|
سهراب سپهری
آمدم از ره برویم چو کس نگشود رفتم
گرم پیکر امدم افسرده تارو پود رفتم جای آسودن چو نبود رهروان رنج سفر به آمدم از ره نشسته رو غبار آلود رفتم ساحل هستی نبرد از یاد من موج عدم را گر ز دریا آمدم دریا طلب چون رود رفتم بر سبک خیزان سینه زندان هستی تنگ آمد روزنی گر یافتم بیرون از آن چون دود رفتم در خور ماندن نداند هیچ روشن دل جهان را شبنمی بودمکه هم دیر آمدم هم زود رفتم بی نشان زین ره نشاید رفت از این منزل شتابان تا غبار کاروان در راه پیدا بود رفتم :) |
نام شعر : دريا و مرد
تنها ، و روي ساحل، مردي به راه مي گذرد. نزديك پاي او دريا، همه صدا. شب، گيج در تلاطم امواج. باد هراس پيكر رو مي كند به ساحل و در چشم هاي مرد نقش خاطر را پر رنگ مي كند. انگار هي ميزند كه :مرد! كجا مي روي ، كجا؟ و مرد مي رود به ره خويش. و باد سرگران هي ميزند دوباره: كجا مي روي ؟ و مرد مي رود. و باد همچنان... امواج ، بي امان، از راه ميرسند لبريز از غرور تهاجم. موجي پر از نهيب ره مي كشد به ساحل و مي بلعد يك سايه را كه برده شب از پيكرش شكيب. دريا، همه صدا. شب، گيج در تلاطم امواج. باد هراس پيكر رو مي كند به ساحل و ... http://www.sohrabsepehri.com/images/pixel.gif http://www.sohrabsepehri.com/images/bluepixel.gif |
در قیر شب
دير گاهي است در اين تنهايي رنگ خاموشي در طرح لب است. بانگي از دور مرا مي خواند، ليك پاهايم در قير شب است. *** رخنه اي نيست در اين تاريكي: در و ديوار بهم پيوسته. سايه اي لغزد اگر روي زمين نقش وهمي است ز بندي رسته. *** نفس آدم ها سر بسر افسرده است. روزگاري است در اين گوشه پژمرده هوا هر نشاطي مرده است. *** دست جادويي شب در به روي من و غم مي بندد. مي كنم هر چه تلاش، او به من مي خندد. *** نقش هايي كه كشيدم در روز، شب ز راه آمد و با دود اندود. طرح هايي كه فكندم در شب، روز پيدا شد و با پنبه زدود. *** دير گاهي است كه چون من همه را رنگ خاموشي در طرح لب است. جنبشي نيست در اين خاموشي: دست ها، پاها در قير شب است. ***** |
سر گذشت
مي خروشد دريا هيچكس نيست به ساحل پيدا لكه اي نيست به دريا تاريك كه شود قايق اگر آيد نزديك . *** مانده بر ساحل قايقي، ريخته بر سر او، پيكرش را ز رهي نا روشن برده در تلخي ادراك فرو . هيچكس نيست كه آيد از راه و به آب افكندش . و در اين وقت كه هر كوهه آب حرف با گوش نهان مي زندش، موجي آشفته فرا مي رسد از راه كه گويد با ما قصه يك شب طوفاني را . *** رفته بود آن شب ماهي گير تا بگيرد از آب آنچه پيوند داشت با خيالي در خواب *** صبح آن شب، كه به دريا موجي تن نمي كوفت به موجي ديگر چشم ماهي گيران ديد قايقي را به ره آب كه داشت بر لب از حادثه تلخ شب پيش خبر پس كشاندند سوي ساحل خواب آلودش به همان جاي كه هست در همين لحظه غمناك بجا و به نزديكي او مي خروشد دريا وز ره دور فرا مي رسد آن موج كه مي گويد باز از شبي طوفاني داستاني نه دراز ***** |
فانوس خيس
روي علف ها چكيده ام. من شبنم خواب آلود يك ستاره ام كه روي علف هاي تاريك چكيده ام. جايم اينجا نبود. نجواي نمناك علف ها را مي شنوم جايم اينجا نبود. فانوس در گهواره خروشان دريا شست و شو مي كند كجا مي رود اين فانوس ، اين فانوس دريا پرست پر عطش مست ؟ بر سكوي كاشي افق دور نگاهم با رقص مه آلود پريان مي چرخد. زمزمه هاي شب در رگ هايم مي رويد. باران پر خزه مستي بر ديوار تشنه روحم مي چكد. من ستاره چكيده ام. از چشم نا پيداي خطا چكيده ام: شب پر خواهش و پيكر گرم افق عريان بود. رگه سپيد مرمر سبز چمن زمزمه مي كرد. و مهتاب از پلكان نيلي مشرق فرود آمد. پريان مي رقصيدند. و آبي جامه هاشان با رنگ افق پيوسته بود. زمزمه هاي شب مستم مي كرد. پنجره رويا گشوده بود. و او چون نسيمي به درون وزيد. اكنون روي علف ها هستم و نسيمي از كنارم مي گذرد. تپش ها خاكستر شده اند. آبي پوشان نمي رقصند. فانوس آهسته بالا و پايين مي رود. هنگامي كه او از پنجره بيرون مي پريد چشمانش خوابي را گم كرده بود. جاده نفس نفس مي زد. صخره ها چه هوسناكش بوييدند! فانوس پر شتاب ! تا كي مي لغزي در پست و بلند جاده كف بر لب پر آهنگ؟ زمزمه هاي شب پژمرد. رقص پريان پايان يافت. كاش اينجا نچكيده بودم! هنگامي كه نسيم پيكر او در تيرگي شب گم شد فانوس از كنار ساحل براه افتاد. كاش اينجا- در بستر پر علف تاريكي- نچكيده بودم ! فانوس از من مي گريزد. چگونه برخيزم؟ به استخوان سرد علف ها چسبيده ام. و دور از من ، فانوس در گهواره خروشان دريا شست و شو مي كند. http://www.sohrabsepehri.com/images/pixel.gif http://www.sohrabsepehri.com/images/bluepixel.gif |
خواب تلخ
مرغ مهتاب مي خواند. ابري در اتاقم مي گريد. گل هاي چشم پشيماني مي شكفد. در تابوت پنجره ام پيكر مشرق مي لولد. مغرب جان مي كند، مي ميرد. گياه نارنجي خورشيد در مرداب اتاقم مي رويد كم كم بيدارم نپنداريدم در خواب سايه شاخه اي بشكسته آهسته خوابم كرد. اكنون دارم مي شنوم آهنگ مرغ مهتاب و گل هاي چشم پشيماني را پرپر مي كنم. ***** |
دیوار
زخم شب مي شد كبود. در بياباني كه من بودم نه پر مرغي هواي صاف را مي سود نه صداي پاي من همچون دگر شب ها ضربه اي به ضربه مي افزود. *** تا بسازم گرد خود ديواره اي سر سخت و پا بر جاي، با خود آوردم ز راهي دور سنگ هاي سخت و سنگين را برهنه پاي. ساختم ديوار سنگين بلندي تا بپوشاند از نگاهم هر چه مي آيد به چشمان پست و ببندد راه را بر حمله غولان كه خيال رنگ هستي را به پيكرهايشان مي بست. *** روز و شب ها رفت. من بجا ماندم در اين سو، شسته ديگر دست از كارم. نه مرا حسرت به رگ ها مي دوانيد آرزويي خوش نه خيال رفته ها مي داد آزارم. ليك پندارم، پس ديوار نقش هاي تيره مي انگيخت و به رنگ دود طرح ها از اهرمن مي ريخت. *** تا شبي مانند شب هاي دگر خاموش بي صدا از پا درآمد پيكرديوار: حسرتي با حيرتي آميخت. ***** :) |
