بیرون زدم - می خوای باهاش صحبت کنم؟ فرامرز ناامیدانه پاسخ داد: - چی می خوای بگی؟ فرانک تصمیمش رو گرفته ولی تعجب من از اینکه چرا توی این مدت چیزی به من نگفت. سکوتی سنگین و و حشتناک میان آنها حاکم شده و هر کدام غرق در افکار خود بوده شهروز که طعم عشق را برای نخستین بار با تمام عظمتش تجربه کرده بود وقتی خودش را جای فرامرز می گذاشت به خوبی درک می کرد در دل او چه می گذرد. پس از مدتی شهروز سکوت را شکست و پرسید: - ناهار خوردی یا نه ؟ اگه نخوردی غذا بیارم. - راستش نخوردم ولی میلی به غذا ندارم یه چیزی راه گلومو بسته. ساعتی به همین منوال گذشت انها از هر سو که موضوع را بررسی می کردن دبه بن بست بر می خوردند و هیچ راهی برای جل و فصل قضیه به نظرشان نمی رسید فرامرز با دیدار و صحبت با شهروز کمی آرام شده بود ولی هنوز در درونش غوغایی برپا بود. شهروز نیز می اندیشید اگر جای او بود چه می کرد؟ آیا می توانست شقایق را فراموش کند؟ از فکری که به یکباره در ذهنش هجوم آورده بود چهار تون تنش لرزید و در دل نالی: هرگز هرگز... عصر فرا رسیده بود و هنوز آندو کنار هم نشسته بودند و به ابعاد مختلف این موضوع می اندیشیدند. صدای زنگ تلفن انها را از حال خودشان خارج ساخت. شهروز به سوی تلفن خیز برداشت و گوشی را به دست گرفت. صدای خوش طنین شقایق از ان سوی خط دل شهروز را به تپش انداخت.. شقایق کفت: - سلام عزیز دلم - سلام فدات شم . چطوری؟ کجا بودی؟ از ظهر تماس نگرفتی..! - مهمون داشتم فرامرز اومده اینجا و زیادم حال جالبی نداره - جرا مگ چی شده؟ - هیچی نامزدش زده زیر همه چیز و می خواد بره خارج از کشور.... - خب اینکه ناراحتی نداره این نشد یکی دیگه... شهروز شتابزده پرسید: - جدی میگی؟ منظورت از این حرف چیه؟ یعنی تو هم درباره من همین فکرو می کنی؟ نکنه تو هم یه روز همین حرفو به من بزنی؟؟ - مگه دیوونم..! کی بهتر از تو پیدا می کنم؟! - نه منظورم اینکه هیچ وقت به این فکر نیفتی چون من دست از سرت بر نمی دارم..>! - حالا فعلا هستم از این فکرا هم ندارم. شهروز که از تن صدایش مشخص بود از این جملات ناراحت شده گفت: - باشه.. فعلا کاری با من نداری؟! - چی شد؟ چرا ناراحت شدی؟ من که چیزی نگفتم. - چیزی نشد. فرامرز حالش خوب نیست باید به اون برسم خداحافظی کرد گوشی را گذاشت و سعی کرد اصلا به حرف های شقایق فکر نکند یک ساعت بعد باز هم صدای زنگ تلفن انها را به خود آورد و شهروز گوشی را برداشت شقایق صدایش گرفته به نظر می رسید - سلام. شهروز کوشید خودش را نسبت به سخنان ساعتی پیش شقایق بی تفاوت نشان دهد به همین دلیل همچون گذشته با حرارت عشق گفت - سلام خانومی ...چطوری؟ - خیلی دلم می خواست پیشت بودم - خوب پاش و بیا - چطوری؟ مگه تنهایی؟ - نه ولی یواشکی میارمت توی اتاقم! - نمیشه خیلی دلم می خواست سرمو می ذاشتم روی سینه ات و برایم حرفای عاشقونه می زدی شهروز احساس کرد شقایق از عشق سرشار شده صدای ترانه ملایمی از پس صدای خوش آهنگ شقایق به گوشش می رسید شهروز بدون مقدمه پرسید: - الان کجایی؟ - توی اتاق خوابم روی تختخواب دراز کشیدم و به تو فکر می کنم - هاله کجاس؟ - توی اتاق خودش مشغوله - زیاد خودتو درگیر احساسات نکن که چیزی متوجه نشه - سعی می کنم - اگه بهت شک کنه بد میشه - نمی دونی عشق تو با من چکار کرده از عشقت خواب و خوراک ندارم از خدا هم خجالت می کشم چون هر وقت سر نماز می ایستم چهره تو جلوی چشمام مجسم می شه و خیالت دست ا ز سر م بر نمی داره .. شهروز دوستت دارم اینو باور کن - شهروز از شنیدن این سخنان به وجد امده بود ولی نمی توانست در حضور فرامرز عکس العمل مورد علاقه اش را نشان دهد: - الهی فدای قلب مهربون و عاشقت بشم هر چی دوستم داشته باشی بازم همیشه یه پله از من عقب تری تازه خدا هم عاشقا رو دوست داره و کمکشون می کنه...حالا بگو ببینم چقدر دوستم داری؟ - فکر می کنم حالا دیگه اندازه جای بار یه هواپیما دوستت داشته باشم. - چه خوب زود زود زیاد میشه..حالا نمیشه با یه چیز دیگه اندازه بگیری و مثال بزنی؟ - نه آخه اینجوری ملوس تره سپس ادامه داد: راستی قهرمان داستان شوهر آهو خانم چقدر شبیه توئه هر وقت کتاب رو می خونم یاد تو می افتم. دیدی می دونستم چه کتابی بهت بدم. سپس نفس عمیقی کشید و افزود: - اگه تو الان دلت می خواد پیش من بودی من همیشه و در همه حال دوست داشتم کنارت بودم سرمو می ذاشتم رو زانوت و موهامو نواز می کردی ولی خیف که نمیشه. امیدم به روزی یه که این آرزوم رنگ حقیقت به خودش بگیره. شقایق که بغضی صدایش را به لرزه انداخته بود گفت: - واقعا چی می شد اگه سن و سال ما به هم می خورد؟ حالا خودمونیم شهروز تو با من ازدواح می کنی؟ - آره عزیزم این اروزی منه فقط کاش یه کم سن و سالت کمتر بود یا اینکه کاش حداقل بچه نداشتی. او نوقت راحت تر می تونستم نورو همه جا مطرح کنم. از حالت تنفس شقایق پیدا بود که گریه می کند: - مشکل منم همینه..اگه همسن بودیم مطمئنا در کنار تو خوشبخت ترین زن دنیا می شدم سپس افزود: - حال فرامرز بهتره؟ - آره باهاش حرف زدم سبکتر شده. - خب خدا را شکر آنها پس از مدتی صحبتهای متفرقه با هم خداحافظی کردند. شب فرا رسید بود و فرارمز که در کنار دوست باوفایش مقدرای از بار غصه هایش را روی گرده های او گذاشته بود احساس سبکی می کرد. پس از صرف شام آماده رفتن شد . جلوی در رو به شهروز کرد و گفت: - از بابت همه چیز ممنونم...موضوعی که هر چی فکر کردم صلاح دیدم بهت بگم - بکو...منتظرم - شهروز جان خیلی مراقب باش. این زن زنی نیست که به این راحتی ها با تو کنار بیاد. نکنه یه وقت مشکل من برات پیش بیاد. زنا جنبه شنیدن حرفای عاشقونه رو ندارن بهتره ارومتر جلو بری این به نفعته... - می دونم خیلی ممنونم که به فکر منی ولی شقایق از اونا نیست که بخواد منو سر کار بذاره فکر می کنم جنبه محبت های منو هم داره. - خوشحالم که اینو می گی اما زیادم مطمئن نباش. سپس خداحافظی کردند و فرامرز رفت. شهروز پس از رفتن فرامرز به فکر فرو رفت و تا زمانی که در بسترغنود درباره سرنوشت فرامرز و عاقبت عشق خودش به شقایق اندیشید. تصور اینکه روی شقایق با او کاری بکند که فرانک با فرارمز کرد پنجه به قلبش می کشید و رعشه به اندامش می انداخت. آن شب شهروز با همین افکار مغشوش و در هم به خواب رفت غاقل از اینکه دست سرنوش بازی های غریبی برایش رقم زده بود... فرشته سرنوشت نیز شاهر خواب آرام او بود و در ذهن حوادثی که برای عشق شهروز در نظر داشت را مرور می کرد. ×××××× آنروز پس از اینکه آخرین صحبتهای شقایق و شهروز به پایان رسید هاله نزد شقایق که در اتاق خوابش مشغول مطالعه بود آمد روبروی او نشت و مدتی او را به زیر نگاه خود گرفت. ابتدا شقایق چیزی نگفت و به مطالعه اش ادامه داد ولی پس از مدتی متوجه شد که هاله از مقابلش تکان نمی خورد و چیزی هم نمی گوید پس گفت: - هاله جون چی شده مادر...؟ - هیچی مامان...دارم نگاتون می کنم - آخه سابقه نداشت تو بیای پیش من بشینی و صداتم در نیاد - مامان می خوام ازت یه چیزی بپرسم به شرطی اینکه راستشو بگی - بپرس عزیزم مگه تا حالا بهت دروغ گفتم؟! هاله کمی دقیقتر به شقایق دیده دوخت و گفت: - توی این تلفنای طولانی شما با کی خرف می زنید. - شقایق دستپاچه شد ولی بالافصله تسلطش را بازیافت و گفت: - خب با دوستام مگه طوری شده؟ - این دوستات که می گی مثلا کدوما هستن؟ - بچه جون این سوالا چیه می پرسی؟ خب معلومه من با چه کسانی بیشتر دوستم مثلا نسرین.... هاله جمله مادرش را قطع کرد و با عصبانیت گفت: - امروز که داشتی با تلفن حرف می زدی خودم صداتونو شنیدم.. و سپس از به زبان آوردن این جمله بغضش ترکید و به سرت از اتاق شقایق به بیرون دوید. شقایق نیز با شنیدن این جمله از زبان دخترش یکه ای خورد و با خود اندیشید: یعنی راست می گه صدای شهروز رو شنیده اگه اینطور باشه من چی حوابش بدم؟ مدتی فکر کرد بعد از جایش برخاست و به طرف اتاق هاله رفت وقتی به استانه در اتاق رسید هاله را دید که روی تختش نشسته سرش را میان دو دستش گرفته و گریه می کند. آرام آرام به سوی او رفت کنارش نشست کمی نوازش کرد و گفت: - هاله جون عزیزم دخترم بگو ببینم چی شده...چرا ناراحتی؟؟؟ برام همه چیزو مفصل تعریف کن هاله جواب شقایق را نداد و همچنان گریست. شقایق چند دقیقه ساکت ماند تا دخترش آرام شود و سپس گفت: - عزیزم من هیچوقت کاری نمی کنم که بعد پشیمون بشم تو رو هم به اندازه تموم زندگیم دوست دارم حالا به من بگو چی شنیدی؟ هاله همانطور که سرش پایین بود و به گلهای روی تختی دیده داشت گفت: - می خواستم به یکی از دوستام زنگ بزنم گوشی رو برداشتم و صدای تورو شنیدم که با یه آقای صحبت می کردی حواستم نبود که من گوشی رو برداشتم منم چند دقیقه به حرفاتون گوش کردم و همه چیزو فهمیدم... شقایق که هیچ راهی برای فرار از این موضوع نداشت برای اینکه تمام آنچه را که درون هاله بود بیرون بکشد با ملایمت گفت: - خب دیگه؟ - مامان من دلم نمی خواد شما با کسی دوشت باشی الان وقتا این کارای منه نه شما..میدونم تنهایی می دونم دلت می خواد یه همدم داشته باشی ولی شرایط منم در نظر بگیر...بابا در حق ما بد کرد که ما رو ول کرد و رفت.. اما شما دیگه اول شرایط منو در نظر بگیر و بعد هر کاری خواستی بکن.... شقایق در این میان تنها شنونده بود و هیچ نمی گفت. در ذهن می اندیشید: بیا تحویل بگیر شقایق خانم...اینم اولین سدی که شرایط اطراف جلوی راه عشقم گذاشت...نمی دونم باید چکار کنم جواب این دختر معصوم رو چی بدم اون کجای حرفای ما رو شنیده نکنه چیزایی شنیده باشه که باعث رنج و عذاب روحیش بشه... هاله همچنان می گریست و شقایق بدو ن اینکه کلامی بگوید او را نوازش می کرد وقتی رفته رفته هاله آرامتر شد شقایق گونه هایش را بوسید و گفت: - باشه عزیز دلم هر چی دختر قشنگم بگه همونه خب دیگه بسه..پاشو دست و روتو بشور با هم شام بخوریم. - این جمله را گفت و از اتاق هاله خارج شد و برای اماده کردن شام به آشپزخانه رفت. - تمام وجودش را التهاب و اضطرابی و صف ناشدنی در بر گرفته بود. عم غریبی بر دلش چنگ می زد از طرفی اتش عشق شهروز در دلش زبانه می کشید و از طرف دیگر هاله را می دید که بدینسان از دست می رود.. بر سر دوراهی بدی قرار گرافته و نمی دانست قدم به کدام راه بگذارد. در طول مدتی که شام می خورد نکامی میانشان رد و بدل نشد و همین به شقایق کمک می کرد تا بتواند راحت تر فکر کند پس از پایان شام که با بی میلی صرف شد هاله به اتاق خوباش رفت و در را پشت خود بست . شقایق هم میز شام را جمع کرد و به اتاق خوابش پناه برد چراغ خواب قرمز رنگی روشن کرد وری تختخواب دراز کشید و غرق در افکار مغشوشش شد. آنقدر فکر کرده بود که احساس می کرد سرش به وزنه سنگینی مبدل شده و روی بدنش سنگینی می کند نمی دانست چه باید بکند ایا می توانست شهروز را که در همین مدت کوتاه این همه عشق به او ارزانی داشته و خودش را تما م و کمال در اختیارش گذاشته فراموش کند؟! در غیر این صورت با فرزند دلبندش چه می کرد؟ یک دختر بچه در دورانی که ارام آرام شخصیتش شکل می گرفت در همین آغاز راه نمی باید از زندگی سرخورده می شد و نسبت به ماردش افکار منفی در ذهنش شکل می گرفت. آیا باید خودش را فدا می کرد یا دخترش را.... شقایق تا سپیده صبح با افکارش دست و پنجه نرم کرد در بسترش به زاری گریست و پس از اینکه سپیده صبح خبر از فرا رسیدن روز جدید به او می داد تصمیم خود را گرفت..اما با چه حال و روزی... |
لحظه های بی تو (فصل سیزدهم) یکی دو روز دیگر نیز شقایق و شهروز مانند سایق مرتب از خم خبر داشتند ولی یک روز صبح هر چه شهروز منتظر تلفن شقایق ماند تا از رختخواب بیرون بیاید خبری از او نشد. شهروز نگران از بستر خارچ شد اما چون همیشه شقایق نخستین تماس را در آغاز هر صبح با او می گرفت ترجیح داد به او تلفن نزند تا زمانیکه خود شقایق شهروز را از وضعیتش با خبر کند آن روز شهروز در عین ناباوری شاهد این بود که تا شب خبری از شقایق نبود و همین موجب شد انتظار همچون خوره ای به حانش بیفتد. شهروز چندین بار شماره تلفن معشوقه اش را گرفته بود ولی هر بار فرزندش گوشی را بر می داشت و به همین جهت بدون اینکه چیزی بگوید گوشی را می گذاشت. شب با نگرانی به خواب رفت و صبح باز هم شقایق به او تلفن نزد رفته رفته نگرانی شهروز به اوج می رسید چرا که آن روز هم مثل روز قبل شقایق جواب هیچ کدام از تلفن ها را نمی داد این موضوع باعث شده بود شهروز فکر کند برای شقایق اتفاقی افتاده و به او خبر نداده اما خود شقایق که می دانست دردل شهروز از آتش عشق او چه غوغایی برپاست...پس چرا شهروز را از حال خودش با خبر نمی کرد....!؟ به انتظار تا غروب ادامه داشت و در لحظاتی که شهروز تصمیم گرفته بود از منزل خارج شود و به محدوده منزل شقایق برود تا از او خبری بگیرد زنگ تلفن به صدا در آمد. شهروز به امید اینکه از پشت خطوط تلفن صدای زیبای شقایق در گوشش طنین افکند به سرعت خودش را به دستگاه تلفن رساند و گوشی را برداشت این بار شقایق بود که پس از دو روز غیبت شماره شهروز را گرفته بود: - سلام شهروز ذوق زده شده بود و در عین حال می خواست نگرانی خود را نیز نشان دهد پس به تندی گفت: - سلام هیچ معلومه کجایی؟ این دو روزه پدرم در اومد.... - الهی قربون نگرانیت برم می دونستم دلواپس می شی. - کجا بودی؟ چرا تماس نگرفتی؟ - هاله یه بوهایی از قضیه برده می خوام شکش از بین بره - یعنی چی؟ چه بویی برده؟ - مث اینکه یه روز که ما با هم صحبت می کردیم حرفامونو شنیده حالا گیر داده تو اینهمه پای تلفن با کی حرف می زنی ..منم به خاطر اینکه زیاد مشکوک نشه مجبور بودم تماس خودمو با تو کمتر کنم. حالا شاید برای اینکه این شک به کلی بر طرف بشه از روی اجبار یه مدت این روش رو ادامه بدم - باشه اشکالی نداره اگه اینطور صلاح می دونی منم حرفی ندارم ولی یادب باشه من به تو امیدوار شدم یه وقت نامردی نکنی ها...! - نه بابا خاطرت جمع باشه الان رفته سر کوچه خرید و زود بر می گرده خواتم بهت خبر بدم که از نگرانی در بیای. - کی بهم زنگ می زنی؟ - نمی دونم هر وقت هاله دور و برم نباشه خب جوونه دیگه نمی خوام احساساتی بشه و کارهای غیر معقول ازش سر بزنه. پس از به زبان آوردن این جمله سکوتی کرد و گفت: - مث اینکه اومد صدای در اومد بهتره منو پای تلفن نبینه شهروز جان منو ببخش مجبورم چند وقت محدود باشم. - عیبی نداره عزیزم من همیشه منتظرتم - فدای قلب مهربونت بهت زنگ می زنم. شهروز پس از اینکه گوشی را گذاشت به فکر فرو رفت که در برابر وضعیت حاضر چه باید بکند؟ اندیشید اگر بخواهند همچون سابق با هم ارتباط داشته باشند ممکن است کار به جاهای باریک بکشد اگر هم بخواهد روابطشان را محدود کنند آن وقت با دل تازه عاشقشان چه بکنند؟ شقایق به او گفته بود که منتظرش باشد و شهروز مطمئن بود شقایق با او قطع ارتباط نمی کند پس باید انتظارش را می کشید و خودش را با شرایط وفق می داد. آن شب پیش از خواب همدم همیشگی اش یعنی دیوان حافظ را از روی میز کنار بسترش برداشت و تفالی زد: ای حافظ به من بگو شقایق توی دلش چه حرف هایی برای من داره...!؟ حافظ چنین پاسخ داد: زگریه مردم چشم نشسته در خونست ببین که در طلب حال مردمان چونست به یاد لعل تو و چشم مست میگونت ز جام غم می لعلی که می خورم خونست... ××××× چند روزی به همین شکل سپری شد گاه یک روز در میان گاه دو سه روز یکبار شقایق به شهروز تلفن های کوتاهی می زد و او را نسبت به عشقش دلگرم می کرد همین امر موجب شد شهروز هرگز به جدایی نیندیشد و برای آسایش شقایق با منزل او تماس نگیرد. تماس های چند روز یکبار رفته رفته به قدری کم شد که شهروز ده روز از شقایق بی خبر ماند هر روز صبح زودتر از معمول از خواب بر می خاست و منتظر تلفن شقایق می نشست در طی این مدت سعی می کرد بجز در موارد ضروری از خانه خارج نشود مبادا شقایق تماس بگیرد و او در منطل حضوزر نداشته باشد و باز مجبور شود این انتظار تلخ را تحمل کند. گاهی از آشنایی با شقایق پشیمان می شد اما بلافاصله به خود نهیب می زد: ناشکری نکن پسر این زن طعم یه عشق تمام عیار رو به تو چشوند. تو باید قدر اونو بدونی ور ده روز به همین منوال سپری شد صبح روز دهم طبق معمول همیشه شهروز با صدای زنگ تلفن به سوی گوشی دوید و آن را برداشت. صدای شقایق حال خوشی در او ایجاد کرد و این ده روز فراق موجب شد بغض راه گلویش را بگیرد. شقایق سلام کرد و گفت: - می دونم ازم دلخوری... شهروز که می کوشید بر احساسش تسلط یابد گفت: - قبل از اینکه هر حرفی بزنی می خوام ازت سوالی بپرسم... - بپرس عزیزم. - باید قول بدی درست جواب میدی اگه بخوای منو گیج کنی همین حالا گوشی رو می ذارم و دیگه هر وقت اینجا زنگ بزنی تلفن رو جواب نمی دم. - مث اینکه خیلی جدی هستی ! بپرس ببینم موضوع چیه...! - شقایق تو می خوای با من باشی یا نه؟ جوابم رو خیلی صریح و روشن بده... - شهروز جان از اول بهت گفتم آره تا آخرش هم می گم آره...چرا این سوال رو می پرسی؟ مگه نمی دونی چقدر دوستت دارم؟ شهروز مثل اینکه منتظر شنیدن چنین جمله باشد بدون معطلی گفت: - چرا می دونم تعجبم از همینه که تو با اینهمه محبت نسبت به من چطوری ده روز باهام تماس نگرفتی؟ حالا من هیچی تونستی پا روی دلت بذاری؟ شقایق کوشید شهروز را به آرامش دعوت کند: - به جون خودت که از همه دنیا عزیزتری خیلی گرفتارم خواهرم از آلمان اومده صاف وارد خونه ما شده همش خونمون شلوغ پلوغه مگه می تونم به فکرت نباشم .همین الان تا با هاله رفت بیرون و فرصت پیدا کردم بهت زنگ زدم. - کی بر می گرده آلمان؟ - دو هفته دیگه بر می گرده توی این دو هفته هر طور شده باهات تماس می گیرم اما درست نمی دونم کی.. - پس من ازت مطمئن باشم؟ - آره عزیزم مطمئن مطمئن خیالتم راحت باشه و سپس افزود: - به امید روزی که مث گذشته ها مرتب با هم باشیم شهروز خندید و گفت: - منم امیدورام ...و پس از کنی تامیل ادامه داد: - چیه مث اینکه عجله داری زودتر تلفن رو قطع کنی - آره برای ناهار مهمون دارم هنوز هیچ کاری نکردم اگه اجازه بدی برم به کرام برسم در اولین فرصت بهت زنگ می زنم - باشه منتطرتم شقایق گوشی را گذاشت و دوباره انتظار شهروز شروع شد گویی این انتظار پایان نداشت روزها بر شهروز چون سالی می گذشت او از شدت عشق شقایق در درون دلش به تمامی افرادی که با شقایق زندگی می کردند حسادت می ورزید و هیچ کدامشان را دوست نداشت. فکر می کرد همین ها هستند که میان شقایق و او فاصله انداخته اند.در لحظات تنهایی می کوشید در ذهن تصویر روزهایی را ترسیمن کند که با شقایق زیر یک سقف زندگی خواهند کرد و چه لذتی می برد از این رویای زیبا ولی دست نیافتنی آه... لعنت بر بازی های سرنوشت که با دل این جوان عاشق نوپاچه ها کرد... انتظار لحظه لحظه زندگی شهروز را پر کرده بود دیگر شهرو ز به هیچ وجه برای انحام هیچ کاری از خانه خارج نمی شد مبادا شقایق به او تلفن بزند و او نتواند صدای قشنگش را بشنود این وضعیت یک هفته به طول انجامید و در این میان شقایق فقط یک بار ان هم خیلی کوتاه با شهروز تماس گرفت. یک روز صبح وقتی شهروز در بستر دیده گشود و طبق معمول همیشه تصویر و خیال شقایق در ذهنش جان گرفت مصمم شد به شقایق تلفن بزند تا دیگر انتظار او را نکشد. با التهابی و صف ناپذیر به امور شخصی روزانه خود پرداخت التهابش از این بود که نمی دانست باید چه چیزی به شقایق بگوید و از همه مهمتر چه وقت به او تلفن بزند که او بتواند به راحتی صحبت کند به هر حال ساعات می گذشتند و رفته رفته ظهر نزدیک می شد. حول و حوش ظهر شهروز به طرف تلفن رفت تا به تصمیم خود جامه عمل بپوشاند نمی دانست چرا دستش روی شماره ها می لرزید و تنفسش تند شده بود اما با تمام این اوصاف شماره را گرفت....پس از چند بوق پیاپی صدای زیبا و آرامبخش شقایق در گوشی پیچید - بله... شهروز چیزی نگفت و گوش سپرد شقایق گفت: - بفرمایید..... - سلام - علیک سلام. - حالت چطوره - خوب ممنون شهروز مکثی کرد و گفت: - ازت خبر نداشتم گفتم بهتره خودم باهات تماس بگیریم - مرسی بهت گفته بودم که خودم زنگ می زنم - دلم تنگ شده بود شقایق به همان سردی قبل گفت: - باید بازم صبر می کردی شهروز جالت حق به جانبی به صدایش داد و گفت: - حالا مگه چطور شده ؟ بدکاری کردم زنگ زدم؟ - نه طوری نشده ولی اونطوری بهتر بود شهروز توقع این لحن و این جملات را از شقایق نداشت پس گفت: - اگر مزاحمم قطع کنم و در عین ناباوری پاسخ شنید - آره...خودم بعدا بهت زنگ می زنم. شهروز تعجب کرد اما به روی خودش نیاورد و سپس گفت: - منتطرتم...کی زنگ می زنی؟ - هر وقت که تونستم زیاد منتظر نباش بعد خداحافظی کرد و گوشی را گذاشت شهروز شگفت زده بر جایش میخکوب شده بود او توقع این برخورد را از شقایق نداشت به انسانهای برق گرفته می مانست. نمی دانست چه باید بکند و اینبار چه واکنشی نشان دهد در هر شکل دو ساعتی فکر کرد و تصمیم گرفت باز به شقایق تلفن بزند. بعد از ظهر فرا رسید که شهروز گوشی را برداشت . انتظار داشت در نحوه صحبت کردن شقایق تغییری پدید آمده یا اینکه او تحت تاثیر شرایط محیط اطرافش با او انطور برخورد کرده باشد با این تفکرات شماره منزل شقایق را گرفت... چندین بار صدای بوق در گوشش پیچید ولی کسی گوشی را بر نداشت شهروز همینطور گوشی را به دست داشت و تعداد بوق ها را می شمرد وقتی تصمیم گرفت تماس را قطع کند شقایق گوشی را برداشت و گفت: - بله؟ - سلام چرا اینقدر دیر گوشی رو برداشتی؟ - داشتم نماز می خوندم - قبول باشه برای من دعا کردی؟ - آره چطور دوباره زنگ زدی؟ - دلم خواس تباز صداتو بشنوم می تونی صحبت کنی؟ - اره توی اتاقم نشستم درم بسته س - شقایق منظورت از این کارا چیه؟ - کدوم کارا؟ من که کاری نکردم شهروز بدون معطلی گفت: - همین لحن حرف زدنت با من همین که دو سه هفته خودتو از من کنار می کشی؟ - شقایق چیزی نگفت و به فکر فرور رفت سپس گفت: - شهروز جان حقیقحت اینه که توی این مدت خیلی فکر کردم و به این نتیجه رسیدم که برقراری ارتباط با تو برای من اشتباه بزرگی بود. من اشتباه کردم بهتری همین جا قطع کنیم شهروز باور نمی کرد این سخنان از دهان شقایق بیرون می ریزد خندید و گفت: - شوخی می کنی؟ هیچ معلومه چی داری می گی؟ شقایق گفت: - اره عزیزم بهتره درست فکر کنی زنی با شرایط من اصلا به درد تو نمی خوره. زبان شهروز بند آمده بود سرش به دوار افتاده و خانه دور سرش می گشت با این وجود تلاش می کرد حرفی بزند پس با لکنت زبان گفت: - ی....ی.... یعنی توی این مدت داشتی با من بازی می کردی؟ - نه قصد بازی با تو نبود این اشتباهی بود که مرتکب شدم حالا که فهمیدم جلوی ضرر رو از هر جا بگیرم منفعته. شهروز با صدای بغض آلودش گفت: - شقایق من دوستت دارم اینو می فهمی دوستت دارم تو چظور تونستی با من این کارو بکنی حالا من هیچی جواب خدا رو چی میدی؟ - من فقط بریا خاطر شخص تو می خوام رابطمون قطع بشه تو حیفی ارتباط من با تو اشتباه محضه شهروز با بغض گفت: - این حرفو نزن پس قول و قرارامون چی میشه اگه خاطر من برایت مهمه که خاطر من تو رو می خواد شقایق مکث کوتاهی کرد و گفت: - تو هنوز خیلی جوونی داری اشتباه بزرگی می کنی من لقمه دهن تو نیستم. شهروز به تندی گفت: - مگه همه این حرفا رو خودم بهت نزدم و قبول کردی؟ مگه نگفتی پای همه چیز وایستادی؟ اون وقتی که من این مسائل رو بهت می گفتم کجا بودی که حالا به این نتایج رسیدی؟ شقایق پاسخ داد - اون موقع عاشقت بودم نمی تونستم فکر دیگه ای بکنم اما حالا که نشستم و درست فکر کردم دیدم ادامه دادن این راه اشتباهه شهروز با بغض گفت: - پس من بیچاره تا حالا سر کار بودم - نه اینطور نیست این به نفع هر دومونه خصوصا تو.... - شهروز خده سردی کرد و گفت: - عزیز من شاید من بخوام خودمو برای تو فدا کنم این به شخض خودم مربوطه تو که نباید به کار من کاری داشته باشی مگه بده کسی با شرایط من توی زندگی تو باشه؟ تو دنبال چی می گردی که من ندارم؟ - شهروز شهروز..انطوری فکر نکن تو الان متوجه نیستی چند سال دیگه متوجه می شی من چی دارم بهت می گم. شهروز با صدای گرفته و لرزانش گفت: - نه ..نه.و..نمی خوام متوجه باشم. شقایق من دوستت دارم نمی خوام تو رو از دست بدم. شقایق که سعی می کرد به خود مسلط باشد گفت: - شهروز جان حالا برو یه کم فکر کن بعد دوباره با هم حرف می زنیم شهروز بی تابانه گفت: - نه نمی خوام فکر کنم تو برو فکر کن تو باید تصمیمت را عوض کنی به من فکر کن به عشق من... شقایق که می دید شهروز به هیچ صراطی مستقیم نیست گفت: - باشه عزیزم خودتو ناراجت نکن باشه فکر می کنم حالا دیگه برو...برو.... شهروز با اینحال که دلش می خواست آنقدر با شقایق حرف بزند تا نظرش را برگرداند بالاخر تسلیم او شد و گوشی را گذاشت. وقتی تماس آندو قطع شد سرش را در میان دست هایش گرفت و محکم فشرد فکرش کار نمی کرد کوشید از جایش برخیزد اما نتوانست و گویی کمرش شکسته و تا شده بود. ناگهان همچون ابر بهاری گریستن آغاز کرد . شهروز می گریست. بر آرزوهای بر باد رفته اش می گریست. او نمی دانست چطور چنین اتفاقی رخ داده و چگونه شقایق توانسته چنین سخنانی بر لب آورد. با زحمت فراوان از جایش برخاست و به اتاق خصوصی اش پناه برد. در را پست سر بست خودش را روی تختخواب رها کرد و زار زد. ندانست چه مدت زمانی بر او گذشته است. وقتی سرش را از روی بالش برداشت خورشید رفته رفته در پشت کو ها محو می شد غروب حال نزارش را تشدید می کرد دلش می خواست فریاد بکشد فریادی که از پس فاصله ها بگذرد و به گوش های نازنین شقایق برسد. فریادی که دل مهربان معشوقه اش که حالا سنگ شده بود را به رحم آورده و او را از تصمیمش منصرف گرداند فریادی که حتی از ابر ها عبور کرده و به گوش خداوند آسمان و زمین برسد تا شاید تقدیر عوض شود. دلش می خواست به گذشته بازگردد بلکه بتواند در آن روز ها شرایطی را فراهم آورد که شقایق هرگز از او جدا نشود. چه لحظات سرد و غمگینی بر دل جوان عاشق او می گذشت.او از بازیچه بودن سعت بیزار بود اما چه می توانست بکند وقتی می دید در دستان شقایق جز بازیچه چیز دیگری نبوده و او را چون عروسک خیمه شب بازی به هر سو می خواسته چرخانده.. هر لحظه چون قرنی بر شهروز می گذشت ان شب شهروز از اتاقش خارج نشد حتی شام هم نخورد تا صبح گریست و به ترانه های غمگین گوش سپرد. فکر می کرد آیا این شهروز عاشق بود که اینچنین سخنان تلخ شقایق را می شنید و با اینجال هنوز نده بود و قلبش می تپید؟ تپش های قلبش بدون شقایق به چه دردی می خورد؟ گاه می اندیشید ان صدایی که پاسخش می گفت ایا همان آشنای دل شکسته بود؟ ارزوی می کرد هماندم می مرد تا سخنان بی وفایی از زبان شقایق نمی شنید زمانی که روی لب های گرم و شیرین شقایق هزاران آه و شاید و اما شکل می گرفت شهروز به وضوح و روشنی مرگ امید و آرزوهایش را می دید. آیا شقایق می دانست در آن لحظات سخت چه بر سر شهروز آورده و اینک بر او چه می گذرد؟؟؟؟؟ عجب شبی بر شهروز می گذشت . در قلبش اتشی بر پا بود و تا حدی او را می سوزاند که دلش می خواست سینه اش را بشکافد و قلبش را بیرون بکشد تا هوایی بخورد و خنک شود..اما افسوس و هزاران افسوس او کاخ آرزو هایش را می دید که با دست زیبا و ظریف سازنده اش در هم شکسته و فرو می ریزد. رمان لحظه های بی تو - فصل چهاردهم در طول این چند هفته ای که برای شهروز بسیار سخت و پر غصه گذشت شقایق هم وضعیت چندان مناسبی نداشت از طرفی فرزندش تا حدودی پی به ارتباط او با شخص غریبی برده بود و از طرف دیگر ورود خواهرش از آلمان و از آن بدتر یکسره آمدنش به خانه شقایق اوضاع را برای او نامناسب کرده و به همین جهت مجبور بود مدتی تماسش را با شهروز کم کند همین کم شدن تماسش با شهروز سبب شد تا بیشتر به نحوه ارتباطش با او بیندیشد او شهروز را دوست داشت به قدری که حاضر بود هر نوع فداکاری برایش بکند اما به هیچ وجه راضی نبود که شهروز از جوانی و لذت هایی که می توانست در این دوران خوش زندگی ببرد برای خاطر او بگذرد و خودش را فدای شقایق کند به همین خاطر آرام آرام به قطع ارتباط با شهروز اندیشید تمام زوایای ان را در نظر گرفت با خود اندیشید این پسر در عنفوان جوانی قرار دارد و ممکن است دختران که از هر نظر مناسب احوالاتش هستند سر راهش قرار بگیرند پس اگر او نباشد شهروز پس از برخورد با اولین کسی که سر راهش بیاید همه چیز را فراموش خواهد کرد و حتی شاید ماه ها هم از او یاد نکند پس باید از خود گذشتگی می کرد و پا روی قلب و احساسش می گذاشت این فداکاری را جز عشق در حق شهروز نمی دانست. مدتی با خود کلنحار رفت تا موفق شد بر احساساتش غلبه کند و تصمیمش را بگیرد حتی بارها به خاطر از دست دادن عشق نوپایش در خفا گریست ولی چه می توانست بکند شهروز نباید پابند او می شد او باید دنبال زندگی خودش می رفت منطقش این حکم را می کرد اما دلش حرف دیگری می زد دلش می گفت شهروز را دوست دارد و تا ابد تا همیشه نقش عشق او از لوح دلش پاک نمی شود دست سرنوشت چنین رقم زده بود که شهروز با تمام صفای باطنش سر راه او قرار بگیرد و تمامی زوایای قلبش را تسخیر نماید در این میان این فکر به نظرش رسید که دخترش را رها کند و به دنبال شهروز برود اما باز هم وجدانش به او خطاب زد: ای زن از این جوان بگذر و او را به دنبال خودت نکش او هنوز خیلی جوان است و نمی تواند بد را از خوب تشخیص دهد پس تو که همه چیز را درک می کنی خودت را کنار بکش... لحظات تصمیم گیری برایش لحظاتی دشوار بود ولی در هر صورت تصمیمش را گرفت.... ×××××× آنشب به هر شکل که بود بر شهروز گذشت و ضبح روز بعد او با چشمانی پف کرده از اثرات اشک و بی خوابی شب گذشته از اتاقش خارج شد نخستین کسی که پی به حال وخیمش برد مادرش بود او متعجب شهروز را نگریست و گفت: - چی شده بچه جون؟ چرا اینطوری شدی؟ بغض گلوی شهروز را در هم می فشرد نمی توانست سخنی بگوید. بالخره با زحمت فراوان تسلط خودش را بازیافت وگفت: - مسئله مهمی نیست دیشب خواب بد دیدم از خواب پریدم و تا صبح خوابم نبرد مادر که از سیمای در هم رفته فرزندش پی به همه چیز برده بود گفت - چیزی رو از من پنهان نکن من مادرتم از چشات حالات رو می فهمم - شهروز سری تکان داد و حضور مادر را ترک گفت. بعد از اینکه آبی به سر و صورتش زد به اتاق بازگشت گوشی تلفن را برداشت و شماره فرامرز را گرفت. پس از اینکه فرامرز گوشی را برداشت و احوالپرسی کردند شهروز گفت - فرامرز هر برنامه ای برای امروز داری کنسل کن و بیا اینجا فرامرز از تن صدای شهروز پی به وضعیت بسیار بد روحی شهروز برد و پرسید: - چی شده ؟ اتفاقی افتاده؟ شهروز با صدای غم آلود گفت: - تو بیا همه چیز رو برات می گم فقط زودتر خودت را برسون - باشه همین آلان می آیم. شهروز پس از مکالمه کوتاهش با فرامرز پشت میز تحریرش نشست سرش را میان دست هایش گرفت و باز هم گریست گریه ای بی صدا اشک هایش از شیار گونه هایش می لغزیدند و از چانه اش روی میز می چکیدند همین چند ساعت چهره شهروز را تکیده کرده و شانه هایش را خم نموده بود مدتی گریست و سپس برای انیکه خودش را خالی کرده باشد به کاغذ و قلی پناه برد واژه ها از میان سینه سوخته اش می جوشید و به دنبال هم به روی کاغذ روان می شدند شهروز نمی دانست چه می نویسد شعر نثر یا هر چیز دیگر..فقط می گریست و می نوشت وقتی قلمش را از روی کاغذ مقابل برداشت نگاهی به آنچه نگاشته بود انداخت و با صدای بغض الودش به آرامی چنین خواند ای ماه تو از این دل غم بار چه می دانی؟ یا از من و این دیده خونبار چه می دانی تو رسم جفا پیشه نمودی و گذشتی از حال من خسته و بیمار چه می دانی در عین وفاداری من عهد شکستی از عهد و وفا یار جفاکار چه می دانی شب تا به سحر نالم و یکدم نشنیدی از ناله این عاشق افکار چه می دانی از جور و جفا بگذر و زین پیشه حذ کن غافل مشو از گردش پرگار چیخ میدانی دلتنگ چنان غنچه پاییزی ام ای گل ای غنچه دهان جال من زار چه دانی بگذشت جوانی و گل عمر هدر رفت پژمردگی این گل گلزار چه دانی مشتاق شدم تا که ببینم رخ ماهت ای پرده نشین حرمت دلدار چه دانی از تمام سخنان دلش را در آن لجظات غمبار بر روی سینه سپید کاغذ ریخته بود و بر حال دل خود چون ابر بهاری می گریست. هنوز ساعتی نگذشته بود که صدای زنگ در آو را متوجه ورود فرامرز ساخت پس از گذشت مدت کوتاهی فرامرز در را گشود و وارد اتاق شهروز شد به محض دیدن شهروز در آن شرایط به سویش رفت و در آغوشش کشید شهروز سر به روی شانه دوست و یاور با وفایش گذاشت و به زاری گریست فرامرز از حالات شهروز متوجه شد بر او چه گذشته ولی هیچ نگفت و فقط در سکوت او را نوازش کرد کمی بعد که شهروز آرمش نسبی اش را به دست آورده بود او را از خود جدا کرد و به روی مبلی نشاند و گفت - شهروز جون خودم فهمیدم چی شده حالا بهتره خودت همه چیزو برایم تعریف کنی - شهروز سرش را پایین انداخته بود و هنوز چانه اش از بغض می لرزید جرعه ای آب نوشید و سپس آرام و شمرده همه ماجرا را برای فرامرز تعریف کرد - در این میان فرامرز دیده از چهره شهروز که لحظه به لحظه تغییر حالت می داد بر نمی داشت و گهگاه تنها سر تکان می داد - پس از اینکه شهروز سکوت کرد فرامرز گفت: - غصه نخور حالا کاریه که شده باید فکر چاره کرد البته بهتر شد چون این زن از هیچ نظر مناسب تو نبود - شهروز سخنی نمی گفت و به رمین دیده دوخته بود آنها مدتی با هم صحبت کردند و چند ساعتی پس از صرف ناهار فرامرز عازم رفتن شد وقتی از جایش برخاست و رو به دوست شکست خورده اش کرد و گفت: - سعی کن زیاد خودتو اذیت نکنی مامانت خیلی نگرانته وقتی اومدم قبل از اینکه بیام سرغ تو سفارش کرد مراقبت باشم می گفت چیزی بهش نگفتی بنده خدا گناه داره هر چی باشه مارده دیگه به خورده به خودت مسلط باش مطمئن باش همه چیز درست میشه - سپس دست را روی شانه شهروز زد و از اتاق خارج شد. - وفتی فرامرز خانه شهروز را ترک کرد دوباره شهروز خود را در سیاهی عمیقی دچار دید باز دیو خیالات موهوم سراغش آمده و به دلش چنگ می زد چهره شقایق لحظه ای از مقابل دیدگانش محو نمی شد و تنها به این می اندیشید که به هر وسیله ممکن از این جدایی جلوگیری کند و این نخستین مشکلی بود که فاصله سنی میانشان بوجود آورد. شهروز نمی دانست روز و شبش چگونه می گذرند دیگر حتی لحظه ای از خانه خارج نمی شد مبادا شقایق تماس بگیرد و او ان تماس را از دست بدهد خوراک لحظه هایش گریه و اه شده بود و خود را در هاله ای از تاریکی گم می دید. شقایق گهگاه با او تماس می گرفت تماسهایش کوتاه بودند شهروز می کوشید در این مکالمات سختنی درباره جدایی به میان نیاورد و به هر ترتیب ممک نظر او را دوباره به سمت خود برگرداند بعضی اوقات که دل شهروز خیلی برای معشوقه اش تنگ می شد شماره منزل او را می گرفت وتا وقتی که شقایق گوشی را در دست داشت به هر چه می گفت گوش می سپرد و از شنیدن صدایش احساس آرامش می کرد معمولا از اتاق خصوصی اش خارچ نمی شد غذایش را هم در اتاقش می خورد وقتی سر میزی که در آن روز بیاد ماندنی به همراه شقایق پشت آن نشسته و غدا خورده بود می نشست و خاطرات آن روز پرخاطره در خاطرش زنده می شد بغض گلویش را در هم می فشرد و راه گلویش را می بست از سر میز برمی خواست و به اتاقش پناه می برد تاثیر این مدت بر او چنان بود که او را به یک پارچه پوست و استخوان مبدل کرده و چهره زیبا و مردانه اش را تکیده نموده بود اما هنوز برق عشق از زوایای چشمانش بیرون می جهید و این به جذابیت چهره اش می افزود دل شهروز برای دیدار شقایق پر می کشید ولی چه می توانست بکند رزی روی تختخوابش دراز کشیده و از پنجره کنار تختخوابش به آسمانها خیره شده و می اندیشید به بخت خود به اینکه چرا باید این زن سر راهش قرار گیرد و او را اینچنین اسیر خود گرداند گاه با خود فکر می کرد شاید تما م اینها که در این مدت بر او گذشته خواب شیرینی بیش نبوده و تمام این مدت دستخوش خیالات و توهمات شده باشد اما اینطور نبود عشق شقایق حقیقی بود و حالا بی وفایی اش حقیقتی احتناب ناپذیر درگیر همین افکار در هم و مشوش بود که به ناگاه هچوم واژه ها همچون بهمنی سهمگین درون مغزش ریزش آغاز کردند از روی میز کنار دستش کاغذ و قلمی برداشت و آنچه به ذهنش می ریخت را به سینه سپید کاغذ انتقال داد: ای چه عشقی است که جانم را می سوزاند این چه شور مرموزی است که از میان تک تک یاخته های تنم نام تو را فریاد می زند شاید من دیوانه باشم که بر چنین عشقی که فرجامی برایش نیست اینچنین می سوزم طعم دلدادگی های مجازی را بارها چشیده ام اما عشق تو و رای عشق های دیگر است این فریاد های درونم این ضجه های دل محزون و ستمدیده ام این ذو ب شدن و از بین رفتن همه گواه عضمت این عشق و جاودانه بودن انست. ای کاش همیشه در کنارم بودی تا دلنشین ترین ترانه های عاشقانه را از اعماق قلبم در گوش های نازنینت زمزمه می کردم نامت را که رمز زیستم من است بارها فریاد می زدم چشم هایت که گرانبهاترین گنجینه دنیا در قرنیه بی نظیر آن نهفته است را با بوسه های گرمم نوازش می دادم و دل مهربانت را که عضیم ترین دفینه های عشق در آن پنهان است از کلمات آتشین و محبت امیز خود که تنها از پنهانی ترین نقاط دل مهجورم می تراود سرشار می کرددم اما دریغ و درد که عمر با تو بودن چه زود گذشت چه زود طعم تلخ بی تو بودن را چشیدم و چه زود بی تو ویران شدم و از پای نشستم و در غم هچران تو پیراهن عافیت بر تن دریدم ای که سفره شبانه ام را با عطر یاد تو و رویای سیمای پریوشت نگین می کنم مگذار بی تو بسوزم و از پای بیفتم بیا تا دوباره غنچه خنده بر روی لبهایم گل شود تا دوباره دل نیمه جانم که همیشه فقط به یاد تو و برای تو می تپد جان بگیرد و در هوای باطراوت عشق تو نفسی تازه کنند بی تو طوفانزده دشت جنونم تو چسان می گذری غافل از اندوه درونم بیا و چینی دل شکسته ام را با بند محبت بند بزن و این دل دیوانه را که تکه و پاره هایش می رود تا به دست فارموشی سپرده شود مرهمی باش تا که تکه های خویش را با بوسه های گرم و عاشقانه ات و با نوازش های مهبربانه ات به هم متصل کنی و چون همیشه صاحب و مالک ان باشی تو را با تمام ناراحتی هایت مشکلات و با تمام زجر هایی که در راه رسیدن به تو وجود دارد دوست دارم و قسم به همه قلب هایی که داز عشق پاره پاره شده و خون پاک عشاقی که در راه معشوق جان داده اند جز در راه عشق تو و خواستن تو قدم بر نمی دارم و جز نام شیرینت زمزمه نمی کنم و در دل حزیم جز عشق حاودانه ات فریادی بر نمی آورم چرا که در دل من هیچ کس مثل تو نشد و هیچ چیز مثل تو نبودپ اگر برایم اولن نبودی بدان تا روی که در خاکم حای دهند در قلبم آخرینی حتی در آن زمان هم خاکم از بوی جانفرای تو مهطر است و هنوز هم خاکم عشق تو را فریاد می زند. پی از پایان متن را خواند و به حر دل خود گریست باید کاری می کرد نباید می گذاشت شانه اش زیر این غم عضیم به راحتی خم شود او می خواست پر بگیرد پر بگیرد و پرواز کند بر اوج آسمان ها از اوج آسمان های فریاد بکشد : ای مردم دلباخته ببینید من عاشق شدم عشق من شقایق است شقایق مرا خوشبخت خواهد کرد و تا بیکرانه های دور شانه به شانه من در آسمان عشق پرواز خواهد کرد اما دریغ و درد که چه زود همه چیز در دل شقایق پایان گرفت و چقدر سهل و آسمان سخن تلخ بدرود را با شهروز گفت احساس می کرد سقوط کرده است و چنان محکم بر زمین خورده که دیگر نمی تواند کمر راست کند بعد از ظهر یکی از روزهایی اوایل پاییز همینطور که شهروز روی تختخوابش دراز کشیده و در آبی اسمان ها به دنبال گمشده اش می گشت شقایق به او تلفن زد و از او خواست تا یک ساعت دیگر خودش را به منزل فرامرز برساند تا به این صورت با هم دیداری تازه کرده باشند او گفت که همین دیدار کوتاه هم برایش از ارزش بسیاری برخوردار است. شهروز دستپاچه بود نمی دانست باید چه بکند به سرعت لباس پوشید و عازم منزل فرامرز شد شقایق به همراه نسیرین پیش شهروز او به انجا رسیده و مشغول صحبت کردن با یکانه بودند فرامرز از آمدن شهروز چیزی نمی دانست و در خانه حضور نداشت و چون شهروز از دوستان بسیار نزدیک فرامرز و خانمواده اش بود به راحتی وارد خانه شد و در سالن خانه در حضور شقایق و یگانه و نسیرین نشست آنها خیلی زود شهروز را در صحبت هایشان دخالت دادند شهروز از دیدار شقایق ذوق زده شده بود و مدام سراای او رامی نگریست وقتی نگاه او دو در هم گره خورد سخن دل ار از راه نگاه به هم انتقال می دادند در دیدگان شهروز چز عشق و التماس می درخشید حتی قطره اشکی هم از کنار مژگان بلندش بر روی گون ه ها غلطید که از مسیر نگاه نافذ شقایق دور نماند. آندو ساعتی از راه نگاه هایشان با هم درد ل کردند و بعد شقایق و نسرین آماده رفتن شدند وقتی نسرین و یگانه برای آوردن مانو ها به اتاق دیگر رفتند شهروز به سرعت نامه ای که چند روز پیش برای شقایق نوشته بود به دستش داد و گفت - اگه تو از من بدت بیاد بازم دوستت دارم خودت نباشی خاطراتت که هست با اونا زندگی می کنم - شقایق خنده غمناکی کرد و چیزی نگفت نامه را گرفت و در کیفش جای داد و پس از ورود یگانه و نسرین با مانتو ها مانتویش را پوشید و با خداحافظی گرمی از شهروز جدا شد. - دل لحظاتی که آندو از خانه خارج می شدند فرامرز وارد شد و پس از احوالپرسی از آنها و مشایعتشان تا بیرون خانه بسوی شهروز آمد. شهروز از حالت و برخورد های شقایق گیج و ماتزده شده بود و به مدتی خلوت کردن با خود احتیاج داشت پس با فرامرز به اتاق خصوصی اش رفت و در خود غرق شد. نگاه ها و لبخند های شقایق حکایت از عشق او داشت ولی چرا این کار را با و کرد؟ چرا قلبش را شکست و زندگی را برایش به سیاهچالی از غمها تبدیل کرد.... آنشب پس از صرف شام مختصری شهروز از خانه فرامرز خارج شد و بدون هدف و مقصد مشخصی در خیابان ها به قدم زدن پرداخت دلش نمی خواست به خانه برود نیرویی او را به سوی منزل شقایق می کشید و پس از مدتی خود را مقابل خانه معشوقه اش دید چند ساعتی از نیمه شب گذشته بود و همه در خواب ناز بودند شهروز بدون اینکه اراده ای از خود داشته باشد به سوی در خانه روان شد دستگیره در را گرفت و به عشق اینکه دست های شقایق هر روز چندین بار ان را لمس می کنند دستگیره را زیر رگبار بوسه هایش گرفت. سپس روی پله مقابل منزل شقایق نست و به آرامی گریست بارها سرش را به دیوار خانه محبوبش کوبید و فریاد کشید فریاد هایی در درون فریاد هایی که تنها خودش صدایش را می شنید خون از سرش جاری می شد ولی او هیچ نمی فهمید و باز سرش را محکمتر می کوبید تا نزدیکی های سحر انجا بود و مویه و ناله می کرد و پس از آن راهی غمکده خوش یعنی گوشه دنج اتاقش شد انشب دیوار های کوچه ای که شقایق در آن زندگی می کرد به حال شهروز خون گریستند او مجنون قرن اتم بود. |
