شبانگاهان تا حریم فلک چون زبانه کشد سوز آوازم

شرر ریزد بی امان به دل ساکنان فلک ناله سازم

دل شیدا حلقه را شکند تا بر آید و راه سفر گیرد

مگر یک دم گرم و شعله فشان تا به بام جهان بال و پر گیرد

خوشا ای دل بال و پر زدنت شعله ور شدنت در شبانگاهی

به بزم غم دیدگان تری، جان پر شرری شعله آهی

بیا ساقی تا به دست طلب گیرم از کف جام پی در پی

به داد دل ای قرار دلم، نو بهار دلم می رسی پس کی؟

چو آن ابر نو بهارم من به دل شور گریه دارم من

می توانم آیا نبارم من؟

نه تنها از من قرار دل می رباید این شور شیدایی

جهانی را دیده ام یکسر،دیده ام یکسر غرق دریایی ناشکیبایی

بیا در جان مشتاقان گل افشان کن، گل افشان کن

به روی خود شب ما را چراغان کن، چراغان کن

چو آن ابر نو بهارم من به شور گریه دارم من

می توان آیا نبارم من؟

(خواننده: آقای عبدالحسین مختاباد)

مثل باد سرد پاییز، غم لعنتی به من زد

حتی باغبون نفهمید که چه آفتی به من زد

رگ وریشه هام سیاه شد تو تنم جوونه خشکید

اما این دل صبورم به غم زمونه خندید

آسمون مست جنونی،آسمون تشنه خونی

آسمون مست گناهی، آسمون چه رو سیاهی

اگه زندگی عذابه، یه حباب روی آبه

من به گریه هام می خندم،می گم این همش یه خوابه

آسمون تو مرگ عشقو روی یاخته هام نوشتی

این یه غمنامه تلخه که تو سر تا پام نوشتی

من به لحظه شکستن اگه نزدیک اگه دورم

از ترحم تو بیزار من خودم سنگ صبورم

آسمون تیشه ت شکسته ،من دیگه رو پام می مونم

منو از خودم بگیری ، رو ترانه هام می مونم

خواننده :هایده

خالیه سفره زمین، دست سخاوت تو کو

زخمیه شونه های عشق،مرهم رحمت تو کو

سنگینه پلک لحظه ها،نبض زمین نمی زنه

قلب قناریای عشق بی تو یقین نمی زنه

من از عبور جمعه ها از بوی تنهایی پرم

زیر سفال سقف شب ثانیه ها رو می شمرم

کجا تو موندگار شدی که روز ما سیاه شده

دست دعای من دیگه از آسمون جدا شده

یه شب میای از سفر، باغ پر برگ و بر می شه

ستاره های شیشه ای می شکنه و سحر میشه

مزرعه شرقیمونو هجومی از ملخ زده

شعله خورشیدی بزن تو قلبای که یخ زده

اسب بهارو زین بکن تا باغچمون جون بگیره

روری غبار لحظه ها شرشر بارون بگیره


(شاعر اکبر آزاد)