قسمت هجدهم


یه دفعه داریوش پکی زد زیر خنده :
-معلومه بچه عاشقت شده .
وبعد آهسته طوری که فقط من متوجه بشم ، گفت :
-طفلی سارا .
مریم اخمی به داریوش کرد و دوباره رو به پدرام ادامه داد :
-می خواستم بگم اگه مایل باشید تو ساعت کاریتون من از سارا مراقبت کنم . خوب خونه ما که تو مسیرتونه و مشکلی از این بابت نداریم . اصلا خودم هر روز می آم شرکت می برمش و بعد از ساعت کار خودتون می آید و می بریدش اونجوری هم من از تنهایی در می آم و هم سارا ، البته قبول دارم که نمی تونم جای مادرشو براش پر کنم ، هر چی باشه اون بیشتر به مادر احتیاج داره تا دوست و مربی ، ولی من سعی می کنم همه تلاشم رو واسه تربیتش بکنم .
با دهان باز از تعجب ، اول به داریوش و بعد به پدرام نگاه کردم . قیافه پدرام هم کم از ما نداشت ، مریم غیر مستقیم از پدرام خواستگاری کرد . پدرام چند لحظه بعد به خودش مسلط شد و با گفتن :
-ممنون خانم مقدم ، اگه به کمکتون احتیاج شد خبرتون می کنم .
از جا بلند شد و به بهانه سارا از ما فاصله گرفت . به محض دور شدن پدرام داریوش گفت :
خاک تو سرت کنن ، تو مثلا خیر سرت تحصیل کرده و فهمیده ای توی بی شعور نفهمیدی چی گفتی ؟ اصلا فهمیدی معنی حرفت چی بود ؟ واقعا که ناامیدم کردی .
بعد رو به من گفت :
--فکر کنم ناراحت شد نه ؟
آهی کشیدم و گفتم :
-نمی دونم ، می رم دنبالش .
از جا بلند شدم و داریوش دوباره گفت :
-از طرف ما ازش معذرت بخواه .
خندیدم :
-تو که کاری نکردی ؟
-نه ولی تو تربیت مریم کوتاهی کردم .
با خنده گفتم :
-یه جوری حرف می زنی انگار این بچه توئه و تو باید تربیتش می کردی .
خودشم خنده اش گرفت و من بی توجه به نگاه پر از کینه مریم ، ازشون فاصله گرفتم .
به مسیری که رفته بود چشم دوختم . وقتی گوشه سالن کنار شراره دیدمش نگام برق زد وبطرفش رفتم . نه به خاطر مریم و برای دلجویی ، به خاطر دل پر آشوب خودم، می خواستم برم و ازش بپرسم دلیل اون نگاه نم گرفته اش چیه . چرا بر عکس ساعت پیش شاد و زنده دل نیست . چرا نگاش پریشونه ؟
متوجه اومدم شد ولی نگاهشو به سمت مخالف برگردوند ، دلم ریخت پایین نکنه کاری کردم که از دستم دلخور شده ، ولی من که کاری نکردم . امروز اونجوری که می خواست بودم ، سنگین و بی توجه به اطراف .
-ببخشید خانوم .
به سمت صدا برگشتم . یه پسر قد بلند ، با چهره ای سفید و موهایی بلند و دماغی کوفته ای جلوم ظاهر شد . به لباساش نگاه کردم ، مثل اکثر پسرا شلوار لی پوشیده بود که انگار سگ گازش گرفته بود ، چند جاش پاره بود .و لباسشم اونقدر گشاد بود که یه خانواده هشت نفری با نوه و نتیجه توش جا می گرفتن . خیلی خودم رو کنترل کردم که به صورت دراز و ریش های مسخره اش و علاوه بر اون لباسش نخندم .
-بله ؟
سلام کرد و با لبخندی که چهره اش رو مسخره تر می کرد ، دستش رو جلوم گرفت .
نگام از رو دستش سر خورد رو صورتش :
-گیرم علیک سلام امرتون ؟
دستشو پس کشید و بدن اینکه از صحبت کردنم ناراحت شده باشه ، گفت :
-من آریام .
با چهره ای متعجب گفتم :
-اِ... راستی .
گل از گلش شکفت و چهره اش از هم باز شد و من ادامه دادم :
-خوب ... میگی چه کار کنم ؟
آشکارا جا خورد در حالی که سعی می کرد خودش رو کنترل کنه وگفت :
-در مورد من با شما صحبت نشده ؟
-ببخشید قرار بود شخصیت مهمی رو ببینم و خبر نداشتم .
-خوب من آریام .
-اینو که یه بار گفتی .
-آریا رفیعی .
-آهان ، اینو نگفته بودید . فامیلتون رو می گم .
خندید :
-شما چقدر بامزه اید ؟
-برعکس ، شما چقدر داغونید .
--بله ؟
بادست به لباسش اشاره کردم وگفتم :
-از لحاظ مالی مشکل دارید ؟
سرش روتکون داد :
-بابام یکی از بزرگترین صادر کننده های فرش و پسته و زعفرونه .
-آهان .. پس قرار معلوم تو خونه سگ دارید .
بادست اشاره کرد وگفت :
-وسط راه ایستادیم ، بهتر نیست بریم کنار و صحبت کنیم .
خیلی وقت بود کسی رو دست ننداخته بودم وبازم اون حس موذی قلقلکم داد ، تا از این فرصت استفاده کنم و هم سر کارش بذارم و هم از جریان سود ببرم . می خواستم ببینم من از چی باید مطلع باشم که نشدم . کمی خودم رو کنار کشیدم و گفت :
-خوب چی می گفتید ؟
-پرسیدم تو خونه سگ دارید ؟
شما چقدر باهوشید ، از کجا فهمیدید ؟
بادست به شلوارش اشاره کردم و گفتم :
-از شلوارتون . کاملا مشخصه سگ گازش گرفته .
پکی زد زیر خنده :
-این مدل امسال
-من موضوع خنده داری نمی بینم
-خوب برام جالبه که شما از فشن چیزی نمی دونید .
-فکر کنم طرز فکر شما و لباس پوشیدنتون ، از اطلاعات ضعیف من خنده دارتر باشه .
-شما زبونتون خیلی نیش داره .
-من همیشه حقیقت رو می گم ، شاید تلخی زبونم به خاطر تلخی حقیقت باشه .
-به نظرم شما زمین تا آسمون با خانواده تون فرق دارید .
-تا فرق از نظر شما چی باشه .
-طرز فکر شما کهنه و قدیمیه ، یعنی جوون پسند نیست .
صدامو مثل پیرزن ها کردم و گفتم :
-آخ ننه چون ، می شه بگی چرا ؟
بازم خندید :
-شما خیلی بامزه اید .
-مگه منو مزه کردید آقای روشن فکر ؟
دستش رو روی شونهام گذاشت و با بی شرمی گفت :
-مزه ات هم می کنم پری جون تو با تمام بدخلقیات بازم مثل عسل شیرینی .
دستش رو باخشم پس زدم و گفتم :
-خیلی خوب ، ناراحت نشو ، ببخشید .
برگشتم تا برم گه گفت :
-صبر کن ، هنوز حرفم تموم نشده .
-تو حرف نمی زنی ، جسارت می کنی و مزخرف می گی .
-بازم معذرت می خوام .
-حرفت رو بزن و شرت رو کم کن .
-تو اصلا شبیه پدر و مادرت نیستی .
-مادرم ؟
-خوب آره اوناهاش ، شراره رو می گم . ببین چه جوری با شوهرش می رقصه .
برگشتم و مسیر دستش رو دنبال کردم . انگار که یه سطل آب روم ریخته باشن یخ کردم . بابا وشراره داشتن می رقصیدن . بابای من اونی که می گفت رقص چیه ؟ رقص کار آدم های تازه به دوران رسیده و بی کاره ، حالا داشت با زنش می رقصید . نگام رو جمع کردم و روم رو برگردوندم و فریاد زدم :
-اون مامان من نیست .
فریادم توی موزیک گم شد .
-عزیزم ، لازم نیست دادبزنی من می شنوم .
دستم رو مشت کردم و اگه یک کلمه دیگه مزخرف می گفت ، می زدم تو صورتش با نگاه هرزه اش اندامم رو از نظر گذروند و گفت :
-انگار بابام راست می گفت ، خوب تیکه ای هستی ها .
برگشتم تا برم ، که ادامه حرفش از رفتن منصرفم کرد .
- از قضا بابام ، خوب لقمه ای برام گرفته .
برگشتم طرفش :
- چی گفتی ؟ می شه یه بار دیگه حرفت رو برام تکرارکنی .
خوب مگه به تو چیزی نگفتن ؟ باباتو می گم .
مات نگاش کردم ، تازه فهمیدم چرا واسه اومدن من اونقدر اصرار می کردن . اونها می خواستن منو شوهر بدن ، اونم به کی ؟ به اقای آریا رفیعی کسی که من حاضر نیستم اونو سگ در خونه ام هم حساب کنم . صداش مثل یه پتک تو سرم فرود اومد :
-نظر شما چیه ؟
سرم رو تکون دادم :
-در مورد چی ؟
-من یه جورایی از شما خوشم اومده .
-اِ ... جدی ، چقدر شما لطف دارید به من .
خندید :
-خوب از نظر من همه چی حله ، گر چه باید یه خورده روت کار کنم تا درست شی
-منظور ؟
-منظورم اینه که باید یه کم ظاهرت برسم ، تا از این وضع اسفناک درآیی .
بادست به خدمتکار اشاره کرد وخدمتکار سینی به دست جلو اومد . یه لیوان که مشخص بود محتویاتش چیه ، برداشت و به من تعارف کرد :
-بفرمائید
رو به خدمتکاری که سینی به دست منتظر ایستاده بود گفتم :
-ممنون ، میل ندارم .
خیلی خودم رو کنترل می کردم که حرفی نزنم یا حرکتی نکنم . هر چند آبروی بابام برام مهم نبود ، بزار همه چیز و بزنم به هم و برم .
کاش می شد فرار کنم واز اون محیط نفرت انگیز دور بشم . اونها واسه من چه خوابی دیده بودن ، یعنی من اینقدر مزاحم زندگی اونها بودم . اونها حتی حضور منو تو این مراسم نادیده گرفتن ، هیچ کدوم حتی نخواستن بهم نزدیک بشن . چرا ، به خاطر روسری که سرم بود . لابد بابا و شراره کسر شانشون می شد بگن این دختر ماست . این پریاست .
- چرا شما برنداشتید ؟
با نفرت نگاش کردم .
دستش رو جلو آورد :
-عزیزم ،افتخار رقص با همسر آینده ات رو می دی ؟
با خشم نگاش کردم . لیوان رو روی میز گذاشت و بی توجه به شخمی که تو نگام بود و گفت :
-البته اینجوری نه ، بهتره اینو از رو سرت برداری .
وبعد دست به طرف شالم تا اونو از سرم برداره . دیگه منفجر شدم ، با مشت کوبیدم تو سینه اش و هولش دادم عقب . کنترلش رو از دست داد وافتاد رو میز و صندلی های پشتش . میز افتاد و اونم رو زمین ولو شد وانهایی که اطرافمون بودن همه برگشتن و نگاه کردن بغض داشت خفه ام می کرد . جمعیتی که دورمون حلقه زده بودن رو با دست پس زدم و دویدم . می خواستم خیلی زود خودم رو از اون محیط نجات بدم .
بی هدف شروع کردم به دویدن کردم . کفش های پاشنه بلندم مانع حرکت سریع من شد اگه یه بار زمین می خوردم دیگه پدرام نبود تا دست هایش مانع افتادم بشه .
کجا باید برم ؟اگه می رفتم بیرون، این وقت شب مسلما وضعم بدتر می شد .
مسیرم رو کج کردم و زدم بین درخت ها اونقدر دویدم که از نفس افتادم برگشتم و پشت سرم رو نگاه کردم ، خیلی از اونجا فاصله گرفته بودم . خدایا این باغ انتها نداشت . وحشت زده به اطرافم نگاه کردم . یه لحظه ترس وجودم رو گرفت . اگه الان سگشون بهم حمله کنه چی ؟هیچ کی صدای فریادم رو هم نمی شنوه .
پشت یه درخت پناه گرفتم بهش تکیه زدم و آهسته پاهام خم شد و نشستم رو زمین . سرمای هوا و سرمایی که وجودم رو گرفته بود . تنم رو به لرزه انداخت . زانوهام رو بغل کردم و سرم رو بهشون تکه دادم و اونجا بود بغضم شکست و هق هق گریه ام سکوت وحشت انگیزی که اطرافمو احاطه کرده بود شکست . این مهمونی دوباره اعصابم رو تحریک کرده بود از طرفی رقص بابا وشراره و از طرفی اون پسره احمق یعنی بابا واقعا می خواست من با اون ازدواج کنم ؟نه باورم نمی شه ! دوباره زمان برگشت به عقب . به تولدم ، تمام تولدایی که بدون حضور بابا برگزار می شد . اون همیشه می گفت از جلف بازی های مسخره بیزارم ، اصلا رقص و موزیک یعنی چی و حالا ... آهی کشیدم و نالیدم :
-باورم نمی شه . خدایا پس تو کجایی ؟
نمی دونم چقدر گذشت بود تمام بدنم یخ زده بود و ازسرما می لرزیدم و اشکم بی اختیار جاری بود . یعنی من تا این حد براشون بی ارزشم .
با حس سنگینی جسمی روی شونه ام ، با وحشت از جا پریدم و جیغ خفیفی کشیدم .
-نترس منم .
صداش آرومم کرد .نفس راحتی کشیدم و سرم را پایین انداختم :
-منو ترسوندید .
کنارم نشست و همراه با آه کوتاهی گفت :
-متاسفم ، ولی ترسیدم سرما بخوری .
بعد نگاهی به اطراف کرد وگفت :
-نترسیدی ؟
دوباره چشمه اشکم چوشید :
-آدم هایی که اون توان بیشتر ترس دارن .
خودش رو با چوبی که دستش گرفته بود ، مشغول کرد :
-همه چی رو دیدم .
آهی کشیدم و گفتم :
-فقط دیدید ، ولی نشنیدید که ...
-نه ولی خوشحالم که از پسش براومدی .
خندیدم :
-زنده ست .
اونم خندید :
-فکر کنم دستش شکست .
دوباره اخمام رفت تو هم :
-حقش بود پسرلش لندهور
-مزاحمت شد ؟
سرم رو تکون دادم و اون گفت :
-اول فکر کردم مزاحمت شده ، خواستم بیام جلو ، ولی وقتی بعد دیدم باهاش گرم گرفتی ، پشیمون شدم .
با التماس نگاش کردم :
- نه به خدا ، من باهاش گرم نگرفتم اون شروع کرد .
شالم رو کشید جلوتر و گفت :
-چی بهت گفت که اونقدر عصبانیت کرد ؟
-می خواست شالم در بیاره .
-خوب واسه همین اون بلارو سرش آوردی ؟
-نه، دلم از دستش پر بود .
-مگه قبلا می شناختیش ؟
-نه به خدا
خندید :
-قسم نخوری هم همه حرفات رو باور می کنم .
نگاش دل خسته ام رو به اتش می کشید ، خدایا چه افسونی تو نگاش بود که اینطوری دیونه ام میکرد
-این چندروزه به اصرار زیادشون ، واسه اینکه حتما امشب باید توعروسی شرکت کنم شک کرده بودم . هر فکری به غیر از این ....
بغض گلوم رو گرفت .
-مربوط به اون پسره است ؟
سرم رو تکون دادم و او ادمه داد :
-حدس می زدم .
-یعنی شما می دونستید و به من چیزی نگفتید ؟
-از اومدن های بی دلیل و زیادی رفیعی به شرکت داشت می شد یه حدس های زد ولی نمی دونم چرا مسعود راضی شد ؟ به نظرم آریا لیاقت ...
حرفش رو خورد . سرم رو روی زانوهایم گذاشتم و بازم بغضم ، اشک شد و بارید صداش مثل آب روی آتش خاموشم می کرد دلم می خواست سرم رو به شونه اش تکیه می دادم و ان برام حرف می زد و آرامش رو با لحن آروم و مخملی صداش بهم بر می گردوند .
- متاسفم پری .
پری اون منو پری صدا کرد و با لحن صمیمی صداش دلم رواز احساس خوشی مالامال کرد وسرم رو بلند کردم و از پشت پرده اشک نگاش کردم . تو چشاش هنوز یه غم غریب موج می زد . اصلا اون چرا اظهار تاسف می کرد ؟ یعنی می تونست عمق دردم رو حس کنه ؟
-پاشو بریم خونه سرما می خوری ؟
با لجبازی گفتم :
-من تو اون خونه نمی ام .
-کجا می خوای بری ؟کجا داری که بری ؟
-بابا منو می کشه .
زیر بازوم گرفت و کمک کرد بلند شم .
-مگه من مردم که اون بخواد تو رو بکشه .
نگام رو به صورتش دوختم . دلم می خواست بغلش کنم و بگم چقدر بهش احتیاج دارم چقدر حرفش به دلم نشست . این حرف یه رنگ و بوی دیگه داشت ، اصلا امشب یه جور دیگه شده بود .
-من عروسی رو به هم زدم ؟
سرش رو تکون داد :
-نه زیاد فقط اون عده که اطرافتون متوجه شدن از جمله مسعود وشراره و البته رفیعی ، از چی می ترسی جلوشون وایستا و از خودت دفاع کردی ، به نظرم مسعود اونقدر بی غیرت نشده که ...
-بی فایده ست ، اون به حرفم گوش نمی ده ، اون فقط می خواد منو از سر خودش باز کنه .
دوباره چشمام پر از اشک شد .
-مگه من چقدر جا می گیرم ، خیلی زندگشیونو تنگ کردم ؟
سرش رو تکون داد :
-بیابریم خونه ، من باهاش صحبت می کنم .
اشکام رو پاک کردم و گفتم :
-سارا کجاست ؟
-گذاشتمشتوماشین .
-از داریوش خداحافظی نکردم .
آهی کشید گفت :
-اون خلی برات مهمه .
-آره داریوش تنها دوست منه ما از بچه گی با هم بزرگ شدیم . اون همه وجودش محبته .
-پس برو خداحافظی کن .
سرم رو تکون دادم و گفتم :
-عمرا من دیگه تو اون جهنم بر نمی گردم .
بعد شونه هامو بالا انداختم و گفتم :
-بعدا بهش زنگ میزنم
آهسته گفت :
-هر جور راحتی .

قسمت هجدهم


یه دفعه داریوش پکی زد زیر خنده :
-معلومه بچه عاشقت شده .
وبعد آهسته طوری که فقط من متوجه بشم ، گفت :
-طفلی سارا .
مریم اخمی به داریوش کرد و دوباره رو به پدرام ادامه داد :
-می خواستم بگم اگه مایل باشید تو ساعت کاریتون من از سارا مراقبت کنم . خوب خونه ما که تو مسیرتونه و مشکلی از این بابت نداریم . اصلا خودم هر روز می آم شرکت می برمش و بعد از ساعت کار خودتون می آید و می بریدش اونجوری هم من از تنهایی در می آم و هم سارا ، البته قبول دارم که نمی تونم جای مادرشو براش پر کنم ، هر چی باشه اون بیشتر به مادر احتیاج داره تا دوست و مربی ، ولی من سعی می کنم همه تلاشم رو واسه تربیتش بکنم .
با دهان باز از تعجب ، اول به داریوش و بعد به پدرام نگاه کردم . قیافه پدرام هم کم از ما نداشت ، مریم غیر مستقیم از پدرام خواستگاری کرد . پدرام چند لحظه بعد به خودش مسلط شد و با گفتن :
-ممنون خانم مقدم ، اگه به کمکتون احتیاج شد خبرتون می کنم .
از جا بلند شد و به بهانه سارا از ما فاصله گرفت . به محض دور شدن پدرام داریوش گفت :
خاک تو سرت کنن ، تو مثلا خیر سرت تحصیل کرده و فهمیده ای توی بی شعور نفهمیدی چی گفتی ؟ اصلا فهمیدی معنی حرفت چی بود ؟ واقعا که ناامیدم کردی .
بعد رو به من گفت :
--فکر کنم ناراحت شد نه ؟
آهی کشیدم و گفتم :
-نمی دونم ، می رم دنبالش .
از جا بلند شدم و داریوش دوباره گفت :
-از طرف ما ازش معذرت بخواه .
خندیدم :
-تو که کاری نکردی ؟
-نه ولی تو تربیت مریم کوتاهی کردم .
با خنده گفتم :
-یه جوری حرف می زنی انگار این بچه توئه و تو باید تربیتش می کردی .
خودشم خنده اش گرفت و من بی توجه به نگاه پر از کینه مریم ، ازشون فاصله گرفتم .
به مسیری که رفته بود چشم دوختم . وقتی گوشه سالن کنار شراره دیدمش نگام برق زد وبطرفش رفتم . نه به خاطر مریم و برای دلجویی ، به خاطر دل پر آشوب خودم، می خواستم برم و ازش بپرسم دلیل اون نگاه نم گرفته اش چیه . چرا بر عکس ساعت پیش شاد و زنده دل نیست . چرا نگاش پریشونه ؟
متوجه اومدم شد ولی نگاهشو به سمت مخالف برگردوند ، دلم ریخت پایین نکنه کاری کردم که از دستم دلخور شده ، ولی من که کاری نکردم . امروز اونجوری که می خواست بودم ، سنگین و بی توجه به اطراف .
-ببخشید خانوم .
به سمت صدا برگشتم . یه پسر قد بلند ، با چهره ای سفید و موهایی بلند و دماغی کوفته ای جلوم ظاهر شد . به لباساش نگاه کردم ، مثل اکثر پسرا شلوار لی پوشیده بود که انگار سگ گازش گرفته بود ، چند جاش پاره بود .و لباسشم اونقدر گشاد بود که یه خانواده هشت نفری با نوه و نتیجه توش جا می گرفتن . خیلی خودم رو کنترل کردم که به صورت دراز و ریش های مسخره اش و علاوه بر اون لباسش نخندم .
-بله ؟
سلام کرد و با لبخندی که چهره اش رو مسخره تر می کرد ، دستش رو جلوم گرفت .
نگام از رو دستش سر خورد رو صورتش :
-گیرم علیک سلام امرتون ؟
دستشو پس کشید و بدن اینکه از صحبت کردنم ناراحت شده باشه ، گفت :
-من آریام .
با چهره ای متعجب گفتم :
-اِ... راستی .
گل از گلش شکفت و چهره اش از هم باز شد و من ادامه دادم :
-خوب ... میگی چه کار کنم ؟
آشکارا جا خورد در حالی که سعی می کرد خودش رو کنترل کنه وگفت :
-در مورد من با شما صحبت نشده ؟
-ببخشید قرار بود شخصیت مهمی رو ببینم و خبر نداشتم .
-خوب من آریام .
-اینو که یه بار گفتی .
-آریا رفیعی .
-آهان ، اینو نگفته بودید . فامیلتون رو می گم .
خندید :
-شما چقدر بامزه اید ؟
-برعکس ، شما چقدر داغونید .
--بله ؟
بادست به لباسش اشاره کردم وگفتم :
-از لحاظ مالی مشکل دارید ؟
سرش روتکون داد :
-بابام یکی از بزرگترین صادر کننده های فرش و پسته و زعفرونه .
-آهان .. پس قرار معلوم تو خونه سگ دارید .
بادست اشاره کرد وگفت :
-وسط راه ایستادیم ، بهتر نیست بریم کنار و صحبت کنیم .
خیلی وقت بود کسی رو دست ننداخته بودم وبازم اون حس موذی قلقلکم داد ، تا از این فرصت استفاده کنم و هم سر کارش بذارم و هم از جریان سود ببرم . می خواستم ببینم من از چی باید مطلع باشم که نشدم . کمی خودم رو کنار کشیدم و گفت :
-خوب چی می گفتید ؟
-پرسیدم تو خونه سگ دارید ؟
شما چقدر باهوشید ، از کجا فهمیدید ؟
بادست به شلوارش اشاره کردم و گفتم :
-از شلوارتون . کاملا مشخصه سگ گازش گرفته .
پکی زد زیر خنده :
-این مدل امسال
-من موضوع خنده داری نمی بینم
-خوب برام جالبه که شما از فشن چیزی نمی دونید .
-فکر کنم طرز فکر شما و لباس پوشیدنتون ، از اطلاعات ضعیف من خنده دارتر باشه .
-شما زبونتون خیلی نیش داره .
-من همیشه حقیقت رو می گم ، شاید تلخی زبونم به خاطر تلخی حقیقت باشه .
-به نظرم شما زمین تا آسمون با خانواده تون فرق دارید .
-تا فرق از نظر شما چی باشه .
-طرز فکر شما کهنه و قدیمیه ، یعنی جوون پسند نیست .
صدامو مثل پیرزن ها کردم و گفتم :
-آخ ننه چون ، می شه بگی چرا ؟
بازم خندید :
-شما خیلی بامزه اید .
-مگه منو مزه کردید آقای روشن فکر ؟
دستش رو روی شونهام گذاشت و با بی شرمی گفت :
-مزه ات هم می کنم پری جون تو با تمام بدخلقیات بازم مثل عسل شیرینی .
دستش رو باخشم پس زدم و گفتم :
-خیلی خوب ، ناراحت نشو ، ببخشید .
برگشتم تا برم گه گفت :
-صبر کن ، هنوز حرفم تموم نشده .
-تو حرف نمی زنی ، جسارت می کنی و مزخرف می گی .
-بازم معذرت می خوام .
-حرفت رو بزن و شرت رو کم کن .
-تو اصلا شبیه پدر و مادرت نیستی .
-مادرم ؟
-خوب آره اوناهاش ، شراره رو می گم . ببین چه جوری با شوهرش می رقصه .
برگشتم و مسیر دستش رو دنبال کردم . انگار که یه سطل آب روم ریخته باشن یخ کردم . بابا وشراره داشتن می رقصیدن . بابای من اونی که می گفت رقص چیه ؟ رقص کار آدم های تازه به دوران رسیده و بی کاره ، حالا داشت با زنش می رقصید . نگام رو جمع کردم و روم رو برگردوندم و فریاد زدم :
-اون مامان من نیست .
فریادم توی موزیک گم شد .
-عزیزم ، لازم نیست دادبزنی من می شنوم .
دستم رو مشت کردم و اگه یک کلمه دیگه مزخرف می گفت ، می زدم تو صورتش با نگاه هرزه اش اندامم رو از نظر گذروند و گفت :
-انگار بابام راست می گفت ، خوب تیکه ای هستی ها .
برگشتم تا برم ، که ادامه حرفش از رفتن منصرفم کرد .
- از قضا بابام ، خوب لقمه ای برام گرفته .
برگشتم طرفش :
- چی گفتی ؟ می شه یه بار دیگه حرفت رو برام تکرارکنی .
خوب مگه به تو چیزی نگفتن ؟ باباتو می گم .
مات نگاش کردم ، تازه فهمیدم چرا واسه اومدن من اونقدر اصرار می کردن . اونها می خواستن منو شوهر بدن ، اونم به کی ؟ به اقای آریا رفیعی کسی که من حاضر نیستم اونو سگ در خونه ام هم حساب کنم . صداش مثل یه پتک تو سرم فرود اومد :
-نظر شما چیه ؟
سرم رو تکون دادم :
-در مورد چی ؟
-من یه جورایی از شما خوشم اومده .
-اِ ... جدی ، چقدر شما لطف دارید به من .
خندید :
-خوب از نظر من همه چی حله ، گر چه باید یه خورده روت کار کنم تا درست شی
-منظور ؟
-منظورم اینه که باید یه کم ظاهرت برسم ، تا از این وضع اسفناک درآیی .
بادست به خدمتکار اشاره کرد وخدمتکار سینی به دست جلو اومد . یه لیوان که مشخص بود محتویاتش چیه ، برداشت و به من تعارف کرد :
-بفرمائید
رو به خدمتکاری که سینی به دست منتظر ایستاده بود گفتم :
-ممنون ، میل ندارم .
خیلی خودم رو کنترل می کردم که حرفی نزنم یا حرکتی نکنم . هر چند آبروی بابام برام مهم نبود ، بزار همه چیز و بزنم به هم و برم .
کاش می شد فرار کنم واز اون محیط نفرت انگیز دور بشم . اونها واسه من چه خوابی دیده بودن ، یعنی من اینقدر مزاحم زندگی اونها بودم . اونها حتی حضور منو تو این مراسم نادیده گرفتن ، هیچ کدوم حتی نخواستن بهم نزدیک بشن . چرا ، به خاطر روسری که سرم بود . لابد بابا و شراره کسر شانشون می شد بگن این دختر ماست . این پریاست .
- چرا شما برنداشتید ؟
با نفرت نگاش کردم .
دستش رو جلو آورد :
-عزیزم ،افتخار رقص با همسر آینده ات رو می دی ؟
با خشم نگاش کردم . لیوان رو روی میز گذاشت و بی توجه به شخمی که تو نگام بود و گفت :
-البته اینجوری نه ، بهتره اینو از رو سرت برداری .
وبعد دست به طرف شالم تا اونو از سرم برداره . دیگه منفجر شدم ، با مشت کوبیدم تو سینه اش و هولش دادم عقب . کنترلش رو از دست داد وافتاد رو میز و صندلی های پشتش . میز افتاد و اونم رو زمین ولو شد وانهایی که اطرافمون بودن همه برگشتن و نگاه کردن بغض داشت خفه ام می کرد . جمعیتی که دورمون حلقه زده بودن رو با دست پس زدم و دویدم . می خواستم خیلی زود خودم رو از اون محیط نجات بدم .
بی هدف شروع کردم به دویدن کردم . کفش های پاشنه بلندم مانع حرکت سریع من شد اگه یه بار زمین می خوردم دیگه پدرام نبود تا دست هایش مانع افتادم بشه .
کجا باید برم ؟اگه می رفتم بیرون، این وقت شب مسلما وضعم بدتر می شد .
مسیرم رو کج کردم و زدم بین درخت ها اونقدر دویدم که از نفس افتادم برگشتم و پشت سرم رو نگاه کردم ، خیلی از اونجا فاصله گرفته بودم . خدایا این باغ انتها نداشت . وحشت زده به اطرافم نگاه کردم . یه لحظه ترس وجودم رو گرفت . اگه الان سگشون بهم حمله کنه چی ؟هیچ کی صدای فریادم رو هم نمی شنوه .
پشت یه درخت پناه گرفتم بهش تکیه زدم و آهسته پاهام خم شد و نشستم رو زمین . سرمای هوا و سرمایی که وجودم رو گرفته بود . تنم رو به لرزه انداخت . زانوهام رو بغل کردم و سرم رو بهشون تکه دادم و اونجا بود بغضم شکست و هق هق گریه ام سکوت وحشت انگیزی که اطرافمو احاطه کرده بود شکست . این مهمونی دوباره اعصابم رو تحریک کرده بود از طرفی رقص بابا وشراره و از طرفی اون پسره احمق یعنی بابا واقعا می خواست من با اون ازدواج کنم ؟نه باورم نمی شه ! دوباره زمان برگشت به عقب . به تولدم ، تمام تولدایی که بدون حضور بابا برگزار می شد . اون همیشه می گفت از جلف بازی های مسخره بیزارم ، اصلا رقص و موزیک یعنی چی و حالا ... آهی کشیدم و نالیدم :
-باورم نمی شه . خدایا پس تو کجایی ؟
نمی دونم چقدر گذشت بود تمام بدنم یخ زده بود و ازسرما می لرزیدم و اشکم بی اختیار جاری بود . یعنی من تا این حد براشون بی ارزشم .
با حس سنگینی جسمی روی شونه ام ، با وحشت از جا پریدم و جیغ خفیفی کشیدم .
-نترس منم .
صداش آرومم کرد .نفس راحتی کشیدم و سرم را پایین انداختم :
-منو ترسوندید .
کنارم نشست و همراه با آه کوتاهی گفت :
-متاسفم ، ولی ترسیدم سرما بخوری .
بعد نگاهی به اطراف کرد وگفت :
-نترسیدی ؟
دوباره چشمه اشکم چوشید :
-آدم هایی که اون توان بیشتر ترس دارن .
خودش رو با چوبی که دستش گرفته بود ، مشغول کرد :
-همه چی رو دیدم .
آهی کشیدم و گفتم :
-فقط دیدید ، ولی نشنیدید که ...
-نه ولی خوشحالم که از پسش براومدی .
خندیدم :
-زنده ست .
اونم خندید :
-فکر کنم دستش شکست .
دوباره اخمام رفت تو هم :
-حقش بود پسرلش لندهور
-مزاحمت شد ؟
سرم رو تکون دادم و اون گفت :
-اول فکر کردم مزاحمت شده ، خواستم بیام جلو ، ولی وقتی بعد دیدم باهاش گرم گرفتی ، پشیمون شدم .
با التماس نگاش کردم :
- نه به خدا ، من باهاش گرم نگرفتم اون شروع کرد .
شالم رو کشید جلوتر و گفت :
-چی بهت گفت که اونقدر عصبانیت کرد ؟
-می خواست شالم در بیاره .
-خوب واسه همین اون بلارو سرش آوردی ؟
-نه، دلم از دستش پر بود .
-مگه قبلا می شناختیش ؟
-نه به خدا
خندید :
-قسم نخوری هم همه حرفات رو باور می کنم .
نگاش دل خسته ام رو به اتش می کشید ، خدایا چه افسونی تو نگاش بود که اینطوری دیونه ام میکرد
-این چندروزه به اصرار زیادشون ، واسه اینکه حتما امشب باید توعروسی شرکت کنم شک کرده بودم . هر فکری به غیر از این ....
بغض گلوم رو گرفت .
-مربوط به اون پسره است ؟
سرم رو تکون دادم و او ادمه داد :
-حدس می زدم .
-یعنی شما می دونستید و به من چیزی نگفتید ؟
-از اومدن های بی دلیل و زیادی رفیعی به شرکت داشت می شد یه حدس های زد ولی نمی دونم چرا مسعود راضی شد ؟ به نظرم آریا لیاقت ...
حرفش رو خورد . سرم رو روی زانوهایم گذاشتم و بازم بغضم ، اشک شد و بارید صداش مثل آب روی آتش خاموشم می کرد دلم می خواست سرم رو به شونه اش تکیه می دادم و ان برام حرف می زد و آرامش رو با لحن آروم و مخملی صداش بهم بر می گردوند .
- متاسفم پری .
پری اون منو پری صدا کرد و با لحن صمیمی صداش دلم رواز احساس خوشی مالامال کرد وسرم رو بلند کردم و از پشت پرده اشک نگاش کردم . تو چشاش هنوز یه غم غریب موج می زد . اصلا اون چرا اظهار تاسف می کرد ؟ یعنی می تونست عمق دردم رو حس کنه ؟
-پاشو بریم خونه سرما می خوری ؟
با لجبازی گفتم :
-من تو اون خونه نمی ام .
-کجا می خوای بری ؟کجا داری که بری ؟
-بابا منو می کشه .
زیر بازوم گرفت و کمک کرد بلند شم .
-مگه من مردم که اون بخواد تو رو بکشه .
نگام رو به صورتش دوختم . دلم می خواست بغلش کنم و بگم چقدر بهش احتیاج دارم چقدر حرفش به دلم نشست . این حرف یه رنگ و بوی دیگه داشت ، اصلا امشب یه جور دیگه شده بود .
-من عروسی رو به هم زدم ؟
سرش رو تکون داد :
-نه زیاد فقط اون عده که اطرافتون متوجه شدن از جمله مسعود وشراره و البته رفیعی ، از چی می ترسی جلوشون وایستا و از خودت دفاع کردی ، به نظرم مسعود اونقدر بی غیرت نشده که ...
-بی فایده ست ، اون به حرفم گوش نمی ده ، اون فقط می خواد منو از سر خودش باز کنه .
دوباره چشمام پر از اشک شد .
-مگه من چقدر جا می گیرم ، خیلی زندگشیونو تنگ کردم ؟
سرش رو تکون داد :
-بیابریم خونه ، من باهاش صحبت می کنم .
اشکام رو پاک کردم و گفتم :
-سارا کجاست ؟
-گذاشتمشتوماشین .
-از داریوش خداحافظی نکردم .
آهی کشید گفت :
-اون خلی برات مهمه .
-آره داریوش تنها دوست منه ما از بچه گی با هم بزرگ شدیم . اون همه وجودش محبته .
-پس برو خداحافظی کن .
سرم رو تکون دادم و گفتم :
-عمرا من دیگه تو اون جهنم بر نمی گردم .
بعد شونه هامو بالا انداختم و گفتم :
-بعدا بهش زنگ میزنم
آهسته گفت :
-هر جور راحتی .