لحظه های بی تو (فصل پانزدهم) صدای موذن خبر از فرار رسیدن صبح می داد که شهروز در بسترش به خواب رفت در عالم رویا مکان مقدسی را دید که در آن به زیارت مشغول است و به ضریحی چسبیده و دعا می کند در حال ضجه و نامه بود که دستی به پشتش خورد و بر گشت و به پشت سرش نگاه کرد مردی سپید پوش با محاسنی سپید یکدست را دید که چهره اش بسیار نورانی می نمود و با نگاهی عمیق تمامی زوایای وجود شهروز را می کاوید. مرد روحانی دست راستش را روی شانه شهروز نهاد لبخند پر جذبه و در عین حال سرشار از محبتی به روی او پاشید و گفت: پسرم برای دیدار ما به خراسان بیا..... شهروز بی اراده لبهایش را پیش برد و بوسه ای پشت دست روحانی مقدس کاشت . سپس مرد نورانی دستی بر سر او کشید و دور شد. وقتی شهروز چشم هایش را گشود هنوز در حال و هوای خواب بود کمی فکر کرد و در دل اندیشید: منو به مشهد دعوت کردن خدای من اون مرد روحانی و مقدس حضرت رضا بود؟ یعنی چه؟ باید هر چه زودتر به مشهد برم شاید اونجا چیزی انتظار مو می کشه..... به سرعت از جایش برخاست دست و صورتش را شست و از خانه خارج شد پیش از اینکه از منزل بیرون برود نزد مادرش رفت و او را از اینکه قصد سفر به مشهد دارد و رویای شب گذشته اش مطلع ساخت. مادر عاشق اولاد که برای فرزندش خیلی نگران بود و شاهد از بین رفتن لحظه به لحظه اش بود او را تشویق به این سفر نمود و گفت که حتما خیری در این خواب است و شهروز از آن افسردگی رهایی خواهد یافت برای سفر به مشهد در آن هفته بلیط پیدا نکرد و الوین پرواز هفته بعد را رزرو نمود او تا به حال به مشهد سفر نکرده و برای زیارت حرم حضرت رضا بسیار مشتاق بود زمانی که به منزل بازگشت زنگ تلفن به صدا در آمد شقایق بود نامه اش را خوانده و تحت تاثیر قرار گرفته بود اما چندان به روی خودش نمی آورد سعی می کرد با لحنی پر محبت با شهروز سخن بگوید پس از مدتی که از گفتگوی آندو گذشت و شهروز ماجرای رفتن به حوالی منزل شقایق و خواب دیشب را برای شقایق تعریف کرد گفت: - اول هفته دیگه عازم مشهد هستم یه روزه می رم و بر می گردم آخرین پرواز آخر شب رو گرفتم و با پرواز عصر روز بعد بر می گردم شقایق گفت: - چرا اینقدر زود بر می گردی؟ چند روز بمون برای روحیه ت خوبه شهروز صمیمانه گفت: - دلم می خواد جایی باشم که فضایش از عطر نفسهای تو پر باشه - تو چقدر مهربونی - و تو چقدر نامرد و نامهربان - این حرفو نزن من هر کاری می کنم به خاطر خودته - باشه نمی خوام در موردش حرفی بزنم و سپس از مدتی که درباره مسائل دیگر صحبت کردند تماس را قطع نمودند تا پایان هفته چیزی نمانده بود و شهروز برای رفتن به آن شهر مقدس روز شماری می کرد بالاخره روز موعود فرا رسید و شهروز شب هنگام از خانواده خداحافظی کرد و راهی فرودگاه شد وقتی قصد خروج از خانه را داشت از کمدش عکس کوچکی که از شقایق داشت را برداشت و داخل جیب پیراهنش جای داد. از لحظه ای که قدم به فرودگاه گذاشت شور و حال غریبی در خود حس می کرد این احساس لحظه به لحظه زیادتر می شد و زمانی که از داخل هواپیما چشمش به چراغ های بارگاه ملکوتی امام هشتم افتاد احساساتش به اوج رسیدند و در دل ناله می کرد یا اما رضا خودت منو به اینجا دعوت کردی پس حاجت دلمو بده اگر قراره حاجتمو بدی کاری کن که به راحتی دستم به ضریحت برسه پس از فرود هواپیما و خروج شهروز از فرودگاه یک تاکسی به مقصد هتلی که رزرو کرده بود گرفت و راهی هتل شد در میان راه اتومبیل به خیابانی پیچید و چشم شهروز به گنبد طلایی حرم رضوی روشن شد بی اراده می گریست و در دل با حضرت راز و نیاز می کرد می نالید و سلام می داد...نمی دانست چه می گوید در خلسه عمیقی فرو رفته و از آنجا که اراده ای از خود نداشت اشک تمام صورتش را خیس کرده بود به هتل رسید کلید اتاقش را گرفت چمدان کوچکی که همراه داشت را در اتاق گذاشت به حمام رفت و غسل زیارت کرد و بدون معطلی و با شتاب از تاکسی سرویس هتل اتومبیلی به مقصد حرم در خوات نمود هنگامی که مقابل حرم از اتومبیل پیاده شد آرام و قرار نداشت چون نمی دانست باید از کدام طرف برود از چند خادم حرم سوال کرد و وقتی به حیاطی که به صحن حرم راه داشت رسید بدون اراده روی زمین افتاد زمین را بوسید صورتش را روی خاک گذاشت و گریست هیجان زیارت امام حالش را دگرگون ساخته بود همه زائرین تماشایش می کردند و از خلوصش به وجد آمده بودند شهروز از جایش برخاست تعظیمی کرد و به سوی صحن روان شد کفش هایش را به کفشدار سپرد و از همانجا زمین را بوید تا به ورودی اصلی حرم رسید آنجا دوباره به حالت سجده روی زمین افتاد و به زاری گریست پس از مدتی از جایش برخاست و در دل خطاب به حضرت رضا عرضه داشت ای امام بزرگوار برای عرض ارادت و خاکساری به عتبه بوسی رسیدم عرض غلامی منو بپذیر از سر عنایت بی علت حاجتمو روا کن ای حضرت رضا بهم نشون بده بی دلیل منو دعوت نکردی اگه قراره حاجتمو بدی از بین اینهمه چمعیت منو به ضریح برسون... و با دیدگان اشک آلود به سوی گوشه ای از ضریح روان شد وارد انبوه جمعیتی که برای زیارت تلاش می کردند گردید فشار از هر سو لحظه به لحظه زیادتر می شد و دست در زمانی که شهروز از شدت فشار احساس خفگی می کرد به ناگاه همان مرد روحانی که در عالم رویا دیده بود را دید که کنارش ایستاده و پشت به انبوه جمعیت دارد... مرد نورانی نگاه گذرایی به شهروز انداخت و جلوی او راه را از میان جمعیت گشود تا به ضریح رسید موهای بدن شهروز از شدت هیجان راست ایستاده بودند و بی اراده دنبال پیرمرد رنوان بود و پس از چند لحظه به راحتی دستش را به ضریح گرفت. هق هق گریه امانش را بریده بود در دل می نالید با حضرت راز و نیاز می کرد و مشغول طواف حرم بود همینطور که آرام آرام ضریح را می بوسید و دور می زد آن پیرمرد خوش سیما و سپید پوش را می دید که کنارش مشغول زیارت است و گهگاه نیم نگاهی به او می اندازد وقتی به انتهای ضریح رسید مدتی ایستاد و بعد قصد کرد دست پیرمرد را ببوسد ولی او را کنار خود نیافت از ضریح جدا شد به زحمت خود را از خیل زائران رها ساخت و در این سو و آن سوی حرم به دنبال پیرمرد گشت اثری از او نبود مثل اینکه اصلا در آنجا حضور نداشت احساس عمیقی بر شهروز مستولی شده و قلبش به شدت می کوفت. با خود اندیشید: یعنی این پیرمرد کی بود؟ فرشته ای از جانب خدا یا پیام آور رحمت خداوند برای من؟ یا از یاران مقرب حضرت که برای مهمان نوازی نزد من فرستاده بودند؟ یا اینکه..... از این فکر تمام پیکرش لرزید نمی توانست به مورد آخر بیندیشد. همانجا که ایستاده بود نشست لبش را به روی زمین چسباند و زمین حرم را غرق بوسه کرد. سپس مهری برداشت و مشغول نمازگزاردن شد. پس از پایان نماز عکس شقایق را از جیبش بیرون کشید نگاهی به آن انداخت بعد به ضریح دیده دوخت و در دل گفت: یا امام رضا اومدم اینجا این عشقمو ازت بگیرم اینکه آروم و قرار رو از من گرفت با اینحال که زندگی رو بهم تلخ کرده ازت می خوام همیشه غرق در سعادت و خوشی باشه معجزه کن شقایق رو به من برگردون. تا اذان صبح شهروز در حرم نشست راز و نیاز کرد و ذکر گفت. نماز صبح را که خواند قصد رفتن کرد باز زمین را بوسید و بدون اینکه پشتش را به ضریح بکند از صحن خارج شد به در و دیوار بوسه زد و تا آخرین در که به زیارتگاه منتهی می شد پشتش را به منطقه ای که مربوط به آستان قدس بود نکرد. زمانی به هتل رسید که سپیده دمیده بود به اتاقش رفت و خود را روی تختخواب انداخت کمی فکر کرد و بعد عکس شقایق را از جیب پیراهنش بیرون کشید روی میز کنار تخت گذاشت و مشغول نگاه کردن به آن شد پس از مدتی خواب او را اسیر چنگال خود کرد و وقتی چشم گشود عقربه ساعت هشت صبح را نشان می داد چند دقیقه ای در رختخواب ماند و به عکس شقایق دیده دوخت سپس از بستر به زیر آمد دست و رویس را شست لباس عوض کرد و برای صرف صبحانه به رستوران هتل رفت. احساس سبکی می کرد و همین موجب شد صبحانه مفصلی میل کند سپس از هتل تاکسی گرفت وبرای خرید سوقاتی به شاندیز و سپس به مرکز شهر رفت هر چند می دید برای شقایق می خرید پس از خرید با کوله باری از سوقات به هتل بازگشت آنها را در اتاقش جای داد وبرای خداحافظی به حرم رفت باز شور و حالی غیر قابل وصف بر او حاکم شد زیارت کرد و زمانی که پایش را از آخرین در بیرون گذاشت تعظیمی کرد و در دل خطاب به حضرت عرض کرد: ای امام غریب با دلی امیدوار از این شهر می رم و دلم می خواد به هر ترتیبی که خودت صلاح می دونی شقایق رو به من برگردونی اشک از دیدگانش جاری بود و لبهایش می لرزیدند باز تعظیمی کرد زمین را بوسید از حرم خارج شد و به هتل بازگشت. پس اط صرف ناهار مدتی در لابی هتل نشست قهوه نوشید روزنامه های صبح را مطالعه کرد تا هنگام بازگشت فرا رسید. در فرودگاه هنوز در دل با حضرت راز و نیاز می کرد و وقتی هواپیما بر فراز آسمان شهر می گشت در دل نالید: یا حضرت رضا به مرحمتت امیدوارم و با این امید از بارگاهت بر می گردم امیدمو ناامید نکن..... ×××××××× خورشید در پس کوه ها پنهان شده بود که شهروز به تهران رسید خسته ولی با دلی امیدوار به خانه رفت پس از اینکه نزدیکانش را دید و سوغات ها متبرک هر یک را داد به اتاقش پناه برد و روی تختخواب دراز کشید دیوان حافظ که همدم همیشه گی اش بود را به دست گرفت و تفالی زد: ای خاجه به من بگو آیا ارتباط شقایق با من دوباره مث گذشته میشه؟ خواجه چنین جواب داد: یوسف گمگشته باز آید به کنعان غم مخور کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور ای دل غمدیده حالت به شود دل بد مکن وین سر شوریده باز آید به سامان غم مخودر پس از خواندن شعر کتاب را بست و به خواب عمیقی فرو رفت صبح روز بعد با صدای زنگ تلفن چشمانش را گشود گوشی را برداشت و صدای شقایق را شنید که به او خیر مقدم می گفت: سلام عزیزم خوش اومدی...زیارت قبول... سلام صبح بخیر تمام مدت به یادت بودم عکست رو به اما رضا نشان دادم شقایق خندید و گفت: - چی داری میگی؟ عکس منو برای چه؟ - برای اینکه فقط به خاطر تو رفتم مشهد شقایق پس از اینکه قرار ملاقاتی برای آخر هفته در منزل شهروز با او گذاشت تلفن را قطع کرد شهروز از این مژده شاد و خوشحال شد و صبح خوبی را آغاز کرد در طول هفته یکبار دیگر هم تمسا کوتاهی با شقایق داشت او در دل می اندیشید که شقایق باز خواهد گشت..... یکی دو روز از بازگشت شهروز از مشهد می گذشت که صبح پس از اینکه شهروز از خواب بیدار شد و دست و صورتش را شست و قصد خروج از خانه و رفتن به محل کارش را داشت مادرش صدایش زد و گفت: - شهروز چند دقیقه بیا کارت درام - بله مامان چه کاری با من داشتی؟ مادر نگاهی به او انداخت و به صندلی مقابلش اشاره کرد و گفت: - بیا عزیزم بیا اینجا بشین می خوام باهات حرف بزنم شهروز همینطور که به آرامی روی صندلی می نشست گفت: - مامان فقط هر چی هست زودتر بگو چون باید برم شرکت... مادر لبخندی زد و گفت: - حالا امروز یه کم دیرتر برو طوری نمیشه که...! و سپس نگاه عمیقی به چشمان شهروز دوخت و ادامه داد: - ببین پسرم امروز می خوام باهات رک و پوست کنده صحبت کن نمی خوام در جواب دادن به من طفره بری دلم می خواد مث همیشه مث دو تا رفیق بشینیم و با هم درد دل کنیم شهروز پرسید: - چی شده اتفاقی افتاده؟ مادر ش مکث کوتاهی کرد و گفت: - منم می خواستم همین سوال رو از تو بپرسم برای من اتفاقی نیفتاده ولی برای تو چرا شهروز آرامی گفت: - مامان جون برای منم اتفاقی نیفتاده من اصلا نمی دونم شما درباره چی صحبت می کنین یه کم واضح تر بگین ببینم موضوع چیه؟ مادرش شمرده شمرده به آهستگی گفت: - عزیز دلم من مادرتم بزرگت کردم همه تغییر و تحولات روحی و روانی ت رو زود متوجه می شم الان یه مدته خیلی عوض شدی حال و حوصله هیچ کس رو نداری همین که میای تو خونه می ری تو تاقتو درو رو خودت می بندی و سعی می کنی کمتر ازتاقت بیرون بیای اصلا مث همیشه نیستی خیلی عوض شده خودت بگو چی شده...؟! شهروز ابتدا سعی کرد مسیر فکری مادرش را تغییر دهد: - چیزی نشده فقط یه کم کارام زیاده ترم جدید شروع شده و سرم حسابی شلوغه. واسه همینه که یه خورده تو خودمم مادر شهروز او را دقیقتر نگاه کرد و گفت: - عزیزم خودت خوب می دونی که دلیلش اینا که گفتی نیست... سپس مکث کوتاهی کرد و بدون مقدمه افزود - شهروز عاشق شدی؟؟؟؟ شهروز با شنیدن این جمله از زبان مادرش تکان شدیدی خورد که از چشم مادرش پنهان نماند ...مانده بود چه بگوید آیا باید همه چیز را از مادر مهربان و دلسوزش مخفی کرد؟ یا باید با مادرش که همیشه با او رفیق و دوست بود مشکلش را در میان می گذاشت تا شاید او راهی مقابلش بگذارد...؟ پس از مدت کوتاهی که اندیشید تصمیم گرفت موضوع را سر بسته به مادرش بگوید. پس گفت: - نمی دونم....نمی دونم چی باید بگم...راستش نمی خواستم شما رو در جریان بذارم ولی حالا که خودتون فهمیدین براتون می گم... مادر در سکوت نشسته و شهروز را زیر نظر گرفته بود. شهروز پس از مدتی نفسی تازه کرد و ادامه داد: - آره مامان آره. بدجوری عاشق شدم ولی نمی دونم چرا دارم تو عشق شکست می خورم طرف چند سالی از من بزرگتره از شوهرش جدا شده و یه بچه هم داره خیلی قشنگ و دوست داشتنیه مامان خیلی دوستش دارم می دونم اونم منو خیلی دوست داره ولی نمی دونم چرا داره از من فرار می کنه مادرش بدون اینکه سرزنشش کند درست مثل یک دوست صمیمی گفت: - خب عزیز دلم یه زن با یه همچین شرایطی نمی تونه همونی که تو می خوای باشه زنا هینجوری فکر و عقلشون چند سالی از مردای هم سن و سالشون جلوتره واسه همینه کگه می گن زن باید از مرد کوچکتر باشه اونم زنی با این شرایطی که گفتی حقم داره نتونه اونطوری که تو می خوای بهت ابراز عشق کنه ممکنه تو اصلا نتونی اونو درک کنی هر چندم که فکر می کنی صد در صد درکش می کنی ولی همین تفاوت سنی که شما دو تا با هم دارین باعث می شه بینتون یه فاصله عمیق و بزرگ بیفته... - شهروز چیزی نمی گفت . تنها به مادرش چشم دوخته بود پس از اینکه حرفهای مادر تمام شد گفت: - مامان حالا بگو چکار کنم؟ مادر پاسخ داد: - تو بگو در چه شرایطی هستی تا منم راهنمایی ات کنم مادر با سیاستی خاص قصد داشت به عمق وجود فرزندش پی ببرد و ببیند او تا چه اندازه در این فاجعه غرق شده است پس با آرامشی حساب شده سخنانش را به زبان می آورد و به سوی هدفش پیش می رفت. شهروز به صورت خلاصه وقایعی که در این مدت برایش رخ داده بود را برای مادرش باز گفت ولی به هیچ وجه از نحوه آشنایی اش با شقایق و نام او حرفی نزد... مادر پس از شنیدن حرفهای شهروز گفت: - تا جایی که تجربه من یاری می کنه این دوستی شما راه به جایی نمی بره بهتره یا قطعش کنی یا اگر قصد ادامه دادنش رو داری به چشم یه ارتباط خیلی ساده بهش نگاه کنی اونم تا قبل از ازدواجت... شهروز به میان سخنان مادرش پرید و گفت: - ازدواج.....؟ حالا کی گفته من قصد ازدواج دارم!؟! - این شتری که در خونه همه کس می خوابه البته درسته هنوز برات خیلی زوده و لی دیرو زود داره سخوت و سوز نداره..من و پدرت ارزوی عروسی تو رو داریم مگه چند تا پسر داریم که تو این حرفو می زنی؟ و پس از مکث کوتاهی ادامه داد: - این طوری که تو می گی طرف قصد داره ارتباطش را با تو قطع کنه, سعی کن خودتو برای این مطلب آماده کنی روی منم حساب کن عزیزم هر جور کمک فکری که لازم باشه بهت می دم مادر شهروز با گفتن این جمله آخر این هدف را دنبال می کرد که شهروز او را از وقایع اطرافش مطلع کند و دوباره پس از مدتی افزود: - پدرتم خیلی نگرانته اونم می خواست باهات حرف بزنه ولی من گفتم خودم باهات صحبت می کنم بهتره اینقدرم عصه نخوری هر چی قسمت باشه همون می شه. - این را گفت و از جایش بلند شد دستی به موهای شهروز کشید و او را که متفکرانه سر به زیر داشت و می اندیشید از اندیشیدن بیرون کشید و گفت: - حالا دیگه پاشو برو سر کارت که خیلی دیرت شده خودمم هواتو دارم...پاشو عزیزم شهروز برخاست نگاهی به مادرش انداخت و در حالیکه قطره ای اشک از دیدگانش فرو می چکید به آرامی سرش را فرود آورد و بوسه ای بر دستان مادرش کاشت مادر نیز سر شهروز را که بر روی دستش فرود آمده بود بوسید و شهروز را راهی محل کارش کرد. |
لحظه های بی تو (فصل شانزده) بالاخره روز موعود فرا رسید و شقایق وعده داده بود بعد از ظهر یکی دو ساعت برای دیدن شهروز می آید شهروز همه چیز را برای ورود شقایق آماده کرده بود که صدای زنگ شهروز را فرا خواند.... او ضربان قلبش را در گلویش احساس می کرد حال عجیبی داشت سرش گیج می رفت. پله ها را دو تا یکی پرید و در را گشود وقتی چشمش به چهره شقایق افتاد پیش از اینکه چیزی بگوید دست شقایق را در دست گرفت به لبهایش نزدیک کرد و غرق بوسه نمود شقایق با نگاه عاشقانه ای آمیخته با اجتناب به شهروز می نگریست و پس از گذشت چند ثانیه گفت: - بهتره بریم تو خونه مردم مبی بینن شهروز تازه متوجه شد هنوز جلوی در ایستاده و در باز است پس با یک دست دست شقایق را گرفت و دست دیگرش را پشت شقایق گذاشت و او را به داخل منزل کشید سپس با پایش در را بست. آندو شانه به شانه هم وارد خانه شدند و یکراست به اتاق خصوصی شهروز رفتند شقایق روی مبل نشست و شهروز جلوی پای او روی زمین... شقایق گفت: - زیارت قبول خوش گذشت؟ - بد نبود فقط جای تو خالی بود شقایق لبخند شیرینی به چهره شهروز پاشید پیش از اینکه چیزی بگوید شهروز از جایش برخاست و از داخل کمد دیواری اتاقش بسته ای بیرون کشید بعد رو به شقایق کرد و گفت: - اینا چیزای ناقابلیه که از مشهد برات آوردم از آب کذشته س تبرکه. شقایق نگاهبی به بسته انداخت و با تعجب گفت: - همه اینا برای منه؟ - آره پس می خواستی برای کی باشه؟ شقایق سرش را تکان داد و گفت: - برای چی اینهمه؟...اینا رو چه جوری ببرم خونه؟ شهروز شانه اش را بالا انداخت و گفت: - دیگه اونشو من نمی دونم.... شهروز یکی پس از دیگری سوقاتها را از داخل بسته بیرون کشید. کیف پوست , جا نماز مخمل, کفش های توی اتاقی, جا سرمه ای, قاب هایی که با خط خوش اشعار وصف حال شهروز روی آنها نوشته شده بود؛ قابهای مینیاتوری و .... شقایق از دیدن انهمه سوقات حیران شده بود و پس از چند لحظه تنها عکس العملی که توانست از خود نشان دهد این بود که خنده ریزی کرد که تا مدتی ادامه داشت. در نگاهش عشق می درخشید اما نمی توانست ان را ابراز نماید شاید می ترسید خودش هم نمی دانست از چه می هراسد. شهروز سوقاتی ها را به داخل بسته باز گرداند و دوباره جلوی پای شقایق بر روی زمین نشست در چشمان شقایق خیره شد سپس دست هایش را میان دستانش گرفت و گفت: - تو داری از چی فرار می کنی از من؟ - از چیزی فرار نمی کنم - پس چی شد که یه دفه تغییر حالت دادی؟ این خواهرت که از آلمان اومد چه کاری کرد که تو رو از من گرفت؟ شقایق کمی خودش را به شهروز نزدیک کرد و گفت: - ببین شهروز جان اون وقتی که من و تو با هم ارتباط تنگاتنگ داشتیم چشم من جز تو و محبتات هیچ چیزی رو نمی دید من دوستت داشتم و دوستت هم دارم شبها به عشق این می خوابیدم که صبح بیدار بشم و از توی رختخواب بتو زنگ بزنم صبح هم با این امید بیدار می شدم که صدای تورو بشنوم هر چی بود جز عشق نبود هنوزم دوستت دارم ولی باید به خودم مهار بزنم تو هم باید همین کارو بکنی. - اخه چرا؟ شقایق که غمی در صدایش موج می زد گفت: - چون ما به درد هم نمی خوریم تو با این حال که خیلی از سنت بیشتر می فهمی اما باید سرغ دخترهایی بری که از همه نظر با تو هماهنگ باشن تو کسی رو می خوای که هر وقت خواستی هر جا بخوای حاضر بشه یا هر زمان دلت خواست بتونی باهاش حرف بزنی ولی من زنی هستم که تمام اختیارم دست خودم نیست من باید دلمو چند قسمت کنم و بین تو و هاله تقسیم کنم ما تو خودت تنهایی و اختیارتم دست خودته دل من تکه و پاره شده هر تکه اش یه جایی افتاده تو نمی تونی تکه پاره های دل منو جمع کنی. شهروز به سرعت گفت: - من می تونم می تونم تو بسپار دست من اگه جمع نکردم اونوقت حق داری شکایت کنی - موضوع شکایت نیست عزیزم. من داشتم نسبت به زندگیم بی تفاوت می شدم می خواستم همه رو رها کنم و بیام سراغ تو. از کله سحر تا حق شب تمام فکر و خیالم تو بودی عشق تو هر لحظه با من بود حتی توی خوابم هم همیشه باهام بودی.... شهروز میان سخنان شقایق دوید: - من هم همین رو می خوام... شقایق به علامت سکوت انگشتش را روی لبهای شهروز گذاشت و گفت: - یه خورده صبر کن همه چیز برات روشن میشه سپس ادامه داد: - یه روز که داشتم باهات صحبت می کردم دخترم گوشی رو از اتاق دیگه برداشته بود و حرفای مارو شنید بعد پیش من اومد و گفت که صدای مارو شنیده و با ناراحتی گفت که دیگه از من گذشته بخوام با کسی ارتباط داشته باشم می گفت حالا دوره اونه که اونم از این برنامه ها خوشش نمی یاد مونده بودم چی جوابشو بدم خواستم انکار کنم ولی تمام حرفهای ما رو شنیده بود از همون وقت بود که شدیدا تحت نظر بودم و نمی توستم راحت باهات تماس بگیرم وقتی نشستم فکر کردم به این نتیجه رسیدم که دخترم درست میگه شروع ارتباط ما از پایه غلط بود و تا آخرش هم راه به جایی نمی بره بهتره منطقی فکر کنیم چون ما نمی تونیم از این رابطه هیچ نتیجه ای بگیریم. با شنیدن سخنان شقایق اشک در دیدگان شهروز حلقه زده و زبان در دهانش نمی چرخید تا چیزی بگوید. پس از مدتی که در سکوت طی شد شهروز گفت: - پس یا علی مون چی میشه؟ مگه ما با هم یا علی نگفتیم مگه قول ندادی هر چی پیش بیاد پاش وامیستی؟ پس اون دریای طوفانی که دل بهش داده بودی چی شد؟ کمی مکث کرد و افزود: - به امید که تو دستم بگیری در آن طوفان به دریا تن کشیدم... شقایق کلافه بود دست شهروز را محکم فشرد و گفت: - نمی دونم نمی دونم به خدا نمی خواستم اینطوری بشه میدونم هر کسی عهد یا علی رو بشکنه خدا ازش نمی گذره ولی چه کنم...من نتونستم توی دریای عشق شونه به شونه تو شنا کنم ترسیدم غرق بشم و اجبارا به ساحل برگشتم منو ببخش. شهروز همینطور که نفس نفس می زد با لحن تندی گفت: - همین؟ فقط همین رو داری بگی/ چی رو ببخشم؟ من وی این دریا که موجاش هر لحظه سنگین و سنگین تر میشه تنهایی چکار کنم؟ این موجا داره منو لحظه به لحظه از ساحل دورتر می کنه من دارم خفه میشم اینو متوجه می شی؟ دارم خفه می شم این تویی که می تونی نجاتم بدی, فقط تو.... من به امید تو خودمو تو این دریا انداختم و گرنه کدوم دیوونه ای خودشو دست دریای طوفانی می سپاره...؟! شقایق که از التهاب شهروز احساس ترس می کرد گفت: - اروم باش شهروز جان عزیزم تو خودتو درست نمی شناسی تو دریای دل تو دریاست من توی دریای دلت داشتم غرق می شدم یه خورده صبر کن بذار زمان از روی این موضوع بگذره مطمئن باش اروم می شی. شهروز اخمهایش را در هم کشید و گفت: - اصلا معلومه چی داری می گی؟ کدوم آرامش هر لحظه که میگذره بیشتر دوستت دارم. حتی با اینحال که داری عذابم می دی هم دوستت دارم و محبتم لحظه به لحظه داره نسبت به تو زیادتر میشه . من زجرهایی که تو بهم میدی رو هم دوست دارم... و اینجا بود که کنترل شهروز از دستش خارج شد و گریه عنان از کفش ربود. شقایق نمی دانست چه باید بکند ...موهای شهروز را به نوازش گرفته و هیچ نمی گفت..گریه شهروز قلبش را به درد می آورد. قطرات اشک در چشمانش حلقه زد ولی مقاومت کرد تا از دیدگانش فرو نریزند. پس از مدتی شهروز آرامشش را بازیافت و با لبخند موزونی دیده به چشمان شقایق دوخت و سپس گفت: - می خوام سوالی ازت بپرسم.باید قول بدی حقیقت رو می گی. شقایق نگاهی عاشقانه به او انداخت و گفت: - قول می دم. - توی دوستان چند تاشون از ارتباط ما خبر دارن؟ - هیچ کدوم - حتی نسرین - حتی نسرین شقایق مکث کوتاهی کرد و سپس افزود: این ارتباط برای من ننگه این ننگ رو به کی بگم؟ این جمله در روحیه شهروز تاثیر بدی گذاشت و گفت: - با این وجود که من برای تو ننگم تو همیشه برای من مایه افتخار ی , من با افتخار تو رو به عنوان عشقم به همه دنیا معرفی می کنم. شقایق که تازه متوجه شده بود چه گفته با لحن آرام تری گفت - منظورم این نیست که تو ننگی منظورم این بود که نباید کسی از ارتباطمون خبردار بشه شهروز خندید و گفت: - دیگه نمی خواد درستش کنی حرفی که نباید می زدی رو زدی. شقایق دستپاچه می نمود: - نه اشتباه نکن منظور مو درست متوجه نشدی شهروز سرش را تکان داد و گفت: - باشه قبول کردم حالا می خوای چکار کنی؟ شقایق شانه هایش را بالا انداخت و گفت: - کار بخصوصی نمی خوام بکنم همونی که بهت گفتم.میدونی عزیزم با اینحال که دوستت دارم ولی دیگه نمی تونم مث گذشته باشم. شهروز چشمهایش را به چشمان شقایق دوخت و گفت: - دوست داری چه جوری باشی؟ شقایق با بی تفاوتی پاسخ داد: - یه دوستی ساده خیلی ساده. شهروز به سرعت گفت: - یه پیشنهاد تو هر روز با من تماس داشته باش و دوستم داشته باش..من از تو هیچ چیزی نمی خوام ولی تو هر کاری داشته باشی من مخلصتم..هر گرفتاری که داری به خودم بگو.هر جا کاری از دست خودت ساخته نبود به من بگو و.... شقایق میان حرفش دوید و گفت: - تو خیلی خوبی ولی من نمی تونم هیچ قولی بهت بدم سعی می کنم همینطور که گفتی باشم. شهروز دست شقایق رو محکم تر در دست هایش فشرد و گفت: - یا علی؟ شقایق چشمانش را بست .لبخندی بر روی لبهایش شکوفا شد و بی اختیار گفت: - یا علی... و این دفعه دوم بود که آنها با هم یا علی می گفتند... شهروز بوسه ای بر نوک تک تک انگشتان شقایق کاشت و گفت: - تو رو به خدا قسم این دفعه دیگه نامردی نکن. شقایق خندید و گفت: - باشه..دیگه دیرم شده یه زنگ بزن آژانس من باید برم. باز اخم هایش شهروز در هم رفت و گفت: - حالا کجا به این زودی؟ تازه اومدی.... - نه عزیزم بهتره برم.تازه یه خورده شک هاله کم شده. سپس نگاهی به بسته سوقاتی ها که روی میز قرار داشت انداخت و گفت: - اینارو چه جوری ببرم؟ به هاله بگم از کجا آوردم؟ شهروز خندید و در حالیکه به تاکسی سرویس تلفن می زد گفت: - نمی دونم یه جوری ببر یه جا قایم کن و یکی یکی استفاده کن. چند دقیقه بعد اتومبیل تاکسی سرویس جلوی در بوق می زد و شقایق آماده رفتن بود.... شهروز دستش را پیش برد دست شقایق را به دست گرفت و گفت: - پس دیگه قرارامو نو گذاشتیم دیگه منو اذیت نکنی ها... شقایق نگاه سرشار از عشقی به او انداخت و گفت: - نه عزیز دلم. من هیچ وقت قصد اذیت کردن تو رو نداشتم و ندارم شهروز در را برایش گشود و گفت: - توی تموم لحظات زندگیت اینو بدون که هیچ کس به اندازه من دوستت نداره و تا روزی که زنده هستم لحظه به لحظه بیشتر دوستت خواهم داشت. تو می تونی روی این عشق به عنوان یه پشتوانه محکم حساب کنی. شقایق خندید: - من هیشه روی تو حساب می کنم. شهروز دلش نمی آمد دست شقایق را رها کند تا او برود.ولی هر آمدنی رفتنی دارد و شقایق نیز باید می رفت وقتی او روی صندلی عقب اتومبیل حای گرفت. شهروز کرایه آژانس را حساب کرد و آهسته خطاب به شقایق گفت: - به امید روزهای خوب آینده.... شقایق چشمکی زد و گفت: - امیدوارم. سپس دست همدیگر را فشردند و اتومبیل حرکت کرد. تا جایی که چشمشان می دید و اتومبیل شقایق در معرض دید شهروز بود برای هم دست تکان دادند و دیده از هم بر نداشتند پس از اینکه اتومبیل در خم کوچه دیگری گم شد. شهروز با ذهنی آشفته به خانه بازگشت و در را پشت سرش بست. در اینجا فرشته سرنوشت صفحه دیگری از کتاب عشق این دو دلباخته را ورق زد و مشغول نگاشتن صفحه دیگری شد از چهره اش به هیچ وجه نمایان نبود در آن صفحه چه می نویسد... ×××××× آنروز وقتی شقایق از شهروز خداحافظی کرد در تمام طول راه تا خانه و پس از آن به این اندیشه که چگونه می تواند ارتباطش را با شهروز ادامه بدهد که هیچ گونه لطمه ای به زندگی هیچ کدامشان نخورد. این واقعیت که مشکلاتی که بر سر راه ارتباطشان قرار داشت صرفا به دلیل اختلاف فاحش سنی میانشان بود در ذهنش همچون پتکی فرو می آمد در حقیقت این تفاوت سن شقایق و شهروز مانند دره عمیق و ژرفی بود که در یک سوی این دره شقایق ایستاده بود و در سوی دیگرش شهروز که دو دستش را به سوی شقایق دراز کرده و او را می طلبید اما این دره عمیق هرگز و با هیچ وسیله ای پر نمی شد و راه رسیدن آندو به یکدیگر هموار نمی گشت. عمق این دره به قدری وحشتناک و رعب انگیز بود که شقایق می ترسید داخل آنرا نگاه کند. هر چه در ذهنش به لبه پرتگاه نزدیکتر می شد ترس سقوط به ژرفای ان او را به عقب می راند. دل شقایق هنوز تشنه عشق بود و عطش عشق شهروز لحظه به لحظه دل شقایق را برای رسیدن به آن مشتاق تر می کرد اما شرایط محیطی و تصویر اینکه ممکن است زندگی شهروز با وجود او تباه شود شقایق را از ادامه راه باز می داشت. او مدتی با خود اندیشید اما جز همان افکاری که در گذشته در ذهن داشت چیز دیگری به فکرش خطور نکرد پس باز هم با هود فکر کرد: نمی دونم باید چکار کنم که شهروز از من دست برداره..هر چی بهش می گم حرف خودشو می زنه و کار خودشو می کنه..از طرفی دوستش دارم و راضی نمی شم عصه بخوره اما آخرش چی؟ اخرش که باید هر دومون شرایط حاکم اطرافمونو بپذیریم... و پس از مدتی تصمیم گرفت: بهتره فقط بهش بی اعتنایی کنم شاید سراع زندگیش بره..درسته خودم صدمه سهتی می خورم اما اون وقتی با بی تفاوتی من مواجه بشه یه فکر اساسی برای خودش می کنه یا حداکثر با او مدن یه دختر هم سن و سال خودش تو زندگیش راهش رو انتخاب می کنه و میره...پس از فردا همین کارو می کنم . |
لحظه های بی تو (فصل هفدهم)
پس از آن روز تماس های شقایق با شهروز رفته رفته رو به کم شدن نهاد تا جایی که شهروز هفته به هفته از شقایق خبری نداشت او تصمیم گرفته بود که حال شقایق تماس نمی گرفت, خودش با او ارتباط برقرار کند اما هر گاه به دلدارش تلفن می زد او بهانه ای می آورد و خیلی سریع گوشی را می گذاشت بضی اوقات هم به قدری خشک و سرد برخورد می کرد که او از برقراری تماس پشیمان می شد و غم سنگینی در قلبش می نشست انگار نه انگار که آندو دوباره با هم عهد بسته بودند و قصد ادامه ارتباط عاشقانه حال به هر نحو ممکن را داشتند. و این وضعیت همچنان ادامه داشت روزی شهروز =س از برخاستن از بستر تصمیم گرفت با شقایق تماس بگیرد. تا ساعت نه صبح صبر کرد تا شقایق بیدار شود وقتی عقربه های ساعت بر روی نه صبح متوقف گشتند گوشی را برداشت و شماره شقایق را گرفت. پس از چند بوق پیاپی صدای گرمی شقایق را در گوشش پیچید.: - بله - سلام - علیک سلام - حالت خوبه عزیزم؟ - مرسی...فرمایش... - خواستم صداتو بشنوم شقایق بی تفاوت گفت: - خیلی ممنون و پس از مکث کوتاهی افزود: - صدامو که شنیدی دیگه فرمایش....؟ شهروز از این وضع به شدت عذاب می کشید به همین دلیل گفت: - چیه مثل اینکه تلفنای من برات ایجاد مزاحمت می کنه. الانم مزاحمتم؟ شقایق با بی اعتنایی کفت: - بله خواهش می کنم زودتر رفع زحمت کن. شهروز به هیچ وجه توقع شنیدن این جمله را نداشت. سرش گیج رفت و تا چند ثانیه چیزی نگفت. مثل این بود که ضربه سختی بر او وارد شده باشد پس ااز سکوت مختصری گفت: - متاسفم باید این مزاحمتو تحمل کنی, چون من دست از سرت بر نمی دارم - بالاخره خسته می شی من صبرم زیاده - بسیار خوب پس منتطر باش شقایق سردتر از چند لحظه پیش گفت: - اگه کاری نداری من خداحافظی می کنم شهروز خیلی عادی پاسخ داد: - برای امروز کاری ندارم تا روزای دیگه چی پیش بیاد.... شقایق گوشی را گذاشت و شهروز مات و مبهوت بر جای ماند. گوشی از دستش سر خورد و به روی زمین غلطید شهروز حال خود را نمی دانست او نمی دانست چگونه باید با این وضعی مقابله کند و تغییرات هر روزه و حتی هر دقیقه شقایق را چگونه باید هضم کند؟و...... تصمیم گرفت صبر کند تا ببیند چه پیش خواهد آمد او نباید ارتباطش را با شقایق قطع می نمود.... چند روز بعد فرامرز سرغ شهروز آمد و به او خبر داد که یکی از دوستانش برای تولد حضرت علی او را به خانقاع دعوت کرده و او هم می خواست به همراه شهروز در این مجس شرکت کند. شهروز در ابتدا چندان توجهی به پیش نهاد فرامرز نکرد ولی پس از اینکه کمی تفکر با خود اندیشید که شاید اگر روز تولد مولا در خانه اش را بزند پاسخی دریافت نماید و همین موجب شد به دعوت فرامرز پاسخ مثبت دهد. عصر روز میلاد فرمارز دنبال شهروز آمد تا با هم عازم حشن شوند شهروز بشاش و سر حال آماده شد در اتومبیل کنار فرامرز نشست و راهی خانقاه شدند وقتی به مقصد رسیدند اتومبیل را پارک کرده و به سوی خانه شیک و زیبایی روان گشتند جلوی در ورودی مردی جوان کت و شلوار به تن ایستاده و از دور آنها را زیر نظر داشت محاسن پر مشکی اش جلب توجه می کرد. وقتی شهروز و فرامرز به او رسیدند سلام و تبریک گفتند و بعد از اینکه نام معرفشان را بردند جوان نام خودشان را پرسید. پس از دریافت پاسخ کاغذی از داخل جیبش بیرون کشید و نگاهی به آن انداخت ظاهرا نام اندو را در آن یافت لبخندی برویشان پاشید و پس از خوش آمد گویی شهروز و فرامرز را به داخل دعوت کرد. پس از ورود جوان دیگری را دیدند که او هم محاسن مشکی پری داشت و مشغول قدم زدن بود. انجا محوطه بزرگی بود که به پیلوت ساختمان می مانست. ان جوان لباس سفید بلندی به تن داشت که روی آن جلیقه مشکی پوشیده بود دور کمرش کمربندی از ابریشم مشکی بسته بود شهروز بلافاصله به خاطر آورد در جایی خوانده بود که درویشان دور کمر خودچهل تار یا رشمه می بندند که نشاندهنده این است که کمر بسته خدمت به مولای درویشان علی بن ابیطالب هستند. آن جوان پیش آمد و پس از سلام و تبریک عید آنها را به داخل خانقاء راهنمایی کرد از در چوبی بسیار شیکی گذشتند. و از دو ردیف پله پایین رفتند مقابل رویشان در چوبی زیبای دیگری به چشم می خورد که در ورودی خانقا بود در باز بود و آنها وارد شدند. جوان دیگری داخل خانقا ایستاده بود و ظاهرا نظم مجلس را به عهده داشت این جوان نیز مانند جوان قبل لباس سفید و جلیقه مشکی به تن داشت او انها را بای نشستن راهنمایی نمود و آندو در گوشه ای کنار هم نشستند. در آم محیط زیبای معنوی گروهی لباس سپید و چهل تار پوشیده و گرد هم بسان حلقه ای نشسته بودند و گروهی دیگری که لباس شخصی به تن داشتند کنار شهروز و فرامرز پشت سپید پوشان که ظاهرا همان درویشان می نمودند نشسته و انتظار ورود شیخ المشایخ و شروع جشن را می کشیدند. حال و هوای خاص و روحانی بر مجلس حاکم بود بوی عطر گلاب اعلا مشام جان مدعوین را به بازی گرفته و جان هر شیفته مولایی را جلا می بخشید.تزئینات زیبایی به سقف و دیوار چسبانده و چراغ های بسیاری آن محیز را چون روز روشن کرده بود. بلافاصله پس از اینکه شهروز و فرامرز سر جای مخصوصشان نشستند جوان دیگری که چون آن دو جوان قبل لباس سپید و جلیقه مشکی به تن داشت با ظرف حاوی شیر کاکائو و شیرینی جلوی آنها حاظر شد و با حرکات بسیار مودبانه ای از آندو پذیرایی کرد. سکوت جالبی فضای محلس را معنویت خاصی می بخشید گویی همه کسانی که به چشم می خوردند مجسمه بودند و از آنهمه افرادی که در مجلس حضور داشتند حتی صدای نفس کشیدن نیز بر نمی خاست. شهروز و فامرز نیز به تبعیت از دیگر افرادی که در آن مجلس روحانی حضور داشتند کلامی با هم سخن نمی گفتند و به آرامی بر حای خود نشسته بودند. ساعتی به طول انجامید و پس از آن به ناگاه گروهی از جوانان که همه لباس سپید چهل تار و جلیقه مشکی به تن داشتند دف به دست وارد مجلس شدند و شروع به نواختن دف و خواندن اشعار عربی نمودند. بعد از سپری شدند چند لحظه مردی خوش سیما و خوش پوش قدم به مجلس گذاشت همگی به علامت احترام سر فرود آوردند و او به سوی صدر مجلس ره سپرد. از ظاهرش و حالت استقبال از او هویدا بود که ایشان قطب سلسله هسندند. مرد خوش سیما بالای محلس نشست و به همگان تعارف کرد که بنشینند انها نشستند و شهروز به راحتی توانست همه حالات و اعضای صورت پیر دراویش را ببیند. مرد زیبا و جذابی بود با محاسن بلند سفید و مشکی که از پاکیزگی برق می زد. چشمان نافذ و درشتی داشت بسیار تمیز و شیک پوش می نمود. لباسش چون دیگر دراویش بلند بود و تا مچ پایش می رسید اما رنگ قهوه ای بسیار خوش رنگی را به چشم بیننده می نشاند به جای چهل تار مشکی هم شال قهوه ای تیره تری بسته بود جلیقه مخمل آنهم به رنگ قهوه ای بر تن داشت که همه اینها با عبای قهوه ای رنگ اعلایی پوشانده شده بودند رویهم رفته لباسهایش با هم هماهنگی دلفریبی داشتند و حسن سلیقه شیخ المشایخ را نشان می دادند. حتی انگشترهایی که به دست داشت نیز با رنگ لباس هایش هماهنگ می نمود و نیز دستبندی که با پنج عقیق قهوه ای تزیین شده بود و بر روی هر کدام آیه ای از آیات قران یا نام پنج تن حک شده بود این هماهنگی را تکمیل می کرد. پس از ورود او نشستن بر روی سجاده ای که از پیش برایش پهن کرده بودند. جوانی که جلوی در ورودی با لباس سپید بلند ایستاده بود وارد محوطه شد و قرانی را که روی سینی زیبایی گذاشته بودند به سوی حضرت پیر برد.تمامی درویشان به احترام قران بر خواستند و صلوات فرستادند. حضرت مرشد قران را برداشت روی سجاده نشست و بعد حلقه نشینان و دیگران را دعوت به نشستن کرد سپس چند آیه از قران را زیر لب خواند و بعد همان جوان پیش آمد قران را از شیخ گرفت دوباره رفت. پس از آن مرشد ساعتی درویشا ن را درباره سلوک عشق و میلاد حضرت مولا ارشاد نمود و بعد گروهی که همگی جلیقه به تن داشتند و چون دیگر درویشان لباس سپید بلند و رشمه بسته بودند با دفهایشان به مجلس وارد شدند وسط حلقه دراویش حلقه زدند و نشستند. سپس با علامت شیخ شروع به نواختن دف و خواند اشعار زیبای معنوی و عرفانی نمودند. گروهی از عرفا که دور تا دور غوالان نشسته بودند و کف می زدند از جای خود بر می خاستند و رقص سماع می کدرند مدتی به همین شکل سپری شد و ناگاه گروه عولان برپا ایستادند و شعر مخصوصی را یک صدا خواندند حضرت مرشد با حرکتی ناگهانی بلند شد و شروع به چرخ زدن های پیاپی کرد. وسط حلقه خالی شده و تنها کسی که مشغول سماع بود حضرت ایشان بودند. چه سماعی...شهروز تا آنشب چنین مجلسی را ندیده و محو تماشای این صحنه ها بود حضرت شیخ دست راستش را به آسمان داشت و دست چپش به سوی مریدانش بود به این طریق فیض را از خدای تعالی دریافت و میان اهل ذکر پخش می نمود. ساعتی به همین صورت به پایکوبی گذشت همه دراویش می خواندند و سماع می کردند تا پس از آن عولای ذدکری را دم گرفتند و همگان به همراه آنان متذکر به ذدکر یا علی شدند. اواسط ذکر شهروز از خود بی خود شد و گریستن آغاز کرد سرش را میان دستهایش گرفته وبه زاری می گریست در دل دعا می کرد برای شقایق دعا می کرد از مولا می خواست شقایق را به او باز گرداند او هیچ جز این نمی خواست. شهروز در دنیایش غرق شده و به اطرافش توجهی نداشت همینطور که می گریست نوازش دستی را روی سرش احساس کرد سر برداشت و با دیدگان اشک آلودش به صاحب دست نوازشگر دیده دوخت حضرت مرشد بود که دست بر سر شهروز می کشید و از ته دل برایش دست به دعا برداشته بود شهروز دست پیر را گرفت و بوسید حضرت پیر از جیب جلیقه اش شکلاتی در آورد ان را در دهان شهروز گذاشت و سپس در گوش او گف: - غصه نخور به زودی همه چیز همونطور که خواستی میشه سپس از شهروز جدا شد وبه سوی حلقه رفت. شهروز ماتزده او را مینگریست و فکر می کرد خواب می بیند مژده از این بهتر برای شهروز وجود نداشت رفته رفته مراسم سماع به پایان رسید و حضرت شیخ المشایخ دوباره به روی سجاده نشست و مشغول دعا کردن شد. پس از پایان دعا چراغ ها را که از اواسط سماع خاموش کرده بودند روشن نمودند و پس از چند دقیقه چند تن از خادمین مشعول چیدن بشقاب های شام جلوی درویشان و غیر درویشان شدند نوشابه سبزی و پس از ان دیسها حاوی شیرین پولو به ترتیب جلوی مدعوین تعارف شد. حضرت پیر همینطور که مشغول صرف شام بود شوخی های با مزه و جالی با نزدیکان و اطرافیانش می کرد و می خندیدند و طوری رفتار می نمود که جو مجلس سنگین نشود و در همین حین مرتب نگاه های پر معنایی به شهروز می انداخت و هر بار که نگاه هایشان در هم گره می خورد لبخند پرابهتی به روی شهروز می پاشید. پس از صرف شام همان خادمین ظروف شام را جمع کردند و بعد از سرو میوه درویشان گروه گروه نزد شیخ رفتند و پس از دریافت عیدی, دستش را بوسیدند و راهی منازلشان شدند وقتی عده زیادی از سپید پوشان درویش محلس را ترک گتند و محوطه خانقاه خلوت شد شهروز به فرامرز اشاره کرد که بر خیزند و برای خداحافظی نزد قطب سلسله بروند. آنها با هم از جایشان برخاستند و با کسب اجازه از پیر خدمت او رسیدند وقتی به او نزدیک شدند و در حضورش نشستند شهروز سرش را پایین آورد و بوسه ای روی دستهای پیر کاشت پیر که مردی خوش خلق و خوش سیما و نورانی بود لبخندی زد و با دست دیگرش سر شهروز را به نوازش گرفت. سپس شهروز سر برداشت و نگاهی به چشمان نافذ و پر قدرت مرشد انداخت او نیز نگاه گیرایش را به شهروز دوخت و گفت - کسی که به قصد حاجتی حضور حضرت ثامن الحجج شرفیاب می شه برای بر آورده شدن حاجت غصه نمی خوره...