http://www.asheghoone.com/wp-content...pehri26-26.jpg
رو به غروب ريخته سرخ غروب جابجا بر سر سنگ. كوه خاموش است. مي خروشد رود. مانده در دامن دشت خرمني رنگ كبود. سايه آميخته با سايه. سنگ با سنگ گرفته پيوند. روز فرسوده به ره مي گذرد. جلوه گر آمده در چشمانش نقش اندوه پي يك لبخند. جغد بر كنگره ها مي خواند. لاشخورها، سنگين، از هوا، تك تك ، آيند فرود: لاشه اي مانده به دشت كنده منقار ز جا چشمانش، زير پيشاني او مانده دو گود كبود. تيرگي مي آيد. دشت مي گيرد آرام. قصه رنگي روز مي رود رو به تمام. شاخه ها پژمرده است. سنگ ها افسرده است. رود مي نالد. جغد مي خواند. غم بياويخته با رنگ غروب. مي تراود ز لبم قصه سرد: دلم افسرده در اين تنگ غروب. http://www.sohrabsepehri.com/images/pixel.gif http://www.sohrabsepehri.com/images/bluepixel.gif |
کفشهایم کو؟
چه کسی بود صدا زد سهراب؟ آشنا بود صدا؛ مثل هوا با تن برگ مادرم در خواب است و منوچهر و پروانه و شاید همهی مردم شهر شب خرداد به آرامی یک مرثیه از روی سر ثانیهها میگذرد و نسیمی خنک از حاشیهی سبز پتو خواب مرا میروبد بوی هجرت میآید بالش من پر آواز پر چلچلهها ست صبح خواهد شد و به این کاسهی آب آسمان هجرت خواهد کرد باید امشب بروم من که از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم حرفی از جنس زمان نشنیدم هیچ چشمی، عاشقانه به زمین خیره نبود کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد هیچ کس زاغچهای را سر یک مزرعه جدی نگرفت من به اندازهی یک ابر دلم میگیرد وقتی از پنجره میبینم حوری -دختر بالغ همسایه- پای کمیابترین نارون روی زمین فقه میخواند چیزهایی هم هست؛ لحظه هایی پر اوج مثلا شاعرهای را دیدم آنچنان محو تماشای فضا بود که در چشمانش آسمان تخم گذاشت * و شبی از شبها مردی از من پرسید تا طلوع انگور چند ساعت راه است؟ باید امشب بروم! باید امشب چمدانی را که به اندازهی پیراهن تنهایی من جا دارد بردارم و به سمتی بروم که درختان حماسی پیداست رو به آن وسعت بیواژه که همواره مرا میخواند یک نفر باز صدا زد: سهراب! کفشهایم کو؟ |
ی ساعته دارم انگلیسی تایپ می کنم http://www.freesmile.ir/smiles/17418_102.gif
|
بی تارو پود
در بيداري لحظه ها پيكرم كنار نهر خروشان لغزيد. مرغي روشن فرود آمد و لبخند گيج مرا بر چيد و پريد. ابري پيدا شد و بخار سر شكم را در شتاب شفافش نوشيد. نسيمي برهنه و بي پايان سر كرد و خطوط چهره ام را آشفت و گذشت. درختي تابان پيكرم را در ريشه سياهش بلعيد. طوفاني سر رسيد و جا پايم را ربود. *** نگاهي به روي نهر خروشان خم شد: تصويري شكست. خيالي از هم گسيخت. ***** |
شیطان هم
ز خانه بدر، از كوچه برون، تنهايي ما سوي خدا مي رفت. در جاده، درختان سبز، گل ها وا، شيطان نگران: انديشه رها مي رفت. خار آمد، و بيابان، وسراب. كوه آمد و، مرغي به هوا مي رفت؟ - ني، همزاد گياهي بود، از پيش گيا مي رفت. شب مي شد و روز. جايي، شيطان نگران: تنهايي ما مي رفت. ***** |
اهل کاشانم
اما شهر من کاشان نیست. شهر من گم شده است. من با تاب من با تب خانه ای در طرف دیگر شب اختم. |
صداي پاي آب
http://www.sohrabsepehri.com/imagesp...aiepaieaab.gifhttp://www.sohrabsepehri.com/imagespoem/s_pixel.gif اهل كاشانم روزگارم بد نيست. تكه ناني دارم ، خرده هوشي، سر سوزن ذوقي. مادري دارم ، بهتر از برگ درخت. دوستاني ، بهتر از آب روان. و خدايي كه در اين نزديكي است: لاي اين شب بوها، پاي آن كاج بلند. روي آگاهي آب، روي قانون گياه. من مسلمانم. قبله ام يك گل سرخ. جانمازم چشمه، مهرم نور. دشت سجاده من. من وضو با تپش پنجره ها مي گيرم. در نمازم جريان دارد ماه ، جريان دارد طيف. سنگ از پشت نمازم پيداست: همه ذرات نمازم متبلور شده است. من نمازم را وقتي مي خوانم كه اذانش را باد ، گفته باد سر گلدسته سرو. من نمازم را پي "تكبيره الاحرام" علف مي خوانم، پي "قد قامت" موج. كعبه ام بر لب آب ، كعبه ام زير اقاقي هاست. كعبه ام مثل نسيم ، مي رود باغ به باغ ، مي رود شهر به شهر. "حجر الاسود" من روشني باغچه است. اهل كاشانم. پيشه ام نقاشي است: گاه گاهي قفسي مي سازم با رنگ ، مي فروشم به شما تا به آواز شقايق كه در آن زنداني است دل تنهايي تان تازه شود. چه خيالي ، چه خيالي ، ... مي دانم پرده ام بي جان است. خوب مي دانم ، حوض نقاشي من بي ماهي است. اهل كاشانم نسبم شايد برسد به گياهي در هند، به سفالينه اي از خاك "سيلك". نسبم شايد، به زني فاحشه در شهر بخارا برسد. پدرم پشت دو بار آمدن چلچله ها ، پشت دو برف، پدرم پشت دو خوابيدن در مهتابي ، پدرم پشت زمان ها مرده است. پدرم وقتي مرد. آسمان آبي بود، مادرم بي خبر از خواب پريد، خواهرم زيبا شد. پدرم وقتي مرد ، پاسبان ها همه شاعر بودند. مرد بقال از من پرسيد : چند من خربزه مي خواهي ؟ من از او پرسيدم : دل خوش سيري چند؟ پدرم نقاشي مي كرد. تار هم مي ساخت، تار هم مي زد. خط خوبي هم داشت. باغ ما در طرف سايه دانايي بود. باغ ما جاي گره خوردن احساس و گياه، باغ ما نقطه برخورد نگاه و قفس و آينه بود. باغ ما شايد ، قوسي از دايره سبز سعادت بود. ميوه كال خدا را آن روز ، مي جويدم در خواب. آب بي فلسفه مي خوردم. توت بي دانش مي چيدم. تا اناري تركي برميداشت، دست فواره خواهش مي شد. تا چلويي مي خواند، سينه از ذوق شنيدن مي سوخت. گاه تنهايي، صورتش را به پس پنجره مي چسبانيد. شوق مي آمد، دست در گردن حس مي انداخت. فكر ،بازي مي كرد. زندگي چيزي بود ، مثل يك بارش عيد، يك چنار پر سار. زندگي در آن وقت ، صفي از نور و عروسك بود، يك بغل آزادي بود. زندگي در آن وقت ، حوض موسيقي بود. طفل ، پاورچين پاورچين، دور شد كم كم در كوچه سنجاقك ها. بار خود را بستم ، رفتم از شهر خيالات سبك بيرون دلم از غربت سنجاقك پر. من به مهماني دنيا رفتم: من به دشت اندوه، من به باغ عرفان، من به ايوان چراغاني دانش رفتم. رفتم از پله مذهب بالا. تا ته كوچه شك ، تا هواي خنك استغنا، تا شب خيس محبت رفتم. من به ديدار كسي رفتم در آن سر عشق. رفتم، رفتم تا زن، تا چراغ لذت، تا سكوت خواهش، تا صداي پر تنهايي. چيزهايي ديدم در روي زمين: كودكي ديم، ماه را بو مي كرد. قفسي بي در ديدم كه در آن، روشني پرپر مي زد. نردباني كه از آن ، عشق مي رفت به بام ملكوت. من زني را ديدم ، نور در هاون مي كوفت. ظهر در سفره آنان نان بود ، سبزي بود، دوري شبنم بود، كاسه داغ محبت بود. من گدايي ديدم، در به در مي رفت آواز چكاوك مي خواست و سپوري كه به يك پوسته خربزه مي برد نماز. بره اي ديدم ، بادبادك مي خورد. من الاغي ديدم، ينجه را مي فهميد. در چراگاه " نصيحت" گاوي ديدم سير. شاعري ديدم هنگام خطاب، به گل سوسن مي گفت: "شما" من كتابي ديدم ، واژه هايش همه از جنس بلور. كاغذي ديدم ، از جنس بهار، موزه اي ديدم دور از سبزه، مسجدي دور از آب. سر بالين فقهي نوميد، كوزه اي ديدم لبريز سوال. قاطري ديدم بارش "انشا" اشتري ديدم بارش سبد خالي " پند و امثال". عارفي ديدم بارش " تننا ها يا هو". من قطاري ديدم ، روشنايي مي برد. من قطاري ديدم ، فقه مي برد و چه سنگين مي رفت . من قطاري ديدم، كه سياست مي برد ( و چه خالي مي رفت.) من قطاري ديدم، تخم نيلوفر و آواز قناري مي برد. و هواپيمايي، كه در آن اوج هزاران پايي خاك از شيشه آن پيدا بود: كاكل پوپك ، خال هاي پر پروانه، عكس غوكي در حوض و عبور مگس از كوچه تنهايي. خواهش روشن يك گنجشك، وقتي از روي چناري به زمين مي آيد. و بلوغ خورشيد. و هم آغوشي زيباي عروسك با صبح. پله هايي كه به گلخانه شهوت مي رفت. پله هايي كه به سردابه الكل مي رفت. پله هايي كه به قانون فساد گل سرخ و به ادراك رياضي حيات، پله هايي كه به بام اشراق، پله هايي كه به سكوي تجلي مي رفت. مادرم آن پايين استكان ها را در خاطره شط مي شست. شهر پيدا بود: رويش هندسي سيمان ، آهن ، سنگ. سقف بي كفتر صدها اتوبوس. گل فروشي گل هايش را مي كرد حراج. در ميان دو درخت گل ياس ، شاعري تابي مي بست. پسري سنگ به ديوار دبستان مي زد. كودكي هسته زردآلو را ، روي سجاده بيرنگ پدر تف مي كرد. و بزي از "خزر" نقشه جغرافي ، آب مي خورد. بند رختي پيدا بود : سينه بندي بي تاب. چرخ يك گاري در حسرت واماندن اسب، اسب در حسرت خوابيدن گاري چي ، مرد گاري چي در حسرت مرگ. عشق پيدا بود ، موج پيدا بود. برف پيدا بود ، دوستي پيدا بود. كلمه پيدا بود. آب پيدا بود ، عكس اشيا در آب. سايه گاه خنك ياخته ها در تف خون. سمت مرطوب حيات. شرق اندوه نهاد بشري. فصل ول گردي در كوچه زن. بوي تنهايي در كوچه فصل. دست تابستان يك بادبزن پيدا بود. سفر دانه به گل . سفر پيچك اين خانه به آن خانه. سفر ماه به حوض. فوران گل حسرت از خاك. ريزش تاك جوان از ديوار. بارش شبنم روي پل خواب. پرش شادي از خندق مرگ. گذر حادثه از پشت كلام. جنگ يك روزنه با خواهش نور. جنگ يك پله با پاي بلند خورشيد. جنگ تنهايي با يك آواز: جنگ زيبايي گلابي ها با خالي يك زنبيل. جنگ خونين انار و دندان. جنگ "نازي" ها با ساقه ناز. جنگ طوطي و فصاحت با هم. جنگ پيشاني با سردي مهر. حمله كاشي مسجد به سجود. حمله باد به معراج حباب صابون. حمله لشگر پروانه به برنامه " دفع آفات". حمله دسته سنجاقك، به صف كارگر " لوله كشي". حمله هنگ سياه قلم ني به حروف سربي. حمله واژه به فك شاعر. فتح يك قرن به دست يك شعر. فتح يك باغ به دست يك سار. فتح يك كوچه به دست دو سلام. فتح يك شهر به دست سه چهار اسب سواري چوبي. فتح يك عيد به دست دو عروسك ، يك توپ. قتل يك جغجغه روي تشك بعد از ظهر. قتل يك قصه سر كوچه خواب . قتل يك غصه به دستور سرود. قتل يك مهتاب به فرمان نئون. قتل يك بيد به دست "دولت". قتل يك شاعر افسرده به دست گل يخ. همه روي زمين پيدا بود: نظم در كوچه يونان مي رفت. جغد در "باغ معلق " مي خواند. باد در گردنه خيبر ، بافه اي از خس تاريخ به خاور مي راند. روي درياچه آرام "نگين" ، قايقي گل مي برد. در بنارس سر هر كرچه چراغي ابدي روشن بود. مردمان را ديدم. شهرها را ديدم. دشت ها را، كوه ها را ديدم. آب را ديدم ، خاك را ديدم. نور و ظلمت را ديدم. و گياهان را در نور، و گياهان را در ظلمت ديدم. جانور را در نور ، جانور را در ظلمت ديدم. و بشر را در نور ، و بشر را در ظلمت ديدم. اهل كاشانم، اما شهر من كاشان نيست. شهر من گم شده است. من با تاب ، من با تب خانه اي در طرف ديگر شب ساخته ام. من در اين خانه به گم نامي نمناك علف نزديكم. من صداي نفس باغچه را مي شنوم. و صداي ظلمت را ، وقتي از برگي مي ريزد. و صداي ، سرفه روشني از پشت درخت، عطسه آب از هر رخنه سنگ ، چكچك چلچله از سقف بهار. و صداي صاف ، باز و بسته شدن پنجره تنهايي. و صداي پاك ، پوست انداختن مبهم عشق، متراكم شدن ذوق پريدن در بال و ترك خوردن خودداري روح. من صداي قدم خواهش را مي شنوم و صداي ، پاي قانوني خون را در رگ، ضربان سحر چاه كبوترها، تپش قلب شب آدينه، جريان گل ميخك در فكر، شيهه پاك حقيقت از دور. من صداي وزش ماده را مي شنوم و صداي ، كفش ايمان را در كوچه شوق. و صداي باران را، روي پلك تر عشق، روي موسيقي غمناك بلوغ، روي آواز انارستان ها. و صداي متلاشي شدن شيشه شادي در شب، پاره پاره شدن كاغذ زيبايي، پر و خالي شدن كاسه غربت از باد. من به آغاز زمين نزديكم. نبض گل ها را مي گيرم. آشنا هستم با ، سرنوشت تر آب، عادت سبز درخت. روح من در جهت تازه اشيا جاري است . روح من كم سال است. روح من گاهي از شوق ، سرفه اش مي گيرد. روح من بيكار است: قطره هاي باران را، درز آجرها را، مي شمارد. روح من گاهي ، مثل يك سنگ سر راه حقيقت دارد. من نديدم دو صنوبر را با هم دشمن. من نديدن بيدي، سايه اش را بفروشد به زمين. رايگان مي بخشد، نارون شاخه خود را به كلاغ. هر كجا برگي هست ، شور من مي شكفد. بوته خشخاشي، شست و شو داده مرا در سيلان بودن. مثل بال حشره وزن سحر را مي دانم. مثل يك گلدان ، مي دهم گوش به موسيقي روييدن. مثل زنبيل پر از ميوه تب تند رسيدن دارم. مثل يك ميكده در مرز كسالت هستم. مثل يك ساختمان لب دريا نگرانم به كشش هاي بلند ابدي. تا بخواهي خورشيد ، تا بخواهي پيوند، تا بخواهي تكثير. من به سيبي خوشنودم و به بوييدن يك بوته بابونه. من به يك آينه، يك بستگي پاك قناعت دارم. من نمي خندم اگر بادكنك مي تركد. و نمي خندم اگر فلسفه اي ، ماه را نصف كند. من صداي پر بلدرچين را ، مي شناسم، رنگ هاي شكم هوبره را ، اثر پاي بز كوهي را. خوب مي دانم ريواس كجا مي رويد، سار كي مي آيد، كبك كي مي خواند، باز كي مي ميرد، ماه در خواب بيابان چيست ، مرگ در ساقه خواهش و تمشك لذت ، زير دندان هم آغوشي. زندگي رسم خوشايندي است. زندگي بال و پري دارد با وسعت مرگ، پرشي دارد اندازه عشق. زندگي چيزي نيست ، كه لب طاقچه عادت از ياد من و تو برود. زندگي جذبه دستي است كه مي چيند. زندگي نوبر انجير سياه ، كه در دهان گس تابستان است. زندگي ، بعد درخت است به چشم حشره. زندگي تجربه شب پره در تاريكي است. زندگي حس غريبي است كه يك مرغ مهاجر دارد. زندگي سوت قطاري است كه در خواب پلي مي پيچد. زندگي ديدن يك باغچه از شيشه مسدود هواپيماست. خبر رفتن موشك به فضا، لمس تنهايي "ماه"، فكر بوييدن گل در كره اي ديگر. زندگي شستن يك بشقاب است. زندگي يافتن سكه دهشاهي در جوي خيابان است. زندگي "مجذور" آينه است. زندگي گل به "توان" ابديت، زندگي "ضرب" زمين در ضربان دل ما، زندگي "هندسه" ساده و يكسان نفسهاست. هر كجا هستم ، باشم، آسمان مال من است. پنجره، فكر ، هوا ، عشق ، زمين مال من است. چه اهميت دارد گاه اگر مي رويند قارچهاي غربت؟ من نمي دانم كه چرا مي گويند: اسب حيوان نجيبي است ، كبوتر زيباست. و چرا در قفس هيچكسي كركس نيست. گل شبدر چه كم از لاله قرمز دارد. چشم ها را بايد شست، جور ديگر بايد ديد. واژه ها را بايد شست . واژه بايد خود باد، واژه بايد خود باران باشد. چترها را بايد بست. زير باران بايد رفت. فكر را، خاطره را، زير باران بايد برد. با همه مردم شهر ، زير باران بايد رفت. دوست را، زير باران بايد ديد. عشق را، زير باران بايد جست. زير باران بايد با زن خوابيد. زير باران بايد بازي كرد. زير بايد بايد چيز نوشت، حرف زد، نيلوفر كاشت زندگي تر شدن پي در پي ، زندگي آب تني كردن در حوضچه "اكنون"است. رخت ها را بكنيم: آب در يك قدمي است. روشني را بچشيم. شب يك دهكده را وزن كنيم، خواب يك آهو را. گرمي لانه لكلك را ادراك كنيم. روي قانون چمن پا نگذاريم. در موستان گره ذايقه را باز كنيم. و دهان را بگشاييم اگر ماه در آمد. و نگوييم كه شب چيز بدي است. و نگوييم كه شب تاب ندارد خبر از بينش باغ. و بياريم سبد ببريم اين همه سرخ ، اين همه سبز. صبح ها نان و پنيرك بخوريم. و بكاريم نهالي سر هر پيچ كلام. و بپاشيم ميان دو هجا تخم سكوت. و نخوانيم كتابي كه در آن باد نمي آيد و كتابي كه در آن پوست شبنم تر نيست و كتابي كه در آن ياخته ها بي بعدند. و نخواهيم مگس از سر انگشت طبيعت بپرد. و نخواهيم پلنگ از در خلقت برود بيرون. و بدانيم اگر كرم نبود ، زندگي چيزي كم داشت. و اگر خنج نبود ، لطمه ميخورد به قانون درخت. و اگر مرگ نبود دست ما در پي چيزي مي گشت. و بدانيم اگر نور نبود ، منطق زنده پرواز دگرگون مي شد. و بدانيم كه پيش از مرجان خلائي بود در انديشه درياها. و نپرسيم كجاييم، بو كنيم اطلسي تازه بيمارستان را. و نپرسيم كه فواره اقبال كجاست. و نپرسيم چرا قلب حقيقت آبي است. و نپرسيم پدرهاي پدرها چه نسيمي، چه شبي داشته اند. پشت سر نيست فضايي زنده. پشت سر مرغ نمي خواند. پشت سر باد نمي آيد. پشت سر پنجره سبز صنوبر بسته است. پشت سر روي همه فرفره ها خاك نشسته است. پشت سر خستگي تاريخ است. پشت سر خاطره موج به ساحل صدف سر دسكون مي ريزد. لب دريا برويم، تور در آب بيندازيم و بگيريم طراوت را از آب. ريگي از روي زمين برداريم وزن بودن را احساس كنيم. بد نگوييم به مهتاب اگر تب داريم (ديده ام گاهي در تب ، ماه مي آيد پايين، مي رسد دست به سقف ملكوت. ديده ام، سهره بهتر مي خواند. گاه زخمي كه به پا داشته ام زير و بم هاي زمين را به من آموخته است. گاه در بستر بيماري من، حجم گل چند برابر شده است. و فزون تر شده است ، قطر نارنج ، شعاع فانوس.) و نترسيم از مرگ (مرگ پايان كبوتر نيست. مرگ وارونه يك زنجره نيست. مرگ در ذهن اقاقي جاري است. مرگ در آب و هواي خوش انديشه نشيمن دارد. مرگ در ذات شب دهكده از صبح سخن مي گويد. مرگ با خوشه انگور مي آيد به دهان. مرگ در حنجره سرخ - گلو مي خواند. مرگ مسئول قشنگي پر شاپرك است. مرگ گاهي ريحان مي چيند. مرگ گاهي ودكا مي نوشد. گاه در سايه است به ما مي نگرد. و همه مي دانيم ريه هاي لذت ، پر