لب در اشعار پارسی

با لب ميگون او من مي‌ پرستي مي‌كنم
با نگاه مست او بي باده مستي مي‌كنم
شميم شيرازي


خاموشي لبم نه ز بيداري و رضا است
از چشم من ببين كه چه غوغا است در دلم
سايه


برلب من نه لب نوشين كه جان بخشم زشوق
ساغر مي‌قدر اين نعمت نمي داند كه چيست
رهي معيّري


لب جان پــــــــــــــرور خود را به لبم نه ز وفا
كه ترا جان به لب‌اي‌جان و مراجان به لب است
شهياد بختياري


صد بـــــــــــار لب گشودم و بيرون نريختم
خون ها كه موج مي‌زند از سينه تا لبم
عرفي شيرازي


دهان غنچه‌خوش‌باشدسحرگه‌چون شودخندان
ولي ذوقي دگر دارد لبت هنگام خنديدن
همام تبريزي


خود چه شود اگر دمي بر لب من نهي
لبي تا به لب تو بسپرم جان به لب رسيده را
طاهر


خوشا دمي كه لبم را به لب چو جام نهي
لبت ببوسم و قالب كنم زشوق تهي
محيط قمي


جان من بسته به بوس لب جان پرور تواست
بر لبم نه لب و رحم آر كه جانم به لب است
وصال شيرازي


لب بر لبم گذار كه جان آيدم به لب
عمري است بر لب آمدن جانم آرزوست
مهرارفع جهانباني


زير لب وقت نوشتن همه كس نقطه نهند
اين عجب نقطه خال تو به بالاي لب است
صبوحي


نام هر كس مي‌برم جانب هر كس نگرم
بر لبم نام تو و در نظرم صورت تست
مشربي


لب هاي تو ، خضر اگر بديـــــــــــــــدي
گفتي لب چشمه حيات است
سعدي


سعدي شيرين سخن در راه عشـــــق
از لبش بوسي گدائي مي‌كند
سعدي


به من دشنام زيرلب دهي هر دم نمي‌داني
كه منهم هر نفس «قربان شوم‌ها» زير لب دارم
نجات


تبسمي ز لب دلفريب او ديــــــــــــــدم
كه هرچه با دل من كرد آن تبسّم كرد
وحشي بافقي


زيار لطف نهان خواستن فزون طلبي است
كه دل زياده برد خنده‌اي كه زير لبي است
صائب تبريزي