ما مریدان روی سوی قبله چون آریم چون
روی سوی خانه خمار دارد پیر ما

مقصود من از کعبه و بتخانه تو یی تو
مقصود تویی کعبه و بتخانه بهانه

اگر هزار شکایت بود ز دور زمانم
چگونه شکر نکنم که در زمان تو باشم

ما و می و زاهدان و تقوا
تا یار سر کدام دارد

دل در خور صحبت دل افروز نبود
زان بر من دل سوخته دل سوز نبود

در دایره قسمت ما نقطه ی تسلیمیم
لطف آنچه تو اندیشی حکم آنچه تو فرمایی

یوسف گمگشته بازآید به کنعان غم مخور
کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

روز دیوان قیامت که منازل بخشند
عرصات سر کوی تو بود منزل من

نمی توان به تو شرح بلای هجران کرد
فتاده ام به بلایی که شرح نتوان کرد