بنگر که غفلت از حقیقت و غوطه خوردن در مالکیتهای مجازی و قدرتمندی های پوچ چه سخت انسان درمانده تهی دست را گرفتار بند تکبر و غروری می کند که خود نشان روشنی از تهی دستی او در باورهاست.

تا کجا می رویم ؟این درون تشنه ما کی سیراب می شود؟پایان راه به دست اوردن ها کجاست ؟انکه تشنه مال است به کدام دارایی سیراب می شود و انکه در طمع رفاه و اسودگی است کجا به نقطه اوج می رسد؟کجاست پایان راه قدرت و شهرت و هزار خواهش دیگر این نفس سیری ناپذیر ادمی ؟این تن رنجور و ان روح دردمند تا کجا باید در پی این نفس سرکش حریص بدود و هدر برود.

حال انکه او در پی سراب می رود و هر دم تشنه تر از پیش به سرابی دوباره چشم می دوزد .کاش لحظه ای این اسب سر کش بی مهار فرو نشبند و ارام گیرد و مهار به دست روح سپارد و ببیند که روح چه شیرین و مطمئن گام بر می داردببالا می رود و ادمی را بالا می کشد و همه وجود ادمی را سیراب می کند

اگر گاه تشنگی ام دوستی یا حتی بیگانه ای به نیم لیوانی اب مهمانم کند بارها سپاسش خواهم گفت .اگر در پنجه های مرگ بیفتم و کسی نجانم دهد همه عمر وام دارش خواهم بود .چگونه است که سپاس تو را که مرا افریدی روحم بخشیدی زندگی ان دادی و از هر نعمتی لبریزم کردی از یاد می برم چگونه است که دین پروردگاریت بر دوشم حس نمی کنم و بندگیت نمی کنم .

کاش حق خداییت را بر خود در می یافتم و بنای سپاس تو را بنیان می نهادم لحظه ای دمی نفسی از بندگی تو غافل نمی شدم .به هر قدم رضای تو را می جستم و خرسندی تو را می خواستم و به هر نفس تورا می دیدم و به سوی تو می امدم.

بار الها راز درونم را چه خوب میدانی .چه کسی چون تو همه نیازهای مرا و را ه سیراب شدنش را می داند .ای یگانه ترین ای اگاه ترین بینشی عطایم کن که نجویم جز تو را و نخواهم جز رضایت تورا.

ایا تو ای خداوند بر کسی که به درگاهت دست به دعا بردارد رحمت می اوری تا من در دعا مبالغت ورزم؟ایا تو ای خداوند کسی را که به درگاهت اشک می ریزد می امرزی تا من به اشکباری شتابمایا تو ای خداوند کسی که شکایت بینوایی خویش را به درگاه تو ارد در حالی که به تو توکل کرده است بی نیاز می سازی.

ای خداوند بر محمد و خاندان او رحمت فرست و از من اعراض مکن که روی به تو اورده ام و مرا محروم مکن که دل به تو سپرده ام و دست رد به رویم مزن که بر درگاهت ایستاده ام.تویی که خود را به رحمت وصف کرده ای پس بر محمد ص و خاندانش درود فرست و بر من رحمت اور .تویی که خود را بخشنده نامیده ای پس گناهانم را بر من ببخشای.

منزهی تو چه شگفت است که من به زیان خود گواهی می دهم و اعمال نهان خویش بر می شمارم .و شگفت اور از این بردباری توست در برابر من و درنگ توست در مواخذت سریع من .واین نه بدان سبب است که مرا نزد تو ابرویی است بلکه به سبب مدارای تو ست با من و احسان تو در حق من.باشد از معصیتی که تو را به خشم اورد باز ایستم و از گناهانی که مرا فرسوده است دست بدارم.که عفو و بخشایش مرا از عقوبت و عذاب من دوست تر داری.

ای خداوند اکنون که بر گناه من پرده کشیده ای و رسوایمنساخته ای اکنون که به کرم خود با من مدارا ورزیده ای و به مواخذت من نشتابیده ای.اکنون که از فضل و احسان خویش مرا به بردباری نواخته ای و نعمت خود را بر من دیگرگون نساخته ای و زلال احسان خود تیره نکرده ای پس بر این زاریهای دراز من رحمت اور و بر شدت مسکنتم ببخشای و بر نابسامانیم ترحم فرمای.