حضرت خودشون ضامن روا شدن حاجت شما شدن... و خندید شهروز از تعجب خشکش زده و زبانش بند آمده بود. نمی دانست چه بگوید و چکار کند. اشک در دیدگانش حلقه زد و چون نتوانست خودش را کنترل کند سر بر روی زانوی شیخ گذاشت و گریست. پیر مدتی او را نوازش کرد و سپس از کنار دستش تکه ای شیرینی برداشت دعایی خواند بر شیرینی دمید و با دست خود ان را در داخل دهان شهروز گذاشت و گفت: - خداوند در قلب کسانیه که دل شکسته دارن پاشو پسرم پاشو برو که حاجتت را به زودی روا می شه. سپس مکث کوتاهی کرد و افزود: - هر وقت حال خوشی داشتی ما رو هم از دعا فراموش نکن. شهروز سرش را بلند کرد و نگاهی به شیخ المشایخ انداخت سپس دوباره دست او را بوسید و از جایش برخاست پیر بسته ای شکلات و یک اسکناس نو به عنوان عیدی به او و فرامرز داد و گفت: - من همیشه دعا گوتم پسرم...امشب خیلی به دلم نشستی. بعد با فرامرز هم خداحافظی کرد و اندو از خانقاه خارج شدند. شهروز یکی از عجیب ترین شبهای عمرش را پشت سر گذاشت و از همه مهمتر آرامشی عمیق بر روح و جسمش حاک گشته بود. تا زمانی که به منزل رسیدند کلامی حرف نزد و از فکر سخنان آن شیخ نورانی فارغ نگشت. فرامرز هم که می دید شهروز در چه وضعیتی به سر می برد کلامی به لب نیاورد تا شهروز از حالت قشنگی که داشت خارج نشود. ××××× شقایق همچنان بر نامهربانی هایش می افزود و شهروز لحظه به لحظه بیشتر عاشق او می شد هر بار که شهروز با شقایق تماس می گرفت و نا مهربانی های او را می شنید مصمم تر می شد که به هر شکل ممکن او را به مسیر گذشته بازگرداند. در این میان ترم جدید شهروز که آخرین ترم دانشکده اش بود شروع و روال طبیعی اش را طی می کرد اما بر عکس ترم های گذشته او اصلا توجهی به درس و دانشکده نداشت حتی به نگاه های نگرانی که در محیط داشنگاه همه روزه تعقیبش می کردند نیز اهمیتی نمی داد به چهره هر زنی می نگریست شقایق را می دید بار ها در خیابان به تصور اینکه شقایق را دیده که جلوتر از او می رود بر سرعت گام هایش افزود و وقتی به کسی که فکر می کرد محبوبش است می رسید متوجه می شد ذهنش دستخوش خیالی بش نبوده... یکباره که برای خرید پوشاک به مرکز خرید شهر رفته بود به تصور اینکه شقایق در کنارش گام بر می دارد و دست در دست او دارد مرتب با خود حرف می زد اما مانند دیوانگان شده بود چهره اش تکیده و تنها برق چشمانش حکایت از عشق سوزان قلبش داشت. یکی از همین روز ها در خلوت تنهایی خود نشتسه و به عشقش می اندیشید جملاتی در ذهنش شکل می گرفتند و پس ازچند ثانیه محو می شدند با خود اندیشید. کاش شقایق اینجا بود تا این حرفهای قشنگ رو بهش می گفتم..... و کسی در درونش ندا داد پاشو کاغذ و قلم بردار و بنویس شاید یه روی نوشته هاتو بهش دادی و اونارو خوند... شهروز به ندای درونش پاسخ داد پشت میز کارش نشست و کاغذ و قلمی برداشت و جنین نوشت: چر وجودت اینقدر برایم ناباور است؟ می ترسم به تو نزدیک شوم و یکباره از دیدگانم محو شوی اگر می توانستی دنیا زیبای صداقتم را ببینی اینگونه از من نمی گریختی می خواستم جسم مرده ام را روح باشی و برای تو مامنی از آسایش محض باشم برای تو ای همیشه در سفر می خواستم با گام های تو باشم و چه زیبا بود اگر همراهم بودی اگر دمی به راستی با من همنفس می شده آنگاه شبهایم چه نورانی بود و با تو خورشید چه ناچیز.... نا امیدانه به سوی تو نگاه دوخته ام تا که بار دگر دست مرا بگیری و از این ظلمت سخت تنهایی خلاصی ام دهی. برای او ای خدای من بهترین ها را بخواه زندگی را با همه حوشی هایش به او ارزانی کن و غم های زندگی اش را بر من روا کن که با روج و جسمس امیخته است. من زنده بودن را به این خاطر دوست دارم که می دانم کسی با من است که دستانش چون دوبال فرشته مرا از این خاکی خاک به معرج روح می رد و روح آواره ام را از سرگردانی نجات می دهد تو اکنون کجایی که من در عالم تنهایی همراه می خواهم ای مهربان من بی تو دنیا با من چه نامهربان است گل امید تنها در وجود تو روئیده ای باغبان گلم را پرپر نکن! ای کاش اجازه می دادی دنیایم از زیبایی و گرمی حضورت سرشار شود تو کجایی که نگاهم در هر سو حضور تو را می جوید؟ بیا و نگذار نومید باز گردد بگو که می خواهی گذاشت نگاه پاک و مهربانت جام جهاننمای من باشد اجازه مده که ستون هستی مان با دست خودخواهی ویران شود با من از مهربانی سخن بگو از اینکه همراه من همراز من و یار و پناه من باقی خواهی ماند. اه که چه زیباست شنیدن این حرف از لبان تو چه دردناک است انتظار برای لحظه ای که نمی دانم چه حواهی گفت. تو روشنی بخش دل من و خانه من هستی پس هیچ گاه راضی مشو این روشنی خاموش گردد. وقتی نگارش متن به پایان رسید ان را خواند و با خود اندیشید: باید هر طوری که ممکنه حرای دلمو به گوشش برسونم من شقایق رو دوست دارم دارم از عشقش می میرم به خدا من لایق اینهمه بی مهری نیستم مگه من چکار کردم که اینطور باهام رفتار می کنه/ باید یه تصمیم حساب شده بگیرم و به هر ترتیبی که هست دلش رو به دست بیارم من می توانم این کار رو بکنم... تا فرارسیدن شب فکر کرد و شب هنگام وقتی به بستر رفت تصمیمش را گرفته بود او برای فردا نقشه ها در سر داشت. |
لحظه های بی تو (فصل هجدهم) صبح زود با امید و اطمینان دیده گشود به سرعت کارهای روزانه اش را انجام داد و راس ساعت نه صبح شماره شقایق را گرفت طبق معمول همیشه خودش گوشی را برداشت شهروز پس از سلام و احوالپرسی گفت: - وقت داری چند کلمه باهات حرف بزنم؟ شقایق بی تفاوت پاسخ داد: - چی می خوای بگی؟ - حرفایی که تا به حال توی دلم جمع کردم به کسی نگفتم...حالا می خوام برای تو بگم.... - الان چند جا کار دارم نمی تونم بعد از ظهر ساعت چهار زنگ بزن با هم صحبت کنیم. بعد خداحافظی کرد و تماس را قطع کرد. بارقه ای از امید در دل شهروز روشن شد خودش نمی دانست این نور که دلش را فرا گرفته بود از چه چشمه می گیرد ولی هر چه بود شهروز را برای بعد از ظهر دلگرم تر می ساخت. به هر ترتیبی که بود بر انتظار چیره شد تا عقربه های ساعت به نرمی روی ساعت چهار بعد از ظهر ایستادند شهروز گوشی را برداشت و شماره شقایق را گرفت وقتی صدای شقایق در گوشش نشست نیروی تازه ای در جانش ریخته شد و از آنجا که آمادگی برای صحبت داشت خواست بسیار کوبنده شروع کند اما هر چه کوشید سخنانی که در ذهنش ردیف کرده بود به خاطر نیاورد پس از چند ثانیه کمی که به خود مسلط شد و گفت: - به قول سعدی گفته بودم چو بیایی عم دل با تو بگویم چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی منم همه جملاتی که آماده کرده بودم فراموش کردم اگه پراکنده مطالبمو گفتم گیج و کلافه نشی... شقایق گفت: - این تعارفا رو بذار کنار برو سر اصل مطلب که عجله دارم شهروز بدون اینکه حاشیه برود گفت: - ببین عزیزم کاری به این ندارم که چه مسئله ای باعث شده تو خودتو از من کنار بکشی فقط خواستم بهت بگم تو رو به خدا و به هر چیز که می پرستی و بهش اعتقاد داری دست از این کارات بردار من دوستت دارم تو اینو خوب میدونی باعث عذابم نشو به خدا همه زندگیم شده فکر و خیال تو از صبح که از خواب بیدار می شم تا شب جز تو و عشقت به هیچ چیزی فکر نمی کنم شبا هم حتی اگه خوابی به غیر از تو ببینم بازم در کنار تمام تصورها خیال تو از همه طبیعی تر وجود داره بیا و منت سرم بذار و گناه نکرده ام رو ببخش. شقایق با لحنی آرامتر از گذشته گفت: - چی داری می گی شهروز.؟ این حرفا چیه که داری میزنی؟ تو سرور منی تو که گناهی نداری تمام گناه ها گردن خود منه... شهروز میان جملات شقایق پرید: - نه عشق من اگه من کاری نکرده باشم که تو اینطوری اذیتم نمی کنی تو خوبی مهربونی حتما من کاری کردم که تو رو ناراحت کرده بیا و یه فرصت دیگه به من بده به خدا گذشته رو جبران می کنم هر کاری که باعث شده تو ازم برنجی برات جبران می کنم منو نوکر خودت بدون بیا و قدم روی تخم چشم های من بذار. به خدا این خونه دل من فقط مال خودته بغیر از تو هیچ کس توش جایی نداره این خونه رو بی صاحب خوه نگذار الهی من فدای او ن قیافه مهربونت بشم چرا بی خود و بی جهت می خوایفکر کنمی نامهربونی...؟ من از تو هیچ چیزی نمی خوام جز اینکه کنارم باشی و دوستم داشته باشی در عوض این تقاضای کوچیک هر کار از دستم بربیاد برات انجام می دم.. شقایق تا حدی تحت تاثیر سخنان شهروز قرار گرفته بود: - این حرفا رو نزن داری قلبمو اتیش می زنی احساسات منو جریحه دار نکن . شهروز جام من نمی تونم اونطور که تو دلت می خواد دوستت داشته باشم و کارایی رو که تو ازم می حوای برات انجام بدم.... شهروز از شدت هیجان نفس نفس می زد و اینبار هم جمله شقایق را ناتمام گذاشت: - عزیزم من هیچ چیزی از تو نمی خوام حتی نمی خوام دوستم داشته باشی تو فقط محبت منو بپذیر مگه تو از زندگیت چی می خوای جز محبت و عشق و اینکه کسی باشه که مسئولیتت رو بپذیره چیزه دیگه ای می خوای؟ به خدا من هر کاری از دستم بر بیاد برات انجام میدم بیا و منو خاک زیر پت بدون نه چیز ارزشتری تو رو خدا دوباره مث گذاشته ها باش. شقایق که می دید تحت هیچ عنوان حریف شهروز نمی شود و از طرفی احساس می کرد هنوز دلش هم نسبت به شهروز گرم است گفت: - باشه باشه قبول کردم فقط اجازه بده یه مدت فکر کنم یه مدت کوتاه سعی می کنم همونی که می خوای بشم بهت قول می دم. شهروز از شنیدن این جمله بال در آورده بود و از خوشحالی در پوست خود نمی گنجید پس گفت: - الهی من فدای قلب مهربونت تو این منت رو سرم بذار ببین من چطوری خودمو فدات می کنم. شقایق گفت: - باشه بهت قول میدم حالا دیگه اگه اجازه بدی برم و به کارام برسم تو هم برو به کارات برس شهروز با لحنی ملایم و سرشار از عشق گفت: - من به جز تو کار و زندگی ندارم تمام کار و زندگیم تویی ولی چون تو دلت می خواد بری و به کارات برسی من حرفی ندارم مخلصتم هستم. انشا الله تو که دل منو شاد کردی خدا دلتو شاد کنه. و پس از کمی صحبتهای معمولی دیگر تماس را قطع کردند. شهروز از خوشحالی به هوا می پرید و از اینکه انتظارش به ثمر نشسته مسرور بود پایان غصه هایش را نزدیک می دید و عشق را با تمام زوایای زیبایش در درون خود حس می کرد چه زیباست این احساس شیرین و دوست داشتنی و چه دلنشین است رسیدن به انچه مدتها انتظارش را می کشید. در قلب شقایق اتشی بر پا بود اتشی که تمام وجودش را گرم می کرد و در درونش زبانه می کشید. ائ می دید که شهروز به هیچ وحه دست از او نمی شوید و این نشان از آن داشت که این مرد همانی است که همیشه قابل اطمینان و اتکا است هنگامیکه شقایق احساس کرد شهروز با اینکه کالما مورد بی اعتنایی او قرار می گیرد اما هنوز دوستش می دارد و برای بدست آوردنش غرورش را له می کند تصمیم گرفت به ندای قلب خود که از اعماق پنهانی ترین نقاط قلبش به گوشش می رسید و ندای قلب عاشق و شیفته شهروز که او را به سوی خود می خواند پاسخ مثبت دهد و دوباره دروازه های قلبش را به روی عشق اتشین شهروز بگشاید. پی از پایان مکالمه انروز شقایق مدتی بر جای خود نشست و به فکر فرو رفت و بعد به اتاق خصوصیش پناه برد و در را پشت سرش بست خودش را روی تختخواب انداخت و چشمهایش را بست. می کوشید به هیچ یک از افکار منفی که ذهنش را در بر می گرفت توجه نکند او تصمیم خودش را گرفته بود و می خواست دوباره لحظاتش را از عطر عشق شهروز سرشار سازد در این لحظات بود که دفتر زندگی توسط فرشته مهربان سرنوشت ورق تازه ای را برای عشقا قصه ما به نمایش می گذاشت. شهروز نیز پس از اینکه احساس می کرد به خواسته دلش رسیده سرشار از شور و حال غریبی که از عشق سرچشمه میگرفت نزد مادرش شتافت و با چهره ای شاداب و صدایی خوشحال به او گفت: - مامان مامان دیدی خلاصه درستش کردم.... مادرش که پس از مدتها پسر جوانش را شاد و سرخوش می دید لبخندی بر روی لب اورد و گفتک - چی شده اینقدر خوشحالی؟ چی رو درست کردی؟ شهروز خندان پاسخ داد: - خلاصه موفق شدم اینقدر صبر کردم که طرف دوباره برگشت سر خونه اول..... مادرش که مشغول مطالعه بود کتاب را روی میز گذاشت عینکش را از روی چشمش برداشت و گفت: - خب مبارکه... و پس از مدتی کوتاهی افرود: -فقط حواست باشه که این ادمو تنها برای سرگرمی دور و اطرافت داشته باشی...منم خوشحالم که تو خوشحالی ...شهروز پسرم بهتره هر اتفاقی بینتون میوفته برای خودم تعریف کنی باز من تجربه ام از خیلی از کسانی که اطرافتن بیشتره و بهتر می تونم راهنمایی کنم. مادر شهروز باز هم می خواست بدینوسیله شهروز را تشویق کند تا مادرش را همچون سابع معتمد خود بداند و حرفهای دلش را برای او بگوید تا او هم بداند پسرش در چه مسیری گام بر می دارد و از او کاملا مرقبت کند. این بود که شب هنگام وقتی با پدر شهروز تنها شد به او گفت: - برات گفته بودم که شهروز با یه زن از خودش بزرگتر دوست شده و تمو ناراحتیهایش هم به خاطر اینه که طف می خواد باهاش قطع رابطه کنه.... پدر شهروز که مرد روشنفکر و دنیا دیده ای بود تمام حواسش را به همسرش داد و پس از پایان حرف او گفت: - خب چطور مگه؟ اتفاقی افتاده؟ مادر شهروز گفت: - اتفاق خاصی که نه ولی مث اینکه امروز با هم اشتی کردم شهروز خوشحال بود... پدر شهروز حرف همسرش را قطع کرد و گفت: - حسابی حواست رو جمع کن دقت کن این پسر خودشو فنا نکنه خیلی دقت کن همه چیز رو زیر نظر داشته باش بهتره مث همیشه باهاش رفیق باشی تا همه چیزو بهت بگه این ارتباط یه رابطه معمولی و درست و حسابی نیست همیشه یه طرف می لنگه حواست باشه طرف بچه مو نو ازمون نگیره هر چی پیش اومد به من بگو... و اینچنین مادر شهروز پدر را نیز ار وقایعی که در اطراف شهروز رخ می داد با خبر می کرد و هر دو با هم مراقب او بودند اما دورادور. |
لحظه های بی تو (فصل نوزدهم ) از آن پس ارتباط شهروز و شقایق دوباره به هم نزدیک شد تا مدتی تنها شهروز با شقایق تماس می گرفت و از آن حرفهای سرد و بی محبت گذشته از جانب شقایق حبری نبود هر چند او سخنان مهرآمیز نیز به شهروز نمی گفت ولی می کوشید محبتش را به شهروز نشان دهد. رفته رفته تماس هایشان دو طرفه شد و از صبح تا شب چندین بار با هم تماس داشتند. در این میان شقایق نیز ملایمتر از گذشته عمل می نمود. در دل شهروز شراری از شادی و عشق بر پا بود. در طول این مدت بی مهری شقایق این جوان عاشق که شهروزش نامیدند. حتی یکبار هم از ته دل نخندید و همیشه در غم به سر می برد اما حالا سرشار از شوق و شور و عشق بود ولی همواره دل در سینه اش می لرزید مضطرب بود و با خود مشکل داشت می اندیشید که اگر باز روزی برسد که شقایق رفتار چند ماه گذشته را پیش بگیرد او باید چکار کند...؟ اینبار چگونه می تواند دلش را به چنگ آورد و این موضوع سبب می شد در عین عشق و محبت همیشه نگران باشد. چندی بعد یکروز صبح هر چه شهروز به منزل شقایق تلفن می زد کسی گوشی را بر نداشت ساعت از یازده گذشته بود و دلواپسی پنجه به دل شهروز می کشید که شقایق تلفنش را جواب داد صدایش خواب آلود و خسته بود: - بله... - سلام کجا بودی چرا گوشی رو بر نمی داشتی؟ شقایق ا صدای گرفته ای پاسخ داد: - حالم خوب نیست دیشب تا صبح بیدار بودم و درد می کشیدم. نزدیکی های صبح خوابم برد تلفن رو کشیدم و تا حالا خواب بودم. شهروز با نرانی پرسید : - مسئله مهمی نیست توی دلم درد می کرد کیسه آب گرم گذاشتم بهتر شد. شهروز هنوز دستپاچه بود: - حالا چی؟ هنوز درد داری؟ - نه زیاد نسبت به دیشب خیلی بهترم. شهروز صدایش را بلند تر کرد: - بابا پدرمو در آوردی آحه بگو برای چی شکمت درد می کنه/ شقایق می کوشید شهروز را ارام کند: - مهم نیست نگران نباش - شهروز که نگرانی در صدایش موج می زد گفت: - عصر یه جا قرار بذار ببرمت دکتر... - دکتر رفتم - چی گفت: - یه غذا توی رحمم هست که بزرگ شده و اذیت می کنه تا حالا با قرص و دارو سر می کردم ولی مث اینکه مجبورم عملش کنم شهروز با صدایش را الا برد: - پس چرا معطلی چرا نمی ری عملش کنی؟ شقایق سکوت کوتاهی کرد و گفت: - به خاطر اینکه مشکل مالی دارم...خرج عمل رو ندارم بدم... شهروز فکری کرد و گفت: - مگه خرجش چقدر میشه؟ شقایق که صدایش از درد می لرزید گفت: - تو به خرجش چکار داری؟ - می خوام بدونم کاری ندارم - حدود چهار صد هزار تومن - از این رقم چقدرش رو کم داری؟ - همش هیچی از این پول رو ندارم... - همش؟ پس می خوای چکار کنی؟ تو که نمی تونی همینطور بمونی...! - فعلا با قرص و دارو می سازم تا ببینم چی میشه. - برای عصر از دکتر وقت بگیر با هم بریم دکتر... - باشه خبرت می کنم پس از آن مدتی صحبت کردند و بعد مکالمه را قطع نمودند. شهروز در افکارش غرق بود به دنبال راه حلی می گشت که توسط ان بتواند بدون اینکه شقایق را غمگین کند و به غرورش لطمه ای وارد نماید مشکلش را حل کند. هر چه اندیشید راه دیگری به جز راهی که از ابتدا در ذهنش شکل گرفته بود به مغزش نمی رسید برای عملی کردن تصمیمش باید تا تماس شقایق و متعاقب ان تا عصر صبر می کرد. ساعتی گذشت و شقایق او را با خبر نمود که از پزشک معالجش وقت گرفته و با شهروز در یکی از خیابان های نزدیک منزلش قرار گذاشت. عصر فرا رسید و خورشید طبق روال سالیان دراز خویش ماموریت خود را برای نور گسترانی در این سوی زمین به پایان رسانیده و بساط زرینش را جمع کرد تا در ان سوی دنیا به نور افشانی بپردازند. در این زمان شهروز به محل ملاقات رسید شاخه گل سرخی در دست داشت و انتظار شقایق را می کشید پس از امدن شقایق شاخه گل سرخ را به سوی او گرفت لبخند عاشقانه بر روی لبانش نشاند و گفت: (( شاخه ای گل در دست (( منتظر بر سر راه (( من به مهمانی چشمان پر از عاطفه ات آمده ام (( عشق معنای کدامین حف است و به همراه گل سرخ چه معنا دارد واژه هایی که کلام من و توست در کتابی است که هر واژه ان شعر ناخوانده احساس منست. من زگرمی نگاهت خواندم که گل سرخ چه معنا دارد و کلامت که پر از نغمه و موسیقی بود مثل جاری شدم گرمی عشق در رگ یخ زده لحظه دلتنگی هاست.... شقایق از شوق در آسمان ها به پرواز در آمده بود شاخه گل را از دست شهروز گرفت بوئید و بوسه ای بر روی گلبرگ های سرخ رنگ ان کاشت سپس دست شهروز را گرفت و به سوی مطب پزک روان شدند. در طول راه از هر دری سخن گفتند وبه هیچ وجه از مریضی و مشکلات مالی حرفی به میان نیاوردند وقتی به مطب رسیدند شقایق از شهروز خواست به دلیل اینکه پزشک مورد نظر از آشنایان خانوادگی شان است به تنهایی نزدش برود شهروز بدون اینکه حتی ذهر ای ناراحت شود پذیرفت و مقابل در مطب به انتظارش نشست. حدود نیم ساعت بعد شقایق بازگشت شهروز پرسید چی شد؟ دکتر چی گفت: شقایق سرش را تکان داد و گفت گفت اوضاع خیلی خرابه باید حتما عمل بشه. شهروز به آرامی پرسید: می خوای چکار کنی؟ عم در دیدگاه و صدای شقایق موج می زد: بهش گفتم بازم دارو بده تا ببینم چی میشه شهروز نگاهی به سراپای شقایق انداخت و گفت: برگرد و به دکتر بگو که می خوای عمل کنی.... شقایق خندید: - شهروز جان شوخی می کنی؟ شهروز قیافه ای حق به جانب به خود گرفت و گفت: - مگه درباره این موضوع ها شوخی داریم؟ شقایق با جدیت گفت: - من به تو می گم پول ندارم تو میگی عمل کنم؟! شهروز لبخندی سرشار از عشق به چهره زیبای شقایق که در هاله ای از غم فرو رفته و حالتی دلنشین تر پیدا کرده بود پاشید در کیف دستی اش را گشود و پاکتی به سوی شقایق گرفت و گفت: - مگه من مردم تا روزی که من زنده م تو نباید غصه این مسائلو بخوری هر وفت من مردم اونوقت بشین و غصه بخور.... شقایق شو که شده و آرام ایستاده بود وقتی به خودش آمد نگاهی به شهروز و نگاهی به پاکت در دستش انداخت و پرسید: - این چیه؟ شهروز با اطمینان گفت: - همونی که برای عمل لازم داری شقایق سرش را پایین انداخت و گفت: - من نمی تونم این پاکتو از تو قبول کنم تموم محبت های حای خودش ولی این یکی رو دیگه حرفشم نزن....منظور من درباره پول این نبود که از تو بگیرم. شهروز ابروان کمانی خوش ترکیبش را در هم کشید انگشت سبابه اش را زیر چانه شقایق گذاشت سرش را بلند کرد و گفت: - مگه من و تو با هم غریبه ایم؟این پاکت را بگیر برگرد پیش دکتر بگو می خوای عمل کنی. نوری در چشمان شقایق برق می زد هرگز نمی توانست تصور کند که شهروز تا این حد به او علاقه دارد و غم او را غم خودش می دان د نلش می خواست شهروز را در آغوش بکشد ولی افسوس که نمی توانست زبانش بند آمده بود و قادر نبود در برابر این جوان نازنین که اکنون چون مردی به تمام معنا مقابلش ایستاد ه و خود را مرد زندگی شقایق می دانست کلامی به لب آورد. حال دیگر مطمئن بود شهروز دقیقا همان تکیه گاهی است که سالها به دنبالش می گشته مردی مسئولیت پذیر و عاشق..اما در درون به خود نهیب می زد که از شهروز جوانی که تازه پا به عرصه زندگی و میدان پر تاخت و تاز اجتماع گذاشته به او روا نیست. ولی به هر ترتیب او را می دید که محکم و استوار رو در رویش چشم در جشمش دارد و پاکت حاوی پول را به سویش گرفته هیچ تردیدی هم در این ارتباط ندارد. در برابر اینهمه لطف و صفای جوان دوست داشتنی قطره ای اشک از دیدگانش فرو چکید و در میان پرده ای از اشک شهروز را زیر رگبار نگاه های عاشقانه گرفت. شهروز گفت: - شقایق عزیزم برای چی گریه می کنی من که کار بدی نکردم.... شقایق با صدای بغض آلودش پاسخ داد: - نه عزیزم دلم تو کاری کردی که اصلا توقعش رو نداشتم.... و پس از کمی تامل افزود: - به یه شرط قبول می کنم.... - چه شرطی؟ به شرط اینکه این پولو به من قرض بدی.... شهروز خندید دست شقایق را به دست گرفت و در حالی که پاکت را در دستش جای می داد گفتک - باشه خانومی فرض بلاعوض - نه اگه اینطوره نمی تونم بپذیرم. شهروز دست دیگرش را به پشت شقایق گذاشت و همینطور که او را به طرف مطب دکتر می چرخاند گفت: - این پا و اون پا نکن زود باش برو به دکتر بگو آزمایش های قبل از عمل رو برات بنویسه. و شقایق را به آرامی به سوی مطب دکتر هل داد همینطور که شقایق از پله ها مطب بالا می رفت برگشت و نگاه عمیق و عاشقانه ای به شهروز انداخت که تا عمق جان شهروز را سوزاند. ستارگان در سینه پهناور اسمان به شهروز چشمک می زندند و شب زمستان با سوز سرد ولی ملایمش زلفهای نرم شهروز را به بازی گرفته بود. شهروز مبلغی که برای عمل جراحی شقایق مورد نیاز بود را در حساب بانکی اش نداشت و صبح که تصمیم گرفت مخارج حراحی شقایق را به عهده بگیرد به هر دری زد جواب مثبت نگرفت بالاخره با مشکلات فراوان تا عصر که قرار بود شقایق را ببیند پول را تهیه کرد و حالا که پاکت را به دست شقایق سپرده بود احساس آرامش باطنی بر قلبش مستولی گشته بود. مدتی زیاد نگذشت که شقایق با کاغذی در دست نزد شهروز بازگشت کاغذ را به شهروز نشان داد و گفت: - باید بریم آزمایشگاه حالا دیر شده. - آره فردا صبح خودم میرم دیگه تو خودتو توی دردسر نداز به خاطر من اسیر میشی - اگه قرار به اسیری باشه خیلی وقته اسیرتم از همه مهمتر دلمه که اسیرته... سپس نگاهی به چشمان شقایق که از عشق و اشتیاق می درخشید انداخت و گفت: - کترت چی گفت: شقایق خندید: - تعجب کرد چطور به این زودی نظرم عوض شده...نمی دونست په دوست و پشتیبان خوبی دارم... شهروز هم خندید و شانه به شانه هم به راه افتادند. پس از صرف شام در یکی از رستوران های رمانتیک شهر. شهروز شقایق را به منزلش رساند و به خانه رفت تا روز بعد برای انجام مقدمات عمل جراحی با شقایق به آزمایشگاه برود... |
لحظه های بی تو (فصل بیستم ) مقدمات عمل جراحي شقايق از فرداي همانروز با شتاب آغاز شد و در طول اين مدت شهروز در تمامي لحظات همراه شقايق بود.سرانجام پزشك معالج زماني را براي جراحي مشخص نمود و شقايق در بيمارستان بستري شد تنها در اين زمان بود كه شقايق از شهروز خواست همراهش به بيمارستان نيايد چون هاله و بستگانش در آنجا بودند و حضور شهروز در بيمارستان ايجاد خطر مي كرد. شبي كه فردايش شقايق را به اتاق عمل مي بردند برف سنگيني مي باريد شهروز از خانه بيرون آمد و به قدم زدن در برف ها پرداخت. نگراني از حال شقايق بي قرارش كرده بود دانه هاي درشت و سپيد برف يكي پس از ديگري به نرمي بر روي موهايش مي نشستند و حال خوشي به او مي بخشيدند. دلش مي خواست شقايق در كنارش بود تا با هم از قدم زدن بر روي برف هاي يكدست زمستاني لذت مي بردند. صبح روز بعد شقايق را عمل كردند و غده را از داخل رحمش خارج نمودند هر چند عمل بسيار ساده بود ولي شهروز از صبح زود دست به دعا داشت و براي سلامتي عشقش دعا مي كرد. حوالي عصر شقايق با شهروز تماس گرفت و از بهبود حالش او را با خبر نمود خوشبختانه غده خوش خيم بود و جاي گراني وجود نداشت جراحي شقايق با موفقيت انجام شد چند روز بعد از اينكه شقايق از بيمارستان مرخص و به خانه منتقل گشت يك روز كه كسي در خانه شقايق نبود شهروز به عيادتش رفت و از اينكه مي ديد نتيجه عمل رضايت بخش بود است بسيار خوشحال بود. روزها پي در پي از راه مي رسيدند و با سرعت باور نكردني با شتاب از پي هم مي گذشتند و رفته رفته روزهايي پاياني زمستان خبر از ورود بهار مي دادند. روز تولد شقايق شهروز از خواب برخاست پس از رسيدگي به امور شخصي روزانه با شقايق تماس گرفت و وقتي صداي او را از پشت خط شنيد پيش از هر سخني بلافاصله ترانه تولد مبارك را به وسيله ضبط صوت برايش پخش نمود و بعد خودش تولد شقايق را به زيباترين وجه ممكن تبريك گفت. شهروز لحظه به لحظه خودش را در عشق شقايق غرق تر مي ديد و از اين غوطه ور شدن در درياي بيكران عشق شقايق لذت ها مي برد. هر روز كه احساس مي كرد عشقش به شقايق زيادتر از گذشته شده به درگاه ايزد منان سجده شكر به جاي مي آورد و از خداوندي كه درهاي عشق را هر روز بيش از پيش به رويش مي گشود سپاسگزار بود. متاسفانه شقايق به علت عديده نمي توانست روز تولدش شهروز را ببيند ولي به او قول داد در اولين فرصت قرار ملاقاتي با او بگذارد. يك هفته گذشت تا اين انتظار به سر رسيد و قرار شد شقايق براي ديدار با شهروز به خانه شان برود. شهروز از صبح زود مشغول تهيه مقدمات ورود شقايق شد چندين هديه زيبا و عاشقانه برايش تهيه كرده و آنها را به زيباترين وجه ممكن تزيين كرده بود. بعد از ظهر آن روز كسي در منزل شهروز نبود و شرايط براي ديدار آنها فراهم بود از روز پيش شهروز موضوع را با مادرش در ميان گذاشته و با هزار و يك جور التماس مادرش را راضي كرده بود تا شرايط را براي ديدار آنها فراهم نمايد مادرش نيز به شرطي كه زمان اين ديدار كوتاه باشد رضايت به اين داده بود كه آنها يكديگر را در خانه ببيند. ظهر فرا مي رسيد شهروز كيك كوچكي تهيه كرده بود روي ميز كوچكي در تاقش مقابل يكي از كاناپه ها گذاشت دور تا دورش را با هدايا و بادكنك هاي رنگي كه هر كدام پيام دوستت دارم را نوشته بود مزين كرد. انواع و اقسام كاكائو ها و تنقلات را دور آنها چيد. دو شمع كه عدد هجده را نشان مي داد روي كيك گذاشت و منتظر ورود شقايق شد. شب قبل متن عاشقانه اي تهيه كرده بود تا وقتي شقايق را مي بيند و به او تسليم كند در متن چنين نگاشته بود: اي آرام دل بي قرارم. در هجرانت چشم هايم باران عشق مي بارند. مي بارند و مي بارند تا اين سوي ناچيزي كه مانده است را هم از دست بدهند و در سياهي دنياي خود جز نقش روي ماه تو در عالم خيال تصور نكنند. تو كجايي كه دور از تو دل شكسته ام حتي طاقت آهي را ندارد و من كه در غم عشقت مي سوزم از حريم حرم پاك اين دل كه آشيانه عشق توست پاسباني مي كنم تا در ان جز انديشه عشق اتشينت هيچ جاي نگيرد. سينه تنگم مالامال اندوهي تلخ است. در ميان سينه ام سوزشي احساس مي كنم گويي اين دل است كه از سوختنش عطر عشق به مشامم مي رسد و تنم را از عشق مي سوزاند سراپا همچون ديوانه اي گم كرده رهن به دنبال درهاي عشق مي گردم تو مي داني اين درهاي فنا شدن كجاست؟! مي خواهم در راه عشقت فنا شوم و نابود گردم.... دل من فدوي مهرباني اي توست. عشق هر روز به تكرار تو بر مي خيزد و هر صبح وقتي به ياد عشق پاكت ديده مي گشايم چشم هايم هنوز از شبنم اشك تر است. من كه باشم تا در غم عشق تو غرقه شوم؟ هفت شهر عشق را كه بزرگان سلف در اوصافش سخنها فرموده اند و شعرها سروده اند فقط در راه مهر و محبت تو مي توان سير كرد. عجايب هفت گانه دنيا در شب بي نظير چشمهايت خفته اند. چشم هايي كه قصه پرداز رويا هاي شيرين مشرق زمين است. چشمهايي كه از قدرت جادويي فوق العاده اي برخوردارند و .... و چشم هايي كه دلم را چه زيبا صيد خود كرده اند و اين صيد بيچاره چه دلنشين زير پاي صياد خود جان مي دهد. اما اي واي اگر صياد من غافل شود از ياد من قدرم نداند...چون اين صيد ناچيز به اميد نظر كردن صيادش بر او زنده است و بدون آن نگاه ها خواهد مرد. نشد يك لحظه از يادت جدا شوم تو كه دنيايي عشق را به كام جانم كه بي تو بي قرار شده ريختي حال بگذار تا گلدان دلم با گل روي زيباي تو آراسته باشد و اين گلدان بي گل نماند. چون خاكش را به اسم تو و بوي تو ريخته اند و در آن گل ديگري جاي ندارد و نخواهد داشت. چرا كه هر گل ديگري با خاك عشق تو نمي تواند زنده بماند و پژمرده مي شود و خواهد مرد و گلدان دلم پذيراي گل ديگري نمي شود زيرا، گل هاي ديگر به جز تو برايم همه خارند. چون من هرگز عاشق نخواهي يافت و من كه جرمم عشق ورزيدن به توست ، عاقبت بر فراز حلقه دار بي وفاييت با دلي عاشق و ديوانه دست و پا خواهم زد و فداي دوست داشتنت خواهم شد و دل مهربانت روزي برايم تنگ خواهد شد، چرا كه چون من عاشق نخواهي يافت و كسي چون من فدايت نخواهد شد و بدان به غير از من هر كه مدعي اين سخن هاست تو را مي خواهد بفريبد چون حرف ان چشمان پرستاره را كس ديگري نمي خواند و نمي داند و با دلش لمس نمي كند نمي دانم تا كي بايد در اين امتحان سخت توسط تو آزمايش شوم..... اي فرمانرواي سرزمين دل عاشقم تو به من بگو جواب دلم را چه بگويم اگر ز تو پرسد به او چه بگويم؟ با دل شكسته ام چه كنم؟ دلي كه از آتش بي تو بودن سوخت و اين داغ كه من بر دل ديوانه ام نهادم جمله جهان را مي سوزاند و من تحمل بار سنگينش را كردم. اي طپش هاي دل حزينم روزي ساعتي خواستم بگويم كه عاشقت هستم . اما اي اميد جان در آن لحظه ذهن من از فواره ها بالاتر از زندگي پر بارتر و از اميد ها سرشار شد و حس كردم تو از نگاهم رازم را خوانده باشي اما اينك بدون تو و نفس هاي گرم و نوازشگرت تنهايي را با تمام ابعادش حس مي كنم و قطره قطره عشقم را با تمام ذرات وجودم در يك جمله مي گنجانم و مي گويم عزيزم دوستت دارم و بدون تو خود را تنها و بي كس مي بينم. چرا كه هجرانت پاييزي سخت براي دلم بود كه در آن برگزيزان عشق را به تماشا نشستم و رنج كشيدم. بيا و نظري به راهي كه رفته اي بينداز بر رد پاي عشق تو كه بر دل پژمرده از دردم نشسته نگاه كن ببي دلي كه مي تواند آشيانه مطمئن عشق تو باشد چگونه زير چنگال تيز و برنده عقاب دوريت كه هر لحظه پنجه هايش را بيشتر و بيشتر به ديواره دل غرق در خونم فرو مي كند و ان را به آن ضربه اي كاري بر پيكره نحيف دلم به رسم يادبود بر جاي مي گذارد خود را سپر كرده و مي كوشد تا ذره اي از محبت تو را كه درون صندوقچه خود همچون گنجينه اي گرانبها نگهداري مي كند كاسته نشود بلكه در هر لحظه و در هر طرفه العين صدبار برايت جان مي دهد و ديوانه تر مي گردد اما خاصيت تو چنان عاشق سوختن كه چيزي هم براي تابوتش باقي نخواهي گذاشت. بيا تا بي تو پرپر نزنم بگذار كنارت زندگي را زيبا ببينم تا رنج زيستن با دستهاي گرم و عاشقت برايم گوارا گردد. با نگاهم به تو التماس مي كنم تا برگردي و دلم را تنها و بي كس در اين تندباد تلخ بي مهري نگذاري. احساس چيزي نيست كه بتوان آن را هدايت يا كنترل كرد احساسي كه كنترل شود ديگر احساس نيست پس به احساساتت آزادي بده تا تو را به اوج وفا و صفا و صميميت و مهرباني سوق دهد. من كه زير شمشير غمت رقص كنان مي روم حيف است زير بار بي وفاييت پايمال شوم و سزاوار اين همه رنج و محنت نيستم چرا به زجر كشيدنم نمي انديشي؟ مزد اينهمه قدح پرشراب جاويدان عشقم باشي؟ اما بدان اگر باشي يا نباشي هميشه قدح پر شراب عشقم باقي خواهد ماند ولي زندگي برايم چه زيباست اگر هميشه باشي... تو اي محبوبه شبهايم نمي دانم تو مي داني كه از تب در ميان بسترم چون شمع مي سوزم؟ براي ديدن رويت دو چشم اشكبارم را به روي ماه مي دوزم؟ عزيز عزيز تر از جانم جدايي هرگز حيف خاطره ها نمي شود دست هاي تو با نوازش هاي مهربانانه اش و چشم هايت كه گوياترين نگاه هاي دنيا را در خويش دارند هميشه بزرگترين عشق ها را برايم مي آفرينند پس تا زا روزگار جدانشده ام مرا بگير تا تنهايي دوستم نشده مرا پيدا كن مرا دوست داشته باش مرا به دست فراموشي مسپار مرا به دست فراموشي مسپار.... متن را در پاكتي كنار هدايا گذاشت. انتظار لحظه به لحظه چنگ به دل شهروز مي كشيد تا لحظه ورود شقايق نزديك شد. او از لحظاتي پيش پشت پنجره نشسته و انتظار ورود شقايق را مي كشيد هنگامي كه او را ديد كه از خم كوچه عبور كرده و به سوي منزلشان پيش مي آيد به طرف كيك دويد شمع ها را روشن كرد و بعد پيش از اينكه شقايق كاملا مقابل در خانه برسد و زنگ بزند با شتاب به سوي در پرواز كرد و آن را گشود با لبخندي محبت آميز او را پذيرا شد، سپس دستش را گرفت و بوسه اي گرم روي آن كاشت. شهروز سر از پا نمي شناخت مثل پروانه اي كه گرد شمع مي گردد، دور شقايق مي گشت او از عشق شقايق سرشار بود و شقايق هم... به خانه وارد شدند و شقايق پس از اينكه باراني اش را از تن در آورد به سوي اتاق شهروز روان شد ابتدا متوجه صحنه زيبا و شورنگيز داخل اتاق نشد ولي با نخستين گامي كه به داخل اتاق گذاشت بر جايش ميخكوب گشت. شهروز از پشت سرش مي امد و كوچكترين واكنش هاي شقايق را زير نظر داشت لبخند شيريني روي لب هاي شقايق شكوفا شد سرش را چرخاند و نگاهي به شهروز انداخت كه توسط ان نگاه تمام حرف هاي دل عاشقش را يكجا به دل شهروز منتقل كرد سپس دست هاي شهروز را در دستانش گرفت فشرد و گفت: - به خدا نمي دانم در برابر اينهمه احساس و عشق و محبت بايد چي بگويم..... شهروز لبخند شيريني به رويش پاشيد و گفت: - تولدت مبارك عشق من. - امروز بهترين روز عمر منه بهترين تولدي كه تا حالا داشته ام.... شهروز دست هايش را از دستان شقايق بيرون كشيد و بازوانش را گرفت و گفت: - عزيزم روز تولد تو روز شكوفايي زندگي منه..... سپس او را به طرف كيك و هدايا چرخاند و ادامه داد: - بدو برو شمعها تو فوت بكن آب شدن. شقايق نگاهي به كيك هدايا بادكنك ها كاكائوها و پس از آن به شمع ها انداخت در اين زمان نتوانست جلوي خنده اش را بگيرد و در ميان خنده هايش گفت: - اين چه شمعيه؟ مگه من هجداه سالمه؟ شهروز قيافه حق به جانبي گرفت و گفت: - آره ديگه مگه چند سالته؟ تازه هنوز هجده سالتم نشده... از سخنان شهروز و حالت چهره اش بر خنده شقايق افزوده شد و گفت: - چقدر تو خوبي...مهربونيات منو ديوونه مي كنه...مي خواي بگي من هم سن و سال تو هستم؟!!! شهروز بدن اينكه چيزي بگويد دست شقايق را گرفت و به طرف كيك و شمع هايي كه روي آن نشسته و ديده روشن و آتشينشان را بر روي اين صحنه هاي عاشقانه خلقت و كبوتر ان عاشق كه دور هم مي چرخيدند دوهته بودند كشيد. شقايق پشت ميز به روي كاناپه نشست و شهروز چنين خواند: - بيا شمع ها رو فوت كن كه صد سال زنده باشي.... او چندين بار اين شعر را خواند و شقايق شمع ها را فوت كرد شهروز كف زد و بعد چاقويي تزئين شده به دست شقايق داد و گفت: - زود باش كيك رو ببر شقايق چاقو را از دست شهروز گرفت روي ميز گذاشت يكي از هدايا را برداشت و گفت: - اول بايد كادو ها رو باز كنم. و مشغول باز كردن هدايا شد پس از باز كردن هر هديه از ديدگانش برقي مي جهيد و با اين برق ها شراره هاي عشق در دل شهروز زبانه مي كشيد سپس شهروز پاكتي كه محتواي متن شب گذشته بود را به دست شقايق داد و گفت: - اينو براي تو نوشته ام بخون... شقايق پاكت را گرفت درون كيفش گذاشت و گفت: - بهتره وقتي تنها هستم بخونم بيشتر بهم مي چسبه.... - هر طور ميلته. شقايق قطعه اي از كيك را بريد داخل بشقاب گذاشت و ان را به سوي شهروز گرفت شهروز ابتدا بوسه اي روي دستهاي شقايق كاشت و بعد بشقاب را از دستش گرفت و مشغول خوردن كيك شد . قطعه كوچي از آن را جدا كرد و به طرف دهان شقايق برد شقايق خنده اي كرد دهانش را گشود و كيك را از دست شهروز خورد. سپس به گيتار شهروز اشاره اي كرد و گفت: - نمي خواي برام يه آهنگ قشنگ بزني و باهاش بخوني؟ شهروز خنديد از جايش برخاست و به طرف گيتار رفت ان را به دست گرفت لبه تختش نشست و با انگشت هاي ظريفش به نواختن گيتار پرداخت در حيت نواختن ساز با صداي دل انگيزش ترانه هاي عاشقانه دلنشيني براي عشقش مي خواند. فضاي اتاق شهروز را هاله اي از شادي و عشق در خود فرا گرفته بود و لحظه ها در خوشي مي گذشتند.خداي عاشقان به قدري مهربان است كه هرگز نمي خواست در را به روي عشق آندو ببندد و هيچ گاه زير لب به ديوانگي هايشان نمي خنديد... شهروز ميز مقابل شهقايق را كناري گذاشت جلوي پايش روي زمين نشست دستهايش را در دست گرفت و گفت: - عزيزم اميدوارم هزار سال بشي و سال ديگه تولدتو كنار هم جشن بگيريم بدون هيچ مشكلي و محدوديتي..... شقايق خنديد و با نگاهي عاشقانه در جشمان شهروز ديده دوخت و گفت: - منم اميدوارم ولي به همينشم راضيم. آنها ساعتي كنار هم سخن از عشق و دلدادگي در گوش يكديگر سر دادند همچون پرندگان عاشق چهچهه زدند و از محبت نهفته در دلشان گفتند و پس از آن شقايق عازم رفتن شد. شهروز همچنان دست او را در دست داشت در عمق چشمانش غم غريبي نهفته بود دستهاي شقايق را فشرد و گفت: - عزيز دلم وقتي به زمان او مدنت نزيك ميشه دل تو دلم نيست و از شدت شوق و هيچان سر جام بند نيستم اما امان از وقتي كه مي خواي بري دلم مي خواد توي سينه ام بتركه هنوز نرفتي دلم بات تنگ مي شه... چي ميشد تو مال خودم بودي و هرگز از هم جدا نمي شديم؟ شقايق خنديد و گفت: - تا ببينيم آينده چي ميشه... شهروز گفت: - از لحظه اي كه توي ماشين مي شيني دلم برات يه ذره ميشه .. اصلا انگار نه انگار كه تا حالا پيشم بودي در همين حين اتومبيل تاكسي سرويس رسيد و راننده زنگ در را به صدا در آورد. - شقايق به آرامي دستش را از دست شهروز بيرون كشيد و به سوي در حركت كرد شهروز جلوي در خانه پيش از اينكه شقايق در را باز كند بوسه اي روي دستانش كاشت خداحافظي گرم و عاشقانه اي با او كرد و شقايق سوار بر اتومبيل از مسير ديد شهروز خارج گشت... شهروز به خانه بازگشت و در دل احساس دلتنگي شديدي نمود اين همان عشق بود كه لحظه به لحظه بيشتر فضاي دل و وجود شهروز را به محاصره خود مي كشيد. شهروز پر بود.... پر از عشق شقايق و اين اشباع پاياني نداشت. |
رمان لحظه های بی تو - فصل بیست و یکم