« قسمت نوزدهم »


با صدای شکستن جسمی از جا پریدم . فکر می کردم خواب می بینم ، ولی صدای فریاد بابا بهم فهموند که خواب نیستم و طوفان شروع شده لگد محکمی به در خورد ومتعاقب اون صدای فریادش وجودم رو به لرزه انداخت
-باز کن این درو ببینم ، دختره چشم سفید .
صدای پدرام و شراره شنیدم ، که سعی داشتن آرومش کنن .
-مسعود خان شما الان عصبانی هستی ، بیا بریم پایین با هم صحبت کنیم .
-صحبت چی ؟ ابروم رو برد ، دیگه با چه رویی تو چشم رفیعی نگاه کنم مردم چی ! همه می گن دختره وحشیه .
-خوب شما اول باید دلیل کارش رو بپرسی .
بابا نعره کشید :
-دلیل چی ؟ مگه دیوونه بازی دلیل داره ، یه دفعه مثل یابو رم کرد و حمله کرد به پسر مردم .دست پسر مردم شکسته ، شوخی نیست ، اونم کی پسر جلال رفیعی اون اگه بخواد با یه اشاره می تونه مارو از اینجا ...
-بسه دیگه مسعود ، اینقدر حرص نخور .
یه لگد دیگه به در خورد :
-مگه این احمق می ذاره آدم حرص نخوره .
-مسعود خان بیا بریم پایین با هم صحبت می کنیم .
-باشه ولی اول باید اینو ادب کنم .
بلند شدم و رفتم طرف در وبازش کردم :
-بگید آقا ، گوش می کنم
حمله کرد طرفم :
-الان حالیت می کنم .
پدرام اومد جلوم ایستاد :
-صبر کن مسعود ، این چه کاریه ، شما دو تا آدم بالغ و عاقل ، با صحبت هم می تونید مشکلاتتون حل کنید .
-آدم عاقل ! به این احمق زبون نفهم می گی عاقل ؟
شراره اومد جلو و بازوشو گرفت و کشید طرف خودش :
-بیا مسعود ان ، بیا بریم پایین .
پدرام سرش رو برگردوند عقب و گفت :
-تو برو تو اتاق .
-نه بذار حرفم رو بزنم ، خودت گفتی صحبت کن .
-آره ولی نه الان ، الان وقتش نیست .
-چرا همین الان .
آهسته از جلوی در کنار رفت و گفت :
-لجباز
بابا تا چشمش افتاد به من دوباره اومد طرفم دستش رو برد بالا . چشمام رو بستم و منتظر سیلی بودم که صدای پدرام چشمام رو باز کرد :
-نه مسعود خان اجازه بده .
دست بابا تو هوا گرفته بود :
-وقتی می شه با حرف زدن مشکل رو حل کرد ، پس چرا خشونت
بابا غرید :
-مگه این زبون نفهم ، حرف حساب حالیش می شه .
گفتم :
-تا حرف حساب چی باشه .
-حرف حساب اینه که چرا رم کردی ؟تو نه تنها آبروی منو بردی بلکه به بخت خودت لگد زدی احمق !
خندیدم .
-نگاش کن داره می خنده ، تو الان باید گریه کنی بی شعور
-من به بخت خودم لگد زدم ؟ شما به اون یالقوز احمق می گی بخت .خاک تو سر من به قول شما بی شعور کنم ، که بخوام زن همچین آدمی بشم . اون نکبت لیاقت نگاه کردن هم نداشت ، چه برسه به ...
-چش بود ؟
-هیچی اون چه ریخت و قیافه ای بود ؟آدم چندشش می شد نگاش کنه.
-احمق قیافه تو که افتضاح تر بود . مثل بچه مدرسه ای ها لباس پوشیده بودی .
- چی باید می پوشیدم . اون لباس شبی رو که از پاریس برام آوردی یا اونی که پارسال عید از دبی خریدی ؟
-تو لیاقت نداری برات خرید کنیم .
-پس انتظار نداشته باش ، که تو چنین مجلسی با لباس شب آنچنانی بیام .
-اون چی بود سرت کرده بودی ، مثل مجسمه های پرده برداری نشده ؟
-من مسلمونم ، دین و ایمونم رو فراموش نکردم و برعکس بعضی ها .
اومد طرفم ، ولی بازم پدرام پرید بینمون و گفت :
-پریا ، برو تو اتاقت .
-بذار حرفم رو بزنم .
بابا فریاد زد :
-کاش حرف بزنی ، فقط داری یه مشت مزخرف بلغور می کنی . تو لیاقت نداری برات کاری انجام بدم ، یا خرید کنم .
-بله من فقط نگهبان خونه شما م ، که وقتی تشریف می برید مسافرت یا عروسی من مواظب اینجاباشم .
-لیاقتت همینه
-خوش به حال اونهایی که لیاقتشون زیاده .
-تو هم مثل مامانت می مونی .
-اسم مامان منو با اون دهن نجس نیارید ، مستی از سرتون پریده که تشریف آوردید خونه ؟
پدرام رو هول داد کنار و یه سیلی زد تو صورتم . تعادلم رو از دست دادم و خوردم زمین یه لگد محکم هم زد تو پهلویم . ازدرد به خودم پیچیدم که با پاش محکم کوبید رو پام چشمام پر از اشک شد ودرد توهمه وجودم پیچید .
پدرام کشون کشون بابا رو برد طرف پله ها ، شراره نشست کنارم و سرم رو گرفت تو بغلش :
-توروخدا پری ، دیگه چیزی نگو می کشتت به خدا .
فریاد زدم :
-بزار بکشه ، ولی هر کاری بکنه من زن اون اشغال نمی شم .
در حالی که سعی می کرد بازوهاش رو از تو دست پدرام بیرون بکشه ، فریاد زد :
-عروس جلال رفیعی شدن لیاقت می خواد که تو نداری ، بیشعور نفهم
-من نمی خوام یه عمر مثل مامانم باشم . نمی خوام مثل اون یه عمر مردی مثل تورو کنارم تحمل کنم ، که هر روز یه لقب جدید واسم تازه روم بذاره .
-خاک تو سر بی لیاقتت کنن . هر غلطی دوست داری بکن ، تو از همین الان برام مردی برو به جهنم برو هر غلطی که دوست داری بکن ، دختره خیره سر زبون نفهم احمق .
-مسعود خان برو پایین
-ولم کن پدرام ، بذار حالیش کنم اون نمی خواد آدم بشه .
پدرام هولش داد طرف پله ها :
-شراره بیا ببرش پایین .
شراره نگاه حیرونش رو به من دوخت و گفت :
-ولی پری ...
-تو برو من هستم . من حریفش نمی شم .
شراره بلند شد و رفت و دست بابا رو گرفت و بردش پایین . پدرام سارا رو که جلوی در اتاق ایستاده بود وگریه می کرد بغل کرد و گفت :
-چی شده دختر کم ؟
چشماشو با دست مالید و گفت :
-ترسیدم بابایی ، چی شده ؟بازم بابای خاله پریا بد شده ؟
صورتش رو بوسید و گفت :
-قربون دختر برم ، نه بابایی چیزی نشده ، برو تو اتاق منم می آم .
-می ترسم .
-چرا دخترم ؟
-عموم سعود داد می زنه ؟
-نه قول می دم دیگه داد نزنه حالا برو تو رو تخت بخواب ، تا من بیام برات یه قصه قشنگ بگم .
سارا قانع شد و برگشت و رفت تو اتاق .پدرام درو پشت سرش بست و اومد طرف من ، که روی زمین نشسته و به دیوار تکیه زده بودم .اومد و کنارم نشست :
-راضی شدی ؟
-اره
-تودیوونه ای .
-کی دیوونه ام کرده
سرش رو انداخت پایین .
-اگه نگرفته بودمش ، حتما یه بلایی سرت می آورد . چرا به خودت رحم نمی کنی ؟چرا آخه سر به سرش می ذاری .
خندیدم .
-می خندی ؟
-حرف های خنده دار می زنید ، من با اون چیکار دارم ؟ اونه که همش پا رو دم من می ذاره . من دارم گوشه این خراب شده زندگیمو می کنم . اونان که دارن سر به سر من می ذارن ، مگه من گفتم برام شوهر پیدا کنید که حالا افتادن به جونم .
بازم خندیدم و گفتم :
-قربونشون برم . چقدر هم سلیقشون خوبه .
اونم خندید یه خنده تلخ :
-تو هیچ وقت دست از لودگی بر نمی داری . نمی خوای زندگی رو جدی بگیری؟
-دورغ می گم ؟من باهاشون چه کار دارم اصلا گاهی می شه ده روز یه بارمی بینمش ، نمی دونم همین یه اتاقی که دارم همین یه ذره جایی که می گیرم ، چقدر جای اونا رو تنگ کرده که اینطور به پر و پام می پیچن ؟
یه دستمال از جیبش در آورد و گذاشت گوشه لبم نگاه قدر شناسانه ای بهش انداختم و گفتم :
-ممنون
بادست پهلویم رو مالیدم و گفتم :
-فکر کنم شکسته !
نگرانی تو چشاش موج زد .
-واقعا ؟!خیلی درد می کنه ؟
با دیدن نگرانی نگاهش ،یه حس خوبی بهم دست داد . پامو جا به جا کردم و گفتم :
-پامم خیلی درد می کنه .
بعد آهسته پاچه شلوارم رو بالا کشیدم مچ پام کبود شده بود .
نچ بلندی گفت و دستش رو گذاشت رو پام . فریادم رفت بالا و چشام پر از اشک شد .
-آخ
-خیلی درد می کنه .
چشامو رو هم گذاشتم ، دو قطره اشک از اسارت چشام آزاد شد و رو گونه هام رقصید . یه مقدار مچ پام رو جا به جا کرد .
-تورو خدا دست نزنید .
-نشکسته ، ولی بهتره به یه دکتر نشون بدیم .
دستمو به دیوار گرفتم و به سختی بلند شدم :
-احتیاجی نیست .
-اینجوری که نمی شه ، شاید مو برداشته باشه ، باید یه عکس بگیریم .
جلوی در اتاق رسیدم و همون طور که پام رو روی زمین می کشیدم گفتم :
-مهم نیست ، خوب می شه .
-لجبازی نکن پریا ! بریم دکتر پاتو ببینه . نگاه کن ، صورتتم ورم کرده .
برگشتم و نگاهی انداختم تو نگاش .
-دکتر زخم صورتم و درد پام رو درمان می کنه ، زخم دلم رو چه کار کنم ؟ واسه اونم دارو داره ؟
سرش رو با افسوس تکون داد و گفت :
-دوای اون فقط داره سر این زخم کهنه رو باز می کنه . زمان فقط مثل یه آرامشبخشی می مونه ، که فقط چندساعت اثر داره ، ولی بعد دوباره ....
آهی کشیدم و برگشتم تا برم تو اتاق .
-پس بذار کمکت کنم .
با کمکش روی تخت نشستم و درد عجیبی تو پهلوم پیچید .
-آخ
-چی شد . بازم پات
سرم رو تکون دادم :
-پهلوم درد می کنه .
-دراز بکش ، می رم بیرون زود برمی گردم .
نذاشت دیگه حرفی بزنم ،سریع بلند شد و از اتاق رفت بیرون . نگام به دربسته موند، هنوز چند لحظه از خروجش نگذشته بود وبرگشت و گفت :
-من کلید اتاقت رو بر می دارم ، می خوام دررو از بیرون قفل کنم تا خیالم راحت باشه ، اگه یه وقتی هم اومد بالا و حرفی زد تو جوابش رو نده ، خوب ؟بهم قول می دی که آرو م باشی ؟
چشمام رو رو هم گذاشتم و اون در بست و صدای چرخش کلید آرامش خاصی بهم داد زیر لب گفتم :«حالا دیگه علاوه بر دلم ، خودم هم زندونی توشدم ، ولی من عاشق این زندان و زندانبانم » عجب صبر عجیبی داشتم . چطور اون همه رنج ودرد و تحمل می کردم ؟ چرخی زدم و رو به پنجره دراز کشیدم .بازم درد تو پهلوم و پام پیچید و اشکم رو در آورد . دیگه تلاشی واسه مهارشون نکردم ، گذاشتم چشمام بباره شاید از درد دلم کم بشه . شاید اشکام مرهمی بشه واسه رخم کهنه دلم .

« قسمت بیستم »

نمی دونم چقدر گذشته بود که احساس دردی توی پام ، چشام رو باز کردم .
-بیدارت کردم .
سرم رو تکون دادم و سعی کردم بنشینم . آهسته گفت :
-زیاد تکون نده .
تقریبا نالیدم :
-خیلی درد می کنه ؟
-رفتم دکتر و ازش خواستم برات پماد بنویسه .
از خوشحالی اشک تو چشمام سوسو زد یعنی اونقدر براش ارزش داشتم و اون تا این حد نگران من بود .
دوباره مقداری پماد روی پام مالید و بعد با باند روشو بست .
-دکتر گفت زیاد حرکتش نده ، می گفت اگه ازش عکس می گرفتید بهتر بود .
-شما چی گفتید .
-گفتم خیلی پیره ، نمی شه حرکتش داد . می ترسیم همه استخوانهاش از هم وا بره .
از ته دل خندیدم :
-واقعا ؟
لبخندی رو لبانش نقش بست .
-به نظرت باید چی می گفتم ؟می گفتم لجبازه و حاضر نیست بیاد ؟
-نه می گفتید امیدی به زندگی نداره .
-واقعا داری مثل پیرزن های هشتاد ساله حرف می زنی . تو چرا اینقدر نا امیدی دختر
-زندگی من مثل یه روز ابری ، مثل روزی که ...
حرفم رو قطع کرد .
بالاخره یه روزی آفتاب می یاد بیرون .
-نوش دار پس از مرگ سهراب ؟!
آهی کشید
-حرف زدن با تو فایده نداره ، اینجات خرابه .
و با دست به سرم اشاره کرد .
لبخند تلخی زدم و گفتم :
-شاید .
-شاید نه ، مطمئن باش .حالا بگیر بخواب . پهلوت چطوره ؟
-بهتره
-استراحت کنی بهترم می شی . چیزی می خوری برات بیارم ؟
-یه چیزی که سر بکشم و دیگه بیدار نشم ، یه چیزی مثل شوکران .
پتو رو انداخت روم و گفت :
-فکر کنم اون ضربه ای که به صورتت خورده ، شدتش خیلی زیاد بوده ، مخت جا به جا شده .
خندیدم . اونم لبخند کم رنگی زد و با گفتن ، روز به خیر از اتاق بیرون رفت .
نگام نشست رو عکس مامان . زیر لب زمزمه کردم :
دوباره چشام داره ، عکس تو می شینه دوباره دلم واسه ، دیدن تو غمگینه
دوباره دلم داره،نگاهتو می خونه چشم خسته ام دوباره،خیره به راه می مونه
دوباره تو آرزوی ، دیدنت می مونم تو دیگه بر نمی گردی ، عزیزم ، می دونم
روی تراس روی صندلی نشسته بودم و کتاب می خوندم . سارا هم کنارم نشسته بود و نقاشی می کشید . پام هنوز درد می کرد ، ولی نه به شدت روز اول . توی اون سه چهار روز مراقبت های پدرام و شراره و پماد های که پدرام برام می گرفت ، کمی از کبودیش کم شده بود ،ولی هنوز درد می کرد .
پام رو ، روی میز دراز کرده بودم و همین طور کتاب می خوندم و به پرسش های کودکانه سارا جواب می دادم .
-خاله نگاه کن بابا پدرامم اومد .
سرم رو بلند کردم . پدرام ماشین رو آورده بود تو داشت درو می بست . سارا بلند شد و دوید طرف پله ها و با اشتیاقی کودکانه از پله ها پایین رفت .
پدرام ماشین رو جای همیشگی پارک کرد و بعد دست هاشو واسه در آغوش کشیدن سارا از هم باز کرد . سارا دوید تو بلغش اروم گرفت شکلات هایی که براش خریده بود و از تو جیبش در اورد و داد دستش ، بعد گذاشتش روی شونه هاش ، سارا از خوشحالی جیغ می کشید و مرتب می گفت :
-هورابابا ، هورا .
همون طور که سارا رو شونه هاش بود ، از پله ها بالا اومد و مقابلم نشست . اونقدر محوش شده بودم که فراموش کردم باید سلام کنم .
-سارا بابا ، خاله پریات زبونش رو به کی قرض داده ؟
تازه به خودم اومدم و در حالی که با شرمندگی سرم رو پایین می انداختم ، سلام کردم . با لبخندی که همیشه رو لبش بود ، پاسخم رو به گرمی داد .
-پات چطوره ؟
-به لطف و زحمت های شما خوبه .
-دیگه درد نمی کنه ؟
-درد میکنه ، ولی نه مثل روزای اول ، دیگه راحتر می تونم بذارمش زمین و راه برم .
-ولی بازم سعی کن ، زیاد روش فشار نیاری
مثل بچه ها سرم رو تکون دادم و گفتم :
-چشم .
دست کرد تو جیب کتش و یه آب نبات چوبی بیرون کشید و گرفت طرفم .به آب نبات تو دستش نگاه کردم و بعد هر دو با هم زدیم زیر خنده . سارا پاهاشو تکون داد وگفت :
-پاشو بابا ، پاشو را ه برو.
-باشه عسلم ، الان می ریم .
اینو گفت و از جا بلند شد و رفت طرف در ورودی . به آب نبات دستم نگاه کردم ، شبیه قلب بود لبخندی لبم رو رنگ کرد و ته دلم ، حس قشنگی قلقلکم داد. این چه معنی می داد ، یعنی اونم !
سرم رو برگردوندم و به مسیری که رفته بود نگاه کردم . هنوزم جلوی در ایستاده بود و نگام می کرد . لبخندی به روش پاشیدم . لب ها و چشماش با هم خندیدم نگام سر خورد تو دریای نگاش ، ولی قبل از اینکه اجازه غرق شدن پیدا کنم ، از جلوم ناپدید شد.

« قسمت بیست و یکم »

اون روز دلم گرفته بود و بیشتر از همیشه هوای مامان رو کرده بودم . حتی آلبوم عکس ها هم نتونست ، دل تنگی هامو کم کنه . بلند شدم و بی اختیار به طرف زیر زمین کشیده شدم ، جایی که تنها آثار وجود مامانو برام نگه داشته بود . توی یه کمد قدیمی که با امدن شراره و خالی شدن کمد مامان ، همه چیز رو به اونجا انتقال داده بودم . درست یادمه که بابا می گفت ، همشو با هم بدین به یکی ببره . ولی من اجازه ندادم و برای اولین بار اونجا بود که جلوش ایستادم و گفتم ، اجازه نمی دم و سایل و لوازم مادر من حراج بشه . در هر حال بعد از یه بحث مفصل همه رو آوردم اینجا توی کمد قدیمی جا دادم .
در کمد رو باز کردم ، حس کردم عطر مامان صورتم رو نوازش داد .لباساشو بغل کردم و بوئیدم . صورتم رو با روسریش پوشوندم و عطرش رو بلعیدم . همشون بوی اونو می دادن و من می تونستم با در آغوش کشیدن اونها دوباره وجودش رو حس کنم .
وقتی به خودم اومدم ، اشکام داشت اونها رو خیس می کرد . با پشت دست اشکامو پاک کردم و ورسریشو سرم کردم ، چشمم خورد به مانتوش بلند شدمو مانتوشو پوشیدم وتو آینه غبار گرفته روی در کمد خودمو از نظر گذروندم . حق با دیگران بود . من بی نهایت شبیه مامان بودم . همون چشمای درشت و ابروهای کشیده همون مژه های بلند و بینی قلمی . فقط اگه رنگ چشمام ، مثل چشمای مامان آبی بود ، اون وقت من می شدم تصویر جوونی های اون .آهی کشیدم و دست هام رو توی جیب های مانتو فرو بردم . انگشتام جسم سرد فلزی رو لمس کرد یه چیزی مثل کلید !
با تردید دستم رو از تو جیب بیرون کشیدم ،یه کلید کوچیک و طلایی ، کف دستم چشمک می زد .
-این کلید کجاست ؟
چشمم خورد به کشوی پایین کمد . روی زمین نشستم و خوشحال از اینکه بالاخره موفق شده بودم کلید اونو پیدا کنم ، کلید دستم رو داخل قفل فرو بردم . با چرخشی آروم ، در کشو به آهستگی باز شد . مدت ها بود که دنبال این کلید بودم و دیگه بی خیال شده بودم ، که اون روز به طور اتفاقی کلید رو پیدا کردم .
یادمه تا یه هفته تموم سوراخ سمبه های خونه رو گشتم . تو کابینت ها ، زیر فرش ها ، حتی به وسایل شخصی بابا هم رحم نکردم و آخرش کلافه شده بودم و به این خودمو راضی کردم که چیز با ارزشی اون تو نیست .
ولی اون روز ، انگار که مامان خودش منو به اونجا راهنمایی کرد ، انگار اونم از سختی های که می کشیدم و ظلم های که بهم می شد خسته شده بود .
کشو رو بیرون کشیدم یه آلبوم عکس ، یه دفتر چه خیلی قشنگ و یه کیسه فانتزی که سرش با روبانی بسته شده بود ، بیشتر از چیزای دیگه توجه ام رو جلب کرد .
آهسته روبان دورش رو بازکردم و با دیدن محتویات اون ، جیغی از خوشحالی وتعجب از گلوم خارج شد . خدا می دونه چقدر دنبال اونها گشتم طلاهای مامان !اونها رو به آرومی داخل کیسه برگردوندم و درش رو بستم و سرجاش گذاشتم . هیچ کس نباید بفهمد که اونها اینجان . مخصوصا بابا ، اینا یادگار مامان بود .
آلبوم رو برداشتم و بازش کردم. چشمم به عکس هایی خورد ، که تا حالا ندیده بودم . عکس های بچگی مامان ، عکس های نوجوانی و جوانی ، ولی مامان که می گفت کسی رو نداشته ؟!پس اینا کی هستن ؟این مرد و زن و این پسر بچه و اون نوزادی که توی بغل مامانه ؟
اینها سوالاتی بود که مدام توی ذهنم تکرار میشد . یه عکس بزرگ خانودگی ، توجهم بیشتر به خودش جلب کرد . یه جایی مثل یه باغ که دسته جمعی جلوی یه عمارت بزرگ ایستاده بودن ، تو چهرشون نشونی از هیچ اضطراب یا غمی نبود . همه لبخند بر لب داشتن ، مثل خانواده خوشبخت با خودم گفت:
-حیف سیاه سفیده ، وگرنه باید جای قشنگی باشه .
آلبوم رو ورق زدم ، بازم عکس ها تکرار می شدن . همه توی همون باغ بود ، با این تفاوت که بچه ها بزرگتر شده بودن و عکس ها رنگی ، تازه توی اون عکس منظره باغ زیباتر شده بود و کاملا می شد زیبایی اونو حس کرد.
چند تا برگ از لای آلبوم سر خورد و افتاد روی پام آلبومو بستم و با حیرت به اونا نگاه کردم . چند تا چک پول بود خدایا چقدر ناشناخته ، اینجا توی این کشو بودن و من ازشون بی خبر بودم . اون همه پول و طلا اونجا بود ومن بی توجه از کنارشون گذشته بودم . باید هر طور شده ، از راز اونها سردرمی آوردم . دست پیش بردم و دفترچه ای رو بیشتر شبیه دفتر خاطرات بود باز کردم .
حدسم درست بود ، اون دفتر خاطرات مامان بود . خطش مثل همیشه زیبا و خوانا بود و چشممو نوازش داد . نوشته هاش هم ، همه خطاب به من بود .
نازنینم ، پری قشنگم ، امیدم ، سلام .
نمی دونم وقتی توشته های منو می خونی چقدر از مرگ من گذشته ؟چند روز ، چند ماه !شایدم چند سال . نمی دونم بعداز نوشتن این نامه چه سرنوشتی در انتظارمه ، ولی اینو مطمئنم که مدت طولانی نخواهم موند . اینو تو نگاه پریشون دکتر می خونم . می دونم که رفتنی ام ، ولی امروز یا فرداش دست همون خدایی که می خوام بعد از این تورو به اون بسپارم . چون مطمئنم مسعود مردی نیست که بتونه نقش یه مادررو برات بازی کنه . اون برات پدر خوبی نبود چه برسه به مادر و اینکه بخواد جای خالی منو برات پر کنه .
حرف های دکتر نمی تونه منو از چیزی که انتظارم رو می کشه دور کنه . چرا دورغ بهت بگم ، منم مدت هاست انتظار اونو می کشم .اگه تو نبودی اگه حضور تو وعشق تو به من شوق زندگی نمی داد ، مدت ها پیش مرده بودم ، درست مثل روح وقلب و احساسم . فقط حیف که نمی تونم و نیستم ، که خوشبختی تورو یگانه آرزوی زندگیم بودی رو بیبنم .
نگران مسعود نیستم ، چون بود ونبود من براش فرقی نمی کنه ، اما همه غم وجودم به خاطر توئه . تو ثمره زیبای زندگی و یگانه عشق پاکی ، که زندگی و آینده و گذشته ام رو به تاراج برد .ثمره یه اشتباه تو دومین اشتباه زندگیم بودی ، ولی اشتباه شیرین . هیچ وقت خودم رو نمی بخشم ، من فکر می کردم بابودن تو زندگیم از سیاهی می آد و مسعود دوباره مثل روزای اول زندگی می شه ، مرد دلخواه و رویایی من ، ولی حضور تو هم نتونست مسعودو به من برگردونه .
من ظلم بزرگی به تو کردم ، نباید تورو هم اسیر سیاه چال سرنوشت خودم می کردم و این بار با رفتنم تو رو توی سیاهی ها غرق می کنم . ولی این دیگه دست من نیست .
شرمنده ام ، از روی تو دخترم شرمنده ام ، من نباید به خاطرتنهایی خودم پای تورو هم به این دنیا باز می کردم ، اما تو تمام زندگی من شدی ؛ همه امیدم ، آرزوهام و جوانی ام توی وجود تو خلاصه شد .قصدم از نوشتن اینها ، فقط روشن کردن تاریکی های زندگی زندگی نیست .
هیچ وقت جوابی براشون نداشتم . من به خاطر رسیدن به مرد رویاهام و خوشبختی ، از صفا و گرمی خونه پدری چشم پوشیدم ، ولی در نهایت از اینجا مونده شدم و از اونجا رونده . دیگه نه روی برگشت داشتم و نه طاقت موندن .ولی توی اوج ناامیدی ،حضور تو امید دوباره ام شد . من تو اون سال ها چوب حماقت و تصمیم غلط خودم رو خوردم ، احساسم منو به خطا برد و این طوری سال هایی رو که می شد کنار خانواده ام با خوشبختی و سعادت سر کنم تاریک و مبهم کرد .
آره ، خوب یادمه که چطور همه حسرت زندگی زندگی و خوشبختی منو می خوردن و حالا این منم که توی این لحظه ها آخر دارم ، حسرت آرامشی رو توی زندگی اونهاست هضم می کنم و این حسرت آخر ، قلبم رو بیمار و روحم رو پژمرده و افسر کرد .
تنها دختر خانواده پنج نفری مون بودم . من لیدا رنجبر ، دختر ارباب ده ، حاج عباس علی رنجبر بودم . مادرم کرد و پدرم بچه همون ده بود ، یه ده سرسبز مثل تمام مناطق شمال ،زمین های زیادی توی ده و روستاهای اطراف داشتیم ، که همه از پدربزرگم به پدرم که تک فرزندش بود وارث رسیده بود . اموال پدر بزرگ به پدر رسید و زیبایی مادر بزرگ به من .زیبایی ارثی مادربزرگ در کنار قدبلند وموهای کمندی که از مادر به ارث برده بودم، کنار جدابیتی بهم داده بودن ، که کمتر کسی ساده از کنارم می گذشت . تمام پسرای ده خودمون و حتی محله های اطراف آرزو داشتن ، که روزی مورد توجه من قرار بگیرن و حتی شانس خودشون رو با فرستادن ریش سفیدا به خودمون امتحان می کردن .
یکی از همون دلباخته ها ، پسر نانوای ده بود ، از رفتار و حرکاتش کاملا مشخص بود که بد جوری خاطر منو می خواد ولی جرات ابراز نداشت . حقم داشت آخه من اونقدر مغرور بودم که هیچ کس رو نمی دیدم و اون می دونست که ریش سفیدای ده که سهل اگه خود شاه رو هم واسطه کنه ، نمی تونه نظر مثبت منو به خودش جلب کنه و گاهی فکر می کنم این آه اون بود دامن من و زندگیم رو گرفت و من تموم این سال ها تاوان شکستن دل اونو پس می دم .
درست یادمه روزی رو که یه صفحه تازه توی دفتر زندگیم باز شد ، تازه قدم به هفده سالگی گذاشته بودم ، سر وکله یکی از دوستای قدیمی پدرم پیدا شد . ولی این بار تنها نبود و برعکس همیشه و سال های قبل پسرش هم همراهش اومده بود .آشنایی با مسعود درهای یه به دنیا دیگه به روم باز کرد . منی که تا حالا جز ده خودمون و روستای اطراف جایی رو ندیده بودم ، یک دفعه با حرف ها وتعریف های مسعود ازشهر ، احساس کردم که از محیط اطرافم خسته شدم و دلم میخواد مثل اونباشم ، یه دخترشهری و اینطوری بود که حرفای مسعود وتعریف های اون از شهر بزرگی مثل تهران ، برام شد یه رویا و یه هدف و شایدم یه آرزوی بزرگ .
و اینجوری بود که عاشق مسعود شدم و وقتی پدرش ازم خواستگاری کرد ، بی هیچ تعللی گفتم بله . حتی مخالفت بابا و اشک های مامان نتوست منواز تصمیم منصرف کنه . اونقدر گفتم وگفتم ، اونقدر اشک ریختم ، التماس کردم تا راضی شدن تک دخترشون رو به مسعود بدن ، به پسری که هیچی ازش نمی دونستن ، به جز اینکه توی تهران یه شرکت تجاری بزرگ صادر کننده پسته وزعفران دارد .
در هر حال ما ازدواج کردیم توی مراسم عروسی ما ، هیچ کس از خانواده من شرکت نداشتن مسعود عارش میشد به دوستانش بگه اونها ! اون روستایی ها پدرو مادر همسرمنن !ولی مگه من هم جزئی از اونها نبودم ، پس چرا من خوب بودم ، ولی اونها وصله اون نبودن .
یک هفته بعد از عروسی به زیبایی و شیرینی گذشت ، ولی بعد از اون مهمونی ای مسعود شروع شد . وقتی بعد از اولین مهمونی بهش گفتم دیگه حاضر نیستم باهاش به اون مهمونی ها برم خنده مستانه ای سر داد و گفت :خیلی ها حاضرن جای منو براش پر کنن . بدجوری دلم رو شکست و همون جا فهمیدم مسعود بزرگترین اشتباه زندگیم بود .
پدر مسعود با این رفتار پسرش موافق نبود و همیشه توی همه بحث ها طرف منو می گرفت ما سه نفر توی همین خونه زندگی می کردیم وبدن پدرش برگترین نعمت واسه من بود ،واسه منی که هیچ کس رو نداشتم .اون رفتار مسعود رو تاثیر رفتارهای نادرست مادرش توی دوران کودکیش تفسیر می کرد . خیلی تلاش کردم تا مسعود رو به زندگی برگردونم تا دوباره اونو مثل روزای اول عاشق خودم کنم ، ولی مسعود انگار تغییرپذیرنبود .شایدم مقصر من بودم که نمی تونستم یا نمی خواستم مثل اون باشم . یادمه یه روزی بهم گفت :
-فکر می کردم وقتی از توی اون خراب شده بیرون بیارمت میشی همون چیزی که من می خوام ، ولی تو از پایه مشکل داری و تغییر پذیر نیستی .
بعد از یک سال پدر مسعود مرد و من تنها پناهم رو از دست دادم . بعد از اون رفتار مسعود خیلی بدتر از قبل شد ، حتی شب ها هم خونه نمی اومد و من بودم تنهایی و سکوت وحشتناک این خونه . من بودم و بی کسی و فقط یاد پدر و مادری که به خواست مسعود هیچ ارتباطی با هم نداشتیم . گاهی دلم برای همشون تنگ می شد واسه خونمون ، واسه همون دهی که ازش فرار کردم . تازه به حرف پدرم رسیده بودم ، اون می دونست من با مسعود خوشبخت نمی شم ، ولی به خاطرمن راضی به این ازدواج شوم شد ، ازدواجی که حتی خودش توی اون حضور نداشت . من و مسعود از دو دنیای مجزا بودیم دو تا دنیای متفاوت .
به هر حال گذشت ، یک سال ، دوسال و...پنج سال توی اون زندگی که خودم ، واسه خودم ساخته بودم و زندانبانش روزگاری عشقی بود که منو به دام کشیده بود گذروندم ، دیگه امیدی به فردا نداشتم . دیگه داشتم ذره ذره مرگ رو به وجودم راه می دادم که حضور تورو حس کردم . مطمئن بودم بچم دختره ، یه دختر زیبا و فرشته صفت . مثل یه پری . همون پری قصه که می یاد و سیندرلا رو نجات می داد . ولی من دیگه سیندرلای قصه نبودم ، من یه بازنده بودم که حضور تو بهم ماید زندگی می داد و اونجا بود که توی ذهنم شدی پریا ! پری من !
ولی مسعود نباید چیزی از حضورت می فهمید . اون مخالف بچه بود و همیشه می گفت یه بچه دست و پای ادم می بنده ، درست مثل تو !ولی مگه من چه کار به اون داشتم ؟ من چه جوری دست و پای اونو بسته بودم ؟ غیر از این بود که شب وروز مشغول خوش گذرونی بود . روزا تو شرکت و شب ها توی مهمونی های مختلف .
تا پنج ماه مسعود از حضور تو خبر نداشت و بعد از اون دیگه برای هر کاری دیر شده بود . طوفان خشم مسعود دوباره وجودم رو به اتیش کشید و ما بیشتر از هم دور شدیم . مسعود نفرت عجیبی نسبت به ما پیدا کرده بود و به هیچ وجه راضی به پذیرش تو نبود اون از بچه بیزار بود ولی کاری نمی شد کرد .
من توی سخت ترین شرایط تورو دنیا آوردم و زنده بودنم رو مدیون خدا بودم و امید و عشقی که به تو داشتم بعد از نه ماه انتظارم تموم شد وتو بدنیا امدی . پری من پری شهر انتظارم ، بالاخره اومد و زندگی رو دوباره به چشام هدیه کرد .
می دونم دوران کودکی تو پراز حسرت بود ، پراز تنهایی ، من همه تلاش خودم رو کردم تو کمبودی حس نکنی ، ولی مهر پدرت برات شد یه رویا . هیچی برات نمی گفتم تا نسبت به مردی که پدرت محسوب می شد کینه به دل نگیری ، تو چیزی نمی شنیدی ، ولی چشم داشتی ، عقل داشتی و همه اینها رو حس می کردی .
اه پریا ! پریای نازم ! این تمام ماجرایی بود که می خواستی بدونی و بقیه ش رو خودت می دونی .
تو نتیجه زیبا وشیرین صبرم بودی و حالا تنها آرزوم سعادت تو نازنینمه . با اینکه می دونم بعد من چه سرنوشتی در انتظارته ، ولی تو ازت می خوام صبور باشی ولی اگه روزگار بهت سخت گرفت ازت می خوام بری ونمونی ، می خوام بری به بهشتی که من از اونجا اومدم ، می دنم پدرو مادرم با روی باز ازیادگار قشنگ من نگهداری می کنن . همه پس اندازم لای آلبومه ، که مطمئنم متوجه اون شدی . آدرس روستای زیبا و قشنگمون رو هم انتهای این دفتر می نویسم تا راحت بتونی به اونجا برسی .برو پری برو ! هر وقت از زمونه و سختی های زندگی توی خونه خسته شدی برو .چون مطمئنم هیچ کس دنبالت نمی گرده و اذیت نمی شی . می دونم اونجا همه این سختی ها رو فراموش می کنی .
برو پری ، برو به پدر ومادرم بگو تموم این سال ها آرزوی دیدنشون رو داشتم ولی نشد .بگوتو حسرت بودنشون سوختم ، ولی چاره نداشتم . بگو حلالم کنن .بگومنو ببخشن تا روحم اروم بگیره . بگو تا اون لحظه آخر تشنه دیدارشون بودم .
مواظب خودت باش . اول تورو به خدا و بعد پدر ومادرم می سپارم .امیدوارم بتونی پیداشون کنی وکنار اونها به سعادتی که توی خونه پدری نصیبت نشد برسی .
خداحافظ پری ، پری شهر انتظارم ، پری شهر دلواپسی ام ، پری قشنگم . رنجورتر از همیشه ، مادرت لیدا