اكسيژن مرگ است.) در نبنديم به روي سخن زنده تقدير كه از پشت چپر هاي صدا مي شنويم. پرده را برداريم : بگذاريم كه احساس هوايي بخورد. بگذاريم بلوغ ، زير هر بوته كه مي خواهد بيتوته كند. بگذاريم غريزه پي بازي برود. كفش ها را بكند، و به دنبال فصول از سر گل ها بپرد. بگذاريم كه تنهايي آواز بخواند. چيز بنويسد. به خيابان برود. ساده باشيم. ساده باشيم چه در باجه يك بانك چه در زير درخت. كار ما نيست شناسايي "راز" گل سرخ ، كار ما شايد اين است كه در "افسون" گل سرخ شناور باشيم. پشت دانايي اردو بزنيم. دست در جذبه يك برگ بشوييم و سر خوان برويم. صبح ها وقتي خورشيد ، در مي آيد متولد بشويم. هيجان ها را پرواز دهيم. روي ادراك فضا ، رنگ ، صدا ، پنجره گل نم بزنيم. آسمان را بنشانيم ميان دو هجاي "هستي". ريه را از ابديت پر و خالي بكنيم. بار دانش را از دوش پرستو به زمين بگذاريم. نام را باز ستانيم از ابر، از چنار، از پشه، از تابستان. روي پاي تر باران به بلندي محبت برويم. در به روي بشر و نور و گياه و حشره باز كنيم. كار ما شايد اين است كه ميان گل نيلوفر و قرن پي آواز حقيقت بدويم. http://www.sohrabsepehri.com/images/bluepixel.gif http://www.sohrabsepehri.com/images/pixel.gif |
دیار دیگر
ميان لحظه و خاك، ساقه گرانبار هراسي نيست. همراه! ما به ابديت گلها پيوسته ايم. تابش چشمانت را به ريگ و ستاره سپار: تراوش رمزي در شيار تماشا نيست. نه در اين خاك رس نشانه ترس و نه بر لاجورد بالا نقش شگفت. در صداي پرنده فروشو. اضطراب بال و پري سيماي ترا سايه نمي كند. در پرواز عقاب تصويرورطه نمي افتد. سياهي خاري ميان چشم و تماشا نمي گذرد. و فراتر: ميان خوشه و خورشيد نهيب داس از هم دريد. ميان لبخند و لب خنجر زمان درهم شكست. |
سراب
آفتاب است و، بيابان چه فراخ! نيست در آن نه گياه و نه درخت. غير آواي غرابان، ديگر بسته هر بانگي از اين وادي رخت. *** در پس پرده اي از گرد و غبار نقطه اي لرزد از دور سياه: چشم اگر پيش رود، مي بيند آدمي هست كه مي پويد راه. *** تنش از خستگي افتاده ز كار. بر سر و رويش بنشسته غبار. شده از تشنگي اش خشك گلو. پاي عريانش مجروح ز خار. *** هر قدم پيش رود، پاي افق چشم او بيند دريايي آب. اندكي راه چو مي پيمايد مي كند فكر كه مي بيند خواب. ***** |
با مرغ پنهان
حرف ها دارم با تو اي مرغي كه مي خواني نهان از چشم و زمان را با صدايت مي گشايي ! *** چه ترا دردي است كز نهان خلوت خود مي زني آوا و نشاط زندگي را از كف من مي ربايي ؟ در كجا هستي نهان اي مرغ ! زير تور سبزه هاي تر يا درون شاخه هاي شوق ؟ مي پري از روي چشم سبز يك مرداب يا كه مي شويي كنار چشمه ادراك بال و پر؟ هر كجا هستي، بگو با من . روي جاده نقش پايي نيست از دشمن . آفتابي شو ! رعد ديگر پا نمي كوبد به بام ابر. مار برق از لانه اش بيرون نمي آيد . و نمي غلتد دگر زنجير طوفان بر تن صحرا . ***** |
صداي ديدار
با سبد رفتم به ميدان، صبحگاهي بود. ميوه ها آواز مي خواندند. ميوه ها در آفتاب آواز مي خواندند. در طبق ها، زندگي روي كمال پوست ها خواب سطوح جاودان مي ديد. اضطراب باغ ها در سايه هر ميوه روشن بود. گاه مجهولي ميان تابش به ها شنا مي كرد. هر اناي رنگ خود را تا زمين پارسايان گسترش مي داد. بينش هم شهريان، افسوس، بر محيط رونق نارنج ها خط مماسي بود. *** من به خانه بازگشتم، مادرم پرسيد: ميوه از ميدان خريدي هيچ؟ - ميوه هاي بي نهايت را كجا مي شد ميان اين سبد جا داد؟ - گفتم از ميدان بخر يك من انار خوب. - امتحان كردم اناري را انبساطش از كنار اين سبد سر رفت. - به چه شد، آخر خوراك ظهر... - ... *** ظهر از آيينه ها تصوير به تا دور دست زندگي مي رفت. ***** |
عشق یک سیب بهشتی ست
که برِ پردیس است که به اندازه ی چشم تو خیال انگیز است حتم دارم که شهیدان تو برمی خیزند کمترین معجزه ی چشم تو رستاخیز است ... سهراب سپهری |
http://www.parsiblog.com/PhotoAlbum/...shei/heart.gif خانه دوست کجاست ؟ در فلق بود که پرسید سوار آسمان مکثی کرد رهگذر شاخه نوری که به لب داشت به تاریکی شن ها بخشید و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت نرسیده به درخت کوچه باغی است که از خواب خدا سبزتر است و در آن عشق به اندازه ی پرهای صداقت آبی است می روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ سر بدر می آرد پس به سمت گل تنهایی می پیچی دو قدم مانده به گل پای فواره جاوید اساطیر زمین می مانی و ترا ترسی شفاف فرا می گیرد در صمیمیت سیال فضا خش خشی می شنوی کودکی می بینی رفته از کاج بلندی بالا جوجه بردارد از لانه نور و از او می پرسی خانه دوست کجاست؟ http://www.parsiblog.com/PhotoAlbum/...shei/heart.gif http://www.parsiblog.com/PhotoAlbum/...shei/heart.gif http://www.parsiblog.com/PhotoAlbum/...shei/heart.gif |
زندگی
