شرم دار آخر جفا چندین مکن
قصد آزار من مسکین مکن

صحرا و باغ و خانه ندانم کجا خوش است
هر جا خیال روی تو باشد مرا خوش است

ض

ضعیفان خاک و خاشاکند سیلاب حوادث را
که از شمع،آتش اول در نهاد ریسمان گیرد

ی

یاد باد آنکه چو یاقوت قدح خنده زدی
در میان من و لعل تو حکایت ها بود

ل

لبش می‌بوسد و خون می‌خورد جام
رخش می‌بیند و گل می‌کند خوی

ج

جان خوشست اما نمی خواهم که جان گویم تو را
خواهم از جان خوشتری یابم که آن گویم تو را

پ