در اين ميان شقايق و هاله زندگي راحتي داشتند و شقايق به هيچ وجه نمي گذاشت دخترش دوباره از ارتباط او و شهروز بويي ببرد كم شدن تماس ها و روابط شهروز و شقايق سبب شده بود كه هاله در ذهن خود فكر كند همه چيز تمام شده و به روال عادي اش بازگشته پس ديگر پيگير جريان نشد و ذهن جوانش را به مسائل ذيگري معطوف داشت شقايق به خاطر اينكه دخترش دوباره به او مشكوك نشود حتي سعي مي كرد مواقعي كه او در خانه نبود و به مدرسه يا كلاس هاي آموزشي يا تقويتي مي رفت با شهروز تماس بگيرد و اين موجب شده بود ذهن مسموم هاله از هر گونه سوطني نسبت به او پاك گردد. از طرفي شقايق احساس مي كرد باز آرام آرام وابسگي اش به شهروز زياد و زيادتر مي شود و همچنين به خوبي مي دانست كه نبايد شهروز را بيش از اين به خود وابسته كند اما نمي توانست جلوي دلش را بگيرد و در برابر محبتهاي بي حد شهروز تسليم محض گشته بود ولي در پس ضمير ناخود آگاه اش كسي مرتبا به او نهيب مي زد و او را از ادامه اين راه پر مخاطره مي هراساند و فاصله سني اش را به يادش مي آورد. بوي بهار از هر سو به مشام مي رسيد و پرنده پيام آور بهار در راه بود تا به همراه حود روح سبز بهار را بياورد و جان تازه اي به طبيعت و دلها ببخشد و درختان از شكوفه هاي زيبا پر شده و به زمين حال و هواي خوشي ارزاني مي داشتند. در اين ميان فضاي دل شهروز و شقايق نيز با فرارسيدن بهار از عطر عشق سرشار شده و پرستوي عشق به لانه دلشان بازگشته بود آندو مرتبا با هم تماس داشتند و محبت روز به روز سينه پرمهرشان را مالامال تر مي ساخت. و سپس گذشت با شتاب لحظات و روزها سال نو را با خود به ارمغان آورد. پرندگان خوش ترنم در هر سو خبر از آمدن پرنده بهار مي دادند و وقتي پرنده خوش آواز بهار در آسمان آبي به پرواز درآمد ديگر پرندگان و همچنين انسان ها به استقبال اش شتافتند و به آواي زيايش گوش سپردند. لحظات تحويل سال جديد براي شهروز با تمامي سال هاي ديگر تفاوت فراوان داشت.... او در كنار پدر و مادرش پاي سفره هفت سين زيبايي كه چيده بودند نشسته و در آن لحظاتي روحاني و دل انگيز جز به شقايق و عشقش به هيچ موضوعي ديگري نمي انديشيد. زماني كه از تلويزيون صداي دعاي پيش از تحويل سال به گوش رسيد شهروز تنها براي سلامتي و بهروزي شقايق دعا مي كرد. او دست به دعا داشت و براي عشقش دعا مي خواند از خدا مي خواست سال هاي بعد در كنار دلدارش پاي سفره هفت سين بنشيند و به هنگام تحويل سال نو دست او را در دست داشته باشد و چشم در چشم خمار از عشقش بدوزد... و هنگامي كه ثانيه شمار ساعت روي لحظه تحويل سال ايستاد و به نشان حلول سال نو صداي شليك توپ به هوا بر خاست چشمانش را بست و چهره شقايق را در مقابل ديدگانش مجسم كرد با تجسم چهره زيباي محبوبش تمام پيكش را لرزش خفيفي در بر گرفت و دو قطره اشك از ديدگانش فرو غلطيد. در اثر اين حال شيرين و خوشي كه روح و جان و جسمش را فرا گرفته بود لبخندي به لب آورد جشم هايش را گشود قطرات اشك را با نوك انگشت از چهره سترد و همان انگشتش را به زبانش كشيد. در دل انديشيد خون دلي كه در راه عشق شقايق به چشم هاي مست عاشقش راه يافته و اين خون دل گرانبها سزاوار هدر رفتن نيست بايد آن را بوسيد و دوباره به بطن جان بازگرداند چون اين قطرات متبركند... سپس از جايش برخاست پدر و مادئرش را بوسيد و عيد را تبريك گفت و دهانش را شيرين نمود دور از چشم مادر و پدر گوشي تلفن را برداشت و شماره منزل شقايق را گرفت پس از اينكه صداي گرم دلدارش را در گوش هايش طنين انداخت نفس عميقي كشيد و گفت: - عيدت مبارك عزيز دلم شقايق به دليل اينكه هاله در كنارش بود و نمي توانست سخني بگويد گوشي را گذاشت و تماس را قطع كرد. شهروز به همين هم راضي بود مي خواست شقايق بداند او تحت هر شرايطي تنها به عشقش فكر مي كند و بس.... سپس كتاب حافظ را به دست گرفت تا در نخستين ساعات سال نو تفالي بزند. در دل گفت: (( اي حافظ به من بگو در اين سالي كه پيش رو دارين عشق بين من و شقايق چه خواهد كرد...)) كتاب را باز كرد و چنين خواند تاب بنفشه مي دهد طره مشك ساي تو پرده غنچه مي درد خنده دلگشاي تو اي گل خوش نسيم من بلبل خويش را مسوز كز سر صدق مي كند شب همه شب دعاي تو... پس از خواندن شعر كتاب را بست و اين تفال را در آغاز سال نو به فال نيك گرفت. بوي سال نو و عيد نوروز همه جا را در بر گرفته و بازار ديد و بازديد اين رسم كهن ايراني در تمام خانواده ها رواج داشت. در طول چند روز نخستين سال يكي دوبار شقايق به شهروز تماس گرفت و سال نو را به او تبريك گفت و در چهارمين روز سال قرار شد شقيق براي ديدار شهروز به منزلشان برود. ان روز كسي در خانه شهروز نبود و همه براي بازديد به كرج رفته بودند. شهروز انتظار ورود شقايق را مي كشيد حدود ساعت يازده صبح شقايق به خانه شهروز رسيد. شهروز همچون هميشه پشت پنجره ايستاده و انتظار شقايق را مي كشيد و پس از ديدن او به سوي در دويد در را گشود و با شوق فراوان دست شقايق را در دست گرفت و پس از تبريكات مرسوم به خانه وارد شدند. اينبار شهروز به جاي اينكه شقايق را مستقيما به اتاقش ببرد او را به سالن پذيرايي راهنمايي كرد تا طبق رسومات از او پذيرايي سال نو و عيد به عمل آورد. پس از آن كه در حد لازم از عشقش پذيرايي نمود پيشنهاد داد كه به اتاق شخصي اش بروند شقايق نيز پذيرفت. پس از ورود به اتاق شهروز عيدي هاي شقايق را از كمدش در آورد و به او داد. طبق معمول عيدي او نيز شامل چند هديه مختلف بود و شقايق را ذوق زده كرد..شقايق نيز از كيفش دو بسته بيرون كشيد يكي بزرگتر و ديگري كمي كوچكتر ...هديه بزرگ يك جلد كتاب حافظ اعلا و هديه كوچكتر نوار كاست بود. زماني كه شهروز هديه كوچكتر را گشود. شقايق گفت: - اين نوار گلچيني از ترانه هاي خواننده محبوب من كريس دبرگ هست ترانه هايي كه برات ضبط كردم رو بيشتر از همه آهنگ ها دوست دارم. - شهروز قاب كاست را گشود و از بوي عطر روح نوازي كه از داخل قاب بر مي خاست مست شد. شهروز ان را به بيني اش نزديك كرد و نفس عميقي كشيد بوي شقايق بود... بويي كه هميشه از تن شقايق مشامش را نوازش مي كرد... شهروز گفت: - عجب بوي مست كننده اي.... و پس از اينكه دوباره آن را بوييد افزود. - عجيبه، منم اين خواننده را بيشتر از تمام خواننده ها خارجي دوست دارم سپس به سوي ضبط صوتا رفت و نوار را داخل ان گذاشت پيش از اينكه ضبط صوت را روشن كند شقايق گفت: - از همين جا كه روشنش كني همون ترانه اي شروع ميشه كه من هميشه به ياد تو گوش مي كنم. حرف دل من براي تو توي شعر همين ترانه گنجونده شده. شهروز خنده شيريني كرد و براي اينكه به سخنان دل دارش زودتر پي ببرد به سرعت ضبط را روشن نمود. صداي موزيك و پس از آن آواي خوش آهنگ ترانه خوان در اتاق پيچيد: (( پاسخي وجود دارد كه روزي آن را خواهيم دانست و تو بايد دردها را از خود براني پيش از اينكه بتواني دوباره زندگي را آغاز كني آري بگذار آغاز شود دوست من بگذار آغاز شود بگذار اشك عشق از قلبت جاري گردد و هر گاه در شبهاي تنهايي به نوري احتياج داشتي مرا چون آتشي به درون قلبت ببر.... در حين پخش ترانه شهروز از مقابل ضبت صوت برخاسته جلوي پاي شقايق روي زمين نشسته دستهايش را در دست داشت و خيره در چشمانش مي نگريست پس از پايان ترانه بوسه اي روي انگشتان شقايق كاشت و گفت حالا نوبت منه كه ترانه محبوبم را از همين خواننده رو برات برات پخش كنم. سپس به سوي ضبط صوت رفت از قفسه نوارهايي كه كنار ضبط قرار داشت يكي را انتخاب كرد برداشت و ان را داخل دستگاه گذاشت آوازه خوان چنين خواند: (( به وقت سپيده دم از خواب بر مي خيزم احساس ناراحتي مي كنم صداي تنفس تو را در كنارم مي شنوم و در مي يابم كه خواب زماني را مي ديدم كه ممكن است روزي از راه برسد و تو در زندگيم نباشي آهسته از بستر بيرون مي خزم از پله ها به طبقه پايين مي روم هنوز از دلهره خوابي كه ديده ام ناآرام و غمگينم به خوبي مي دانم كه به قدر كافي احساساتم را برايت ابراز نمي كنم و نمي گويم تا چه حد برايم ارزش داري وقتي شب هنگام از خانه خارج مي شوي بسيار زيبا به نظر مي رسي و هر گاه قدم به هر جا مي گذاري توجه همه به تو جلب مي شود زماني كه در كنارت ايستاده ام غروري خانه قلبم را تسخير مي كند اين غرور از اينست كه مي دانم تو امشب اينجا در كنار من هستي تو محبوب مني يار و ياور مني تو به من اميد مي بخشي تو به من نيرو مي دهي و مرا با خودت به دوردست ترين ساحل آرزوها مي بري و با توست كه مي خواهم به جاودانگي برسم آري با توست كه به جاودانگي خواهم رسيد... اينبار شقايق بود كه دست شهروز را مي فشرد و با نگاهش تحسينش مي نمود مدتي به همين شكل سپري شد شقايق گفت: - شهروز جان ما هفته دوم عيد رو عازم شماليم - به سلامتي كجاي شمال مي خواين برين؟ - بين نوشهر و علمده يه روستايي هست به نام آندرور بهش اتارور هم مي گن... - جا دارين يا ميخواين اجاره كنين؟ شقايق سرش را به علامت تاييد فرود آورد و گفت: - يه ويلا كنار درياي خانوادگي داريم كه هر وقت هر كدوم مي خوايم مي ريم اونجا شهروز نگاه عاشقانه اش را به چشمان خمار شقايق دوخت و گفت: - باهان تماس مي گيري؟ شقايق لبخنده شيرينش را به روي شهروز پاشيد و گفت: - حتما اگر موقعيت بشه حتما باهات تماس مي گيرم. - پس منتظرت هستم شقايق دست شهروز را فشرد و گفت: - باشه... سپس شقايق براي رفتن آماده شد و پس از چندي با شهروز خداحافظي كرد و رفت. آنها آن روز را با هم ديدار خوبي داشتند و شهروز خيلي راضي به نظر مي رسيد. كسي نمي دانست سرنوشت اين عشق به كجا ختم مي شود جز فرشته سرنوشت كه در گوشه اي نظاره گر خلق صحنه هاي عاشقانه اي بود كه اين دو دلباخته قصه ما خالقش بودند. |
رمان لحظه های بی تو - فصل بیست و دوم
شقايق هفته دوم عيد را به همراه خانواده اش در ويلاي كنار دريا گذراند و در طول اين مدت تماسي با شهروز نگرفت. لحظه ها به روزها و روزها به هفته ها و هفته ها به ماه ها مبدل مي شد و بهار با همه طراوتش رنگي سبز و زيبا به زندگي و طبيعت مي پاشيد زيبايي هاي طبيعي براي شهروز با عشق در هم مي آميخت و لحظاتي خوش و شيريني برايش خلق مي گشت. با گذشت زمان ارتباط شهروز و شقايق نزديك و نزديكتر شد و ديدارهايشان در هفته به يكي دوبار مي رسيد. در اين بين شهروز به كلي مسئوليت زندگي شقايق را به عهده گرفته و علاوه بر رسيدگي هاي مادي مرتبا برايش هداياي با ارزشي مي خريد تا احساس كمبود نكند. شقايق از وجود شهروز در كنارش احساس آرامش و امنيت مي نمود، اما هر چند يكبار كه زمانش هم كوتاه بود سر ناسازگاري مي گذاشت و زمزمه هاي سرد و تلخ جدايي سر مي داد در اين گونه مواقع با اين وجود كه شهروز در درون خود لحظات سخت و دشواري مي گذراند ولي با معضلي كه شقايق برايش مي ساخت دست و پنجه نرم مي كرد تا موفق مي شد نظر شقايق را به خود جلب نمايد. رفته رفته اولين سالگرد آشنايي اين عشاق فرا رسيد حدودا از ده روز مانده به روزي كه براي شهروز از ارزش والايي بر خوردار بود شقايق دوباره ناسازگاري پيشه كرد اخلاقش بسيار تند و خشن گشته بود. شهروز هر چه كوشيد او را به وضعيت مناسب بازگرداند موفق نشد. با اين حال از تلاشش دست نمي كشيد و در يكي از ديدارهايشان خطاب به شقايق گفت: - اگر براي من ارزش قائلي روز سالگرد آشنايي مون اين ارزش رو به من ثابت كن... و شقايق در پاسخ جواب داد: - تا ببينم اونروز چي برايم پيش مي آيد. نخستين روز سالگرد آشنايي آنها روز جمعه بود از شب گذشته شهروز شور و حال خاصي داشت يك لحظه از ياد شقايق غافل نشد با خيال شقايق به بستر رفت و خواب او را ديد كه در كنارش آ واي عشق در گوش هايش سر داده است... صبح سر مست از رويايي كه شب گذشته ديده بود چشم هايش را در بستر گشود نخستين موضوعي كه به خاطر آورد اين بود كه آن روز روزي بود كه در يك سال قبل سرنوشت برايش ورق جديدي در كتاب زندگي رقم زده و شقايق نازنينش را در مسير زندگي با او همراه و همنوا ساخته بود. مدتي در بستر ماند و به او انديشيد به يكسالي كه گذشت چندان خود را مشغول اين افكار نكرد و در بستر به زير آمد. آبي به سر و صورتش زد به اتاق خصوصي اش بازگشت و منتظر تماس تلفني شقايق شد. چون جمعه بود شهروز به هيچ وجه نمي توانست با شقايق تماس بگيرد و چاره اي نداشت جز اينكه بنشيند و انتاظار بكشد اما به خوبي برا اين مسئله واقف بود كه ديدارشان در آن روز تقريبا غير ممكن است. او در طول سالي كه گذشت سر رسيدي تهيه و تمامي تماس ها و ديدارهاشان را با قيد ساعت و مكان در آن نوشته بود همچنين دفترچه خاطراتي براي نوشتن خاظرات لحظاتي كه در كنار شقايق مي گذراند داشت سر رسيد را برداشت و اين يك سال را دوره كرد... همينطور كه مشغول دوره خاطرات عاشقانه اش بود در بعضي اوقات كه با خاطرات تلخ مواجه مي گشت با التهاب به خود مي پيچيد و برخي مواقع هم كه عشق روي خوشش را به او نشان داده بود لبخند شيريني بر لب مي آورد. ظهر از راه رسيده و خبري از شقايق نبود با اينحال شهروز نااميد نشد و باز به انتظار شست او پس از صرف مختصري ناهار به اتاقش بازگشت نوار موزيكي ملايمي داخل ضبط صوت گذاشت روي تختخوابش دراز كشيد و دوباره به فكر فرو رفت هر چه عقربه هاي ساعت زمان را بر گرده خويش به حلوتر مي كشيدند بر اضطراب و انتظار شهروز افزوده تر مي شد و در قلبش فشار بيشتري احساس مي كرد. تا عصر و پس از ان غروب نيز خبري از شقايق نشد اتهاب و دل نگراني دمار از روزگار هشروز در آورده و او را چون مرغ سركنده اي كلافه و بي قرار ساخته بود. وقتي عقربه ساعت روي ساعتي كه در سال گذشته شقايق در همان زمان با شهروز تماس گرفته بود نشست شهروز روي تختخوابش لم داد دفترچه خاطراتش را به دست گرفت و با قلبي شكسته از بي اعتنايي و بي تفاوتي محبوبش به خواندن و مرور خاطراتش پرداخت. موزيك ملايمي از باند هاي ضبط صوت به گوشهايش مي ريخت كه بر حال عاشقانه اش لحظه به لحظه مي افزود او با خواندن خاطرات دلدادگي اش غرق در حال خوشي گشته و متوجه گشت زمان نشده بود. وقتي آخرين برگ دفترچه خاطراتش را خواند سر بلند كرد و متوجه شد خورشيد در پشت كوه هاي بلند در بستار خواب خزيده و شب فرا رسيده است چراغ خواب كنار بسترش را روشن كرد و با دلي سرشار از غم در اولين صفحه سفيدي كه در ادامه دفترچه خاطراتش خودنمايي مي كرد نوشت: در اين سراي بي كسي كسي به در نمي زند. به دشت پر ملال غم پرنده پر نمي زند يكي ز شب گرفتگان چراغ بر نمي كند كسي به كوچه ساز شب در سحر نمي زند دل خراب من دگر خرابتر نمي شود كه خنجر غمت از اين خرابتر نمي زند گذرگهي است پر ستم كه اندر او به غير غم يكي سلاي آشنا به رهگذر نمي زند نه سايه دارم و نه بر بيفكنند نم سزاست. و گرنه بر درخت تر كسي تبر نمي زند. با نشوتن اين شعر كمي آرامش را دست رفته اش را باز يافت گويي با كسي دردل كرده باشد خودش را سبك تر از پيش حس مي نمود اما اين كار از غم دروني اش چندان نكاست باز مي خواست بنويسد باز مي خواست فرياد ها و ضحه هاي دروني اش را در جايي ثبت كند و به گوش هاي كوچك و خوش نقش نازنين نگارش برساند پس كاغذي پيش رويش گذاشت و بر سينه سپيد آن چنين نگاشت: عشق ديروز و امروز م سلام عزيزم سلام مرا كه از اعماق دل شكسته ام بر مي خيزد تا دل ستمديده ام را مقابل خاك پاي گرانبهايت فدا كند پذيرا باش. مهربانم وقتي به ياد گذشته بر باد رفته مي افتم هنوز با تمام وجودم وجود نازنين تو و عشق جاودانه ات را كه قلبم را چنگ مي زند و مي فشارد در روحم حس مي كنم. اما افسوس و هزاران افسوس كه چه زود در غم بي تو بودن پرپر مي زدم. نازنينم بيا تا دوباره شبهايم با عطر نفس ها و صداي خوش طنينت غطر آگين شود بگذار تا گهواره سينه ام دوباره بستري گرم و دلپذير براي عشق آتشينت باشد. آرام جانم در فراغت ديدگانم خون مي بارند و سينه ملتهب از عشقم ناله هاي سوزناك خود را در درون فرو مي خورند و در بيرون فشار ناله هاي داغ از عشقم هر دم اثري بر چشم ها و چهره ام بر جاي مي گذارند. بي تو نابودم بي تو هيچم قسم به چشم هاي افسونگرت بي تو اين زندگي سراپا رنج و درد ار كه به پر كاهي نمي ارزد نمي خواهم اين دل سرشار از شوق شور آتش هيجان اشتياق گرما تو عشق تو و خواستن تو و شقت هيچ جاي ندارد مگذار دل گرمم كه از آتش عشقت توان مي گيرد در سرماي هجر تو جان ببازد. عشق من مي تواند تكيه گاهي مطمئن براي تو باشد تا با اتكا به آن از بار غصه ها نجات يابي و بتواني بار غصه هايت را با كسي قسمت كني كه دوستت دارد و از تمام زندگيش برايت مي گذرد و مي خواهد شريك غمهايت باشد تا شانه هاي نازكت زير بار آنها خم نگردد. در كشتي ياد تو نشسته ام و بادبان نام تو بر احتزاز است باور نمي كنم بي تو دنيا قابل تحمل باشد بي تو اين دل خسته به چه كار مي آيد ؟ بي تو زيستن بيهوده است بي تو در درياي متلاطم دل پر التهام بي ماهي مي ماند بگذار نگاه مشتاقت جام جهان نماي من باشد بگذار زورق شكسته دلم در درياي دل پر موجت شناور بماند مگذار ماهي نيمه جان دلم بدون درياي وجودت بميرد اگر از كنارم بروي خواهم مرد بيا و مگذار بي تو بميرم همسفر خوب عشقم رفيق نيمه راه نباش بگذار راهي را كه با هم شروع كرديم در آن با هم گام برداريم و به پايانش برسيم شايد پايانش روشن باشد.... تو كبوتري هستي كه هميشه حس مي كنم از اين سفرت باز نمي گردي تو يك نوع نيمه خدايي نمي دانم با تو چگونه رفتار كنم لحظه اي مهربان و لحظه اي پر از خشم و طوفاني ... با تو چه بايد كرد عزيزم؟ همه جاي بدن من با عطر دست هاي تو آميخته است روي پوست جوان من گرماي دست هاي تو مي سوزاند و در عمق پيش مي رود روي ني ني چشمانم تصوير تو ثابت است دلم مي خواهد پرسم تو چه طعمي داري؟ طعم مستي ؟ ...نه....! تو همه فصول بودي و هيچ كدام نبودي باور كن در هر نقطه من خدا را مي ديدم خداي كوچكم تو همه جا بودي همه جا هستي و سخت دست نيافتني و من هميشه از خودم مي پرسيدم آيا روزي باز هم من در كنارت خواهم بود؟ حالا دلم مي خواهد گريته كنم بنشينم و زار بزنم آخ كه اي كاش مرگ مي آمد و قلب مرا از زيستن بيهوده خالي مي كرد.. به تو و عشق پاكت قسم فقط تو را مي خواهم اين را هميشه گفته ام و باز هم فرياد مي زنم كه عشق تو را درون صندوقچه قلبم گذاشته ام و كليد آن را به دست هاي نازنينت سپرده ام تا آن را درون قلبت پاكت بگذاري بدان كه در قلبم را به روي هيچ كس ديگر نخواهم گشود چرا كه كليدش به دست توست و عشق جاودانه ام تو هستي كه به درون دروازه قلبم راه پيدا كردي و فاتح و سلطان قلعه فولاد دلم شدي اين فولاد سخت را در آتش سوزان عشقت نرم كردي و در صيقل عشقت آن را به شكل صورت زيباتين ترسيم نموده اي پس بدان كه هيچ چيز نمي تواند نقش اندام قشنگت را از دلم پاك كند تو براي ابد در آنجا چون بتي باقي خواهي ماند و من چون بت پرستي تو را پرستش خواهم كرد.. احساس غريبي داشت ...فكر مي كرد شقايق با اين كارش قصد داشته به او ثابت كند كه ارزشي برايش قائل نيست و اين را فروريختن قصر امال و آرزوهايش مي دانست. شب تابستاني فرا رسيده و ستارگان در آسمان نور پنج گوششان را به زمين مي پاشيدند شهروز باز روي بستر دراز كشيد و به آسمان شب ديده دوخت ستارگان زيبا را چون دوشيزگان زيباتري مي ديد كه با چشم هاي نوراني شان به او چشمك مي زدند و قصد داشتند او را از حال آشفته اي كه داشت خارج سازند. شهروز بي قرار بود دلش آرام نمي گرفت نيمه شب نزديك و در سالگرد بهترين روز زندگيش هيچ خبري از شقايق نداشت و اين هر لحظه بر آزار روحيش مي افزود. آنشب شام نخورد و مارد مهربانش كه تا آن زمان با دقت تغيير حالات شهروز را زير نظر گرفته بود به اتاقش نزد او آمد بدون اينكه سوالي از دليل بي قراري فرزندش بپرسد كه ممكن بود همين سوال موجب غمگيني بيشترش شود قرص آرام بخشي به او داد كمي مقابلش نشست نگاهش كرد سپس شب بخير گفت و از اتاق شهروز خارج گشت. او خود به خوبي مي دانست پسرش در چه حال است و از چه مي سوزد پس چرا بايد با سولات تكراري غذابش مي داد...!؟ شهروز قرص آرام بخش را خورد تا شايد توسط آن كمي به اعصابش آرامش بخشد زماني كه احساس كرد تمام عضلات بدنش شل شده اند و مغزش نيز آْرام آرام به خواب مي رود بلافاصله انديشيد: نه نبايد بخوابم بايد به خودم ثابت كنم چقدر شقايق را دوست دارم من بايد خودمو عذاب بدم....! سپس به ناگاه چشمانش را گشود به سرعت از جايش برخاست و شروع به راه رفتن در اتاقش كرد اتاق دور سرش مي گشت پاهايش حس را ه رفتن نداشتند اما با اين وجود باز راه رفت.... كمي كه در اتاق قدم زد خواب از سرش پريد و دوباره خودش را روي بستر انداخت وقتي باز گرماي خواب تمام بدنش را فرا گرفت براي بار دوم از بستر بيرون خزيد و بدون توجه به ضعف شديدي كه به وجودش چيره گشته بود سرش را رو به سقف اتاق گرفت و به قدم زدن پرداخت هنگاي كه سرش را فرود آورد چشمش روي ديوار به شمايل حضرت علي افتاد مقابل تصوير ايستاد و خيره نگريست و ناليد: فقير و خسته به درگاهت آمدم رحمي كه جز ولاي توام نيست هيچ دستاويز قطره اشك از شيار گونه هايش لغزيد و راه به زير چانه اش جست سپس سرش را پايين انداخت و به زاري گريست مدتي به همين شكل سپري شد و پس از آن شهروز دوباره سرش را بالا برد تصوير زيبا و جذاب چهره مولا را زير رگبار نگاه هاي ملتمسانه اش گرفت و گفت: يا مولا علي من شقايق رو از شما و حضرت رضا دارم شما دو ذات اقدس بودين كه اونو به من برگردوندين حالا هم بزرگواري كنين و اونو از من نگيرين من شقايق رو هميشه از شما مي خوام من در همه حال و همه جا قلبم فقط براي اون مي تپه...بهتون قول ميدم كه از امسال تا هزار سال ديگه هزار برابر الان عاشقش باشم و دوستش داشه باشم اين عهد رو با شما مي بندم... سپس با بغضي كه گلويش را در هم مي فشرد افزود.: ايمر المومنين يا شاه مردان دل ناشاد مرا شاد گردان و به هق هق افتاد پس از مدتي تغضيم كوتاهي مقابل عكس كرد وباز به قدم زدن در اتاق پرداخت سپس روي بسترش نشست عكس شقايق را به دست گرفت و زير لب گفت: از عشق تو چه ها كشيدم نشد يك لحظه از يادت جدا شم.... و با صداي بلندتري ادامه داد خدايا چه عشقي توي اين سينه تنگه!..... آن شب جندين بار از جايش برخاست در اتاق قدم زد به بسترش رفت و باز اين روش را تكرار كرد تا زماني كه احساس كرد همينطور كه راه مي رود ديگر چيزي را نمي بيند و هيچ نمي فهمد. |
رمان لحظه های بی تو - فصل بیست و سوم
در آن لحظاتي كه شهروز انتظار تلفن شقايق را مي كشيد شقايق در حال و هوا و شرايط ديگر بود صبح زود به عشق شهروز بيدار شد و مي خواست از اول صبح تا شب چندين بار با شهروز تماس بگيرد اما زماني كه از اتاق خوابش بيرو ن آمد هاله را ديد كه بر عكس جمعه هاي ديگر صبح زود بيدار شده و در مقابل تلوزيون نشسته است هاله با ديدن شقايق سلامي كرد و شقايق پس از پاسخ دادن به سلام او دست و صورتش را شست و به اشپزخانه رفت تا صبحانه را آماده كند. براي شقايق تعحب آور بود كه هاله صبح به اين زودي بيدار شده اما نگذاشت هاله پي به تعجبش ببرد پس از صبحانه فكر مي كرد كه شايد هاله مدتي به اتاقش برود و يا براي قدم زدن يا خريد از منزل خارج شود كه اين تصورش نيز درست از اب در نيامد. حول و حوش ظهر بود كه زنگ در صدا در آمد و هاله به طرف اف اف دويد در اين ميان شقايق آرزو مي كرد يكي از دوستان هاله باشد و پس از انكه آنها با هم سرگرم شدند او بتواند حداقل تلفن كوتاهي به شهروز بزند و سالگرد آشنايي شان را تبريك گويد اما ناگهان هاله به طرفش ديويد و بانگراني گفت: - مامان....بابا اومده.....پشت دره.... شقايق ابتدا باورش نمي شد كه شوهر سابقش آمده باشد همينطور كه هاله را نگاه مي كرد او به سوي در رفت و در ورودي را گشود و پدرش را با اكراه به داخل خانه دعوت كرد. شوهر سابق شقايق نگاهي به او انداخت و به سردي سلامي گفت و شقايق نيز به همان سردي جوابش را داد و حتي براي خوش آمدگويي به او از جايش بر نخاست. مرد خودش را به روي مبل انداخت و پس از چند دقيقه سكوت گفت: - شقايق اومدم اون صد و پنجاه توماني كه بهت قرض دادم ازت بگيرم. شقايق فكري كرد و با تعجب پرسيد: - كدوم صد و پنجاه تومان؟ - هموني كه دو سه سال پيش ازم گرفتي مبل راحتي بخري.... شقايق گفت: - اون كه براي خونه خودت بود ديگه براي چي بايد بهت پس بدم؟ مرد با بي اعتنايي گفت: - تو اون موقع گفتي كه به عنوان قرض بهت بدم حالا منم ديگه كاري به اين كارا ندارم كه تو با اون پول جه كار كردي شقايق مدتي فكر كرد و گفت: - حالا فعلا پول ندارم برو هر وقت داشتم مي ريزم به حسابت. ناگهان مرد با حالتي غير عادي و خشونت فرياد كشيد: - نداري كه نداري....من اينقدر همين جا مي شينم تا پولو بهم بدي.... شقايق كه توقع چنين برخوردي را نداشت به آرامي گفت: - اين چه جور حرفيه كه مي زني؟ احترام خودتو نگهدار..... - به خودم مربوطه كه با هر كسي چه جوري بايد حرف بزنم تو هم حرف زيادي نزن برو پولو تهيه كن و بيار. شقايق كه سعي مي كرد به خودش مسلط باشد گفت: - باشه سعي مي كنم تو اين چند روزه برات تهيه كنم و بهت بدم. مرد نگاهي از روي خشم به شقايق انداخت و به تندي گفت: - تا پولمو نگيرم پامو از اين خونه بيرون نمي ذارم. شقايق كه از شدت عصبانيت صدايش مي لرزيد گفت: - مرد حسابي آخه الان از كجا پول بيارم؟ مرد پوزخندي زد و گفت: - من نمي دونم برو از بابات بگير برو از هر كجا كه دلت مي خواد تهيه كن در اين ميان هاله گوشه اي نشسته و با چشماني نگران به پدر و ماردش ديده دوخته بود و دست و پايش ميلرزيد شقايق نگاهي به او انداخت و با حالت چشمانش به او فهماند كه نگران نباشد و به اتاقش برود. مدتي در سكوتي سنگين گذشت و صدايي از هيچ كدام در نيامد پس از چندي مرد سكوت را شكست و گفت: - بهت گفتم تا پولو نگيرم پامو از در اين خونه بيرون نمي ذارم حالا ديگه خودت مي دوني بهتره زودتر يه فكري بكني. شقايق كه از آبروريزي و سر و صدا در محل مي ترسيد از جايش برخاست و بدون اينكه كلامي بگويد به طرف تلفن رفت به هر جا كه عقلش مي رسيد زنگ زد و لي اكثر كساني كه به ذهنش مي رسيدند در خانه نبودند و كساني كه در خانه بودند هم اين مقدار پول در روز تعطيل در خانه نداشتند. شوهر سابق شقايق همچنان روي مبلي كه زا ابتدا نشسته بود نشسته و با عصبانيت به تلويزيون نگاه مي كرد شقايق مي كوشيد حتي نظر كوتاهي هم به مرد نيندازد ولي زماني كه مطمئن شد در آن بعد از ظهر تعطيل دستش به جايي بند نيست رو به او كرد و گفت: - به هر جا زنگ زدم جور نشود. تو برو تا فردا عصر حتما برات تهيه مي كنم و بهت مي دم مرد چيزي نگفت و همچنان به تلويزيون نگاه كرد ساعتي به همين شكل بدون اينكه اين سه نفر كلامي سخن بگويند گذشت و شب از راه رسيد مرد كه گويي خسته شده بود نگاهي به هاله و سپس به شقايق انداخت و گفت: - من مي رم ولي فرا عصر ميام پولو ازت مي گيرم. سپس از جايش برخاست و بدون خداحافظي از در خارج شد و با عصبانيت در را بهم كوبيد. همين كه مرد پايش را از خانه بيرون گذاشت هاله به طرف مادرش دويد خود را در اغوش شقايق رها كرد و از ترس گريست...شقايق نوازشش مي كرد و هيچ نمي گفت و در دل مي انديشيد.: خدايا چرا امروز....چرا امروز كه سالگرد يكي از بهترين روزهاي عمرمه بايد اين اتفاق بيفته و روزم رو خراب كنه........ تازه سپيده دميده بود كه شهروز چشمهايش را گشود ابتدا نمي دانست كجاست كمي به اطرافش نگريست و چون وضعش را مانند روزهاي ديگر نيافت بلافاصله در جايش نشست در اين زمان بود كه صحنه هاي روز و شب گذشته همچون پرده سينما مقابل ديدگانش جان گرفتند و به خاطر آورد كه چگونه با خود مبارزه مي كرده سپس نگاهي دوباره به دور و برش انداخت و متوجه شد كه شب گذشته در حين راه رفتن كنترلش را از دست داده و به جاي عمودي افقي روي تخت افتاده پاهايش روي زمين بوده و در هان حال به خواب رفته است. با ياد آوري اين صحنه ها غم سنگيني بر دلش نشست. مدتي كه گذشت با خود انديشيد كه اگر شقايق روز قبل به هر دليلي نتوانسته با او تماس بگيرد صبح همان روز حتما تماس خواهد گرفت اين بود كه بر خاست و به سرعت به سوي حمام رفت دوش آب سرد گرفت و كمي سر حال آمد پس از صرف صبحانه به اتاق خصوصي اش باز گشت و باز به انتظار نشست. انتظارش تا ظهر طول كشيد ولي آن روز هم خبري از شقايق نبود ساعت يك بعد از ظهر را نشان مي داد كه طاقت شهروز طاق شد و شماره تلفن شقايق را گرفت پس از چند بوق پياپي صداي شقايق در گوش هايش طنين انداخت: - بله... شهروز نمي دانست ذوق زده باشد يا غمگين پس با حالت خاصي گفت - سلام عزيزم هيچ معلوم است كجايي؟ شقايق بلافاصله گفت: - خونه هستي؟ - آره - خودم بهت زنگ مي زنم شهروز دستپاچه گفت: - زنگ زدم سالگرد اشنايي مونو تبريك بگم شقايق ميان سخنانش دويد: - باشه خودم زنگ مي زنم و تلفن را قطع كرد شهروز متعجب گوشي را گذاشت و به فكر فرو رفت: چرا بايد شقايق اينقدر سراسيمه باشه؟ چرا تلفنو به اين زودي قطع كرد....؟ پس از مدتي كه با اين گونه سوالات دست و پنجه نرم كرد انديشيد: بايد منتظر بمونم تا خودش بهم تلفن بزنه..... انتظارش ساعتي به طول انجاميد و درست ساعت دو بعد از ظهر شقايق با او تماس گرفت او گفت: - مگه چي شده بود؟ شقايق به آرامي گفت: - هيچي قضيه مفصله... شهروز مكثي كرد و گفت: - ديروز خيلي منتظرت شدم چرا زنگ نزدي؟ - به خدا از صبح همش دنبال فرصت مي گشتم باهات تماس بگيرم از صبح تا عصر هاله يه دقيقه از كنارم دور نشد عصر هم مهمون اومد و بدتر شد... شهروز ميان حرفش پريد - يعني حتي يه دقيقه هم نتونستي خودتو به گوشه اي بكشي و يه زنگ كوتاه بهم بزني؟ شقايق كه غم از صدايش موج مي زد گفت: - شهروز تو ديگه عذابم نده من دلم به تو خوشه تو هم داري ازم گله مي كني به اندازه كافي از اين طرف مي كشم تو ديگه نمك روز زخمام نپاش. شهروز با نگراني گفت: - شقايق جان بگو ببينم چي شده؟ - چيز مهمي نيست.... شهروز تن صدايش را ملايم تر كرد: -بگو عزيزم بگو شايد بتونم مشكلت را حل كنم. بغض گلوي شقايق را فشرد.... - ديروز بعد از ظهر شوهر سابقم اومد سراغم. صد و پنجاه هزار تومان از من طلب داره پدرمو در آورده حالا هم پاشو كرده تو يه كفش و پولشو مي خواد منم ندارم نمي دونم چكار كنم از ديروز تا همين الان صد بار زنگ زده ديروز از ظهر تا شب اومده بود نشسته بود توي خونه و مي گفت تا پولمو ندي نمي رم همون وقت كه تو زنگ زدي هم اومده بود پشت در خونه مي گفت تا پولو ندي نميرم ...من و هاله با هزار زور و زحمت ردش كرديم رفت... شهروز بدون معطلي گفت: - اينكه غصه نداره همين الان پاشو يه تاكسي سرويس بگير و بيا اينجا پولو بهت ميدم ببر بهش بده ...اصلا چرا از اول به خودم نگفتي؟ شقايق انتظار نداشت شهروز به اين سرعت مشكلش را حل كند گفت: - من به اندازه كافي شرمده تو هستم نمي خوام اينبار هم تو توي دردسر بيفتي مي خوام مبل هاي خونه رو بفروشم و پولشو بدم. شهروز با پرخاش گفت: - زن حسابي مث اينكه عقلت رو از دست دادي؟ اين چه حرفيه مي زني زود باش پاشو بيا اينجا تا يك ساعت ديگه منتظرتم. |
لحظه های بی تو فصل بیست و چهارم
شقايق پذيرفت و قرار شد تا يك ساعت ديگه خودش را به منزل شهروز برساند و پس از آن تماس قطع شد. شهروز پس از اينكه گوشي را گذاشت لباس پوشيد و راهي بانك شد مقداري پول از پدرش در حساب بانكي اش داشت كه توسط ان مي توانست نياز شقايق را مرتفع كند. او فقط به اين مي انديشيد كه از هر طريق ممكن بتواند مشكل محبوبش را حل نمايد و به مسائلي كه در كنار اين موضوع ممكن بود براي خودش مشكل ساز شود به هيچ وجه نمي انديشيد از اين رو به بانك رفت و مبلغ مورد نظر ار از بانك گرفت...سپس به سرعت خودش را به قنادي رساند كيك كوچكي به همراه شمعي كه شماره يك را نشان مي داد خريد كمي هم خرت و پرت تهيه كرد و به منزل بازگشت. از انجا كه آن روز بخت با شهروز يار بود مادرش از ظهر براي ديدار يكي از اقوام نزديك از منزل خارج شده تا شب باز نمي گشت و خيال شهروز از بابت خانه آسوده بود. شهروز همچون سالروز تولد شقايق اتاقش را تزئين كرد هدايايي كه براي شقايق تهيه ديده بود كنار كيك روي ميز گذاشت نامه اي كه شب گذشته برايش نوشته بود را هم در پاكتي كنار هدايا جاي داد. عقربه ساعت روي سه بعد از ظهر لغزيد كه شقايق زنگ در را به صدا در آورد شهروز به سوي در پر كشيد و ان را به روي عشقش گشود با نگاه مشتاق و عاشقش او را زير رگبار عشق گرفت و پس از خوش آمد گويي به داخل منزل دعوتش كرد اما دريغ از حتي يك شاخه گل كه شقايق براي سالگرد آشنايي براي شهروز در دست داشته باشد.... هنگامي كه شقايق پا به اتاق شهروز گذاشت نگاهي به هدايا انداخت و خنديد و گفت: - باز جشن گرفتي؟ شهروز قيافه حق به جانبي گرفت و پاسخ داد: - خب سالگرد آشنايي مونه ديگه.... شقايق دست شهروز را گرفات ، فشرد و گفت: - تو هميشه آدمو غافلگير مي كني سپس روي مبلي كه ميز و كيك و هدايا مقابلش بود نشست شمع روي كيك را فوت كرد هدايايش را يك به يك گشود پاكت نامه را داخل كيفش گذاشت و به همراه شهروز غرق در لحظات خوش عاشقي شدند. پس از مدتي شهروز از جايش برخاست از داخل كشوي ميز كارش پاكت حاوي پول را بيرون كشيد و جلوي شقايق گذاشت و گفت: - اينم امانت شما كه پيش ما بود... مكث كوتاهي كرد و افزود: - اين دويست هزار تومنه بقيه ش براي اينكه نكنه پول توي جيبت نداشته باشي خجالت بكشي به من بگي... برقي از عشق و شادي از چشمان شقايق بيرون جست نگاهي به پاكت و نگاهي به شهروز انداخت و گفت: - الحق كه تو عاشقتريني ...فكر نمي كردم به اين سرعت بگي بيا پولو ببر.... كمي سكوت كرد و سپس ادامه داد: - مطمئن باش من محبت ها تو رو مي فهمم با اين حال كه ديروز ناراحتت كردم تو امروز اينقدر به من محبت كردي تو فكر مي كني من نمي فهمم براي چي همين الان و بدون معطلي بهم اين پولو دادي؟ مي دونم مي دونم فقط به خاطر عشق توي قلبت همه اين كارا رو مي كني... شهروز دست شقايق را در دست گرفت و گفت: - دلم مي خواد بتونم امنيتي بهت بدم كه توي زندگيت خيالت از هر بابتي راحت باشه - اون امنيتي رو كه ميگي بهم دادي مردونگي و احساس پاكي كه در تو ديدم هيچ جاي دنيا نديدم و نشسنيدم.... شهروز لبخند زيبايي به روي شقايق پاشيد و نگاه عاشقش را مستقيما به چشمان او دوخت: - نمي دوني چقد دوستت دارم تمام كارهايي كه سعي مي كنم براي تو انجام بدم در مقابل عشقي كه به تو دارم هيچه... شقايق هم لحظه به لحظه به حالت عاشقانه نگاهش مي افزود: - منم دوستت دارم... اصلا ميدوني دوستي با تو رو به قدري دوست دارو و براي اين دوست داشتن ارزش قائلم كه حتي اگه يه روزي بگي ديگه نمي خوامت اونوقت اين منم كه از زندگيت بيرون نمي رم... سراسر وجود شهروز را شوق و هيجان در بر مي گرفت به حدي كه لرزش پيكرش آشكارا نمايان بود او گفت: - من هميشه از خدا همين رو مي خوام مي دوني به قول معروف من هسته م بيخ ريش تو بسته... مكثي كرد و سپس افزود: - وقتي توي خودم غرق مي شوم به اين فكر مي كنم كه اگه روزي برسه كه تو دوباره مث پارسال دم از نامهربوني بزني و بخواي اذيتم كني ديگه اينبار حتما مي ميرم يا ديوونه مي شم و راهي تيمارستان..... - نه بهت قول ميدم كه ديگه مث اون روزا نشه ....منم هسته بيخ ريش تو بسته.... شهروز فكري كرد و پرسيد: - با ماشين نسرين چكار كردي خسارت اونو از كجا دادي؟ - مي خواستي چكار كنم؟ يك ميليون تومن به ماشينش خسارت خورد. نصفش رو خودش داد قرار شد نصفش رو هم من به صورت ماهيانه پنجاه هزار تومن بهش بدم - چقدرش رو دادي؟ شقايق سرش را به زير انداخت و گفت: - هنوز هيچي ...ميدوني چيه؟ يعني هنوز از اين مبلغ چيزي نداشتم كه بدم. شهروز به فكر فرو رفت و پس از چند دقيقه گفت: - بهش بگو از اين ماه بدهي رو مي پردازي.... شقايق با حالتي تعجب اور به سوي شهروز نيم خيز شد و گفت: - يعني چي؟ حتما اينم تو مي خواي بدي؟ شهروز سعي كرد موضوع را براي شقايق جا بياندازد: - فعلا از اين ماه شروع مي كنيم ببينيم چي ميشه... اشك در ديدگاه شقايق حلقه زد قطره اي از آن از گوشه چشمانش به روي دست شهروز چكيد و شهروز شتابزده گفت: - چرا گريه مي كني اين حرف من كه گريه نداره....! شقايق بغضش را در گلو فرو خورد: - شهروز مهربونم شهروز خوبم نمي دونم در برابر اينهمه محبتت چي بايد بگم فقط مي تونم بگم تو رو كه دارم هيچ عصه اي ندارم... سپس مكث كوتاهي كرد و ادامه داد: واقعا اگه تو رو نداشتم چكار مي كردم؟ شهروز لبخندي زد و گفت: - من مخلصتم دوستت دارم ديگه عزيزم نمي خوام غمو توي جشات ببينم حالا هم از وقتي اومدي احساس مي كنم يه چيزي اذيتت مي كنه نه تنها الان چند وقته كه غمگيني... شقايق به فكر فرو رفت سپس نگاه غمگين و عاشقش را به چهره شهروز پاشيد و گفت: - فكر مي كنم درست ميگي چند وقته خيلي خسته ام روحيه ام رو هم از دست دادم اصلا ديگه دلم نمي خواد زنده باشم. شهروز سراسيمه گفت: - اين چه حرفيه مي زني مگه من مردم خودم يه فكر حسابي برات مي كنم بعد همينطور كه به چشمهاي شقايق نگاه مي كرد و دستش را د ر دست مي فشرد به فكر فرو رفت پس از مدتي گفت: - بهتره چند روزي بري شمال يه آب و هوايي تازه كني براي روحيه ات خيلي خوبه درسته كه دلم برات تنگ ميشه ولي به خاطر خودت حرفي ندارم خرجتم خودم ميدم. شقايق لبخندي زد و گفت: - مگه مي تونم هاله رو تنا بذارم و برم؟ تازه تنهايي كه خوش نميگذره... شهروز اخمهايش را در هم كشيد و گفت: - ديگه من اوناشو نمي دونم اين بهترين راهي بود كه به نظرم رسيد. ناگهان شقايق دستهايش را به هم كوفت و گفت: - يافتم...تو هم با من مياي...تو هم مياي دوتايي با هم ميريم... شهروز با تعجب پرسيد: - من ديگه كجا بيام؟ ممكنه برات بد بشه. شقايق بي تفاوت پاسخ داد: - چه بدي؟ مگه ما به مردم كاري داريم كه اونا بخوان خودشونو توي كار ما دخالت بدن؟ و پس از مدتي افزود: - من كه از هيچ كسي نمي ترسم اگه هم كسي ما رو با هم ببينه ككم نمي گذه... شهروز لبخندي به رويش پاشيد و گفت: - من از خدامي خوام باهات باشم حالا خودت مي دوني جواب ساكنين دور و اطراف ويلاتونو چي بدي. شقايق كه از موافقت شهروز خوشحال شده بود گفت: - تو بيا من يه چيزي براي جواب پيدا مي كنم. - باشه حالا كي بريم؟ - بذار برنامه هامو جور مي كنم بهت خبر ميدم بايد هاله رو بذارم پيش يكي از خواهرام وبيام... سپس به فكر فرو رفت كمي كه گذشت شهروز پرسيد: - به چي فكر مي كني شقايق كه هر لحظه برق عشق بيشتر از ميان ديدگانش بيرون مي ريخت چشم هاي شيفته اش را مستقيم در چشم هاي عاشق شهروز دوخت و گفت: - فكر مي كردم اگه تو نباشي چي ميشه؟ به سر من چي مياد؟ فكر مي كني از پيشت كه مي رم همه چيز حرفات كارات و عشقت از يادم ميره؟ شهروز ذوق زده گفت: - الهي فداي تو خانم خوبم بشم كه اينقدر مهربوني سپس خنده شيريني كرد و ادامه داد: - فكر خوبي كردم يا نه؟ نمره ام رو چند ميدي؟ شقايق با صداي شادش پاسخ داد - نمره تو هميشه بيست بوده و هست چه از نظر ارائه راه حل چه از نظر عشقت. مكث كوتاهي كرد و سپس افزود: - هيمشه خدا رو شكر مي كنم كه تو رو به من بخشيد... سپس شقايق به خانه بازگشت به خواهرش تلفن زد و گفت كه قصد دارد چند روزي به تنهايي براي استراحت و تمدد اعصاب به ويلاي شمال برود و از او خواهش كرد در اين چند روزه كه او در تهران نيست هاله را به عنوان مهمان قبول كند و مواظب او باشد خواهرش با كمال ميل پذيرفت وقرار شد شقايق هاله را پيش از سفر نزد او ببرد. سپس هاله را صدا زد و گفت: - هاله جون عزيز دلم اگه تو اجازه بدي مي خوام يكي دو روز برم شمال هاله دستهايش را محكم به هم كوبيد و گفت: - آخ جون ميريم دريا.... شقايق جمله هاله را ناتمام گذاشت خطاب به او گفت: - نه عزيزم متوجه نشدي من مي خوام خودم تنهايي برم.... هاله با ناراحتي گفت: - يعني نمي خواي منو ببري؟ من تنها چكار كنم چرا نمي خواي منو ببري؟ شقايق به آرامي گفت: - اولا براي اينكه تو بايد به كلاسهاي تابستوني ات برسي بعدشم يه خورده اعصابم خرابه احتياج دارم به تنهايي . بهتره يه سفر تنهايي برم يه خورده حالم جا بياد هاله كه مادرش را خيلي دوست داشت نگاهي به او انداخت و مدتي چيزي نگفت ولي پس از چند دقيقه گفت: - منو كحا مي ذاري؟ - با خالت صحبت كردم قرار شد قبل از رفتنم تو رو ببرم حونه اونا بذارم مي دونم خونه خاله بهت خوش مي گذره بهت قول مي دم يه بار هم با هم بريم زود زود... هاله چيزي نمي گفت و از حالات چهره اش به خوبي نمايان بود كه چندان از تصميم ماردش راضي نيست پس از مدتي كه در سكوت گذشت شقايق گفت: - پول باباتم از خاله نسرين قرض گرفتم و بهش مي دم..ديگه تو هم كاراتو بكن كه بايد فردا بري خونه خاله... هاله باز هم چيزي نگفت و پس از مدتي با چهره ناراضي به اتاق خودش رفت تا خودش را آماده كند. |
لحظه های بی تو فصل بیست و پنجم