سهراب سپهری در ۱۴ مهر ۱۳۰۷ در قم به دنیا آمده که بطور رسمی زادروزش را ۱۵ مهرماه ثبت کرده اند.[۲] پدربزرگش ميرزا نصرالله خان سپهری نخستين ریيس تلگراف‌خانه كاشان، پدرش «اسدلله» و مادرش «ماه جبین» نام داشتند که والدینش اهل هنر و شعر بودند.[۳] دورهٔ ابتدایی را در دبستان خیام کاشان (شهید مدرّس فعلی) (۱۳۱۹) و متوسّطه را در دبیرستان پهلوی کاشان خرداد ۱۳۲۲ گذراند و پس از فارغ‌التحصیلی در دورهٔ دوسالهٔ دانش‌سرای مقدماتی پسران به استخدام ادارهٔ فرهنگ کاشان درآمد.[۴] در شهریور ۱۳۲۷ در امتحانات ششم ادبی شرکت نمود و دیپلم دوره دبیرستان خود را دریافت کرد. سپس به تهران آمد و در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران به تحصیل پرداخت و هم زمان به استخدام شرکت نفت در تهران درآمد که پس از ۸ ماه استعفا داد. سپهری در سال ۱۳۳۰ نخستین مجموعهٔ شعر نیمایی خود را به نام مرگ رنگ منتشر کرد. در سال ۱۳۳۲ از دانشکده هنرهای زیبا فارغ التحصیل شد و نشان درجه اول علمی را دریافت کرد. در همین سال در چند نمایشگاه نقاشی در تهران شرکت نمود و نیز دومین مجموعهٔ شعر خود را با عنوان زندگی خواب‌ها منتشر کرد. در آذر ۱۳۳۳ در ادارهٔ کل هنرهای زیبا (فرهنگ و هنر) در قسمت موزه‌ها شروع به کار کرد و در هنرستان‌های هنرهای زیبا نیز به تدریس می‌پرداخت.[۵] وی به فرهنگ مشرق زمین علاقه خاصی داشت و سفرهایی به هندوستان، پاکستان، افغانستان، ژاپن و چین داشت. مدتی در ژاپن زندگی کرد و هنر «حکاکی رو چوب» را در آنجا فراگرفت. همچنین به شعر کهن سایر زبانها نیز علاقه داشت از اینرو ترجمه هایی از شعرهای کهن چینی و ژاپنی را انجام داده است.[۶] در مرداد ۱۳۳۶ از راه زمینی به کشورهای اروپایی سفر کرد و به پاریس و لندن رفت. ضمنا در مدرسهٔ هنرهای زیبای پاریس در رشتهٔ لیتوگرافی نام نویسی کرد. وی همچنین کارهای هنری خود را در نمایشگاه‌ها به معرض نمایش گذاشت. حضور در نمایشگاه‌های نقاشی همچنان تا پایان عمر وی ادامه داشت. سهراب سپهری مدتی در اداره کل اطلاعات وزارت کشاورزی با سمت سرپرست سازمان سمعی و بصری در سال ۱۳۳۷ مشغول به کار شد. از مهر ۱۳۴۰ نیز شروع به تدریس در هنرکدهٔ هنرهای تزئینی تهران نمود. پدر وی که به بیماری فلج نیز مبتلا بود، در سال ۱۳۴۰ فوت می‌کند. در اسفند همین سال بود که از کلیهٔ مشاغل دولتی به کلی کناره‌گیری کرد. پس از این سهراب با حضور فعال تر در زمینه شعر و نقاشی آثار بیشتری آفرید و راه خویش را پیدا کرد. وی با سفر به کشورهای مختلف ضمن آشنایی با فرهنگ و هنرشان نمایشگاه های بیشتری را برگزار نمود. سهراب هنرمندی جستجوگر، تنها، کمال طلب، فروتن و خجول بود که دیدگاه انسان مدارانه اش بسیار گسترده و فراگیر بود. از اینرو آثار وی همیشه با نقد و بررسی همراه بوده که برخی از این کتابها چنین می باشند: «تا انتها حضور» ، «سهراب مرغ مهاجر» و «هنوز در سفرم» ، «بیدل، سپهری و سبک هندی» ، «تفسیر حجم سبز» ، «حافظ پدر، سهراب سپهری پسر، حافظان کنگره» و نگاهی به «سهراب سپهری». |
اي شور، اي قديم
صبح شور ابعاد عيد ذايقه را سايه كرد. عكس من افتاد در مساحت تقويم: در خم آن كودكانه هاي مورب، روي سرازيري فراغت يك عيد داد زدم: (( به، چه هوايي! )) در ريه هايم وضوح بال تمام پرندهاي جهان بود. آن روز آب، چه تر بود! باد به شكل لجاجت متواري بود. من همه مشق هاي هندسي ام را روي زمين چيده بودم. آن روز چند مثلث در آب غرق شدند. من گيج شدم، جست زدم روي كوه نقشه جغرافي: (( آي، هليكوپتر نجات! )) حيف: طرح دهان در عبور باد بهم ريخت. *** اي وزش شور، اي شديدترين شكل! سايه ليوان آب را تا عطش اين صداقت متلاشي راهنمايي كن. ***** |
پيغام ماهي ها
رفته بودم سر حوض تا ببينم شايد، عكس تنهايي خود را در آب آب در حوض نبود. ماهيان مي گفتند: (( هيچ تقصير درختان نيست. ظهر دم كرده تابستان بود، پسر روشن آب، لب پاشويه نشست و عقاب خورشيد، آمد او را به هوام برد كه برد. *** به درك راه نبرديم به اكسيژن آب. برق از پولك ما رفت كه رفت. ولي آن نور درشت، عكس آن ميخك قرمز در آب كه اگر باد مي آمد دل او، پشت چين هاي تغافل مي زد، چشم ما بود. روزني بود به اقرار بهشت. *** تو اگر در تپش باغ خدا را ديدي، همت كن و بگو ماهي ها، حوضشان بي آب است.)) *** باد مي رفت به سر وقت چنار. من به سر وقت خدا مي رفتم. ***** |
آب
آب را گل نكنيم : در فرودست انگار، كفتري مي خورد آب . ياكه در بيشه دور، سيره اي پر مي شويد . يا در آبادي، كوزه اي پر ميگردد . آب را گل نكنيم : شايد اين آب روان، مي رود پاي سپيداري، تا فرو شويد اندوه دلي . دست درويشي شايد، نان خشكيده فرو برده در آب . زن زيبايي آمد لب رود، آب را گل نكنيم : روي زيبا دو برابر شده است . چه گوارا اين آب ! چه زلال اين رود ! مردم بالا دست، چه صفايي دارند ! چشمه هاشان جوشان، گاوهاشان شير افشان باد ! من نديدم دهشان ، بي گمان پاي چپرهاشان جا پاي خداست . ماهتاب آنجا، مي كند روشن پهناي كلام . بي گمان در ده بالا دست، چينه ها كوتاه است . غنچه اي مي شكفد، اهل ده با خبرند . چه دهي بايد باشد ! كوچه باغش پر موسيقي باد ! مردمان سر رود، آب را مي فهمند . گل نكردندش، مانيز آب را گل نكنيم . ***** |
ساده رنگ
آسمان آبي تر، آب، آبي تر. من در ايوانم، رعنا سر حوض. *** رخت مي شويد رعنا. برگ ها مي ريزد. مادرم صبحي مي گفت:موسم دلگيري است. من به او گفتم: زندگاني سيبي است، گاز بايد زد با پوست زن همسايه در پنجره اس، تور مي بافد، مي خواند. من « ودا » مي خوانم، گاهي نيز طرح مي ريزم سنگي، مرغي، ابري. *** آفتابي يكدست. سارها آمده اند. تازه لادن ها پيدا شده اند. من اناري را، مي كنم دانه، به دل مي گويم: خوب بود اين مردم، دانه هاي دلشان پيدا بود مي پرد در چشمم آب انار: اشك مي ريزم مادرم مي خندد. رعنا هم. ***** |