« قسمت بیست و دوم »


اشک های روی گونه هام رو پاک کردم و دفتر رو به سینه ام فشردم . دلم از غم لبریز بود تازه فهمیدم اشک های پنهانی مامان چه دلیلی داشته ، تازه فهمیدم چرا بابا از من بیزار بود . من مانع خوشی اون بودم ، ولی من مگه چه کارش داشتم . مگه غیر از این بود که همیشه تا دیر وقت بیرون از خونه بود ! از وقتی یادم میاد خونه از حضورش خالی بود ، صبح ها که از خواب بیدار می شدم رفته بود و شب ها هم تا وقتی خوابم می برد هنوز نیومده بود .عجیب بود که همه این خوش گذرونی ها کارش براش اهمیت داشت و در الویت بود ، چون پول پایه و سرمایه همه این خوشی ها بود !
یه حس تازه تو دلم شروع به جوشش کرد . پس من اونقدرها هم که فکر می کردم تنها وبی کس نیستم . من پدربزرگ و مادربزرگ ، من دایی وشاید دایی زاده داشته باشم .
با شنیدن صدایی که منو به نام می خواند ، از رویایی شیرینی که داشتم توش غرق می شدم بیرون اومدم . سریع دفتر و آلبوم و پول ها رو جمع کردم و ریختم تو کشو و درش رو قفل کردم . مانتوی مامان رو از تنم بیرون آوردم و دوباره گذاشتم سر جاشوقبل از اینکه کسی متوجه گنج پنهان من بشه ، از زیر زمین بیرون اومدم .
شراره روی ایوان ایستاده بود وصدام می زد . بادیدن من لبخندی به روم پاشید و گفت :
-اِ تو اینجایی . فکر کردم رفتی بیرون . دیگه داشتم از پیدا کردنت ناامید می شدم .
-کارم داشتی ؟
-آره زیرزمین چه کار می کردی ؟خیلی وقته دنبالت می گردم .
-حوصله ام سر رفته بود ، پایین سراغ مجله های قدیمیم می گشتم ، سرم همون جا گرم شده بود .
-بیا بالا خیلی کار داریم .
از پله ها بالا رفتم و همون طور پرسیدم :
-چطور مگه ؟ خبریه ؟
دستش رو گذاشت پشتمو با هم رفتیم تو سالن .
-امروز مهمون داریم .
شونه هامو با بی تفاوتی بالا انداختم و در حالی که به سارا ،که پدرام داشت موهاشو براش شونه می کرد چشم دوختم ، گفتم :
-اینکه چیز عجیبی نیست ، یه حرف جالب تر بزن .
بدون اینکه از حرفم ناراحت بشه ، گفت :
-اتفاقا این دفعه خیلی فرق داره، اونها دارن به خاطر تو می یان.
غش غش خندیدم .
-نه بابا !
سارا هم از خنده من خندید . نگام لغزید روی صورت پدرام ولی اون نه از شادی من شاد شد و نه از خنده سارا دلم لرزید ، حس کردم داره یه اتفاقی می افته ، اتفاق هایی که من ازشون بی خبرم .
رو به شراره پرسیدم :
-چه خبره ؟ باز نقشه ای واسه من کشیدی ؟
دستش رو روی شونه ام گذاشت و گفت :
-چه نقشه ای عزیزم ؟بالاخره هر دختری باید یه روزی ازدواج کنه .
«ازدواج !یعنی اونا بازم برام لقمه گرفته بودن »
-خدا می دونه این دفعه برام چه نقشه ای کشیدید .
پدرام به جای شراره جواب داد :
-نقشه ای در کار نیست . خیلی محترمانه اجازه خواستند واسه خواستگاری ما هم وقت دادیم تشریف بیارن .
تو دلم گفتم :«ما هم ... تو هم داری خودت رو با اینا یکی می کنی ، ولی آخه چرا ؟ یعنی نمی دونی برام بااینا فرق داری ؟»
اومدم جوابش رو بدم که پیش دستی کرد .
-حالا ضرر که نداره ،اومدیم و پسندیدی .
به خودم گفتم :«اومدیم و پسندیدی . آخه تو سر پیازی یا ته پیاز . تو چرا برای من ادای آقا بالا سررو در می آری ؟»
یه فکری از سرم گذشت ، خیلی وقت بود کسی رو ضایع نکرده بودم . این طوری بهتر بود . بذار منم به ظاهر به سازشون برقصم . اون وقت هم یه کم تفریح می کنیم و هم یه کم به حساب پدرام خان می رسیم ، تا این طوری وکیل مدافع پسر ندیده و نشناخته مردم نشه .
لبخند عمیقی زدم و از شراره پرسیدم :
-اتفاقا فکر بدی نیست ، بالاخره هر دختری باید ازدواج کنه ، از طرفی شاید پسندیدم . گفتی کی قراره تشریف بیارن .
به ساعتش نگاهی کرد و گفت :
-تا یکی دو ساعت دیگه حتما می یان .
شروع کردم به بشکن زدن و در حالی که زیر لب آهنگ « ای یار مبارک بادا » رو می خوندم ، رفتم طرف پله ها .
دوساعت تمام جلوی آینه ایستادم و لباس عوض کردم و به ظاهرم رسیدم . دلم می خواست بهترین لباسم رو بپوشم و زیباترین آرایشم رو بکنم . دوست داشتم بهش نشون بدم ، که اگه بخوام می تونم مورد توجه همه باشم .
باصدای شراره نگام رو از آینه جدا کردم و رفتم طرف در .
-بله
شراره با تعجب نگاهی به لباس و ظاهرم انداخت و گفت :
-چقدر قشنگ شدی ! تو عروس شی چی میشی !
خندیدم
-نه به باره ، نه به داره .
دستم رو گرفت و کشید :
-بیا ان شاءالله هم به بار می شه ، هم به دار .
پایین پله ها که رسیدیم صدای صحبت بابا می اومد .
-بله حق با شماست ، کی داده کی گرفته ، ولی خوب به منم حق بدید ، منم و همین یه دختر ، باید به فکر آیته اش اشم یا نه ؟
حضور شراره صحبت هاشون رو نیمه تموم گذاشت . صدای آهسته زنی رو شنیدم که پرسید :
- پس عروس خانوم کجاست ؟ تشریف نمی یارن ؟
-داره می یاد ، خدمت می رسه الان .
بعد برگشت عقب و منو صدا کرد .
-پریا جان ، بیا عزیزم .
از این هم تظاهر خنده ام گرفت ، ولی خوب باید خوب نقشم رو ایفا می کردم . این یه نمایش نامه بود که باید تا آخر اجرا میشد .
سرم را انداختم پایین . تو دلم داشتم از خنده می ترکیدم ، به زور جلوی خودم رو گرفته بودم .صدای ماشاء الله گفتن مادر دوماد رو شنیدم و یه نیشخند زدم .سنگینی نگاهی رو حس می کردم . زیر چشمی پاهایی رو که می دیدم ، شمردم . همه اش سه نفر . سرم رابلند کردمو نگاهم با نگاه پدرام تلاقی کرد.تو نگاش همه چی بود . تعجب ، سرزنش و... یه چیز خاصی ته نگاش بود چیزی که ازش سر در نمی آوردم . وقتی دید نگاهش می کنم لبخندی زورکی زد و با ابرو به سمت چپ اشاره کرد . نگاهم رو به سمت که اشاره می کرد چرخوندم . نگام نشست رو صورت بهمن . بی اراده از جا پریدم .
-تو .
بابا وشراره از جا پریدن .
-چی شده پریا جون .
با دست به بهمن اشاره کردم و گفتم :
خواستگارتمون اینه .
بابا ، با تحکم گفت :
-بنشین پریا .
خیلی سعی کرد که چیزی رو پسوند اسمم نیاره ،یه چیزی مثل خیره سر یا چشم سفید یا ...
گفتم :
-اگه نشستم مثلا چی می شه ؟
شراره دستش رو گذاشت رو شونه ام
-بنشین پری ف شلوغش نکن .
-چی چی رو بنشین ، می دونید این کیه ! می دونید چه کاره ست .
بابای بهمن بلند شد و گفت :
-حالا مثلا کار شما خیلی درسته ؟
پدرام غرید : احترام خودتون نگه دارید .
بهمن بلندشد و کنار پدرش ایستاد :
-کار خلاف شرع که نکردم . اومدم خواستگاری ، همین
-اومدی خواستگاری !تو خیلی بی جا کردی ، من حاضر نیستم جنازه ام هم رو دوش تو باشه ،بیام زن تو بشم ! توی ...
صدای بابا حرفم رو قطع کرد :
-گفتم بسه پریا فهمیدی ؟
بابای بهمن با صدای بلند گفت :
-چی رو باید می فهمیدید ؟ بگید تا مهم بدونیم ، مثلا چه کار کردیم ؟
همه نگاه ها به من دوخته شده و منتظر جواب من بودند .نگاه ملتمسانه ای به پدرام انداختم ، با چشم اشاره کرد برم بالا . اطاعت کردم چرخیدم تا ازسالن خارج بشم ، بهمن انگار راز نگاهم رو خوند از جابلند شد و گفت :
-صبر کن پریا !
پدرام جلوش ایستاد و گفت :
-اولا پریا نه ، پریا خانوم ، فوری پسر خاله نشو . در ثانی با تو کاری نداره .
بعد رو به من گفت :
-برو بالا اینجا واینستا .
برگشتم و چند قدم اومدم عقب و بالای پله ها پناه گرفتم . هنوز صداشون رو به وضوح میشنیدم بابا رو پدرام گفت :
-پدرام خان اجازه بده ، اقای قادری بنشینید تا صحبت کنیم .
مامان بهمن گفت :
-شما یه جوری با ما برخورد کردی ،انگار که دزد و قاتلیم .
بابا با شرمندگی گفت :
-عرض کردم که اشتباه شده ، سوء تفاهم بود .
سوزش اشک رو تو چشمام حس کردم ، از قرار معلوم بابا خیال داشت هر طور شده از شر من راحت بشه . وقتی اشکام گونه هامو تر کرد ، طاقت موندن نداشتم . بلندشدم و پله ها رو دو تا یکی کردم تا بالا ، در حالی که مرتب صدای مامان تو ذهنم تکرار می شد ، برو پری ، برو ...
خواب بودم یا بیدار نمی دونم ! حس کردم یکی داره موهامو نوازش می کنه .چشمام رو باز کردم ، تاریکی محض بود . دستم ر وبردم طرف پاتختی و چراغ خواب رو روشن کردم . هیچی نبود ! فقط سکوت بود وسکوت . حس کردم بوی مامان توی فضا پیچیده . سردم شد پتو رو دور خودم پیچیدم و روی تخت نشستم . پرده داشت تکون می خورد ، این نشون می داد که پنجره باز و سوز سردی هم که می وزید اینو ثابت می کرد
بلندشدم و پنجره رو بستم .از پشت شیشه به حیاط نگاه کردم . لامپ های که بالای سر در حیاط روشن بود تا حدودی حیاط رو از تاریکی محض بیرون آورده بود و یه چیزی لای درخت ها حرکت می کرد .ترسیدم یه قدم به عقب برداشتم .
-دزد ! دزد اومده !
دستم رو روی قلب وحشت زده ام گذاشتم و سعی کردم با یه نفس عمیق آرامشم رو برگردوندم . دوباره درخت ها نگاه کردم ، یه چیزی مثل نور یا یه شبح سفید بین درخت ها حرکت می کرد .
-نه دیوونه ، دزد کجا بود !
-پس اون چیه ؟
-مامان اون مامان ! اومده دنبالم . خودش گفت هر وقت اذیت شدی برو ! حالا خودش اومد تا منو از اینجا بره باید برم .
برگشتم و ازاتاق خارج شدم . با عجله ولی با احتیاط قدم بر می داشتم ، عجله داشتم که زودتر به مامان برسم و محتاط بودم ، چون نمی خواستم دیگران از خواب بیدار شن .
آهسته قفل در سالن باز کردم و بعد دمپایی هام رو دستم گرفتم ، تا روی ایوون صدا ایجاد نکن . شروع کردم به دویدن ، پشت درلحظه ای مکث کردم تا نفس هام به حالت عادی برگرده و بعد آهسته چفت درو باز کردم . انگار که درهای آهنی و بزرگ یه زندان به روم باز شده باشه .
یه حس خوبی داشتم ، حسی مثل آزادی .وای چه احساسی داشت آزادی به اطرافم نگاه کردم ، مامان سر کوچه ایستاده بود ومنو می خوند . انگار که بال در آورده باشم به طرفش پرواز کردم ، ولی هنوز چند قدم بیشتر نرفته بودم که دستی بازوم گرفت و کشید به سمتش کشیده شدم . موهام ریخت تو صورتم ، نتونستم چهرشو ببینم و دستم رو بردم طرف بازوم و سعی کردم دستش رو از دور بازوم بکنم و به طرف مامان که همچنان منتظرم بود برم همچنان در حال تقلا برای رهایی بودم سیلی محکمی به صورتم خورد . موهام رو ، از روی صورتم کنارزدم و از پشت پرده اشکی که ناخودآگاه از انعکاس اون سیلی توی چشام جمع شده بود نگاش کردم .
پدرام با خشم داشت نگام می کرد .
-معلومه چه کار داری می کنی ؟
-بریده بریده گفتم :
اون .. اونجاست ، اومده دنبالم .
به سر کوچه نگاه کرد و گفت :
-کی ؟ کی قرار بود بیاد دنبالت ؟ اونجا که کسی نیست ؟
برگشتم و دوباره سر کوچه نگاه کردم . هیچ کس نبود ، حتی دیگه اون روشنایی و نوری که اجازه می داد مامان یا محیط اطرافمو ببینم هم ، نبود همه جا تاریک بود .تاریک ، درست مثل زندگیم . دستم رو از تو دستش بیرون کشیدم و گفتم :
-نه من اشتباه نمی کنم ، خودش بود اومده بود دنبالم !
پوزخندی زد و گفت :
-کی ! لابد یکی از همون دوستهای تلفنی !
با خشم نگاش کردم و گفتم :
-شما در مورد من چه فکری کردی ؟
سرش رو پایین انداخت وگفت :
-من فکری درباره شما نکردم ، شما خودت باعث این افکار موذی شدی ، خودت قضاوت کن !مثلا همین الان با این ریخت و قیافه با این لباس ها ! تو جای من بودی چه فکری می کردی ؟
نگاهی به خودم انداختم لباس خواب سفید بلند تنم بود و موهام پریشون روی شونه ام ریخته بود تازه به خودم اومدم و خجالت کشیدم ، خیلی وقت بود که جلوش روسری سر می کردم و به قول خودم آدم شده بودم . با دست موهام از روی پیشونیم کنار زدم و زمزمه کردم .
-متاسفم ، نفهمیدم چی شد فقط دیدم مامان اومده و می خواد منو با خودش ببره
سرش رو به حالت تاسف تکون دادو گفت :
-بیا بریم تو ، هوا سرده .
دستی به بازوهای برهنه ام کشیدم ، تازه سرما رو احساس می کردم . جلوش معذب بودم اونم انگار متوجه حالم بود ، چون سرش رو پایین انداخته بود و سعی داشت نگام نکنه.
برگشتم و رفتم داخل حیاط ، اونم پشت سرم و آهسته درو بست .کنار هم شروع کردیم به قدم زدن . کتش در آورد وانداخت رو شونه ام . بدن سرما زده ام از گرمای تنش گرم شد و صدای گرم و آرامش بخشش یخ های دلم رو آب کرد .
-از بس که توی چهار دیواری می شینی و فکر می کنی ، اینجوری خواب نما می شی دیگه .
خندیدم .
-خواب نما ، ولی اون خواب نبود .
-بله خنده هم داره . معلوم نبود اگه امشب بی خوابی به سرم نزده بود و پشت پنجره ننشسته بودم ، تکلیف و سرنوشت تو چی میشد . این ساعت شب توی سرمای زمستون .
سرش رو با تاسف تکون داد :
-نمی دونم چی باید بگم .
-من خودم می دونستم چه کار می کنم .
تن صداش رفت بالا .
-می دونستی ؟ تو تمام این مدت با چشمای بسته راه می رفتی .
-راست می گید یا می خواهید منو بترسونید .
-چرابهت دورغ بگم . فشار عصبی باعث شده شب ها خواب های آشفته ببینی یا حتی تو خواب راه بری ، این بار اولت نبود .
ایستادم با تعجب پرسیدم :
-بار اولم نبود ؟
سرش و تکون داد و در حالی که به زمین چشم دوخته بود گفت :
-یه شب رفتم تو اشپزخونه آب بخورم ، دیدم تو اونجایی و داری سر یخچال آب می خوری . گفتم به منم آب بده ، ولی بی توجه به من بطری آب زو گذاشتی سر جاش . اول فکر کردم باهام لج می کنی ، ولی وقتی از کنارم رد شدی دیدم چشات بسته است .
با تعجب گفتم :
-یعنی من با چشمای بسته راه می رم
-بله ، با چشمای بسته راه می ری و همه اینها به خاطر ذهن پرتلاطمیه که داری .
روی پله ها نشستم و پرسیدم :
-می گی چه کار کنم ؟
کنارم نشست و گفت
-خودتو بزن به بی خیالی .

« قسمت بیست و سوم »

باز من بودم و خلوت اتاقم و گیتاری که دیگه مثل گذشته از غم نمی گفت . این بار تارهای اون با رنگ و بوی عشق آشنا بودن و همراه دستام و زمزمه لبام با هم و برای اون می خوندن . واسه اونی که حضورش رنگی دیگه به آسمون زندگیم داده بود . اونی که باتمام وجود غریبگی برام آشنا بود ، اونی که دردم رو می فهمید و سعی داشت کمکم کنه تا راه درست رو انتخاب کنم .اونی که پرده های تاریک ذهنم رو کنار زد و منو با دنیای حقیقی آشنا کرد .اونی که با وجود همه خوبی هاش احساسم رو نمی فهمید و همه وجودش توی دخترش خلاصه می شد .
سارا رقیب من بود ، رقیبی که عاشقانه دوستش داشتم اون نقطه پیوند من و پدرام بود .
صدای در کشمکش ذهنم خاتمه داد. نگاه منتظرم رو به در دوختم و مطمئن بودم فقط اونه که می تونه اینقدر سنگین و با صلابت در بزنه .
-بله ؟
سرش رواز لای در آورد تو و گفت :
-خاله پریا ؟
از روی تخت بلند شدم و گفتم :
-بله بفرمائید تو آقا پدرام .
درو کامل باز کرد و توی چهارچوب در ایستاد . سارا توی بغلش بود ، مثل همیشه تمیز و مرتب و با بهترین و شیک ترین لباس . وقتی نگاه منتظرم رو دید ، گفت :
خاله پریا ما داریم می ریم بیرون ، تو نمی یای ؟
-یعنی دارید دعوتم می کنید ؟
-من نه ! سارا دوست داره با خاله اش بره شهربازی .
-شهربازی اونم تو زمستون ! چه شود
-اولا شهر بازی ربطی به تابستون و زمستون نداره . ثانیا تو چند روزه از خونه بیرون نرفتی ، بیا بریم ببین هوا چقدر خوبه .
-امتحانش ضرر نداره به شرطی که شام مهمون شما باشیم .
خندید و با سر حرفم رو تایید کرد .دلم براش ضعف رفت ، چقدر لبخنداش رو دوست داشتم .
-ما پایین منتظریم .
همون طور که در می بست ، گفت :
-لازم نیست عجله کنی ، ما منتظر می مونیم .
برای سارا دست تکون دادم و اونم با خنده برام دست تکون داد.
-زودی بیا پایین خاله ، خوب ؟
بهش خندیدم و گفتم :
-باشه خاله ، زود می آم .
با سرعتی باور نکردنی حاضر شدم و پله ها رو دو تا یکی پایین دویدم . صدای خنده سارا از تو حیاط می اومد ، یه جورایی احساس سر خوشی می کردم .
بالای پله ها ایستادم و تماشاشون کردم . سارا روی تاپ نشسته بود و پدرام از پشت آهسته هولش می داد و با هر حرکتی که به تاب می داد سارا با خنده اش ازش تشکر می کرد .
از پله ها که پایین رفتم متوجه من شد و با گرفتن زنجیره های تاب ، اونو از حرکت انداخت و سارا رو بغل زد و گفت :
-خوب اینم از خاله پریا ، حالا وقتشه که بریم .
با لبخند رفتم طرفشون .
-ببخشید معطل شدید .
نگاهی به سر تا پام کرد وبا طعنه گفت :
-نه ، زیادم معطل نشدیم . انگار سرعت عملت بالا رفته .
به جای اینکه ناراحت بشم ، خندیدم و کنارش شروع به حرکت کردم .
-نه انگار جنبه و ظرفیتت هم بیشتر شده ! قبلا تا حرف می زدم جبهه می گرفتی .
بازم خندیدم و چند قدم جلوتر رفتم و گفتم :
-شما ماشین رو بیارید ، من درو باز می کنم .
-امروز از ماشین خبری نیست ، می خوایم پیاده بریم .
درو باز کردم و گفتم :
- چه بهتر ، هوا امروز عالیه و ...
جلوی در با یکی سینه به سینه شم .سرم رو بالا آوردم و نگام افتاد رو صورت بهمن .
-چی شده خاله پریا ، چرا نمی ری ؟
برگشتم عقب و گناه مرددم رو به صورت پدرام دوختم . با قدم بلندی خودش رو به من رسوند و پشت سرم قرار گرفت .
-چی شده پریا ؟
درو کامل باز کردم وان بهمن رو دید .
-امری باشه ؟
-سلام پریا خانوم .
به جای من پدرام جواب داد .
-گیرم علیک سلام ، امرتون ؟
بدون اینکه ه پدرام توجهی کنه رو به من گفت :
-می خوام باهات صحت کنم .
پدرام خم شد وسارا رو گذاشت روی زمین .
-اون حرفی باشما نداره .
نگاهش رو به صورت پدرام دوخت .
-من دارم با پریا حرف می زنم .
-منم دارم می گم اون با تو حرفی نداره .
- من با شما حرفی ندارم . می خوام با اون صحبت کنم .
پدرام منو کنار زد و جلوم ایستاد .
-هر کی می خواد با اون حرف بزنه ، باید از من اجازه بگیره .
بهمن پوزخندی زد و گفت :
-آقا کی باشن .
-بزرگترش .
-برو کنار بذار باد بیاد .
یک دفعه پدرام با عصبانیت یقه لباسش رو چسبید .
-مرتیکه بی شعور ، حرف آدم حالیت نمی شه .
می دونستم آدمی نیست که بشه باهاش در افتاد با نگرانی دستم رو گذاشتم رو بازوی پدرام .
-پدام ؟
برگشت و نگاهشو انداخت رو صورتم . با التماس گفتم :
-خواهش می کنم . ولش کن بذار بره
نگاهی به دستم که روی بازوش می لرزید انداخت و با تردید گفت :
-باید بفهمه نباید مزاحمت بشه .
دستم رو پس کشیدم و گفتم :
-خواهش می کنم ، به خاطر من
با خشم یقه بهمن رو رها کرد و با دست هولش داد عقب .
-دیگه نمی خوام ریخت نحست رو اینجا ببنم ، مفهموم شد .
و بعد بدون اینکه اجازه حرف زدن یا حرکتی بهش بده ، درو محکم به هم کوبید .
سارا به گریه افتاد و من از ترس همه وجودم می لرزید . ترس از عاقبت کار ، ترس از بهمن .
پدرام ، سارا رو بغل کرد و گفت :
-خواهیم دید پریا خانوم ! حالا واسه من وکیل وصی می گیری و خودت لال می شی ، من می خواستم از در دوستی وارد بشم ولی خودت نخواستی ، خواهیم دید .
بعد لگد محکمی به در زد و رفت.
مثل چوبی که از وسط نصف بشه ، زانوهام خم شدن نشستم رو زمین ، داشتم از خشم منفجر می شدم .
-لعنت به تو بهمن ، تمام خوشیم رو زایل کردی .
بغض مثل یه سنگ ، راه گلوم رو بست .انگار نفس کشیدن هم برام سخت شده بود .
-پاشو پاشو ، بریم تو پریا
نگاه ابریم رو به چهره اش دوختم و خواستم بپرسم پس قرارمون چی ؟ برنامه امروز ؟ که انگار خودش سوالم رو از تو صورتم خوند ، چون گفت :
-دیگه حوصله بیرون رفتن ندارم .