روز بعد شقايق با شهروز تماس گرفت و قرار شد صبح دوشنبه عازم ويلاي شمال شوند و تا پنج شنبه آنجا بمانند با هم وعده گذاشتند كه راس ساعت شش صبح روز دوشنبه در ترمينال باشند بليط تهيه كرده و حركت كنند شقايق تمام شرايط را براي اقامت چند روزه در شمال فراهم آورده و اطمينان داشت با مشكلي مواجه نخواهند شد. صبح دوشنبه شهروز خيلي زودتر از حد معمول از خواب بيدار شد از شب قبل وسايل مورد نيازش را جمع آوري كرده و كنار هم گذاشته بود. وقتي به مسائل خصوصي اش رسيدگي كرد لباسهاي سفرش را پوشيد و با اتومبيل اژانس خودش را به ترمينال رساند شب گذشته با مادرش در رابطه با سفر شمال صحبت كرد و او را در جريان گذاشت و مادرش نيز پس از سفارشات ضروري كه براي شهروز لازم مي دانست رضايت به اين مسافرت داد. ساعت يك ربع به شش صبح را نشان مي داد كه شهروز در سالن ترمينال ايستاده و منتظر شقايق بود عقربه ساعت از شش صبح مي گذشت و هنوز خبري از شقايق نبود شهروز كه احساس مي كرد شايد مشكلي پيش آمده باشد براي جلوگيري از هر گونه خطر احتمالي در هنگام ديدارش با شقايق خودش را به گوشه اي پنهان از نظر ها كشيد و در انتظار شقايق ماند پس از حدود نيم ساعت تاخير در موعد ديدار شقايق قدم به سالن ترمينال گذاشت شهروز با دقت اطراف و پشت سر او را زير نظر گرفت وقتي كاملا مطمئن شد كسي همراه شقايق نيست خودش را به او رساند و با نوك انگشت به پشتش زد و گفت: - سلام خانم بد قول - سلام ببخشيد خواب موندم... سپس با هم به سمت تعاوني مورد نظرشان حركت كردند و بليط تهيه نمودند . چون كمي دير شده و اتوبوس آماده حركت بود بدون تامل از سالن خارج و سوار اتوبوس شدند. پس از ساعتي اتوبوس در جاده سر سبز شمال ره مي سپرد و پيچ و خم هاي جاده را يكي پس از ديگري مي پيمود . شقايق سرش را روي شانه شهروز گذاشت و به خواب رفته بود. راننده اتوبوس را در مقابل يكي ار رستوران هاي كنار جاده نگهداشت تا مسافرين صبحانه ميل كنند. شهروز آرام شقايق را صدا زد و شانه به شانه هم براي صرف صبحانه از اتوبوس پياده شدند. مدتي بعد ، پس از صرف صبحانه دوباره سوار اتوبوس از پيچ و خم هاي جاده مي گذشتند و به مقصد نزديك و نزديك تر مي شدند. ظهر از راه مي رسيد كه به ترمينال نوشهر رسيدند و پس از تحويل گرفتن بارهايشان سوار بر يك اتومبيل كرايه به سوي علمده راهي شدند. حدود بيست كيلومتري علمده يعني درست اواسط جاده نوشهر علمده شقايق از راننده اتومبيل خواست توقف كند. سس رو به شهروز كرد با انگشت اشاره سمت چپ جاده رو به دريا در قهوه اي رنگي را نشان داد و گفت: - اونجاست...مجتمع ويلايي سيتروس ويلاي ما تنها ويلائيه كه توي اين مجتمع از همه به دريا نزديكتره... سپس كرايه اتومبيل را حساب كردند چمدان هايشان را برداشتند و به طرف در مجتمع راه افتادند زنگ زدند سرايدار در را گشود و با ديدن شقايق گفت: - سلام عرض مي كنم خانم - سلام پرويز خان حالت چطوره؟ بچه ها خوبن؟ پرويز خان دست راستش را بر روي سينه گذاشت و گفت: - قربون شما دست بوسن شقايق به شهروز اشاره كرد و خطاب به سرايدار گفت: - اين آقاي محترم از دوستان بسيار خوب و نزديك ما هستن و قصد دارن اينجا استراحت بكنن همه چيز كه براي آسايش و پذيرايي از ايشون فراهمه؟ پرويز خان سلام مختصر و كوتاهي به شهروز كرد و بعد رو به شقايق كرد و گفت: - بله خانم بعد از تماستون از تهران همه چيز جفت و جور كردم. شقايق همينطور كه به چمدانها اشاره مي كرد گفت: -بسيار خب پس كمك كن چمدون ها رو به ويلا ببريم پرويز خان دو چمدان به دست گرفت و از جلوي آنها راهي ويلا شد شهروز و شقايق هم از پشت سرش مي آمدند و هر كدام ساك كوچكي را حمل مي نمودند. اين مجتمع شامل چندين ويلاي بسيار زيبا با طرح اروپايي بود كه رنگ آميزي بسيار جالب و قابل توجهي در جلوه ان نقش بسيزايي ايفا مي نمود محوطه سبز مجتمع بسيار جذاب و ديدني بود و دل هر صاحب ذوقي را به شوق مي آورد گل ها از همه رنگ و همه نوع دور تا دور محوطه را فرا گرفته و سنگ فرش قرمز رنگي در سراسر زمين مجتمع تا لب دريا امتداد داشت. دريا به آرامي موج هاي كوتاهش را به ساحل زيباي مقابل مجتمع مي رساند و صحنه اي شاعرانه مقابل چشم بيننده به دست بزرگترين نقاش روزگار يعني نقاش طبيعت با قلم بي همتايي رقم زده بود شهروز محو تماشاي اين طبيعت زيبا و دست نيافتني شده و بي اراده پشت سر پرويز خان و شانه به شانه شقايق ره مي سپرد. به ويلا رسيدند شقايق كليد را از جيب مانتواش در آورد و در را باز كرد اين ويلا هم همانند ويلاهاي ديگر مجتمع بسيار زيبا و خوش نقشه ساخته شده بود از در ورودي كه وارد شدند راهروي كوتاهي آنها را به سالن گرد و دلباز و رو به درياي ويلا راهنمايي كرد نرسيده به سالن گرد ويلا راهرويي به دست چپ و راهرويي به دست راست به چشم مي خورد سمت چپ به آشپزخانه جلو بازي كه راه به سالن نداشت ختم مي شد و سمت راست سه اتاق خواب زيبا و شيك را در خود جاي داده بود. اتاق ها و سالن ويلا كاملا مبله بودند و در آشپزخانه نيز همه نوع وسايل آشپزي وجود داشت شقايق ليست وسايل مورد نيازش را به سرايدار خوشروي مجتمع داد تا آنها را برايش تهيه كند شهروز نيز وسايل همراهش را كناري گذاشت و خودش را روي مبل راحتي وسط سالن ويلا انداخت. شقايق نگاهي به شهروز كرد لبخندي به روي لب آورد و گفت: - خسته شدي عزيزم؟ - من هيچ وقت از با تو بودن خسته نمي شم - پس پاشو وسايلت رو جمع جور كن تا منم بساط ناهار رو روبراه كنم شهروز همينطور كه بر ميخاست گفت: - بهتره براي ناهار بريم بيرون ...تو هم خسته اي و احتياج به استراحت داري. شقايق نيز در راه آشپزخانه گفت: - دلم مي خواد توي اين سفر فقط دست پخت خودمو بخوري شهروز وسايل هر دويشان را به داخل اتاق ها انتقال داد جابه جا كرد و دوباره به سالن بازگشت . شقايق در آشپزخانه مشغول آماده كردن ناهار بود شهروز دستش را زير چانه اش گذاشت به لبه ديواره جلو باز آشپزخانه تكيه داد و شقايق را زير رگبار نگاهش گرفت. شقايق از دور چشمكي به او زد و گفت: - الهي فدات بشم برو روي تراس جلوي ويلا يه ميز ناهار خوري هست اونو بكش وسط تراس و صندلي هاشم دورش بچين شهروز بدون اينكه جرفي بزند خودش را به در تراس رساند آن را گشود پا روي تراس ويلا گذاشت و از ديدن منظره اي كه مقابل ديدگانش مي درخشيد و در جا خشكش زد... دريا با تمام عظمتش دقيقا مقابل روي او قرار داشت و فاصله اش با آب هاي مواج درياي خزر بيش از ده متر نبود...منظره اي سبز فاصله ساحل شني دريا و ويلا را پوشانده بود كه گل هاي خوش رنگ از همه رنگ به آن دلربايي خاصي مي بخشيد. شهروز ناخود آگاه از راه باريكي كه از ميان سبزه ها و درختان تا كنار دريا كشيده شده بود به سوي دريا به راه افتاد سكو هاي بتوني زمين رو به روي ويلا از ساحل دريا جدا كرده بودند. صداي امواج آرام دريا خلسه غير قابل وصفي در ميان تك تك رگ ها و تمامي وجودش مي ريخت. مدتي به همان حال در جا ايستاد و اين منظره روح نواز را به تماشا گرفت. ناگهان صداي خوش آهنگ شقايق از آن خلسه بيرونش كشيد او با صداي بلند گفت: - آقا شهروز قرار بود ميز رو رو به راه كني...خودتم كه از راه به در شدي...! شهروز پشت سرش را نگريست و ديد شقايق ميز و صندلي هايش را وسط تراس آورده و چيده است. خنده جانانه اي سر داد كه حكايت از حال خوشش داشت و گفت: - تو منو به بهشت آوردي تازه توقع داري از ديدن باغ هاي بهشت از راه به در نشم؟ شقايق باريش دست تكان داد به طرف ويلا برگشت و گفت: - تا ده دقيقه ديگه ناهار حاضر ميشه هر جا مي خواي برو ولي تا وقتي ناهار آماده شد برگرد. و به داخل ويلا بازگشت. ويلا در معدود مناطقي واقع شده بود كه جنگل هاي شمال ايران با دريا كمترين فاصله را دارند از اين رو بهترين و دست نيافتني ترين مناظر را مقابل ديدگان هر بيننده اي به تصوير مي كشيد شهروز محو تماشاي زيبايي هاي بي نظير طبيعت منطقه شده و به قدم زدن در محوطه مجتمع مشغول بود صداي امواج دريا آرامشي عميق در روحش ريخته و روح حساسش را به وجد آورده بود ظاهرا ده دقيقه فرصتش به پايان رسيده و شقايق براي صرف ناهار در محوطه دنبالش مي گشت از فاصله چند متري صدايش زد و گفت: - آقاي من ناهار حاضره شهروز به او نگاهي انداخت لبخندي زد و گفت: - مي بخشيد حواسم نبود الان ميام و پشت سر شقايق به طرف ويلا روان شد در ميان راه بر سرعت خود افزود و دستش را در بازوان شقايق حلقه كرد و با هم به ويلا رسيدند و پشت ميز ناهار كه از هر حيث آماده بود نشستند. شقايق از تهران ناهار را آماده كرده و با خود اورده بود يك غذاي حاضري و بسيار ساده انها كنار هم نشستند و مضعول صرف ناهار شدند در حين خوردن ناهار مرتبا با هم شوخي مي كردند و مي خنديدند و زيبايي هاي اطرافشان بر حال خوششان مي افزود پس از پايان ناهار شهروز در جمع آوري ميز به شقايق كمك كرد و ظرف ها را نيز به اتفاق هم شستند سپس شقايق از شهروز اجازه خواست كه ساعتي استراحت كند شهروز هم به كنار دريا رفت تا از طبيعت زنده منطقه استفاده نمايد. يك صندلي به همراه خود كنار سكوهاي ساحلي برد بر روي آن نشست و به فكر فرو رفت امواج كوتاه و مرتب دريا در فكر كردن به او كمك مي كردند با خو د مي انديشيد كه آينده براي او و شقايق و عشقشان چه در نظر دارد؟ ارتباطش به كچا خواهد انجاميد ؟ و اگر روزي شقايق در كنارش نباشد چه خواهد كرد...؟ گاهي انسان در مسير ماجراهايي قرار مي گيرد كه نمي داند چرا و چگونه در مسير آن قرار گرفته و هنگاميكه مي خواهد از آن طنابها و بند ها بگذرد مي بيند كه دست و پايش در گره پيچيده و ناگشودند ماجراها گرفتار آمده است. پس بر جاي مي ماند و مي انديشد كه چگونه در آن دام ها افتاده است و ان زمان است كه علاقمند مي شود بماند و تماشاگر پايان ماجرا باشد شهروز نيز با همين وضعيت دست به گريبان بود و چاره اي جز ايستادن تا پايان ماجرا را نداشت ناگفته نماند كه او علاقمند بود پايان را ببيند و لمس كند ...او از عشق شقايق گاه به سر حد جنون مي رسيد و تك تك ياخته هايش عشق شقايق را فرياد مي كشيدند.... در همين افكار غرق بود كه ناگاه تصوير جهره شقايق بر پهنه دريا جان گرفت و بر وسعت بيكران دريا جز چهره شقايق كه با نگاه عاشقش شهروز را به نظاره گرفته بود چيزي وجود نداشت تصوير شقايق جان داشت و خنده زيبايي لبهاي خو نقشش را به بهترين وجه مي آراست. شهروز ار صحنه اي كه مقابل ديدگانش جان گرفته بود بر خود لرزيد و براي اينكه از تو هم خارج گردد چندين بار دست به چشم هايش كشيد و دوباره پهنه دريا را نگريست اما هر لحظه تصوير زنده و زنده تر مي شد و در برابر ديدگان عاشق شهروز بيشتر و واضح تر جان مي گرفت... شهروز احساس كرد نيرويي غير قابل توصيف از قلبش مي جوشد و دريچه قلبش را باز مي كرد چيزي مانند وحي دلش را مالامال مي نمود جملات مقابل ديدگانش جان مي گرفتند و شعري زيبا را رقم مي زدند. شهروز كه هميشه كاغذ و قلم به همراه داشت بي اراده آنها را از جيبش بيرون كشيد و بر سينه سپيد كاغذ با قلم سياهش چنين نگاشت: مي توان بر پهنه آينه ها پاكي عشق ترا تصوير كرد مي توان با رنگ و بوي لاله ها سوره عشق تو را تغيير كرد مي توان بر غنچه هاي رازي نام زيباي ترا تحرير كرد مي توان از مستي چشمان تو باده خواران يك به يك تعيز كرد مي توان با غمزه جادوي تو كشور آلاله را تسخير كرد مي توان خواب شقايق هاي باغ در نگاه گرم تو تعيير كرد مي توان با همنوايي هاي تو مرگ را هم چاره و تدبير كرد مي توان در پيچ و تاب موي تو صد دل ديوانه را زنجير كرد مي توان افسانه عشق ترا با پرستو گفت و عالمگير كرد مي توان با نغمه لالائيت هم نوايي با من دلگير كرد مي توان با مخمل سبز غزل جامه اي بر قامتت تصوير كرد هر بيتي كه مي سرود با نگاهي بر تصوير زيباي شقايق بر صفحه آبي دريا مهر تثبيت بر آن مي زد و بعد بيت ديگر ار مي سرود تا نهايتا به آخرين مصراع رسيد و در اين زمان وقتي به دريا نگريست ديگر چهره شقايق را بر سينه دريا نديد گويي به آرامشي ژرف رسيده باشد نفس عميقي كشيد و بعد شعري كه سروده بود را مرور كرد چند لحظه بعد تماس دست هاي ظريف و داغ شقايق را بر روي شانه هايش احساس كرد از روي كاغذ سر بر داشت و او را نگريست. شقايق چشمان شيفته اش را به او دوخته بود و هيچ نمي گفت. شهروز دستش را گرفت، از جايش بر خاست و او را بر روي صندلي نشاند ، خودش هم مقابل شقايق بر روي سكوي ساحلي دريا ويلايي نشست و گفت: - خوب خوابيدي عزيز دلم؟ - آره خيلي خسته بودم - نظرت درباره يه چايي داغ چيه؟ - خيلي خوبه ...بشين برم بيارم و از جايش برخاست شهروز دستش را گرفت و همينطور كه دوباره او را روي صندلي مي نشاند گفت: - نه عزيزم خودم مي خوام برات چايي بريزم حالا ديگه نوبت منه كه از تو پذيرايي كنم و حال رفتن به سوي ويلا با صداي بلندتري گفتك - در ضمن تو اينجا اومدي كه استراحت كني نه اينكه از من پذيرايي كني... وقتي به آشپزخانه رسيد و چاي را درون فنجان ها ريخت، تصميم گرفت تا شب هنگام و موقعيت مناسب درباره شعرش چيزي نگويد. غروب از راه مي رسيد و اندو همچنان كنار دريا نشسته و غرق گفتگو بودند غروب دريا چه زيباست...درست مانند اين است كه دريايي از خون جاري گشته و همه جا را فرا گرفته. اين صحنه براي عشاق دنيايي سخن دارد اما غمي كه از اين پديده زيباي خلقت در دل عاشق مي ريزد در وصف نمي گنجد...حال انكه وقتي دو دلداده در كنار هم دست در دست يكديگر داشته و اين عظمت زيبا را بنگرند سراسر وجودشان را شوق شور و هيچان در بر مي گيرد و شقايق و شهروز نيز در همين وضعيت به سر مي بردند. غروب آنها را به اوج عشق و دلدادگي مي كشاند و لحظاتي ميانشان شكل مي گرفت كه در زندگي هر دويشان منحصر به فرد بود و فقط همان يك بار اتفاق مي افتاد. در نظر شهروز آسمان به رنگ گونه هاي شقايق سرخ بود و در اين غروب زيبا دل عاشقش از گرماي عشق بي قراري مي كرد . خورشيد آرام آرام در آغوش دريا فرو مي رفت و از نگاه انها پنهان مي شد. انگار كه شبي سياه در راه بود اما خورشيد شبهاي تار شهروز شقايق بود كه هم اكنون در كنارش بر روي شنهاي نرم ساحل نشسته و هميشه برايش خورشيد بي غروبي را مي مانست كه از برق نگاهها و شعله چشمان شقايق نوري و سيع بر شبهاي تارش مي تابيد آنها هر لحظه عشق را بيشتر در قلب خود احساس مي كردند و ناگاه به لحظه اي رسيدند كه نيروي عظيمي سراسر پيكرشان را در بر گرفت ساعتي از تاريكي شب مي گذشت و نور افكناي بزرگي كه در اطراف سكوها كار گذاشته شده بود نور وسيعي به دريا و اطراف آن مي پاشيدند هنوز شقايق و شهروز از جايشان تكان نخورده و در عشق غوطه مي خوردند. در اين لحظات شهروز كاغذي كه شعر را در ان نوشته بود از جيبش بيرو ن اورد و گفت: - وقتي خوابيده بودي برات شعر گفتم شقايق با نگاه مشتاقش او را به خواند تشويق كرد و گفت: - شعراي تو خيلي قشنگه من همشونو دوست دارم سپس افزود: - راستي چطور مي توني شعر بگي؟ - من معتقدم شعر شان نزول داره شعر به قلب شاعر نازل ميشه و وقتي شاعر از او ن پر شد يك قطعه شعر شكل مي گيره من معتقدم شعر جون داره احساس داره قلب داره نفس مي كشه حرف مي زنه و شاعر موظفه از سينه اش بيرون بريزه و اگه اين كار رو نكنه در حق شعرش ظلم كرده چون اونو كشته پس به اين شخص ديگه نمي گن شاعر مي گن قاتل... شقايق كه از جملات شهروز هيچان زده شده بود گفتك - پس زودتر بخون ببينم اينبار شاعر مهربون من چي گفته..... شهروز مشغول خواندن شعر شد... در حين خواند شعر شقايق با نگاه خمارش شهروز را مي نگريست و چهره اش زير نور مهتاب و نور افكنهايي كه در يا را روشن ساخته ونور ملايمي نيز به آنها مي پاشيد جاذبه مسخ كننده و مسيحايي پيده كرده بود شهروز پس از خواند هر بيت نگاهي به چهره پر محبت محبوبش مي انداخت وقتي به قسمت: مي توان خواب شقايق هاي باغ در نگاه گرم تو تغبير كرد رسيد بي اراده گفت: - منظورم همين چشم ها و همين نگاهيه كه الان و با اين حالت قشنگ داره منو نگاه مي كنه... و بدون اينكه كنترلي از خودش داشته باشد سرش را خم كرد و بوسه اي گرم بر دستان شقايق كاشت شقايق نيز دستي سرشار از محبت بر سر شهروز كشيد و او بقيه شعرش را خواند... در پايان شهروز چنين خواند تقديم به بهترينم مهربانترينم تنها مالك سرزمين دل ديونه ام، شقايق نازنينم كه سينه پر مهرش براي من گنجينه اي سرشار از محبت نهفته دارد... و گفت: - اميدوارم هميشه در كنارت باشم حتي از فكر اينكه بي تو زندگي كنم ديوونه مي شم... آنها ساعتي ديگر كنار دريا نشستند و چون دو مرغ عشق دو.ر هم پر زدند و از عشق اوازها سر دادند سپس شهروز گفت.: - نظرت درباره شام چيه؟ - براي شام جوجه كباب حاضر كردم تو اينجا باش من مي رم گوشت ها رو به سيخ مي كشم و ميام شهروز از جايش بر خاست و گفت: - با هم مي ريم تو بگو گوشت ها و سيخ ها رو كجا گذاشتي بقيه كارها با من به آشپزخانه رفتند شقايق سيخ ها و گوشت هاي جوجه كبابي را به شهروز داد و او مشغول به سيخ كشيدن گوشت ها شد در اين ميان شقايق مرتبا مانند كبوتري عاشق دور شهروز مي چرخيد و قربان صدقه اش مي رفت. كار شهروز به پابان رسيد و از شقايق پرسيد: - كجا بايد بساط كبابو راه بيندازيم؟ شقايق با انگشت اشاره گوشه سمت راست تراس را نشان داد و گفت: - اونجا يه بار بكيو هست كه مي تونيم توش جوجه ها رو كباب كنيم. سپس از يكي از كمدهاي كابينت بسته ذغالي بيرون آورد و به سمت تراس به راه افتاد شهروز كه سيني حاوي سيخ هاي جوجه را به دست داشت به دنبالش روان شد شقايق قصد داشت خودش آتش را درست كند كه باز هم شهروز جلويش را گرفت و مشغول تميز كردن محوطه داخل باربكيو شد سپس ذغال ها را داخل آن ريخت كمي الكل روي آنها پاشيد و كبريت زد در تمام طول مدتي كه شهروز مشغول آماده كردن شام بود شقايق در كنارش ايستاده و نگاهش مي كرد و گاه قربان صدقه رفتار و حركاتش مي رفت پس از اينكه كبابها آماده شد شهروز گفت: به نظرت كجا شام بخوريم؟ شقايق سرش را با ناز تكان داد و گفت: - هر جا تو بگي... شهروز بدون تامل گفت: - وسايل شامو كنار سكوها مي چينيم و لب دريا شام مي خوريم شقايق پذيرفت و به كمك هم به سرعت وسايل شام را به كنار سكوهاي ساحلي منتقل كردند چه شب دلچسبي و دلپزيري بود آندو روبهروي هم كنار ساحل نشسته و همچون عشاق افسانه اي قصه ها از خوردن شام در كنار هم لذت مي بردند مزه جوجه كباب انشب با طعم تمام جوجه كباب هاي دنيا متفاوت بود و لذتي عميق در جان آندو مي ريخت. هر لقمه را همراه با عشق فرو مي دادند پياپي براي هم لقمه مي گرفتند و در دهان هم مي گذاشتند از ليوان هم نوشابه مي نوشيدند و خلاصه غرق در عشق بودند آن شب بهترين شب عمر هر دويشان بود. در اين ميان از ياد فرامرز و نسرين هم غافل نبودند و به خاطر اينكه وسايل آشنايي شان را فراهم آورده بودند از ته دل برايشان آرزوهاي قشنگ كردند... در همين اثنا شهروز گيتارش را كه از تهران به همراه آورده بود كنار ساحل آورد به دست گرفت نگاه عاشقش را در چشمان شقايق دوخت و همراه با صداي روح فزاي گيتار عاشقانه برايش خواند. تو شكوفه بهاري حاليته تو مث گل اناري حاليته تو صداي چشمه ساري حاليته تو مث دل بي قراري حاليته صبح فردا توي چشمانت مث خورشيد خداس تو مث لطف خدايي تو رو اينجا مي بينم تو رو اينجا مي بينم واي اگه دل بونه بگيره تو رو تو سينه بخواد منو شرمنده نكن كاش تو رو اينجا ببينم. |
لحظه های بی تو فصل بیست و ششم
تا نيمه هاي شب دلدادگان قصه ما كنار دريا باقي ماندند و از با هم بودن لذت ها بردند و بعد به قصد اينكه براي ديدن سپيده صبح بيدار شوند و به كنار دريا بيايند هر يك در بستر خود خزيدند. هنوز هوا تاريك بود كه شهروز با صداي گرم و دلنشين شقايق از خواب بيدار شد: - شهروز جام... شهروزم...پاشو عزيزم الان خورشيد در مياد و طلوعشو نمي بينيم ها او به اتاق شهروز آمده و به نرمي و با محبت از خواب بيدارش مي كرد شهروز چشمانش را بر وي چهره زيبا و گشاده شقايق گشود ابتدا نمي دانست كجاست و فكر مي كرد خواب مي بيند اما پس از چند ثانيه به خاطر آورد كه در شمال و در ويلاي شقايق به سر مي برد با به ياد آوردن اين نكته لبخند شيريني به روي شقايق پاشيد و بلافاصله در بستر نشست سپس بر خاست به سرعت دست و رويش را شست و به شقايق كه در اين فاصله خودش را كنار سكوهاي دريايي رسانده بود پيوست. از دو فنجان قهوه گرمي كه روي سكوها به چشم مي خورد مشخص بود كه شقايق خيلي زودتر بيدار شده و اين نشاندهنده ميزان عشقش به شهروز بود چرا كه شقايق به هيچ وجه از خوابش نمي گذشت. شهروز كنارش نشست و با لحني ملايم و آرام گفت - صبحت بخير عزيزم...از اينكه امروز صبح چشممو به روي تو باز كردم سراپاي وجودم لبريز از عشق و اميده.... شقايق خنديد و در حاليكه فنجان قهوه را به دست شهروز مي داد گفت: - ميدوني عزيز دلم از وقتي كه بيدار شدم و بالاي سرت اومدم تا همين حالا داشتم فكر مي كردم اگر از تو كوچكتر بودم و با تو ازدواج مي كردم و زن تو بودم با تو كه اينهمه دوستم داري چقدر خوشبخت مي شدم....يعني خوشبخت ترين زن عالم.....مگه هر زني از شوهرش چي ميخواد؟ بجز محبت و عشق كه تو نسبت به من بيشترينش رو هم داري...؟! شهروز كه از اين جمله انهم در ان وقت صبح دچار شور و شعفي ژزرف شده بود دست شقايق را به دست گرفت و گفت: - همين حالا هم مي توني اين كار رو بكني بهت قول مي دم اگه اين كار رو انجام بدي خوشبخت ترين زن عالمت مي كنم...خودت قضاوت كن اين اندازه اي كه الان دوستت دارم وقتي تمام و كمال مال خودم بشي خيلي بيشتر از اينها دوستت خواهم داشت من به خاطر اينكه هوايي نشي نمي تونم محبتممو اونجوري كه توي دلمه بهت ابراز كنم ولي اگه زنم بشي بهت قول مي دم زندگيت بهشت موعود بشه. قطره اي اشك گوشه چشمان شقايق درخشيد به زحمت لبخندي به لب آورد و گفت: - همه اين حرفا رو خوب مي دونم اما حيف كه دست ما كوتاه است و خرما برنخيل....من نمي تونم تو رو استثمار كنم تو جووني راه درازي پيش روت داري من به خودم اجازه نمي دم سد راه زندگيت بشم فقط دلم مي خواد هميشه در كنارت باشم و از گوشه اي شاهد موفقيت ها و خوشبختي تو باشم.... شهروز ميان سخنان شقايق پريد و گفت: - من تنها در كنار تو مي تونم خوشبخت باشم بيا و در حق من محبت كن اين خوشبختي رو هرگز از من نگير شقايق مدتي ساكت بود و پس از چند دقيقه به ناگاه پرسيد: - شهروز اصلا اين عشق چيه كه وقتي مياد همه چيز را از ادم ميگيره و يه چيزاي ديگه به آدم مي بخشه..!؟ شهروز خنديد و پاسخ داد: - فلسفه اش طولانيه حوصله داري يه مقدارش رو برات بگم؟ شقايق دست شهروز را گرفت و گفت: - آره بگو خيلي دلم مي خواد فلسفه عشق رو از زبون تو بشنوم و شهروز شروع به تفسير عشق كرد: - عشق آرزوست و آرزو همه يك احساس بنابر اين هر گاه احساسي عميق بر تو حاكم مي شود چيزي آرزو مي كني عشق در حقيقت مطلق است اما مفهوم آن به تناسب آگاهي فرد تفاوت مي كند هيچ كس شايستگي ندارد كه ادعا كند روحش به درجه اي از كمال رسيده كه ديگر جاي شكوفايي برايش باقي نمانده است. عشق از مجراي عقيده ظهور نمي كند از مجراي عمل ظاهر مي شود مرجعيت و مقام نمي شناسدبلكه موضع درياف است و فعاليت...اين عشق است كه براي اذهان ما نشاط به ارمغان مي آورد و ما را قادر به شكوفايي مي سازد تنها راه كسب عشق از طريق عرضه عشق ميسر مي گردد هر چه بيشتر ايثار كني بيشتر مي گيري و تنها راه ايثار عشق اين است كه خود را آنچنان از آن سرشار كني تا از تو لبريز شود و به مغناطيس عشق مبدل شوي اگر بتواني عشق را در تماميتش ببيني همه چيز را خواهي دانست و گر نه تا ابد در جهان تاريكي و بلا رنج خواهي كشيد عشق همه چيز را زيبا مي كند و نفس تقدس به خاكي كه بر آن قدم مي گذاري مي دمد با عشق زندگي مالامال از شكوه و سربلندي است كسي كه عاشق مي شود بايد خودش را براي پرداخت تاوان آن عشق آماده سازد كه عشق همانطور كه لذت و شادكامي در پي دارد غم و سردرگمي نيز به دنبال خواهد داشت اما غم عشق چه غم شيريني است و چه گوارا به كام دل عاشق مي ريزد حتي اگه دل عاشق را بشكند... چرا كه هر چيز شكسته اش بي خريدار است، مگر دل كه شكسته اش قيمتي تر است و خدايش دوست تر دارد.... وقتي عشق در قلب آدمي خانه مي سازد حال دل دگرگون مي شود چه انقلاب ها چه سوزش ها چه خوشي ها چه غم ها و چه شادي هايي فضاي آن را در بر مي گيرد اوقات خواب و بيداري و ساعات روز و شب به گونه اي ديگر مي گذرد و افكار و تصورات و روياها و ارزوهاي آدمي رنگ تازه اي به خود مي گيرد.... در اينجا شقايق سخنان شهروز را قطع كرد و گفت: - وقتي با اين لحن حرف مي زني قدرت كلامت خيلي بيشتر ميشه مث كساني كه آدمو موعظه مي كنن.... شهروز خنديد و شقايق افزود: - پس دوست داشتن چيه؟ چه فرقي بين دوست داشتن و عشق هست؟ آيا دوست داشتن همون عشقه؟! شهروز كمي انديشيد و به سخنانش ادامه داد: - عشق مجازي و دوست داشتن هرگز با هم يكي نيستند عشق در مقام مجازي يك جوشش كور است پيونديست از سر نابينايي و دوست داشتن پيوندي است خود آگاه و از روي بصيرت روشن و زلال عشق از غريزه آب مي خورد و هر چيز از غريزه آب خورد بي ارزش است. دوست داشتن از روح طلوع مي كند تا هر جا كه يك روح ارتفاع دارد. عشق با شناسنامه بي ارتباط نيست و گذر فصل ها و سال ها بر آن اثر مي گذارد و دوست داشتن در وراي سن و مزاج...عشق يك فريب بزرگ و قوي است، دوست داشتن يك صداقت صميمي .....عشق خشن و تند است و در عين حال ناپايدار دوست داشتن به لطافت جان مي گيرد ، لطيف و نرم است و در عين حال پايدار و سرشار از اطمينان...عشق نيرويي است كه عاشق را به سوي معشوق مي كشاند و دوست داشتن جاذبعه ايست در دوست كه هر چند هم به او پشت كند به رسم وفاداري باقي مي ماند. عشق تملك معشوق است و دوست داشتن تشنگي محو شدن در دوست...عشق ذلت جستن دوست داشتن پناه جستن....عشق جابه جا مي شود ، سرد مي شود، مي سوزاند ، دوست داشتن از كنار دوست خويش بر نمي خيزد سرد نمي شود كه داغ نيست، نمي سوزاند كه سوزاننده نيست...در دوست داشتن بوي خيانت به هيچ وجه به مشام نمي رسد ولي در عشق خيانت را به وفور مي توان يافت ... و من اينگونه بر احساس خودم نسبت به تو نام دوست داشتن مي گذارم اما در مقام معنوي ، نام عشق..... سپس چرعه اپاياني قهوه اش را فرو داد و افزود: - والاترين صفت خداوند عشق است. عشق معنوي عظيم ترين و ماورايي ترين نيرو در همه كائنات است .. صفات الهي از مجراي عشق همچون آفتاب صبح مي درخشند اگر بتواني عشق را بدون قيد و شرط به درون قلبت راه دهي هر آنچه در عالم هستي وجود دارد جذب تو مي شود اگر حقيقت خلوص در عشق را يافتي بدان كه خداوند تا ابد با توست..عشق قلب را الهام مي بخشد و ابتدا در قالب عشق انساني ظاهر مي شود اين عشقي است كه در طلب خدمت معشوق همسر ، فرزندان ، بستگان، دوستان و ايده آل هاي انساني است آنگاه قلب با از خودگذشتگي و ايثار تصفيه مي شود و عشق آن را تصاحب مي كند...عشق جوهر و روح زندگي هر چيز و هر كسي است كه در جهان هستي حضور دارد اما خود بي تغير و لايزال است. عشق والاترين و با ارزشترين كالاهاست و ريشه در خانه خدا دارد.عشق در هر دلي كه شكوفه كرد، روح را به عاليترين درجات كمال رهنمون مي شود در قلبي كه منزلگاه عشق است همه فضائل نيكو نيكي ها وجود دارند و همه خصلت هاي زشت و ناپسند پژمرده شده مي ميرند مي گويند عشق مرزي ندارد و حدي نميشناسد، به هيچ شرطي محدود نمي شود و همانند منشا خود خدا در تمامي جنبه هاي منفعت بارش حاضر مطلق قادر مطلق است هر موجي از عشق كه در دل عاشق بر مي خيزد با خود پيام شادي و شعف از جانب معشوق به ارمغان مي اورد و هر فكري كه بر چنين قلبي خطور كند نشاني از عملي نيك و خدمت به معشوق به همراه دارد و خلاصه فلسفه حقيقي عشق اين است كه عاشق را به نواحي متعالي عشق رهنمون شود و راهرا به سوي وراي اقاليمي كه در ان تزوير ، كذب و هر چيز نادرست پيدا مي شود باز كند...پس كسب دانش و كاربرد عشق در عاليترين گنبد بهشتي يعني رستگاري كامل و حقيقي است... شقايق ديگر چيزي نگفت و ديده به افق شرق دوخت. او دست شهروز را در دست داشت و به گرمي مي فشرد شهروز نيز ديده به دريا و خاور دور داشت و به دنبال افق گمشده عشقش مي گشت تا شايد خورشيد عشق از آنجا طلوع كند و زندگي مبهم عاشقانه اش در صبح اميد و عشق رنگ تازه اي به خود بگيرد... دريا در آن تاريكي نزديك سپيده صبح حالتي رعب انگيز داشت به اين مي مانست كه هر لحظه ممكنست پيكره اي غول اسا در دل آن بيرون بيايد به ساحل قدم گذارد و همه چيز را زير گام هاي بزرگ خود له كند.... ارامآرام آسمان دريا به رنگ لبهاي شقايق سرخ شد و عطري دل انگيز تمام فضاي اطرافشان را در بر گرفت شقايق و شهروز غرق نگاه به طلوع خورشيد بودند و از اين منظره خارق العاده لذت مي بردند. در دوردستها قايقي چوبي به چشم مي خورد كه در افق با اواز امواج دريا بالا و پايين مي رفت و به نرمي مي رقصيد ناگاه شهروز به آرامي به شقايق گفت - اين طلوع خيلي قشنگه ولي او ن طلوع عشق من كه تو هستي و من هميشه اين طلوعو با تو دارم چيز ديگه اس ...شقايق تو براي قلب مكن همون خورشيدي كه هميشه بي غروبي... قطره اي اشك در شيار گونه هاي شقايق نمايان شد و او دوباره مشغول تماشاي منطره طلوع خورشيد گشت. رفته رفته سپيده صبح ازفلق نمايان مي شد و افق شرق را نور نارنجي رنگي در بر مي گرفت . نور لحظه به لحظه بالاتر مي آمد و لحظه اي رسيد كه گويي تشتي از آتش از سوي مشرق سطح دريا را فرا مي گيرد. فلق و دريا يكپارچه آتش شده بودند. چه صحنه با شكوه و پر عظمتي است صحنه طلوع و غروب خورشيد در دريا..گويي خورشيد از خوابي عميق بيدار شده و براي شستن دست و رويش تن به دريا سپرده است خورشيد بالا و بالاتر آمد و شيارها و خطوطي از نور بر روي سينه آرام دريا پديدار كرد. جريان هاي آب و امواج در مسير نور خورشيد چون ستاره مي درخشيدند و طبيعي زيبا را به رخ مي كشيدند گويي دريا جان دارد و پس از ديدن نور خورشيد صبح گاهي به استقبالش شتافته و به او خوش آمد مي گويد... اين صحنه ها عشق را در قلب هاي جوان و عاشق دلباختگان داستان به حد اعلاي خود مي رساند و انها را به مرز جنون مي كشاند صحنه هاي دلدادگي انها نيز در آن طلوع زيبا ديدني بود... شهروز و شقايق سه روز به يادماندي و خاطره انگيز را در كنار هم در ويلاي ساحلي گذراندند و صبح روز پنج شنبه زمان بازگشت فرا رسيد. آنهااز شب گذشته وسايلشان را جمع آوري كرده پس از ديدن طلوع آفتاب آماده حركت بودند آن روز به هنگام طلوع آفتاب شهروز دستش را روي شانه شقايق گذاشت و گفت تنها دليل زندگيم با يه غمي دوستت دارم داغ دلم تازه ميشه اسمت رو وقتي ميارم شقايق خنديد و به بهانه ديدن طلوع رويش را از شهروز برگرداند تا او قطره اشكي كه از شيار گونه هايش فرو مي چكيد را نبيند... هيچ يك دوست نداشتند از آن بهشتي كه در اين چند روز در كنار هم ساخته بودند جدا شوند اما چه مي توانستند بكنند...؟ تقدير بود و سرنوشت كه آنها را به هر سويي كه مي خواست مي كشيد.... گاه از گذشت لحظه ها و روزها اينطور به نظر مي رسيد كه زندگي جز خوابي نيست. لذايذ پايدار نيستند .پس از سپري شدن هر لحظه جز خاطره اي از آن به جاي نمي ماند...شهروز نيز به هنگام طلوع سپيده صبح آن روز به همين مسائل مي انديشيد.... شقايق هم با اينجال كه خستگي از تن و روحش كالما به در رفته و روحيه تازه اي يافته بود دلش نمي خواست به تهران بازگردد... شهروز در اين چند روز به هيچ وجه اجازه نداده بود شقايق دست به كاري بزند و خودش به تنهايي به تمام امور رسيدگي مي كرد. چه لحظات خوشي بر آنها گذشت و حال هيچ كدام دوست نداشتند ان محيط را ترك كنند از همه مهمتر اين بود كه پس از رسيدن به تهران باز بايد از هم جدا مي شدند.... به هر شكل ممكن ويلا را ترك گفتند و به خاطر اينكه تا رسيدن به مقصد در كنار يكديگر راحتتر باشند به پيشنهاد شهروز ار نوشهر تا تهران با يك اتومبيل دربستي آمدند در طول راه دستهايشان در هم بود و چيزي نمي گفتند همين سكوت ميانشان سخنها رد و بدل مي نمود آنها در عشق در مرحله اي قرار داشتند كه از راه نگاه و دل با هم سخن مي گفتند و راز دل را براي هم فاش مي نمودند... در ميان راه مقابل رستوراني توقف كردند و صبحانه خوردند و باز جاده بود و التهاب رسيدن. |
لحظه های بی تو فصل بیست و هفتم
تهران با تمام مشغلات و گرفتاريهايش به رويشان آغوش گشود و خوش آمدشان گفت....باز هم همان زندگي گذشته از صبح انتظار شهروز براي تماس شقايق.....وعده اي ديدار آنها با هم بيشتر شده و در هفته چهار يا پنج باز همديگر را مي ديدند شقايق هر كجا كه مي رفت شهروز را نيز با خود مي برد ديگر حضور شهروز در كنار شقايق برايش هميشگي شده بود اما شقايق ثبات اخلاق نداشت. اگر روزي خوب و مهربان مي نمود در عوض ده روز بد اخلاق و نامهربان بود و مرتبا به شهروز ايراد مي گرفت جنگ و جدال به راه مي انداخت و قهر مي كرد در اينگونه مواقع شهروز مجبور بود در مقابل دعواهاي شقايق فقط كوت كند و شنونده سخنان تلخي كه از زبان شقايق مي شنيد باشد و وقتي شقايق به هر بهانه اي قهر مي كرد چند روزي نازش را مي كشيد تا با هم آشتي كنند. شهروز نمي گذاشت در زندگي هيچ مشكلي به شقايق فشار بياورد تمام بدهي هايش را پرداخت كرده و هر چيز كه مي خواست بلافاصله برايش آماده مي نمود شقايق را تشويق مي كرد كه براي علاج بيماري هايش نزد پزشكان متخصص و متبحر برود خودش نيز همراه او مي رفت و تمام هزينه ها را متقبل مي شد ولي افسوس و هزاران افسوس كه شقايق توجهي به اين از خود گذشتگي ها و ايثار ها نداشت و فقط ساز خودش را مي زد او توجهي نداشت كه شهروز به خاطر آرامش او تن به چه خفت ها و خواري هايي مي دهد تا وسايل آسايشش را فراهم آورد برايش فرق نمي كرد كه شهروز براي تهيه ماديات زندگي اش چه مشكلاتي را متقبل مي شود و در مواقعي كه مبلغ مورد نيازش را تهيه نمي شد از چه كساني قرض مي گرفت و چه حرف هاي نامربوطي كه مي شنيد...حال به جاي اينكه آرام جانش باشد تا او بتواند با اتكا به اين آرامش دل زير بار مشكلات كه همگي مربوط به خود شقايق مي شد شانه راست كند هميشه آزارش مي داد و به او زخم زبان مي زد شهروز به اين مسائل توجهي نداشت و تنها به اين نكته مي انديشيد كه محبوبش سرش را راحت در بستر بگذارد و زندگي را بدون فكر و خيال بگذراند. روزي ساعت هفت صبح شقايق به شهروز تلفن زد و گفت كه براي رسيدگي به امور درماني به بيمارستان مي رود و مي خواهد كه شهروز نيز او را همراهي كند. شهروز مثل هميشه پذيرفت..اما شقايق پيش از اينكه با او قرار بگذارد به بهانه كوچكي با او قهر كرد و گفت كه شهروز به بيمارستان نرود و پس از آن گوشي را گذاشت. شقايق مي دانست در اينگونه مواقع شهروز به محل مورد نظر خواهد رفت تا پس از ديدنش ناراحتي را از دلش در بياورد همينطور هم شد...شهروز راس ساعت هشت صبح مقابل بيمارستان ايستاد تا در صورت خروج او از بيمارستان به سويش برود و از او به خاطر تقصيري كه مرتكب نشده معذرت خواهي كند. ساعت ها گذشت ولي از شقايق خبري نشد شهروز از جايش تكان نمي خورد مبادا شقايق از بيمارستان خارج شود و او را نبيند اما باز هم از شقايق هيچ اثري نبود ظهر و بعداز ظهر فرا رسيد و باز هم شقايق از بيمارستان خارج نشد ان روز يكي از روزهاي بسيار گرم تابستان آن سال بود. پاها و كمر شهروز به دليل اينكه ساعت ها در يك جا سر پا ايستاده بود از درد مي سوختند. وقتي عقربه ساعت بر روي پنج بعد از ظهر متوقف شد شهروز به سوي نزديكترين تلفن عمومي به راه افتاد و شماره منزل شقايق را گرفت.در طول اين مدت عاملي كه بيشتر از همه او را براي ماندن تشويق مي كرد اين بود كه خودش ار محك بزند و ببيند چقدر بر عشقش راسخ و پايدار است وقتي ارتباط برقرار شد پس از چند بوق پياپي صداي خواب آلود شقايق را نشان از خواب قيلوله داشت از پشت گوشي در گوشش نشست و دريافت كه او در منزل است بدون اينكه حرفي بزند گوشي را گذاشت و راهي خانه شد.... عصر آن روز پس از اينكه به خانه رسيد به فاصله چند دقيقه اي شقايق به او تلفن زد وقتي شهروز ماجرا را برايش تعريف كرد او گت كه به بيمارستان ديگري رفته و پيش از ظهر به خانه بازگشته اما نام بيمارستان را به شهروز نگفته بود كه او به آنجا نرود او نمي دانست با اين كارش چه ظلمي در حق جوان عاشق داستان ما روا داشته...... از اين نوع مسائل بسيار بر سر شهروز آمد... مدتي بود كه شقايق قهر كرده و شهروز هر كاري مي كرد او راضي نمي شد همچون گذشته به ارتباطش ادامه دهد. صبح يك روز پاييزي كه باران سختي مي باريد با شهروز تماس گرفت و گفت براي خريد به بازار روز شهر مي رود.شهروز اين زمان را براي صحبت حضوري با شقايق مغتنم شمرد و با خود انديشيد كه با او مي رود اما شقايق نپذيرفت با اين وجود شهروز به سرعت لباس پوشيد و با اتومبيل آژانس خودش را به بازار مورد نظر رساند حدود دو ساعت زير باران ايستاد ولي در اينجا نيز خبري از شقايق نشد حوالي ظهر از تلفن عمومي با شقايق تماس گرفت و زماني كه شقايق دانست او زير باران در خيابان به انتظارش ايستاده بدون توجه به عشقي كه شهروز را به اين كار وا مي داشت به قهقهه خنديد و گفت كه چون مي دانسته شهروز با توجه به حرفش به آن مكان خواهد رفت به دروغ به او گفته است كه قصد دارد براي خريد برود و هدفش از اين كار تنبيه شهروز بوده است و او جاي ديگري رفته و شهروز را بازيچه قرار داده بود. شهروز به علت اينكه ساعاتي زير باران سيل آسا انتظار شقايق را كشيده بود بيمار شد و تبدار در بستر افتاد اين تب را تب عشق مي دانست و به هيچ وجه ناراحت نبود اما جواب دل شكسته اش را كه بازيچه انگاشته شده بود را چه كسي مي داد...؟ اينها همه از تفاوت سني وحشتناكي كه ميان آنان حاكم بود سرچشمه مي گرفت شقايق به هيچ وجه نمي توانست عشقي كه در دل شهروز وجود داشت را درك كند و همه ديوانگي هاي عاشقانه او برايش همچون بازي سرگرم كننده بود. تابستان جاي خودش را به پاييز داد و پس از ان زمستان فرا رسيد ارتباط شهروز و شقايق به همان شكل ادامه داشت شقايق اكثر اوقات در ميان سخنان تلخي كه به شهروز مي گفت سخن از جدايي نيز به ميان مي آورد گاهي پايش ار در يك كفش مي كرد و از شهروز مي خواست كه ازدواج كند و او را فراموش نمايد با تمام اين اوصاف شهروز شقايق را روز به روز بيشتر دوست مي داشت و حاضر نبود يك ثانيه هم فكر جدايي را به سرش راه بدهد فقط گاه به اين نكته مي انديشيد كه اگر روزي برسد كه ديگر نتواند نيازهاي مادي شقايق را برآورده سازد يا اينكه بدهي هاي شقايق تمام شود و از نظر مالي احتياج به شهروز نداشته باشد چه خواهد شد؟ ايا در ان زمان شهروز را كنار مي گذاشت؟ از اين تفكر مو بر تنش راست مي ايستاد و لرزه بر پيكرش مي افتاد باز سالگرد تولد شقايق و متعاقبا عيد نوروز نزديك بود شقايق چندي پيش از تولدش دوباره سر ناسازگاري با شهروز گذاشته و اين بار فقط قصد جدايي و قطع ارتباط داشت. شهروز هر چه مي كوشيد تا شايد نظرش را تغيير دهد تلاشش بي اثر بود روز و شب شهروز اكنده از غم و غصه و درد بود و در ذهنش فكري جز بازگرداندن شقايق وجود نداشت اين بود كه شب تولدش همينطور كه در اين افكار غوطه مي زد تصميم گرفت نامه اي برايش بنويسد و هر طور كه ممكن بود آن را به دستش برساند پس چنين نگاشت.: آه از آن زاهد خودكامه من در هواي هوس آلوده اين معبد عشق دل من همچون عود به رهت مي سوزد وعده كردي بروي وعده كردي بگذاري بازش وعده كردي كه به صد بوسه گرم نرم نرمك بنوازي بازش آه اي زاهد خودكامه من از دلم بي خبري اينهمه رنج و ملال و اندوه ديدي و مي گذري آه از آن زاهد خودكامه من بوسه بر آن لب گرم تو چه كس خواهد كاشت اي سراپاآتش چه كسي در تب آغوش تو جا خواهد داشت اه اي زاهد خودكامه من بي من و بي دل غمديده من گر دل تو شاد است روز ميلادت اگر امروز است روز ميلاد مباركبادت.......... ذهن آشفته ام ياري نمي كند تا انچه در دل غمديده ام پنهان دارم به روي سينه سپيد كاغذ منتقل نمايم اي كاش لحظه ها متوقف مي شد و سپس به گذشته ها باز مي گشت تا گرماي ان عشق آتشين را مشتاقانه تر درك و لمس مي كردم تو كه با دست هاي گرم و نجيبت عشقي جاودانه را برايم به ارمغان اوردي اكنون كجايي تا بار اينهمه اندوه را از پشت خم شده از درد و رنجم برداري و دل مرا كه چون پرنده اي در كنج قفس غمها اسير است ار از بند صه ها برهاني و با اتكا به صندوقچه قلب سرشار از عشقت دل مرا از رنج ها برهاني و با دست هاي زيبا و ظريفت دل مرا از قفس غم ها نجات دهي و در كنار گنجينه هميشه نهان سينه گرمت بگنجاني سينه اي كه دشت سرسبز آرزوهايم بود و دريايي بيكران زندگيم را در اقيانوس پهناور خود جاي داده بود اكنون براي كدام سپيدبختي مي تپد ....؟ چشم هاي پر سحر و افسوس تو كه روزي گاري چند يار و ياورم بود لحظاتي زيباي عشق را با سياهي هاي جادويي اش برايم گرمتر مي كرد و هنگامي كه عاشقانه نگاهم مي كردي و قطرات بلورين اشك كه از عشق نهفته در دل مهربانت در لابلاي مژگان سيهت برايم مي افشاندي اكنون ان چشم هاي زيبا را هر صبح به روي چه كسي مي گشايي....؟؟ لبهايي كه هر لحظه با شور و شوقي جنون انگيز نام مرا مي خواند اكنون بروي چه كسي مي خندند....؟ لبهاي گرم و شيرينت كه مستي همه شرابهاي هالم در مقابل شهد شيرين آنها هيچ است اكنون لبهاي چه كسي را نواز مي دهد...؟ اما روي رسيد كه مرا با كوله بار غمها بر چاي گذاشتي و رفتي. كاش در همان دم جان مي دادم تا طعم زهرآكين بي تو بودن را هرگز نمي چشيدم اكنون كه بي تو و با ياد تو بر جاي مانده ام در لابه لاي ميله هاي اهني قفسي كه تو برايم ساختي چون پرنده اي سركنده بال و پر مي زنم و از شدت رنج مي نالم شايد صدايم از ميان ميله ها آهنين اين قفس كه تو براي دل بي پناه و بي گناهم ساختي بيرون رود در آسمان بيكران گم شود و روزي در جايي كه عطر دلنشين نفسهاي گرم تو در هوايش موج مي زند در گوش هاي نازنينت طنين اندازد و دل مهربانت را كه چون سنگ خارا سخت شده نرم كند و به رحم آورد تا شايد بار ديگر دروازه هاي قلبت را به رويم بگشايي و به سويم بشتابي و دو دست مهربانت را به رويم باز كني و مرا سخت در آغوشم بفشاري تا از شدت گرماي بازوان سپيد مرمرينت ذوب شوم و در وجودت حل گردم در ان ةنگام دوباره دروازه هاي زيباي خوشبختي را به روي خويش باز خواهم ديد و خود را سعادتمند ترين مرد عالم خواهم دانست.... صبح تولد شقايق وقتي شهروز از خواب بيدار شد به سرعت صورتش را تراشيد حمام كرد و سر ساعت نه صبح شماره شقايق را گرفت. به محض اينكه او به تلفن پاسخ داد مانند سال گذشته ترانه تولدت مبارك را برايش پخش كرد پس از پايان ترانه گوشي را به دست گرفت و گفت: - سلام. تولت مبارك عزيز دلم.... شقايق به سردي پاسخ داد: - عليك سلام..... باز از اين لوس بازي يا كردي؟ شهروز جمله شقايق را نشنيده گرفت و گفت: - فكر مي كنم اولين نفري بودم كه تولدت را تبريك گفت....! شقايق به سردي سابق پاسخ داد: - بر فرض كه اينطور باشه...! شهروز مدتي سكوت كرد و بعد با لحن غمگيني گفت: - خوب نيست خانم خوشكلي مث شما صبح روز تولدتش اينقدر بداخلاق باشه ها.... - اگه تو تلفنو قطع كني خوش اخلاق مي شم شهروز كه به شدت غمزده به نظر مي رسيد گفت - اگه از خونه بيرون نمي ري شايد بازم بهت زنگ زدم.... - از خونه بيرون نمي رم لازم هم نمي بينم كه شما دوباره زنگ بزني.و.... تماسشان قطع شد و بلافاصله پس از آن شهروز شماره تاكسي سرويس را گرفت و يك اتومبيل خواست او قصد داشت براي ديدار شقايق به منزلش برود و انتظار هر نوع برخوردي از جانب شقايق را داشت اما بخش عمده انديشه اش در اين سير مي كرد كه اگر شقايق او را غير منتظره به همراه هديه مقابل خانه اش ببيند دست از رفتار نادرستش برخواهد داشت.... به همين منظور انگشتر طلا و جواهري كه از پيش برايش تهيه كرده بود داخل جعبه اي گذاشت ان را كادوپيچ كرد نامه اي كه شب گذشته نوشته بود را داخل پاكتي جاي داد و به همراه پاكت ديگري حاوي مقداري وجه نقد به دست گرفت و سوار اتومبيل آژانس شد. تا رسيدن به مقصد دل در قفس سينه اش بي تابي مي كرد...وقتي به مقصد رسيد اتومبيل را همانجا نگهداشت و خودش به طرف منزل شقايق رفت. زنگ را فشرد و پس از چند ثانيه صداي شقايق بود گه مي گفت: - كيه....؟ و چون شهروز پاسخي نداد پس از ثانيه اي افزود - اومدم... در را گشود و شهروز ، شقايق را ديد كه به هنگام باز كردن در خانه خنده شيريني بر لب دارد، لباس زيبايي پوشيده و به طرز زيبايي خودش را آراسته ...گويي انتظار كسي را مي كشد. شقايق با ديدن شهروز اخم هايش را در هم كشيد و با لحن بسيار تندي گفت: - اينجا چي مي خواي؟ شقايق از ديدن شهروز تعجب زده شده و دست و پايش مي لرزيد رنگ به رخسار نداشت و نمي دانست چه بايد بكند شهروز لبخندي زد و گفت: - سلام عزيزم تولدت مبارك سپس هدايا را به طرف او گرفت و ادامه داد - اومدم كه زودتر از همه هديه تولدت رو بدم.... شهروز از برخورد اول شقايق به خوبي دريافت كه با رفتار بسيار بدي مواجه خواهد شد اما به هيچ وجه انتظاري كاري كه شقايق با او كرد را نداشت.... او هنوز روي پله جلوي خانه شقايق ايستاده بود كه شقايق سعي كرد در را به رويش ببندد شهروز در را گرفت و گفت: - من نيومدم مزاحمت بشم هديه هامو مي دم و مي رم شقايق فرياد كشيد: - نه خودتو مي خوام نه هديه هاتو - باشه...خودمو نخواه ولي اينا رو بگير و از لاي در هدايا را به سوي شقايق گرفت. شقايق دست شهروز كه كادو ها در ان بود را لاي در گذاشت تمام وزنش را روي آن انداخت و در را فشار داد با اين حال كه شهروز از درد به خود مي پيچيد چيزي از درد نگفت و قط التماس كرد كه شقايق هدايا را بپذيرد. پس از مدتي گويي كمي دل شقايق به رحم آمده باشد لاي در را گشود و گفت: - از جون من چي مي خواي؟ چرا ولم نمي كني برم پي كارم؟ شهروز دستش را بيرون كشيد و با دست ديگرش كمي آن را ماساژ داد و گفت: - هيچي ...من از تو هيچي نمي خوام...بيا اينا رو بگير من ديگه هيچ كاري باهات ندارم شقايق به علمت ناراحتي سرش را تكان داد دست شهروز را گفت و او را به راهروي منزلش كشيد و گفت: - زود باش هر چي مي خواي بگو و برو.... شهروز مي كوشيد او را به آرامش دعوت كند پس به ارامي گفت - دعوتم نمي كني بيام تو....؟! - نه زود باش ...زود باش... شهروز جعبه انگشتر و دو پاكت را به سوي شقايق گرفت و با بغض گفت - تولدت مبارك شقايق دست شهروز را پس زد و گفت - نمي تونم اينا رو از تو قبول كنم...ببرشون - چرا؟ - چون ديگه نمي خوام هديه قبول كنم... مدتي با هم كلنجار رفتند تا شقايق انگشتر و پاكت پول را پذيرفت . سپس پاكت حاوي نامه را به شهروز نشان داد و گفت - باز از اين اراجيف نوشتي....!؟ شهروز سرش را تكان داد لبخندي غمگين زد و با لحن تاسف باري گفت: - يادمه يه زماني با اصرار ازم مي خواستي برايت بنويسم حالا مي گي اراجيف....؟ شقايق چيزي نگفت و پس از چند لحظه شهروز ادامه داد: - اگه زحمتي نيست يه ليوان آب به من بده شقايق بدون اينكه كلامي بگويد به داخل ساختمان رفت و شهروز كه جان در زانوانش نداشت و احساس مي كرد پاهايش ضعف مي روند بر روي زمين نشست شقايق با ليوان اب بازگشت و زماني كه شهروز را در ان وضعيت ديد فرياد كشيد: - پاشو ....پاشو از اينجا برو...چرا اينجا نشستي؟ شهروز از تحقيرهاي شقايق كلافه شده بود. كنترلش را از دست داد و بغضش تركيد به زحمت از جايش برخواست نگاه پر معنايي به شقايق انداخت و بدون اينكه جرعه اي از آب بنوشد به طرف در روان شد وقتي در را گشود رو به شقايق كرد و گفت - توقع اين رفتار رو ازت نداشتم امروز هرگز از يادم نمي ره... شقايق دست شهروز را گرفت و به آرامي گفت - برو...خواهش مي كنم برو.... و شهروز از خانه خارج شد شقايق به سرعت در را پشت سر شهروز بست و شهروز دل شكسته و غمگين از اينكه شقايق پس از آن همه محبت او را از خانه اش بيرون كرد و در اتومبيل آژانس نشست و به خانه بازگشت. |