مسافر دم غروب میان حضور خسته اشیا نگاه منتظری حجم وقت را می دید و روی میز هیاهوی چند میوه نوبر به سمت مبهم ادراک مرگ جاری بود و بوی باغچه را و باد روی فرش فراغت نثار حاشیه صاف زندگی می کرد و مثل بادبزن و ذهن و سطح روشن گل را گرفته بود به دست و باد می زد خود را مسافر از اتوبوس پیاده شد چه آسمان تمیزی و امتداد خیابان غربت او را برد غروب بود صدای هوش گیاهان به گوش می آمد مسافر آمده بود و روی صندلی راحتی کنار چمن نشسته بود دلم گرفته دلم عجیب گرفته است تمام راه به یک چیز فکر می کردم و رنگ دامنه ها هوش از سرم می بُرد خطوط جاده در اندوه دشت ها گم بود چه دره های عجیبی و اسب و یادت هست سپید بود و مثل واژه پاکی و سکوت سبز چمنزار را چرا می کرد و بعد غربت رنگین قریه های سر راه و بعد تونل ها دلم گرفته دلم عجیب گرفته است و هیچ چیز نه این دقایق خوشبو که روی شاخه نارنج می شود خاموش نه این صداقت حرفی که در سکوت میان دو برگ این گل شب بوست نه هیچ چیز مرا از هجوم خالی اطراف نمی رهاند و فکر میکنم که این ترنم موزون حزن تا به ابد شنیده خواهد شد نگاه مرد مسافر به روی میز افتاد چه سیبهای قشنگی حیات نشئه تنهایی است و میزبان پرسید قشنگ یعنی چه ؟ قشنگ یعنی : تعبیر عاشقانه اشکال و عشق تنها عشق ترا به گرمی یک سیب می کند مأنوس و عشق تنها عشق مرا به وسعت اندوه زندگی ها برد مرا رساند به امکان یک پرنده شدن و نوشداروی اندوه ؟ صدای خالص اکسیر می دهد این نوش و حال شب شده بود چراغ روشن بود و چای می خوردند چرا گرفته دلت مثل آنکه تنهایی چه قدر هم تنها خیال می کنم دچار آن رگ پنهان رنگ ها هستی دچار یعنی .......... عاشق و فکر کن که چه تنهاست اگر که ماهی کوچک دچار آبی دریای بیکران باشد و چه فکر نازک غمناکی و غم تبسم پوشیده نگاه گیاه است و غم اشاره محوی به رد وحدت اشیاست خوشا به حال گیاهان که عاشق نورند و دست منبسط نور روی شانه آنهاست نه وصل ممکن نیست همیشه فاصله ای هست اگر چه منحنی آب بالش خوبی است برای خواب دل آویز و ترد نیلوفر همیشه فاصله ای هست دچار باید بود وگرنه زمزمه حیرت میان دو حرف حرام خواهد شد و عشق سفر به روشنی اهتراز خلوت اشیاست و عشق صدای فاصله هاست صدای فاصله هایی که غرق ابهامند نه ... صدای فاصله هایی که مثل نقره تمیزند و با شنیدن یک هیچ می شوند کدر همیشه عاشق تنهاست و دست عاشق در دست ترد ثانیه هاست و او و ثانیه ها می روند آن طرف روز و او و ثانیه ها روی نور می خوابند و او و ثانیه ها بهترین کتاب جهان را به آب می بخشند و خوب می دانند که هیچ ماهی هرگز هزار و یک گره رودخانه را نگشود و نیمه شب ها با زورق قدیمی اشراق در آب های هدایت روانه می گردند و تا تجلی اعجاب پیش می رانند هوای حرف تو آدم را عبور می دهد از کوچه باغ های حکایات و در عروق چنین لحن چه خون تازه محزونی حیاط روشن بود و باد می آمد و خون شب جریان داشت در سکوت دو مرد اتاق ، خلوت پاکی است برای فکر چه ابعاد ساده ای دارد دلم عجیب گرفته است خیال خواب ندارم کنار پنجره رفت و روی صندلی نرم پارچه ای نشست هنوز در سفرم خیال می کنم در آبهای جهان قایقی است و من و مسافر قایق و هزارها سال است سرود زنده دریانوردهای کهن را به گوش روزنه های فصول می خوانم و پیش می رانم مرا سفر به کجا می برد ؟ کجا نشان قدم و ناتمام خواهد ماند و بند کفش به انگشت های نرم فراغت گشوده خواهد شد ؟ کجاست جای رسیدن و پهن کردن یک فرش و بی خیال نشستن و گوش دادن به صدای شستن یک ظرف زیر شیر مجاور؟ و در کدام بهار درنگ خواهی کرد و سطح روح پر از برگ سبز خواهد شد؟ شراب باید خورد و در جوانی روی یک سایه راه باید رفت همین کجاست سمت حیات ؟ من از کدام طرف میرسم به یک هدهد ؟ و گوش کن که همین حرف در تمام سفر همیشه پنجره خواب را به هم میزد چه چیز در همه ی راه زیر گوش تو می خواند ؟ درست فکر کن کجاست هسته پنهان این ترنم مرموز؟ چه چیز پلک ترا می فشرد چه وزن گرم دل انگیزی ؟ سفر دراز نبود عبور چلچله از حجم وقت کم می کرد و در مصاحبه باد و شیروانی ها اشاره ها به سر آغاز هوش برمی گشت در آن دقیقه که از ارتفاع تابستان به جاجرود خروشان نگاه می کردی چه اتفاق افتاد که خواب سبز ترا سارها درو کردند؟ و فصل و فصل درو بود و با نشستن یک سار روی شاخه یک سرو کتاب فصل ورق خورد و سطر اول این بود حیات غفلت رنگین یک دقیقه حوا ست نگاه می کردی میان گاو و چمن و ذهن باد در جریان بود به یادگاری شاتوت روی پوست فصل نگاه می کردی حضور سبز قبایی میان شبدرها خراش صورت احساس را مرمت کرد ببین همیشه خراشی است روی صورت احساس همیشه چیزی انگار هوشیاری خواب به نرمی قدم مرگ می رسد از پشت و روی شانه ما دست می گذارد و ما حرارت انگشتهای روشن او را بسان سم گوارایی کنار حادثه سر می کشیم ونیز یادت هست و روی ترعه آرام؟ در آن مجادله زنگدار آب و زمین که وقت از پس منشور دیده می شد تکان قایق ذهن ترا تکانی داد غبار عادت پیوسته در مسیر تماشاست همیشه با نفس تازه را باید رفت و فوت باید کرد که پاک پاک شود صورت طلایی مرگ کجاست سنگ رنوس؟ من از مجاورت یک درخت می آیم که روی پوست آن دست های ساده غربت اثر گذاشته بود به یادگار نوشتم خطی ز دلتنگی شراب را بدهید شتاب باید کرد من از سیاحت در یک حماسه می آیم و مثل آب تمام قصه سهراب و نوشدارو را روانم سفر مرا به در باغ چند سالگی ام برد و ایستادم تا دلم قرار بگیرد صدای پرپری آمد و در که باز شد من از هجوم حقیقت به خاک افتادم و بار دیگر در زیر آسمان مزامیر در آن سفر که لب رودخانه بابل به هوش آمدم نوای بربط خاموش بود و خوب گوش که دادم صدای گریه می آمد و چند بربط بی تاب به شاخه های تر بید تاب می خوردند و درمسیر سفر راهبان پاک مسیحی به سمت پرده خاموش ارمیای نبی اشاره می کردند و من بلند بلند کتاب جامعه می خواندم و چند زارع لبنانی که زیر سدر کهن سالی نشسته بودند مرکبات درختان خویش رادر ذهن شماره می کردند کنار راه سفر کودکان کور عراقی به خط لوح حمورابی نگاه می کردند و در مسیر سفر روزنامه های جهان را مرور می کردم سفر پر از سیلان بود و از تلاطم صنعت تمام سطح سفر گرفته بود و سیاه و بوی روغن می داد و روی خاک سفر شیشه های خالی مشروب شیارهای غریزه و سایه های مجال کنار هم بودند میان راه سفر از سرای مسلولین صدای سرفه می آمد زنان فاحشه در آسمان آبی شهر شیار روشن جت ها را نگاه می کردند و کودکان پی پر پرچه ها روان بودند سپورهای خیابان سرود می خواندند و شاعران بزرگ به برگ های مهاجر نماز می بردند و راه دور سفر از میان آدم و آهن به سمت جوهر پنهان زندگی میرفت به غربت تر یک جوی آب می پیوست به برق ساکت یک فلس به آشنایی یک لحن به بیکرانی یک رنگ سفر مرا به زمین های استوایی برد و زیر سایه آن بانیان سبز تنومند چه خوب یادم هست عبارتی که به ییلاق ذهن وارد شد وسیع باش و تنها و سر به زیر و سخت من از مصاحبت آفتاب می آیم کجاست سایه؟ ولی هنوز قدم و گیج انشعاب بهار است و بوی چیدن از دست باد می آید و حس لامسه پشت غبار حالت نارنج به حال بیهوشی است در این کشاکش رنگین کسی چه می داند که سنگ عزلت من در کدام نقطه فصل است هنوز جنگل ابعاد بی شمار خودش را نمی شناسد هنوز برگ سوار حرف اول باد است هنوز انسان چیزی به آب می گوید و در ضمیر چمن جوی یک مجادله جاری است و در مدار درخت طنین بال کبوتر حضور مبهم رفتار آدمیزاد است صدای همهمه می آید و من مخاطب تنهای بادهای جهانم و رودهای جهان رمز پاک محو شدن را به من می آموزند فقط به من و من مفسر گنجشک های دره گنگم و گوشواره عرفان نشان تبت را برای گوش بی آذین دختران بنارس کنار جاده سرنات شرح داده ام به دوش من بگذار ای سرود صبح ودا ها تمام وزن طراوت را که من دچار گرمی گفتارم و ای تمام درختان زیت خاک فلسطین وفور سایه خود را به من خطاب کنید به این مسافر تنها که از سیاحت اطراف طور می آید و ازحرارت تکلیم درتب و تاب است ولی مکالمه یک روز محو خواهد شد و شاهراه هوا را شکوه شاهپرک های انتشار حواس سپید خواهد کرد برای این غم موزون چه شعر ها که سرودند ولی هنوز کسی ایستاده زیر درخت ولی هنوز سواری است پشت باره شهر که وزن خواب خوش فتح قادسیه به دوش پلک تر اوست هنوز شیهه اسبان بی شکیب مغول ها بلند می شود از خلوت مزارع یونجه هنوز تاجر یزدی ، کنار جاده ادویه به بوی امتعه هند می رود از هوش و در کرانه هامون هنوز می شنوی بدی تمام زمین را فرا گرفت هزار سال گذشت صدای آب تنی کردنی به گوش نیامد و عکس پیکر دوشیزه ای در آب نیفتاد و نیمه راه سفر روی ساحل جمنا نشسته بودم و عکس تاج محل را در آب نگاه می کردم دوام مرمری لحظه های اکسیری و پیشرفتگی حجم زندگی در مرگ ببین ، دوبال بزرگ به سمت حاشیه روح آب در سفرند جرقه های عجیبی است در مجاورت دست بیا و ظلمت ادراک را چراغان کن که یک اشاره بس است حیات ، ضربه آرامی است به تخته سنگ مگار و در مسیر سفر مرغهای باغ نشاط غبار تجربه را از نگاه من شستند به من سلامت یک سرو را نشان دادند و من عبادت احساس را به پاس روشنی حال کنار تال نشستم و گرم زمزمه کردم عبور باید کرد و هم نورد افق های دور باید شد و گاه در رگ یک حرف خیمه باید زد عبور باید کرد و گاه از سر یک شاخه توت باید خورد من از کنار تغزل عبور می کردم و موسم برکت بود و زیرپای من ارقام شن لگد می شد زنی شنید کنار پنجره آمد نگاه کرد به فصل در ابتدای خودش بود ودست بدوی او شبنم دقایق را به نرمی از تن احساس مرگ برمیچید من ایستادم و آفتاب تغزل بلند بود و من مواظب تبخیر خواب ها بودم و ضربه های گیاهی عجیب رابه تن ذهن شماره می کردم خیال می کردیم بدون حاشیه هستیم خیال می کردیم میان متن اساطیری تشنج ریباس شناوریم و چند ثانیه غفلت حضور هستی ماست در ابتدای خطیر گیاه ها بودیم که چشم زنی به من افتاد صدای پای تو آمد خیال کردم باد عبور می کند از روی پرده های قدیمی صدای پای ترا در حوالی اشیا شنیده بودم کجاست جشن خطوط؟ نگاه کن به تموج و به انتشار تن من من از کدام طرف می رسم به سطح بزرگ؟ و امتداد مرا تا مساحت تر لیوان پر از سطوح عطش کن کجا حیات به اندازه شکستن یک ظرف دقیق خواهد شد و راز رشد پنیرک را حرارت دهن اسب ذوب خواهد کرد؟ و در تراکم زیبای دست ها یک روز صدای چیدن یک خوشه رابه گوش شنیدیم و در کدام زمین بود که روی هیچ نشستیم و در حرارت یک سیب دست و رو شستیم؟ جرقه های محال از وجود برمی خاست کجا هراس تماشا لطیف خواهد شد و ناپدیدتر از راه یک پرنده به مرگ؟ و در مکالمه جسم ها و مسیر سپیدار چقدر روشن بود کدام راه مرا می برد به باغ فواصل؟ عبور باید کرد صدای باد می آید عبور باید کرد و من مسافرم ای بادهای همواره مرابه وسعت تشکیل برگ ها ببرید مرا به کودکی شور آب ها برسانید و کفش های مرا تا تکامل تن انگور پُر از تحرک زیبایی خضوع کنید دقیقه های مرا تا کبوتران مکرر در آسمان سپید غریزه اوج دهید و اتفاق وجود مرا کنار درخت بَدَل کنید به یک ارتباط گمشده پاک و در تنفس تنهایی دریچه های شعور مرا به هم بزنید روان کنیدم دنبال بادبادک آن روز مرا به خلوت ابعاد زندگی ببرید حضور هیچ ملایم را به من نشان بدهید "بابل | بهار 1345" |
چه کسی می داند که تو در پیله ی تنهایی خود ، تنهایی ؟! |
از سبز به سبز من در این تاریکی سهراب سپهری |
ای نزدیک |
واحه ای در لحظه |
آوای گیاه |
در قیر شب |
آفتابی |
|
سهراب سپهری
نه تو می مانی و نه اندوه |
از سبز به سبز |
سپیده |
سهراب سپهری
|
| اکنون ساعت 11:23 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.4 Copyright , Jelsoft Enterprices مدیریت توسط کورش نعلینی
استفاده از مطالب پی سی سیتی بدون ذکر منبع هم پیگرد قانونی ندارد!! (این دیگه به انصاف خودتونه !!)
(اگر مطلبی از شما در سایت ما بدون ذکر نامتان استفاده شده مارا خبر کنید تا آنرا اصلاح کنیم)