« قسمت بیست و چهارم »

از پشت پنجره اتاقم به حیاط نگاه می کردم وتوی ذهنم دوباره با مامان حرف می زدم :
-ببین مامان ! ببین هوا بوی بهار می ده ، بیا نگاه کن ببین درخت ها دارن جوونه می زنن و گل ها دارن از خواب بیدار می شن . بلندشو مامان ، الان وقت خوابیدن نیست .
بیا نگاه کن . ببین گل ها منتظرن تا دوباره دست مهربونت بهشون امید بده . بهشون عشق بده ، واسه یه فصل جلوه و خود نمایی .
پنجره رو باز کردم و هوای تازه رو رو به ریه کشیدم . دلم از تنهایی گرفته بود . دیگه سارا هم منو تحویل نمی گرفت ، نمی دونم پدرام بهش چی گفته بود ، که زیاد طرفم نمی اومد .اصلا رفتار خودشم عوض شده بود . از اون روزی که بهمن رو دیده بود دیگه باهام حرف نمی زد ، انگار تقصیر من بود ! انگار من بهش گفته بودم بیاد !
شونه هامو با بی قیدی بالاانداختم و گفتم :
-باشه پدرام خان ،ایراد نداره . اینم روی بقیه نداشته های زندگیم . عشق تو هم می شه مثل یکی دیگه از حسرت هام ، مثل همه نداشته هام ، مثل همه غم هام .
در کمد لباسام رو باز کردم و دست بردم تا مانتوم رو در یارم ، که چشمم خورد به چادر مامان . مدت ها بود همون طور تمیز و اتو کرده و تا شده توی کمد بود ،اوایل هر وقت دلم براش تنگ میشد ، اونو بر می داشتم و می بوئیدم .
مانتوم رو پوشیدم و چادر برداشتم و سرم کردم .بازم عطر مامان پیچید توی وجودم سعی کردم مثل اون چادر رو سرم کنم ، ولی سنگین بود و چون کش نداشت ، جمع کردنش مشکل بود . با همه اینها به سختی لبه اش رو توی دستم جمع کردم و از اتاق بیرون اومدم .
پله هارو با احتیاط پایین اومدم ،سارا وسط سالن نشسته بود ونقاشی می کشید. انگار حضورم رو حس کرده باشه ، سرش رو از روی دفترش برداشت و نگاه کرد و با همون لحن کودکانه اش پرسید :
-خاله پری ، کجا می ری ؟
بادیدن چشم های آبی و قشنگش ، همه ناراحتی که ازش داشتم فراموشم شد و با لبخندی گفتم :
-حوصله ام سر رفته ، دارم می رم بیرون .
بلند شد اومد طرفم :
-حوصله ام سر رفته یعنی چی ؟
نشستم زمین و دست هام رو واسه بغل کردنش از هم باز کردم :
-یعنی دلم گرفته .
تو بغلم نشست و گفت :
-مگه دل آدم ها هم می گیره ؟
صورتش رابوسیدم وبالبخند گفتم :
-آره ، دل آدم بزرگ ها یه وقت هایی می گیره .
-یعنی اگه منم بزرگ بشم دلم مثل دل تو می گیره ؟
موهاشو نوازش کردم :
-نه عزیز دلم ، تو یه بابای مهربون داری که نمی ذاره هیچ وقت دلت بگیره .
-خاله می شه منم ببری ؟ منم دلم گرفته .
صورتش رو با عشق بوسیدم :
-قربون اون دلت برم نمی شه ، جایی که من می رم بچه ها رو راه نمی دن .
خیلی زود قانع شد و از تو بغلم بیرون خزید .
-باشه خاله ، ولی قول بده زود بر می گردی .
لپ برجسته اش رو کشیدم و گفتم :
-ای شیطون ، اگه من زود برگردم که تو نمی یای پیشم ، انگار با خاله قهری !
سرش رو تکون داد و گفت :
-نه ! من با خاله پری قهر نیستم ، بابا پدرام قهره .
ابروهامو با تعجب داد م بالا:
-بابات واسه چی با من قهره ؟
شونه هاشو بالا انداخت و گفت :
-نمی دونم ، فقط بهم گفت دیگه نباید باهات بازی کنم . می گفت ، تو ما رو دوست نداری دستم رو روی موهای موج دارش حرکت دادم و در حالی که دلم پر از هیجان بود گفتم :
-قربون چشات بره خاله ، من دوستت دارم . تو همه زندگی منی .
چشماش خندید و برق زد :
-راست می گی خاله ؟یعنی تو منو دوست داری ؟
-معلومه عروسک من مگه می شه تورو دو ست نداشت .
-یعنی بابام دورغ می گه ؟
-نمی دونم . حتما بابات واسه کارش دلیل داره ، آخه اون خودش رو خیلی عقل کل می دونه .
-خاله عقل گل یعنی چی ؟
خندیدم :
-عقل کل نه عقل گل !
بدون اینکه متوجه حرفم بشه ، شروع کرد به خندیدن . چه دنیای پاکی دارن بچه ها .
-اگه سوالی دارین از خودم بپرسین ، چرا بچه رو گیج می کنین ؟
بلند شدم و برگشتم طرفش بلوز و شلوار راحتی پوشیده بود وموهای آب دارش خبر از یه استحمام می داد. چادرم سر خورد و افتاد کنارم .
-راست گفتن که حرف راست رو باید از بچه شنید .
ابروهاشو به نشونه تعجب بالا برد .
-وقتی بزرگترها دلیل رفتارشون رو توضیح نمی دن ، مجبور می شم به بچه متوسل بشم .
-چرا دلیل این رفتارها رو ، توی خودت جستجو نمی کنی ؟
-چون از خودم مطمئنم .
لبخندی زد و گفت :
-خیلی خوبه .
بعد از کنارم گذشت . حس کردم پشت سرم ایستاد ، سنگینی نگاهشو حس می کردم ولی جرات نکردم سرم رو برگردونم ، از نگاش می ترسیدم ، می دونستم هر بار که به اون چشم های جادوی خیره بشم ، یه قسمت دیگه از قلبم رو اونجا گرو می ذارم . از زیر چشم رفتارش رو زیر نظر گرفتم .
خم شد و چادرم رو از روی زمین برداشت و انداخت رو سرم . گرمی دستش رو روی شونه ها حس کردم و بعد صدای گرمش رو کنار گوشم زمزمه کرد :
-مواظب خودت باش ، چادر بهت متانت می ده ولی مصونیت هرگز !مواظب باش خودت رو در مقابل نگاه های ناپاکی که فقط رنگ علاقه دارن وچهره پلیدشون رو پشت نقابی ازمحبت و عشق مخفی می کنن ، نفروشی . تو ارزشت بالاتر از اینهاست ، که واسه لجبازی یا انتقام از مسعود یا زندگی و سر نوشتی که برات رقم خورده خودتو به دست های هرزه دیگران بسپاری . خودت رو تسلیم سرنوشت نکن ، باهاش مبارزه کن اون وقت حتی اگه باختی ، دیگه خودت رو سرزنش نمی کنی .
و بعد آهسته مثل یه خیال از کنارم گذشت و رفت طرف آشپزخانه . لحظه ای چند ایستادم و به حرفاش ،به صدای مهربونش و گرمی دست هاش فکر کردم . حس اینکه اونم نسبت به من احساس متقابل داره و نسبت به من احساس مسئولیت می کنه ، وجودم رو مالا مال از شادی کرد و برگشتم و با لبخندی که چهره ام رو از هم باز کرده بود ، رفتم طرف درسالن . راه نمی رفتم ، انگار پرواز می کردم . حرف های اون ، نگاهش و همه رفتارش ، مراقبت هاش و دل نگرونی هاش ، همشون برام شیرین بود . سرمو رو به آسمون بلند کردم و زیر لب گفتم «خدایا یعنی می شه یه روزی ...»
بقیه حرفم رو خوردم ، انگار خودم رو درحد اون نمی دیم . به خودم نهیب زدم : هی دختر ، هیچ معلوم هست چت شده ؟تو کجا و اون کجا ؟اون آسمونه و تو زمین .
دوباره ابرای تردید ، اسمون امیدم رو لکه دار کردن ... بی هدف توی خیابان قدم می زدم که صدای آشنایی نگام رو از زمین جدا کرد .
-پریا ؟ خودتی !
-سلام آرش خوبی ؟ چه عجب این طرف ها ؟
-عجب از شماست خانم . می دونی چند روزه دارم این طرف ها پرسه می زنم ؟دیگه داشت می زد بیام در خونتون .
-وای نه تورو خدا آرش ، یه وقت از این کارها نکنی !
به چهره وحشت زده ام خندید و گفت :
-نه دختر ، تو چقدر ساده ای .
شروع کردم به قدم زدن و اونم کنارم شروع به حرکت کرد :
-فرض کن اومدم و در زدم . بعد ازم نمی پرسن تو کی هستی .
خندیدم و چادرم رو داشت از سرم می افتاد روی سرم مرتب کردم . انگار که تازه متوجه چادرم شده باشه پرسید :
-چیه چادری شدی ؟ نکنه خبریه ؟
-تا منظورت از خبر چی باشه !
شونه هاشو بالا انداخت و گفت :
-نمی دونم ، گفتم شاید خواستگاری ، نامزدی ، چیزی ...
-نه خیر ، هیچم از این خبرا نیست .
نفس راحتی کشید وگفت :
-خوب ، خیالم راحت شد . نمی دونی تو این دو سه هفته چی کشیدم . هر چی زنگ زدم جواب نمی دادی . هر چی این اطراف پرسه زدم ندیدمت گفتم حتما خبریه .
رسیدیم به پارک . راهم رو کج کردم و رفتم داخل پارک و روی یه نیمکت نشستم . اونم کنارم نشست .
-مگه تو درس و کلاس نداشتی ، که یا پای تلفن بودی یا سر کوچه ما .
نگاه شیفته اش رو به صورتم دوخت و زمزمه کرد:
-مگه خیال تو واسه من درس و مشق باقی می ذاره .
اونقدر توی این مدت ازاین حرف ها شنیده بودم ، که از حرف آرش نه تنها هیچ حس خوشایندی بهم دست نداد ، بلکه از خودم متنفر شدم . من چیکار کرده بودم ؟چه کار داشتم می کردم ؟من با احساس دیگران بازی می کردم ! اگه بقیه پسرای اطرافم خیلی راحت ازم گذشتن ،به خاطر این بود که اونها هم مثل من واسه خوش گذورنی سرگرمی با من دوست بودن ، ولی آرش با بقیه فرق می کرد .
هیچ وقت قصد سوء استفاده نداشت و همیشه هم به یادم بود . هفته ای دو سه بار زنگ می زد و حالم رو می پرسید و به هر مناسبت برام هدیه می خرید . منم احترام زیادی برا قائل بودم . اون تنها کسی بود که هیچ وقت نتونستم جلوش دورغ بگم یا حقیقت زندگی ام رو وارونه جلوه بدم . آرش با همه پسرایی که حالا باهاشون رابطه داشتم فرق می کرد .
-از حرفم ناراحت شدی ؟
سرم رو حرکت دادم ، یعنی نه.
-ساکت شدی فکر کردم از حرفم خوشت نیومد .
-نه آرش ، من هیچ وقت از دست تو ناراحت نمی شم ، تو اونقدر خوبی که ...
حرفم رو قطع کرد :
-بسه دیگه ، نمی خوای غلو کنی .
دوباره سکوت بینمون خیمه زد . اون در تلاش واسه اینکه سر صحبت رو از یه جا باز کنه و من در تلاش واسه رهایی . نگاهمو به درخت ها دوختم و زیر لب گفتم :
-بهارم رسید . انگار منتظر همین حرف باشه گفت :
-هوا گرم شده . چیزی به عید نمونده
-عید ؟
آهی کشیدم و ادامه دادم :
-همیشه از بهار بیزار بودم .
چرا ؟ برعکس تو همه عاشق بهارن ، چون دوباره همه چی زنده می شه .
-به نظر من آدم تو پاییز می فهمه که مرگ هم می تونه زیبا باشه .
-شاعرانه حرف می زنی .
-این یکی از جمله های دکتر شریعتی « تنها پاییز ثابت کرده است ، که مرگ هم می تواند زیبا باشد .»
-فکر نمی کردم اهل مطالعه باشی .
کتاب یکی از بهترین دوستای منه ، معلوم می شه منو خوب نشناختی .
-از این به بعد بیشتر همدیگه رو می شناسیم .
بی تفاوت نگاهش کردم .
-مگه قراره ازاین به بعد اتفاق خاصی بیفته .
سرش رو پایین انداخت و با انگشت های دستش مشغول بازی شد .
-نمی دونم ،شاید .
بعد نفس میقی کشید و ادامه داد:
-می دونی پریا ، توی این مدت که ازت بی خبر بودم خیلی فکر کردم .
-اِ ، چه کار مهمی .
خندید :
-دلم واسه همه حرفات تنگ شده بود ، واسه مسخره بازی ها و شوخی هات واسه ..
-واسه همه چی به جز خودم ، نه ؟
-نه دیوونه ، بیشتر از همه دلم واسه خودت تنگ شده بود ، ولی الان حس می کنم همه دلتنگی هام بی مورد بوده .
-به همین زودی پشیمون شدی ؟
-پشیمون نشدم . تو اگه بری اون سر دنیا بازم دنبالت می یام ، ولی الان وقتی نگاه بی تفاوتت رو می بینم ...
-خاله پری ...خاله پری .
این صدای سارا بود که نگاه هردومون رو به خودش معطوف کرد .
دوان دوان خودش رو به من رسوند . دست هاشو تو دست های سرمازده ام گرفتم و گفتم :
-تو اینجا چه کار می کنی عروسک ؟
دستش رو از تو دستم بیرون کشید و به پشت سرش اشاره کرد :
-با بابایی اومدم . بابا قول داده برام بستنی بخره ، تو هم بیا خاله ، می گم یکی هم واسه تو بخره .
آرش پرسید :
-نگفته بودی خواهر زاده به این قشنگی داری ؟
-من اصلا خواهر ندارم ، فکر کنم اینو بهت گفته بودم .
با دست به پیشونش زد و گفت :
-راست می گی من چقدر خنگم ، ولی ...

«بیست و پنجم »

-راست می گی ! چقدر خنگم ، ولی...
صدای قدمهایی که نزدیک می شد ، حرفش رو نیمه تمام گذاشت . سرم رو بلند کردم ،نگام توصورت گرفته پدرام گره خورد . دستپاچه از جا بلند شدم ، چادرم سر خورد و افتاد رو شونه هام .
-سـ...سلام .
-علیک سلام پریاخانوم
آرش ولی بر عکس من محکم و با صلابت سلام کرد و بر عکس تصوور من ، به گرمی پاسخش رو شنید .
-سلام از ماست آقای ...
-آرش هستم . آرش یزدانی .
دستش رو جلو آورد و دست ارش رو به گرمی فشرد .
-خوشبختم آقای یزدانی .
-منم همین طور . پریا جان افتخار آشنایی با کی رو دارم ؟
در حالی که از لحن صمیمی و خودمونیش ، اونم جلوی پدرام حرصم گرفته بود ، گفتم :
-ایشون آقای پدرام دهقان هستن ، پدر سارا ...
حرفم رو با گفتن ، البته به طور کامل تر بخوای می شم دایی پریا ، کامل کرد .
نگام بی اختیار رو چهره اش نشست . چه واژه بیگانه ای . اون دایی من ! اون هیچ نسبتی با من نداره ، چرا می خواد خودش رو پشت اسم و عنوان دایی پنهان کنه ؟ چرا نمی گه که ...؟
-خوشحال شدم آرش خان ، امیدوارم بازم زیارتتون کنم .
-منم همین طور آقای دهقان .
-خوب سارا جان بیا بریم بابا.
-پس خاله پریا چی ؟
با طعنه گفت :
-مگه نمی بینی خاله پریات کار داره ، بیا بریم و مزاحمشون نشیم .
-خاله پریا ، قول می دی زود بیای باهام بازی کنی .
لبخندی زورکی زدم و سرم رو تکون دادم .قانع شد ودستتش رو گذاشت تو دست پدرام .
-بای بای خاله ، بای بای عمو .
براش دست تکون دادم . پدرام لبخند تلخی زد و گفت :
-زود بی خونه ، مواظب خودتم باش .
بغض داشت خفم می کرد . اگه یک کلمه حرف می زدم ، چشمام می باریدن و دلم نمی خواست جلوی اون یا آرش گریه کنم . فقط سرم رو تکون دادم ، یعنی باشه و با حسرت رفتنشون رو نگاه کردم و دوباره احساس کردم پدرام فرسنگ ها ازم دور شده .
این اتفاق ، نا خواسته دوباره ذهنیت اونو نسبت به من تغییر می ده ، دوباره باید از نو شروع کنم .باید از اول این راه رو طی کنم ، تا بهش ثابت کنم من پریای گذشته نیستم و دیدن آرش فقط یه اتفاق بود ، نه قرار قبلی و از پیش تعیین شده .
آرش دوباره روی نیمکت نشست :
-چرا نمی شینی پریا ؟
نشستم در حالی که به این فکر می کردم دوباره رفتارش باهام خشک و رسمی می شه ، درست مثل روزای اول اومدنش . دوباره می شم شما و اون می شه آقا پدرام ، برادر شراره نه بیشتر .
-چی شده پریا ! نگرانی نه ؟
-تو جای من بودی نگران نمی شدی .
-نه چون به نظرم داییت از اونهایی نیست که بخواد راپورت بده ، ولی از دخترش مطمئن نیستم اسمش چی بود ؟ آهان سارا ، دختر قشنگی بود ، ولی اصلا به باباش نرفته ود .
-درسته شبیه مامانشه .
-آره ، ولی چرا خاله صدات می زد .
-همین طوری ، یعنی می دونی اون عادت کرده به همه بگه عموم و خاله ، دیدی که تورو هم عمو صدا کرد .
-آره راست می گی .
بلند شدم و گفتم :
-خوب من دیگه برم .
-چرا اینقدر زود ، یعنی فکر می کنی به بقیه بگه .
-نمی دونم ، تا حالا در این مورد با هم صحبت نکردیم . قدم زنان از پارک بیرون اومدیم .
-راستش پریا ، من امروز بااین قصد از خونه بیرون اومدم ، که ببینمت و باهات حرف بزنم .
-خوب انگار موفق شدی وبه هدفت رسیدی ، هم دیدی و هم حرف زدی .
-آره ولی هنوز حرفی رو که واسه گفتنش اومدم نگفتم .
-خوب بگو ، سعی می کنم گوش بدم .
-سعی می کنی ؟ نه جونم ، هر وقت از جون و دل گوش دادی ، برات می گم .
خندیدم :
-بگو آرش ، اگه به من مربوط می شه بگو .
سرش رو پایین انداخت و به من و من افتاد .. با اینکه می دونستم چی می خواد بگه ، ولی اصرار داشتم به زبون بیاره . می خواستم آب پاکی رو بریزم رو دستش و بهش بگم نه .
بهش بگم با چه قصدی باهاش دوست شدم ، ولی هیچ وقت نتونستم بهش دورغ بگم . می خواستم بگم مثل برادری که هیچ وقت نداشتم باهاش حرف می زدم ، درد دل می کردم ،هدیه هاشو قبول می کردم و میشه یه احترام فوق العاده براش قائل بودم و اگه الان پدرم نبود ، اگه دوستش نداشتم ، اون می تونست یه شانس و موقعیت خوب واسه آینده ام باشه . واسه فرار از جهنمی که داشتم توش ذره ذره آب می شدم .
-می دونی راستش ... من می خوام ازدواج کنم .
-خوب به سلامتی . چرا به من می گی ؟ نکنه انتظار داری من برات برم خواستگاری ؟
-نه ولی می خوام اجازه بدی بیام خواستگاری.
به حرکت ادامه دادم و به صدای کفش هامون که روی پیاده رو سکوت می شکست گوش سپردم . من در تلاش واسه رهایی از دودلی و تردید و در انتظار پاسخ یکی بهم نهیب زد که :
«قبول کن و بزار آرش بشه فرشته نجاتت از اون خونه »
و یکی دیگه توی وجودم ندا سرداد که :
«پس احساست چی ؟عشقت ؟ و پدرام ، چطوری ساده از اونها می گذری ؟»
« دیوونه ، تو چطور این موقعیت خوب رو به خاطر مرد بی احساسی مثل پدرام از دست می دی ، مگه نمی بینی چطور ساده از کنارت می گذره .»
« ولی همین که حضورش رو کنارم حس می کنم و می دونم متعلق به هیچ کس نیست برام کافیه . من به همین راضی ام .»
- نگفتی پریا ! تکلیف من چیه ؟
-من ..راستش ... نمی دونم چی بگم .
-خوب طبیعیه . تقصیر منم هست ، خیلی بی مقدمه و غیر منتظره پیشنهادم رو مطرح کردم .
دنبال بهونه گشتم :
-ولی تو هنوز یک سال دیگه درس داری .
-فکر اونجاشم کردم ، می خوام انتقالی بگیرم .
-تو که همیشه می گفتی عاشقه شیرازم .
-آره ولی عشق تو در اولویت قرار داره ، می دونی پریا دوست دارم هر روز توروببینم .
تو دلم گفتم :« بیچاره چقدر به خودش وعده داده »
پیچیدیم تو کوچه ، ماشین پدرام رو دیدم که وارد خونه شد .پاهام بی اراده سست شدند .
-چی شد پریا ، حالت خوب نیست .
-خوبم .
روبه روم ایستاد و گفت :
-خوب دیگه ، من اینجا می ایستم تا تو بری خونه .
-ممنون آرش ، خوشحال شدم دیدمت .
-ولی نه به اندازه من .
شونه هاموبالا انداختم : شاید و دست بردم و چادرم رو که داشت از سرم می افتاد ، روی سرم مرتب کردم .
-خیلی از چادر سر کردنت خوشم اومد ، دوست دارم بعد از ازدواج هم چادر سرت کنی .
-ولی من که هنوز قبول نکردم .
-وقتی به طور رسمی اومدیم خونتون ، اون موقع قبول می کنی .
اومدم بگم نه ، که دستش رو گرفت جلوی صورتم .
-نه، دیگه هیچی نگو ، بقیه اش دیگه دست مامان و بابم رو می بوسه .
-ولی آخه ..
- نمی دونم ، همه چی رسم و رسوم داره ، خوب مامان و بابای منم همه اینها رو می دونن ، هر چی باشه یه بار عروس گرفتن ویه دختر شوهر دادن .
-تو نمی ذاری من حرف بزنم .
-همه حرف هامون رو وقتی اومدم خونتون می زنیم ، حالا زودتز برو تا داییت یا دخترش برات درد سر درست نکردن .
بدو ن اینکه موفق شده باشم حرفم رو بزنم ، ازش خداحافظی کردم . برام دست تکون داد، به سمت خونه راه افتادم .درو که باز کردم ، برگستم و نگاهش کردم . برام دست تکون داد،منم جوابش رو با تکون دادن دستم دادم و رفتم تو حیاط .

« بیست و ششم »

فکر نمی کردم آرش به این زودی اقدام کنه .خیال می کردم حداقل یک هفته طول می کشه تا بخوان تماس بگیرن و قرار بزارن ، ولی انگار خیلی عجله داشتن یا آرش بود که خیال داشت زود همه چیز تموم کنه ، یا بابا بود که می خواست زودتر از شر من خلاص بشه .
به خیال اینکه یه هفته واسه فکر کردن فرصت دارم و می تونم تا اون موقع یه جواب و دلیل قانع کننده ای واسه آرش پیدا کنم ، چیزی نگفتم و اجازه دادم تا با خانواده اش در میون بزاره ، به این امید که مورد پسند مادر نباشم و یا بتونم تو این مدت ، یه راهی واسه قانع کردن آرش دست و پا کنم .
شراره درو باز کرد واومد تو :
-چه کار می کنی پری ، زود باش همه منتظرن
-تو برو ، من دارم می آم
با تردید نگام کرد وگفت :
-کمک نمی خوای ؟
-نه گفتم که برو ، من خودم می آیم .
سرش رو پایین انداخت و گفت :
-نمی خواستم ناراحتت کنم ، فقط به من گفتن صدات کنم همین !
با شرمندگی نگاش کردم :
-معذرت می خوام دست خودم نبود .
-مهم نیست ، بلند حرف بزنی بهتر از اینکه که اصلا حرف نزنی .
اینو گفت و از اتاق بیرون رفت .
دوباره برگشتم و وروبه روی آینه قرار گرفتم . ساده ترین لباسم رو پوشیده بودم . صورتم از سه روز پیش لاغرتر شده بود .سه روز بود از اتاق بیرون نرفته بودم و درست و حسابی غذا نخورده بودم .اصلا دلم نمی خواست با پدرام روبه رو بشم ، انگار اونم این بار همین احساس رو داشت ، چون بر عکس همیشه نه برام سینی غذا رو آورد و نه به خوردن ترغیبم کرد .فقط شراره بود که گاهی بعد از رفتن بابا ، برام غذا می آورد و وادارمی کرد به زور هم که شده چند لقمه بخورم . انگار اونم می ترسید جلوی بابا بهم محبت کنه .
به چشمام که پایینش یه هاله کبود نقش بسته بود ، نگاه کردم :
« این همون چشمائیه که یه روز بابودن تو برق خوشبختی داشتن مامان همه کسم بودی ، همه وجودم و معنی خوشبختی بر باد رفته ام »
شال سبز رنگم رو که همه می گفتن رنگش اصلابهت نمی یاد ، پوشیدم با بلوز قرمز و دامن مشکی بلند و گشاد و صندل های سفید خودمم تو اینه از تیپم خنده ام گرفت . دلم می خواست جلوی اونها یه دختر ساده و شایدم عقب افتاده جلوه کنم .ولی انگار یه چیزی کم داشتم . یه خورده جلوی آینه خودم ورانداز کردم و آخرش شالم رو در اوردم و موهای بلندم رو با یه گیره وسط سرم جمع کردم ، تا از زیر روسری حسابی قلمبه بزنه بیرون ، طوری که حسابی تو ذوق بزنه ، شالم رو خیلی مسخره دور سرم پیچیدم.
درست شده بودم شبیه دخترای دهاتی ، فقط اگه لپام رو هم قرمز می کردم همه چی کامل بود . دستم رفت طرف جعبه لوازم آرایشی که مدت ها بی استفاده داخل کمد مونده بود ولی بعد پشیمون شدم ، یعنی از عکس العمل بابا ترسیدم . ولی در عوض ادکلن بدبویی رو که آرمان توی یکی از تولدهای دورغین برام خریده بود برداشتم و حسابی به خودم پاشیدم . حتی خودم هم از بوی نفرت انگیزش حالم بد شد .عجب سلیقه ای داشت ، خوب با اون تیپ و قیافه ای هم که داشت ازش بعید نبود .ادکلن رو انداختم تو کمد و اومدم درشو ببندم ، که چشمم خورد به شلوار راحتی که چند سال پیش خریده بودم . یه شلوار آبی روشن با گل های ریز سورمه ای و قرمز .
دوباره از اون فکرای مخصوص خودم افتاد به کله ام . شلوار و یه جفت جوراب سفید بلند و نازک هم از تو کمد برداشتم . شلوار روپوشیدم و جوراب ها رو روش پام کردم وتا نزدیک زانوم بالا کشیدم . وقتی جلوی آینه ایستادم ، خودم از خنده رودبر شدم . کمر دامنم رو هم تا کردم بالا کشیدم تا جوراب ها و شلوارم وموقع راه رفتن دیده بشه . ولی صندل هام خیلی شیک بودن،باید یه فکری براشون می کردم ،وچی بهتر از دمپایی های حمام که از دو جا روش ترک خورده بود و موقع راه رفتن روی سرامیک ها حسابی صدا می داد .
خوب دیگه همه چی کامل بود . دوباره خودم روتو آینه نگاه کردم ، حیف شد اگه صورتم رو هم قرمز می کردم دیگه عالی بود ، ولی بابا ...
-بی خیال پری ، مثلا فکر می کنی با همین لباس ها کم چیزی در انتظارت ، تو که آب از سرت گذشته این نمایش رو کامل کن .این طوری به اونم نشون بده که علاقه ای به آرش نداری .
بالاخره جعبه لوازم آرایشم رو برداشتم و با مهارت گونه هامو سرخ کردم و با خط چشم چند تا نقطه سیاه بزرگ روی دندون هام گذاشتم ،، تا حسابی تو ذوق بزنه و بعد در حالی که به زور جلوی خنده ام رو گرفته بودم از در بیرون رفتم .
از پله ها که پایین میرفتم صدای صحبتشون رو شنیدم .مثل همیشه بابا رشته سخن رو به دست گرفته بود
-خوب در خوبی پسر شما شکی نیست
صدای مردانه و جا افتاده ای حرف بابا رو قطع کرد :
-شما لطف دارید جناب مهربان ، اینقدرهام که شما می فرمایید قابل ستایش نیستیم .
باخودم فکر کردم ، اگه اون ماشین مدل بالای چند میلیونی جلوی در پارک نشه بود ، بازم بابا این حرف ها رو می زد .
شراره از آشپزخانه اومد بیرون و چشمش افتاد به من . سینی چایی رو همون جا روی اپن گذاشت و با چند قدم سریع خودشو رسوند به من .
-خدام مرگم بده پری ، این چه قیافه ای یه ؟
شروع کردم بالکنت حرف زدن :
-خوب ...مگـ...گـ...ه...چـ چـ چـ ...مـ..مـ مـه؟
با دست زد توی صورتش:
-خاک بر سرم پری ،تورو خدا آبرو ریزی نکن .
شورع کردم به خندیدن :
-وا آبرو ریزی چیه ؟
-این چه قیافه ای یه ! به خدا مسعود می کشتت.
-بزار بکشه ، ولی من به زور شوهر نده . شراره مگه من چند سالمه ؟ هان ! چرا اینقدر واسه شوهر دادن من عجله دارید ؟ چرا هر کسی در می زنه فوری در رو باز می کنید و می گید بفرمائید .
-باشه هر چی تو بگی ، حالا برو بالا لباستو عوض کن ، بعدا حرف می زنیم .
-نه دیگه شراره جون ، خیلی دیر شده ، بزار برم تو سالن .
با دست راهم رو بست و هولم داد طرف پله ها :
-همین جا بمون ، تا من بیام .
روی پله ها نشستم و دستم رو زدم زیر چونه ام و از توی آینه قدی کنار دیوار سعی کردم مهمون رو بشمارم . آرش درست رو به روی ورودی آشپزخانه بود و سرش رو انداخته بود پایین . اونقدر مظلوم نشسته بود ، دلم براش سوخت و دوباره عذاب وجدان گریبان گیرم شد .
کنارش یه خانوم چادری که فقط از ترکیب صورتش چشمانش و نصف بینی قلمیش معلوم بود ، نشسته بود وحدس زدم مادرش باشه و بعد یه دختر تقریبا بیست و سه چهار ساله با چادر عربی کنار مادرش بود و این طرف آرش هم پدرش با کت و شلوار مشکی ، موهایی جوگندمی و عینکی خوش فرم داشت با پدرام صحبت می کرد .
تصویر شراره و متعاقب اون پدرام ، دیدم رو تار کرد . شراره دست پدرام رو گرفت کشید پشت دیوار سالن ، یعنی روبه روی من و درست مقابل پله ها
-پدرام ، تورو خدا نگاش کن.
پدرام سرش رو بلند کرد تا چشمش افتاد به من ، پکی زد زیر خنده . دستش رو جلوی صورتش گرفت ، تا صدای خنده اش جلب توجه نکنه . منم با خنده اون خندیدم . شراره که داشت از خشم منفجر می شد گفت :
- نگفتم بیای اینجا بخندی ، به نظرم هیچم خنده دار نیست.
به زور جلوی خنده اش رو گرفت و گفت :
-نگاش کن کجاش خنده دار نیست .
و بعد رو کرد به من و گفت :
-فقط یه ظرف اسپند کم داری ، تا بشی مثل کولی های سر چهار راه ها .
نگاش کردم و خوشحال بودم از اینکه ، این کارم حداقل اون خندونده
-پدرام ، جان شراره بهش بگو بره لباساشو عوض کنه ، به حرف من گوش نمی ده .
-چی باعث شده فکر کنی ، به حرف من گوش می ده .
-من نمی دونم ، ولی راضیش کن . این جوری آبرو ریزی می شه .
- من با چه زبونی بگم قصد ازدواج ندارم .
-چرا به من می گی برو به بابا ت بگو .
-به قول پدرام خان چی باعث شده فکر کنی اون به حرف من گوش می ده .
-نمی دونم پری ، ولی من اجازه نمی دم این جوری بری تو سالن .
از رو پله بلند شدم و گفتم :
-وا مگه چمه تازه ، اینجا رو ندیدی .
از پله ها پاین پریدم و گوشه دامنم رو گرفتم و چرخ زدم :
-خاک تو سرم پری ، زده به سرت
پدرام موبایلش رو ازتو جیبش بیرون کشید و گفت :
-بزار چند تا عکس ازبگیرم .
منم مثل مانکن ها ژست های مختلف می گرفتم و ادهای خنده دار در می آوردم و این وسط ، قیافه شراره دیدنی بود . تکیه داده بود به نرده ها و با تاسف به ما نگاه می کرد .
صدای مادر آرش برای اولین بار شنیده شد .
-پس این عروس خانم کجاست نمی آد ما زیارتش کنیم .
بابا با صدای بلند خطاب به شراره گفت :
-خانوم ، لطف کن و پریا رو صدا کن .
شراره درحالی که سعی می کرد لرزش صداش رو پنهان کنه و گفت :
-چشم آقا مسعود ،الان می آد .
بعدرفت طرف پدرام و گوشی رو از دستش بیرون کشید.
-بس کن پدرام ، تو دیگه چرا به بچه بازی های این می خندی .
-خوب چه کار کنم ، این خودشو شکل دلقک ها کرده که ما بهش بخندیدم غیر از اینه ؟
-من نمی دونم ، تو می دونی و این . خودتون جواب مسعود رو بدید من که رفتم .
بعد رفت وسینی رو برداشت و بر گشت تو آشپزخانه ، تا چایی های سرد شده رو عوض کنه . با چشم رفتنش رو دنبال کردم ، در حالی که سنگینی نگاه پدرام رو روی صورتم حس می کردم .
- چند ساعت جلوی آینه بودی ؟
خندیدم :
-به ساعت نرسید .
روی پله اخر نشستم و اونم کنارم نشست .
-نمی خوای بری حاضر شی ؟
-من حاضرم .
برگشت و نگام کرد .
-این طوری ؟
انگار نگام قفل شده بود تو نگاش . بعد از سه روز دوباره چشای خوش رنگش داشت با رنگی از مهر نگام می کرد . آهسته چشمامو رو هم گذاشتم و قبل از اینکه متوجه او دو تا قطره اشکی که از زیر پلک هام بیرون پریده بودن بشه ، رومو برگردوندم .
-پری ؟ نگام کن .
با انگشت اشکامو پاک کردم و برگشتم طرفش :
-چرا به بخت خودت لگد می زنی ؟
-بخت ؟
-مگه غیر ازاینه که تو به خاطر اون چادری شدی ؟
با چشمایی گرد شده نگاش کردم .
-یعنی شما فکر کردید ، من به خاطر اون چادر سر کردم
بلند شدم و گفتم :
-واسه خودم متاسفم فکر می کردم حداقل شما یکی منو درک می کنید .
روبه روم ایستاد و گفت :
-آروم حالا فکر می کنن می خواهیم به زور شوهرت بدیم.
نگام رو انداختم تو چشاش :
-غیر از اینه .
-یعنی می خوای بگی تو واون ..
-نه پدرام نه به خدا بین ما هیچی نیست . یعنی خیلی وقته که ازش بی خبر بودم ، اون روزم خیلی اتفاقی دیدمش ، ما با هم قرار نداشتیم به خدا اشتباه می کنی .
-خیلی خوب آروم باش .باور کردم ، اینقدر هم قسم نخور .
-نه تو فکر می کنی دارم دورغ می گم ، واسه تبرئه خودم ، ولی اینجوری نیست به خاک مادرم ..
انگشتش رو گذاشت رو لبش و گفت :
-هیس !آروم تر ،ابروریزی نکن .
سرم رو پایین انداختم و اجازه دادم اشکام خالصانه بی گناهی ام رو ثابت کنن.
-حالا مثل یه دختر خوب ، برو بالا و لباست رو عوض کن خوب !
با التماس نگاش کردم :
-تو که نمی خوای مسعود دوباره ...
-نه ولی ...
-فعلا برو لباست رو عوض کن ، بعدا در این باره صحبت می کنیم . فقط زود باش، پنج دقیقه بیشتر وقت نداری .
-سعی می کنم .
-سعی نکن ، عجله کن .
از پله ها بالا دویدم و چون اون ازم خواسته بود ، بر خلاف میل خودم به سرعت لباس هایم رو عوض کردم و با یه دستمال سریع گونه های سرخم رو پاک کردم و دندون هام رو تمیز کردم . جلوی آینه روسریم رو سرم مرتب کردم . همون روسری بود که پدرام برام خریده بود ، بهترین هدیه زندگیم .