لحظه های بی تو فصل بیست و هشتم
بهار با همه زيبايي هايش در راه بود و طبيعت از خوابي سنگين بر مي خاست همه چيز رنگ و بوي بهاري گرفته و دل هاي آدميان به استقبال نوروز باستاني اين سنت زيبا مي رفت. اما فضاي دل شهروز را غمي عظيم بسان كوهي استوار و سنگين در بر گرفته و هر آن او را در دل سياهي هاي غصه هايش بيشتر غوطه ور مي ساخت شقايق عنوز به نامهرباني هايش ادامه مي داد و هر لحظه دل شهروز را گامهاي سپاه غم لگذ مال مي كرد. شهروز هر چه مي كوشيد دوباره دل محبوبش را به دست بياورد شايد از رفتار ناپسندش دست بر دارد تلاشش بي فايده بود. آنها ديدارهايشان را با هم داشتند ولي شقايق در برخوردهايش بسيار تند و خشنم و در اكثر اوقات نسبت به شهروز بي تفاوت بود.با تمام اين وجود شهروز به تعهداتش پاسخ مي گفت. و با اينكه از جانب شقايق بي مهري فراوان مي ديد هنوز هم مسئوليت هايي كه درباره او به عهده گرفته بود را به بهترين وجه و تحت هر شرايطي انجام مي داد نوروز فرا رسيد و شهروز كه از چندين روز پيش از نوروز هيچ گونه خبري از شقايق نداشت كماكان به انتظار نشسته بود تا شايد به بهانه عيد نوروز صداي گرم شقايق را بشنود اما انتظارش بيهوده بود و از او خبري نمي شد در طول اين مدت يكبار شهروز شماره تلفن منزلش را گرفت و پس از اينكه صداي شقايق را شنيد تبريك عيد را گفت ولي شقايق گوشي را قطع كرد و اعتنايي به شهروز نشان نداد تا پايان تعطيلات نوروزي شهروز هيچ خبري از شقايق نداشت بندرت از خانه خارج مي شد تا مبادا شقايق تماس بگيرد و از او را نيابد حتي براي ديد و بازديدهاي مرسوم سال نو هم به بهانه هاي عديده همراه خانواده اش نمي رفت و بيشتر اوقات از كنج اتاق خصوصي اش كز كرده و فكر مي كرد روزي از همين روزها با خود انديشيد كه مگر اين ديوارها و در و پنجره ها چه گناهي مرتكب شدند كه بايد شاهد غم و شكستهايش باشند؟چرابايد همه روزه رفقاي خوب و غمخوار و بي صدايش باشند. با خود مي انديشيد كه حتما روزي سينه اين ديوارها از غم خواهد تركيد و سقف و در و ديوار بر سرش خراب خواهند شد تا شايد مرگش از راه برسد و سينه مالامال از دردش پس از مرگ آرام بگيرد اما آن رفقاي بي صدا و صامت كه با چشم هاي پر مهر ولي غمگينشان او را در همه حالات مي نگريستند انقدر با وفا بودند كه هر چه شهروز مشت بر سر و رويشان مي كوبيد و ناله هاي غمناكش را بر سرشان مي كشيد و در برابر شان ابراز غصه هاي عاشقانه مي داشت دم بر نمي آوردند و در سكوت دردهايش را مي شنيدند. و قطعا دردرون به حالش خون مي گريستند. آنها همدلش بودند نه همزبانش و اين خود نعمتي بود بزرگ ...نعمت عظيمي كه خداوند برايش مقدر فرموده بود كه همدل هايي مهربان راز دلش را بشنوند و دم نزدنند. پس از پايان تعطيلات نوروزي شقايق تماس هاي كوتاهي با شهروز داشت كه در آنها نيز مكررا قصدش را براي قطع ارتباط با او تكرار مي كرد شهروز عاشق به همين ديدارها تلخ نيز راضي بود چرا كه از عشقش چيزي نمي خواست و توقعي از او نداشت حال كه شقايق نوش جانش نبود و نيش جانش بود باز هم خدايش را شكر مي گفت كه با تمام اين احوال هنوز او در كنارش است..... مدتي پس از اينكه شقايق و شهروز از سفر شمال بازگشتند روي شقايق با خود خلوتي كرد و به زندگي خودش و شهروز انديشيد فكر مي كرد كه مزاحم زندگي شهروز است و شهروز حاضر است بهترين هاي زندگي اش را بخاطر او فدا كند شقايق به اين امر راضي نبود انديشيد كه تا چند وقت ديگر هاله بزرگ مي شود و تا حدودي از كنترل خارج اگر روزي تصادفا شهروز ار با شقايق ديد چه اتفاقي مي افتاد و از همه مهمتر تا چندي ديگر دور و اطراف هاله را كه اينك رفته رفته به زيبايي و طراوتش افزوده مي شد خواستگاراني مي گرفتند ايا شقايق با وجود اينكه دختري بزرگ داشت كه در شرف ازدواج بود باز هم حاضر مي شد ارتباطش را با شهروز ادامه دهد؟ اين تفكرات موجب شد كه باز تصميم بگيرد به هر نحو ممكن ارتباطش را با شهروز قطع نمايد اما از چه راهي؟ شهروز يه هيچ صراطي مستفيم نبود و تحت هيچ شرايطي راضي به قطع ارتباط با شقايق نمي شد، حتي در بعضي اوقات ضراحتا بيان مي داشت كه اگر شرايط حكم كند حاضر است براي مدت كوتاهي با شقياق ارتباط نداشته باشد تا شرايط دوباره عادي شود و ارتباطش را با شقايق از سر بگيرد از طرفي شقايق نيز به شدت شهروز را دوست داشت و نمي توانست خودش را راضي كند كه از او دل بكند دلش براي شهروز به شدت تنگ مي شد و نمي توانست او را ببيند ولي مي كوشيد در ديدارها طوري رفتار كند كه شهروز تركش گويد سعي مي كرد با شهروز به سردي رفتار نمايد و او را نسبت به خودش دلزده و متنفر كند اما اين انديشه اي بسي بي پايه و اساس بود و باعث مي شد كه شهروز هر لجظه در درونش بيشتر خرد شده و از بين برود با تمام اين احوال شقايق تصميمي را كه گرفته بود هر بار به نحو جدي اجرا مي كرد... //////////// لحظات بر شهروز در بي وفايي مطلق مي گذشت بهار برايش رنگ و بويي نداشت و شقايق هر لحظه بر بي مهري هايش مي افزود با نيحال كه سخن شقايق غالبا از جدايي بود باز هم با شهروز ديدار داشت و در اغلب ديدارهايشان او را خار و خفيف مي كرد با اين وحود شهروز دوستش داشت و تمامي حالاتش مصداق خارجي اين بيت بود كه: تو وفا به جور مي كن به حفا چكار داري.....؟! شهروز نيز اينطور عمل مي نمود گاه با خود مي انديشيد كه شقايق او را تنها براي مرتفع شدن نيازهاي مادي اش در كنار خود نگهداشته اما باز ارامشش را حفظ مي نمود و جز محبت در برابر سو استفاده هاي شقايق عكس العملي نشان نمي داد اين تفكر سبب شد كه حتي در يكي از ديدارهايشان خطا به شقايق گفت - اگه يه روزي در چنين سال ديگه خواستي ماجراي عشقمونو براي كسي تعريف كني نگي من آدم احمقي بودم و هر چي بهم بد و بيراه مي گفتي بازم محكم و ايستاده بودم و خودم و زندگيمو به پات مي ريختم و فدات مي كردم...؟! شقايق در پاسخ گفت: - نه اگه خواستم درباره تو با كسي حرف بزنم مي گم يه عاشق به تمام معنا بودي عاشقي كه توي قرن بيست و بيست و يك حتي توي كتابا هم پيدا نمي شه.... و پس از كمي سكوت افزود: - مطمئنم اگه تنها بودم با تو خوشبخترين زن دنيا مي شدم مي دوني شهروز تا وقتي مامانم زنده بود تمام هم و غم من اون بود و از هر چيزي توي دنيا بيشتر دوستش داشتم و حالا كه اون نيست مهر و محبت تو را جايگزين محبت مامانم كردم و مث اون دوستت دارم فكر نكن نمي فهمم من محبت هاي تو رو خوب درك مي كنم اما چه كنم كه نمي تونم پاسخگوي محبتاي باشم با اينحال كه تو از همه زندگيت توي اين مدت براي من مايه گداشتي ولي من نتونستنم هيچ كار مثبتي برات بكنم..... شهروز نگاه عاشقانه اش را در چشمان شقايق دوخت و گفت: - اشتباه نكن تو براي من خيلي مفيد بودي تو باعث شدي خودمو بهتر بشناس تو باعث شدي مرد بشم تو منو با عشق واقعي آشنا كردي از وقتي كه عاشق شدم ، فرصت بيشتري براي پرواز كردن و بعد به زمين خوردن...! تو نمي دوني اين خيلي عاليه! هر كسي شانس پرواز كردن و بعاد به زمين خوردن رو نداره اين تو بودي كه اين شانس رو به من بخشيدي و ازت متشكرم....! شقايق اين همه صفاي باطن شهروز شگفت زده بر جاي مانده بود و هيچ نمي گفت او خوب مي دانست در چه جايي بايد شهروز را از عشق خودش هيجان زده كند و در اين مدت رگ خواب او را به خوبي به دست آورده بود از اين رو هر گاه احساس مي كرد كه شهروز به دليل بي محبتي فراوان به مرز انفحار رسيده و فقط جرقه اي لازم است تا منفجر شود تنها ساعتي خودش را مجذوب و عاشق و شيدا نشان مي داد و باز پس از مدت كمي همان آش بود و همان كاسه شهروز حتي لحظه اي از ياد شقايق جدا نمي گشت و فضاي ذهن و دلش را تنها بو و عطر عشق شقايق آكنده ساخته بود در لابلاي شاخ و برگ درختان ذهنش جز عطر ياد شقايق عطر ديگري به مشام نمي رسيد و اين موجب مي شد شهروز هميشه از عشق بي قرار باشد گذر روزها همچنان به سرعت ادامه داشت و دومين سالگرد اشنايي عشاق قصه ما در اواسط نخستين ماه تابستان از راه رسيد. |
لحظه های بی تو فصل بیست و نهم
چند روزي پيش از فرا رسيدن روز سالگرد شقايق به همراه جمعي از افراد خانواده اش راهي ويلاي ساحلي شمال شده بودند و شهروز هيچ گونه دسترسي به او نداشت شب پيش از روز موعود شهروز غمگين و خسته در بسترش غنوده و فكر مي كرد كه با شقايق چه بايد بكند...!؟ در خود توان جدايي نمي ديد ولي نمي بايد اجازه مي داد اينگونه با او بازي شود هر چه انديشيد فكرش به جايي نرسيد پس كتاب خواجه حافط را به دست گرفت و براي پيدا كردن راه حل چنين نيت كرد اي حافظ به من بگو چكار كنم كه شقايق دوباره مث اوايل ارتباطمون دوستم داشته باشه....؟! سپس كتاب را گشود و چنين خواند اگر رفيق شفيقي درست پيمان باش حريف خانه و گرمابه و گلستان باش شكنج زلف پريشان به دست باد مده مگو كه خاطر عشاق گو پريشان باش آن شب نيز چون شب هاي ديگر گذشت و صبح فرا رسيد شهروز در بسيتر ديده گشود نخستين موضوعي كه به ياد آورد سالگرد آشنايشان بود به خاطر اوردن اين موضوع موجب شاد و بشاش شدن شهروز در صبح آنروز شد اما بلافاصله اين مطلب در خاطرش زنده شد كه شقايق در تهران و در دسترسش نيست و همين باعاص غم غريي فضاي سينه اش را در هم كوبد. هر لحظه ان روز همچون سالي بر او مي گذشت و انتظار براي شنيدن صداي زيباي شقايق از ان سوي خطوط تلفن دمار از روزگارش در آورده بود ساعتي از ظهر مي گذشت كه صداي شقايق از طريف كابل هاي تلفن در گوش شهروز نشست پس از سلام و احوالپرسي شهروز به گرمي گفت - عزيز دلم امورز رو بهت تبريك مي گم - مگه امروز چه خبره؟ - يعن تو يادت رفته امروز سالگرد آشنايي مونه؟ - سالگرد آشنايي؟؟؟؟ و سپس با سردي و صراحت ادامه داد: - اين كه تبريك نداره تو بايد به من تسليت بگي.... با شنيدن اين جمله مثل اين بود كه سطلي از آب يخ بر سر شهروز فرو ريخته باشند نخست باورش نمي شد اين سخنان را از زبان شقايق مي شنود اما حقيقت داشت شهروز ابتدا پس از شنيدن جمله شقايق چيزي نگفت و پس از چند ثانيه سكوت گفت: - امروز بهترين روز نزدگي من بوده و هست و خواهد بود - تو رو نمي دونم ولي من از همه چيز پشيمونم كاش اصلا اونروز بهت تلفن نمي زدن شهروز از جملات شقايق گيج و منگ شده بود و نمي دانست در برابر حملات بي امان او چه بايد بكند از اين رو كمي انديشيد و پاسخ داد: - چرا؟....مگه من توي اين مدت چه بدي در حق تو كردم جز اينكه هر چي مي خواستي برات فراهم كردم؟ جز اينكه از فكر و خيال نجاتت دادم و تموم عشق و جونم رو به پات ريختم؟ شقايق به تندي و با خشونت پاسخ داد: - بس كن..... بس كن....من با تو مشكلي ندارم مشكلم با خودمه.... و سپس افزود : - برو بچه ها اومدن ...ديگه نمي تونم باهات حرف بزنم هر وقت اومدم تهرون خودم بهت زنگ مي زنم. شهروز دستپاچه گفت: - يه برنامه بچين ببينمت برات كادو گرفتم و شقايق بدون اينكه پاسخي بگويد گوشي را گذاشت. پس از اينكه شهروز گوشي را به روي دستگاه تلفن نهاد با كوله باري از غم ها به فكر فرو رفت سينه اش از غصه لبريز بود هرگز حتي تصور نمي كرد از ميان لبان دلدارش اين جملات بيرون بريزد ساعت ها با خود خلوت كرد و به دنبال راه حل گشت....نهايتا نتيجه اين شد كه او تصميم گرفت مدتي با شقاق سر سنگين باشد و اگر توانست بر خود غلبه كند چند روزي جواب تلفن هايش را ندهد اين تصميم از دو حال خارج نبود يا شقايق دست از آزارهايش بر مي داشت و يا اينكه به كلي از شهروز دست مي كشيد و او را كنار مي گذاشت در صورتي كه شكل نخست اتفاق مي افتاد شهروز نتيجه دلخواه و در حاليكه خالت دوم پيش مي آمد..... شهروز هنوز براي وضعيت دوم تصميمي نداشت اما با اين وجود عزمش را براي اجراي تصميمش تا رسيدن به صورت اول جزم كرده و خود را براي عملي كردن ان آماده مي ساخت يكي دو روز از شقايق خبري نشد و اين نشان از آن داشت كه او هنوز در شمال به سر مي برد صبح روز سوم شقايق با شهروز تماس گرفت همانطور كه شقايق در صحبت كردن سر سنگين مينمود شهروز نيز بسيار خشك و سرد سخن گفت و پس از مدت زمان كوتاهي تماس را قطع نمود شهروز خيلي با خودش مبارزه كرد تا توانست آنگونه حرف بزند ولي براي انجام تصميمش چاره اي جز اين نداشت چند روز ديگر به همين شكل سپري شد. روزها و شبهاي شهروز به سختي مي گذشتند جرا كه بر خلاف ميل و دلش رفتار مي كرد و مي كوشيد تا شقايق را از خود براند چند روز كه گذشت تماس هاي شقايق كم و كمتر شد اما اين رفتار شهروز موجب شد در لحن كلامش تغييراتي بسزايي نمايان گردد شهروز از اين تفكر كه مبادا با اين وضعيت شقايق را از دست بدهد آرام و قرار نداشت و مرتبا براي جلوگيري از قطع ارتباط احتمالي شقايق با او به دنبال راه حل مي گشت فكر و خيال امانش را بريده بود لحظاتي بر او به سختي مي گذشتند بدون شقايق زندگي برايش معنا نداشت و در اين لحظات با خود به اين شعر مي انديشيد و ان را زمزمه مي كرد لحظه هاي تلخ مرگه لحظه هاي بي تو بودن.... از اين رو براي دفتر خاطرات روزها و شب هايي كه از ابتدا آشناي اش با شقايق تا آن روز بدون حضورش و در غمش بر او مي گذشت نام لحظه هاي بي تو را انتخاب كرده بود به هر شكل ممكن مي يابد اين لحظات را پشت سر مي گذاشت و فكر و خيال ها و غم و غصه ها را تحمل مي كرد تا نتيجه مورد نظرش را كسب كند رفته رفته شهروز به حدي مقاوم شده بود كه اكثر تلفن هاي شقايق را بدون پاسخگويي قطع مي نمود چرا كه از حالت صحبت كردن شقايق به اين موضوع پي برده بود كه به هدفش نزديك است و نتيجه دلخواهش را گرفته پس مي بايد به بعضي از اين تلفن ها به سردي پاسخ مي گفت و بعضا انها را بدون پاسخگويي قطع مي نمود در هر شكل شهروز از اين وضعيت غمگين بود چون دلش نمي خواست بر خلامف ميلش عمل كند و مدتي صداي معشوثه دوست داشتني اش را نشنود و او را نبيند دلش براي دلدارش پر مي كشيد و ارزوي ديدنش را داشت به هر صورت ممكن ايام را مي گذراند و آماده بهره برداري از محصولي كه كاشته بود نشسته و انتظار مي كشيد در يكي از همين روزها اواسط روز تلفن اتاق شهروز به صدا در آمد شهروز گوشي را برداشت و پس از شنيدن شقايق از انجا كه دلش به شدت براي او تنگ شده بود بي اراده به او پاسخ گفت شقايق گفت: - سلام شهروز بي تفاوت و سرد پاسخ داد : - عليك سلام...فرمايش - خواستم حالت رو بپرسم... - خوبم خدا رو شكر شقايق كه صدايش آشكارا مي لرزيد گفت: - دلت نمي خواد باهام حرف بزني؟ شهروز كه مي ديد در درونش غوغا و طوفاني غظيم برپاشده براي اينكه نتيجه معكوس نگيرد و از عداب وجدان زجر نكشد به حالت كلامش كمي آرامش داد و گفت: - فعلا كه داريم با هم حرف مي زنيم جوابهاي كوتاه و كليشه اي شهروز سبب شد كه شقايق دنبال بهانه اي براي ادامه گفتگو بگردد از اين رو پس از كمي سكوت گفت: - راستي دستت درد نكنه كه پول بدهي قسط اين ماهم رو به حسام ريختي راضي به زحمتت نبودم - در طول اين مدتي كه شهروز مي كوشيد بر خود غلبه كند تا شايد بتواند شقايق را به زانو در آورد با ز هم از مسئوليت هايي كه نسبت به او بر عهده داشت شانه خالي نكرد و مي كوشيد درست سر وقت آنها را به بهترين وجه ممكن به انجام برساند چرا كه نمي خواست دلدارش غم ماديات زندگي را متحمل شود شهروز با شنيدن جملات شقايق كمي به فكر فرو رفت و سپس گفت: - اون مربوط به انجام وظيفه مي شه من وظايف و مسئوليت هايي در قبال تو دارم كه تحت هر شرايطي بايد انجام بشه شقايق با صداي غم آلودش گفت: - نه عزيزم تو هيچ وظيفه اي در قبال من نداري اينا محبت تو رو مي رسونه نه وظيفه ات رو..... وقتي ديد كه شهروز جوابي نمي دهد ادامه داد: - شهروز جان فيش پولي رو كه به حسابم ريختي دم دستته؟ - چطور...؟ - آخه مث اينكه توي اسناد بانك مشكلي پيش اومده اگه ممكنه شماره و تاريخش رو برام بخود شهروز از جايش برخاست و كيف دستي اش را باز كرد و فيش را در آورد و شماره و تاريخ فيش را براي شقايق خواند سپس شقايق گفت - من بيشتر از اين مزاحمت نمي شم... او توقع داشت شهروز به صحبت ادامه دهد و نگذارد تماس را قطع كند و چون ديد كه شهروز عكس العملي نشان نمي دهد پس از مدتي ادامه داد: -كاري، چيزي با من نداري شهروز كوشيد لحن جدي كلامش را از دست ندهد و با اينحال كه دلش مي خواست مثل گذشته ها با شقايق از عشق سخن بگويد بر خود مسلط شد و گفت: - از اولش باهاتون كاري نداشت بغض در صداي شقايق تركيد و گفت: - خدارو شكر كه از اول باهام كاري نداشتي ببخش كه وقتت رو گفتم سپس از خداحافظي گوشي را گذاشت شهروز كلافه بود مرتب به خود نهيب مي زد كه چرا بايد اين كار را بكند ولي چاره اي جز اين نداشت آرام آرام خود را به هدف نزديك حس مي كرد و مي بايد براي رسيدن به آن اين روش را تا پايان ادامه مي داد. |
لحظه های بی تو فصل سی ام
تقريبا يك ماه از وضعيت جديدي كه شهروز پيش آورده بود مي گذشت و در اين اواخر دو سه روزي بود كه از تماس هاي شقايق خبري نبود روزي بر حسب تصادف شهروز در خانه تنها بود حوالي ساعت ده صبح زنگ در به صدا در آمد شهروز به سوي پنجره اي كه مشرف به خيابان بود دويد و از پشت آن شقايق را ديد كه كنار در ايستاده و منتظر است. ابتدا احساس كر ضعف تمام وجودش را در بر گرفته اما بعد با خود انديشيد: مث اينكه به نتيجه دلخواهم رسيدم خودش آومده پشت در و مي خواد بي محبتي هاشو از دلم در بياره...چه خوب شد كسي خونه نيست... و با همين تفكرات به طرف در ورودي دويد و آن را گشود او مي كوشيد چهره اي در هم و حق به جانب را به خود بگيرد و زياد به شقايق نگاه نكند وقتي در را باز كرد شقايق با سيماي غمزده ولي چشماني شاد كه از ديدار شهروز مي درخشيد مقابل او ظاهر گشت و گفت: - سلام بي معرفت شهروز با همان ابروان در هم كشيده گفت: - سلام اين طرفا؟/؟؟؟ شقايق لبحند حزيني به روي لب هاي زيبا و گوشت آلودش آورد و گفت - تعارفم نمي كني بيام تو؟ - چرا بفرمايين و خودش را كنار كشيد و شقايق وارد شد وقتي شقايق از پله ها بالا مي رفت و شهروز پشت سرش حركت مي كرد مرتب در دل قربان صدقه قد و بالاي او مي رفت و تازه در اين زمان دريافته بود در طول اين مدت چقدر دلش براي شقايق تنگ شده اما تصميم گرفت به خود مسلط باشد تا به هدفي كه آن را دنبال مي كرد نايل گردد آنها با هم وارد اتاق خصوصي شهروز شدند و او پس از اينكه شقايق روي مبل هميشگي اش نشست مقابلش قرار گرفت و گفت: - فكر نكردي بدون هماهنگي با من ممكنه كسي توي خونه باشه؟ شقايق سرش را تكان داد و پاسخ داد: - تو هنوز منو نشناختي . عشق اين حرفا سرش نمي شه الان دو سه روزه كه از صبح زود سر كوچه تون وايسادم تا ببينم چه وقت مي تونم سراع تو بيام حتي تصميم داشتم اگه توي خيابونم ديدمت بيام سراغت...خلاصه امروز صبح كه ديدم مامانت با آژانس از خونتون بيرون مي رفت، فهميدم كه تا مدتي بر نمي گرده و تو خونه تنهايي شهروز از شنيدن اين سخنان به سختي بر خود پيچيد..شقايق چند روز به خاطر او پشت در منزلشان انتظارش را مي كشيد و او بي تفاوت در خانه نشسته و به تنها موضوعي كه نمي انديشيد همين انتظار شقايق بود دلش مي خواست شقايق را در آغوش بكشد و انچه عشق در دنيا و در قلبش وحود دارد يكجا درون قلب او بريزيد ولي افسوس افسوس كه هنوز مي بايد خودش را حفظ مي كرد تا از يك ماه انتظار و دلتنگي نتيجه دلخواهش را بگيرد..از اين رو مدتي سكوت كرد و سپس گفت: - خودت نخواستي و نذداشتي من بشناسمت اگه از اول اينطوري عشقتو نشون مي دادي و منو عذاب نمي دادي چي مي شد؟ اومدي پشت در خونمون كه منو خجالت بدي؟ شقايق ميان سخنان شهروز دويد - نه عزيزم اين حرفا چيه مي زني؟ دلم مي خواست رودررو باهات صحبت كنم پشت تلفن كه باهام حرف نمي زني شهروز گفت: - چي مي خواستي بگي؟ مگه تو حرفي هم براي گفتن باقي گذاشتي؟ شقاي دست داخل كيفش برد جعبه كاكائو و چند بسته كادو پيچ شده ديگر بيرون كشيد و گفت: - بيا فدات بششم اينا سوغاتي هاي شماله كه برات آوردم چندتاشم از همين جا برات گرفتم شهروز سعي كرد بي تفاوتي اش را حفظ كند: - نمي تونم بپذيرم..مي دوني من ديگه با تو كاري ندارم ..اينا رو هم بردار و با خودت ببرهمونجايي كه تا حالا بودي قلب شقايق در سينه اش به شدت مي كوفت نمي دانست در مقابل سرسختي هاي شهروز چه بايد بكند پس لب به سخن گشود و گفت: - مي دوني چيه؟ تا وقتي با من آشتي نكني پامو از خونتون بيرون نمي ذارم من اومدم باهات آشتي كنم تو رو خدا منو ببخش . شهروز من بدون تو نمي تونم زندگي رو ادامه بدم به خدا خودمو مي كشم خونم ميوفته گردنت ها... شهروز ميان جملات شقايق پريد و گفت: - چرا تا حالا به اين فكر نيفتادي و اينقدر عذابم دادي؟ مگه من جز دوست داشتنت چه گناهي داشتم؟ جز اينكه همه چيزمو در طبق اخلاص گذاشتم و خالصا مخلصا هر كاري تونستم برات كردم؟ جويباري از اشك از كنار ديدگان شقايق جاري بود او آرام و بي صدا مي گريست و تنها از اشكي كه چهره زيبايش را غسل مي داد پيدا بود در درونش چه مي گذرد... شهروز ديگر بي قرار شده بود . آرام و قرارش را از كف داده و دلش مي خواست شقايق را دلداري دهد و به او بگويد كه همه اين رفتارش به خاطر اين بوده كه شقايق دست از نامهرباني هايش بردارد ولي نمي توانست چون مي بايد منتظر حركتي ديگر از جانب او مي شد. پس از مدتي شقايق دست هايش را به سوي شهروز دراز كرد و گفت: - نمي خواي مث هميشه دستامو بگيري؟ از من بدت مياد؟ شهروز سرش را تكان داد و چون ديگر كنترلي از خود نداشت زير لب گفت: - من از خدا مي خوام.... شقايق خودش را به سوي شهروز كشيد و گفت: - پس چرا نمي ياي؟ شهروز از جايش برخاست به طرف شقايق رفت وقتي به مقابلش رسيد ايستاد و نگاهي به سراپاي او انداخت برابرش زانو زد دستهايش را در ميان دست هاي گرم و مردانه اش گرفت و به ناگاه بغض سنگينش تركيد و گريستن آغاز كرد. چهره اش را د ميان دست هاي ظريف و زيباي شقايق گذاشته بود و به زاري مي گريست اين اشك غم نبود اشك شادي بود شهروز دريافته بود كه شقايق هنوز دوستش دارد و از اين خوشحال بود كه عاقبت انتظارش به سر رسيده و شقايق به سراغش آمده بود شقايق سرش را ميان انبود موهاي مشكي و براق شهروز گذاشته بوي خوش موهاي شهروز را به درون مي كشيد و اشك مي ريخت مدتي به همين شكل سپري شد سپس شقايق دوباره بسته ها را به دست گرفت سكوت را شكست و گفت: - حالا اينا رو ازم مي گيري؟ - آره عزيزم اره فداي شكل ماه و قلب مهربونت بشم و پس از اينكه بسته ها را گرفت مدتي سكوت كرد و بعد گفت: - چقدر اين مدت بهم سخت گذشت . پدرم دراومد تا تونستم جلوي خودمو بگيرم و بهت زنگ نزنم...قول مي دي ديگه اذيتم نكني؟ قول مي دي همون شقايقي باشي كه من دلم مي خواد؟ لخظه به لحظه هيجان دلدادگان قصه ما بيشتر و بيشتر مي شد و در اين زمان شقايق نفس نفس زنان گفت: - آره ، اره ، به خدا قول مي دم هموني كه تو مي خواي باشم .شهروز باور كن كن بدون تو زنده نمي مونم سپس رو به آسمان كرد و گفت: - خدايا اين چه عشقيه كه توي دلم گذاشتي ...؟ من بالاخره از اين عشق ميميرم.... و شهروز عاشقانه دست هاي مهربان شقايق را به زير بوسه هاي گرم خود گرفت./... ان دو ساعتي كنار هم نشستند و از دل عاشقشان براي هم سخن ها گفتند و همچون دو كبوتر عاشق در آسمان محبت دور هم چرخيدند و آواز عشق را به بهترين صورت ممكن در گوش هم ساز كردند. فرشته سرنوشت باز هم از ديدن اين صحنه زيبا به وجد آمده و دور و اطراف انها مي گشت. به قدري اين صحنه ها برايش زيبا و خوش بود و به حدي در عشق شقايق و شهروز غرق گشته بود كه به هيچ وجه به آينده و حوادثي كه انتظار عاشق و معشوق ما را مي كشيد حتي نيم نگاهي هم نمي انداخت. او از همان لحظه انان خوش بود و لحظات چنين پر شور و حالي را با بهترين هاي دنيا نيز معاوضه نمي كرد. پس برايشان آرزوي روزهاي خوش بيشتري مي كرد و بوسه هايي گرم به روي سر هاي قشنگ و جوانشان مي كاشت... حال شهروز در آن روز در توصيف نمي گنجد...شهروز در آن لحظات شور انگيز در عمق عشق غوطه مي زد و اميد نجاتش نيز نبود. پس از آن روز ارتباط شهروز و شقايق بهتر از پيش شد شقايق از اين موضوع هراس داشت كه اگر روزي شهروز تركش كند چه خواهد كحرد؟ و به خاطر همين ترس روز به روز بيشتر به شهروز محبت مي كرد. پس از گذشتن يكي دو ماه دوباره شقايق بناي ناسازگاري و آزار شهروز را گذاشت او به محض اينكه احساس مي كرد شهروز را در چنگ دارد و او را تحت هيچ عنوان از دست نخواهد داد اذيت و آزار او را آغاز مي نمود. به همين ترتيب يك سال گذشت و شقايق و شهروز كماكان با هم در ارتباط بودند . شقايق هر جا كه مي رفت شهروز را هم با خود مي برد آنها در گوشه گوشه شهرر با هم خاطره داشتند و گاه لحظات خوش و گاه روزهاي تلخي را در كنار هم مي گذارندند. به هر شكل روز ها مي گذشتند و شهروز با همه خلقيات شقايق كه چون هواي بهاري بي ثبات و متغير بود مي ساخت و دم بر نمي آورد شقايق نيز از همين موضوع سوء استفاده مي كرد وبر غصه هاي شهروز مي افزود روي شهروز در يكي از ملاقاتهايشان خطاب به شقايق گفت: - عيبي نداره عزيزم تو هر كاري با من بكني ناراحت نمي شم. چون مي دونم داري خودتو خالي مي كني اگه تو ناراحتي ها و غم ها تو سر من خالي كني بهتر از اينه كه بشيني و عصه بخوري و توي خودت بريزي يا اينكه با هاله دعوا و مرافعه كني و آخرش از پا در بياي و داغون بشي...من تحمل مي كنم تو هر كاري دلت خواست با من بكن ...من به خاطر دوست داشتن تو همه مصائب و سختي ها رو تحمل مي كنم در اين زمان شقايق دست شهروز را در دستش گرفت و گفت: - شهروز من...خوب مي دونم تو فرشته نجات مني هميشه به اين قضيه معتقد بودم و هستم كه تو يه چيزي توي روحيه و مردونگي ات داري كه مرداي ديگه ندارن...چيزي داري كه تو رو از مرداي ديگه متمايز كرده..من جلب همين خصوصيات منحصر به فردت شدم. شهروز سرش را تكان داد و گفت: - متاسفم كه نتونستم اون طوري كه بايد توي زندگيت مفيد باشم...منو ببخش شقايق دست شهروز را فشرد نگاه عاشقش را به او انداخت و گفت: - اصلا اينطور نيست تو هر كاري از دستت بر بياد يا حتي برنياد هم براي من انجام مي دي ديگه مي خواستي برام چه كار بكني؟ كمي مكث كرد و سپس افزود.: - اصلا مي دوني چيه؟ وجود تو توي زندگي من باعث اتفاقات خوب زيادي در خود من شد...مثلا اعتماد به نفس منو زياد كرد منو از غم و غصه نجات داد باعث شد بدونم هميشه كسي هست كه اگه خواستم سر مو بذارم روي شونه هاش اون مي تونه تكيه گاه امن من باشه و خيلي چيزاي ديگه شهروز دست شقايق را بوسيد و گفت: - تلاش من هميشه براي همين بوده كه تو اطمينان داشته باشي كسي هست كه در موقع لزوم بتوني بهش تكيه كني...شقايق من دوستت دارم - به اندازه تموم زندگيم دوستت دارم..دلم مي خواست دوتايي با هم توي دريا مي افتاديم و در حال غرق شدن بوديم اونوقت من تورو نجات مي دادم و خودم به جاي تو غرق مي شدم. او ن موقع بود كه مي فهميدي فدا شدن يعني چي...به خدا دلم مي خواد فدات بشم ..در راه عشق تو مردن براي من افتخاريه.... - شقايق كه از سخنان شهروز به وجد آمده بود گفت: - منم دوستت دارم اگه دوستت نداشتم به خاطر تو پي خيلي مسائل و حرفاي احتمالي رو به تنم نمي ماليدم..مثلا همين ديدارها پي در پس تو مي دوني توي اين شهروز بزرگ اگه كسي از خانواده ما من و تو رو با هم ببينه چه وضعيتي برام پيش مياد؟ و پس از اينكه دقيق تر به چشماي شهروز ديده دوخت ادامه داد: - من از عشق تو نسبت به خودم با خبرم و دقيقا مي دونم چقدر دوستم داري، هميشه هم تلاش اين بوده كه اين نكته رو بپذيرم و قبول داشته باشم كه تنها كسي كه حامي و پشتيبان منه تويي...تنها كسي كه منو براي خودم دوست داره تويي...عشق به معناي واقعي رو تنها توي قلب تو بايد جستجو كرد چون هيچ جاي ديگه پيدا نمي شه هر وقت هر جايي حرفي از عشق و عاشقي زده ميشه يا ترانه عاشقونه مي شنوم يا داستان عشقي مي خوانم ياد تو مي افتم.ولي حيف كه نمي شه از تو جلوي كسي حرف بزنم.... شهروز لبخندي زد و گفت: - هميشه دوست دارم روحت رو ارضاء كنم...چون كسي كه روحش ارضاء شد به هيچ چيز ديگه احتياجي نداره.... - اصلا مي خواي راستش رو بدوني؟...من تحت هيچ عنوان ول كن تو نيستم... در قلب شهروز از سخنان شقايق هياهويي بر پا شده بود ولي با اينحال هميشه مي ترسيد كه شقايق را از دست بدهد آنها در استانه ورود به پنجمين سال آشنايي شان بودند و شهروز از اينكه توانسته است چهار سال شقايق را تحت هر شرايطي براي خودش حفظ كند خوشحال بود گاهي احساس مي كرد در طول اين چهار سال با چنگ و دندان شقايق را براي خود نگهداشته ولي با همه اينها از نتيجه كارش راضي بود. |
لحظه های بی تو فصل سی و یکم
در طول چند سالي كه از رابطه شهروز و شقايق مي گذشت فرامرز كماكان با شهروز در تماس بود و دوستشان ادامه داشت اغلب اوقات در كنار يكديگر به سر مي بردند و از تمام رموز زندگي هم خبر داشتند. وضعيت شراكتشان نيز هنوز ادامه داشت و از نظر شغلي نيز با هم در ارتباط بودند. اما در اين اواخر مدتي بود كه شهروز بدون هيچ دليل خاصي از فرامرز بي خبر بود و هر چه برايش پيغام مي گذاشت كه با او تماس بگيرد فرامرز تماسي نمي گرفت. آخرين باري كه اندو همديگر را ديدند فرامرز بر عكس هميشه كه جواني شاد و پر انرژي بود و همه دوستان او را بمب روحيه لقب داده بودند در هم و گرفته مي نمود و كم سخن مي گفت. چندي نيز در محل كار حاضر نمي شد و اين مسائل سبب شده بود كه شهروز فكر كند شايد فرامرز قصد دارد با او قطع ارتباط كند حقيقت ماجرا از اين قرار بود كه يكي از شب ها فرامرز خسته از كار روزانه ديرتر از هر شب به منزل رسيد كمي از نيمه شب گذشته بود كه صداي زنگ تلفن او را از خواب بيدار كرد او بدون اينكه چشم هايش را بگشايد دستش را به طرف گوشي دراز كرد آن را برداشت و با صداي خواب آلود پاسخ گفت: - بله... صداي تنفسي سريع و نا آرام از آن طرف خط در گوشش پيچيد و پس از اينكه كسي جوابش را نداد دوباره گفت - بله... بفرماييد... سپس ادامه داد - اين وقت شب آدومو از خواب بيدار مي كنين كه چي بشه؟ ولي هنوز صداي تنفس سريع و نا آرام ادامه داشت فرامرز تصميم گرفت گوشي را بگذارد دوشاخه را كشيده و بخوابد كه ناگهان صداي ظريف و خسته دختري كه ملتهب مي نمود و در گوشهايش پيچيد....: - سلام... فرامرز كه خواب آلود بود صدايي كه از آن طرف خط به گش مي رسيد را تشخيص نداد و پس از مكث كوتاهي گفت - عليك سلام...فرمايش؟! - خوبي؟ - خوبم ...شما؟ - منو نشناختي؟ فرامرز فكري كرد و گفت: - متاسفانه نه....با من كاري داشتين؟ دخترك نفس عميقي كشيد و گفت: - مگه شما فرامرز خان نيستين؟ فرامرز كه مي ديد شخصي كه مخاطبش فرار داده او را مي شناسد با كمال تعجب گفت: - چرا خودمم....شما كي هستيد؟ - دخترك هنوز به تندي نفس مي كشيد: - فكر مي كردم صدامو نشناسي ...بعد از اين چند سال.... و سپس شمرده و ارام ادامه داد: - فرانك....من فرانكم فرامرز چمله اي كه شنيده بود را باور نمي كرد سپس با تعجب پرسيد: - فرانك!....كدوم فرانك؟ دخترك آرام خنديد و گفت: - فرانك خودت ...فرانك جهار سال پيش... فرامرز انديشيد كه شايد كسي دستش انداخته يا يكي از دوستان قديمي قصد ازارش را دارد با اين تفكر گفت: - فرانك اينجا نيست...تو كي هستي؟ دخترك آه بلندي كشيد و ناليد: - اي كاش از اينجا نرفته بودم... بابا چرا باورت نمي شه؟ من فرانكم.... اين بار مثل اين بود كه فرامرز باور كرده باشد گفت: - كي اومدي؟ مگه نمي خواستي خارج بموني؟ - چرا ...مي خواستم بمونم. تازه برگشتم يه هفته اي ميشه.... فرامرز خنده غمگيني كرد و پرسيد: - چي شده ياد ما را كردي؟ - خيلي دلم مي خواد ببينمت دلم برات حسابي تنگ شده تو اين يه هفته كه رسيدم چندين بار با خونتون تماس گرفتم ولي مامانت گوشي را برداشت. فكر مي كردم ازدواج كردي و تصميم داشتم ديگه زنگ نزنم.يكي دو بارم شماره خونه شهروز اينا رو گرفتم ولي اونم خونه نبود با خودم فكر كردم كه اگه امشبم جواب تلفنو ندي ديگه زنگ نزنم و اين بود كه بهتر دونستم دير وقت باهات تماس بگيرم...از اينكه خودت گوشي رو برداشتي خيلي خوشحالم. با اين حال كه فرانك با وضعيت بدي از فرامرز جدا شد .. اما فرامرز با شنيدن صداي او خيلي خوشحال بود ولي غمي سنگين هنوز قلبش را در هم مي فشرد... پس از مدتي كه سكوت ميانشان حاكم گشت فرامرز گفت: - منم خيلي خوشحالم كه صداي تو رو شنيدم دلم برات خيلي تنگ شده.... و بعد از مكث كوتاهي افزود: ميدوني با رفتنت با من چه كردي؟ تو تموم روح و علاقه منو به زندگي ازم گرفتي..... فرانك جمله فرامرز را قطع كرد و گفت: - حالا وقت اين حرفا نيست، به من بگو ازدواج كردي يا نه؟ ...نامزدي، چيزي نداري؟ - مگه فرقي مي كنه؟ ديگه مهم نيست.... فرانك پاسخ داد: - حتما مهمه كه مي پرسم. - فرانك فكري كرد و گفت: تو كه رفتي همه چيز منو بردي روحيه شاد و شنگول منو ، عشق به زندگيمو و هر چيز ديگه اي كه داشتم باهاش زندگي مي كردم توي قلب من هنوز ملكه قلبم تويي..تويي كه هنوز فرمانرواي سرزمين قلب مني...بعد از تو ديگه كسي رو توي زندگيم راه ندادم و تموم درها رو بروي خودم بستم ...فرانك تو با من خيلي بد كردي... فرانك كه در اين مدت سكت كرده بود و به سخنان فرامرز گوش سپرده بود در اين زمان بغض در گلويش شكست و در ميان گريه ها گفت: - كاش نرفته بودم. من تقاص تموم بدي هايي كه به تو كردم رو پس دادم.... و سيل اشك و آه امانش نداد تا به سخنانش ادامه دهد. فرامرز كه از شنيدن صداي گريه فرانك از خود بي خود شده بود دستپاچه گفت: - چرا گريه مي كني....به خدا من تورو خيلي وقته كه از ته لم بخشيدم..چه تقاصي؟ چه اتفاقي برات افتاده؟ ولي فرانك نمي توانست در ميان گريه اي كه قدرت تكلم را از او گرفته بود چيزي بگويد... پس از مدتي كه فران ارام گرفت گفت: - كي مي تونم ببينمت.؟ - هر وقت بخواي. - فردا چطوره؟ - خيلي خوبه . ولي قبلش بهم بگو چي شده كه تا اين اندازه پريشوني؟ فرانگ گفت: - بهتره يه كم صبور شاي فردا همه چيز رو برات مي گم.... فرامرز به تندي گفت: - تا فردا پدرم در مياد زودتر بگو ببينم چي شده؟ اگه نگي تا صبح خوابم نمي بره... - بايد حضورا بهت بگم از پشت تلفن نميشه... فرامرز پذيرفت و پس از اينكه ساعت و محل ملاقاتشان را مشخص كردند تلفن را قطع كرد. فرامرز پس از مدتها صداي فرانك را شنيده و از ته دل خوشحال بود، اما معمايي ذهنش را به بازي مي گرفت... چه موضوعي مي توانست در طول اين مدت براي فرانك پيش امده باشد كه او را تا اين حد پريشان و مضطرب ساخته بود..هر چه اتفاق افتاده بود فرامرز مي بايد تا فردا و ساعت مقرر انتظار مي كشيد تا فرانك را ببيند و پي به ماجراهايي كه در طي اين چند سال برايش رخ داده ببرد. |
رمان لحظه های بی تو فصل سی و دو
