در زمان خلافت هارون الرشید فضل برمکی حاکم خراسان شد و برای سرکشی به بلخ رفت و در انجا دستور داد تا نوبهار را ویران کنند . انگاه مسجدی را در انجا بنا کرد .اهالی خراسان راهبان بودایی را شمن و دین ایشان را شمینه می گفتند.به عقیده استاد پور داوود این لغت از سرمن سانسکریت مشتق شده است .سرمن کسی است که خان و مان را ترک گفته باشد و زندگی را در خلوت و ریاضت بگذراند.به عبارت دیگر سرمن یعنی زاهد و تارک دنیا و خود بودا را سرمن گوتم می گفتند.

بنا بر فلسفه بودایی هیچ چیز در جهان به یک وضع و حال باقی نمی ماند .کلیه اشیاء ترکیب کننده دائمی هستند .همه چیز رنج است و در جهان جز رنج چیزی نیست .نه جسمی وجود دارد و نه دوامی و نه سعادتی .در فلسفه بودایی چیزی از خلقت خالق وحدت توحید مشاهده نمی شود .نه تنها ابدیت خدا بلکه ابدیت کلیه اشیاء رد شده است.اصل انیتا یعنی ناپایداری پذیرفته شده است.

مکتب بودایی نظریه اودیا یعنی غفلت یا نادانی را پیش می کشد و منکر شادی است.چنین می گوید :هرچه در دنیا هست رنج است .بودا قربانی حیوانات را تقبیح کرده و سحر و جادوی اتهرون بید را ممنوع و در بین جماعت خودنظام طبقاتی را رد کرده و جماعت خود را یک کاست سانگها(نجیب) می داند .بطور کلی نباید در باره نژاد صحبت کنیم بلکه باید از اشخاص به صورت فردی سخن بگوییم مثلا نجیب یا نا نجیب .بودا معتقد است دو اصل منفی و مثبت به عنوان دو جنبش در هم می امیزند و اساس حیاطت را تشکیل می دهند.اصول اخلاقی بودا پنج اصل است:..

از زنا کاری و فسق و فجور پرهیز کنید.

کردار جان:خودداری از ازو طمع /از بدخواهی/شناخت درست.

و همچنین از خوردن نوشابه های مستی اور و داروهایی که بی خبری می اورند به جا اورم.

در زبان سانسکریت badh به معنی بیدار شدن و دانستن است.بدین ترتیب بودا یعنی کسی که بیدار شده و دانسته است .روایت شده است که از او پرسیدند :تو خدا هستی ؟گفت: نه .تو فرشته ای ؟گفت نه .پیر یا ولی هستی ؟گفت نه .پرسیدند :پس چه هستی ؟گفت:بیدار شده ام .از انجا بود که لقب بودا به او داده شد.

ودا ریگ ودا نام کتاب مقدس هندوان است .زمان تصنیف ان را هزار تا دوهزار سال قبل از میلاد می دانند که به سرپرستی سوشووتا طبیب هندی صورت گرفته است .در ان از ستایش خدایان اهنگها نغمه ها مسائل پزشکی و داروسازی سخن رفته است.

اول اینکه می گفت:اساس جهان بر جذب و دفع است و یک قسمت از انچه در دنیا هست قسمت دیگر را جذب می کند و قسمتی دیگر را هم دفع می نماید.اینکه ادمی بعضی از اشخاص را می پسندد میل دارد با انها معاشرت نماید و از بعضی دیگر متنفر است ناشی از همان اصل جذب و دفع است.از دید مسلک مانی همه افراد برابرند و از همه نعمات باید به تساوی بهره ببرند.