« بیست و هفتم »

وارد پذیرایی که شدم ، اول نگام با نگاه آشنای اون تلاقی کرد . با نگاش سر تا پام رو برانداز کرد وبعد لبخندی از رضایت روی لباش نقش بست ، لبخندی به روش پاشیدم و آهسته سلام کردم . همه متوجه حضورم شدن . شراره که فکر نمی کرد به این زودی بتونم تغییر لباس بدم ، گل از گلش شکفت و آشکارا نفس راحتی کشید :
-بیا عزیزم ، بیا پیش خودم بنشین .
همون طور سر به زیر رفتم و کنارش نشستم . مادر آرش نگاشو زوم کرده بود روی صورتم . صدای آهسته اش رو شنیدم که رو به دخترش می گفت :
-ماشاالله ، نمی دونستم ارش اینقدر خوش سلیقه است .
زیر چشمی نگاشون کردم . آرشم داشت زیر چشمی منو می پائید .
-خوب عروس خانم ، به ما افتخار دادید .
باصدایی که به زور به گوش خودمم می رسید گفتم :
-خواهش می کنم ، شما لطف دارید .
لحظه ای سکوت برقرار شد وبعد پدر آرش رشته سخن رو به دست گرفت :
-خوب با اجازه آقای مهربان ، می ریم سر اصل مطلب .
بابا روی مبلش جا به جا شد و با لبخند گفت :
-اختیار دارید ، بفرمائید .
آقای یزدانی دستش را روی شونه آرش گذاشت و گفت :
این آقا آرش ما که معرف حضورتان شدن بیست و چهار سالشه و در حال حاضر دانشجوی معماری شیرازه . البته اگه خدا بخواد قراره انتقالی بگیره واسه تهران و این یکی دو سال باقی مونده رو به امید خدا اینجا باشه . گویا دختر خانوم شما رو توی پارک دیدن و پسندیدن و بعد ایشون رو تا اینجا تعقیب کردن .
بعد خندید و ادامه داد :
- خوب اینم یه راهشه دیگه . حالا ما هم در خدمتیم . دختر و پسر مال خودتون ریش وقیچی هم دست شما .
شراره گفت :
-شما لطف دارید ، باعث افتخار ماست که با خانواده شما وصلت کنیم . ولی خوب این میون یه مسائلی هست که باید مطرح بشه .
- مادر خدمتیم ، بفرمائید .
-خوب منظورم خونه وماشین و امکانات رفاهیه .
-عرضم به حضورتون ...
دیگه چیزی از صحبت هاشون نفهمیدم .نگام فقط به پدرام بود ، که روبه روم نشسته بود و جدا از جمع خودش رو با دسته کلید تو دستش سرگرم کرده بود .اگه یه لحظه سرش رو بلند می کرد ، نگاه بی قرارم رو می دید که چی جوری روی صورتش نشسته .
-پاشو دیگه پری
نگاهم رو از صورت اون جدا کردم و به شراره دوختم :
-پاشم چی کار کنم ؟
لبش رو به دندان گزید و آهسته گفت :
-معلوم هست حواست کجاست ؟ بابات می گه بلند شو با آقا آرش برید یه جا صحبت کنید .
-کجا ؟
با آرنج زد تو پهلوم :
- معلوم هستت کجایی ؟ خوب بلند شو برین تو حیاط .
با تردید از جا بلند شدم و به جای آرش به پدرام خیره شدم .دلم می خواست از نگام بخونه که آرزو داشتم اون به جای آرش می بود . دلم می خواست ازش اجازه بگیرم . انگار از نگاهم خوند ، چون با سر کارم تایید کرد .سرش رو به نشونه موافقت تکون داد و بعد با لبخند به من اجازه رفتن داد. لبخندی به روش پاشیدم و به سمت آرش که منتظرم ایستاده بود برگشتم .
-چه حیاط با صفایی دارید .
نگاه بی تفاوتم رو به صورش دوختم و گفتم :
-حق با شماست .
به سمت من متمایل شد وکمی خودمونی تر نشست و گفت :
-می دونی ، الان دیگه تو چند قدمی آرزوهام ایستادم ، فقط کافیه دستم رو دراز کنم تا بگیرمش تو مشتم .
به صورت شادابش لبخند زدم .
-وای پریا ! نمی دونی تا تو بیای تو سالن من چی کشیدم .
-چطور مگه ! به زنجیرت کشیده بودن ؟
خندید :
-نه ولی خوب ، خودت که پدر و مادرم رو دیدی ، ما یه خانواده معتقدیم . وقتی اومدیم تو ومامانت رو ، آخ ببخشید زن بابات رو با اون لباس ها و آرایش و موی باز دیدیم ، همه جا خوردیم . پیش خودم مرتب می گفتم ، الانه که تو هم با سر وضع مشابه بیای بعد دیگه بقیه اش رو خودت حدس بزن .
تو اون مدت که انتظار اومدنت رو می کشیدم ، با خودم فکر کردم نکنه تو این مدت تورو خوب نشناختم ، ولی وقتی یاد حجاب و چادرت می افتادم دلم آروم می گرفت .
نمی دونی مامان چطوری هی با چشم و ابرو به شراره اشاره می کرد ، ولی من بی توجه به اونها نشستم و منتظر تو شدم ، چون مطمئن بودم منو روسفید می کنی و به دل مامانم هم می شینی ، خوب نتیجه رضایت بخش بود .
-تو ازکجا می دونی ؟
-از نگاه تحسین برانگیزش . تو متوجه نبودی ولی من می دیدم که چطوری تحسین برانگیز نگاه می کردن .
-ببین من نمی خوام ناامیدت کنم ، ولی دوست دارم بدونی که منم تا چند ماه پیش مثل شراره بودم .
-سر به سرم می ذاری.
سرم رو تکون دادم :
- نه تو حق داری اینا رو بدونی .
-درسته ، ممنون که بهم گفتی ، من همین سادگی و صداقتت رو دوست دارم . در ضمن گذشته تو به من ارتباطی نداره مهم نیست گذشته تو چی بوده ، مهم اینه که تو فهمیدی و متوجه شدی راهی که می ری خطاست .
-درسته و من برای همه تغییرات دلیل دارم که اگه این دلیل نبود شاید ..
بلند شد و پشت به من ایستاد و به نرده های تراس تکیه زد . آه بلندی کشید و گفت :
-حدس می زدم ، ولی مرتب به خودم می گفتم که فقط دارم تصور می کنم ، چون عاشقم حسود شدم و همه رو رقیب خودم می بینم ، رقیبی که می خواد تو رو ازم بگیره .
-آرش ! من ...
-چرا حرفت رو کامل نمی کنی ؟
-واسه همه چی متاسفم .
-اون داییت نیست ! درسته ؟!
جواب ندادم . برگشت رو به روم نشست :
-پرسیدم داییت نیست ، درسته ؟چرا جوابم رو نمی دی ؟
سرم رو تکون دادم و گفتم :
- نه ،اون فقط برادر شراره است .
-حدس می زدم .
به عقب متمایل شد وبه پشتی صندلی تکیه داد :
-حدس می زدم ، از برخورد دیروز و اینکه چطور دیدن تو اون تو پارک برات گرون تموم شد و تمام هوش و حواست رو برد از نگاه های امروزت که چطور فقط روی صورت اون بود و دست اخرم برای صحبت با من از اون اجازه گرفتی .
-من ... متاسفم .
-همین ؟ یعنی فکر می کنی همین جمله کافیه .
-بارها خواستم بهت بگم اشتباه می کنی و من اینجور تو فکر می کنی نیستم و احساسم هم مثل و رنگ احساس تو نیست ، ولی نتوستم .آرش تو برام مثل برادری بودی هیچ وقت نداشتم . با تو ، عمق تنهائیم رو حس نمی کردم .
-خیلی دوستش داری ؟
چشمامو آهسته رو هم گذاشتم ، دو تا قطره اشک سر خورد و افتاد رو گونه هام
-اون چی ؟ اونم دوست داره ؟
سرم رو حرکت دادم :
-نه ، یعنی نمی دونم . مطمئن نیستم .
-ولی من یه چیزی رو خوب مطمئنم
نگاه منتظرم رو به صورتش دوختم :
-هیچ کس ، مثل من نمی تونه دوست داشته باشه .
سرم رو پایین انداختم وآهسته زمزمه کردم :
-متاسفم .
چی می تونستم بگم غیر از این .
-نه ، تو چرا اظهار تاسف می کنی ؟من باید متاسف باشم که تموم این مدت نتوستم ذره ای محبت و علاقه رو تو دلت بکارم . الانم ازت نمی پرسم چرا تموم این مدت با احساسم بازی کردی یا اینکه بخوام التماست کنم که بهم جواب رد ندی ، الانم فقط می خوام بگم عاقلانه تصمیم بگیر و کاری رو بکن که عقل و احساست با هم قبولش دارن . برو دنبال دلت ، ولی عاقلانه .
بعد اهی کشید و گفت :
-خوب ، فکر کنم من اینجا دیگه کاری نداشته باشم .
بلند شدم و با نگرانی پرسیدم :
-می خوای به اونا چی بگی ؟
-تو نگران نباش ، خودم درستش می کنم .
بعد بلند شد روبه روم ایستاد :
-برات از ته دل آرزوی خوشبختی می کنم .
-می تونی منو ببخشی .
- تو کاری نکردی که بخوام ببخشمت . مقصر من بودم که نتونستم تورو به خودم علاقه مند کنم .
آرش اگه اون تو زندگیم نبود ...
-درباره محالات حرف نزن .
-نمی دونم چی بگم .
-همیشه اینو یاد داشته باش زیر این گنبد هفت رنگ یه نفر هست ، که همیشه به یادته و برات آرزوی خوشبختی می کنه .
اینو گفت و رفت طرف در . جلوی درلحظه ای ایستاد بعد برگشت و آهسته گفت :
-اگه یه روزی پشیمون شدی من منتظرم ، واسه همیشه منتظرت می مونم تا برگردی .
من توی نگاهش غمی رو می دیدم که هر لحظه بیشتر اونو توی خودش غرق می کرد .
نیم ساعت بعد خونه از حضورشون خالی شده بود .اونها رفتن تا هفته بعد تماس بگیرن واسه جواب و من مطمئن بودم رفتن اونها برگشتی نداره .
روی مبل نشستم و به ظاهر خودم رو با تلویزیون سرگرم کردم ، ولی ذهنم وهمه حواسم متوجه پدرام بود ، که داشت سارا رو می خوابوند . شراره همین طور که پیش دستی ها رو از روی میز ها جمع می کرد گفت :
-چه خانواده خوبی بودن
پدرام با سر تایید کرد وگفت :
-حق با توئه .
-من مطمئنم که خیلی زود برمی گردن .
-حالا تو از کجا اینقدر مطمئنی ،هنوز که خبری نیست . تو همون جلسه اول که کارو تموم نمی کنن .
شراره بالبخند نگاهش کرد وگفت :
-ندیدی چطور چشمای مامانش داشت دودو می زد ؟ فکر کنم کم کم باید خودمون رو آماده کنیم .
پوزخندی زدم واز جا بلند شدم :
-اِ ، به همین راحتی بریدید و دوختید .
شراره با لبخند نگام کرد و گفت :
-کی بهتر از آرش عزیزم ، به نظر من که از همه لحاظ قابل تایید بود .
-خوب مبارکتون باشه ،به پای هم پیر شید .
پدرام زد زیر خنده ، شراره با خشم نگاش کرد و گفت :
-اینقدر به روش نخند پدرام ، بذار یه کم جدی صحبت کنیم .
بعد رو کرد به من و گفت :
-یعنی می خوای بگی ..
-من چیزی نمی خوام بگم .
-پری مسخره بازی در نیار ، می دونی اگه مسعود بفهمه ..
-بسه دیگه شمام . هی آقا مسعود رو کردید پتک و می زنید تو سر من . اگه مسعود بفهمه ، اگه مسعود بفهمه . مگه اون می خواد شوهر کنه .
-من نمی دونم ، این تو و اینم بابات . اگه جرات داری یه عیب و ایرادی روی این یکی بذار .
-چشم خودم بهشون می گم ، حالا کجاست؟
-کی ؟
-آقا مسعود ؟
-رفت شرکت .
کنترل رو پرت کردم روی مبل :
-هر وقت اومد ، خودم بهش می گم الانم دیگه حوصله شنیدن هیچی رو ندارم ، می رم بخوابم . برگشتم و رفتم طرف پله ها که صداش مانع رفتنم شد .
-پریا !
برگشتم طرفش ، سینی رو از روی میز برداشت و بلند شد :
- تو چیزی بهش نگو ، خودم درستش می کنم.
لبهام با لبخندی از هم باز شد ، ولی زبونم برای تشکر نچرخید !

« بیست و هشتم »

نمی دونم شراره چطوری بابا رو راضی کرده بود ، که من حالا حالا ها خیال ازدواج ندارم .
هر چی بود موضوع بدون سر وصدا خاتمه پیدا کرد و اون وموقع من بیشتر به سلطه شراره روی بابا ایمان پیدا کردم .
بعد از جریان آرش ، رفتار پدرام تغییر کرد . مثل اوایل کم محلی نمی کرد ، ولی اونقدر خودش رو توی کار غرق کرده بود ، که من هیچ سارا رو هم از یاد برده بود . گاهی اوقات آخر شب به خونه می رسید و اون وموقع سارا بعد از گریه از سر دلتنگی خوابش برده بود . اغلب شب ها دیر به خونه می اومد و اگه سارا خواب هم نبود ، اونقدر کسل و افسرده بود که بچه جرات نزدیک شدن به بابای اخمو و افسرده اش نداشت .
نمی دونم چقدر توی شرکت کار بود ، که از صبح تا اون موقع شب سرش رو گرم می کرد . اصلا مگه غیر از اون کسی اونجا نبود ؟
وابستگی سارا روز به روز به من بیشتر می شد . وقتی من این وابستگی رو می دیدم ، نیاز سارا به داشتن یه مادر حس می کردم . درد من و اون مشترک بود ، ولی اون بیشتر از من الان به وجود مادر نیاز داشت.
نمی فهمیدم این تغییر رفتار واسه چیه ؟یعنی هنوز از دست من ناراحت بود ، ولی جریان آرش که تموم شده بود . شایدم اون متوجه احساس من شده و با این رفتار و کم محلی ، می خواد بهم بگه احساسم راه اشتباه رو رفته ! گاهی فکر می کردم اگه سارا نبود ، من چه جوری اون روزهای خسته کننده رو می گذروندم ، روزایی که واسه همه نوید بخش بهارو و نوروز بود و برای من نفرت انگیزترین فصل سال . هیچ وقت بهار رو دوست نداشتم . شکوفه ها و آواز پرنده ها هیچ وقت منو به وجد نمی آوردن ، در عوض همیشه از دیدن رنگ های زود و نارنجی برگ ها یه احساس قشنگ بهم دست می داد . همیشه با اومدن پاییز شاد بودم وبا رفتنش افسرده .
آهی کشیدم و از پشت پنجره بلند شدم :
-چرا من هیچ دوستی ندارم ؟چرا هیچ کس نیست تااین تنهایی رو باهاش قسمت کنم ؟و دوباره خودم به خودم جواب می دادم :چون تو بهترین دوست رو داشتی ، با بودن مامان تو دیگه به دوست احتیاج نداشتی .
دوران تحصیل رو نه به خاطر علاقه به درس یا به خاطر کاره ای شدن ، فقط به خاطر اینکه باید خوند و مدرک گرفت ، گذروندم . وگرنه من حتی حاضر نبود ثانیه ای از مامان دور باشم ، واسه همین هیچ وقت با کسی دوست نشدم . یادمه توی مدرسه همه از من به عنوان دختر مرموز دبیرستان نام می بردن . سکوت من وتنهایی که باهاش خو گرفته بودم خیلی ها رو کنجکاو کرده بود ، ولی من بی توجه به همه نگاه ها و کنجکاوی ها ، ساده از کنار همه دست هایی که فقط واسه سر در آوردن از کارها و رفتار مرموز من ، برای دوستی به سمتم دراز می شد ، می گذشتم .
لباسام رو پوشیدم و چادرم رو سرم کردم . با وجود کشی که تازگی ها بهش دوخته بودم ، سر کردنش برام راحت تر شده بود . کیفم رو برداشتم و دسته پولی که پدرام دیشب بهم داده بود رو برداشتم و دست سارا رو بابی تابی جلوی در ایستاد بود گرفتم و رفتم پایین . سارا با وجود بی توجهی های پدرام بازم شادابی خودش رو داشت . فقط شب ها موقع خواب بهونه می گرفت ، اونم با خوندن یه شعر و یا کتاب فراموشش می شد .
-خاله برام عروسک می خری ؟
-آره عزیز خاله ، عروسکم می خرم برات . اصلا امروز هر چی بخوای برات می گیرم .پدرام شب گذشته بهم پول دادو وازم خواست امسال به جای اون ، زحمت خرید لباس برای سارا بکشم . هر چی اصرار کردم که خودش هم باید باشه ، قبول نکرد و گفت که سلیقه منو کاملا قبول داره و در ضمن به خاطر اینکه شب عید نزدیکه و سرشون شلوغه ، نمی تونه از کارهای شرکت دست بکشه و بیاد واسه خرید .
در حیاط رو بستم و زیر لب غریدم :
- آخه مگه خرید واسه یه بچه چقدر وقت می گرفت ، که نمی تونست بیاد .
شونه هامو با بی تفاوتی بالا انداختم و گفتم :
-مهم نیست ، هم فال هم تماشا . هم خرید کردم و هم سرم گرم شده .
اون روز تا غروب ، با سارا توی خیابان ها گشت زدیم . نهارو با هم بیرون خوردیم و بعد از ظهر دوباره خرید رو از سر گرفتیم ، تمام پول هایی که پدرام داده بود خرج کردم و دست آخرم رفتیم و بستنی خوردیم . ساعت نزدیک شش بود که برگشتیم خونه .سارا با وجود پیاده روی های زیادمون ، هنوزم پر انرژی بود مرتب برام حرف می زد . با یه دست خریدهارو گرفته بودم و با دست دیگه دست کوچیک سارا رو . هوا کم کم داشت رو به تاریکی می رفت می رفت و من دوست داشتم زودتر به خونه برسیم .
-خاله تو می گی اسم عروسکمو چی بذارم .
-هر چی دوست داری عزیزم . خودت چه اسمی دوست داری ؟
-پریا
خندیدم :
- می خوای اسم منو روش بذاری .
-آره خاله ، آخه من تورو دوست دارم .
-منم تورو دوست دارم
-آخه عروسک من هم مثل تو خوشگله .
-آره ، ولی تو از اون قشنگ تری و منم ...
صدای کلفت و خش داری ، حرفم رو نیمه تموم گذاشت .
-کجا خوشگله ؟ واستا با هم بریم .
بی توجه به اونی که می دونستم یکی از مزاحم های خیابونیه ، راهم رو ادامه دادم . بی اراده دست سارا رو محکم تر تو مشتم فشردم .
-وای خاله ، دستم درد گرفت .
-راست می گه خاله ، دستش درد گرفت ، ولش کن .
برگشتم طرفش :
-برو گمشو .
-او او ...هی کوچولو ، خاله ات چقدر بد اخلاق .
سارا نگاهی به من کرد و گفت :
-نه خاله ام خیلی هم مهربونه ، ببین چه عروسکی برام خریده .
با تحکم به سارا کوبیدم :
-سارا ! ساکت.
از لحن بلندم جا خورد ، ولیدنه بغض کرد نه اخم . دستش رو کشیدم و به سرعتم اضافه کردم ، ولی اون ول کن نبود . از خلوتی کوچه استفاده می کرد و پشت سرمون راه می اومد و مرتب حرف های زننده می زد .
-راسته که می گن ، هر چی دختر عشقیه زیر چادر مشکیه ؟
-خفه می شی یا نه ؟
-نه خانوم خوشگله .
-برو گمشو .
-نمی رم . می خوام بیام خونتون رو یاد بگیرم ، مامانم گفته عروس چادری می خواد .
سارا بالحن کودکانه اش پرسید :
-خاله می خوای عروش شی ؟
به جای من ، اون مزاحم جواب داد :
-آره عزیزم ، اونم یه عروس مامانی ، حالا اسم عروس خانوم چیه ؟
-خاله پریا
-به به ، چه اسم قشنگی .
دستش رو فشار دادم و کشیدم :
-سارا ساکت شو !
-وای خاله دستم شکست یواش تر !
-راست می گه خاله پریا ! راستی چه اسمی داری پریا !
دیگه چیزی تا خونه نمونده بود ، به سرعت قدم هام اضافه کردم تا زودتر خودمو به خونه برسونم و از شر اون راحت بشم .
-دست از سرم بردار عوضی .
-شرمنده ام می کنی ،با این هم احترام .
-گورتو گم کن ، احمق بی شعور .
-خواهش می کنم ، این چه حرفیه . در خدمتتون هستیم .
-خاله خسته شدم .
-اِ وا خاله پریا ، خسته شده بیا بغل من عمو .
-برو گمشو کثافت .
خم شدم و سارا رو بغل کردم . یه دستم پراز نایلون های خرید بود و نگه داشتن سارا بایه دست برام سخت بود ، به خصوص اینکه اون عروسک بزرگش رو هم بغل زده بود ومن چادر سرم بود . چند قدم بیشتر نرفته بودم که چادر از سرم افتاد دور کمرم :
-آخه تورو به چادر سر کردن ! حیف اون هیکل قلمی نیست که زیر چادر قایم می کنی ؟
سارا رو گذاشتم زمین و چادرم رو سرم کردم و دوباره دست سارا گرفتم :
-بیابریم
-به خدا قول می دم برات یه خونه بگیرم ، تا از این در به دری و چادرنشینی راحت بشی .
خودشو رسوند کنارم و قدم هاشو با من هماهنگ کرد :
-ببین پریا ، یه کم با ما را بیا ، قول می دم ...
ایستادم و با تحکم گفتم :
-برو گمشو . زبون آدم حالیت نمی شه ؟
-آخه تو که آدم نیستی ، تو فرشته ای .
بعد غش غش خندید
-چی از جونم می خوای ؟
دستش رو آورد تا دستم رو بگیره
-تو رو خدا می خوام پریا خانوم .
دستم رو که دست سارا توش بود ، کشیدم عقب .
-بکش دستتو . الانم راهتو می گیری و گم می شی ، وگرنه ...
-وگرنه چی ؟ چه کار می کنی جوجه !
یه صدا از پشت سر گفت :
این کارو
و بعد مشتی بود که تو صورتش فرود اومد .
خودمو کشیدم کنار به پدرام که رو در روی اون ایستاده بود ، خیره شدم :
-خدای من ، این دیگه از کجا پیداش شد ! حالا اون در مورد من چی فکر می کرد ؟در مورد منی که پرونده های سیاهی داشتم .
-هورا بابا پدرام ، بزن بزن
پدرام در حالی که دست های اون مزاحم رو ، توی مشت هاش گرفته بود فریاد زد :
-شما برید خونه
ولی من انگار قدرت حرکت نداشتم ، مات و مبهوت ایستادم و فقط به اونها نگاه کردم .
-مگه با تو نیستم ، گفتم برو تو .
تو همون لحظه اون مزاحم از غفلتش استفاده کرد ومشت محکمش رو روی صورت پدرام فرود آورد . دست سارا رو رها کردم و بی اختیار به سمتش دویدم
-پدرام
–تو جلو نیا ، برو تو خونه ، همین الان .
برگشتم دست سارا رو گرفتم و بی توجه به نایلون های خرید ، همون طور وسط کوچه رها شده بودند ، رفتم طرف خونه . بادست های لرزون کلید رو از تو کیفم در آوردم و وارد حیاط شدم .
همه وجودم می لرزید . از ترس بود یا احساس گناهی که به دلم هجوم آورده بود ، نمی دونم .
-چرا پریا !چرا احساس گناه ؟تو که کاری نکردی ، اون خودش چشم داشت و همه چیز دید .
با پاهای لرزونم چند قدمی جلو رفتم و بعد کنار درخت بید مجنونی که سخاوتمندانه بازوهاشو به دست باد سپرد بود ، زانوهام سست شدن و روی زمین نشستم . بغضم شکست و گرمی اشک رو روی گونه های تبدارم حس کردم .
-من چقدر بد شانسم .
سارا روی زانوهام نشست و با دست های کوچیکش اشکامو پاک کرد .
-چی شده خاله ! چرا گریه می کنی ؟
مات ، فقط نگاش کردم . صدای فریاد قطع شده بود .
-چون بابا سرت داد زد گریه می کنی ؟
اشکام شدت گرفت . صدای در حیاط نگامو به سمت پدرام منحرف کرد . با عصبانیت جلو اومد و نایلون های خرید رو که همون جا وسط کوچه رها کرده بودم ، با خشم به سمتم پرتاب کرد .
سرمو پایین انداختم و هیچی نگفتم ، اصلا توان حرف زدن نداشتم . سر سارا داد کشید :
-برو تو سارا .
سارا هم که عصبانیت رو از تو کلامش فهمیده بود پا به فرار گذاشت . من موندم واون . صدای ضربه های بی قرار قلبم رو می شنیدم ، نفس کشیدن برام سخت بود . انگار که قرار بود یه اتفاقی بیفته . با چند قدم بلند خودشو بهم رسوند و قبل از اینکه بتونم عکس العملی نشون بدم ، گرمی دستش رو روی گونه ام حس کردم . نگاه تار از اشکم رو به صورتش دوختم و بی اختیار یه قدم به عقب برداشتم و در حالی که دستم رو روی گونه داغم می ذاشتم ، چشمم خورد به پشونی ورم کرده اش که یادگاری از درگیریش با اون مزاحم بود .
-گاهی فکر می کنم حکمت خدا چیه ؟اونی که اینقدر پاکه، فرصت زندگی نداره ،ولی اونی که ..
یعنی چی ؟یعنی می خواست بگه من .. بازم داشت منو با سوزان مقایسه می کرد . خواستم از خودم دفاع کنم ، ولی تادهانم رو باز کردم ، سیلی دومش روی صورتم فرود اومد .
-خفه شو ! نمی خوام حرف بزنی .
بعد دستش رو برد و چادرم رو از سرم کشید .
-حیف این چادر که قداستش رو زیر سوال می بری ! تو فکر می کنی می تونی زیر این چادر هر کثافت کاری که خواستی بکنی ؟ فکر کردی زیر پوشش اون می تونی کارهات رو پنهان کن ؟ نگفتی آبرو رو که داره می ریزه ، کجا می تونی قایم کنی ؟
شوری خون رو توی دهنم حس کردم . احساس درماندگی ، تا عمق وجودم رو سوزند .
باید از خودم دفاع می کردم نباید اجازه می دادم هر حرفی بهم بزنه و هر لقبی رو بهم بچسبونه با پشت دست خونی رو که گوشه لبم جاری شده بود پاک کردم و تقریبا فریاد زدم :
-تو هم که هیچ فرقی با اون نداری ، تو هم مثل اون نامرد ، فقط از مردی دستت روی زن بلند کردن و فریاد زدن رو یاد گرفتی .
پوزخندی زد و گفت :
-تا زور بالای سر شما نباشه ، آدم نمی شید .
با حرص گفتم :
-ببخشید قربان ،نمی دونستم شما وکیل و قیم من شدید .
خم شدم و چادرم رو برداشتم و ادامه دادم :
-تو هیچ نسبتی با من نداری ، پس ادای آقا بالا سر رو اوسه من در نیار چون هیچ حقی در قبال من نداری .
برگشتم و رفتم طرف خونه ، پاهام اصلا یارای حرکت نداشتن . یه چیزی مثل خار توی قلبم فرو رفته بود . وقتی عزیزترین کس آدم این طوری باهات رفتار کنه ، دیگه از غریبه چه انتظار باید داشت .
بازم بغضم شکست واسه خودم گریه کردم ، واسه درماندگیم . واسه بی پناهیم و واسه عشقی که فکر می کردم زندگیم رو روشنی می بخشه ، ولی توی یه لحظه نابود شد .
اصلا بعید می دونم که اون از اول هم به من علاقه داشته .
چند قدم بیشتر نرفته بودم ، که بازوم رو گرفت :
-دارم باهات صحبت می کنم ، وقتی بعضی ها زیر گوشت وزوز می کنن خوب می شنوی ، ولی ...
با خشم بازوم رو از توی دستش بیرون کشیدم .
-به من دست نزن غریبه ..غریبه
واسه یه لحظه رنگ نگاش عوض شد و یه جور علامت سوال یا شایدم تعجب تو چشاش نشست ، ولی بعد دوباره نگاش پر از خشم شد :
-نه همچین غریبه هم نیستم .
شونه هامو با بی تفاوتی بالا انداختم و برگشتم برم که ادامه داد :
-بالاخره یه جورایی دایی جنابعالی می شم و تا وقتی تو این خونه هستم ، اجازه این بی آبرویی ها رو بهت نمی دم .
- من ... می تونستم توضیح بدم ... من ...
- چی رو توضیح بدی ، چیزی رو که می خوای بگی ، خودم دیدم .
-اشتباه می کنید .
-پس تو چی ! اگه من اشتباه می کنم تو چی ! حتما داری راه درست رو می ری .
-من متاسفم . واسه خودم ، واسه اینکه این جوری در مورد من قضاوت می کنید .
-اگه می شنیدم شاید باورش برام سخت بود ، ولی وقتی دیدم ..
-آخه ..
دستش رو بالا اورد :
-بسه ، نمی خوام چیزی بشنوم . تو لیاقت ...
حرفش رو نیمه تموم گذاشت و از پله ها بالا رفت . با حرص لبم رو به دندون گرفتم :
-درسته حق با شماست ، من حتی لیاقت زندگی رو هم ندارم .
آهی کشیدم و ادامه دادم :
-پس سعی می کنم خیلی زود خودم رو زندگی شما بیرون بکشم ، تا بلکه اینقدر مانع آسایش شما وباعث آبروریزی نشم ...دایی جان ...
این کلمه آخر را با لحن خاصی ادا کردم و بعد برگشتم وبه سمت در دویدم . می خواستم خودم رو از جلوی چشمش دور کنم .
دور که پشت سرم بستم ، انگار که یه وزنه سنگین از روی سینه ام برداشته باشن ، یه نفس راحت کشیدم و هم زمان ابرای چشمام باریدن گرفتن .
بی هدف توی کوچه شروع کردم به قدم زدن کردم . آسمونم با چشمام و بادل غم گرفته ام ، هم نوا شد وشروع به بارش کرد . حتی بارون و تاریکی هوا هم نتونست منو به عقب برگردونه . چقدر گذشت نمی دونم ، یک دقیقه ، یک ساعت ، یک روز ...
اونقدر توی دنیا افکارم قدم زدم ، حس کردم دیگه مغزم کار نمی کنه .
-پریا ! پریا ! صبر کن ببینم .
با وحشت به عقب برگشتم . خودش بود ! بازم اومده بود سرزنشم کنه . باید برم ، باید برم . بازم صدای مامان توی سرم پیچید :
-برو پری ، برو ...
شروع کردم به دویدن ، صدا همچنان به دنبالم می دوید .
-صبر کن ! کجا می ری ! مواظب باش ...پر ..
صدای پدرام توی صدای ترمز شدید ماشین و کشیده شدن جیغ دار لاستیک های ماشینی وی سطح آسفالت ، گم شد . قبل از اینکه به خودم بیام ، حس کردم بین زمین و آسمون معلقم و بعد یه ضربه شدید به بدنم خورد و ...