صبح فرا رسيد و فرامرز كه تا سپيده آفتاب ديده بر هم نگذاشته و اگر هم لحظه اي به خواب رفته بود روياهاي پريشان ديده بود از بستر خارج گشت و پس از رسيدگي به امور شخصي روزانه اش از منزل خارج و به سوي دفتر كارش روان شد. در طول مدتي كه تا ظهر در دفتر بود از فكر فرانك غافل نشد و اينكه چه موردي براي او پيش آمده كه تا اين حد پريشانش ساخته لحظه اي راحتش نمي گذاشت... آند براي صرف ناهار در يكي از رستورانهاي درجه يك شهر قرار ملاقات داشتند و زماني كه عقربه هاي ساعت نزديك شدن زمان مقرر را نشان مي دادند فرامرز از شهروز خواست مراقب امور شركت باشد و خودش بدون اينكه مطلبي از تماس شب گذشته فرانك و ملاقات انروز شان به شهروز بگويد دفتر را به قصد ديدار فرانك ترك كرد . نيم ساعتي زودتر از زمان مقرر به محل مورد نظر رسيد و وارد رستوران شد. پيش غذايي سفارش داد و ضمن اينكه آرام آرام مشغول صرف ان بود، منتظر فرانك نشست دقيقا را ساعتي كه با هم قرار گذاشته بودند در ستران گشوده شد و پيكره اي آشنا اما كاملا تكيه پا به داخل رستوران گذاشت. در اين زمان نفس فرامرز به شماره افتاده بود و تمام تن چشم شده ، فرانك را مي نگريست از ديدن تصويري كه مشغول نظاره آن بود برخود لرزيد و باور نداشت اين همان فرانك چند سال پيش است كه قدم به رستوران گذاشته.... چهره اش كاملا تكيده رنگ پريده و زرد شده و اندامش به شكل كاملا محسوسي لاغر و نحيف گشته بود. چشم هايش كه روزي برقي پر قدرت از تمام زواياي ان بيرون مي جهيد اكنون به گورستان بي روحي از آرزوها بدل گشته و نگاهش نگاه مرده اي را مي مانست كه براي بازگشتن به هستي و باقي ماندن تلاش مي كند...دستان و انگشتان گوشت آلود و سفيدش به استخوانهاي كشيده اي تبديل شده بود كه در بعضي از نقاط ان برآمدگي هايي كه نوك ان قرمز بود به چشم مي خورد... فرامرز با اين حال كه از ديدن اين صحنه كاملا جا خورده بود سعي كرد تسلطش را حفظ كند و چيزي به روي خود نياورد اين بود كه از جايش برخاست و پس ا اينك هفرانك به ميزي كه فرامرز انتخاب كرده بود رسيد دست او را به گرمي فشرد و با نگاهي كه هنوز حكايت از عشق داشت او را نگريست و گفت: - خوش آمدي... - سلام. از ديدنت خيلي خوشحالم..... فرامرز همينطور كه مي نشست او را نيز به نشستن دعوت كرد و گفت: - دلم برات تنگ شده بود هيچ وقت فكر نمي كردم باز ببينمت فرانك آرام بر روي صندلي مقابل فرامرز نشست و چيزي نگفت. مدتي سكوت ميان آندو حاكم بود سپس فرامرز سكوت را شكست: - خب غذا چي ميل داري؟ و منوي رستوران را مقابل فرانك گرفت. فرانگ نگاهي به آن انداخت و گفت: - هر چي خودت مي خوري براي منم از همون سفارش بده. فرامرز گارسون را صدا زد و غذا و دسر را سفاش داد سپس رو به فرانك كرد و پرسيد: - تعريف كن ببينم چي شد كه رفتي؟!چي شد كه برگشتي؟! فرانك سرش را به زير انداخت و هيچ نگفت...پس از مدتي كه چند دقيقه اي به طول انجاميد سرش را راست گرفت ، نگاهش را در عمق نگاه فرامرز دوخت و گفت: - به دنبال خوشبختي مي گشتم ولي راهشو درست پيدا نكردم راهي كه من رفتم اشتباه بود فرامرز لبخند مهربانانه اي به روي فرانك پاشيد و گفت: - چرا ؟ مگه چي شده؟ بعد از رفتن تو به خارج از كشور چي به سرت اومد؟ فرانك دوباره به فكر فرو رفت و پس از مدتي چنين تعريف كرد: - از چند سال پيش توي سرم افتاده بود كه به خار ج از كشور برم چون فكر مي كردم زندگي توي كشور راي اروپايي و امريكايي خيلي بهتر از اينجاست ، بخاطر همين به هر دري كه ممكن بود زدم تا به يكي از اون كشورا برم ، اما نشد. من نا اميد نشدم و اين رويا رو هميشه توي ذهنم پرورش ميدادم وقتي يواش يواش به پايان تحصيل نزديك مي شدم. احساس كردم ادامه تحصيل توي يه كشور خارجي بهترين بهانه براي ترك وطنه . اون موقع فكر مي كردم من و تو با هم از ايران مي ريم و يه گوشه ديگه از دنيا زير چتر محبت هم عاشقونه زندگي ميكنيم ولي وقتي فهميدم بايد براي رسيدن به كشور مورد نظرم با يكي از شهرونداي اونجا ازدواج مصلحتي كنم و حتما هم بايد حدود پنج سال باهاش زندگي كنم تصميم گرفتم براي رسيدن به ارزوم پا روي قلبم بذارم تورو فراموش كنم و از ايران برم...زماني كه با تو خداحافظي مي كردم تموم كارام انجام شده بود و طرفي كه بايد اون طرف آب شوهر من مي شد هم در قبال گرفتن مبلغي پول پذيرفته بود اين كار رو بكنه پس توي اون يه هفته باقي مونه مسائل قانوني ازدواجم با اون مرد انجام شد و كاراي مربوط به ويزا و خروج از كشور رو انجام دادم و تو يه سحرگاه تابستوي از ايران رفتم وقتي داشتم سوار هواپيما مي شدم چنان پله ها رو تند تند بالا ميرفتم كه كسي از پشت منو نگيره و مانع از رفتنم بشه، حتي به پشت سرم هم نگاه نمي كردم مبادا چيزي منو نگه داره و نذاره برم. زماني كه به كشور مورد نظرم رسيدم و از هواپيما پياده شدم توي پوستم نمي گنجيدم و مرتب بالا و پايين مي پريدم توي فرودگاه يكي از فاميلامون كه توي او ن كشور اقامت داشت به استقبالم اومده بود و منو با خودش به محل اقامتش و خونش برد... وقتي فرانك به اينجا رسيد گارسون غذايي را كه فرامرز سفارش داده بود سر ميز آورد و پس از اينكه از فرامرز انعام خوبي دريافت كرد اندو را تنها گذداشت و رفت. همين طور كه فرامرز قسمتي از غذا را در دهان گذاشت گفت: - خب بعد چي شد؟ فرانگ نگاهي به فرامرز كه مشتاق شنيدن بود انداخت آه كوتاهي كشيد و ادامه داد: - قرار بود فرداي اون شبي كه وارد كشور غريب شدم شوهر مصلحتي مو ببينم زياد برام مهم نبود زن چه كسي شدم تنها چيزي كه برام اهميت داشت اين بود كه بتونم تو اونجا دوام بيارم و اقامت بگيرم. حاضر بودن براي اين كار تن به هر چيزي بدم ورود به اون كشور رو هميشه توي روياهام مي پروروندم و وقتي به اونجا رسيدم حتي آدماشم يه جور ديگه مي ديدم هواش آسمونش خيابوناش و خلاصه همه چيزش برام يه طور ديگه بود و حالا كه تونسته بودم به اونجا برسم ديگه تحت هيچ عنوان حاضر نبودم اين موقعيت رو از دست بدم...صبح روز بعد از ورودم به همراه يكي از فاميلامون كه توي خونشون اقامت كرده بودم براي گردش به سطح شهر رفتيم و ناهار رو بيرون خورديم عصر كه به خونه رسيديم روي پيام گير تلفن پيغام شوهر مصلحتي مو شنيدم كه قرار بود تا چند ساعت ديگه به ديدن من بياد و قسط دوم پولي رو كه قار بود بهش پرداخت كنم رو بگيره . چون زياد برام مهم نبود اون طرف كي باشه و چي بخواد، رفتم و يه ساعتي خوبيدم بعد طرف اومد من تازه خواب بيدار شده بودم و حوصله هيچ كاري نداشتم ولي اون كه مرد جوون ، خوش تيپ و خوش رويي بود با زبون چرب و نرمي بهم خير مقدم گفت.... از اونجا كه به زبان تسلط كامل اشتم بدون احتياج به مترجم با اون شروع به صحبت كردم...از تيپ و قيافه اش خوشم اومد و يه جورايي به دلم نشست مث اينكه اونم از من بدش نيومده بود، چون مرتب چرب زبوني مي كرد و بعد از مدتي كه طبق قرار قبلي خواستم مبلغ مورد توافق رو بهش بدم اولش قبول نكرد و گفت كه ممكنه خودم بهش احتياج پيدا كنم ولي بالاخره با اصرار من پذيرفت... فرامرز صحبتهاي فرانك را قطع كرد و گفت: - فعلا بسه غذاتو بخود كه از دهن افتاد.... و بعد بشقاب غذاي فرانك را مقابلش گذاشت و خودش مشغول صرف غذايش شد ..نيمي از غذا در سكوت صرف شد و انها جز اينكه گهگاه نگاههاي پرمعنايي به هم مي انداختند كاري ديگري نمي كردند و حرفي هم نمي زدند وقتي فرانك محتواي بشقاب را به نصف رساند آهسته گفت: - نمي خواي بقيه داستانمو بشنوي؟ فرامرز لقمه اي كه در دهان داشت فرو داد و گفت: - چرا ولي اول بايد غذاتو بخوري بعد بقيه ماجرا..... - دستت درد نكنه من كه سير شدم...حالا اگه تو بخواي تا غذاتو مي خوري منم بقيه ماجرارو تعريف مي كنم.... - مث اينكه براي تعريف كردن خيلي عجله داري؟ فرانك با تندي گفت: - آره، آره...بذار بگم...بذار خودمو زودتر خالي كنم.... فرامرز كه احساس مي كرد نبايد زياد فارنك را احساساتي كند وپي به روح خسته و رنج ديده او برده بود به آرامي گفت: -آروم باش عزيزم...اروم باش... و پس از چند لحظه ادامه داد: - اگه راحتي ، من سراپا گوشم و دوست دارم داستانتو بشنوم.... |
رمان لحظه های بی تو فصل سی و سه
فرانك پس از مدتي سكوت كه پيدا بود قصد دارد بر احساساتش تسلط يابد بقيه قصه اش را اينطور تعريف كرد: - مدتي گذشت...توي اين مدت مرتب مشغول گشت و گذار بودم و هر روز به اين طرف شهر مي رفتم . ديگه تموم خيابوناي شهر و مث كف دست بلد بودم. در طول اين مدت پسره كه ژوزف صدايش مي كردن گهگاه به ما سر مي زد و حتي يكي دو بار هم منو به صرف شام دعوت كرده بود و منم قبول كردم. رفتار ژوزف با من چنان پر محبت بود كه گاهي احساس مي كردم اين مرد به معناي واقعي لياقت همسري منو داره و از خدا مي خواستم باهاش زير يه سقف زندگي كنم. حتي يه بار كه با هم به رستوران شيك و رمانتيكي رفته بوديم اين مسئله رو يه جوري بهش رسوندم. اونم خنديد و چيزي نگفت. ديگه يواش يواش رفت و اومدمون زياد شده بود و اكثرا روزا رو بعد از پايان ساعت كار روزانه ژوزف دنبالم مي اومد و با هم به گردش مي رفتيم روزاي تعطيل كه بدون استثنا با هم بوديم منم چون در حقيقت زن ژوزف بودم از اينكه باهاش بگردم احساس شرم و گناه نمي كردم ديگه داشتم با محيط انس مي گرفتم و اونجا رو خيلي دوست داشتم درسته كه با فرهنگ ايروني هيچ هماهنگي اي نداشت اما من چون اونجا رو دوست داشتم جوون برازنده اي بود احساس مي كردم از همه نظر به چيزي كه مي خواستم رسيدم ...حدود يه سال از ورود من به او ن كشور مي گذشت توي يه شركت خصوصي كار پيدا كرده بودم و خونه اي هم اجاره كرده و به زندگي عادي مشغول بودم. بعضي شبا از محل كارم به آپارتمان ژوزف مي رفتم و بعضي از شبا كه دير مي شد. شبو پيش شوهر قانوني ام مي موندم. اونم با آغوش باز پذيراي من بود. - در اينجا فرامرز ناهارش را به پايان رسانده بود و گارسون دسري كه از قبل سفارش داده بود ارا سر ميز آورد. - فرامرز به دسر اشاره كرد و گفت - بخور خيلي خوشمزه است حتما خوشت مي آيد.... فرانك لبخندي كمرنگ زد ظرف دسر را پيش كشيد و قاشقي از ان را در دهانش گذاشت سپس همينطور كه مشغول صرف دسر بود ادامه داد: - دو سه سالي به همين شكل گذشت....چند وقت بود كه از صبح كه بيدار مي شدم تا شب كه خوابم مي برد احساس خستگي مفرط مي كردم. نمي دانستم چرا....اولا فكر مي كردم به خاطر كم خوابي دچار اين حالت شدم، اما هر چي مي خوابيدم فايده نداشت. در طول روز اصلا حال و حوصله انجام دادن هيچ كاري رو نداشتم فكر مي كردم دلم براي وطن تنگ شده براي مامانم پدرم و براي همه فاميل و دوستان اما اين حالتم درست بشو نبود...مدتي به همين شكل گذشت چند وقتي بود كه شبا از شدت عرق كردن زياد از خواب بيدار مي شدم و مي ديدم تمام لباسم عرق خاليه، اين موردم زياد جدي نگرفتم. چند وقتي اين حالت را ادامه دادم تا اينكه يه شب از شدت تب زياد كلافه از خواب پريدم. از تب به خودم مي پيچيدم بلند شدم و دو تا قرص تب بر با هم خوردم يه كم حالم بهتر شد اما تب قطع نمي شد نمي دونم چرا خوب نمي شدم يه هفته اي گذشت و ژوزف چندين بار منو پيش دكتر عمومي برد و داروهاي اونم مصرف كردم ديدم علاوه بر تب ، بيرون روي مكرر و بدون دليل هم به مشكلم اضافه شد. ديگه مطمئن بودم ويروسي وارد بدنم شده كه ارگانيزم طبيعي منو دچار مشكل كرده پيش هر دكتري هم كه مي رفتم درست سر در نمي آورد و يه سري داروهاي تكراري بهم مي دادن بيچاره ژوزف شده بود پرستار من از سر كار كه مي اومد يه راست به خونه من وارد مي شد و تا شب مراقبم بود من ديگه نمي تونتم سر كار برم از نظر مالي هم در وضعيت بدي بودم به همين دليل وضعيت تغذيه خوبي نداشتم و مرتب و خامت حالم بد و بدتر مي شد. دسر هر دوي آنها به پايان رسيده و فرامرز دو دستش را زير چانه هايش تكيه گاه كرده و به قصه فرانك گوش سپرده بود و فرانك پس از اينكه از داخل كيفش بسيته سيگاري خارج كرد يكي از سيگارهاي انرا گوشه لبش گذاشت و روشنش كرد و اينگونه ادامه داد: - نمي دونستم چه اتفاقي برام افتاده كه حالم لحظه به لحظه تغييرات پيش بيني نشده اي مي كرد يواش يواش حالتهاي عصبي بدي پيدا كرده بودم. مرتب بهانه مي گرفتم و به پروپاي ژوزف مي پيچيدم كه نهاياتا منجر به اين شد كه اون يك شب منو ترك كرد و ديگه سراغمو نگرفت. اما تحريكات عصبي من تمومي نداشت و روز به روز بدتر مي شد اين حالات عصبي رو هم روي اين حساب گذاشته بودم كه مريضي دمار از روزگارم در آورده بود بخاطر همين زياد بهش اهميت نميدادم حدود چهل روز از اين حالات گذشت و من تقريبا به وضع جديدم عادت كرده بودم در طول اين مدت دفعتا ده تا پونزده درصد وزنم كم شده بود و من اين كاهش وزنمو روي حساب بيماري گذاشته بودم. يه چند وقتي بود كه حالم بهتر شده بود يه روز كه از خواب بيدار شدم ديدم غدد لنفاوي و سطحي بدنم متورم شده و سراسر بدنم تك و توك غده ها بيرون زده اين ديگه برام غير قابل تحمل بود نمي دونستم چرا اين وضعيت دچار شدم، اون روز تا ظهر توي رختخواب موندم فكر كردم و گريه كردم......نزديكاي ظهر شماره همون فاميلمون كه اول كار پس از ورود به اون كشور پيششون زندگي مي كردم رو گرفتم و ازشون خواستم به دادم برسن . چون همه خانواده سر كار بودن روي دستگاه پيام گير براشون پيغام گذاشتم و عصر كه اونا به خونه رسيده بودن صداي منو مي شنون و بلافاصله به من زنگ زدن. بعد از اينكه وضعيتمو براشون گفتم خيلي سريع خودشونو به من رسوندن و منو به يكي از بهترين بيمارستاناي شهر بردن وقتي وضعم رو براي دكتر شرح دادم بي درنگ دستور به يه سري آزمايشايي رو داد كه بالافاصله همونجا ازم ازمايش به عمل اوردن و جوابش رو هم خيلي زود دادن بعد از اينكه دكتر جواب آزمايش منو ديد رو به من كرد و گفت يه بيماري عفونيه كه زود خوب مي شه و وتي به اتفاق همراهام از اتاق خارج مي شديم يكي از همراهامو صدا زد و خواست كه اون توي اتاق بمونه. بعد از چند دقيقه اونم به ما ملحق شد و گفت كه دكتر خواسته چند روز ديگه دوباره سري بهشون بزنيم. اونشب وقتي به خونه رسيديم خيلي خسته بودم چند روزي از اين ماجرا مي گذشت و حال من روز به روز بدتر مي شد اشتهاي غذاخوردن نداشتم پوستم مريضي هاي عجيب و غريب گرفته بود و روي بشتر جاهاي پوستم زخم مي شد و عفونت مي كرد ديگه مريضي از ظاهرم كاملا مشخص بو.د - فرانك سيگارش را در زير سيگاري خاموش كرد و نگاهش را از روي فرامرز گرفت و به ميز دوخت . پس از مدتي قطره اي اشك از ميان مژگان بلندش بر روي ميز چكيد و بعد از چند دقيقه گريه اش به هق هق مبدل گشت.... فرامرز دستپاچه گفت: - چي شد؟ چرا اينجوري مي كني؟؟ فرانك در ميان گريه هايش گفت: - كاش هيچوقت هوس خارج از كشور به سرم نيفتاده بود اين خارج رفتنم خودمو بدبخت كردم.... فرامرز كوشيد فرانك را كه دچار بحران روحي رواني شديد شده بود به آرامش دعوت كند - عزيزم آروم باش حالا كه توي وطن خودت هستي ديگه چرا ناراحتي؟ فرانك لبخند تلخي به روي لب آورد و گفت: - همين.....همين كه توي وطن خودمم داره عذابم ميده ....همين كه به وطنم خيانت كردم... فرامرز آهسته و با آرامش خاصي گفت: - خب يه خورده به خودت مسلط باش و بقيه ش رو تعريف كن فرانك كمي سكوت كرد و با دستمال اشك هايش را از گونه ها پاك كرد و گفت: - وقتي براي بار دوم به اون بيمارستان رفتم دكتر خواست تنها با من صحبت كنه به محض اينكه تنها شديم رو به من كرد و گفت كه بايد به خودم مسلط باشم و حقيقت تلخي رو بپذيرم ...اون گفت كه علائم بيماري من مشكوك به بيماري ايدزه البته هنوز مطمئن نبود و مي خواست چند روزي منو توي بيمارستان تحت نظر بگيره و آزمايشاي مختلف روم انجام بده...ديگه حرفاي دكتر رو نمي شنيدم باورم نمي شد كه دچار اين بيماري صعب العلاح شده باشم....وقتي به خودم اومدم كه روي تخت يكي از اتاقا خوابيده بودم و سرم به دستم بود. فرامرز مات و مبهوت ديده به چهره زرد و تكيده فرانك دوخته بود و تازه دريافته بود كه چرا دخترك تا اين حد نحيف و رنجور شده. سرش به دوران افتاده و باورش نمي شد كه آن دخترك شاد و بشاش چند سال پيش امروز دچار چنين مشكل حاد و پيچيده اي شده باشد. و فرانك همچنان قصه غصه دارش را باز مي گفت: - از آونروز شده بودم مث موش آزمايشگاهي هر روز آزمايشاي مختلفي روم انجام مي دادن تا مطمئن بشن مشكل من چيه و بعد از چند روز كه از بيماري من مطمئن شدن پزشك معالجم به همراه يه روانشناس سراغم اومدم دكتر روانشناس كه مرد خشرو و ميانسالي بود برخورد گرمي با من كرد و بعد از خوش و بشي كه اصلا حوصله شو نداشتم دستي روي موهام كشيد و گفت كه بعد از آزمايشايي كه روم انجام شده به اين نتيجه رسيدن كه ويروس بيماري ايدز توي تنم به اندازه كافي رشد كرده و كاري هم از دست هيچ پزشكي بر نمي ياد و فقط خودمم كه مي تونم در حق خودم كار مثبتي بكنم بعد گفت كه زياد نمي تونن منو توي بيمارستان نگهدارن و من بايد به زندگي عادي برگردم.... فرانك ساكت شد فرامرز سرش را ميان دستهايش گرفته بود و فكر مي كرد او صداي فرانك را نمي شنيد و تنها به اين مي انديشيد كه چگونه انسان به روزي مي رسد كه بايد مرگ باورهايش را به نظاره بنشيند... فرانك مي كوشيد دريابد درون فرامرز چه مي گذرد اما اين امري بيهوده بود چرا كه به قدري افكار پيچيده و درهم به مغز فرامرز هجوم اورده بود كه كسي نمي توانست از افكارش سر در بياورد. فرانك به ارامي فرامرز را صدا زد و پرسيد: - فرامرز ....به چي فكر مي كني؟ - هيچي....هيچي..... پس از مكث كوتاهي افزود: - خب بقيه اش بعد چكار كردي؟ و فرانك دوباره لب به سخن گشود: - اونروز دكترا خيلي باهام حرف زدن و سعي كردم كهري بكنن روحيه مو از دست ندم ولي من بيشتر حرفاشونو نمي شنيدم..به اين فكر مي كردم كه نتيجه بي وفايي به تو اين بلارو سرم آورده..چند روزي تو اون بيمارستان بستري بودم و خلاصه يه روز به دكتر معالجم گفتم ميخوام از بيمارستان مرخص بشم و به ايران برگردم.اولش دكتر چند دقيه اي نگام كرد و بعد گفت كه از نظر او نهيچ اشكالي نداره ولي بايد خيلي مراقب باشم كه به هيج وجه و به هيچ دليلي كسي رو آلوده نكنم منم قبول كردم و دكتر منو از بيمارستان مرخص كرد ديگه دناي اطرافم برام طور ديگه اي شده ود وقتي كه فكر مي كردم دارم يواش يواش مي ميرم دلم نمي خواست ديگه دنايي وجود داشته باشه گاهي يه احساس رواني بهم مي گفت حالا كه من به اين مريضي ميتلا شم چرا ديگرانم مبتلا نشن...در اون وضعيت دلم مي خواست هر كسي رو كه مي تونم به اين مريضي بكشونم اما وجدانم راضي نمي شد پاكي ذاتمو به كثافت و لجن بكشونم فكر مي كردم من ناخواسته به اين راه كشيده شدم و شوهر قانونيم منو به اين روز انداخته حالا اگر قراره بميرم بهتره پاك و دست نخورده بميرم چند وقتي توي اون كشور موندم ديگه تصميم خودمو گرفته بودم و اين چند روزه باقي مونده رو پيش عزيزانم مي گذروندم بايد بر مي گشتم و از تو از تو كه بهت بي وفايي و نامردي كردم حلاليت مي خواستم..... فرامرز سعي كرد وضعيت و موقعيت فارنك را درك كند پس در سكوت نشسته و به حرفهايش گوش سپرده بود و فرانك همچنان سخن مي گفت: - توي اين مدت خيلي ضعيف شده بودم احساس مي كردم قوه و بنيه مبارزه با اين بيماري رو ندارم و از اون مريضايي هستم كه ايدز خيلي زود از پا درشون مياره پس بايد هر چه سريعتر براي برگشتنم به ايران اقدام مي كردم خلاصه بليطمو رزرو كردم و چند روز بعد به ايران برگشتم. فرانك ديكر ساكت شده بود فرامرز او را نگاه مي كرد و چيزي نمي گفت...پس از مدتي كه سكوت ميانشان حاكم بود فرامرز پرسيد - چند وقته اومدي ايران؟ فارنك به ارامي پاسخ داد: - يه هفته است - خونوادت چطوري باهات برخورد كردن؟ از موضوع خبر دارن؟ فرانك نگاهش را به ظرف دسر كه هنوز پر بود انداخت و گفت: - حقيقت اينه كه خيلي دلم مي خواد ببينمشون اما نمي دونم با چه رويي.... سراغشون نرفتم... - پس كجا رفتي؟ كجا زندگي مي كني؟ - از فرودگاه يه راست رفتم هتل توي اين يه هفته از اونجا بيرون نرفتم - يعني به خونواده ات سر نزدي؟ فكر نمي كني شايد اونا بدونن تو به ايران برگشتي و نگرانت بشن؟ - نمي دونم شايد سري بهشون زدم ولي براي خودم مسلمه كه نبايد پيششون بمونم... - خب برنامه ات چيه؟ مي خواي چكار كني؟ - فعلا تصميم دارم هتل بمونم تا ببينم چي ميشه.... در همين احوال فرامرز گارسون را صدا زد و از او صورتحساب را خواست وقتي صورتحساب رستوران را پرداخت خطاب به فرانك گفت: - پاشو بريم تا يه جايي برسونمت بقيه حرفامونو توي راه مي زنيم. فرانك كيف دستي اش را برداشت و به همراه فرامرز از رستوران خارج شد وقتي در اتومبيل فرامرز نشستند تا مدتي صحبت نمي كردند و براي اينكه سكوت از ميانشان برداشته شود فرانك ادرس هتل محل اقامتش را به فرامرز داد و دواره سكوت بود كه همچنان حكومت مي كرد پس از مدتي كه هر دو به فكر فرو رفته بودند فرامرز گفت: - فعلا چند روز ديكه توي همون هتل بمون با منم در تماس باش ببينم چه كري مي تونم از دستم برمياد برات انجام بدم فرانك نگه پرمعنايي به فرامرز انداخت و گفت: - فرامرز قصد من از ديدن تو اين نبود كه برات مزاحمت درست كنم يا اينكه كاري برام بكني فقط مي خواستم منو ببخشي و حلالم كني شايد اين روزاي آخر عمرم ديگه عذاب وجدان نكشم. - من هنوز دوستت دارم اميدوارم حالا حالا ها زنده باشي و من بتونم هر كاري از دستم بر مياد برات انجام بدم نمي خواد نگران چيزي باشي فقط چند روز به من مهلت بده تا ببينم بعد چي ميشه و چكار مي تونم بكنم الان كه مغزم اصلا كار نمي كنه... فرانك چيزي نگفت و بقيه راه در سكوت طي شد مقابل در هتل وقتي فارنك از اتومبيل پياده مي شد فرامرز گفت: - ببين عزيزم تا هر جايي كه بتونم پشتت بهم محكمه غصه هيچي رو نخور فرانك لبخندي به روي فرامرز پاشيد كه حاكي از قوت قلبي بود كه در اين زمان كوتاه از فرامرز دريافت كرده بود . سپس گفت: - با اينكه من بهت نارو زدم بازم تو اينطور محبت رو بهم ثابت مي كني و ناگهان با بغض ناليد: - فرامرز منو ببخش ...ببخش سپس در اتومبيل را بست و به طرف هتل دويد... |
رمان لحظه های بی تو فصل سی و چهار
صبح روز بعد فرامرز با عزمي راسخ از خانه بيرون رفت ابتدا سري به فرانك زد و بعد راهي چند آژانس املاك شد. پس از اينكه چندين آپارتمان را در بهترين نواحي شهر براي اجاره ديد به مراكز خريد شهر رفت تا براي خريد وسايل براورد قيمت كند. عصر دوباره به چندين آژانس املاك ديگر سر زد و نهايتا نتيجه اين شد كه آپارتماني در يكي از بهترين و شمالي ترين برجهاي شهر براي فرانك اجاره كرد اين آپارتمان دو خوابه صدوده متر بنا داشت و به طرز بسيار زيبا و جذابي مبله شده بود تنها كمي از وسايل ضروري مانده بود كه صبح روز بعد فرامرز انها را نيز تهيه كرد و تا عصر در آپارتمان چيد و اپارتمان را تميز كرد. عصر از آپارتمان به فرانك زنگ زد و با او براي شام قرار ملاقات گذاشت...سپس به خانه بازگشت و خودش را آماده كرد و به هتل رفت از لابي هتل شماره اتاق فرانك را گرفت و او را از حضور خود در هتل با خبر گرد. ده دقيقه اي در لابي به انتظارش نشسته بود كه در آسانسور باز شد و فرانك با لبخند شيريني به سويش آمد. وقتي بهم رسيدند پس از سلام و احوال پرسي فرانك كليد اتاقش را به مسئول پذيرش هتل سپرد و شانه به شانه فرامرز به سوي اتومبيل فرامرز كه مقابل در ورودي هتل پارك بود به راه افتاد پس از مدتي كه اندو كنار هم نشسته بودند فرامرز گفت: - خب دوست داري امشب شامو تو كدوم رستوران بخوريم؟ فرانك نگاهي زير چشمي به فرامرز انداخت و بدون مقدمه گفت: - فرامرز قبل از اينكه به سوال تو جواب بدم مي خوام ازت يه سوالي بپرسم. - بپرس - تو مي خواي با من چكار كني؟ ميشه برنامه ات را برام بگي؟ - اين همون چيزيه كه خودت بعدا جوابشو مي گيري... - يعني چي؟ منظورت چيه؟ - بذار اول بريم شاممونو بخوريم بعد راجع به اين موضوع صحبت مي كنيم - اخه - ديگه اخه نداره عزيزم..و....هيچي نگو تا بعد درباره اش حرف بزنيم.. فرانك به اجبار سكوت كرد و ديگر سوالي نكرد انها شام را در فضايي آزاد و زير نور ملايم شمع ميل كردند و پس از به پايان رسيدن شام دوباره در اتومبيل نشستند . فرامرز بدون اينكه چيزي بگويد به آرامي اتومبيل را به سوي آپارتماني كه اجاره كرده بود راند .وقتي از خيابانهايي كه به هتل مشرف مي شدند گذشتند. و فرامرز به هيچ كدامشان وارد نشد فرانك نگاهي به او انداخت و گفت: - ميشه بگي كجا داري مي ري يا اينم يه رازه؟ - دلم مي خواد يه كم با هم بگرديم و بعد ببرمت هتل فرانك سكوت كرد و فرامرز به سوي شمالي ترين نقطه شهر راند .پس از گذشت چندي فرامرز به داخل كوچه اي پيچيد و مقابل در زيبا و بزرگي ايستاد. نگاهي به فرانك كرد و گفت: - پياده شومي خوام جايي رو نشونت بدم. - كجارو؟ - تو پياده شو، خودت مي فهمي... فرانك نگاهي متعجبانه به فرامرز انداخت و بدون اينكه كلامي بگويد پياده شد فرامرز در اتومبيل را قفل كرد و با هم وارد ساختمان شدند. پس از اينكه داخل اسانسور جاي گرفتند فرامرز كليد طبقه آخر برج را فشار داد و اسانسور انها را بالا برد. فرانك با شگفتي اعمال و حركات فرامرز را نگاه مي كرد و مي كوشيد چيزي نگويد . سرانجام زماني كه آنها جلوي در آپارتمان مورد نظر از آسانسور پياده شدند. فرامرز كليد را از جيب خود بيرون آورد و در را گشود و گفت: - فرانك عزيز دلم. اينم جواب سوال سر شبت. فرانك درست متوجه چيزي كه فرامرز گفته بود نشد و پرسيد: - منظورت چيه؟ اينجا كجاست؟ - خونه من و تو، از حالا به بعد ما با هم اينجا زندگي مي كنيم و دستش را پشت فرانك گذاشت و او را جلوتر از خود به داخل خانه فرستاد. فرانك از شوك منظره اي كه مقابل رويش قرار داشت جلوي در روي زمين نشست و به ديوار تكيه داد . فرامرز ترسيد كه مبادا حال فرانك بد شده باشد با عجله دستش را روي پيشاني فرانك گذاشت و گفت: - چت شد؟ چرا اينجوري شدي؟ ضعف سراسر بدن فرانك را بر گرفته و عرق سردي بروي پيشاني اش نشسته بود. فرامرز با عجله به آشپزخانه رفت و با ليواني آب قند بازگشت. چند جرعه از آنرا به دهان فرانك ريخت و بعد به آرامي زير بغل او را گرفت و با خود به سوي سالن پذيرايي كشيد و او را روي مبل نشاند. پس از چند لحظه حال فرانك رفته رفته بهتر شد . چشمانش را گشود و به اطراف نگاهي انداخت و با بغضي كه نشان شادي دروني اش داشت گفت: - تو اينجا رو براي من درست كردي؟ من لياقت اين همه محبتاي تو رو ندارم. تو بايد منو توي كوچه ها ول مي كردي تا بميرم . من به تو بد كردم و تو به من اينهمه محبت.... فرامرز در ميان سخنانش گفت: - خيل خب. ديگه زيادي به خودت فشار نيار عزيزم... و موهاي او را به نوازش گرفت. پس از مدتي دستش را گرفت گفت: - پاشو مي خوام بهت همه جاي خونمونو نشون بدم. فرانك كه احساس مي كرد دفعاتا اتشي عظيم از عشق در قلبش بيداد مي كند نگاه عاشقانه اي به فرامرز انداخت و با حركتي سريع دست فرامرز را كه اينك بالاي سرش ايستاده بود بوسيد و گفت: - من چقدر بي رحمم كه تو رو با اين قلب مهربون گذاشتم و رفتم. فرامرز سرش را خم كرد و بوسه اي بر موهاي فرانك كاشت و گفت: - هنوزم مث همون وقتا دوستت دارم. حالاكه با هم هستيم بايد قدر لحظاتمونو بدونيم... فرانك جمله فرامرز را ناتمام گذاشت و با صدايي مغموم گفت: - آره مخصوصا كه ديگه فرصتي زيادي نداريم زمان من خيلي محدوده... سپس از حايش برخاست و كنار فرامرز قرار گرفت. مدتي چشم در چشم هم دوختند. و بعد فرامرز دست او را گرفت و به طرف اتاقها روان شدند فرامرز با شور و شوق خاصي همه جاي خانه را كه با شيك ترين وسائل تزيين شده بود به فرانك نشان مي داد و فرانك بيماري خادش را از ياد برده بود وقتي به آشپزخانه رسيدند پشت ميز ناهار خوري كوچك ان نشستند و فرامرز گفت: - خب، برنامه بعدي اينه كه فردا صبح با هم مي ريم يه محضر آشنا كه از قبل وقت گرفتم بين ما صيغه محرميت مي خونه و ديگه با هم محرم مي شيم و راحت مي تونيم كنار هم زندگي كنيم تا صبح فردا من مي رم خونمون وسايلمو جمع كنم و فردا ميان دنبالت با هم مي ريم محضر تو امشب راحت استراحتتو بكن كه فردا حسابي شارژ باشي. توي كشوهاي ميز توالت اتاق خواب برات همه جور وسايل آرايش گذاشتم. حسابي خودتو خوشكل كن تا بيام دنبالت در ضمن همون فردا صبح با هم ميريم و حساب هتل رو پرداخت مي كنيم و بر مي گرديم خونمون.... فرانك باور نمي كرد فرامرز در حق او اينچنين از خود گذشتگي نشان دهد به ارامي اشك مي ريخت و تنها حق شناسانه ترين نگا هها را نثار فرامز شيدا مي كرد. پس از مدتي كه توانست كمي به خود مسلط باشد لبخندي بر لب آورد و گفت: - نمي دونم بايد بهت چي بگم فقط مي تونم بگم ازت ممنونم...ممنون... آنها چندي مقابل هم نشستند و با يكديگر سخن گفتند و بعد فرامرز آماده رفتن شد. مقابل در كه رسيد نگاهي به فرانك كرد و گفت: - دلم مي خواد فردا صبح كه ميام دنبالت مث يه عروس خوشكل ببينمت... فرانك سرش را به علامت رضايت پايين آورد خنده موزوني بر لبانش نشاند و چيزي نگفت، فرامرز نيز با او خداحافظي كرد و رفت. |
رمان لحظه های بی تو فصل سی و پنجم
صبح روز بعد فرامرز دنبال فرانك رفت و با هم به محضري كه قرار بود صيغه محرميت در آن خوانده شود رفتند وقتي از محضر خارج شدند و داخل اتومبيل نشستند فرامرز دستش را در جيب بغل كتش فرو برد جعبه كوچكي به همراه يك پاكت از آن خارج كرد و با شادي گفت: - اينم كادوي ازدواج من براي دختر روياهام. فرانك با خوشحالي جعبه و پاكت را گرفت و ابتدا جعبه را گشود يك حلقه پلاتين كه روي آن الماس درشتي برق مي زد، چشمهاي فرانك را خيره كرد او نگاهي به حلقه و بعد نگاهي به فرامرز انداخت و با صدايي كه از خوشحالي و شوق به طرز شگفتي مي لرزيد گفت: - اين مال منه؟ - اره عزيزم مگه غيز از تو كس ديگه اي هم دختر روياهاي من هست؟ فرانك كه ديگه همسر فرامرز شده بود خودش را در آغوش او رها كرد و گونه هايش را بوسيد و پس از تشكر پاكت را برداشت تا آنرا بگشايد ناگهان از ديدن چيزي كه در پاكت بود از شوق جيغ كوتاهي كشيد و گفت: - آه...خداي من.....بليط مشهد...نمي دوني چقدر دلم مي خواست يه زيارتگاه حسابي برم.فرامرز تو چه خوبي. نمي دوني چه نياز روجي شديدي به اين زيارت داشتم. فرامرز دست نحيف و لاغر فرانك را در دست گرفت آنرا بوسيد و گفت: - مي دونستم كه اين بليط رو خريدم. آنها با قلبي شاد و لبي خندان به راه افتادند طوري رفتار مي كردند كه كساني كه در خيابان آنرا مي ديدند تصور مي كردند فرانك و فرامرز عروس و دامادي هستند كه عازم عقد كنانند.، غافل از اينكه در عقد آنها جز خودشان شخص ديگري حضور نداشت و شاهد عقد شان نيز چند نفر از دوستان فرامرز كه در همان محضر كار مي كردند بودند. آنها كمي در خيابانها به گشت و گذار پرداختند و حول حوش ظهر به رستوران هتل محل اقامت فرانك رفتند .پيش از اينكه به رستوران بروند به قسمت پذيرش مراجعه كردند، تصفيه حساب نمودند و سپس وسايل اتاق فرانك را به اتومبيل منتقل كردند. وقتي پشت ميز رستوران نشستند و غذا سفارش دادند فرانك با لحن غم انگيزي خطاب به فرامرز گفت: - فرامرز مي خوام يه حقيقتي بگم اما مي ترسم ناراحتت كنم. - هيچ وقت فكر نمي كردم دوباره يه روزي تو رو ببينم حالا كه تو پيشم هستي و در واقع زنمي ديگه هيچي نمي توني منو ناراحت كنه. - منم مي خواستم همينو بگم. حالا كه به هم محرم هستيم و من زمتم بايد بدوني كه بيماري من بيماري وحشتناكيه و من به هيچ وجه به خودم اجاره نمي دم كه تورو به اون بيماري مبتلا كنم. بايد به من قول بدي كه هيچ وقت دلت نخواد با من همبستر بشي. - اگه من مي خواستم به تو محرم باشم دليلش اين نيست كه بخوام باهات همبستر بشم، دليلش اينه كه ما تا هر وقت كه مي خوايم با هم زندگي كنيم. كنار همديگه راحت باشيم و مشكلي پيش رومون نباشه . عشق تو براي من پاكتر از اين حرفاس كه به هر علتي بخوام لكه دارش كنم... - نه ...منظورم اين نبود مي خواستم بگ تو عزيز مني تنها كس مني. معلوم نيست من تا كي زنده باشم ولي مي خوام تو هميشه زنده باشي و زندگي كني، اين حق توئه...درسته كه تو حق داري از من هر چيزي بخواي، ولي من خودمو نمي بخشم اگه تورو آلوده كنم - اولا اميدوارم حالا حالاها زنده باشي ، بعدشم من زندگي كردن بدون تورو نمي خوام. بعد تو منم نمي خوام زنده باشم و اصلا همون بهتر كه با بيماري تو بميرم... - ديگه اين حرفو نزن...ديگه نمي خوام درباره اين موضوع چيزي بشنوم...فهميدي؟ - آره عزيزم فهميدم بهتره روز قشنگمون را با اين حرفا خراب نكنيم. مدتي غذا در سكوت صرف شد ولي آرام آرام فرامرز سكوت را شكست و جو ميانشان را دوباره فضايي شاد مبدل ساخت فرامرز و فرانك در كنار هم زندگي پر استرسي را آغاز كرده بودند و فرامرز به خوبي از اين موضوع مطلع بود. او مي دانست دير يا زود فرانك خواهد مرد و لش مي خواست از روزهاي پاياني عمرش را در آسايش و عشق بسر ببرد. از اينرو هرچه او مي گفت و گهگاه با حالاتي عصبي و پرخاشگرانه سخن مي گفت، فرامرز به او بيشتر محبت مي كرد و عشق مي ورزيد. روزها از پي هم مي آمدند و مي رفتند و محبت جايش را در ميان آندو بيشتر باز مي كرد سفر ماه عسل مشهد سبب شد كه زيارت كمي از التهاب روحي رواني فارنك را كاهش دهد ولي قواي جسماني او روز به روز تحليل مي رفت و او ضعيف تر مي شد و وزنش رو به كاستي شديدي نهاده بود . فرامرز انواع و اقسام قرصهاي ويتامين و غذاهاي سرشار زا ويتامين را برايش فراهم مي كرد اما چندان تاثيري بر ضعيف شدن فرانك نداشت او از شدت ضعف و تبهاي شبانه به قدري لاغر شده بود كه مانند پوستي بر استخوان در آمده بود اكثر اوقات دچار حملات شديد عصبي مي شد و حالات عصبي درونش لحظه به لحظه بيشتر خودنمايي مي كردند. فرامرز همچون دوستي مهربان شوهري فداكار و پرستاري دلسوز به فرانك خدمت مي كرد و خودش را وقف او كرده بود ديگر به محل كارش نمي رفت و تنها روزي يكبار با مادرش تماس مي گرفت كه او را از سلامت خودش با خبر سازد اما نمي گفت كحاست و چه مي كند. در طي گذشت زمان عشق در تمامي زوايا و سلولهاي بدن فرانك و فرامرز ريشه دواند و انها رفته رفته به مثال يك روح در دو كالبد نزديك مي شدند و اين بود كه سرنوشت فارمرز ار رنگ تازه اي زد و مسير زندگي اش را تغيير داد فرامرز كوشيد روزهاي پاياني عمر فرانك سرشار از لحظات خوش و شيرين باشد و به همين منظور هر روز او را به گردش و تفريح مي برد و از هيچ چيزي برايش دريغ نداشت اما بيماري فرانك كه روز به روز حاد تر مي شد و ضعف شديدي كه بر نفوذ بيماري در وجودش مي افزود فرامرز را كه اينك حتي نسبت به پيش از خروچ فرانك از كشور بيشتر او را دوست مي داشت بسيار نگران و پريشان ساخته بود هر شب فرامرز مي بايد فارنك را كه از شدت تب مي سوخت پاشويه كند و سپس با دستمال عرق سرد از پيشاني اش بزدايد. هر گاه مي انديشيد كه زمان مرگ فرانك نزديك است بر خود مي لرزيد و بغضي عميق راه نفس او را مي بست گاه احساس مي كرد به قدري نسبت به فرانك وابستگي و عشق دارد كه بدون او حتي قادر به نفس كشيدن نيست. نمي دانست بدون فرانك چگونه زندگي خواهد كرد... شبي تب چنان تن رنجور فرانك را در پنجه هاي خشمگين خود گرفته بود كه فرامرز دو ساعتي او را پاشويه كرد تا اندكي از التهاب تب او كاسته شد ولي از اينكه تب دس از سر فارنك برداشت استخوان درد سبب شد او نتواند از جايش تكان بخورد فرامرز مقابل پاهاي او بر لبه تخت نشسته و پ1اهاي فرانك را ماساژ مي داد تا او احساس آرامش كند. همينطور كه مشغول ماساژ بود و ساقهاي نرم فرانك را در مشتهاي خود مي فشرد احساس كرد شوري غريب بر تمام بدن مستولي مي گردد و گرماي شورانگيز از ساقهاي فرانك كه روزي از خوش تراشي دل هر صاحب ذوقي را با خود مي برد و امروز به دو پارچه استخوان بدل گشته بود به كف دستهاي فرامرز مي ريخت و از آن به تمامي سلول هاي بدنش رسوخ مي كرد. در آن لحظات او نگاه عاشقش را در چشمهاي فرانك كه از شدت درد سرخ و متورم شده بودند دوخته بود و مشتاقانه نگاهش مي كرد فرانك نيز مي كوشيد با حلات نگاه و لبخند محزوني كه بر لب داشت قدرشناسي اش را به خاطر محبتهاي فرامرز به او نشان دهد. فرامرز همينطور كه تن بيمار فرانك را به نوازش گرفته بود چشمهايش را بست، سرش را پايين آورد و لبهاي داغش را بر ساقهاي مرمرين او نشاند و بوسه اي طولاني از آنها ربود وقتي سرش را بالا آورد و به چهره فرانك نگاه كرد او نيز چشمهايش را بسته بود و از اين عمل فرامرز در خلسه اي عميقي فرو رفته بود چندي به همين شكل سپري شد و زماني كه فرانك ديده گشود بلور اشك در مجمره ديدگانش كالما هويدا بود. فرامرز از ديدن ديدگان به اشك نشسته عشقش فرانك از خود بي خود شد و با حركتي خودش را از مقابل پاهاي فرانك به بالاي سرش انداخت صورت او را در ميان دستانش گرفت و با زبانش اشكهاي همسرش را از ديدگانش ربود و به ارامي گفت - چيه عزيزم؟ براي چي گريه مي كني - چيزي نيست..فقط نمي دونم چه جوري بايد ازت تشكر كنم اخه تو نمي دوني توي دلم چه خبره...نمي دوني عشقت توي قلبم چه غوغايي به پا كرده و فكر اينكه معلوم نيست چند وقت ديگه كنارتم و كي بايد از پيشت برم داره ديوونم مي كنه ..نمي دوني چقدر دلم مي خواست اين بيماري لعنتي رو نداشتم و مي تونستم با هم مث همه زن و شوهر هاي ديگه باشيم. - تو زن مني..حالام مي تونم مث تموم زن و شوهرا باشيم. و پس از به زبان آوردن اين جمله بي پروا لبانش را به لبهاي سرخ و گوشت آلود فرانك چسباند ابتدا فرانك چند لحظه اي نمي دانست چه بايد بكند اما ناگهان با حركتي عصبي سرش را از ميان دستها و لبهاي فرامرز بيرون كشيد و به تندي گفت: - چكار مي كني؟ ولم كن... فرامرز به آرامي موهاي فرانك را نوازش كرد و گفت: - فرانك جون من فكرامو كردم دلمك مي خواد باهات يكي بشم مي خوام همون بلايي كه سر تو اومد و باعث شد اينهمه زجر بكشي سر منم بياد تا بفهمم تو چي كشيدي - ولي من نمي تونم بذارم تو اين بيماري رو بگيري تو هميشه به من محبت كردي و من هميشه به تو ظلم كردم حالا ديگه نمي خوام تو رو با خودم توي اين مرداب بكشم. - عزيز دلم حرفاي تو همه اش درست ، ولي توي اين چند ماه من حسابي فكرامو كردم به قدري عاشقتم كه دلم مي خواد هر چي توي خون و سلولهاي تو هست توي تن منم باشه اين حرفايي كه تو ميگي منم قبول دارم ولي من داوطلبانه به استقبال اين بيماري مي رم. اين عشقه كه منو به اين راه مي كشونه مي خوام عشقمو به تكامل برسونم... فرانك در حالي كه به ارامي اشك مي ريخت سر فرامرز را در آغوش گرفت و به نوازش موهايش پرداخت. پس از چند لحظه دوباره سر او را بالا گرفت نگاهي كه ازشعله عشق مي سوخت به او انداخت و گفت: - اول بايد يه قولي به من بدي... - هر كاري بخواي انجام مي دم. - بايد به من قول بدي كه بعد از من تنت رو تسليم هيچ كس نكني و يه آدم ديگه رو به اين بيماري لعنتي گرفتار نكني..قول ميدي؟ - قول ميدم عزيزم..من به غير از تو دست به هيچ كس نمي زنم. دستاي كه تو رو لمس كرده باشه نمي تونه كس ديگه اي رو لمس كنه... فرامرز لبخندي زد و بدون اينكه چيزي بگويد لب فرامرز را به روي لبان خود چسباند و انرا بوسيد و سپس به آرامي لبهاي او را زير دندانهاي خود به نرمي فشرد و انا تا صبح به قدري به يكديگر نزديك شدند تو گويي با هم يكي شده اند. |
رمان لحظه های بی تو فصل سی و ششم