« بیست و نهم »

با حس نوازش دستی روی موهام و صدای آشنا و مهربونی ، چشمام رو باز کرم :
-پریا ! پریا نازم . پری قشنگم .
چهره تار و مه گرفته ای از مامان . جلوی چشمام جون گرفت . چشمام رو دوباره باز و بسته کردم .
-مامان تویی !
خم شد و پیشونی مو بوسید .
-آره ، گل مامان ، پری نازم .
بلند شدم و سرم رو روی زانوش گذاشتم .
-مامان ! دلم برات تنگ شده بود .
-منم همین طور ، گل مامان .
-دیگه نمی ذارم از پیشم بری .
خندید . سر رو بلند کردم و دست هاشو گرفتم :
-نه مامان ، نگو که می خوای بری .
سرش رو تکون داد .
-باید برم پری .
با التماس گفتم :
-نه مامان نرو ! اصلا منم با خودت ببر .
بلند شد و دستم رو گرفت و بلند کرد .
-پاشو یه کم قدم بزنیم .
بلند شدم دست تو دست هم شروع به قدم زدن کردیم .
اطرافم تا چشم کار می کرد گل و سبزه بود . عطر گل ها آدم رو مست می کرد . یه نسیم هم آهسته می وزید و عطر گل ها رو بیشتر تو فضا پخش می کرد . به مامان خیره شدم ، یه لباس سرتا سر سفید پوشیده بود و موهاشم دورش ریخته بود و یه تاج گل ، رو سرش بود .
-چقدر اینجا قشنگه مامان ! دوست دارم واسه همیشه اینجا بمونم ، درست مثل یه رویا می مونه .
دستش رو ، رویم موهام کشید و گفت :
-البته ! ومثل یه رویا زود می گذره .
-مثل یه رویا ! ولی من نمی خوام این رویا تموم بشه . من می خوام پیش تو باشم .
لحظه ای عمیق نگاهم کرد و بعد لبخندی به روم پاشید و گفت
-پس با من بیا .
-یعنی منم با خودت می بری ؟من می تونم تا همیشه کنار تو بمونم ؟
دستم رو گرفت و با خودش کشید :
-آره عزیزم ، بیا بریم .
توی سکوت کنارش راه افتادم . اونقدر محو محیط اطرافم بودم ، که متوجه گذر زمان نشدم . وقتی به خودم اومدم ، که جلومون یه در خیلی بزرگ بود .
-مامان ! اینجا کجاست ؟
-اینجا دروازه زمان . پشت این در همه چیز تغییر می کنه و تو وارد یه دنیای دیگه می شی .
-چه جور دنیایی ؟
-دنیای مرده ها .
-اون وقت واسه همیشه کنار تو می مونم .
چشماشو روی هم گذاشت و ازم فاصله گرفت :
-همین جا بمون ! الان بر می گردم .
ایستادم و رفتنش رو نظاره کردم به طرف در رفت وعین مه ناپدید شد . روی تخته سنگی که کنارم بود نشستم و به دشت پرگلی که اطرافم بود چشم دوختم .نمی دونم چقدر گذشته بود ، که دوباره برگشت . از جا بلند شدم و گفتم :
-بریم .
تاجی از گل روی سرم گذاشت و سرش رو تکون داد :
-نه ، تو نمی تونی با من بیای !
-چرا ؟
-تو باید بمونی ، هنوز وقت سفرت نیست .
دستش رو گرفتم .
-نه ، مامان منم ببر ، من می خوام بمونم . اونجا کسی منتظر من نیست ، هیچ کس منو نمی خواد .
-چرا عزیزم . یکی اون بیرون هست که منتظرته ، یه جفت چشم نگران پشت در اون اتاق ، منتظر توان .
-نه مامان ، بابا منو نمی خواد .
-منظور من مسعود نبود ! اون نتیجه اعمالش رو خیلی زود می بینه .
-نه مامان ، زجری رو که می کشم و کشیدم ، هیچ کس درک نمی کنه .
دستش رو روی موهام کشید :
-همه این کابوس ها یه روزی تموم می شه .
بعد دستش رو جلو آورد و گفت :
-ببین چی برات آوردم .
دستش رو جلو باز کرد ، یه گردن بند نقره ای کف دستش بود .
-گردن بند ؟
-آره سرت رو بیار جلو .
سرم رو پایین آوردم و اون گردن بند رو به نرمی دورن گردنم انداخت . دستم رو بالا آوردم و اون لمس کردم . نگین های روی پلاک ، درخشش عجیبی داشتن . سرم رو بالا گرفتم تا بپرسم ، مامان گردنبند چه معنی داره ، که دیدم نیست .
با وحشت اطرافم رو نگاه کدم ، دوربرم فقط بیابون بود .مثل دیوونه ها شروع کردم به دویدن ، در حالی که فریاد زنان اسمش رو صدا می زدم .
با صدای فریاد خودم ، چشمامو باز کردم . تمام تنم عرق کرده بود .صدای تند نفس هام رو می شنیدم .با دیدن پرده پلاستیکی و اون دستگاه های رنگارنگی که اطرافم بود وحشتم بیشتر شد . دوباره شروع کردم به جیغ زدن با دست آزادم سیم هایی رو که به بدنم وصل بود ، کشیدم . که یکدفعه پرده پلاستیکی کنار زده شد و چند تا سفید پوش جلو اومدن .
همهمه و صدای های اطرافم رو به وضوح می شنیدم .
-دکتر ور خبر کنین .
-ضربان قلبش بالاست .
-دستاشو بگیر ، تا به خودش صدمه نزنه .
-کمک کنید، بخوابنیمش روی تخت .
کم کم به خودم اومدم و متوجه موقعیت شدم . دور سرم با باند پوشونده شده بود و پام درد می کرد تقریبا نالیدم :
-مامانم کجاست ! مامانم رو می خوام .
صدای مهربونی کنار گوشم زمزمه کرد :
-کسی اینجا نیست ، یه کم استراحت کن ، کم کم خبرشون می کنیم .
نگاه حیرونم رو چهره اش دوختم .
-ولی اون کنارم بود ، ما الان با هم بودیم .
نگاه متعجبش رو به صورت همکارش دوخت و با تاسف سر تکون داد :
-اون یه رویا بود .
-رویا ؟ آره یه رویا بود ، چون مامان من نمی تونه بیاد اینجا .
می لرزیدم ، دست خودم نبود . صحنه ها مقابل چشمام جون می گرفت . اون مزاحم ، سیلی که از پدرام خوردم . تاریکی خیابان بعد ...
-دکتر ، افت فشار داره .
-نبضش رو بگیر . برای تزریق آماده اش کنید .
چشمام سیاهی رفت و پلکام خود به خود روی هم خزیدن .
**************************************************
وقتی برای دومین بار چشمامو باز کردم ، نه چادر اکسیژن خبری بود و نه اون همه دستگاه های رنگارنگی فقط سرمی به دستم وصل بود ، آهسته قطره های محتوی اون وارد بدنم می شد . قطره هایی که قرار بود دوباره زندگی رو به بدنم منتقل کنن، ولی کاش یه دارویی بود که امیدرو هم به بدن من برمی گردوند.
با یادآوری اتفاق های گذشته ، چیزی مثل خارتو دلم فرو رفت و انعکاس اون اشکایی بودن ، که از چشمام بیرون جهیدن .
صدای آشنایی نگاهم رو از پرده آبی رنگ اتاق ، جدا کرد .
-این اشک شوق یا چیز دیگه .
نگاهش کردم . همون دختری بود که دفعه اول موقع هوش آومدن بالای سرم بود .توی سکوت به چشمای مشکیش زل زدم .
-تولد دوباره ات مبارک .
-چرا نذاشتید بمیرم .
ابروهاش رو با تعجب بالا انداخت و گفت :
-متوجه منظورت نشدم ، یعنی می خوای بگی ...
-آره ، من هیچ علاقه ای به این زندگی ندارم .
کنارم نشست و دستم رو توی دستای گرمش گرفت .
-به نظر من زندگی اونقدر قشنگه که باید براش مرد ، نه اینکه واسه فرار از مشکلات به فکر مرگ افتاد .
دستم رو به پشیونی درد ناکم کشیدم ونادخودآگاه اهی کشیدم .
-درد می کنه ؟
سرم رو تکون دادم :
-چند وقته اینجام ؟
-ده روز
-آره ، حالا یا تو شانس آوردی ،یا اون آقای نگرانی که همیشه از پشت شیشه بهت زل می زد .
-آقای نگران بابام ؟
ناگهان از فکر اینکه بابا نگران من شده و شب و روزش رو به خاطر من پشت در اتاق سپری می کرده ، یه حس قشنگی به دلم چنگ انداخت .
از جا بلند شد و در حالی که چروک روپوش سفیدش رو صاف می کرد گفت :
-نمی دونم ، به کسی نمی گفت که چه نسبتی باهات داره ، آهسته می اومد و بی صدا می رفت .
-چه شکلیه ؟
-بهش نمی خوره پدرت باشه ، یعنی جوون تر از این حرفاست . همه بچه های بخش یه جورایی بهش امید بستن ، هر کی داره یه جوری شانسش رو امتحان می کنه ، بین خودمون بمونه ، یه جور رقابت بین بچه هاست . همه چشماشون به ساعت و به در که ببین کی از در می یاد تو .
زیرلب زمزمه کردم : پدرام ، ودوباره همه خاطره ها به ذهنم هجوم آوردن .
-پس اسمش پدرام .
با سر تایید کردم . نمی دنستم باید خوشحال می شدم یا ناراحت ؟ همه امیدم از اینکه بابا یه قدم به طرف من برگشته ، به ناامیدی تبدیل شد .
با پرسیدن : من کی مرخص می شم مسیر صحبتمون و عوض کردم .اصلا دوست نداشتم درباره اون حرف بزنم یابهش فکر کنم . اون واسه من و حرفام ارزش قایل نبود ، اون منو ،هرزه خوند .
-یه چند روزی باید تحت نظر باشی ، ولی بازم بسته به نظر دکتره مخصوصا اینکه دکتر مقدم بدجوری هوای تور داره .
-دکتر مقدم ؟ داریوش ! داریوش مقدم ؟
حیرت زده گفت :
-چیزای جدید می شنوم ، پس بگو چرا اینقدر هوای تورو داره ، نگو خبرایه .
با بی حالی خندیدم :
-نه از اون خبرا .
ملافه رو روی پام مرتب کرد .
-هر چی هست ، آقا مجبور می کرد شب تا صبح بیست دفعه زنگ بزنه و حالت رو بپرسه و صبح تا شب صدبار بهت سربزنه .
چشام رو روی هم گذاشتم .
-اون فقط یه آشنای قدیمیه ، یه دوست .
ملافه رو کشیدم بالا ، تا روی گردنم .
-بخواب ، خیلی خسته ات کردم نه !
-نه چشمام ، یه کم می سوزه .
-باید استراحت کنی ، دو ساعت دیگه وقت داروهاته . می آم پیشت .
زیرلب چیزی شبیه همون زمزمه کردم و بعد لابه لای سیاهی پشت پلکام ، گم شدم .
با حس نوازش دستی به روی دستم هوشیار شدم ، ولی چشمام رو باز نکردم .صدا صدای شیرین و دوست داشتنی اونبود ، صدایی که قبل از اون اتفاق دوست داشتم تمام لحظه هام رو عطراگین کنه ، ولی بعد از اون اتفاق انگار دلم یه جوری کدر شده بود .
-پریا ! پریا خانوم . نمی خوای چشاتو باز کنی ، نمی خوای التماسم رو جواب بدی .حداقل به حرفام گوش کن .
حتی پلک هم نزدم تا متوجه نشه بیدارم . اون بهم سیلی زده بود ،اون حرفام رو باور نکرد . حتی بهم اجازه نداد توضیح بدم ، از خودم دفاع کنم . اون ...
-می دونم بیداری ، ولی دلت نمی خواد منو ببینی . ولی من اینقدر اینجا می شینم تا دوباره اون چشما تو باز کنی و یه نگاه مهربون مهمونم کنی . حالا زودباش بازشون کن که خیلی وقته منتظرم .بازشون کن دیگه بدون دیدن دوبارشون از اینجا نمی رم .
باورش برام سخت بود . ضربان قلبم بی اختیار بالا رفت ، حس کردم که از روی ملافه هم شدت ضربه های اون رو می بینه و صدای بی قرارش رو میشنوه . دلم می خواست چشمام که هیچی ، لبام رو هم باز کنم و نا گفته های دلم رو بیرون بریزم ، ولی می ترسیدم .می ترسیدم دوباره منو از خودش برونه .
-باشه من معذرت می خوام ، من اشتباه کردم .
چشمام بی اختیار باز شد ، ولی نگاش نکرم . نگام رو به سقف دوختم واجازه دادم بغضم بارون بشه وبباره . اشکام از گوشه چشام رو دل بالش چکید . دست برد و اشکام ر وبا نوک انگشت پاک کرد .
-معذرت می خوام پریا ، من زود قضاوت کردم . سارا برام تعریف کرد که اون مزاحم با شما نبود . گفت که خودش اسمت رو بهش گفته و تو از اول ...
-نمی دونم اگه سارا نبود ، دیگه چه فکرایی درباره من می کردید .
-می دونم ، ولی باور کن اون لحظه خودم هم نفهمیدم چه کار کردم ،فکر کردم دوباره برگشتی به اون دوران ...
بقیه حرفش رو خورد ، حتما می خواست بگه دوران هرزگی .
-دوران هرزگی ، منظورتون همین بود مگه نه ؟
-نه اسم اون دوران هرزگی نمی ذرام ، تو هرزه نبودی پریا . تو نادون بودی . نادون و لجباز .
پوزخندی زدم و گفتم :
-شما که می دونستی من لجبازی می کنم ، پس چرا در موردم از این فکرا کردی ؟ شما خودت تموم این مدت شاهد بودی که چقدر عوض شدم ، که چقدر تغییر کردم .
-بهم حق بده پریا .من نمی تونسم مثل یه غریبه از کنارت عبور کنم و وانمود کنم اتفاقی نیفتاده .

« قسمت سی ام »

-آهان ، فراموش کرده بودم .
-چی رو ؟
-نسبتی رو که بامن دارید . بالاخره هر دایی نگران خواهر زاده اش می شه ، حالا چه ون دختر، فرزند حقیقی خواهرش نباشه.
سرش رو پایین انداخت و سکوت کرد انگار پاسخی واسه حرفم نداشت . دلم خنک شد من از حربه خودش واسه آزار اون استفاده کرده بود م.
-شاید حق با توئه .
نگاهم رو به بالای پنجره به آسمون دوختم زمزم کردم :
-همیشه آرزو داشتم مثل مامانم بشم ، توی خلوت اتاقم همیشه به اون و رفتارهاش فکر می کردم . ولی به محض اینکه اونها رو می دیدم ، رفتارشونباعث می شد همه تصمیمام فراموش بشه . ولی حضور شما منو توی تصمیم راسخ کرد . من روسری سر کردن جلوی نامحرم و نماز خوندن رو از شما یاد گرفتم ، ولی چادر سر کردن رو از مامانم .
ولی شما بادیدن اون فکرای دیگه ای کردید . در حالی که می تونستید اونو یه تغییر مهم توی زندگیم ببینید ، نه یه پوشش واسه تکرار کارهایی که بعد از حضور شما هیچ وقت تکرارشون نکردم . شما اونقدر در مورد من بی انصافید که حتی وجود اون مزاحم رو به خاطر رفتار سبک سران وجلف من تعبیر کردید . شما حتی مجال صحبت هم به من ندادید .
آهی کشید و گفت :
-می دونی تو این ده روز چی کشیدم ؟می دونی هر لحظه اش چی جوری برام گذشت ؟
-شما منو لایق زندگی نمیدونستید ، پس نیازی نبود نگرانم باشید بر عکس باید خوشحال می بودید کهیه لکه ننگ داره بساطش رو از زندگی شما بیرون می کشه .
-چرا فکر می کنی حضور تو مانع زندگی منه .
-رفتار خودتون باعثش بود .
-خواهش می کنم پری ...
از لحنش دلم لرزید ، چه باالتماس حرف می زد و چه زیبا اسمم رو به زبون می اورد . بی اختیار سرم رو چخوندم طرفش توی این مدت چقدر تغییر کرده بود ، چقدر لاغر شده بود . نگام چرخید روی چشماش ، چشمایی که همه دنیام شده بود . یه پرده از اشک شفافشون کرده بود . نگاش همون نگاهی بود که همیشه آرزوشو داشتم . بی اختیار بغضم شکست اشکام صورتم رو پر کرد . نفس بلندی که به نظرم شبیه آه بود کشید و دستش رو بالا آورد اشکام رو از روی گونه ام پاک کرد . آهسته زمزمه کرد :
-هیچ وقت خودم رو به خاطر اون سیلی های ناحق نمی بخشم ، اگه بلایی سرت می اومد من چه کار می کردم ؟
خدایا این پدرام بود ، که این طور با سوز حرف می زد . کاش زمان همون جا متوقف می شد و من توی اون گناه سوزان غرق می شدم .
میون بغض و اشک نالیدم :
-پدرام !
-جانم
گریه ام به هق هق تبدیل شد . دلم می خواست تموم نگفته ها رو به زبون بیارم و التماسش کنم ، که واسه همیشه کنارم بمونه .دوست داشتم بگم دلم می خواد واسه همیشه اینطور کنارم باشه و با محبت نگام کنه .
ولی این شادی چندلحظه بیشتر دووم نیاورد .دستم ر ورها کرد و از جا بلند شد و به رویام خاتمه دادو رفت طرف پنجره و پشت به من ایستاد .
دستم رو بالا اوردم و به اونجایی که هنوزم از حرارت دستش می سوخت بوسه زدم .چند لحظه تو سکوت گذشت و بعد دوباره اون بود ، که به حرف اومد ، ولی این بار لحنش با لحظاتی پیش کاملا فرق می کرد .دوباره شد آقا پدرام :
-خیلی ضعیف شدی ، تو باید بیشتر از اینا مراقب خودت باشی . مسعود تورو به من سپرده .
دلم گرفت ، چرا دوباره برام شد همون پدرام نفوذناپذیر .یعنی منم باید مثل خودش می شدم ؟
-حق با شماست ، خیلی بی احتیاطی کردم دایی جون .
یکدفعه برگشت طرفم :
-می شه دیگه به من ...
حرفشو خورد . تو دلم گفتم «خوب پدرام خان خوب راهی واسه ازارت پیدا کردم »تو چشماش نگاه کردم ، دیگه التهاب لحظات پیش خبری نبود ، انگار که روی احساسش یه پرده کشید بود .
-تقصیر منم بود ، نباید اون طور عصبانی می شدم . شاید باید بهت فرصت می دادم .
بعد کنارم روی تخت نشست و سرشرو پایین انداخت :
-می تونی منو ببخشی ؟
چشمامو رو هم گذاشتم . بازم دو قطره اشک از چشمام سر خورد و افتاد پایین .
چی می تونستم بگم ،باید می گفتم همون موقع که نگام توی نگاه سوزانت افتاد ، تورو بخشیدم .
-پریا !
چشمامو باز کردم .
-پرسیدم می تونی منو ببخشی ؟
-فراموش کنید ؛ همه چی تموم شد .
آهی کشید و گفت :
-کاش به همین سادگی تموم می شد .
متوجه منظورش نشدم . نگامو تو اتاق پرواز دادم ، چشمم خورد به سبد گلی که پایین تختم بود :
-ممنون ، خیلی قشنگه .
لبخند تلخی به لب آورد و زمزمه کرد :
-قابل تو رو نداره .
بعد آهی کشید و پرسید :
-نگفتی منو بخشیدی ؟
-گفتم که فراموش کنید ، به قول شما من امانت مسعود خان بودم ، پس بهتون حق می دم .حالاکجان نمی بینمشون ! خبر ندارن یا بازم رفتن مسافرت ؟بابا هیچی ، ازش انتظار ندارم ، ولی مطمئنم شراره بهم سر می زنه ، چون دل اون برعکس دل شوهرش هنوز سنگی نشده .
سرش رو پایین انداخت و گفت :
-رفتن کیش .
پوزخندی زدم و گفتم :
-حدس زدنش مشکل نبود .
-قبل از تصادف تو رفتن .
-بله و من ارزش یه خداحافظی رو نداشتم .
-زیاد سخت نگیر ، خودت مسعود رو میشناسی .
-آره ، لابد الانم خبر نداره .
-نه ، من چیزی بهش نگفتم .
-مطمئنم نخواستید تعطیلات خواهر تون رو خراب کنید .
سرش رو با تاسف تکون داد :
-چقدر فکر تو مسموم هستش.
-غیر از اینه .
لحظه ای سکوت کرد و گفت :
-نیازی ندیدم بهشون خبر بدم ، چون حضور اونها هیچ تغییری توی اصل ماجرا ایجاد نمی کرد . مهم تو بودی که باید به هوش می اومدی .
-الان چی ؟ بهشون خبر دادید .
-هنوز فرصت نکردم ، وقتی بهم خبر دادن به هوش اومدی ، سریع خودم رو رسوندم اینجا .
-آخی چه دایی نگران و فداکاری .
به تلخی خندید .
خوب از اون دنیا چه خبر ، چه جور جایی بود ؟
نگامو به گل ها دوختم و گفتم :
-می دونی دایی ، رفته بودم پیش مامانم یه دست پر از گل بود ، عطر گل ها آدم رو مست می کرد . مامان خوشگل تراز همیشه با یه لباس سفید و یه تاج گل اومد استقبالم و بهم گفت وقت رفتنه . منو برد یه جایی که می گفت دروازه زمان . ولی بهم اجازه ندادن عبور کنم . التماس کردم منو با خودش ببره ولی گفت ، وقت رفتن تو نیست . در عوض یه گردن بند بهم داد و گفت ، اون بیرون یکی منتظرمه . شما می دونید گردن بند یعنی چی ؟
سرش رو به اهستگی حر کت داد :
-نه .
-اون می گفت یکی منتظرمه ، ولی من معنی این حرفش رو درک نکردم . بهش گفتم بابا منو نمی خواد .
-شاید منظورش مسعود نبود .
نگام رو به صورتش دوختم :
-ولی من به جز اون کی رو دارم ؟
-اگه چشماتو بازکنی ، پیداش می کنی .
-شاید ...
دراتاق باز شد و حرفم نیمه تموم موند .
-به به ببینید کی اینجاست .
-سلام داریوش
-سلام ستاره خانوم ، شما کجا ، اینجا کجا . می بینم تخت بیمارستان رو بغل زدی .
-دلم واسه تو تنگ شده بود ، دیدم اینجوری بهتره هم یه مدت استراحت می کنم هم تو رو سیر می بینم .
خندید :
-از دست زبون تو
بعد دستش رو گرفت طرف پدرام .
-سلام مهندس
پدرام هم دستش رو بالا گرفت ، نه برای علاقه ای که به داریوش داشت چون می دونستم زیاد خوشش نمی یاد ازش ، فقط به خاطر احترام .
-سلام دکتر .
-احوال شما ، جناب مهندس
-ممنون داریوش خان .
-خوب احوال مریض خوشگل ما چطوره ؟
بعد دستش رو گذاشت رو پیشونی باندپیچی شدم :
-می بینم که اینجا ت جا به جا شده ، کاش یه بالایی سر زبونت می اومد .
-اون وقت کی جواب تورو می داد .
-خوب تعریف کن ، چه خبر بود ؟ شنیدم رفتی تو باقالی ها .
خندیدم.
-تعریف کن ببینم ، از اون دنیا چه خبر ؟
-همه بهت سلام رسوندن بی صبرانه انتظارت رو می کشن .
-کدوم وری ها ؟
-خوب من که می رم بهشت ، ولی تو جهنم خیلی سراغ تورو می گرفتن . می گفتن بهش بگو زودتر بیاد ، تا با لودگی هاش اینجا رو برامون بهشت کنه .
غش غش خندید . نگام چرخید روی پدرام که برعکس منو و داریوش ، چهره اش گرفته و مغموم بود . برگشت طرف پنجره و با حرص پرده رو کنار زد .
دلم خنک شد ، خوب راهی واسه آزارش پیدا کرده بودم . وقتی اون احساسش رو سرکوب می کرد ، منم می تونستم در حضور داریوش عذابش بدم .
-داریوش ؟
-جانم خانم ، امر بفرمائید
-من کی از این جهنم مرخص می شم ؟
مچ دستم رو واسه گرفتن نبضم ، تو دست گرفت و گفت :
-دست شما درد نکنه ، یعنی اینجا جهنمه ؟
خندیدم :
-شوخی کردم ، حالا من کی مرخص می شم ؟
-هر وقت به طور کل ، عرزائیل بی خیالت شد .
-خسته شدم .
-اِ ، نه بابا خانم شما یه روزه به هوش اومدی ، ده روزش خواب بودی .
-اینجا اصلا زمان نمی گذره .
-حق با توئه . اونم واسه آدمی مثل تو که یه دقیقه یه جا بند نمی شه .
-خوب من دیگه باید برم . نیم ساعت پرستار مخصوصت رو می فرستم ، واسه تزریق و دادن دارو .
-پرستار مخصوص من ، یا مخصوص تو
خندید .
-راستی مسعود خان و شراره خانوم کجان ؟این چند روزه زیارتشون نکردم .
نیم نگاهی به پدرام که کنار پنجره ایستاد بود ودست هایش رو روی سینه اش قلاب کرده بود و به ما نگاه می کرد ، انداختم و گفتم :
-آقا مسعود که وقتی شنید تصادف کردم ، پس افتاد و هنوز حالش جا نیومده ، شراره جون هم بس که رفته و اومده پاشنه کفشش در اومده و الانم پاهاشو گذاشته تو آب گرم و ماساژ می ده ، نه دایی پدرام ؟
سرش رو با تاسف تکون داد .
داریوش خندید و گفت :
-چیه مهندس ؟ ارتقاء درجه گرفتید و دایی شدید ؟
-پریا خانوم به من لطف دارن .
همون موقع داریوش رو ،پیج کردن .
-خوب من دیگه باید برم ، بازم بهت سر می زنم . فعلا خداحافظ .
بعد رو به پدرام گفت :
-با اجازه پدرام خان .
پدرام فقط سرش رو تکون دادو من بازم به نفرت اون از داریوش پی بردم .
داریوش رفت و پشت سرش پرستار ، در حالی که چرخ دستی محتوی دارو رو با خودش می کشید ، وارد اتاق شد .
-سلا بر مسافر بهشت .
خندیدم :
-سلام .
رسید کنارم و دستشو گذاشت رو دستم .
-حالت چطوره ؟ سردردت خوب شد؟
-اره بهتره ممنون .
رو کرد به پدرام و گفت :
-می شه چند لحظه بیرون باشید .
-بله حتما
نیم نگاهی به من انداخت و بیرون رفت .
-لطف کنید درو ببندید .
بدون هیچ حرفی درو پشت سرش بست .
-خوب خانوم ، آماده شو یه ترزیق داری .

« قسمت سی و یکم »

تو هنوز بیداری پریا ؟
سرم رو به طرف در چرخوندم .
-خوابم نمی برد .
-دوست داری با هم حرف بزنیم .
-مزاحمت نمی شم ؟
-نه من دیگه کارم تموم شده .
اومد تو و کنار تختم نشست .
-چیه ، چرا اینقدر تو خودتی ؟
-دلم گرفته .
-فدای دل مهربونت . واسه چی باید بگیره .
لحن مهربون و بی ریاش به دلم نشست .
-دلم هوای مامانم رو کرده . هوای نوازش هاش ، مهربونی هاش و محبت هاش ...
-می دونم و درکت می کنم . از داریوش درباره خانواده ات شنیدم .
-هیچ کس نمی فهمه من چی کشیدم ، چون نه درد بی مادری رو مثل من لمس کرده نه بی مهری پدر رو .
-اگه تو مادری داشتی و وقتی چشم باز کردی کنارت بوده و مادر صداش می کردی و اگه پدری بوده که فقط اسم و سایه اش بالای سرت بوده ، من هیچ کدوم رو نداشتم . نه مادری که مادر خطابش کنم و نه پدری که فقط سایه اش رو زندگیم باشه ، حتی اگه بی مهرترین پدر دنیا بود .
-فقط می تونم بگم متاسفم . می دونی من پدر ومادر ندارم .
-فکرت اشتباست پریا . ما بچه پرورشگاهی ها همیشه حسرت وجود پدر ومادر یا حتی یکیشون رو می خوردیم ، تا شاید این خلا زندگی مون رو پر کنن . اما انگار قسمت ما فقط بی کسی و تنهایی بوده .
-متاسفم ...راستی اسمت رو بهم نگفتی .
-مهربان .
-چه اسم قشنگی .
-درست مثل اسم تو .
-ما دردهای مشترک داریم ، پس می تونیم دوستای خوبی واسه هم باشیم . من کی مرخص می شم ؟
-هر وقت دکترت اجازه بده .
-اگه به داریوش باشه ، حالا حالا ها منو اینجا نگه می داره .
-خیلی دوستش داری ؟
-آره خیلی .
آه حسرت باری کشید و گفت :
- چه جوری با هم آشنا شدید ؟
-ما از بچگی با هم بزرگ شدیم . داریوش بهترین دوست منه .
-اونم دوست داره ؟ یعنی ... یعنی این احساس متقابل ؟
حس کردم مهربان ، حسی فراتر از یه همکار به داریوش داره ، واسه همین این سوال ها رو از من می پرسه .
خندیدم :
-آره ما از بچگی با هم بودیم ، یعنی تا وقتی مادرم بود ، بعد از اون ارتباطمون تنگ تر شد .
-جرا ؟
-پدرم مخالف بود .
-الان چی ؟ چه جوری همدیگه رو می بینید ؟
-توی مهمونی و عروسی و گاهی هم که گذرم به بیمارستان می افته ، مثل الان .
-همین .
-آره ، گاهی خیلی دلم براش تنگ می شه ، می دونی من و داریوش همیشه همه حرفامون رو به هم می زدیم ، درست مثل یه خواهر و برادر واقعی . داریوش برادری که هیچ وقت نداشتم .
-برادر ؟
-آره ، فقط برادر ، نه بیشتر از اون .
نفس راحتی کشید و لبخندی به روم پاشید . از فرصت استفاده کردم و پرسیدم :
-خیلی دوستش داری ؟
با خجالت سرش رو پایین انداخت و شرمی زیبا چهره هاش رو رنگین کرد .
-چرا خجالت می کشی ؟
خندید .
-پس دوستش داری ؟ اون چی ؟ اونم دوست داره ؟
شونه هاشو بالا انداخت :
-نمی دونم .
زیر لب نالیدم :
-درست مثل من .
-راستی الان داییت زنگ زده بود .
-داییم ؟
-آره می خواست حالت رو بپرسه ، خیلی نگرانته ، دایی خوبی داری ، انگار که خیلی دوست داره ؟
-آره دایی خوبیه ؟
-مادرت همین یه برادر رو داشت؟
-اون دایی من نیست مهربان ، یعنی برادر شراره ست ، زن بابام .
-واقعا ؟
-آره من هیچ وقت مزه داشتن دایی و خاله رو نچشیدم .
چشمکی زد و گفت :
-خوب چرا بهش می گی دایی ؟
-واسه اینکه اذیتش کنم .
-گناه داره ، می دونی چقدر نگرانته .
شونه هامو بالاانداختم :
-مهم نیست ، حقشه .
دستم رو گرفت و گفت :
-تو دوستش نداری ؟
نگاه ابریم رو به صورتش دوختم ، ولی حرفی نزدم .
-باشه ، نگو . من نمی خواستم ناراحتت کنم .
-غم با زندگی من عجین شده .
چند ضربه به در خورد . هر دو با هم سرمون رو به سمت در برگردوندیم . داریوش سرش رو از لای در آورد تو اتاق .
-اجازه هست ؟
مهربان از جاش بلند شد و با لبخند ازش دعوت کرد بیاد داخل .
-بله دکتر بفرمائید
اومد تو و درو پشت سرش بست .
-بسه دیگه مهربان خانم ، خارج ساعت کاری مون نه من دکترم و نه شما پرستار .شرمی گذرا از چهره مهربان عبور کرد ، لبخندی نمکین به لب آورد و گفت :
-من و پریا داشتیم با هم صحبت می کردیم .
-مزاحم که نیستم .
-نه خواهش می کنم ، من دیگه داشتم می رفتم .
کنار هم ایستاده بودن و صحبت می کردن ، چیزی از حرفاشون نفهمیدم ، فقط نگاشون می کردم . به این فکر کردم که چقدر به هم می آن . مهربان با اون صورت سفید و چشمای عسلی و موهای روشن وابروهای کشیده ، روی هم رفته چهره دل نشینی داشت .
با خداحافظی مهربان به خودم اومدم و با لبخند بدرقه اش کردم . وقتی پشت سرش درو بست ، داریوش روی صندلی کنارم نشست و گفت :
-خوب چه خبر ؟
-هیچ ، فقط دل تنگی ! داشتی می رفتی خونه ؟
-آره دیگه ، کارم تموم شده ، قبل از رفتن یه سر بهت بزنم ، ببینم هنوز زنده ای یا نه !
- آره ، من تورو کفن نکنم ، به عزرائیل بله نمی گم .
غش غش خندید :
-اِ ، پس چرا پریدی جلوی ماشین
-گفتم که دلم برای تو تنگ شده بود .
-خوب لازم نبود از سر دلتنگی خودکشی کنی ، یه زنگ می زدی می اومدم دیدنت .
حرفی نزدم . فکرم عجیب مشغول مهربان بود .
-از بابات چه خبر ؟
شونه هاوم بی تفاوت انداختم بالا :
-نمی دونم .
-چرا اون شب بدون خداحافظی رفتی ؟
-کی ؟
-شب عروسی رو می گم .
-آهان . راستش فرصت نشد خداحافظی کنم .
-عجب زهر چشمی از پسر رفیعی گرفتی .
بایاد آوری اون شب ، نادخودآگاه چهره ام در هم رفت .
-آره ، فرداش هم اقا مسعود خوب زهر چشمی ازم گرفت .
-واقعا ؟
-پس چی ؟
-متاسفم ... که هنوز زنده ای .
با مشت کوبیدم رو بازوش .
-لعنتی .
خندید ولی دوباره جدی شد و گفت :
-پری ؟ چرا نمی شینی باهاش حرف بزنی ؟
-جوک می گی ، داریوش ؟
-نه جدی می گم ، بنشین باهاش حرف بزن . جنگ اول به از صلح آخر . یه شب بشین و سنگاتو باهاش وا بکن .
-ما توی یه قرارداد نانوشته ، تصمیم گرفتیم کاری به کار هم نداشته باشیم .
-میل خودته ، ولی نذار زندگیت این طوری توی لجبازی و خودخواهی دیگران هدر بره . زندگی فقط امروز نیست ، فردایی هم هست که همین امروز اونو می سازه .پس سعی کن بهترین فردا واسه خودت بسازی .
-تو چی داریوش ؟ تو چه فکری واسه فردا داری ؟
-نمی دونم ، هنوز تصمیم نگرفتم .
-چرا ؟به نظر من دختر خوبیه ؟
-کی ؟
-مهربان دیگه ؟
-حرفی بهت زده .
سرم رو به دوطرف حرکت دادم .
-نه ، ولی می شه از رفتارش خوند .
-باید فکر کنم .
-فکر کردن نداره .
-چرا نداره ، ماهیچی از همدیگه نمی دونیم .
-به مرور زمان این فاصله ها برداشته می شه ، سعی کن بهش نزدیک بشی .
-حالا تا فردا بیاد ، ببینم خدا چی برامون می خواد .

« قسمت سی و دوم »

آهسته از پله ها پایین اومدم . گذر زمان وضعیت جسمایم رو بهبود بخشیده بود ، ولی روح زخمی و زنج دیده ام همچنان در جستجوی یه کشتی نجات خودش رو به این سو و اون سو می زد ، تا بلکه از دریای ناامیدی راه نجاتی پیدا کنه .
یک هفته بود که از بیمارستان مرخص شده بودم و به لطف مراقبت های مهربان و داریوش و حضور گاه و بی گاه پدرام ، سلامتیم رو به دست آورده بودم . خونه همیشه حضور گرم سارا و پرام خالی بود ؛ سارا می رفت مهد و پدرام هم اکثر اوقات وقتش رو بیرون از خونه سپری می کرد . کارای شرکت کمتر شده بود ، چون هم اوایل سال بود و هم بابا مسافرت بود .
ولی من اکثر اوقات توی خونه تنها بودم و باید توی این سکوت زجرآور ساعت های تنهایی رو طی می کردم ، تا سارا از راه برسه و با خنده هاش رگهای غم رو از دلم پاک کنه .
گاهی با خودم فکر می کردم :«اگه اون نبود تا با دست های کوچکش گرمی رو به تن خسته ام بر گردونه ، من چه جوری عبور زجر آور این لحظه ها رو تحمل می کردم »
اون روز هم وقتم رو با درست کردن کیک شکلاتی که می دونستم سارا و بیشتر از اون پدرام دوست داره ، پر کردم . اونقدر غرق کارم بودم ، که متوجه ورود اونها نشدم ؛
فقط شنیدن سلام بلند و کش دارشون با وحشت از جا پریدم .
-وای خدای من .
-نترس خاله ماییم.
نفس عمیقی کشیدم و بی اختیار دستم رو روی قلبم گذاشتم . پدرام سارا رو گذاشت رو زمین و با چند قدم بلند خودشو به من رسوند .
-حالت خوبه ؟خیلی ترسیدی ؟
بعد با دستپاچگی یه لیوان پر از آب کرد و گرفت جلوم :
-بیابخور تا حالت جا بیاد ، من اصلا قصد ترسوندت رو نداشتم .
-منم متوجه اومدنتون نشدم ، فکر نمی کردم امروز اینقدر زود بیایی .
-ما زود نیومدیم ، ساعت پنج دیگه ، می خوای بریم یه دوسا عت دیگه بر گردیم ؟
با تعجب به ساعت نگاه کردم :
-اونقدر گرم کارم بودم ، که متوجه نشدم .
-چه کار می کردی ؟
در فر رو باز کردم و همون طور که قالب کیک رو بیرون می کشیدم ، گفتم :
-براتون کیک پختم .
مثل بچه ها دستاشو به هم کوبید .
-لابد شکلاتی هم هست .
-آره ، چون می دونستم سارا دوست داره .
خندید :
-خوب بچه ام به باباش رفته ...
صدای زنگ در ، توی سکوت سالن پیچید . با گفتن من در و باز می کنم . از آشپزخونه بیرون رفت ، تا آیفونو جواب بده . کیکی رو از قالب بیرون آوردم و برای آوردن شیر ، در یخچال روباز کردم . سارا با لحن کودکانه اش گفت :
-خاله دستامو می شوری ؟
شیشه شیر رو روی میز گذاشتم و دست هامو واسه در آغوش کشیدنش از هم باز کردم .
-بیا عسل خاله .
پدرام متفکر وارد آشپزخانه شد .در حالی که دست های سارا رو زیر آب می گرفتم پرسیدم :
-کی بود ؟
با طعنه گفت :
-براتون مهمون اومده ؟
-واسه من ؟
-بله ، داریوش خان تشریف آوردن .
لبخندی صورتم رو پر کرد .
-راس می گید ؟
-بله بفرمائید استقبال .
با عجله از آشپزخانه بیرون رفتم ، می دونستم این رفتار چقدر آزارش می ده . در سالن رو باز کردم ، ولی با دیدن مریم کنار داریوش قدم بر می داشت ، لبخند رو لبم ماسید . زیر لب غریدم :«این دیگه اینجا چی می خواد »
-سلام ستاره خانوم .
-سلام داریوش ، سلام مریم جون .
-سلام پریا جون ، خوبی ؟
جلو اومد و صورتم رو بوسید .
-خوشحالم که سالمی ، خیلی نگرانت بودم .
تو دلم گفتم :«آره ، معلومه بس که اومدی بیمارستان دیدنم »
لبخندی زورکی پاشیدم رو صورتش و گفتم :
-لطف داری ، بفرمائید .
از جلوی در کنار رفتم و اجازه دادم وارد سالن بشن . داریوش آهسته پرسید:
-تنهایی ؟
-نه ، تو آشپزخونه ان !
-مسعود خان برگشتن !
-نه ، من و پدرام و سارائیم .
سارا و پدرام جلوی در آشپزخانه ایستاده بودن ، مریم چاپلوسانه جلو دوید و سارا رو بغل کرد :
-سلام عزیزم ، خوبی ؟سلام آقا پدرام ، حالتون خوبه ؟
-سلام از ماست خانوم ، خیلی خوش آمدید .
واسه اولین بار بود که مریم روبا مقنعه و مانتوی بلند و گشاد می دیدم . می دونستم برای جلب توجه پدرام این طور لباس پوشیده ، اون مارلک تر از این حرفا بود .
سارا دستانش رو به طرفم دراز کرد .
-خاله پریا ، می خوام بیام پیش تو .
مریم با پرورویی دست های سارا رو جمع کرد ومحکم تر به خودش فشرد .
-کجا عزیزم ، بیا بریم تعریف کن چه کار می کنی ؟
و سارا رو با خودش برد و کنار داریوش و پدرام نشست ،رفتم تو آشپزخانه و کیک رو برش دادم و به تعداد توی لیوان شیر ریختم و برگشتم تو سالن .
-بیا بنشین پریا خانوم ، ما زیاد مزاحم نمی شم .
پدرام جواب داریوش داد :
-چه زحمتی داریوش خان ، حیف دست پخت پریا خانوم رو نخوری .
سینی روی میز گذاشتم و رو به رو شون نشستم . پدرام بلند شد و شروع به تعارف کرد .
-چه عجب ، این طرف ها ؟
-داشتیم رد می شدیم ، گفتیم سراغ تورو هم بگیریم ، مریم می خواست ببینتت .
به خودم گفتم : « آره جون عمه ات ، مریم می خواست منو ببینه یا پدرام رو »
-کجا به سلامتی !
-داریم می ریم شمال .
پدرام کنارش نشست و گفت :
-جدی !
-آره ، یه چند روزی از بیمارستان مرخصی گرفتم ، یه سر بریم شمال ببینیم آب وهوا چه جوریه .
بی اختیار اه کشیدم و گفتم :
-خوش به حالتون .
مریم بی مقدمه پرید و سط و گفت :
-چه خبر آقا پدرام ، همه چی روبه راهه؟
بدون اینکه نگاش کنه گفت :
-ای ، شکر خدا بد نیست .
داریوش رو به من پرسید :
-تو هم بیا پریا ، خوش می گذره
نگاهم بی اختیار نشست روی صورت پدرام .
-ممنون خوش بگذره .
از ته دل آرزوم بود که منم می تونستم برای لحظه ای از این خونه بیرون برم ، خونه ای که با همه وسعتش برام تنگ بود ، مثل قفس !
بی اراده آه کشیدم و از جابلند شدم .
-می رم میوه بیارم .
هیچ کس چیزی نگفت ، فقط صدای خش دار مریم بود که با سارا حرف می زد .میوه ها رو از تو یخچال بیرون اوردم و مشغول چیدن توی ظرف مخصوصش بودم ، که حضور کسی رو کنارم حس کردم .
سرم رو بر گردوندم ، پدرام کنار در ایستاده بود و نگام می کرد .
-حالت خوبه ؟
آخرین خیار رو روی میو ها گذاشتم و گفتم :
-خوبم .
و بعد ظرف میوه رو برداشتم . یه قدم جلو اومد و درست رو به روم ایستاد و دستاشو واسه گرفتن ظرف بلند کرد .
-پریا ؟
صداش دلم رو لرزوند . ظرف رو توی دستاش گذاشتم و دستم رو پس کشیدم ، ترسیدم لرزش دستام رازم رو از سینه بیرون بریزه دوباره صدام زد :
-پریا ؟! دوست داری ما هم باهاشون بریم ؟
نگاه بی قرارم روی صورتش نشست .
-دلت می خواد بریم ؟
بی اختیار لبخند زدم و لب های اونم به لبخندی از هم باز شد .
- پس الان با داریوش صحبت می کنم . موافقی ؟
چشمامو رو هم گذاشتم . وقتی بازشون کردم ، دیگه اونجا نبود ، مثل یه سایه از کنارم عبور کرده بود .
-الو مهربان ، سلام
-سلام پریا ! حالت خوبه ؟
-خوبم ، تو خوبی ؟
-صدای تورو شنیدم بهتر شدم ، چه عجب یاد من کردی !
بی مقدمه گفتم :
-مهربان می آی بریم شمال ؟
خندید .
-آدم قحط بود که یاد من افتادی .
-نه ، جدی می گم ، می یای بریم .
-با کی ؟
-من و پدرام و سارا و دو نفر دیگه .
-خوب اون دو نفر کی هستند ؟
-غریبه نیستن ، می خوام برات سورپرایز بشه . خوب می آی دیگه ؟
-ولی آخه بیمارستان چی ؟ اونو چی کار کنم ؟
-بهونه نیار مهربان ، می دونم یه هفته مرخصی داری .
-بازم جاسوسی من کردن ! راست بگو ببینم کی بهت گفته ؟
-کسی حرف نزده .
-پس از کجا فهمیدی ؟
-ول کن بابا ، زنگ زدم بیمارستان ، حالا می آی ؟
-نمی خوام مزاحم بشم .
-مزاحم چیه ، تو جای کسی رو تنگ نمی کنی .
-با آقا پدرام صحبت کردی ؟
-آره ، اون حرف نداره ، حالا می آی ؟
-باشه ، من حرفی ندارم ، ولی بازم می گم نمی خوام مزاحم ...
حرفش روقطع کردم :
-ساعت نه شب می بینمت ، آماده باش می آییم دنبالت ، فعلا خداحافظ .
فرصت خداحافظی یا عذر و بهونه رو بهش ندادم و سریع گوشی رو قطع کردم .
-کی بود پریا ؟
به نگاه منتظرپدرام لبخند زدم .
-مهربان ، اونم باهامون می آد .
-از نظر من که موردی نداره ، تو هم هر کی رو دوست داری بیار ، حالا برو لوازمت رو جمع کن .
از کنار تلفن بلند شدم و چشمی گفتم و با عجله از پله ها بالا رفتم . این سفر فرصت خوبی بود تا مهربان و داریوش رو به هم نزدیک کنم . می دونستم سفر خوبی میشه ، بعد از سال ها داشتم می رفتم سفر ، اونم شمال . فقط حضور مریم به دلم خش می انداخت .

« قسمت سی و سوم »

قرار بود ساعت نه بریم دنبال مهربان بعد از اونجا بریم دنبال داریوش و مریم و با یه ماشین حرکت کنیم . اصرار من مبنی براینکه حرکت ر وبذاریم برای فردا صبح ، سودی نبخشید . پدرام و داریوش با گفتن رانندگی تو شب لذت بخشه ، به حرفم ترتیب اثر ندادن . راس ساعت نه جلوی در خونه مهربان بودیم . توی ماشین منتظرش نشسته بودیم و سارا مرتب خمیازه می گشید .
پدرام پرسید :
-میشه یه سوال بپرسم ؟
-بفرمائید
-واسه چی برای اومدن مهربان اصرار می کردی ؟
-می خوام توی این سفر این دونفر به هم نزدیک کنم . منظورم داریوش مهربانه .دستش رو به فرمون تکیه داد و ستون بدنش کرد .
-ولی من فکر می کردم تو و داریوش...
-شما همیشه در مورد من اشتباه فکر می کنید . داریوش برای من یه دوست ، یه برادر و ...
حضور مهربان بحثمون رو خاتمه داد .جلوی در خونه داریوش اینا از ماشین پیاده شدم . هنوز در نزده بودم که در باز شد و مریم و داریوش ساک به دست از خونه بیرون اومدن .
-سلام بچه ها .
-سلام .
داریوش درو پشت سرش بست و گفت :
-خوب بریم
-چرا درو بستی ؟می خواستم حال خاله رو بپرسم .
-خونه نیستن ، رفتن مهمونی .
پدرام پیاده شد و امود طرف داریوش و باهاش دست داد.
-خوب بریم ؟
-می ریم داریوش ، چقدر عجله داری ؟
-یعنی تو عجله نداری ؟
-نه ، من اول می خوام با یه نفر آشنا بشین .
سرش رو نزدیک گوشم آورد و گفت :
- دختره ؟
-بله .
-خوشگله ؟
-بله
- می شناسمش ؟
-مگه بیست سوالیه ، الان می بینیش .
بعد در ماشین رو باز کردم .
-بیا پایین .
مهربان در مقابل چهره حیرت زده داریوش از ماشین پیاده شد .
ایشون مهربان حسینی ، آقا داریوش و پدرام خان که معرف حضور هستن ،ایشونم خواهرشون مریم خانوم .
مریم جلو اومد و با بوسیدن صورت مهربان ، بهش خوش امد گفت . مهربان نگاه قدر شناسانه ای بهم کرد ، ولی هیچی نگفت .
کنار کشیدم تا داریوش جلو بنشینه ، ولی مریم پیش دستی کرد و با پرورویی نشست روی صندلی جلو و سارا رو بغل گرفت . داریوش با افسوس سر تکون داد و ساک هاشون رو گذاشت صندوق عقب ماشین . بدون اینکه به پدرام نگاه کنم ، که متوجه حال خرابم بشه ، سوار شدم و بعد مهربان و داریوش هم کنارم نشستن . پدرام با چند لحظه تاخیر سوار شد و با بسم ا.. ماشین روشن کرد .
-آقا پدرام می شه این نوار رو بذارید ، من این نوار رو خیلی دوست دارم .
-آقا پدرام ، بفرمائید میوه .
-چای بریزم ؟
-چیپس بزارم دهنتون ؟ این بسته ها رو امتحان کنید خوشمزه است .
چشما مو بستم تا حرکات سبک مریم ، اعصابمو به هم نریزه . داریوش و ممهربان جدا از این جو آهسته با هم صحبت می کردن .
سارا خودش رو کشید عقب .
-خاله پریا ، من بیام بغل تو .
دستام رو باز کردم و گفتم :
-بیا عزیزم
خودش رو انداخت تو بغلم و لحظاتی بعد به خواب رفت .
نگام ر به سیاهی شب دوختم و زمزمه کردم :
-جاده چالوس قشنگی و زیبائیش فقط مال روزه ، نه شب .
-حق با شماست .
پدرام با این حرف می خواست بگه ، که تمام حواسش پیش منه . نه پرحرفی های مریم .
نگام رو به سمت آینه چرخوندم ، جایی که دو تا چشم انتظارم رو می کشید . بازم دلم لرزید ، چقدر به اون نگاه مهربون احتیاج داشتم .
نگاهم رو دزدیدم ، حس مردم تاب اون نگاه رو ندارم ، اگه بازم نگاش می کردم ، اختیار از دست می دادم و دستهام رو دور گردنش حلقه می کردم و بهش می گفتم ، چقدر محتاج اونم و چقدر دوستش دارم .
با توقف ماشین به خودم آومدم .
-اتفاقی افتاد ؟
-نه ، فقط نگه داشتم تا جاتون رو با مریم خانوم عوض کنی . شما که خال خوابیدن ندارید ، ولی ایشون خوابشون می آد و اینجا راحت نیستن .
مریم خمیازه ای کشید و گفت :
نه ، من راحتم .
پدرام بی توجه به حرف اون ، از ماشین پیاده شد و در سمت منو باز کرد و سارا رو که مست خواب بود ، از آغوشم جدا کرد .
حس کردم چقدر جابه جایی نیاز داشتم ، دست و پام به طور محسوسی خواب رفته بود . آهسته از ماشین بیرون خزیدم ، مریم هم با بی میلی از ماشین بیرون اومد . کاملا مشخص بود که غافلگیر شده، وگرنه هیچ علاقه ای به این جا به جایی نداشت و داخل ماشین نشست و با خشم درو بست . داریوش و مهربان هم از خواب پریدن . جای مریم نشستم و پدرام آهسته سارا رو در آغوشم گذاشت و بعد نگاه مهربونش رو به صورتم دوخت .
-راحتی ؟
بدون اینکه نگاش کنم زمزمه کردم :
-بله ممنون
صدای داریوش ، نگاهش رو از صورتم جدا کرد .
-پدرام جان ، می خوای من بنشینم .
-نه ممنون ، هنوز می تونم بنشینم خوابم نگرفته .
-خسته نشدی ؟
نگاهش رو به صورتم دوخت :
-نه تازه می خوام انرژی بگیرم
دلم مالامال از امید شد ، چقدر امشب حرفاش دو پهلو بود .
بی اختیار لبخند زدم .اونم لبخندی به روم پاشید و آهسته درو بست و ماشین دور زد و کنارم قرار گرفت . زمان زیادی نگذشت که دوباره داریوش خواب رفت .
برگشتم و به چشم های خمار مهربان لبخند زدم :
-بد خواب شدی ؟
-طول می کشه تا دوباره خوابم ببره .
-می خوای ضبط رو خاموش کنم ؟
-نه برام فرقی نمی کنه ، روشن باشه بهتره ، شما هم خوابتون نمی گیره .
نگام رو چرخوندم طرف مریم ، با نفرت صورتش رو برگردوند و چشماشو بست . متعجب از این حرکتش روم رو برگردوندم و به مقابل خیره شدم .
سارا به نرمی در آغوشم فرو رفته بود . موهاشو از روپیشونیش کنار زدم و خم شدم و بوسه ای رو پیشونیش گذاشتم .
پدرام متوجه این حرکتم شد . با دست راست آروم موهای دخترش رو نوازش کرد و بعد صدای ضبط رو کمتر کرد .
-می تونی برام چایی بریزی ؟
-بله
با دست آزادم لیوان رو به طرفش گرفتم :
-لطف کنید اینو نگه دارید .
لیوانو از دستم گرفت و نگه داشت جلوم فلاسک چای رو از جلوی پام برداشتم و لیوانش رو پر از چای کردم .
-کافیه خانومی ، بیشتر از این پرش نکن .
در حالی که لحن کلامش هیجانی وصف ناپذیر به دلم پاشیده بود ، گفتم :
-براتون خوبه ، جلوی خواب آلودگی تون رو می گیره .
خندید :
-پس فقط به خاطر خودته ، نه !
-خوب آره ، خوابتون ببره و اتفاقی بیفته ، به ضرر خودتم تموم می شه .
-مطمئن باش به خاطر تو هم شده ، چشام سنگین نمی شه .
-امیدوارم
-پس حرف بزن ونذار خوابم بگیره .
-فکر نمی کنم من و شما حرف مشترکی برای گفتن داشته باشیم .
-چرا اینطور فکر می کنی ؟
-مگه غیر از اینه؟تو ذهن شما پراز سوءتفاهم نسبت به منه و هر حرف و حرکت من باعث می شه شما فکرای منفی در موردم بکنید .
-بهم حق بده .
-من به شما هیچ حقی نمی دم .شما حق ندارید در مورد من فکرای بد کنید .
-باشه آروم تر ، چرا عصبانی می شی ؟
-دست خودم نیست . اتفاق های گذشته آزارم می ده .
سارا رو روی دستم جا به جا کردم . کتش رو از کنار دستش برداشت و گرفت طرف من .
-اینو بذار زیر سرش و دستتو بیرون بیار .
حرفش رو اطاعت کردم و کاری که گفته بود . انجام دادم . دستم رو از زیر سر سارا بیرون کشیدم و به جاش کتش رو گذاشتم .
-چروک می شه .
-مهم نیست ، اونجوری دست تو خسته می شه .
-ممنون
خودم رو کشیدم کنار پنجره و سرم رو به شیشه تکیه دادم . سارا حرکتی به بدنش داد. موهاشو نوازش کردم ، می دونستم چقدراز این کار خوشش می آد .
سرم به شیشه تکیه داده بودم و زیر لب همراه خواننده زمزمه می کردم ، که صداش دنیای ذهنم رو به هم ریخت .
-به چی فکر می کنی ؟
-به همه چی و به هیچ چیز .
به نرمی خندید
-چطوری به همه چی فکر می کنی و به هیچ چی فکر نمی کنی ؟
- چشمام رو که می بندم ،دلم می خواد به هیچ چی فکر نکنم ، ولی همه چیز خودش یه ذهنم هجوم می آره . می خوام تنهایی و بی کسیم رو فراموش کنم . ولی تنهایی جلوتر از من حرکت می کنه ، درست مثل قصه غصه هام تمومی نداره
-چرا تو فکر می کنی تنها و بی کسی . اگه تو این جوری می گی پس من چی باید بگم ؟ سارا چی ؟
-شما همدیگه رو دارید .
-شما هم پدرت رو داری و اگه بخوای قبول کنی شراره رو .
آهسته خندیدم . سرش رو لحظه ای به سمتم چرخوند .
-می خندی ؟ کجای حرفم خنده داربود ؟
-هیچی فراموش کنید چایی تون یخ کرد . عوضش کنم ؟
لیوانش رو برداشت و گفت :
-خوبه ممنون . می شه قند بهم بدی ؟
یه قند به طرفش گرفتم . به جای اینکه دستش رو بالا بیاره ، دهنش رو باز کرد . قند رو توی دهانش گذاشتم .
-ممنون
جرعه ای از چاییش رو خورد ودوباره گفت :
-اگه خوابت می آد ملاحظه منو نکن ،نمی خواد به خاطر من بیدار بمونی .
- نه ممنون ، خوابم نمی آد .
-می ترسی ؟
-از چی باید بترسم ؟
-که خوابم ببره
-نه چون بهتون ایمان دارم .
-جالبه
-شما چی خسته نیستید ؟
-من نه ، رانندگی رو دوست دارم.
-کاش منم رانندگی بلد بودم ، اون وقت جامو باهتون عوض می کردم .
-اون وقت تو فکر می کنی ، من همچین کاری می کردم ؟
-میل خودتونه ، من فقط دوست داشتم بهتون کمک می کردم . اینم فقط در حد یه آرزو بود .
-خوب اون جوری به جای شمال ایران ، از شمال بهشت سر در می اوردیم .
با بدجنسی گفتم :
-بهشت یا جهنم ! از کجا می دونید بهشتی هستید یا جهنمی ؟
-به من شک داری یا به خودت ؟
-اگه بهشت و جهنمی در کار باشه ، جای من ته جهنمه .
-ولی من اینجوری فکرنمی کنم . من توی چهره تو خیلی وقته اثری از گناه نمی بینم
-اونم مدیون شمام . اگه حضور شما نبود ، نمی دونم الان کجا بودم ؟ شاید تا گردن توی لجن فرو رفته بودم .
-من نه نصیحت کردم نه راهنمایی ، این خودت بودی که راهتو پیدا کردی .
زمزمه کردم :
-اگه تو نبودی ...
-چیزی گفتی ؟
-نه ! نه ! با شما نبودم .
چشمام رو بستم و پیش خودم تصور کردم ، که فقط من و اون توی ماشینیم . بدون حضور مریم یا مزاحمی ، توی جاده ای پیش رویم که انتهاش به بهشت ختم می شه .
به بهشت زندگیم . به دنیایی که من و اون می تونیم کنار هم بسازیم .
با توقف ماشین از رویای شیرینی که می رفتم توش غرق بشم ، بیرون اومدم .
-چی شد ! رسیدیم
خندید :
-خیلی عجله داری ! تازه سه ساعته که راه افتادیم . هنوز سه ساعت دیگه داریم ، شاید هم بیشتر . یه جورایی خوابم گرفته ، می خوام جامو با داریوش عوض کنم .
داریوش خمیازه ای کشید و گفت :
-من بیدارم . الان یه آب به صورتم می زنم و حالم جا می آد . تو هم یه ساعتی بخواب خستگیت در می ره .