صبح روز بعد وقتي فرامرز در آغوش فرانك ديده گشود احساس كرد گرماي تب دوباره تن فرانك را مي سوزاند و عرق چهره اش را پوشانده. به آرامي طوري كه فرانك را بيدار نكند از تختخواب به زير آمد و به طرف اشپزخانه روان شد. قرص تب بر و ليوان آبي برداشت و بالاي سر فرانك رفت و به آرامي او را بيدار كرد .سپس قرص را به او داد و با دستهاي خودش آب را به گلويش ريخت و فرانك كه از حرارت تب تندي مي سوخت دوباره از حال رفت. فرامرز مدتي كنار تخت فرانك نشست و او را نگاه كرد، سپس برخاست به حمام رفت و صورتش را اصلاح كرد فكرش خيلي مشغول بود اولين باري بود كه تب فرانك تا صبح قطع نشده و اين مورد او را شديدا نگران ساخته بود، چرا كه فكر ميكرد اين تب نشان از حادثه هولناك ديگري دارد. تا عصر صبر كرد نه تنها تب فرانك قطع نشد سرفه هاي پي در پي نيز بر مشكل او افزوده گشت و رفته رفته نفسش به تنگي افتاد فرامرز كه ديگر تحمل زجر كشيدن فرانك را نداشت لباسهاي او را بر تنش پوشاند زير بغلش را گرفت و با هم به بيمارستان رفتند پرستاران بيمارستان با ديدن وضعيت فرانك به سرعت او را به اورژانس انتقال دادند و به سفارش فرامرز كه در بيمارستان نفوذ زيادي داشت يكي از بهترين پزشكان متخصص ريه براي معاينه فرانك بر بالين او حاضر شد پيش از اينكه دكتر به سراغ فرانك برود فرامرز او را به كناري كشيد و گفت: - آقاي دكتر بهتره پيش از معاينه مطلبي رو بهتون بگم ولي نمي خوام افراد زيادي از اين موضوع با خبر بشن دكتر با تعجب گفت: - بفرمائين خيالتون راحت باشه - نمي دونم چجوري بگم...آقاي دكتر اين مريضي كه شما بايد به ديدنش برين ايدز داره... دكتر شگفت زده پرسيد: - ايدز؟...مطمئن هستين؟ - متاسفانه بله آقاي دكتر...مطمئنم ...اوردنش اينجا كه اگه ميشه كاري كنين از اين وضعيت يه كم بيرون بياد و چند وقتي عمرش طولاني تر بشه دكتر سرش را پايين انداخت و كمي فكر كرد ، سپس نگاه پرمعنايي به چهره فرامرز انداخت و به طرف قسمتي كه فرانك بر روي تخت خوابانيده بودند و براي راحت تر نفس كشيدنش كپسول اكسيژن به او وصل كرده بودند رفت.... فرامرز مدتي همانجا كه ايستاده بود باقي ماند و باخود انديشيد بعد با شتاب خودش را به فرانك و پزشك معالجش رساند وبه حركات دكتر كه مشغول معاينه فرانك بود خيره شد، دكتر پس از اينكه فرانك را معاينه كاملي كرد دستور يك سري آزمايشات را نوشت و به دست پرستار داد و دستور داد او را به بخش بيماران ريوي بستري كنند ، سپس از تخت فرانك دور شد و همينطور كه از بخش اورژانس خارج مي شد خطاب به فرامرز كه در كنارش قدم بر مي داشت پرسيد - شما از وضعيت خوني بيمارتون خبر دارين؟ فرامرز بدون معطلي پاسخ داد: - نخير آقاي دكتر ايشون مدتي خارج از كشور بودن و تازه چند ماهه كه اومدن - وضعيت ظاهري شون مشكوك به سرطان خونه. براشون آزمايش و تست خون نوشتم كه هم از بابت اين موضوع مطمئن بشم و هم از اون مطلبي كه شما درباره ايدز گفتين سر در بيارم.همينطور مشاوره پزشك متخصص سرطان خون خواستم و به خاطر وضعيت بسيار خراب ريه شون تست سل هم نوشتم...ريه ايشون پر از عفونته، فكر مي كنم عفونت ريه كرده باشن، فعلا گفتم بهشون انتي بيوتيك هاي خيلي قوي بزنن تا ببينيم بعد چي ميشه. شما بايد تا فردا صبر كنين تا ما بتونيم جواب قطعي رو بهتون بديم فرامرز از دكحتر تشكر كرد و به پذيرش بيمارستان رفت تا كارهاي مربوط به بستري شدن فرانك را انجام دهد. تمام اين امور به سرعت انجام شد و فرانك بدون هيچ دردسري در بخش بيماران ريوي بستري شد و پس از ان آزمايشات بر روي او آغاز گشت آنشب فرامرز تا دير وقت در كنار فرانك در بيمارستان ماند و شب بخاطر اينكه رياست بيمارستان اجازه نمي داد مرد در بخش زنان بماند به خانه بازگشت وقتي به خانه رسيد و در بستر فرو رفت احساس مي كرد بسترش بوي عشق و بوي فرانك مي دهد به ياد شب گذشته افتاد ولي از كاري كه انجام داده بود به هيچ وجه پشيمان نبود دلش مي خواست به جاي فرانك خودش اين زجرها را مي كشيد و او در سلامت كامل و بدون هيچ رنجي به زيستن ادامه مي داد و تنها اين فكر كه خودش نيز پس از چندي به مشكلات فرانك گرفتار مي شد التيام بخش قلب ملتهب از عشق و غمش بود تا صبح ديده بر هم ننهاد و اگر لحظه اي به خواب رفت كابوسهاي وحشتناك دست از سرش بر نمي داشتند صبح زود بلافاصله خودش را به بيمارستان رساند واز انجا كه در آن بيمارستان همه او را مي شناختند به راحتي به اتاق فرانك رفت واو را ديد كه هنوز از تب شديد مي سوزد و بيهوش خوابيده است در همين احوال پزشكي وارد اتاق شد به سوي فرانك رفت و بيدارش كرد با محبت و ملايمت معاينه اش كرد و سپس رو به فرامرز كرد و گفت: - همراه ايشون شما هستيد؟ - بله من شوهر شونم - لطفا همراه من بياين سپس از اتاق خارج شد و فرامرز نيز پس از اينكه فرانك را دوباره بر جايش خواباند به دنبال او به ايستگاه پرستاري بخش ريه رفت. دكتر پس از اينكه مطالبي در پرونده فرانك نوشت رو به فرامرز كرد و گفت: - من متخصص سرطان خود و استخوان هستم. خدارو شكر ايشون مشكل سرطان خون ندارن ولي مسئله شود بزرگتر از اينكه كه فكر مي كنن. بيمار شما الان در حادترين و بحراني ترين مراحل بيماري ايدز قرار دارن كه متاسفانه بايد بهتون بگم كه نه از دست من كاري براشون ساخته اس نه از دست هيچ دكتر ديگه اي. خانم شما دچار يه نوع بيماري شدن كه در اصطلاح پزشكي بهش ميگن سپتي سمي معني اش اينه عفونت ريه بقدري زياد شده كه وارد خونشون شده و عفوت شديدي توي خون ايشون ديده مي شه اين عفونت خون و ريه تواما داره اين مريضو به طور كلي از پا در مياره يكي از مهمترين خصوصيات بيماري ايدز اينه كه بيمارور به قدري ضعيف مي كنه كه مقابله با هر نوع مريضي براي بيمار غير ممكن مي شه و بالاخره از پا در ميان چون وقتي سلولهاي دفاعي بدن از بين برن يا ضعيف باشن انسان امادگي ابتلا به هر نوع بيماري رو داره اين خانم هم چون خيلي زياد از حد معمول ضعيف شده اينجوري داغون شدن كسي كه به اين بمياري مبتلا مي شه هر چي ضعيف تر باشه زودتر كارش تمومه . اينجا كار زيادي از دست ما بر نمي ياد كه براي ايشون انجام بديم فقط مي تونيم چند روزي بستري شون كنيم و عفونت ريه و خونشونو خشك كنيم بعد ديگه بقيه اش با خداس... فرامرز بي تابانه پرسيد - آقاي دكتر چند وقت ديگه زنده اس؟ - با خداس...شايد ده روز ...يا شديم يه ماه..نمي دونم بايد براش دعا كني فرامرز با بغض پرسيد: - اخه چرا به اين زودي؟ - چون ضعيف تر از اونه كه بتونه مقاوت كنه سپس با فرامرز خداحافظي كرد و رفت ذهن فرامرز از افكار پيچيده و مبهم پر بود و دلش كوله بار غمها سنگيني مي كرد . وظيفه خود را نسبت به فرانك عظيم تر و سنگين تر مي ديد و مي انديشيد كه چطور بايد در طي اين مدت كوتاه لحظات او را سرشار از خوشي و شادي و محبت كند. با اين افكار به اتاق فرانك داخل شد. او دوباره به خواب فرو رفته بود و صداي نفسش از شدت عفونت صدايي شبيه زوزه داشت. فرامرز به سرمي كه به دست راست او وصل بود خيره شد و تصميم گرفت تا آخرين دم ماموريت خود را كه نگهباني و پاسباني از عشق بود به بهترين وجه ممكن به انجام برساند. |
رمان لحظه های بی تو فصل سی و هفتم
فرانك يك هفته در بيمارستان بستري بود و يكي دو روز اول تب او تا چهل و دو درجه در نوسان بود و گاها تب و لرز تواما به بدن نحيف و رنجورش هجوم مي آوردند فرامرز صبحها پس از اينكه بيدار مي شد بلافاصه كارهاي شخصي روزانه اش را انجام مي داد و به بيمارستان مي رفت و تا شب هنگام زماني كه كشيك شب بيمارستان براي ترك كردن انجا به او اخطار نمي داد از بيمارستان خارجنمي شد. او از هيچ كاري چه از نظر مادي و چه از لحاظ معنوي براي فرانك فروگذار نمي كرد و هر كاري از دستش بر مي آمد برايش انجام مي داد. پس از اينكه بر اثر داروهاي فراوان و چرك خشك كن هايي كه خود موجب ضعيف تر شدن فرانك شده بودند تب دست از سر او برداشت فرانك تازه دريافت كه فرامرز براي بازگرداندن بهبودي به او چه تلاشهايي كرده و مي كند و اينكه احساس مي كرد وجودش براي شخصي مهم و با ارزش است سبب مي شد تا روحيه اش بالا برود و براي نجات او چنگال مرگ بيش از پيش تلاش مي كرد نگاههاي حق شناسانه فرانك به فرامرز نيرويي مضاعف مي داد تا او گامهاي محكم تر و استوار تري براي كمك به فرانك بردارد. پس از يك هفته كه اثار بيماري و عفونت تا حدي از ريه و خون فرانك پاك شده بود پزشكان با هماهنگي قبلي با فرامرز او را مرخص كردند شب پيش از مرخص شدن فرانك فرامرز آپارتمان عاشقانه اشن را كاملا تميز كرد و در گوشه گوشه ان شاخه هاي گل رز قرمز گذاشت خصوصا روي تختخوابشان را از دسته هاي گل رز قرمز كوچك و زيبايي لبريز كرد تا شايد بتواند به اين شكل باعث بهتر شدن روحيه فرانك شود زماني كه فرامرز فرانك را از بيمارستان ترخيص كرد پزشك ريه او را ديد دكتر پس از احوالپرسي پرسيد - خب به سلامتي داري خانمتو مي بري خونه - بله آقاي دكتر به مرحمت و لطف شما حالش خيلي بهتره دكتر مدتي در سكوت فرامرز را نگريست و سپس گفت: - بهتره بدونين كه اين وضعيت كاملا موقتيه و با وضعي كه همسرتون داره و با انتي بيوتيك هاي قوي اي كه بخاطر خشك شدن چرك ريه هاشون مصرف كردن كه باعث شده ضعيف تر بشن و با توجه به نوع بيماري اصلي شون هر لحظه ممكنه مشكل ديگه اي براشون پيش بياد سپس كمي سكوت كرد و سرش را به زير انداخت و ادامه دادك - نمي خوام ناراحتتون كنم ولي ايكاش بذارين اين چند روز آخر عمرش حسابي خوش باشه فرامرز كه گويي بيمارستان روي سرش خراب شده باشد بي تابانه گفت:گ - يعني فرانك داره ميميره؟ آقاي دكتر نمي شه كاري براش كرد كه نميره يا حداقل ديرتر بميره؟ دكتر نگاهش را مستقيم در چشمان فرامرز دوخت و گفت: - مرگ و زندگي دست خداس. بهتره كمي خوددار باشين و به خدا توكل كنين و براش دست به دعا بردارين و پس از سكوت كوتاهي افزود : - من صلاح مي دونم كه شما هم يه تست بيماري ايدز بدين چون اين بيمار همسر شما هستن ممكنه خودتون هم به اين بيماري مبتلا باشين. فرامرز خنده تلخي كرد و به ياد آن شب رويايي افتاد و پس از مكث كوتاهي گفت: - من نيازي به تست ندارم يعني اصلا مشكلي ندارم كه احتياج به اين كار باشه - من به وظيفه پزشكي ام عمل مي كنم هر طو ميل خودتونه و صلاح مي دونين...براتون آرزوي موفقيت و سلامت دارم. و فرامرز پس از تشكر از محبتهاي دكتر با او خداحافظي كرد و به ادامه تداركات ترخيص فرانك مشغول شد. زماني كه انها به خانه رسيدند شب از راه رسيد، فرامرز در خانه را گشود و كنار ايستادتا ابتدا فرانك قدم به خانه بگذراد. فرانك در را باز كرد و با ديدن منظره گلها ناگهان بر جا خشك شد. مدتي همانطور ايستاده و به اين منظره چشم دوخته بود، سپس ناگاه خودش را در آغوش فرامرز رها كرد و گريه شادي سر داد. در ميان گريه ها مرتب تكرار مي كرد: - معني اين كارات اينه كه اينقدر برات اهميت دارم كه به خاطر من خونه رو گل بارون كردي؟ فرامرز دوستت دارم دوستت دارم فرامرز همينطور كه فرانك را در آغوش مي فشرد او را با خود به داخل خانه برد پس از ورود فرانك را بر روي اولين كاناپه اي كه نزديك به در ورودي بود نشاند و از داخل جيبش جعبه كوچكي بيرون كشيد و به دست او داد. فرانك نگاهي به فرامرز و جعبه در دستش انداخت و بدون اينكه چيزي بگويد انرا از دست او گرفت و بعد كاغذ كادويش را باز كرد ناگهان جيغ كوتاهي كشيد و گفت: - اين براي منه؟ اين ديگه براي چي؟ - براي ورودت به خونه عزيز دلم... داخل جغبه سينه ريز زيبايي به چشم مي خورد كه با قطعاتي از برليان درشت اصل تزئين شده بود فرانك از روي مبل نيم خيز شد و دست فرامرز را در دست گرفت ، به آرامي انرا نوازش كرد و گفت: - دلم مي خواد براي تشكر از تموم زحمتايي كه توي اين مدت برام كشيدي و روح زندگي رو به من برگردوندي امشب تا خود صبح معناي واقعي زناشويي رو بهت بچشونم. فرامرز سرش را پايين آورد و بوسه اي بر نوك انگشتان فرانك كاشت و گفت: - امشب نه ، تو تازه از بيمارستان اومدي خونه و خسته اي بايد اول به كم قوت بگيري بعد..باشه براي فرداشب فرانك با بغض ناليد: - نه....اينقدر كار رو به فردا ننداز معلوم نيست من فردا باشم يا نه سپس از جايش برخاست و دست فرامرز را گرفت و او را به طرف اتاق خوابشان كشيد زماني كه پايش را به اتاق گذاشت ناگهان خودش را در آغوش فرامرز رها كرد و صورتش را غرق بوسه كرد و بعد او را به داخل اتاق برد و در را پشت سرش بست. |
رمان لحظه های بی تو فصل سی و هشتم
حول و حوش ده روز از ترخيص فرانك از بيمارستان مي گذشت. در طول اين مدت فرامرز هر خدمتي كه حتي در گذشته براي فرانك انجام نداده بود از نيز به بهترين وجه ممكن انجام داد. با اين حال ريه و خون فرانك تا اندازه زيادي از عفونت پاك شده بود و او هنوز مشغول استفاده از دارو بود، اما اكثر شبها تب به سراغش مي آمد و جانش را مي سوزاند. فرامرز در تمام ساعات روز و شب همچون پرستاري دلسوز از فرانك مراقبت مي كرد و حتي لحظه اي هم چشم از او بر نمي داشت. دو، سه روزي بود كه حال فرانك نسبت به پيش خيلي بهتر شده و او در وجودش احساس آرامش ژرف و عميقي مي كرد.فرامرز از اين موضوع خيلي راضي به نظر مي رسيد و احساس مي كرد تلاشهايش نتيجه بخشيده است يك روز صبح فرامرز با صداي زنگ تلفن همراهش كه در اين مدت كه با فرانك زندگي مي كرد اكثرا خاموش بود از خواب برخاست و تلفن را جواب داد ان سوي خط شهروز بود كه گفت - به به...چه عجب ما صداي شما رو شنيديم...هيچ معلومه كجايي؟؟؟ فرامرز خنده كوتاهي كرد و گفت: - چطوري پسر... چه خبر..... چطور شد يادي از ما كردي؟ شهروز پاسخ داد - هر چي زنگ مي زنم خاموشي ، خودتم كه يه زنگ نمي زني حتي ببيني وضعيت شركت در چه حاله، حال ما كه ديگه هيچي ...... اگه اينقدذر بهت نزديك نبودم فكر مي كردم كلاهبرداري كردي و فراري شدي فرامرز خنديد و گفت: - به خدا خيلي سرم شلوغه....بعدا بهت مي گم چرا...وقتي تو توي شركت هستي ديگه خيالم از هر بابت راحته...تازه ازت خيلي ممنونم كه هر چند وقت يه بار پول به حساب بانكي ام مي ريزي...تو دوست خيلي خوبي براي من هستي ... سپس مكث كوتاهي كرد و افزود: - از شقايق چه خبر؟ شهروز كمي فكر كرد و بعد با صداي غمگيني گفت:: - چي بگم؟ همونجوري، هر روز يه ساز مي زنه و من بايد به هر سازي كه مي زنه برقصم. و بعد ادامه داد: - حالا اين حرفا رو مي ذاريم براي بعد...امروز چه كاره اي؟ اصلا تهروني يا جاي ديگه؟ فرامرز خنديد و گفت: - تهرونم، چطور مگه؟ - خدا رو شكر كه تهروني....يه قرار داد حسابي جور كردم كه حتما بايد باشي و با هم تمومش كنيم، قرارش رو براي امروز ساعت يازده توي دفتر گذاشتم، حتما بايد بياي صرار دادرو با هم ببنديم كه بعدش حسابي نونمون تو روغنه فرامرز با خود انديشيد: نمي دونه يگه اين چيزا اصلا براي من مهم نيست، كسي كهداره مي ميره بايد خودشو با معنويات سرگرم كنه ... ولي بهتره دلشو نشكنم بالاخره اون كه زنده اس و بايد زندگي كنه... و بعد به شهروز گفت: - حالا چي هست اين قراردادي كه اينقدر مهمه؟ شهروز با خوشحالي گفت: - باورت نمي شه قرار داد پيمانكاري سات پنج تا برج هيجده طبقه توي بهترين و شمالي ترين منطقه تهرونه... پاشو پاشو زودتر بيا تا طرف پشيمون نشده امضا رو ازش بگيريم فرامرز به آرامي گفت: - تو كه خودت مي توني هر كاري خواستي بدون من بكني من اين روزا خيلي گرفتارم، نميشه بودن وجود من اين قرار داد رو ببندي؟ شهروز پا فشاري كرد: - نه نميشه...مي خوام خودتم باشي فرامرز كه از پافشاري شهروز خسته شده بود و از طرفي بدش نمي آمد سري به شركت بزند، قبول كرد تا ساعت يازده خودش را به دفتر برساند و تماس تلفني را قطع كرد سپس فرامرز فرانك را كه در خواب و بيداري بود به آرامي و نوازش صدا زد و گفت: - خانومم...پاشو عزيزم، پاشو ببينم امروز حالت چطوره... فرانك سرش را چرخاند، نگاهي به فرامرز انداخت و لبخند عاشقانه اي برويش پاشيد و گفت: - سلام...خوبم...امروز خيلي بهترم. تو برو برو به كارت برس، منتظرت مي مونم تا بياي - خدا رو شكر يكي دو روزه كه حالت خيلي بهتره ، انشاالله يه كم بهتر شدي با هم يه مسافرت خوب مي ريم. - انشااله حالا ديگه پاشو يه دوش بگير و برو شركت ببين چه خبره و شهروز چكار باهات داره.... فرامرز شاداب از تختخواب به زير امد وقتي قصد خروج از خانه داشت جلوي در فرانك را محكم در آغوش فشرد او را بوسيد و به سختي از او دل كند و به دفتر رفت..... زماني فرامرز به دفتر كارش رسيد كه جلسه تشكليل شده بود به همين خاطر به محض ورود به اتاق كنفرانس رفت و فرصتي براي صحبت با شهروز پيدا نكرد. حلسه حدود چهار ساعت پشت درهاي بسته به طول انحاميد و حول و حوش ساعت سه بعد از ظهر به پايان رسيد. وقتي ميهمانها دفتر را ترك گفتند، شهروز و فرامرز تنها شدند. شهروز كه هم از انعقاد قرار داد ساختن برجها بسيار خوشحال بود و هم از ديدار فرامرز پس از چند ماه، به سوي او رفت و محكم در آغوشش گرفت و او را بوسيد، سپس با هم به اتاق كنفرانس بازگشتند و جلسه خودشان را پشت درهاي بسته تشكيل دادند. شهروز زماني كه فرانك دوباره به زندگي فرامرز بازگشته بود او را نديده و خبري هم از او نداشت بهمين دليل پرسيد: - چه خبر، كجا هستي چكار مي كني نكنه من كاري كردم كه از دستم دلخوري؟ فرامرز خنديد و گفت: - تو دوست خوب مني اين حرفا چيه كه مي زني مگه ميشه از تو دلخور بشم؟ شهروز دستش را زير چانه اش زد و گفت: - خب پس بگو كجا بودي و چكار مي كردي ...من منتظر نشستم تا تو برام تعريف كني فرامرز مدتي سكوت كرد و انديشيد : شهروز بهترين و مطمئن ترين دوسته منه اگه از قضيه با خبر بشه ممكنه حتي بتونه كمكم كنه از طرفي دلم داره مي تركه شهروز همون كسيه كه مي تونم براش درد دل كنم.. اون سنگ صبور من بوده و هست و تصميم گرفت همه چيز را به شهروز بگويد. سپس سكوت را شكست و گفت: - پيش فرانك بودم شهروز شگفت زده پرسيد: - فرانك؟ فرانك كجا بود رفته بودي خارج از كشور؟ در اينجا فرامرز عقده دل گشود و هر انچه در دل نهفته داشت براي شهروز بيان كرد زماني كه به پايان قصه رسيد، شهروز متعجب و سردرگم او را مي نگريست گويي باور نمي كرد در مدت اين چند ماه اينهمه اتفاقات تلخ و سنگين براي رفيق ديرينش پيش امده باشد كه او از هيچ كدام خبر نداشته فرامرز گفت: - بايد قول بدي از اين چيزايي كه بارت گفتم كسي با خبر نشه اين از همون چيزايي كه تا روزي كه مي ميرم بايد توي سينه مون بمونه شهروز هنوز متعجب بود - باشه قول ميدم. ولي باورم نميشه باورم نميشه كه اين حوادث برات رخ داده باشه فرامرز ناليد: - شهروز دوست خوبم به كمكت خيلي نياز دارم تنها كسي كه مي تونه كمكم كنه تويي - خيالت راحت باشه هر كاري از دستم بر بياد كوتاهي نمي كنم چندي به همين شكل گذشت. سپس فرامرز عازم خانه شد . دلش به شدت شور مي زد و ديگر نمي توانست بيش از اين بماند وقتي جلوي در شركت رسيد ايستاد و دست شهروز را گفت و گفت: - ديگه سفارش نمي كنم تا اخرين لحظه نبايد كسي از اين موضوع خبر دار بشه - مطمئن باش اميدوارم بتونم كاري برات بكنم و فرامرز به طرف خانه عشقش به راه افتاد. |
رمان لحظه های بی تو فصل سی و نهم
فرامرز در طول مسيرش تا خانه ميوه و شيريني و مقداري مايحتاج خانه را تهيه كرد و به خانه رفت. وقتي در را گشود فرانك بسيار بشاش و سرحال ، آرايش كرده بود و موهايش را نيز به طرز جالبي روي شانه هايش ريخته و به استقبالش امد. انگار كه اثر هيچ بيماري در او ديده نمي شد. فرامرز از اين وضعيات بي نهايت خوشحال شد و گونه هاي فرانك را بوسيد، فرانك نيز دستش را دور گردن فرامرز حلقه كرد و با هم به خانه وارد شدند شب از راه رسيد و فارنك نيز ميز شام را آماده كرد و چند نوع غذاي لذيذ پخته بود وقتي فرامرز به آشپزخانه داخل شد غذاهاي آماده بر روي گاز را ديد نگاهي به فرانك انداخت و گفت - اخه چرا اينقدر خودتو به دردسر و زحمت انداختي؟ چرا اينهمه غذا پختي؟ - دلم مي خواست امشب دست پخت خودمو بخوري فرامرز سرش را پاييد آورد و بوسه اي گرم بر دستان او كاشت و از آشپزخانه خارج شد تا لباس عوض كند و دست و صورتش را بشويد. پس از اينكه امور شخصي اش را به پايان رساند و به سالن خانه بازگشت. فارنك ميز شام را چيده و اماده كرده و خودش نيز كنار ميز منتظر فرامرز ايستاده بود فارمرز لبخندي بر روي لبانش نشانده و به سوي فرانك رفت، ابتدا يك صندلي از دور ميز بيرون كشيد و فارنك را روي آن نشاند و بعد خودش بر روي صندلي ديگري درست مقابل فرانك در پشت ميز نشست. فارنك بشقاب فرامرز را برداشت و برايش غذا كشيد و جلوش گذاشت و بعد بشقاب خودش را پر كرد و سپس مشغول خوردن غذا شدند در حين صرف شام فرانك بدون مقدمه گفت: - امروز كه نبودي زنگ زدم خونه مامانم اينا - چكار كردي؟ به مامنت چي گفتي؟ فرانك قاشقي غذا بر دهان گذاشت و گفت: - خيلي گريه كرد. ميدونست برگشتم ايرون و ميريضم، ولي نمي دونست مريضي ام چيه. همش التماس مي كرد كه به ديدنش برم فرامرز سخن او را قطع كرد و پرسيد: - تو چي گفتي؟ مي خواي بري ديدنش؟ - نه گفتم حالم بهتره و تا يه ماه ديگه مي تونن به تو زنگ بزنن و بوسيله تو از من خبر بگيرن - چرا من؟ مگه بهشون گفتي با هم زندگي مي كنيم - البته كه نه... فكر كردم ممكنه تا يه ماه ديگه زنده نباشم بهشون گفتم مي خوام يكي دو هفته ديگه با تو تماس بگيرم و بعد از اون تو رو در جريان وضعيتم قرار بدم براي همينم گفتم كه مي تونه از تو خبر بگيره تا بعدا به ديدنش برم فرامرز ديگر چيزي نگفت و بقيه شام در سكوت صرف شد. پس از شام اندو با هم ظرفها را جمع كردند وبا كمك يكديگر انها را شستند. دو فنجان چاي ريختند و با هم به حال خانه رفتند و به تماشاي برنامه هاي شبانه تلويزيون نشستند وقتي چايشان را نوشيدند فرانك بي مقدمه از جايش برخاست و به سوي فرامرز رفت. چند ثانيه مقابلش ايستاد و او را نگريست، سپس دستهاي او را از روي زانوانش كرنارزد و روي زانوهاي فرامرز نشست. فرامرز خنديد و چيزي نگفت. فرانك ابتدا سرش را روي شانه هاي فرامرز گذاشت صداي نفسهاي شمرده اش دل فرامرز را در سينه اش لرزاند، خصوصا وقتي احساس كرد گرماي بسيار تند و شديدي از نفس او بر روي گردن مي ريزد. دستش را بر روي پيشاني فرانك گذاشت و با وحشت گفت: - عجب تبي داري ... پاشو برم يه ظرف آب بيارم پاشويه ات كنم - نه نمي خواد مي خوام همين جا توي بغلت باشم - اخه تب داري مي سوزي - عيبي نداره تو بغل تو احساس امنيت مي كنم قلب فرامرز به تندي بر قفس سينه اش مي كوفت و نمي دانست چه بايد بكند. ناچارا هيچ نگفت و در مقابل خواسته فرانك تسليم شد مدتي گذشت فرامرز انگشتانش را در ميان موهاي خوش حالت و عطر اگين فرانك فرو برده بود و نوازشش مي كرد ... پس از مدتي گفت - اگه بدوني امشب چقدر خوشكل شدي...الهي من قربونت برم زن قشنگم فرانك چند لحظه ساكت ماند و زماني كه فرامرز احساس كرد اشك فرانك گردنش را خيس كرده فرانك گفت: - كاش مي تونستم زنده بمونم و محبتهاي تو رو جبران كنم. كاش خدا عمرمو طولاني تر مي كرد و هميشه زن تو مي موندم..فرامرز دوستت دارم...... و سپس سينه اش در اثر گريه به ارامي شورع به تكان خوردن كرد و پس از چند لحظه بناگوش فرامرز را به بوسه گرفت.... فرامرز او را دلداري مي داد و نوازشش مي كرد و او همانطور در آغوش فرامرز سر بر شانه اش داشت و از تب مي سوخت . رفته رفته گريه هاي فرانك به پايان رسيد و تنفسش آرام ارام مرتب شد و پس از چند لحظه فرامرز احساس كرد او به خواب رفته است نيم ساعتي به همين شكل سپري شد و بعد فرامرز خواست او را بيدار كند و به تختخوابش منتقل نمايد چندين بار گونه هايش را بوسيد و موهايش را نوازش كرد و صدايش زد: - عشق من...خانومم .... پاشو عزيزم ، پاشو ببرم بخوابونمت ولي صدايي از فرانك نشنيد كمي تكانش داد و دوباره گفت: - مي خواي بغلت كنم و بريم توي اتاق خوابمون؟ اما باز هم صدايي از فرانك به گوشش نرسيد.. يكباره فكري در سر فرامرز موج انداخت و قلبش به سرعت شروع به كوبيدن كرد. دلش نمي خواست اين فكر حقيقت داشته باشد ، به همين دليل مدتي ثابت نشست و هيچ حركتي نكرد ، اما پس از چند دقيقه ناگهان فرانك را از روي پاهاي خود بلند كرد و بر روي مبل نشاند و در عين ناباوري با صحنه اي مواجه شد كه هميشه حتي از فكر كردن به آن فرار مي كرد... فرانك روي مبل افتاد و سرش بر روي شانه اش خم شد... فرامرز فرياد كشيد: - فرانك....فرانكو......چي شدي؟ پاشو. يه چيزي بگو.....چشماتو باز كن....تو رو خدا نمير، منو تنها نذار.... اما كابوسي كه مدتي با فرامرز همراه بود به وقع پيوست ...فرانك مرده بود و صدايي از او بر نمي خواست..فرامرز او را در آغوش كرفت و بوسيد و بوئيد و ساعتي سر در سينه اش نهاد و گريست...پس از اينكه مدتي سپري شد، افكارش را جمع كرد كه در آن موقع شب چه بايد بكند... و نهايتا تصميم گرفت تا صبح فردا هيچ اقدامي نكند سپس فرانك را در آغوش كشيد و در ميان ضجه هايش به سوي اتاق خوباش روان شد. او را روي تختخواب خواباند و خودش نيز كنارش دراز كشيد. بعد جسد بي جان فرانك را در آغوش گرفت و گريست. فرامرز تا خود صبح لحظه اي ديده بر هم ننهاد و همواره دست در گردن عشق ناكامش فرانك داشت و مي گريست تا زماني كه سپيده صبح طلوع كرد و خورشيد هم اين منظره عاشقانه رنج آور را به تماشا نشست سپيده صبح از پنجره اتاق فرامرز و فرانك سرك مي كشيد و به فرامرز كه آرزو داشت انشب بي سحر باشد اعلام مي كرد كه صبح از راه رسيده و او بايد با عشقش براي هميشه وداع گويد. غم از دست دادن فرانك انچنان بر روحيه فرامرز اثر داشت كه در همين يك شب او را از پا در آورده بود و تو گويي باران تگرگ جدايي نان بر گلبوته وجودش باريد آغاز كرده كه گلبرگهاي جوانش را پرپر و تكه تكه نموده. در تمام طول شب فرانك را در آغوش داشت و سرش را بر روي موهاي او گذاشته و مي گريست و از اينكه چگونه بي او زندگي كند هراس داشت و به خوبي آگاه بود براي باقي ماندن كنار فرانك بايد از بودن و زيستن بگذرد و او اين كار را پيشاپيش كرده بود، اما چه مدت زماني دست فرشته مرگ او را نزد دلدارش مي برد؟ در تاريكي مطلق شب تصاويري مقابل ديدگانش جان مي گرفتند كهاو ارزو مي كرد اين تصاوير حقيقت داشتند...او فرانك را مي ديد كه در آستانه در ايستاده شاخه اي رز قرمرز در دست دارد و به او مي خندد.. اين فرانك هماني بود كه پيش از سفر به فرنگ و ابتلا به اين بيماري شوم و مرگبار مي شناخت . ارزو مي كرد جان به پيكر بي جان فرانك بازگردد و دوباره زنده شودف اما اين ارزو دست نيافتني بود...فرانك براي هميشه مي رفت و ديگر باز نمي گشت.... او تا صبح با اين تفكرات و روياها مشغول بود و حالا زمان ان فرا رسيد كه با مهربانش دلدارش وداع گويد عقربه ساعت هفت صبح را نشان مي داد كه فرامرز تصميم گرفت ابتدا شهروز را از ماجرا با خبر سازد گوشي تلفن را برداشت و شماره تلفن همراه شهروز را گرفت..شهروز خواب آلود حواب داد: - بله....؟ فرامرز با صداي گرفته گفت: - منم فرامرز...ببخشيد بيدارت كردم شهروز كه از حالت صداي فرامرز حدس زد اتفاع ناگواري افتاده دستپاچه پرسيد: - چي شده؟ چرا صدايت گرفته؟ فرامرز بغضش را فرو داد و گفت: - ديشب فرانك مرد...پاشو زودتر خودتو به اين آدرس كه مي گم برسون... شهروز باور نمي كرد چنين حادثه اي رخ داده باشد و پس از چندي مكالمه كوتاه با فرامرز آدرس را از او گرفت و گوشي را گذاشت پس از آن فرامرز با تلفن همراه پزشك ريه فرانك تماس گرفت و از او خواست براي صدور جواز دفن به انجا برود و پزش كه مرد بسيار مهربان و خيري بود و شماره تلفنش را براي مواقع ضروري در اختيار فرامرز قرار داده بود ، پذيرفت و پس از گرفتن ادرس قول داد به زودي خودش را خواهد رساند. شهروز و دكتر همزمان با هم به اپارتمان فرامرز رسيدند . فرامرز با ديدن شهروز خودش را در آغوش امن او رها كرد و با صداي بلند گريست. دكتر با ديدن اين صحنه دستي به موهاي فرامرز كه در آغوش شهروز بود كشيد و او را به آرامش دعوت كرد و پس از آن هر سه با هم به اتاقي كه فرانك در آن به خواب ابدي فرو رفته بود وارد شدند. دكتر معانه سطحي از فارنك به عمل آورد و بعد ورقه اي نوشت و به دست فرامرز داد در فاصله ايكه پزشك و شهروز به انجا مي رسيدند فرامرز به بهتش زهرا هم تلفن زده و از آنها درخواست آمبولانس كرد. درست زماني كه پزشك جواز دفن را به دست فرامرز داد، زنك در به صدا در آمد و شهروز كه براي پاسخگويي رفته بود ، نزد فرامرز آمد و گفت كه امبولانس جلوي در ايستاده فرامرز باور نمي كرد به اين سرعت بايد با فرانك خداحافظي كند اين خداحافظي با همه وداع ها تفاوتهايي بسياري داشت و تحملش بسي دشوار به نظر مي رسيد وداعي كه پس از ان وصالي در كار نبود ...زماني كه پيكر بي روح فرانك را بروي برانكارد خواباندند فرامرز خودش را روي او انداخت و با صدايي ارام و گرفته در ميان گريه ها چيزهايي به او مي گفت كه هيچ يك مفهوم نبودند. پس از مدتي دكتر بازويش را گرفت و او را از روي برانكارد بلند كرد و در آن زمان فرامرز خطاب به جسم بي جان فرانك گفت: - آرام بخواب عزيز دلم، منتظرم باش، به زودي ميام پيشت. در آن صبح غم انگيز تنها چهار نفر برانكارد حامل جسم بي روح فرانك را داخل آمبولانس جاي دادند و آنان به جز فرامرز ، شهروز ، دكتر و راننده آمبولانس نبودند تشيع جنازه فرانك در غريبي و تنهايي انجام شد و تنها فرامرز و شهروز عزاداراني بودن كه در تشيع او شركت داشتند. فرامرز قبر كنار مزار فرانك را نيز براي خودش خريد، چون مي دانست تا چند سال ديگر او هم با همان بيماري دارفاني را وداع خواهد گفت و چه زيبا بود كه در كنار معشوقه و همسر نازنينش مي خفت او تصميم گرفت پس از انروز تا زماني كه زنده بود و نفس مي كشيد در همان آپارتماني زندگي كند كه روزي عطر نفسهاي فرانك معطر كننده فضاي ان بود.. شهروز نيز در گوشه اي ايستاده و نظاره گر صحنه هاي وداع عاشقانه و غريبانه فرامرز با فرانك بود و به پايان سرگذشت عشق بي فرجامش و سرانجام كارش با شقايق مي انديشيد... كسي جز فرشته سرنوشت كه بر سرگذشت غم انگيز فرانك مي گريست از عاقبت كار شهروز و شقايق خبر نداشت. |
رمان لحظه های بی تو - فصل چهل
از چندي پيش شقايق قضاياي جديدي را با شهروز مطرح كرد هر وقت او را مي ديد مي گفت: - تو بايد ديگه به فكر ازدواج باشي. من نمي تونم هر چيز كه تو نياز داري برات فرام كنم و بهت بدم . تا همين حالا هم حتي نتونستم كوچكترين نيازهاي تو رو بر آورده كنم شهروز پاسخ داد: - نه ، من هيچ وقت زن نمي گيرم. چطور مي تونم با شخص ديگه اي زندگي كنم ، در حالي كه عشق تو تمام قلب منو اشغال كرده؟ و در يكي از همين ديدارها كه اين قضيه مطرح شد، شهروز در پاسخ گفت: - اگه قرار باشه ازدواج كنم. بايد به طور كامل تو رو از دل و ذهن و زندگيم بيرون كنم. تو راضي به اين مسئله هستي؟ شقايق كمي انديشيد و گفت: - من از خوشبختي تو خوشحال مي شم... و پس از مكث كوتاهي ادامه داد: - اره، وقتي فكر ميك نم مي بينم راضيم كه تو بري سر خونه و زندگيت و منو فراموش كني.... شهروز خنديد و گفت: بي گمان زيباست ازادي ولي من چون قناري دوست دارم در قفس باشم كه زيباتر بخوانم در همين ويرانه خواهم ماند و از خاك سياهش شعرهايم را بي آبي هاي دنيا مي رسانم اين سخنان كه پاياني نداشت و فكر و ذهن و روحيه شهروز را در هم ريخته بود و هر كاري مي كرد كه شقايق در باره ازدواج با او سخن نگويد فايده اي نداشت بهار فرا رسيده و طبيعت رنگ تازه اي به خود گرفته بود. قلب جوان شهروز از انرژي سرشار بود و دلش مي خواست اين انرژي را به شكلي تخليه كند. اما هر وقت كه مي كوشيد انرژي عاشقانه اش را به پاي شقايق بريزد او خودش را كنار مي كشيد و پيشنهاد ازدواج را مطرح مي كرد در اين گونه مواقع مي گفت: - خودت كاري مي بيني من به دردت نمي خورم، پس برو به دنبال هم سن و سال خودت.... حتي خود شقايق هم يكي دو مورد دختران خوبي براي خواستگاري به شهروز معرفي كرد كه شهروز به هيچ وجه درباره شان حتي فكر هم نكرد. شقايق به خاطر اينكه شهروز بيشتر به ازدواج بينديشد تصميم گرفت مدتي با او بداخلاق كند و حتي او را از خود براند تا شايد همين رفتار سبب شود شهروز از او دل بكند و به سوي شخص ديگر كه از هر نظر مناسب اوست به قصد ازدواج برود. به همين منظور كم اعتنايي هايش براي چندمين بار آغاز شد. او شهروز را دوست داشت و دلش برايش تنگ مي شد و اين مسئله از ديدارهايش با شهروز كاملا مشخص بود هر چند كه شقايش در ديدارهايشان اعتنايي به شهروز نمي كرد اما دل بي تابش از ديدن او ارام مي گرفت از طرف ديگر شهروز از شقايق دست بردار نبود و هر چه بي مهري از جانب او مي ديد علاقه اش به او بيشتر مي شود به هيچ وجه ممكن قصد ازدواج با شخص ديگري را نداشت شهروز مي انديشيد كه اگر به شقايق رسيدگي بيشتري كند او دست از اين رفتار ناجوانمردانه اش خواهد كشيد و از بي محبتي هايش خواهد كاست . ولي اينطور نبود قصد شقايق از اين رفتارش خسته شدن شهروز و نهايتا جدايي از او بود تا بدينوسيله شهروز به فكر ازدواج بيفتد و از او دل بكند.... شقايق از اين موضوع غافل بود كه شهروز عشق او را كه چون درخت تنومندي در تمام زواياي وجودش ريشه دواند هبود با ارزشمندترين و برگترين گنجينه هاي دنيا نيز معاوضه نمي كرد و هرگز اين عشق را از ياد نمي برد اين دوران نيز يكي از زمان هايي بود كه فرشته مهربان سرنوشت در گوشه اي نشسته و دستش را زير چانه اش تكيه گاه كرده و بي تابي هاي دو دلداده را هر كدام براي يك چيز تماشا مي كرد و هيچ عكس العملي از خود نشان نمي داد كسي نمي دانست در اين لحظات در ذهن و فكر او چه مي گذرد و در رابطه با عاقبت اين عشق در استين چه پنهان داشته است. در طول اين مدت مادر شهروز چند دختر بسيار ايده ال براي او در نظر گرفته و معرفي كرد كه شهروز هيچ يك را حتي براي ديدن نيز نپذيرفت. بهانه اش هم اين بود كه امادگي روحي براي ازدواج نداشته و از اين امر واهمه دارد چون شهروز به سني رسيده بود كه زمان ازدواجش فرا مي رسيد و او از هر حيث شرايطش براي اين امر مهيا شده و امادگي كامل داشت از اين رو شمار پيشنهاد دهنگان ازدواج روز به روز برايش رو به فزوني مي گذاشت او به هيچ وجه زير بار نمي رفت و حتي براي ديدن انها نيز قدمي بر نمي داشت. اما از ان جهت كه فسمت و سرنوشت هميشه در زندگي آدمي نفش هاي غير قابل انتظاري بازي مي كند. زندگي او نيز مي بايد تغيير مسير مي داد و او به راه ديگري ميرفت روزي مادرش صدايش زد و خطاب به او گفت: - پسرم ، عزيزم، من براي تو ارزوهاي زيادي دارم اين حق هر مادريه كه آرزو داره پسرشو توي لباس دامادي ببينه ، عروس دار بشه ، نوه هايشو ببينه ، صاحب زندگي شدن پسرشو ببينه و هزار و يك جور مسئله ديگه..... خودم دختري رو برات كانديد كردم و در نظر گرفتم كه دلم مي خواد روي مادرتو زمين نندازي و بياي با هم بريم ببينيمش شهروز به آرامي گفت: - مامان جون، من هنوز براي ازدواج آمادگي ندارم.... مادر نگذاشت جمله اش تمام كند و گفت: - عزيزم درست كه تموم شده، وضعيت مالي ت هم كه خدا رو شكر بد نيست، تكليف خونه و زندگي تم كه مشخصه، ديگه چي مي خواي؟ هر جووني توي سن و سال و شرايط تو آرزو داره ازدواج كنه و ثمر زندگيشو زودتر ببينه...تو چرا اينقدر از ازدواج فرار مي كني؟ شهروز گفت: - من حوصله اين كارا رو ندارم دست كم حالا نمي خوام ازدواج كنم. مادر دستي به سر شهروز كشيد او را بوسيد و گفت: - الهي مادر به قربونت بره ، من كه نمي گم همين حالا بايد با همين دختر ازدواج كني . تو بيا و دل مادرتو نشكن ، بيا با هم بريم اونو ببين . دليل نمي شه با ديدن اون حتما باهاش عروسي كني و پس از مكث كوتاهي افزود - مطمئن باش كسي كه دوستش داري هم اگه واقعا دوستت داشته باشه از خدا مي خواد تو زودتر ازدواج كني.... شهروز براي اينكه از پيشنهاد مادر شانه خالي كند، مرتب بهانه هاي مختلف مي آورد و پس از مدتي كه مادر با او صحبت كرد براي اينكه دل مادر را به دست بياورد گفت: - باشه قبوله با هم مي ريم دختره رو مي بينيم ولي اگه نپسنديدم بهم پيله نكني ها مادر ذوق زده گفت: - قربون پسر حرف گوش كن خوبم برم...مي دونستم روي مادرتو زمين نمي اندازي....اين دختري كه من برات در نظر گرفتم هم خودش و هم خونوادش خيلي خوبن....انشالله حتما مي پسندي قرار بر اين شد كه دو روز ديگر به خواستگاري بروند .شهروز در طول اين مدت به تنها مسئله اي كه نمي انديشيد همين امر بود ولي تصميم داشت پيش از اينكه به خواستگاري برود شقايق را از موضوع با خبر كند و او را در جريان بگذارد شقايق از چند روز قل به همراه خانواده اش به ويلاي ساحلي شما رفته بود و كمتر با شهروز تماس مي گرفت . شهروز هم كه دسترسي به او نداشت بايد منظر مي ماند تا شقايق تماس بگيرد از اينرو به انتظار نشست... كسي نمي دانست دست سرنوش برايش چه رقم مي زد كه در طول اين چند رو شقايق هيچ تماس با شهروز نگرفت بالاخره روز موعود فرا رسيد بعدازظهر ان روز شهروز لباس شيك و تميزي كه زيبايي و جذابيتش را دو چندان مي كرد پوشيد، صورتش را اصلاح دقيقي كرد ، دست مادرش را گرفت سوار بر اتومبيل شخصي اش كه به تازگي خريده بود شد و پس از خريدن دسته گلي زيبا راهي منزل دخترك شدند. در طول راه شهروز مرتبا مي خنديد و سر به سر مادرش مي گذاشت و مي گفت: - فكر نمي كردم يه روز برم خواستگاري كسي كه اصلا نمي شناسمش الهي قربون تو مامان خوب و مهربون و خوشكل خودم برم كه منو مي بري خواستگاري - وا...چه حرفا...مگه پسرا با كي مي رن خواستگاري؟ با مادرشون مي رن ديگه، اونم من كه همين يه پسر رو دارم. شهروز خنده اي از ته دل كرد و گفت: - نه مامان جون مسئله اين حرفا نيستمن فكر نمي كردم روزي برسه كه خودم راضي بشم به خواستگاري رم. - مي بيني چقدر شاد و شنگولي؟ شايد قسمتت اين بوده خدا رو چه ديدي؟ به ناگاه در برابر ديدگان شهروز نقش چشمان زيباي شقايق كه نگاه نگرانش ديده به او دوخته بود جان گرفت. شهروز لحظه اي از سرعت اتومبيل كاست و تصميم بازگشت گرفت، ولي كسي در ضمير ناخودآگاهش جلويش را گرفت و به رفتن تشويقش نمود و شهروز براي اينكه خلا اي در تصميمش پيش نيايد پايش را بر روي پذال گاز بيشتر فشرد تا سر ساعت مقرر به محل مورد نظر برسند. |
رمان لحظه های بی تو فصل چهل و یک
وقتي به محل خواستگاري وارد شدند ، شهروز بدون اينكه توجه چنداني به اطراف داشته باشد كنار مادرش روي مبل نشست . پس از چند لحظه سرش را بلند كرد و دور و اطرافش را زير نظر گرفت. دخترك را ديد كه در گوشه اي نشسته و چشم به زمين دارد. شهروز از ديدن ان دختر بر خود لرزيد و در دل گفت پسر حيا كن، خيانت خيانته، نگاه كردن به كسي ديگه به غير از شقايق هم يه جور خيانته...پس با چشماتم به شقايق خيانت نكن مدتي گذشت و پذيرايي هاي مرسوم از شهروز و مادرش انجام گرفت. در طول اين مدت شهروز به هيچ وجه حتي نگاهش را هم به سمت ان دختر نچرخاند در همين احوال بود كه كسي در ضمير ناخودآگاهش گفت پس براي چي اومدي اينجا؟ چه خيانتي؟ تو يه پسر آزادي و مي توني به هر كس دلت خواست نگاه كني. حتي مي توني اونو انتخاب كني..نگاه كن چه دختر زيباييه.... شهروز دوباره سرش را بلند كرد و دخترك را نگريست. اينبار با همان يك نگاه تمام اعضاي چهره و اندام او را زير رگبار نگاه تند و گذرايش گرفت او دختري زيبا با پوستي سفيد و چهره اي گرد و دلنشين بود كه موهاي خرمايي رنگ و چشم هاي بادامي تيره اش در تكميل زيبايي اش نقش بسزايي ايفا مي كردند . اندام كاملا متناسب و خوش تراشي داشت كه همه اينها موجب شد دل شهروز در پشت ميله هاي دنده هايش فرو ريزد از اين پس شهروز آرامتر شد و با رفتار موزون تري به برخورد هايش ادامه داد. زيبايي و وقار ان دختر سبب شد شهروز در آن لحظات كمتر به شقايق بينديشد و در نگاه هاي بعدي كه بعضا با نگاه هاي پر از شرم دخترك تلاقي داشت، خريدارانه او را بنگرد... شهروز و مادرش ساعتي در منزل انها حضور داشتند و از هر دري سخن گفتند. و پس از مدت زمان كوتاهي كه شهروز و آن دختر كه آلاله نام داشت با هم لحظاتي گفتگو كردند، عازم خانه شان شدند مادر شهروز كه از حالات نگاه ها و عمق چشمان فرزندش به پيام دلش پي برده بود ، ذوق زده پرسيد - خب پسرم، دختر رو كه ديدي، نظرت چيه؟ - حالا معلوم نيست بايد بيشتر با هم آشنا بشيم - براي بار اول كه ديديش پسنديدي يا نه؟ - فعلا آره تا ببينم بعد چي ميشه و همين جواب شهروز موجب شد موجي از شادي در دل مادر مهربانش بر پا شود و نفس راحتي بكشد. روز بعد هم خبري از شقايق نشد و شهروز كه منتظر تماس شقايق بود تا تصميم نهايي اش را بگيرد ، باز مجبور شد به انتظار بنشيند از سوي ديگر مادر شهروز براي اينكه او را در تصميم گيري ياري دهد ، برنامه اي چيد تا دومين روز پس از خواستگاري ، شهروز و آلاله با هم ديداري داشته باشند و دور از چشم بزرگتر ها در يك رستوران يا كافي شاپ با هم گفتگو كنند روزي كه قرار بود شهروز و آلاله همديگر را ببيند نيز خبري از شقايق نشد و شهروز مجبور شد بدون مشورت با او راهي محل قرار ملاقات شود ديدار آن روز براي شهروز بسيار خوشايند بود پس از آن ديدار شهروز تصميمش را گرفت، چرا كه مي ديد اين دختر همان كسي است كه براي زندگي زناشويي مي خواسته و چون تا كنون دنبال شخص روياهايش نگشته پس او را نيافته است پس از ان ديدار شهروز آنشب در بستر مدتي به شقايق و عشقش كه هنوز تمامي وجودش را در اشغال خود داشت انديشيد و سپس به خواب عميقي فرو رفت. صبح روز بعد حدود ساعت يازده شقايق با شهروز تماس گرفت.... وقتي شهروز صداي خوش آهنگ و آرامش بخش شقايق را از پشت گوشي شنيد با شتاب گفت: - هيچ معلومه كجايي؟ خيلي منتظرت بودم... - نمي تونستم باهات تماس بگيرم، دور و اطرافم خيلي شلوغ بود و پس از مكث كوتاهي افزود. - دلم برات خيلي تنگ شده . حالا كه صداتو شنيدم خيلي شارژ شدم شهروز از لحن شقايق كه از ان بوي دلتنگي به مشام جانش ميريخت تعجب كرد با خود انديشيد عجيبه اين زن كه تا حالا اينقدر با من بدرفتار ي مي كرد و مي خواست از من جدا بشه، حالا چطور شده دلش برام تنگ شده و تا اين حد پر محبت حرف مي زنه؟ پس گفت: - دل منم براي تو تنگ شده..كي برمي گردي - از دل تو كه خوب خبر دارم، ولي معلوم نيست كي بيام چون مرتب از اينطرف و اونطرف برامون مهمون مياد شهروز دوباره به فكر فرو رفت: اين مسئله كه مي خوام باهاش در ميون بذارم مسئله اي نيست كه بشه از پشت تلفن براش توضيح داد، بهتره تلفني چيزي نگم و منتظر بمونم تا برگرده.... - حتما بايد ببينمت ، مسئله اي پيش امده كه هر چه سريعتر بايد درباره اش باهات صحبت كنم - تلفني بگو ببينم چي شده؟ - نمي شه بايد حتما ببينمت - چي شده كه نمي توني پشت تلفن بگي؟ - خودتو ناراحت نكن مسئله مهمي پيش نيومده ، وقتي اومدي بهت مي گم...فقط زودتر برگرد - بگو ديگه جون به سرم كردي - - نمي تونم پشت تلفن چيزي بهت نمي گم در آن زمان كمي دور و اطراف شقايق شلوغ شد و او ديگر نتوانست مكالمه اش را با شهروز ادامه دهد. پس گفت: - باشه زود بهت زنگ مي زنم، فعلا كاري نداري؟ ديگه نمي تونم صحبت كنم - نه عزيز دلم ، خداحافظ تماس قطع شد... و شهوز هنوز بلاتكليف بود . او چاره اي نداشت مگر اينكه خودش به تنهايي درباره آينده اش تصميم بگيرد. |
| اکنون ساعت 08:24 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.4 Copyright , Jelsoft Enterprices مدیریت توسط کورش نعلینی
استفاده از مطالب پی سی سیتی بدون ذکر منبع هم پیگرد قانونی ندارد!! (این دیگه به انصاف خودتونه !!)
(اگر مطلبی از شما در سایت ما بدون ذکر نامتان استفاده شده مارا خبر کنید تا آنرا اصلاح کنیم)