« قسمت سی وچهارم »

پدرام ترمز دستی رو کشید و از ماشین بیرون رفت . درو باز کردم تا جامو با مهربان عوض کنم . مریم حرکتی به خودش دادو کمی خودش رو جا به جا کرد . کت پدرام رو پیچیدم دور سارا تاباد خنکی که می وزید ، اذیتش نکنه و از ماشین بیرون رفتم . مهربان با لبخند نگام کرد .
-خیلی خوابت می آد ؟چشمات خسته ست .
خمیازه ام رو فرو دادم و اشک رو مهمون چشام کردم .
-عوضش تو خوب خوابیدی ، سر به شانه یار ...
نیشگونی از بازوم گرفت :
-شیطون
بعد در عقب رو کامل باز کرد . با تشکری کوتاه نشستم ، پدرام اومد کنارم و خم شد و سرش رو گرفت طرفم :
-چیزی احتیاج نداری ؟ گرسنه ات نیست ؟
-نه ممنون .
خودم رو کنار کشیدم و اجازه دادم کنارم بنشینه ، اولین بار بود که این طور اونو به خودم نزدیک حس می کردم .
سرش رو به عقب صندلی تکیه داد .
-دیگه داشت خوابم می برد .
-چیزی احتیاج ندارید .
-چرا فقط خواب .
داریوش با لبخند و انرژی نشست پشت فرمون .
-خوب خانمها و آقایان ، کمربند ها رو ببنید می خوایم پرواز کنیم .
-جان داریوش آروم برو ، نذار این خواب ، خواب آخرمون باشه .
-چشم پدرام خان چشم .
و بعد کمر بندش رو بست و ماشین روشن کرد .
سارا روی پام جا به جا کردم و پامو حرکت دادم . بدون اینکه چشماشو باز کنه گفت :
-خسته شدی ؟
-نه ! جای پام بد بود .
کمی خودش رو جمع کرد .
-راحتی ؟ می خوای سارا رو بذار روی پای من .
اطاعت کردم و کاری که گفته بود رو انجام دادم .
دیگه چیزی نگفت و لحظاتی بعد صدای آهسته نفس هاش ، نشون داد که خوابیده . منم به تبعیت از اون سرو رو به عقب تکیه دادم و چشمام ر وبستم و با عطر اون وصدای نفس هاش ، خواب رو به خونه چشمام دعوت کردم .
با حس سنگینی جسمی روی شونه ام از خواب بیدار شدم ، ولی چشمام رو باز نکردم . اول تشخیص موقعیت برام سخت بود ، ولی بعد صدای آهسته داریوش و حرکت ماشین همه چی رو به خاطرم آورد .
-سردتون شد ؟ واسه اینکه خوابم نگیره شیشه رو پایین کشیدم .
-من که سردم نیست ، روی پریا هم پالتو انداختم .
چه احساس خوبی داشتم ، کنارش بودم و کاملا مرکز توجهش . سرم روی شونه اش بود و با آهنگ صداش و عطر نفس هاش به خواب رفتم . نفهمیدم کی سرم رو به شونه اش تکیه دادم، ولی سعی نکردم تکونش بدم و جای سرم رو عوض کنم . با آهنگ زمزمه مهربان و داریوش که لابه لای موسیقی زیبایی که از ضبط پخش می شد ، گم شده بود ، به خواب رفتم .
آقا پدرام می خوای سر پریا رو از رو شونه ات بردارم.
-نه خوبه ، بذار بخوابه .
-آخه اذیت می شین .
-چه اذیتی چه ناز خوابیده ، حیف نیست بیدارش کنین .
صدای داریوش رو شنیدم که گفت :
-دیگه رسیدیم ، چیزی نمونده
از مریم لجم گرفت :«آخه به تو چه احمق ، تو چرا دخالت بی جا می کنی ، تازه چه خودمونی هم باهاش حرف می زنه ، دختر ترشیده...».
-خوب اینم ویلا
مهربان با خوشحالی گفت :
-وای ، بالاخره رسیدیم .
-خیلی خسته شدی .
-تو بیشتر خسته شدی ، هم تو و هم اقا پدرام .
-عوضش الان تا ظهر می گیریم می خوابیم .
ماشین متوقف شد .
-مریم خانم کلیدارو می دی ؟
دیگه وقتش بود بیدار شم . حرکتی آهسته به خودم دادم و چشامو باز کردم . با حسرت سرم رو از روی شونه اش برداشتم .
-رسیدیم !
-بله خانومی ، رسیدیم
داریوش از تو آینه نگاه کرد :
-خسته نباشی خانوم ، تو چند سال کسر خواب داشتی ؟
-می دونی بعداز چندسال دوباره اومدم مسافرت ؟شمال همیشه بهم آرامش می ده .
مریم دستش رو روی شونه ام گذاشت و گفت :
-آخی بمیرم برای دلت .
خیلی جلوی خودم رو گرفتم تا حرفی بهش نزنم .
-بیا داریوش ، اینم کلید!
-بدید به من مریم خانوم ، من در باز می کنم .
کلیدها رو گرفت طرف پدرام :
-بفرمائید .
پدرام رفت پایین ومریم هم پشت سرش راهی شد و دوباره حرصم رو در آورد .
***************************************
به پیش روی من تا چشم یاری می کند ، دریاست
در این ساحل که من افتاده ام
خاموش
غمم دریاست ، دلم تنهاست
وجودم بسته ، در زنجیر خونین تعلق هاست .
بلند شدم و توی عرض ساحل شروع به قدم زدن کردم . نم نم بارون چشمام با اشکای آسمون هم نوا شده بود . تن خسته ام رو به دست موج ها سپردم .
-بیا !بیا دریا ! بیا با هم یک بشیم . بیا و اجازه بده موج هایت خستگی رو از تنم بگیرن ، همون جا زانو زدم و نشستم . موج های دریا تنم رو بوسه بارون کرده بودن .سرم رو به آسمون بلند کردم ، قطره های بارون آهسته روی صورتم فرو می افتادن .نه سرمای آب و نه سوز هوا ، هیچ کدام منو از دریا و احساس خوبی که داشتم جدا نکرد .
-پریا ! پریا !
سرم رو به سمت صدا برگردوندم ، پدرام دستش رو به سمتم دراز کرد .
-بلند شو دختر ، مریض می شی .
سرم رو تکون دادم :
-نه سردم نیست . تازه دریا داره وجودم رو تازه می کنه .
کنارم نشست و با خشم آستین بلوزم رو کشید بالا :
-اینجا رو نگاه کن ، ببین هنوز جای سرم ها رو دستت مونده بازم می خوای سر و کارت با بیمارستان و قرص ودارو باشه .
بعد دستم رو کشید و از جا بلندم کرد .
-چرا یه ذره به فکر خودت نیستی ؟
دستم رو گرفته بود و دنبال خودش می کشید :
-اگه می دونستم می خوای این جوری خودکشی کنی ، عمرا می آوردمت اینجا .
توی ساحل ایستاد و کتش رو از تنش بیرون کشید و انداخت رو شونه ام .
-من عاشق دریام .
-برعکس تو ، من از دریا متنفرم . حالا بیا بریم تو ویلا . تو امشب سرما می خوری .

« قسمت سی و پنجم »

کنار شومینه ، زیر پتو نشسته بودم و جرعه جرعه چای داغی رو که پدرام به دستم داده بود می خوردم و توی این فکر بودم ،چرا پدرام برعکس من از دریا متنفره ؟
-گرم شدی ؟
نگام رو از فنجان توی دستم جداکردم و گفتم :
-از اول سردم نبود ، شما اصرار داشتی اینجا بنشینم .
مهربان کنارم نشست و دستش رو انداخت دور گردنم
-تمام تنت از سرما یخ زده بود . هوا هنوز اونقدر گرم نشده که بشه رفت تو آب .
-به حرف من که گوش نمی ده ، بلکه حرف شما رو گوش کنه .
-شما یه جوری صحبت می کنید انگار من بچه ام .
-بچه نیستی ولی رفتارت بچه گونه ست ، تو اصلا مراعات حالت رو نمی کنی .
-من هیچیم نیست ، شما اصرار دارید به من تلقین می کنید بیمارم .
-مشکل تو جای دیگه است .
و با دست به سرش اشاره کرد :
-باشه مهربان خانم ، به هم می رسیم .
بعد رو به پدرام پرسیدم :
-سارا کجاست ؟ نمی بینمش .
-با داریوش و مریم خانوم رفتن بیرون .
-گردش ؟
-نه رفتن خرید . دنبال آذوقه
مهربان اینو گفت و فنجان خالی رو به اشپزخانه برد .
پدرام هم بلند شد و پشت به من رو به پنجره ایستاد .پتو رو بیشتر به خودم فشردم و نگاهم روتوفضا حرکت دادم . ویلای قشنگی بود ، وقتی خیلی کوچیک بودم چند بار همراه مامان و خاله سونیا و داریوش اومده بودیم اینجا .
یه سالن بزرگ در طبقه پایین که یه طرفش آشپزخونه و دور تا دورش در و پنجره های شیشه ای بود . یه تراس بزرگ هم جلوی در ورودی با سنگ های مرمرسفید قرار داشت ، که زیر انعکاس خورشید مثل نگین می درخشید . کف سالن هم سرامیک بود که در یه طرف با دو پله از سطح زمین بلند می شد . در یه گوشه یه تلویزیون بزرگ با یه دستگاه ویدئو بود و طرف دیگرش یه پیانو قرار داشت . چیزی که فکر می کردم خیلی بی مصرف وبی استفاده باشه لااقل واسه اون خانواده ، چون داریوش فرصت استفاده از پیانو رو نداشت و مریم استعدادش رو .
پایین سالن یه شومینه بود که نمای قشنگی داشت و جلوه خاصی به سالن می داد .کل ساختمان مبله بود ، با مبله بود ، با مبل های شیک ومیز های شیشه ای ،درست مثل یه خونه شیک و باکلاس ،با پرده ای هم رنگ با مبل ها و تابلو های نفیس و نمی دونم این همه تزئینات و مبلمان و دکور گرون قیمت واسه چی ونجا بود ؟ فقط واسه سالی یه بار !
طبقه بالا هم تا دلت بخواد اتاق خواب بود ،با وسایل و امکانات کامل ، درست مثل پایین .
-مثل اینکه حلال زاده بودن .
نگاهم رو از پله ها جدا کردم و به صورتش دوختم ، نیم رخش طرف من بود .
-اومدن .
پاهام رو روی مبل دراز کردم و خمیازه کش داری کشیدم .
لحظاتی بعد مریم در حالی که سارا رو بغل گرفته بود و پشت سرش داریوش ، با یه بغل خرید وارد سالن شدن . پدرام جلو رفت و دستش رو واسه گرفتن سارا دراز کرد .
-نه می ترسم بیدار بشه ، می برمش بالا .
-زحمتتون می شه ، در ضمن ایراد نداره ، بیدارش کنید غذا بخوره .
-تو راه براش ساندویچ گرفتم ، سیره .
بعد بدون اینکه فرصت حرف دیگه ای به پدرام بده ، رفت طرف پله ها . مهربان که با شنیدن صدای مریم و داریوش از آشپزخونه بیرون اومده بود ، به کمک داریوش رفت و دستش رو برای گرفتن نایلون ها دراز کرد ولی داریوش از کنارش عبور کرد و بهش اجازه این کار نداد .
-نه خانوم ، شما چرا ؟خودم می برم ، پس من اینجا چی کاره ام !
داریوش ومهربان رفتن آشپزخونه و پدرام هم دنبال مریم از پله ها بالا رفت چشمامو بستم تا فکری که بی اراده از ذهنم گذشت رو ، پشت پلکام مخفی کنم .
نمی دونم چقدر گذشته بود که با صدای مهربان به خودم آومدم .
-حالت خوبه پریا ؟
با بی حالی چشمامو باز کردم .
-خوبم .
-نهار حاضره ، بیارم اینجا ؟
از جام بلند شدم :
-نه ممنون ، می آم اونجا .
دوشادوش مهربان وارد آشپزخونه شدم . بقیه دور میز نشسته بودن و منتظر ما بودن پدرام صندلی کنارش اشاره کردو گفت :
-بیا پریا ، بنشین اینجا .
دایوش با لبخند یه چشمک بهم زد .
-آره بیا ، پدرام جا نگه داشته .
لبخندی به چهره همیشه خندانش پاشیدم و نشستم .
-بیا ، بیا که امشب ما چشم بازار رو کور کردیم .
-اتفاقا من غذاهای حاضری رو بیشتر دوست دارم و معده ام بیشتر باهاشون سازگاری داره .
خندید :
-تو برعکس آدمیزادی ، معمولا غذاهای خونگی بیشتر با معده سازگاره ، تا سوسیس و کالباس و پیتزا
-بله ولی در صورتی که همه مثل شما آشپز داشته باشن و هر روز بتونن چلو گوشت و مرغ و جوجه و هزار تا غذا اینا میل کنن . خونه ما که فقط ماهی تابه رنگ تخم مرغو به خودش دیده .
-ببخشید اون دیگه به خاطر بی عرضگی خودته .
-خیلی بی ادبی داریوش .
-دورغ می گم ؟
-خاک تو سر ما کننن که تو دکتر مملکتمونی .
پدرام و مهربان و مریم هر سه نشسته بودن و به بحث ما می خندیدن.
-بله بخند مهربان خانوم ، شما الان باید دفاع کنی .
مریم مثل همیشه دخالت کرد .
-خوب راست می گه پریا جون غذا که خود به خود آماده نمی شه .
-خوب آره مریم جون همه که مثل تو نمی شن . همه می دونن تو چقدر هنرمندی ، ماشاا.. از هر انگشت یه هنر می ریزه .
داریوش پکی زد زیر خنده .
-اگه ماهی تابه شما جزرنگ تخم مرغ چیزی ندیده ، ماهی تابه و آشپزخونه ما تا حالا رنگ مریم رو به خودش ندیده .
پدرام و مهربان شروع کردن به خندیدن و مریم چشم غره ای به داریوش رفت .
داریوش خودش رو جمع و جور کرد .
-بفرمائید غذا یخ کرد .
-از دست تو داریوش .
پدرام سبد نون رو گرفت طرف من .
-بخور پریا ، تو کالباس خیلی دوست داری .
قدرشناسانه نگاش کردم و برشی از نون رو به دست گرفتم .
مریم در حالی که واسه خودش لقمه می گرفت ، گفت :
-سارا هم خیلی کالباس دوست داره .
-اونم از فواید هم نشینی با خالشه .
-خاله اش ؟
-خوب پریا دیگه .
-آه ، بله فراموش کردم بودم که به پری می گه خاله .
-سارا اونقدر که این چند ماهه با پری بوده ، با من نبوده .
-درسته حق باشماست ، ولی به نظر من در آینده توی روحیه اش تاثیر منفی داره .
-به نظر من حضور پریا بهش روحیه داده .
-درسته ولی خاله که واسه بچه مادر نمی شه .
-پریا هیچی کم نمی ذاره .
-قبول من نمی گم پری براش کم نمی ذاره ، ولی مادر بهتر نیازهای بچه اش رو درک می کنه .
داریوش نگاهش رو به صورتم دوخت . انگار درموندگی رو توی نگام دید ، چون سرش رو پایین انداخت و آهسته گفت :
-مریم نهار تو بخور .
مریم بی توجه به حرف داریوش ، رو به پدرام ادامه داد:
-به خصوص اگه بچه دختر هم باشه .
-من حرف شما رو قبول دارم ، می دونم یه دختر قبل از اینکه به پدر احتیاج داشته باشه مادر می خواد ، ولی شرایط باید جور باشه .
-من نمی گم بچه به پدر احتیاج نداره ، دارم می گم پدر و مادر در کنار هم می تونن بهتر بچه شون رو به ثمر برسونن .
-حرف شما متین ، ولی من نمی تونم دست هر کی که سر راهم اومد رو بگیرمو بیارم خونه ام . من باید کسی رو پیدا کنم که مطمئن باشم با هم تفاهم اخلاقی کامل داریم ، نمی خوام در اینده سارا توی به محیط پر تشنج بزرگ بشه .
مریم سرش رو پایین انداخت و گفت :
-پیدا کردن شخص مورد نظرتون کار سختی نیست ، فقط باید از یه جا شروع کنید
پدرام جرعه ای از نوشابه اش رو سر کشید و گفت :
-بله شما درست می فرمائید و منم الان در حال حاضر یه جورایی فکر می کنم ، که چند قدم نزدیک شدم .
-پس بهتره عجله کنید ، حالا که پیداش کردید ، لحظه ای نباید تردید کنید .
-عجله نمی کنم ، ولی خیال دارم کم کم اقدام کنم . حقیقتش رو بخواین خودم هم از این سرگردونی خسته شدم . فقط باید یکی رو پیدا کنم تا واسطه بشه ، بلکه دلش رضا بده .
حس کردم یه دستی محکم گلوم رو گرفته و فشار می ده ، انگار دیگه صداها رو نمی شنیدم ، فقط لب های پدرام بود که حرکت می کرد و مریم با شنیدن حرفاش لبخند می زد .
بی اختیار از جا بلند شدم ، مهربان هم بلند شد :
-چی شد پریا جان ؟حالت خوب نیست .
-نه خوبم ،فقط اشتها ندارم ، می رم بخوابم .
وبعد با عجله از آشپزخونه بیرون اومدم باید خودم رو به یه جا می رسوندم تا بتونم نفس بکشم ، تا بغض سنگین گلوم آ ب بشه و فرو بریزه .

« قسمت سی وششم»

چقدر گذشته بود نمیدونم ، با شنیدن صدای در ،اشکام رو پاک کردم و سعی کردم با یه نفس عمیق بغضم رو فروبدم . پشت به در رو به روی پنجره نشسته بودم . نگام توی باغ گردش می کرد ، ولی ذهنم اون پایین توی آشپزخونه ؛ پیش حرف های پدرام و نگاه های سوزان مریم .
دوباره صدای در ، مثل سوهان روحم رو خراشید .
-ول کن داریوش ، حوصله ندارم .
دوباره چند ضربه به در خورد و متعاقب اون صدای گرم و آشنای اون توی گوشم پیچید :
-می تونم بیام تو !
آخرین نم گونه ام رو پاک کردم و با صدای که سعی می کردم دورگه نباشه ، گفتم :
-بله بفرمائید .
اومد تو و به نرمی دررو بست .
-خوب خلوت کردی .
-خیلی وقت بود که دریا رو ندیده بودم .
اومد کنارم ایستاد دستهاش رو تو جیب شلوارش فرو برد . زیر چشمی نگاش کردم ، اونم مثل من نگاش لابه لای درخت ها یا شایدم دریا بود . عطرش پیچید توی صورتم ، چشمام رو بستم و با یه نفس عمیق عطرش رو به ریه کشیدم .
-چرا نموندی پیش ما ، خیلی خوش گذشت .
-معلوم بود منم جای شما بودم ، بهم خوش می گذشت .
-فقط به من خوش نگذشت ، همه با هم خوش بودن ، جات خالی بود.
-بعضی ها مطمئنابخوبی می تونن جای منو پر کنن.
-هر کسی جای خودش رو داره و هیچ کس نمی تونه جای کس دیگه رو بگیره .
بعد آهی کشید و گفت :
-می خوام باهات حرف بزنم ، حوصله شو داری ؟
ته دلم ترسی رو احساس کردم و همه وجودم لرزید . فکر نمی کردم اینقدر زود بخواد باهام حرف بزنه و حدس می زدم اون واسطه ای که قراره با مریم حرف بزنه ، منم .دلم می خواست می زدم زیر گریه و با التماس ازش می خواستم ؛ این حرف رو نزنه و دلم می خواست قفل سنگین قلبم رو باز می کردم و نگفته هارو بازگو می کردم .ولی من دوست نداشتم خودم رو بهش تحمیل کنم و به زور خودم رو توی آینده اون و دخترش جا کنم . سعی کردم خوددار باشم و حرفی نزنم و روی احساسم سرپوش بذارم . نمی خواستم حالا که می دونستم بین اون و مریم احساسی پا گرفته ، رسوا بشم .
-راستش خیلی وقت بود که دلم می خواست باهات حرف بزنم ، ولی خوب دنبال یه فرصت بودم تا امروز ، که مریم سر صحبت رو باز کرد . گفتنش برام سخته ، سخته که ازت بخوام ...
اسم مریم مثل یه خار تو قلبم فرو رفت . پس اون منتظر یه ندا از طرف مریم بود ؟
بلند شدم و رو به روش ایستادم :
-زیاد خودتون رو اذیت نکنید متوجه منظورتون شدم .
-واقعا ؟
-بله اونقدر که فهمیدم چه کار باید بکنم .
-خوب پس کار منو راحت کردی .
-بله دایی جون ، من با مریم صحبت می کنم و نظرش رو راجع به شما می پرسم نظرش رو حتم دارم کاملا مثبته .
بعد به سمت در رفتم تا اونو با افکارش تنها بذارم . دستم دستگیره درو لمس کرد ، صداشو شنیدم :
-صبر کن پریا ،باید برات توضیح بدم ، تو داری اشتباه می کنی .
-نه توضیح نمی خواد ، حق با مریمه ، درسته من اشتباه کردم .سارا به مادر احتیاج داره ، نه خاله ! من اینو درک می کنم .
سریع اتاق رو ترک کردم ، در حالی که وجودم مالامال از غمی وصف ناپذیر بود . از مقابل نگاه حیر زده داریوش و مریم به سرعت گذشتم و از ساختمون بیرون دویدم . می خواستم فرار کنم از خودم ، از مریم ، از واقعیتی که قدرت هضمش رو نداشتم من نمی تونستم حضور مریم رو تحمل کنم ، اونم به عنوان رقیبی که عشقم رو غارت کرد .
توی ساحل شروع به دویدن کردم ، داشتم فرار می کردم ، از خودم و احساسی که ناخواسته توی قلبم ریشه کرده بود .
بین دو تا تخته سنگ بزرگ پناه گرفتم و زانوهامو بغل کردم و اجازه دادم اشکام بباره ، تا بغض بزرگ و نشکفته گلوم خالی بشه .
به خودم که اومدم هوا تاریک شده بود و دیگه خورشید خبری نبود . با وحشت از جا بلند شدم و تازه متوجه شدم چقدر پاهام خسته و بی حس شدن . من اونقدر توی دنیای خودم غرق بودم ، که نه متوجه تاریک شدن هوا شدم و نه متوجه سرما .
توی ساحل شروع کردم به حرکت . می خواستم تا اون اندک روشنایی باقی مونده ، خودم رو به ویلا برسونم . هر چی می رفتم انگار نمی رسیدم ، باور نمی کردم خودم به تنهایی این همه راه اومده باشم . از دور شعله آتیش نظرم رو جلب کرد . نیرو گرفتم و با سرعت بیشتر به سمت آتیش رفتم . چند نفر دور آتیش حلقه زده بودن و بچه ای کنارشون روی زمین با شن ها بازی می کرد . جلوتر رفتم ، شناختمشون ، خودشون بودن . مهربان از جا بلند شد و با دست به سمت من اشاره کرد .
-اومدش ، اوناهاش .
وای واونا نگرانم شده بودن ، اصلا به فکرشون نبودم . سرم رو پایین انداختم و با شرمندگی جلو رفتم . مهربان جلو اومد بغلم کرد :
-کجابودی پریا !مردیم از نگرانی .
-معذرت می خوام ، اصلا متوجه گذر زمان نبودم .
داریوش چند قدم جلو اومد و گفت :
-خیلی نگرانت شده بودن.
- تو یکی حرف نزن که می دونم هر کی نگران شده باشه تو یکی نبودی و نیستی .
با صدای بلند خندید :
-منم از خودم حرف نزدم ،گفتم نگرانت شده بودن .
مهربان اخم قشنگی کرد و رو به داریوش گفت :
-الان چه وقته شوخیه ، داریوش خان .
بعد دستش رو روی شونه ام گذاشت و گفت :
-کجا بودی تا حالا ؟دلمون هزار راه رفت .
نگاهم از سرشونه اش عبور کرد وروی شونه پدرام که پشت به ما نشسته بود ، افتاد اون حتی برنگشت تا منو ببینه . غمی آشکار نگاهم رو رنگ کرد. انگار که مهربان متوجه نگاهم شد ، چون سرش رو نزدیک آورد و کنار گوشم زمزمه کرد :
-از عصری تا حالا ده بار این اطرافو گشت ، نمی دونی چه حالی داشت .
-آره معلومه .
-این طور قضاوت نکن پریا ، من نمی دونم چه حالی داره ، اون مطمئنا واسه اینکه باهات برخورد بدی نداشته باشه ، از جاش بلند نشد .
-مثلا چه برخوردی ؟
-هیس پری ! می شنوه ، زشته بالاخره مسئولیت تو با اونه .
-مگه من بچه ام که مسئول و قیم بخوام .
-تورو نمی دونم ، ولی اون خودشو مسئول می دونه . می گفت اگه اتفاقی براش بیفته هیچ وقت خودمو نمی بخشم .
-هی ، شما دو تا چی در گوش هم پچ پچ می کنین .
-اه ، داریوش تو می میری اگه حرف نزنی ؟
-اصلا به من چه ، اونقدر اونجا در گوشی حرف بزنین تا از سرما بمیرین .
-خیالت راحت ، تا تو باشی هیچ کس نمی میره دکتر جون .
غش غش خندید .
-بسه دیگه اینقدر فک نزن ، بیا بنشین پیش ما بذار چشمای آقا پدرام هم با دیدن روی نحست روشن بشه .
مهربان دستم رو گرفت و با خودش کشید .
-تو چقدر سردی دختر ؟بیا بنشین کنار آتیش .
بدون هیچ مقاومتی حرکت کردم و همراه مهربان رفتم و کنار آتیش نشستم ، درست رو به روی پدرام . سرم رو بلند نکردم تا نگاش کنم . می ترسیدم ! می ترسیدم دوباره با دیدن برق نگاش اسیرش بشم ، و من اینو نمی خواستم . نمی خواستم فراموش کردنش برام سخت تر بشه . نگام رو پایین انداختم و سرم رو با انگشتام گرم کردم . مریم رفت طرف سارا وبغلش کرد ، سارا دست و پاش رو با لجبازی تکون داد .
-ولم کن می خوام بازی کنم .
-نه عزیزم ، یخ کردی . ببین دست هات چقدر سرده .
-دوست دارم ، می خوام بازی کنم
-اگه بچه خوبی باشی ، قول می دم فردا صبح بازم بیارمت بازی کنی .
-قول می دی ؟
-آره خانوم کوچولو قول می دم . حال می آی با هم بریم خونه ، هم بریم حموم ، هم لباسات رو عوض کنیم ، هم شام درست کنیم .
-آخ جون ، آب بازی .
-آره ، آب بازی .
-باشه خاله ، بریم .
آهی کشیدم و نگام روبه پدرام دوختم . دلم می خواست مخالفت می کرد واجازه نمی داد سارا اونقدر به مریم نزدیک بشه . میترسیدم حضور من تو زندگیش کم رنگ بشه ، هر چند اون باید حضور مریم عادت می کرد، اون مادر می خواست نه خاله .
برخلاف انتظارم ، پدرام مخالفتی از خودش نشون نداد . فقط نگاه خیره اش رو به صورتم دوخت . هیچی رو نمی شد از نگاش خوند . یه نگاه مات و خیره و شیشه ای ، انگار که اصلا حواسش به من نبود .
مریمم و سارا صحبت کنان از ما فاصله گرفتن . به خودم گفتم :
« چه راحت ! حتی از پدرام اجازه نخواست ! خوب حتما خودش قبلا گفته بوده »
داریوش آه بلندی کشید و گفت :
-بسه دیگه ، شمام یه چیزی بگید ، دلم ترکید .
هیچ کس حرف نزد .مهربان از جا بلند شد و گفت :
-داریوش خان می آی بریم قدم بزنیم ؟
-نه ترجیح می دم همین جا کنار آتیش بنشینم و گرم بشم .
-ولی به نظر من قدم بزنیم بهتره ها .
-آخه سردمه .
-راه می ریم ، گرمت می شه .
بعد بدون اینکه منتظر داریوش بمونه ،از ما فاصله گرفت . داریوش هم به ناچار بلند شد :
-وقتی رئیس دستور می ده ، دیگه حرفی باقی نمی مونه .
من و پدرام بالبخندی کم رنگ بدرقه اش کردیم . با چند قدم بلند ، خودشو به مهربان رسوند . زیرلب گفتم :
-چقدربه هم می آن .
با چوبی که تو دستش بود آتیش رو کمی زیرو رو کرد ، شعله های کم رنگ آتیش شعله ور شدن . نگاش کردم ، ولی اون نگاش رو به شعله ای آتیش دوخته بود . با این حال حرفم و با گفتن ، حق با توئه تایید کرد .
دستام رو زیر چونم زدم و نگام رو به صورتش دوختم . اگه یه لحظه سرش رو بلند می کرد ، نگاه شیفته ام رو غافلگیر می کرد . اهی کشیدم و نگام رو دزدیدم . چرا من نمی تونم بیشتراز پنج دقیقه روی قولی ، که به خودم می دم باقی بمونم ؟ سکوت زجر آوری که بینمون حاکم شده بود ، عذابم می داد . مثل یه مجرم که در انتظار حکم قاضی نشسته بودم حکم بده . لحظه ها و ثانیه ها به سختی می گذشت .
نفس عمیقی کشیدم و گفتم :
-چرا چیزی نمی گید ؟
سرش رو بلند کرد . دلم لرزید و اگه شعله های آتیش چهره ام رو روشن می کرد ، مطمئنا تغییر رنگم رو می دید .
خدایا چرا نمی تونم ازش دل بکنم ؟ اون چشما ...!
-دارم فکر می کنم چی باید بگم . چه جوری حرف بزنم که تو برداشت بد نکنی .هر وقت من حرف زدم ، تو استدلال خودت برداشت کردی و هر نتیجه ای که خواستی ازش گرفتی .
سرم رو پایین انداختم :
-متوجه منظورتون نمی شم .
از جا بلند ش و دستاش رو تو جیب شلوارش فرو برد ولی حرفی نزد سرم رو بالا گرفتم و منتظر ، نگاش کردم .
-مثلا جریان همین امروز ، من کی از تو خواستم برام بری خواستگاری ؟
--خوب من ...راستش ... نمی دونم فقط فکر کردم ...
حرفم رو قطع کرد :
-بله خانوم فکر کردن . از اون فکرای مخصوص خوشون .
هیچی نگفتم . حرفی واسه گفتن نبود . خوب اونم راست می گفت ، اون کی بهم گفته بود که براش برم خواستگاری ؟اون می خواست حرف بزنه که من خودم ...یعنی اون مریمو نمی خواست ؟یعنی من اشتباه می کردم ؟دوباره یه روزنه امید تو دلم روشن شد .
آتیش رو دور زد و اومد کنارم نشست . حالا هردومون کنار هم بدویم ، مثل تموم رویاهای که هر شب می دیدم . من و اون کنار هم ،اونم توی ساحل ، دریا رو به رومون بود من کنار اون .
-یه سوالی بپرسم ، جوابمو می دی ؟
بدون اینکه نگام رو از شعله های آتیش بگیرم گفتم :
-تا سوالتون چی باشه ؟
-چی باعث شد که فکر کنی من به مریم علاقه دارم ؟ یعنی می خوام ببینم رفتاری ، حرفی یا حرکتی از من دیدی ، که علاقه ام رو به اون نشون بده .
-حرفای ظهرتون که می گفتید می خواین ازدواج کنید و همین که به صحبت های اون مهر تایید می زدید و هم ..
-هم چی ؟از من حرکتی سر زده یا حرفی زدم که این طور برداشت کردی ؟
-نه ، می خوام بودنید من براتون احترام زیادی قائلم . شما برام خیلی ارزش دارید . شما درست تو موقعیتی به دادم رسیدید ، که داشتم زندگیم رو با دست خودم نابود می کردم .شما در حق من کارهایی انجام دادید که بابام نکرده . شایدم مثل دایی که دلش برای خواهر زاده اش می سوزه ، بهم محبت کردید و راهنمام شدید . من فقط فکر کرم . شاید به خاطر حرفای ظهر اومدید صحبت کنید و ...
-پس من برات همون دایی و راهنمای خیالی ام ؟
-مگه غیر اینه ؟
نگاش کردم ، می خواستم انعکاس حرفم رو تو چهره اش ببینم ، ولی اون سرش رو برنگردوند تا نگاه مشتاقم رو ببینه ؛ فقط سرش رو تکون داد و همراه آهی گفت :
-نه ، وقتی تو می گی یعنی نه .
سوز سردی از سمت دریا می اومد .با وجود آتیش ولی بازم احساس سرما می کردم . بازوهام رو بغل گرفتم و خودم رو به اتیش نزدیک تر کردم . باد زد و روسری از سرم سر خورد و افتاد رو شونه هام . قبل از اینکه خودم دستام رو واسه سر کردنش بلند کنم ، پیش دستی کرد و آهسته اونو دوباره کشید روی سرم .
با خجالت نگاش کردم .
-ممنون
نگاشو به صورتم دوخت و سکوت کرد . دلم می خواست زمان همون جا از حرکت بایسته و من اون واسه همیشه در کنار هم بمونیم واون نگاش رو فقط به صورت من بدوزه ، جایی که هیچ مریمی نتونه بین ما دیوار بکشه . چه با حضورش ، چه با احساسش .
نگاهم رو به دریا دوختم و واسه اینکه بحثو عوض کنم گفتم :
-دریا ور دوست دارید ؟من که عاشق دریام .
-یه زمانی عاشقش بودم .دریا همیشه به من آرامش می داد . هر وقت دلم برای شراره تنگ می شد یا خیلی دلم از غربت می گرفت ، می رفتم کنار دریا تا دوباره بتونم آرامشم رو پیدا کنم . ولی همین دریا دوباره آرامشم گرفت ، منو پریشون کرد و سارا رو بی مادر.